Καλές Γιορτές...

Εύχομαι σε όλους και όλες σας καλές γιορτές. Υγεία, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία. Είθε ο νέος χρόνος να χαρίσει σε σας και τα αγαπημένα σας πρόσωπα ό,τι καλύτερο.

ΜΕΝΟΥ ΡΕΒΕΓΙΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες! Όλο λέω να φύγω, να κλείσω τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ προσωρινά της ραστώνης των εορτών ένεκα, να σας πω Χρόνια Πολλά, να το βουλώσω επιτέλους, μα μένω ακόμα εδώ. Κι όμως είμαι ακόμα εδώ! Με γιορτινά θέματα δεν μπορείτε να πείτε. Πιο γιορτινά δεν γίνεται. Μέχρι και προτάσεις ρεβεγιόν για τα Χριστούγεννα σας παραθέτω, κυρία μου. Και επειδή ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ μας είναι «γκλαμουράτος», «σεμνός και ταπεινός» στο δρόμο που χάραξε ο Κωστάκης ο Καραμανλής, επέλεξε ένα ειδικό μενού για σας. Μενού αρμόζον στη φτωχολογιά, κυρίες μου κα κύριοι. Γιατί δεν υπάρχει ακρίβεια στον τόπο μας και οι ταξικές αντιθέσεις έχουν αμβλυνθεί, όπως θα έλεγε ο Αλογοσκούφης ο Μέγας και ο Αντώνης Μιχαηλίδης (ο Υπουργός εμπορίου της Κυπριακής Δημοκρατίας) ο αχτύπητος!

Καρπάτσιο από φιλέτο Ελαφιού σε καφέ «Blue mountain» και Αστακού με Παρφαί Σελινόριζας και πράσινου Μήλου

Κονσομέ από ποικιλία άγριων Μανιταριών με Κάστανα και σπιτικά ζυμαρικά γεμιστά με Φουά Γκρα και Τρούφες

Μπαρμούνι γεμιστό με μους Αγκινάρας σε γλασαρισμένο κόκκινο Λάχανο και απαλή σάλτσα μουστάρδας Προβενσάλ

Σορμπέ Ροδιού με Τζίντζερ και φύτρες Ρόκας

Χήνα ψητή με ζαχαρωμένη κολοκύθα, πουτίγκα κυδωνιού και αρωματική σάλτσα από αγιορείτικο κρασί με ρόζ Γκρέηπφρουτ

Τάρτα «Shadows of blue» με γλυκό φυστίκι Αιγίνης και λικέρ Κράνας

Τριλογία από μους Σοκολάτας (γάλακτος-λευκής-πικρής) με φρούτα του δάσους σε τραγανό μπισκότο αμυγδάλου

Μινιαρντίς

Τιμή κατ’άτομο €90,00

Ικανοποιημένοι; Σας αρέσει το μενού; Και η τιμή ΟΚ ε; Πώς είπατε; Λίγα είναι. ΕΛΕΟΣ! Τρελαίνομαι, κυρία μου. Τρελαίνομαι όταν βλέπω και διαβάζω αυτά τα μενού, αυτές τις τιμές και δηλώσεις του τύπου: «στην Κύπρο δεν υπάρχει ακρίβεια»! Κύριε Υπουργέ, κύριε Μιχαηλίδη Αντώνιε πού ζείτε τέλος πάντων; Εδώ είναι η κυπριακή μπανανία. (και στην Ελλάδα το ίδιο είναι. Ας όψεται ο Αλογοσκούφης ο Μέγας!) Υπάρχουν και ταξικές αντιθέσεις, υπάρχει και φτώχεια και ανέχεια, υπάρχουν και άνθρωποι της βιοπάλης και του καθημερινού μόχθου. Ναι, Ναι, Αμήν, Αμήν λέγω υμίν, υπάρχουν και οι μεροκαματιάρηδες ακόμα σε αυτόν τον τόπο. Οι άνθρωποι, που παίρνουν σβάρνα τα κρεοπωλεία χωρίς να αγοράζουν τίποτα γιατί όλα είναι πανάκριβα σε αυτόν τον τόπο. Οι άνθρωποι με την καλή καρδιά, μα την άδεια τσέπη. Και μου κάνει εντύπωση κάθε φορά που ρωτάει ο δημοσιογράφος τον τυχαίο περαστικό: «Τι σημαίνουν για σας τα Χριστούγεννα;» και παίρνει για απάντηση αυτό: «Για μένα τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης. Χριστούγεννα σημαίνει επίσης έξοδα». Και απορώ, βρε παιδιά, πως συμβιβάζεται η «αγάπη» με τα «έξοδα». Για σκεφτείτε το λιγάκι. Μου τη σπάει, κυρίες μου και κύριοι, όταν βλέπω τους νεόπλουτους πλην ακόμα άξεστους Κυπρίους συμπολίτες μου να κατακλύζουν τα ρεβεγιόν στα πολυτελέστατα ξενοδοχεία. Για να νιώσουνε τι, παρακαλώ; Για να νιώσουνε «κάποιοι», οι «μεγάλοι», οι κόπανοι (συγχωρέστε την ταπεινή μου γλώσσα) της «υψηλής κοινωνίας» και της αρχοντοχωριάτικης «αριστοκρατικής γκλαμουριάς». Βρε δε μας παρατάτε λέω εγώ. Ψωνάρες! Ακριβώς αυτό είναι, φίλες και φίλοι! Ψωνάρες με φρου φρου και αρώματα. Πολιτικοί λαμόγια, ακαδημαϊκοί και αυτόκλητοι «πνευματικοί άνθρωποι», που παρασύρθηκαν από την ιλύ του πολιτισμού. Ε, λοιπόν να τον βράσω τον πολιτισμό σας. Εγώ επιλέγω την ζεστασιά της γειτονιάς. Τη θαλπωρή του τζακιού, του παραδοσιακού γλεντιού, της οικογενειακής σύναξης. Επιλέγω να ζήσω μακριά από την επιτήδευση στημένων στιγμών ευτυχίας. Επιλέγω να ζήσω αυθεντικά κάθε στιγμή και κάθε λεπτό με τους ανθρώπους που αγαπάω. Έτσι ήρεμα και απλά. Με την οικογένεια μου, τους φίλους μου, την αγαπημένη μου. Ήρεμα και απλά. Να νιώσω άνθρωπος και όχι ανδρείκελο.

Ω! Η βλακεία βγήκε παγανιά και πάλι! Σύσσωμη η βλακεία, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, κυρίες και κύριοι। Οι φοιτητικές παρατάξεις βλέποντας ότι πλησιάζει η μέρα των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο ξύπνησαν και άρχισαν τα γνωστά και μη εξαιρετέα «κολπάκια»: χριστουγεννιάτικοι χοροί, ρεβεγιόν, πάρτυ με όλους τους φίλους τους θα κάνουν, πάρτυ και θα χορεύουν ως το πρωί, συναυλίες και άλλα πολλά δεινά। Και όλα αυτά για να υποκλέψουν την ψήφο του φοιτητή। Προς το «ψηφοκαημένο αληταριό» του Πανεπιστημίου Κύπρου διαβιβάζει ο ΑΓΙΟΣ τα σέβη του। Αν θέλουνε η πρότασις του ΑΓΙΟΥ ισχύει: τους εισηγήθηκα παλαιότερα να βγω στο προαύλιο του UCY και να φυλάξω σκοπιά στα τραπεζάκια της βλακείας τους। Δεν είχα σκοπό να κάνω αυτήν τη θλιβερή παρέκβαση, που απάδει προς το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά όταν βλέπω τους εκπροσώπους της κομματικής «τσογλαναρίας» να προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τις γιορτινές αυτές μέρες, για να κερδίσουν ποσοστά και πόντους στον προεκλογικό αγώνα, τρελαίνομαι। Δεν είμαι αρνητικός απέναντι στην πολιτικοποίηση των νέων! Αλλά, άλλο η πολιτικοποίηση η κριτική και η υπεύθυνη και άλλο η μαζοποίηση της νεολαίας, με συνθήματα και κραυγές που πόρρω απέχουν από τον πολιτικό λόγο। Αφού, λένε βλακείες, κυρία μου. Σκέτες βλακείες! Θυμήθηκε ο άλλος μετά από 4 ½ χρόνια συγκυβέρνησης με τον Τάσσο ότι διαφωνούσε μαζί του σε όλα τα ζητήματα κορυφαίας πολιτικής αξίας. Και θέλει τώρα να χαράξει πολιτική ανθρωπιάς, λέει. Ο βερμπαλισμός στο αποκορύφωμά του. Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι; Τέρμα! Όχι τώρα αυτά! Τον άλλο χρόνο!

Κάτι τελευταίο και κλείσαμε για αυτόν τον χρόνο. Μια νουθεσία από τον ΑΓΙΟ. Αγαπήστε γιατί χανόμαστε! Πείτε το ρημάδι το «σ’ αγαπώ» μια φορά στην ζωή σας. Ειλικρινώς όμως. Και προς τον σωστό άνθρωπο ε! Προσέξτε τον άνθρωπο. Μιλήστε!

ΑΗ – ΒΑΣΙΛΗΣ (ΜΑΓΓΙΝΑΣ)

Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) έρχεται και δεν μας καταδέχεται ααααπό, από το Μαξίμου… Έρχεται πάνω σε ινδικό χαλί (ή μήπως χάλι;). Ένα μοντέρνο ενισχυμένο χαλί, με turbo μηχανές και για σήμα του έχει τους κύκλους. Καταλάβατε; Μόνο αυτός μπορεί να σώσει την Ολυμπιακή. Είναι αυτός, «ο οίστρος, η αλογόμυγα», που ‘λεγε και ο Βύρων, αυτός η διάδοχος κατάσταση της εκφυλιζόμενης Ολυμπιακής. Αυτός, ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) θα σώσει την Ολυμπιακή. Άλλωστε, το πρώτο δώρο θα το πάει σε ένα καλό παιδί. Στον Κωστή Χατζιδάκι. Ήτανε καλό παιδί και την επόμενη χρονιά θα δώσει ρέστα! Ολυμπιακή σε ‘φαγε! Κωστή, παιδί μου, εσύ που ξέρεις να βλέπεις ανθρώπους και όχι αριθμούς, πήρες πρώτος από τον Άγιο Βασίλη (Μαγγίνα) το καλύτερο δώρο: πήρες – αν όχι κακό της κεφαλής σου – το μήνυμα. Το μήνυμα ότι δεν μπορεί, ρε γαμώτο, την όποια μεταρρύθμιση να την πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης αυτού του τόπου. Ότι δεν μπορεί, ρε γαμώτο, το ξεπούλημα του κρατικού αποθεματικού και των κρατικών υπηρεσιών σε ιδιωτικά συμφέροντα να βαφτίζεται υπηρεσία προς τους πολλούς. Και όποιος – βλέπε οι εργαζόμενοι της Ολυμπιακής – παλεύει για τα δίκια του να γίνεται «ο μικρός» και «ο λίγος» αυτού του τόπου. Κωστή, εσύ που ξέρεις να κοιτάς πίσω απ’ τους αριθμούς τους ανθρώπους, πάρε το μήνυμα του Αγίου Βασίλη (Μαγγίνα), γιατί κάποτε οι αριθμοί – άνθρωποι ξεσπούν κιόλας.

Αλλά γιορτές έρχονται και δώρα φέρνει ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) σε όλα τα καλά παιδιά. Ήδη στάθμευσε το Ινδικό χαλί του στο «αναψυκτήριο» στο Κορωπί, κατέβασε κάτι Ινδούς μόνο ως «φυσική παρουσία» και έφυγε να πάει να μοιράσει τα δώρα του. Που ‘σαι μητέρα Τερέζα να δεις τους συνεχιστές σου. Τι φιλάνθρωπος αυτός ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας), βρε παιδί μου! Άστεγοι των Αθηνών, πτωχοί συνταξιούχοι, άνεργοι επιστήμονες και ανασφάλιστοι εργαζόμενοι πάσης Ελλάδος στου Μαγγίνα στο Κορωπί. Ένα σπίτι φιλόξενο σας περιμένει. Και εκεί θα είστε μόνο ως «φυσική παρουσία». Ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) σε σας φέρνει αυτό, το πρώτο δώρο. Τι λέτε, ρε σεις; Είναι αυθαίρετο το σπίτι στο Κορωπί; Τιιιιιιιι; Θα το γκρεμίσετε; Ρε σεις, που σας πληρώνει ο ελληνικός λαός και τον δουλεύετε, πάψτε. Τόσα και τόσα αυθαίρετα νομιμοποιήσατε. Αυτό θα χαλάσετε; Αυτού του καλού και φιλάνθρωπου Αγίου Βασίλη (Μαγγίνα); Shame on you.

Μα έχει και άλλα καλά παιδιά σε τούτον τον τόπο. Και ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) περνάει τώρα στου Μαξίμου τη γωνίτσα, στον Κωστάκη της Νατάσας τα δώρα του να φέρει. Και στον Θόδωρο. Αχ αυτός ο Θόδωρος. Τι λέγειν, τι ευφράδεια, τι έξυπνα σχόλια – «είναι κακό να είναι κανείς φιλάνθρωπος» - ούτε να δημοσιογράφος να ήσουνα, βρε Θόδωρε! Και στον Αγγέλου και τον Ι. Ανδριανό θα φέρει δώρα ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας). Και στον Λευτέρη στη Ρηγίλλης. Τρέχουν τα παιδιά να διαχειριστούν τις κρίσεις. Με τέτοια κυβέρνηση το βλέπω το εγκεφαλικό τους. Και στον Γιωργάκη Α. Παπανδρέου, που κάνει τώρα την εκατοστή νέα αρχή στη Χαριλάου Τρικούπη παρέα με Πάγκαλο και Πολυζωγόπουλο, θα πάρει δώρα ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας). Όλα τα λαμόγια – εεεε τα καλά παιδιά ήθελα να πω – θα πάρουνε δώρα. Κύριε Καραμανλή, από τα σεμνά και ταπεινά, φτάσατε στα τρελά και παλαβά! Η κυβέρνησή σας, κύριε Καραμανλή, αυτήν που εσείς θελήσατε να στηρίξετε πάνω σε ισορροπίες ανισόρροπων κομματικών συσχετισμών δυνάμεως, αυτή η κυβέρνηση αντί να παράγει έργο, παράγει σκάνδαλα. Και τρέχετε κατόπιν να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα και να διαχειριστείτε επικοινωνιακά την εικόνα και το προφίλ. Να σας το πω με παρρησία: βαρεθήκαμε πια την εικόνα. Βαρεθήκαμε τις επικοινωνιακές τακτικές. Όχι άλλο πια. Φτάνει. Ασχοληθείτε και λίγο με τα προβλήματα του κόσμου. Αφουγκραστείτε τις έγνοιες του. Και προς Θεού μην επιτίθεστε άλλο στα πενιχρά εισοδήματα του Έλληνα φορολογούμενου. Ξέρετε πόσο πάει η γαλοπούλα και το αρνάκι για το χριστουγενιάτικο τραπέζι; Ξέρετε ότι ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα; Αν θέλετε ταμεία βιώσιμα φέρτε πίσω τα κλεμμένα λεφτά, που και σεις και το ΠΑΣΟΚ φάγατε. Φέρτε πίσω τα κλεμμένα, κύριε Πρωθυπουργέ και σεβαστείτε, επιτέλους, τους ανθρώπους της βιοπάλης, που όλη τους τη ζωή αγωνίζονται και το μόνο που ζητάνε είναι μια σύνταξη αξιοπρέπειας, γάμω το κέρατό μου. Μια σύνταξη αξιοπρέπειας. Κάντε κάτι, κύριε Πρωθυπουργέ. Όχι μόνο μάσα και κατά τα άλλα σεμνά και ταπεινά. Είστε πρωθυπουργός, δεν είστε τουρίστας! Τουρίστας αφήστε να είναι ο κ. Γιωργάκης Α. Παπανδρέου. Και άμα γίνει πρωθυπουργός, εγώ θα γίνω πρύτανης στο Harvard. Κύριε Παπανδρέου, ωριμάσατε πάντως. Και νέες λεξούλες άκουσα στην έκθεση ιδεών, που αραδιάζετε κάθε βράδυ και τη βαφτίζετε σύγχρονο πολιτικό λόγο και πολιτική πρόταση για μια νέα αρχή. Έτσι είναι ο οργανωμένος και μεστός πολιτικός λόγος, ο οποίος θα δίνει λύσεις στα προβλήματα των πολιτών; Γεμάτος «θα» και «θα» και «θα»; Έκθεση ιδεών με ωραίες λεξούλες; Τα συγχαρητήριά μας στον κ. Ραγκούση πάντως, που φανταζόμεθα ότι σας βοηθά στη σύνταξη των εκθέσεών σας, κύριε Παπανδρέου. Έτσι θα δείξετε στον λαό τον άλλο δρόμο, κύριε Παπανδρέου; Αοριστολογείτε και θα το πληρώσετε, κύριε Γ.Α.Π. Ο γιαλός δεν είναι στραβός, εσείς στραβά αρμενίζετε, κύριε Γ.Α.Π.

Τελικά η μόνη που θα χαρεί τα δώρα της είναι η κ. Φάνη Πάλλη Πετραλιά. Και πάλι η Πάλλη Υπουργός. Μόνο που δεν ξέρω αν πρέπει μαζί με τα σέβη μου να διαβιβάσω συγχαρητήρια ή συλλυπητήρια, όπως λέγει και ο Αλογοσκούφης ο Μέγας. Ίδομεν! Όσο για τον κ. Μαγγίνα το σχόλιο έρχεται δια στόματος Κώστα Καραμανλή: «λαγός τη φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του»! Τίποτα άλλο!

Καλά Χριστούγεννα και ας ελπίσουμε μαλακά να μας ‘ρθει το νέο έτος… Μαλακά, πιο μαλακά, να μας πηδ***** πιο μαλακά…

«Στο Ιράκ ερχόμαστε χωρίς λόγο αντιμέτωποι με το θάνατο»

Κάτι που έπρεπε να είχε αναρτηθεί από τον ΑΓΙΟ εδώ και αρκετό καιρό. Αναρτάται στη στήλη τώρα, για να στείλει ένα μήνυμα. Ότι ο πόλεμος, τον οποίο εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα και σε καμία περίπτωση δεν υπηρετεί τα δίκαια της ανθρωπότητας και δεν προασπίζει την ασφάλεια του πλανήτη. Και τώρα που πλησιάζει το νέο έτος, το 2008 πρέπει όλοι μας να ανοίξουμε τα αυτιά και τα μάτια της ψυχής και να ακούσουμε τις φωνές που ψηλάφησαν τον ανθρώπινο πόνο και άγγιξαν στην οριακή στιγμή τον θάνατο… Να αφουγκραστούμε, να νιώσουμε και να κάνουμε κάτι επιτέλους. Μια φωνή πληγώνει τη σιωπή…
ΑΓΙΟΣ

«Στο Ιράκ ερχόμαστε χωρίς λόγο αντιμέτωποι με το θάνατο»

Αμερικάνος φαντάρος απαιτεί το τέλος μιας κατοχής που βασίζεται σε ψέματατου Τιμ ΠρέντμορThe Guardian19 Σεπτεμβρίου 2003

Τους τελευταίους έξι μήνες συμμετέχω στο μεγαλύτερο –πιστεύω- σύγχρονο ψέμα: στην Επιχείρηση Απελευθέρωσης του Ιράκ.Μετά τα τρομακτικά γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη 2001, και καθ' όλη τη διάρκεια της μάχης του Αφγανιστάν, προετοιμαζόταν το έδαφος για την επέμβαση στο Ιράκ. "Σοκ και δέος" ήταν οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν την επίδειξη δύναμης που επρόκειτο να δει ο κόσμος με την έναρξη της Επιχείρησης Απελευθέρωσης του Ιράκ. Εμελλε να γίνει μια δραματική επίδειξη στρατιωτικής δύναμης και προωθημένης τεχνολογίας των οπλοστασίων του αμερικάνικου και βρετανικού στρατού.Αλλά ως στρατιώτης που προετοιμάζεται να λάβει μέρος στην επέμβαση στο Ιράκ, οι λέξεις "Σοκ και δέος" ήχησαν βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Από τότε που ετοιμαζόμαστε για να αναχωρήσουμε φαινόταν ότι αυτές οι μεγάλες υπερδυνάμεις επρόκειτο να παραβιάσουν τους ίδιους ακριβώς κανόνες που απαιτούσαν από τους άλλους να υπακούν. Χωρίς τη συγκατάθεση των Ηνωμένων Εθνών και αγνοώντας τις ενστάσεις των ίδιων των πολιτών τους, οι ΗΠΑ και η Βρετανία εισέβαλαν στο Ιράκ. "Σοκ και δέος"; Ναι, οι λέξεις περιγράφουν σωστά το συναίσθημα που ένιωσα όταν αναχωρούσαμε για μια δράση όχι δικαιοσύνης αλλά υποκρισίας.Από τη στιγμή που έπεσε ο πρώτος πυροβολισμός στον αποκαλούμενο πόλεμο της απελευθέρωσης και της ελευθερίας, η υποκρισία βασίλευε. Μετά τη προβολή των πρώτων μαγνητοσκοπημένων εικόνων με συλληφθέντες και νεκρούς αμερικάνους στρατιώτες στην αραβική τηλεόραση, οι αμερικάνοι και βρετανοί επικεφαλής ορκίστηκαν εκδίκηση ενώ επιτέθηκαν λεκτικά στα δίκτυα για την προβολή τέτοιων σκληρών εικόνων. Ομως, μέσα σε λίγες ώρες από το θάνατο των γιων του Σαντάμ Χουσεΐν, η αμερικάνικη κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα τρομακτικές φωτογραφίες των δυο νεκρών αδερφών, ώστε να τις δει όλος ο κόσμος. Και πάλι ένα σενάριο του τύπου "κάνε ό,τι λέμε και όχι ό,τι κάνουμε". Ως στρατιώτες που υπηρετούμε στο Ιράκ, μας είπαν ότι σκοπός μας είναι να βοηθήσουμε το λαό του Ιράκ εφοδιάζοντάς τον με την απαραίτητη στρατιωτική αλλά και ανθρωπιστική βοήθεια. Αν είναι έτσι, τότε πείτε μου πού είναι η ανθρωπιά στην πρόσφατη ιστορία που δημοσιεύτηκε στην Σταρς εντ Στράιπς (εφημερίδα του αμερικάνικου στρατού) και αφορούσε δύο νέα παιδιά που έφερε η μητέρα τους σε αμερικάνικο καταυλισμό, σε αναζήτηση ιατρικής βοήθειας.Τα δύο παιδιά έπαιζαν χωρίς να το ξέρουν με εκρηκτικό πολεμικό υλικό που είχαν βρει, με αποτέλεσμα να πάθουν σοβαρά εγκαύματα. Το δημοσίευμα λέει ότι μετά από μια ώρα αναμονή, οι αμερικάνοι στρατιωτικοί γιατροί τους αρνήθηκαν ιατρική βοήθεια. Ενας στρατιώτης περιέγραψε το περιστατικό σαν μια από τις πολλές θηριωδίες του αμερικάνικου στρατού, στις οποίες ήταν μάρτυρας.Ευτυχώς, εγώ προσωπικά δεν έχω γίνει μάρτυρας κάποιας θηριωδίας, εκτός βέβαια, αν θεωρήσετε, όπως κι εγώ, ότι αυτός ο πόλεμος στο Ιράκ είναι η απόλυτη θηριωδία.Αρα, ποιος είναι ο σκοπός μας εδώ; Η επέμβαση αυτή έγινε εξαιτίας των όπλων μαζικής καταστροφής, όπως τόσο συχνά ακούμε; Αν είναι έτσι τότε πού είναι; Κάναμε την επέμβαση για να ξεκάνουμε έναν αρχηγό και το καθεστώς του επειδή ήταν στενά συνδεδεμένοι με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν; Αν ναι, πού είναι οι αποδείξεις;Ή μήπως η επιδρομή έγινε για το δικό μας οικονομικό όφελος; Το πετρέλαιο του Ιράκ διυλίζεται με το μικρότερο δυνατό κόστος από οποιοδήποτε άλλο στον κόσμο. Αυτό μοιάζει με μία μοντέρνα σταυροφορία όχι για να ελευθερώσει ένα καταπιεσμένο λαό ή για να απαλλάξει τον κόσμο από ένα δαιμόνιο δικτάτορα, αδυσώπητο στην επιδίωξη της κατάκτησης και της κυριαρχίας, αλλά μια σταυροφορία για τον έλεγχο των φυσικών πηγών ενός ακόμα κράτους. Το πετρέλαιο -για μένα τουλάχιστον- φαίνεται να είναι ο λόγος για την εδώ παρουσία μας.Υπάρχει μόνο μια αλήθεια και αυτή είναι ότι αμερικάνοι πεθαίνουν. Εκτιμάται ότι γίνονται 10 με 14 επιθέσεις κάθε μέρα σε άνδρες και γυναίκες που υπηρετούν στο Ιράκ. Ο αριθμός των πτωμάτων μεγαλώνει αλλά δεν φαίνεται άμεσο τέλος στον ορίζοντα.Κάποτε πίστευα ότι υπηρετώ για ένα σκοπό: "Να υποστηρίζω και να υπερασπίζομαι το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών". Τώρα πια δεν το πιστεύω. Εχω χάσει τη βεβαιότητά μου όπως και την αποφασιστικότητά μου. Δεν μπορώ πια να δικαιολογήσω την υπηρεσία μου με μισές αλήθειες και ωμά ψέματα. Με το πέρασμα το χρόνου έρχεται και η γνώση, και στα 36 μου δεν είμαι τόσο τυφλά υπάκουος ώστε να πιστεύω αναντίρρητα. Από την άφιξή μου στο Φορτ Κάμπελ στο Κεντάκι τον περασμένο Νοέμβριο, υπήρχαν φήμες για ανάπτυξη μετώπου και όσο οι φήμες εξελίσσονταν σε προετοιμασίες, οι καρδιά μου κατέρρεε και οι αμφιβολίες μου αυξάνονταν. Οι αμφιβολίες μου ποτέ δεν ξεθώριασαν, αντίθετα ξεθώριασε η αποφασιστικότητα και τη δέσμευσή μου.Η περίοδος υπηρεσίας μου εδώ τελειώνει, όπως και αρκετών άλλων που υπηρετήσαμε μαζί. Ηρθαμε όλοι αντιμέτωποι με το θάνατο στο Ιράκ, χωρίς λόγο και δικαιολογία. Πόσοι ακόμα πρέπει να πεθάνουν; Πόσα ακόμα δάκρυα πρέπει να χυθούν ώστε να ξυπνήσουν οι Αμερικανοί και να απαιτήσουν την επιστροφή των ανδρών και γυναικών που δουλειά τους είναι να προστατεύουν αυτούς και όχι τα συμφέροντα του ηγέτη τους;

-----Ο Τιμ Πρέντμορ είναι ένας αμερικάνος στρατιώτης σε ενεργή υπηρεσία στην 101η Αεροπορική Μεραρχία που έχει την έδρα της κοντά στη Μοσούλη, στο βόρειο Ιράκ. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε και στην Πεόρια Τζέρναλ Σταρ, στο Ιλινόις.

Μένουμε πάντα παιδιά…

Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, καλησπέρα και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων και όλοι μας παραδιδόμαστε σιγά – σιγά στη γλυκιά ραστώνη των διακοπών και της ξεκούρασης. Είναι πάντα οι μέρες των γιορτών μέρες αγάπης και αλληλεγγύης. Μέρες προσφοράς στον άνθρωπο, τον συνάνθρωπό μας που υποφέρει και μας έχει ανάγκη. Μα δεν πρέπει να είμαστε «άνθρωποι» με ημερομηνία λήξης. Δεν πρέπει να είμαστε και να νιώθουμε άνθρωποι κάθε φορά που πλησιάζουν οι γιορτές. Πρέπει να προσφέρουμε στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, με τη στάση και τη συμπεριφορά μας, κάθε μέρα και κάθε λεπτό. Και φυσικά πρέπει τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές να κάνουμε το μεγάλο βήμα: να καταδυθούμε και πάλι με υπομονή και επιμονή στην ψυχή μας και να γνωρίσουμε το βαθύτερο «είναι» μας. Να μάθουμε ποιοι είμαστε. Να σεβαστούμε την ύπαρξή μας. Να επιβληθούμε επί των παθών και των αδυναμιών μας. Να καταλάβουμε ότι η εξουσία μας δεν πρέπει να είναι χρηματική, υλική ή στηριγμένη στο κύρος μιας θέσης, ενός θώκου, ενός αξιώματος. Πρέπει να είναι εσωτερική, βαθιά, ειλικρινής, φωτερή. Ας μάθουμε να σκεφτόμαστε κριτικά και επικριτικά. Ας τολμήσουμε μια φορά να φωνάξουμε την άποψή μας. Να πιάσουμε τα ΠΡΕΠΕΙ από το Ι και να τα γδάρουμε μέχρι το Π! Βρε παιδιά, δεν είναι μόνο οι «γκλαμουριές» και τα «στυλάκια» η ζωή μας. Δεν είναι μόνο Βίσσες, Χρύσπες, Ρουβάδες και Μαρτάκηδες. Γιατί όχι Σαββόπουλο, Πρωτοψάλτη και Παπακωνσταντίνου, ρε γαμώτο;

Τον νέο χρόνο, το 2008, ας βάλουμε στόχο να γίνουμε λίγο παιδιά. Να αγαπήσουμε αληθινά. Να παλέψουμε για το ιδανικό, το όνειρο, την αγάπη. Ξέρετε, θα γίνω πάλι κακός αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να το πω: εκπορνίσαμε την αγάπη. Την καταντήσαμε σκέλεθρο, συρόμενο από κρεβάτι σε κρεβάτι και εξαντλούμενο στα σφηνάκια, στα κορμάκια της πίστας και της νύστας, από μπαράκι σε μπαράκι. Αυτή είναι η αγάπη; Η φτηνή, αγοραία σεξουαλικότητα, που μετράει αποδοτικότητες στο κρεβάτι της μιας βραδιάς; Πρέπει να αποτολμήσουμε να γίνουμε λίγο πιο ρομαντικοί. Όχι αφελείς, κεχηναίοι εραστές του μελοδραματισμού, αλλά ως άνθρωποι ερωτευμένοι ψυχή τε και σώματι. Ας αποτολμήσουμε να δοθούμε ειλικρινά στον/ στην σύντροφό μας. Ας αγαπήσουμε ειλικρινά…

Όσο για τον ΑΓΙΟ σας δίνει την υπόσχεση ότι θεού θέλοντος με την αρχή του 2008 θα συνεχίσει να αρθρώνει λόγο κριτικό, καυστικό, οξύ και δηκτικό. Θα είναι το καρφί στην πολυθρόνα όλων των βολεμένων. Και η κριτική του όσο αυστηρή και αν είναι θα ξεκινά πρώτα από τον εαυτό του και έπειτα θα επεκτείνεται σε όλους τους άλλους. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ έχει βάλει στόχο να δυσχεράνει την επανάπαυση των «σκλάβων» και των «δυστυχισμένων τυφλών» της εποχής μας. Όχι πατερναλιστικά ή επιτιμητικά. Όχι από καθέδρας, δασκαλίστικα. Αλλά, ειλικρινά, θαρραλέα και αποφασιστικά. Ανθρώπινα, με σεβασμό στη διαφορετική άποψη και τη διαφορετική κοσμοθεωρία. Γιατί πρέπει να επιδιώκουμε τη σύνθεση μέσα από τις αντιθέσεις. Πρέπει να αγκαλιάζουμε όλους τους ανθρώπους και αν μη τι άλλο να μη διώκουμε την ετερότητα, είτε αυτή είναι σεξουαλική, είτε είναι φυλετική, είτε είναι θρησκευτική. Σεβασμός στο διαφορετικό σημαίνει ελπίδα για μια νέα κοινωνία συμμετοχική, πραγματικά ανθρώπινη. Και να θυμάστε όσο έχουμε τα νιάτα – και το κριτήριο δεν είναι ηλικιακό, είναι στο μυαλό και την καρδιά – όσο έχουμε τα νιάτα, μένουμε πάντα παιδιά… μένουμε πάντα παιδιά…

Καλά Χριστούγεννα, καλό να ‘ναι το νέο έτος 2008 σας εύχομαι, με υγεία και προσωπική ευτυχία. Χρόνια σας πολλά.

Με δυο λόγια απλά…

Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, καλησπέρα και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Και πάλι επικοινωνώ μαζί σας στις γνωστές μας μεταμεσονύχτιες ώρες. Τι και αν έχω εξεταστική. Το καθήκον είναι καθήκον. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ είναι εδώ. Φωνή από τη φωνή σας, αγωνία από την αγωνία σας, σκέψη από τις σκέψεις σας. Ο ΑΓΙΟΣ είναι εδώ. μια ειλικρινής φωνή μέσα στην καθημερινή τρέλα και την αγοραία ρουτίνα της ζωής μας. Σήμερα είδα γραμμένο στο τοίχο ενός σχολείου κοντά στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ένα σύνθημα που πολύ με συγκίνησε: ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΞΥΠΝΙΟΥΣ, έγραφε στον τοίχο. Πράγματι. Τα όνειρα είναι αυτά που μας κρατάνε σε εγρήγορση και μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι. Όχι απάνθρωποι. Όχι μισάνθρωποι. Όχι λυκάνθρωποι, που στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, όπως κάποτε έγραψε ο σπουδαίος Λατίνος κωμικός Πλαύτος (homo hominis lupus). Είναι καιρός να κάνουμε μια στροφή, φίλες και φίλοι. Μια στροφή προς τα μέσα μας, προς την ψυχή μας, προς τον εαυτό μας. Πείτε μου ειλικρινά. Τι κερδίζουμε με το να αφηνόμαστε στην ιλύ της ύλης;

Γιατί πρέπει να νιώθουμε περήφανοι που είμαστε δεσμώτες των απροσμάχητων αναγκαιοτήτων και αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στα σεξιστικά στερεότυπα, στις συμβάσεις και στην κυριαρχία του lifestyle της χυδαίας μόδας και του απαράδεκτου συρμού; Πείτε μου. Τι κερδίζουμε και γιατί πρέπει να είμαστε περήφανοι που με την ανοχή μας ανεβαίνουν και ανελίσσονται οι τελευταίοι, οι ποταποί ή θρασύδειλοι κόλακες; Γιατί πρέπει να είμαστε περήφανοι που με την ανοχή μας και την ένοχη σιωπή μας αφήνουμε κάτι μικρούτσικα ανθρωπάκια, είτε λέγονται ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, ιερωμένοι κλπ κλπ. Γιατί; Πείτε μου.

Γιατί πρέπει να σκύβουμε πάντα το κεφάλι και να δεχόμαστε υπομονετικά ό,τι μας λένε οι «αυθεντίες». Και μην μου πείτε ότι είμαι υπερβολικός ή δηκτικός ή ισοπεδωτικός. Κάθε άλλο, νομίζω. Το βλέπω καθημερινά στις αίθουσες των πανεπιστημίων, που υποτίθεται είναι φορείς ελεύθερης σκέψης και δίνουν, υποτίθεται, τα ερείσματα στους φοιτητές να αναπτύξουν κριτική σκέψη για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Ουδέν αναληθέστερον. Οι φοιτητές σκύβουν το κεφάλι και λένε ναι. Ναι μικρά. ΝΑΙ μεγάλα. Ψιλοκόβουν τις αρχές τους, σκοτώνουν τις διαφωνίες τους, καταπίνουν τις αντιρρήσεις τους και αποστηθίζουν ό,τι τους πασάρει η αυθεντία της μεγάλης έδρας. Όσοι από τους φοιτητές τολμήσουν να θέσουν και κανένα ερώτημα – με το pardon δηλαδή και με όλη τους την ευγένεια – προς την αυθεντία της μεγάλης έδρας στιγματίζονται και πληρώνουν τα σπασμένα την ώρα της βαθμολογικής… κρίσεως. Το παράξενο όμως είναι αλλού: στιγματίζονται οι εν λόγω φοιτητές και από τους συμφοιτητές τους. Ρε γαμώτο, γιατί είμαστε τόσο αρνιά… Γιατί; Γιατί; Γιατί; Και κάτι ακόμα.

Περπατούσα – γιατί μου την «σπάει» να βλέπω ανθρώπους να διακινούνται με το αυτοκίνητο, για να διανύσουν μια μικρή απόσταση – και είδα κάτι που με ενόχλησε. Και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, γιατί ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ αγγίζει όλα τα προβλήματα και τις έγνοιες μας, όσο μικρές και αν φαίνονται. Περπατούσα λοιπόν όταν είδα μια κυρία να οδηγεί το αυτοκίνητό της σε κεντρικό δρόμο της Λευκωσίας, πρωτεύουσας της νήσου Κύπρου και να κόβει κάπως άγαρμπα, ομολογουμένως, τον δρόμο σε ένα κύριο με κοστουμάκι, γραβατούλα και μια πολυτελέστατη Mercedes. Πράγματι η κυρία έφταιγε. Κακή οδήγηση, υπερβολική ταχύτητα και όποιον πάρει ο χάρος. Βλέπετε η κυρία ήτο νεαρά. Και είναι της μόδας όλη τούτη τη συμπεριφορά. Μην μας πάρουν και για καθυστερημένους! Αλλά, αυτό είναι η μια όψη του νομίσματος μόνο. Η άλλη είναι η συμπεριφορά του κυρίου με το κουστουμάκι και τη γραβατούλα. Σαν καλός κύριος βγήκε έξω από το αμάξι και με ένα ευρωπαϊκό savoir vivre, άρχισε να εκσφενδονίζει κάθε είδους βρισιές, με φωνή φωναχτή. Και όλο να φωνάζει, και όλα τα «ντεσιμπέλ» να ανεβαίνουν και να μαζεύεται ο κόσμος και να γίνεται χαμός και να έχει κοκκινίσει η νεαρά και αυτός το χαβά του. Κάτι απαράδεκτες προστακτικές του τύπου «πήγαινε σπίτι σου, σπίτι σου κάργ…»… Και αυτά από ένα «κύριο». Τι γίνεται τέλος πάντων, κυρία μου; Τι γίνεται με μας, τους πάνω, τους κάτω, τους δίπλα; Τι γίνεται με όλους μας; Τι νεύρα είναι αυτά; Τι σκηνές είναι αυτές; Μαζική παράκρουση έχουμε πάθει.

Και ύστερα λένε κάποιοι ότι ο ΑΓΙΟΣ είναι καυστικός και δηκτικός. Όσο υπάρχουν τέτοια πράγματα, ο ΑΓΙΟΣ θα είναι εκεί. Καυστικός, δριμύς, οξύς και σε όποιον αρέσει… Και προκαλώ και εσάς: ανοίξτε το ρημάδι το στόμα σας και φωνάξτε, γαμώ το κέρατό μου. Ανοίξτε το στόμα σας και φωνάξτε. Μας θέλουν δεμένους; Πρέπει να μείνουμε ελεύθεροι!

Εγώ και ο Οδυσσέας: βίοι… καμία σχέση!

[…] Ήτανε καλά παιδιά οι σύντροφοι, δε φωνάζαν
ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από την παγωνιά,
είχανε το φέρσιμο των δέντρων και των κυμάτων
που δέχουνται τον άνεμο και τη βροχή
δέχουνται τη νύχτα και τον ήλιο
χωρίς να αλλάζουν μέσα στην αλλαγή.
Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες
ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια
ανασαίνοντας με ρυθμό
και το αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο. […]

[…] Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά,
με χαμηλωμένα μάτια. Τα κουπιά τους
δείχνουν το μέρος που κοιμούνται στο ακρογιάλι.

Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη.
(Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα Δ’)
…………………………………………………………………………………………………….
Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, καλησπέρα σας. Η ώρα στα «συμβατικά» ρολόγια είναι δύο και τέταρτο το πρωί. Ξημερώματα Κυριακής. Μα στο δικό μου αντισυμβατικό ρολόι της ψυχής και του νου είναι η ώρα μηδέν. Μια ώρα που συναντά κανείς την τρικυμισμένη συνείδησή του, που προβάλλει στο λυκαυγές σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Τόσο μαραγκιασμένη. Το φάντασμα του ΑΓΙΟΥ (ως γνωστόν, μετά τις δώδεκα βγαίνουν παγανιά οι βρικόλακες και ο επίτιμος της Ν.Δ.!) θα σας μιλήσει και απόψε για πράματα και θάματα που ‘χουν να κάνουν με τον κόσμο μα και με τον άνθρωπο. Τι να κάνω ο δύστηνος; Μια ζωή αθεράπευτα ρομαντικός. Ίσως και αφελής, ιδεαλιστής βλάξ, ο οποίος πιστεύει ακόμα σε ένα κόσμο δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Σε ένα κόσμο που όλοι μας θα μπορούμε ελεύθερα να σκεπτόμαστε και να μιλάμε. Μα, όπως πίστευαν και οι αρχαίοι, τουλάχιστον τα φαντάσματα δεν λένε ψέματα…
Απόψε θα ήθελα να μιλήσω «πάνω σε ένα ξένο στίχο», που λέει και ο ποιητής. Για να βγάλω «άλλα νοήματα και άλλες ελπίδες», που λέει και ο ποιητής. Διάλεξα λοιπόν τον ποιητή Σεφέρη, γιατί με ενδιαφέρει η θεματική προοπτική του Οδυσσέα. Του ομηρικού αυτού ήρωα, ο οποίος απασχόλησε τον Σεφέρη, όχι πια στη μυθική του διάσταση, αλλά στη συγχρονική του παρουσία. Ο Σεφέρης συγκρούεται γόνιμα με την ποιητική παράδοση του Ομήρου και χωρίς να την αντιστρέφει ολότελα, μεταφέρει τον ομηρικό ήρωα στο παρόν. Τον αναβακχεύει ως χαρακτήρα κειμενικό στην πραγματικότητα του τρέχοντος ανθρώπινου βίου, προσπαθώντας να περάσει στον άνθρωπο του καιρού μας κάποια μηνύματα που αφορούν στη ζωή και μιλάνε για την ζωή. Ο Οδυσσέας στην ομηρική του θεματική είναι το σύμβολο της πολυπραγμοσύνης. Είναι ένας τετραπέρατος ήρωας που πέρασε τόσα και τόσα στην Τροία και μετά από περιπέτειες πολλές, κέρδισε, με την καρδιά, το μένος και την ψυχική του αλκή, την Ιθάκη. Νίκησε τις αντίρροπες δυνάμεις της φύσης και τις αντίδικες έξεις της ψυχής και κέρδισε ένα αξιοπρεπές τέλος, ένα σπίτι, μια πατρίδα. Και άραξε ευτυχής και μακάριος.
Ο σεφέρειος Οδυσσέας είναι μια προσωπικότητα λιγάκι παράξενη. Αντισυμβατική και εξ αυτού παράξενη. Ενώ επιστρέφει στην πατρίδα μετά από πολλές και κοπιώδεις περιπλανήσεις, δεν έχει διάθεση και δεν μπορεί να προσαρμοστεί στον συμβατικό βηματισμό της πατρίδας. Δεν την ξέρει, δεν την αναγνωρίζει πια την πατρίδα. Νιώθει ξένος σε ξένη γη. Νιώθει γίγαντας ανάμεσα σε πυγμαίους. Τι κι αν ο «φίλος» που τον υποδέχτηκε πασκίζει να του δείξει τα σημάδια, που θα τον κάνουν να νιώσει την πατρίδα. Το μόνο που χρειάζεται είναι «λίγη υπομονή, κι όλα θα πέσουν στη λεκάνη της προσαρμογής». Μα, φευ, ο Οδυσσέας του Σεφέρη, αντιστέκεται. Δεν θέλει να γίνει και πάλι ο υποτακτικός, το δουλικό της καθημερινής συνήθειας. Δεν θέλει να γίνει ένα με τους ισοπεδωμένους φίλους του. Με τους φίλους που ποτέ δεν πήραν το καράβι, που ποτέ δεν κίνησαν έξω από τα σύνορα της γης, της φυλακής. Που ποτέ δε θέλησαν να ψάξουν σπιθαμή προς σπιθαμή τη θάλασσα και να κυνηγήσουν μιαν άλλη Ιθάκη. Ο Οδυσσέας είναι πάνω από αυτούς. Πάνω και πέρα από κάθε ευτελή και ποταπή βιολογική μέριμνα. Δεν ανέχεται να βουλιάζει στην ιλύ της ύλης και να βολοδέρνει έρμαιο των απροσμάχητων βιολογικών αναγκαιοτήτων. Ας φανταστούμε τον Οδυσσέα καθισμένο κάτω από τον ίσκιο ενός κυπαρισσιού, στη μικρή Ιθάκη και να μονολογεί… «Δε φτάνει το τραπέζι, μήτε κάμποσος παράς στην τσέπη, μήτε το ψωμί και το φιλί – δε φτάνει. Ο άνθρωπος είναι πιο τρανός απ’ την καθημερινή την έγνοια του. Κι όλο τραβάει πιο πέρα απ’ την σκλαβιά του.» Αυτός είναι ο Οδυσσέας.
Μα οι σύντροφοι; «Ήτανε καλά παιδιά οι σύντροφοι, δε φωνάζαν…» «Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια». Οι σύντροφοι είναι οι κλασικοί αντιήρωες. Αντι-Οδυσσείς! Ήδη από την ομηρική εκδοχή του μύθου, ο Οδυσσέας είναι ο ήρωας, ο πρώτος, αυτός που αλλάζει τον ρουν της ιστορίας. Είναι αυτός που στέκει στα υψηλά, στην κορφή. Οι σύντροφοι στον πάτο. Το μόνο που κάνουν είναι προκαλούνε προβλήματα στον ήρωα. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ελαύνουν ήρεμα και ήσυχα, χωρίς να βγάζουν άχνα, το κουπί τους. Σκύβουν το κεφάλι και ελαύνουν ένα κουπί. Σκύβουν την ψυχή και την κάνουν ένα κουπί. Άλλωστε, «Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά, με χαμηλωμένα μάτια.» Τα χαμηλωμένα μάτια είναι το σύμβολό τους. Τα χαμηλωμένα μάτια, οι δειλές ματιές είναι η σημαία τους, ο εαυτός τους, η πιο τρανή απόδειξη της ανελευθερίας τους. Και ο Σεφέρης παρατηρεί: «κανείς δεν τους θυμάται». Και γιατί να τους θυμάται, παρακαλώ; Δεν είναι ήρωες. Είναι αντιήρωες. Συμβιβασμένοι, βολεμένοι, αμίλητοι. Τους φτάνει μόνο που αναπνέουν. Τίποτα δεν διεκδικούν. «Δικαιοσύνη», αποφασίζει ο Σεφέρης. Διάλεξαν την τύχη τους. Διαμόρφωσαν την ζωή τους με τέτοιο τρόπο, ώστε κανείς να μη τους θυμάται. Πόσο «μικροί» ήτανε…
Περιττό να σας πω ότι εγώ και εσύ και αυτός και εμείς, όλοι και όλες μαζί, τείνουμε να μοιάσουμε, αν δεν μοιάσαμε ήδη σε αυτούς τους μικρούς, τους άκακους και πονεμένους ανθρώπους. Τους παρίες, τους απόκληρους της ζωής. Αυτούς που θα λέγαμε σήμερα «κακομοίρηδες». Ε, λοιπόν σας το λέω, φίλοι μου, πως αυτοί είμαστε εμείς. Με τον Οδυσσέα δεν έχουμε καμιά σχέση. Εμείς κοιτάμε μόνο τη δουλειά μας, το «κουπί» μας. Σκύβουμε το κεφάλι και αφήνουμε το κάθε υποκείμενο, την κάθε μετριότητα με κουστούμι και γραβάτα, τον κάθε καρεκλοκένταυρο, να καθορίσει την ζωή για ‘μας, μα χωρίς εμάς. Να ξέρει το καλό μας! Δεν ανοίγουμε το στόμα μας να μιλήσουμε και εμείς για το δίκιο, για την αρετή, για τα δικαιώματά μας. «Αυτοί ξέρουν καλύτερα»! Το αληθινό πρόβλημα είναι οι βολεμένοι. Και είμαστε όλοι μας βολεμένοι, κυρία μου. «Συνήθισα να ζω, να ζω σαν μαριονέτα, σε ένα στημένο σκηνικό. Να λέω πάντα ναι, σε ότι πουν οι άλλοι, δήθεν οι μεγάλοι. Να ζω σαν μαριονέτα, σε ένα στημένο σκηνικό.» Ων φοιτητής και μάλιστα κλασικός φιλόλογος, μετέχων του ουμανιστικού αρχαίου ελληνικού πνεύματος, με ενοχλεί αφάνταστα να βλέπω το πιο δυναμικό κομμάτι της νεολαίας να σκέφτεται κάπως έτσι: «Αυτοί ξέρουνε καλύτερα», λέμε. «Μάππαν τζαι πιλότταν» έχει το μενού για τους άνδρες. «Μαλλί, βάψιμο τζαι γκόμενους» το αντίστοιχο μενού για τις κυρίες. Ως πότε πια; Ως πότε θα είναι πρώτο θέμα στην ζωή μας τα καλλιστεία, τα «Σφηνάκια» και οι μπουάτ; Ως πότε θα κλαίμε για την «εθνική» μας ήττα, βλέπε τον αποκλεισμό μας από τη Eurovision;
ΟΜΩΣ θα έλεγα ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Η ελπίδα να ξεσκλαβώσουμε τον εαυτό μας. Να λευτερώσουμε την ψυχή μας από ό, τι μας δένει και μας κρατάει στη γη. Θα γίνει λέει, μια νέα επανάσταση. Αναίμακτη, δε θα πέσουν κεφάλια. Ανταρσία πνευματική. Θα ανοίξουμε το ρημάδι το στόμα μας επιτέλους, για να πούμε και εμείς αυτό που πιστεύουμε και όχι αυτό που υπολογίσαμε πριν πως δε θα μας ζημιώσει σε αριθμούς τραπέζης. Θα στραφούμε στον πολιτισμό. Όχι μόνο στην γκλαμουριά της τηλεόρασης. Δεν υπάρχει μόνο ο «Έρωτας». Δεν υπάρχει μόνο η «εθνική» μας τηλεπαρουσιάστρια, βλέπε Γρηγόρης Αρναούτογλου. Υπάρχει και το θέατρο. Τσιβιλίκας, Κιμούλης, Μουστάκας (τι κι αν έφυγε, κοντά μας είναι…), Τσακίρογλου, Λαζόπουλος, Χάρρυ Κλυν. Όχι μόνο Ρουβάδες και Μαζωνάκηδες, Βίσσες και Χρύσπες. Αλλού είναι τα πρότυπα. Παπακωνσταντίνου, Σαββόπουλος, Νταλάρας, Θάνος Μικρούτσικος, Πρωτοψάλτη, Γαλάνη, Χάρις Αλεξίου, Σφακιανάκης γιατί όχι; Όπως πάμε σε λίγο θα είναι πρώτη φίρμα η Έφη Θώδη!

Ξυπνήστε, σύντροφοι. Ξυπνήστε! Το ξέρουμε πως είναι δύσκολος ο δρόμος, για να μοιάσουμε στον Οδυσσέα. Μα για τα δύσκολα αξίζει να παλεύουμε… Μια απόφαση χρειάζεται…

Αγαπημένε μου Ζαρατούστρα…

Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, καλησπέρα σας. Δεν ακούω τίποτα. Πώς είπατε; Τίποτα απολύτως. Μια εξουθενωτική βουβαμάρα καλύπτει κάθε μου κάλεσμα για συζήτηση. Ζητώ και θα ζητώ την απόκρισή σας. Τη φωνή σας. Δυστυχώς άλλες, ως φαίνεται, είναι οι «υποχρεώσεις» και οι ανάγκες μας. Άλλα είναι τα «must» που θα σε κάνουν τον/την «in» της κοινωνικής νομενκλατούρας. Άλλη είναι η λογική. Μια λογική του τύπου να γίνουμε ευχάριστοι, να μας διαβάζουν και να γελούν, όχι να προβληματίζονται. Μια λογική του τύπου να τα πηγαίνουμε καλά με την κομματική «τσογλαναρία» και τους πολιτικάντηδες της δεκάρας, μόνο και μόνο για να βολέψουμε τον μονάκριβο γιο ή την καημενούλα την κόρη στη δημόσια υπηρεσία ή σε κανένα σκολειό να στραβώνει τους διαδόχους ημών. Μια λογική του τύπου να είμαστε “in” με Τσαλίκη, Χρύσπα και Καρβέλα… Αλλά, η λογική που μου τη «σπάει» περισσότερο είναι τα κατινίστικα κουτσομπολιά, κυρίως εις τα καφετερίας, όπου συχνάζουν οι «τοξικομανείς της ευμάρειας», κατά τον Άγγελο Τερζάκη. Ακαδημαϊσμός; Σοφός, πάντως! Κάτι πικάντικα σχόλια του τύπου: «κόρη, είδες τον τούτο ήντα πούρεκκος ένι;» ή σε πιο πικάντικη έκδοση «κόρη, θώρε ήντα κωλ… εσσιει τούτος ο παίδαρος!» Και φυσικά δεν λείπει – για να είμαστε δίκαιοι – και η ανδρική εκδοχή, που υποβιβάζει τη γυναικεία προσωπικότητα σε ένα κομμάτι κρέας, που όσο πιο ψιμυθιωμένο είναι και όσο λιγότερα ρούχα το περιβάλλουν, τόσο το καλύτερο. Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, σήμερα αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη προϋποθέτει ψυχή. Σήμερα ψυχή λεύτερη δεν υπάρχει. Υπάρχει η ανδρική λογική που καθιστά τη γυναίκα θέμα σκαμπρόζικης αναψυχής, υπάρχει η γυναικεία λογική που καθιστά τη γυναίκα έρμαιο των ανδρικών ορέξεων. Υπάρχει ένας πολιτισμός – raunch culture αγγλιστί – που μόνο αριθμούς βλέπει και μόνο αποδοτικότητες μετράει, στο κρεβάτι, στην εταιρεία, στο πανεπιστήμιο κλπ κλπ κλπ. Μου τη «σπάει» να βλέπω την αποθέωση των δήθεν «παίδαρων», των δήθεν «πούρεκκων» από τις κυρίες και αντιστρόφως. Τι σημαίνει, ρε ‘σεις, «όμορφος» στις μέρες μας; Τι σημαίνει «μάγκας» στις μέρες μας; Τι σημαίνει, κυρίες μου, «άνδρας» στις μέρες μας; Ο έχων πολυτελέστατο αυτοκίνητο και λεφτά απ’ τον μπαμπά; Ο έχων αθλητικό σώμα και ευπαρουσίαστη μούρη ή μήπως ο έχων τρεις «γκόμενας» στη σειρά, έτσι για να μη βαριέται το παιδί; Αυτός είναι το είδωλο των κυριών; Και των κυρίων ποια είναι η ιδανική γυναίκα; Εκείνη που πάει στο κρεβάτι από την πρώτη κιόλας νύχτα και ξυπνά το πρωί, «κατάκοπη» και σε ρωτά ποιος είσαι; Περιττό να σας πω ότι μου τη «σπάει», επίσης, να βλέπω την ετερότητα να διώκεται. Όποιος δεν υποτάσσεται στην προαναφερθείσα «πικάντικη» λογική του σύγχρονου πολιτισμού είναι ο άσχετος, ο παράξενος, ο ανόητος ή η «αδελφή», ο gay. Όλοι, δηλαδή, πρέπει να υποταχτούμε στο συλλογικό κουσούρι. Αλλιώς θα μας φάει η μαρμάγκα. ΕΛΕΟΣ!
Κυρίες μου και κύριοι, παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, ξυπνήστε επιτέλους. Ως πόσο ακόμα θα ανεχθούμε τον εαυτό μας να λατρεύει το είδωλο και να προσκυνάει τη φενάκη; Ως πότε; Που ‘σαι, δάσκαλε Νίτσε, να δεις τα χάλια μας. Χρειάζεται επανάσταση, φίλοι μου. Μας χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος.
Δεν ξέρετε πόσο αγαπάω τον Ζαρατούστρα…
Τον νιτσεϊκό εκείνο άνθρωπο που τόσο παρεξηγήθηκε. Δυστυχώς. Ο Νίτσε προβάλλει ένα τύπο ανθρώπου – όχι υπερανθρώπου – μα ανθρώπου συνειδητοποιημένου. Ο Ζαρατούστρα, ο άνθρωπος του Νίτσε, δεν είναι ο κακός γίγαντας που προσπαθεί να ποδοπατήσει τους πυγμαίους. Δεν είναι ο άνθρωπος που πασκίζει να βελτιώσει τις υλικές συνθήκες της ζωής του. Δεν προσπαθεί να επιβληθεί βίαια. Τουναντίον. Η φύση του Ζαρατούστρα είναι βαθιά πνευματική και εξόχως ανθρώπινη. Καμιά σχέση δεν έχει με βιολογικές, φυλετικές ή υπερφυσικές προϋποθέσεις. Ο Ζαρατούστρα είναι ένας φιλοσοφικός στοχαστής. Είναι ένα ιδανικό. Ο Ζαρατούστρα, όταν έγινε τριάντα χρόνων έφυγε από την πόλη και πήγε στο βουνό. Εκεί μέσα στην ερημιά, βίωσε την πραγματική ύπαρξή του και κατάφερε να δαμάσει τα ευτελή του πάθη. Μετά αρχίνησε να διδάξει μια νέα ζωή σε όλους τους ανθρώπους. Ιδανικό του Ζαρατούστρα είναι η κατάδυση του ανθρώπου στα μύχια της πραγματικότητας, όχι της εικόνας, όχι της φενάκης. Ο Ζαρατούστρα διδάσκει τον αυτοέλεγχο και την αυτοοεπιβολή: δεν αφήνει τα ένστικτά του να τον υποτάξουν. Ελπίζω να καταλάβατε τι διδάσκει ο ήρωας του Νίτσε. Τι θέλει να μας πει! Ακούστε τον, παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, και αλλάξτε μυαλά. Επιτέλους! Ας μην στεκόμαστε πια στην εικόνα. Άλλωστε, για τον Νίτσε δεν στέκει η έννοια του «ωραίου καθαυτού». Για τον Νίτσε το «ωραίο» είναι το σημάδι της ανθρώπινης κενοδοξίας: ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του ως μέτρο όλων των πραγμάτων. Ό, τι συμβάλλεται με αυτόν και αντανακλά την εικόνα του, αυτό είναι το «ωραίο». Ό, τι αποκλίνει από την εικόνα του σύγχρονου ανθρώπου είναι αποδιοπομπαίο.
Ε, λοιπόν εγώ, τώρα δα, σας λέω ότι δεν θέλω να ακολουθήσω το συμβατικό, δεν θέλω να ζήσω σε ένα κόσμο με ΠΡΕΠΕΙ. Φτάνει! Από σήμερα, από τώρα, τώρα που σας γράφω αρχίζει μια καινούργια ζωή για μένα. Θέλω να ζήσω αυτό που πραγματικά είμαι και αυτό που θέλω να γίνω. Στη συλλογική χαβούζα, όσο είμαι ζωντανός, δε θα αφήσω κανένα να με σύρει. Θα ζήσω μια ζωή δική μου, έτσι όπως τη θέλω εγώ και όχι έτσι όπως την θέλουν οι άλλοι. Γιατί, σημασία έχει να επικοινωνούμε πραγματικά με τους ανθρώπους. Σημασία έχει να ψηλαφούμε την ψυχή τους. Ας τολμήσουμε, επιτέλους, να ζήσουμε πραγματικά, να νιώσουμε, να αισθανθούμε με την καρδιά μας. Δυνατά, αγέρωχα, με ένταση, που να συγκλονίζει την ψυχή μας και να αναβακχεύει το «είναι» μας. Η αγάπη είναι ιερή. Τόσο ιερή που δεν μπορούμε να την βουλιάζουμε στο έρεβος της καθημερινής μας χυδαιότητας. Κάντε μια νέα αρχή. Χωρίς κοινωνικούς καθωσπρεπισμούς και συμβατικές ετικέτες συναισθημάτων.
Ας αρχίσουμε μια νέα ζωή. Αγαπημένε μου Ζαρατούστρα, πόσο σε έχουμε ανάγκη…

Η τρομοκρατία και οι ρίζες της

Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, καλησπέρα και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Απόψε θα ήθελα να μιλήσουμε λιγάκι για το διεθνές πολιτικό, στρατιωτικό και ηθικού βεληνεκούς σκηνικό. Είναι καιρός να σκεφτούμε και εμείς λιγάκι τι συμβαίνει στον κόσμο. Είναι καιρός να αντικρίσουμε τα λάθη και τις επιτηδευμένες κινήσεις της δυτικής κοινωνίας στην οποία και εμείς ανήκουμε και να προσπαθήσουμε να πλησιάσουμε τους άλλους λαούς, να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους και πολιτισμούς, προωθώντας το όνειρο μιας διαρκούς ειρήνης ανά το παγκόσμιο. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε, να μη μασάμε όσα το σύστημα, οι καρεκλοκένταυροί του και οι πολεμοχαρείς αρλεκίνοι του μας «πασάρουν». Να μάθουμε να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψεύδος. Να μπορέσουμε να κάνουμε ένα ειλικρινή και τίμιο απολογισμό, συζητώντας με τον εαυτό μας πρώτα και με τους άλλους έπειτα, σοβαρά ζητήματα που όλους μας αφορούν, αν και δε λαμβάνουν χώρα έξω απ’ το σπίτι μας. Αδέλφια, ο ωχαδερφισμός πρέπει να τελειώσει. Ανοίξτε τα μάτια, αυτά της ψυχής πρωτίστως, και δείτε…

Σας παραθέτω πιο κάτω ένα απόσπασμα από μια ευρύτερη πανεπιστημιακή μου εργασία, με τίτλο: «Σταυροφορίες: θρησκευτικό κίνημα ή δυτικός επεκτατισμός;». Είναι σημαντικό να αναλύσει κανείς την ουσία των όσων συμβαίνουν σήμερα, υπό το πρίσμα των όσων συνέβησαν χθες.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Μήπως κάποτε οι Δυτικοί ήταν οι Ταλιμπάν του Μεσαίωνα; Κατά πόσο το τζιχάντ (ο ιερός πόλεμος) του Ισλάμ μπορεί να συγκριθεί με τις χριστιανικές Σταυροφορίες; […]

[…] Οι Σταυροφορίες μπορούν να θεωρηθούν ως η εκδήλωση στην πράξη των πρώτων κυττάρων του δυτικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος άρχισε να θεριεύει με την ανάπτυξη της φεουδαρχίας στη Δυτική Ευρώπη, χρησιμοποιώντας ως αληθεστάτη πρόφαση την περιφρούρηση του χριστιανικού χαρακτήρα των Αγίων Τόπων. Στην ουσία ήταν όμως ένα εργαλείο του Πάπα, το οποίο ανενδοίαστα χρησιμοποιήθηκε με απώτερο σκοπό την εδραίωση και παγιοποίηση του συστήματος της παπικής εξουσίας. Έχοντας μελετήσει το ιστορικό και πολιτικοστρατιωτικό υπόβαθρο των Σταυροφοριών, θα πρέπει να εξετάσει κανείς την έννοια του τζιχάντ, του ιδεολογικού αντίποδα του προαναφερθέντος κινήματος της Δύσης. Σήμερα οι σύγχρονοι ιστορικοί, παρ´ όλες τις διαφωνίες τους, συντείνουν στην άποψη ότι η έρευνα τόσο για τις Σταυροφορίες όσο και για το τζιχάντ βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Ειδικά το τελευταίο, δε σημαίνει αναγκαστικά τον ιερό πόλεμο, όπως πιστεύεται εσφαλμένα. Ουσιαστικά αποτελεί θρησκευτικό καθήκον κάθε μουσουλμάνου που πρέπει να εκπληρώνει τις επιθυμίες του Θεού για όσο βρίσκεται εν ζωή στη Γη. Υπάρχουν δύο τύποι: το μεγάλο τζιχάντ συμβολίζει τον αγώνα της ψυχής ν´ ακολουθήσει τον πεφωτισμένο δρόμο του Αλλάχ. Ωστόσο το μικρό τζιχάντ είναι εκείνο που περιγράφει τη μάχη εναντίον των απίστων, τον πόλεμο που μπορεί να είναι επιθετικός. Σ´ αυτή την περίπτωση επικεφαλής πρέπει να τεθεί ένας θεϊκός ηγέτης, ο μαχάντι, την έλευση του οποίου περιμένουν ακόμα οι πιστοί. Όταν το Ισλάμ απειλείται από τους απίστους, ο πόλεμος χαρακτηρίζεται αμυντικός, όπως το τζιχάντ που ξεκίνησε ο μουλάς Ομάρ. Κατά βάθος το τζιχάντ είναι μια διαρκής σύγκρουση μεταξύ των πιστών του Αλλάχ και των μη μουσουλμάνων, μάχη που θα τερματιστεί με την ολοκληρωτική επικράτηση του Ισλάμ στον κόσμο. […]

[…] Το κίνημα το Σταυροφοριών - πέρα απ’ τον θρησκευτικό φανατισμό - είχε μεγάλες οικονομικοκοινωνικές διαστάσεις. Από πολιτική άποψη επρόκειτο για επιχειρήσεις που υπόσχονταν την λύση πολλών προβλημάτων. Ο 11ος αιώνας είναι η εποχή ανάπτυξης του εμπορίου, της ναυτιλίας, της ίδρυσης των πρώτων πόλεων, της δυσαρέσκειας των μαζών με την θρησκευτική ζωή, και της Εκκλησιαστικής κρίσης μπροστά στους κινδύνους των αιρέσεων. Το τάγμα των Δομινηκανών ιδρύεται το 1216 και το 1233 αναλαμβάνει τον θεσμό της δίωξης των αιρετικών (Ιερά Εξέταση). Από το 1208 ως το 1233 η Παπική εκκλησία με την βοήθεια του βασιλιά της Γαλλίας καταδιώκει ανηλεώς τους «Καθαρούς» μια μυστικιστική αίρεση. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες οι Σταυροφορίες ήταν πρώτον: απόπειρα εξαγωγής των προβλημάτων της δυτικής και κεντρικής Ευρώπης προς την ανατολική. Δεύτερον, απόπειρα «αποικιοποίησης» της Μέσης Ανατολής και απόσπασης της λαϊκής προσοχής απ’ την διαμάχη μεταξύ Παπικής και κρατικής εξουσίας. Τρίτον, απαλλαγή από εξαθλιωμένες και εξαχρειωμένες μάζες, από κακοποιά, αλλά και τυχόν ανατρεπτικά στοιχεία. Τέταρτον, αποκατάσταση των δευτερότοκων γιων των φεουδαρχών οι οποίοι, χωρίς ηγεμονίες θα προκαλούσαν ενδεχομένως πολιτικά προβλήματα. Πέμπτον, η λεηλάτηση ιερών λειψάνων από το Βυζάντιο και φύλαξή τους σε καθεδρικούς ναούς της Δύσης προς προσέλκυση προσκυνητών. Τρόπον τινά μεσαιωνικός τουρισμός με τεράστια οικονομικά οφέλη. Εν ολίγοις, οι Σταυροφορίες επεδίωξαν τη μεταφορά των ποικίλων προβλημάτων σε ζώνη εκτός Δυτικής Ευρώπης, αλλά όχι και πολύ μακριά («Οι Άγιοι Τόποι είναι μπρός στην πόρτα μας»). Ταυτόχρονα οι ευλογίες του Πάπα υπέρ της επεκτατικής φεουδαρχικής πολιτικής, εξασφάλιζαν και εγγυώντο την ενότητα των επιχειρήσεων και άρα, την υποταγή της πολιτικής εξουσίας στην υπέρ άνω πάντων κυριαρχία της Καθολικής Εκκλησίας.

Καταλήγοντας, δε μπορεί κανείς να αρνηθεί την πρόκληση να αντιπαραβάλει το κίνημα των Σταυροφοριών με σύγχρονα γεγονότα και πολιτικοστρατιωτικές καταστάσεις. Πολλοί ιστορικοί, πολιτικοί επιστήμονες και στοχαστές θέτουν ένα κρίσιμο ερώτημα: γινόμαστε, άραγε, μάρτυρες επανάληψης ενός ιστορικού γεγονότος και ενός νέου «πολέμου πολιτισμών»; Μετά την 11η Σεπτεμβίου, ο περιβοήτος όρος «Σταυροφορία» επανεμφανίστηκε στη διεθνή πολιτική γλώσσα. Πρόκειται για μια περίεργη, μεταφορική χρήση της λέξης, που εκπλήσσει, και δίνει λαβή στην υποψία ότι, στην καλύτερη περίπτωση, υπάρχει άγνοια των ιστορικών γεγονότων που γέννησαν αυτόν τον όρο. Ο πρόεδρος Μπους, οπαδός του αμερικανικού Ευαγγελικού φονταμενταλισμού, μίλησε με «επιθετική ευσέβεια» και με πεπαλαιωμένη γλώσσα, για «νέα Σταυροφορία» και για «νίκη στον πρώτο πόλεμο του 21ου αιώνα». Κατ’ αυτήν την άποψη, η επίθεση και ο πόλεμος στο Ιράκ συνιστούν «θεϊκή αποστολή υπέρ της δημοκρατίας», «αντιτρομοκρατική εκστρατεία», και «ηθικό αγώνα» των Η.Π.Α. Το διάσημο πανεπιστήμιο του Καϊρου, Ελ-Αζχάρ, ονόμασε τον πόλεμο του Ιράκ «νέα σταυροφορία» εναντίον των Μωαμεθανών. Αν και μετά από διαμαρτυρία του Βατικανού πήρε μετριοπαθέστερη θέση, ο αιγυπτιακός Τύπος δεν εγκατέλειψε αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Απ’ την μια πλευρά η αμερικανική γεωπολιτική (Pax Americana) επιζητεί τον έλεγχο της πετρελαϊκής παραγωγής και των αγορών, την εξασφάλιση της αμερικανικής ισχύος στις διεθνείς οικονομικές διαπραγματεύσεις απέναντι στους παράγοντες Ευρωπαϊκή Ένωση και Κίνα, καθώς και την ανοικοδόμηση του Ιράκ από αμερικανικές επιχειρήσεις. Απ’ την άλλη πλευρά, το Ισλαμικό κίνημα μιλάει για ιερό πόλεμο (τζιχάντ) ενάντια στην Δυτική επιθετικότητα μέσα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Το «Ευρω-ισλάμ» και οι προοδευτικοί Μουσουλμάνοι αναλύοντας τις Ισλαμικές κοινωνίες εκ των έσω, σημειώνουν πως η ευρωπαϊκή αντίδραση απέναντι στις Ισλαμικές προκλήσεις πρέπει να είναι μετριοπαθέστερη. Ιδεολογικά ο φονταμενταλιστικός ισλαμισμός είναι μια συλλογική εκδήλωση αγανάκτησης απέναντι στη Δυτική απαξίωση, μια εσωτερίκευση των έξωθεν δυσμενών κρίσεων, και μια ουτοπία περί ιδρύσεως παγκόσμιας ισλαμικής εξουσίας. Σε οποιαδήποτε όμως περίπτωση - και αυτό είναι ένα σημείο που λόγω ίσως των επίκαιρων συνθηκών δεν τονίζεται όσο και όπως πρέπει - η μουσουλμανική αντίδραση και οργή ενάντια στον νεό-ιμπεριαλισμό και στη μετανεωτερικότητα της καπιταλιστικής διεθνούς οικονομίας, δεν πρέπει να συγχέεται, και πόσο μάλλον να ταυτίζεται, με τις όποιες αυθεντικά προοδευτικές δυνάμεις που αγωνίζονται να γεννηθούν και να δράσουν μέσα στις παραδοσιακές μουσουλμανικές κοινωνίες. Το γεγονός ότι και απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού, στις Η.Π.Α., καλλιεργείται κλίμα θρησκοληπτικής υστερίας, και ότι μεθοδεύονται και ήδη πραγματοποιούνται, βαθειά αντιδημοκρατικές καταστάσεις, το μόνο που προαναγγέλλει είναι μια συνολική παγκόσμια οπισθοδρόμηση.

Σ’ αυτό το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό, απ’ την αμερικανική κατοχή του Ιράκ, ως την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, αλλά και τους επερχομένους εξ Ανατολών (εγγύς και άπω) ολοκληρωτισμούς, ευθύνη της Ιστορικής έρευνας είναι να πληροφορήσει όσο το δυνατόν αντικειμενικότερα, έτσι ώστε η μυθοποίηση, η δημαγωγία, και η διαστρέβλωση της Ιστορίας προς ίδιον όφελος, να αποκαλύπτονται ως αυτό που πράγματι είναι. Στην προκειμένη περίπτωση ο σύγχρονος ιστορικός προβληματισμός, που αναπτύσσεται, αποτελεί μια επιμελημένη αντιπαράθεση στην παρερμηνεία των ιστορικών Σταυροφοριών, που προφανώς, ακόμη και σήμερα δίνει λαβή σε πολιτικό οπορτουνισμό.

‘Cyprus belongs to its people’

Friends,
AGIOS wants to inform you about the problem of his country, Cyprus. It is my duty to tell you something about the fortune of my country, because we want your help in order to find a workable and viable solution to our national problem. I believe that the power of mind and dream and the strength of juvenescence play a crucial role in the vivification of justice and freedom all over the world. This freedom is not something abstract and invisible. Conversely, it is an internal procedure. First and foremost, we must ensure our inward liberty. The liberty of mind and thought.

Short history of Cyprus Problem

Using as a pretext the coup of 15 July 1974, Turkey invaded Cyprus allegedly as a "guarantor" of the island's independence but with the sole aim of destroying it. On 20 July 1974, 40.000 Turkish troops landed on the island assisted by Turkish air and naval forces, in violation of the U.N. Charter and all principles governing international relations as well as her own contractual obligations. On 14 August, Turkey launched a second invasion in violation of the Security Council resolutions calling for a cease-fire and troop withdrawal, and of the agreements it signed at Geneva. As a result, approximately 40% of the total territory of the Republic of Cyprus, which in economic terms is much more significant than its size (accounting for 70% of the economic potential), came under Turkish military occupation and about 40% of the total Greek Cypriot population was displaced. Moreover, thousands of people, including civilians, were killed or ill-treated and many more disappeared and are still missing. Turkey also pursued a deliberate policy aimed at turkifying the occupied areas and at destroying the cultural heritage of Cyprus. On 15 November 1983, Mr. Denktash, the Turkey Cypriot leader, declared a separate "state" which he named the "Turkish Republic of Northern Cyprus" ("T.R.N.C."). While Turkey feigned surprise at this secessionist move, it promptly recognised the "new state" and pledged to assist it. The Turkish Cypriot leadership's unlawful action, however, provoked universal condemnation and the international community unequivocally declared that there was no question of recognition.
It has become apparent and it can be confirmed through the statements of Turkish officials as well as statements made by the President of Turkey himself, that the aim of the Turkish side is the creation of two separate states in Cyprus and not reunification. Despite persistent efforts by Ankara and its subordinate local administration in the occupied areas, no country, other than the occupying power, recognizes this illegal entity, in full compliance with the binding resolutions of the Security Council. A solution can only be functional and viable if it serves the interests of all Cypriots, restores human rights and reverses the faits accomplis created by the illegal Turkish invasion. The substance of the Cyprus issue is that the invasion and the occupation contravene international law… Turkey is attempting in every possible way to prevent a settlement reunifying the island.
A prerequisite to re-unification is ridding the island of the Turkish occupation and any martial foreign presence. This is the most important thing and it should be for the entire Cypriot people. Thus, the international community must exert pressure on Turkey so that it can no longer hide behind the Turkish Cypriot ‘yes’ in the (Annan plan) referendums and so-called isolation to block progress.

‘Greek Cypriots, Turkish Cypriots common struggle - common homeland’

Useful link: http://kypros.org/Cyprus_Problem/p_periexomeva.html

Si mens non laeua fuisset...

Si mens non laeua fuisset...
(Αν το μυαλό μας δεν ήταν εχθρικό…)

Κύπριοι συμπολίτες μου,

Κάθε φορά που το ημερολόγιο δείχνει 15 Νοεμβρίου, θυμούμαστε την αποφράδα εκείνη μέρα της ανακήρυξης του ψευδοκράτους. 15 Νοεμβρίου 1983 ήτανε, όταν ο Ραούφ Ντεντκτάς τολμούσε, κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, να ανακηρύξει στα κατεχόμενα εδάφη της πατρίδας μας μια παράνομη και εκτρωματική, ούτω καλούμενη «κρατική οντότητα». Μια οντότητα που κανένα κράτος του κόσμου, πλην της Τουρκίας, επισήμως και το τονίζω επισήμως, δεν έχει αναγνωρίσει. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Και έκτοτε, συνηθίσαμε να λέμε ότι δεν ξεχνούμε και αγωνιζόμαστε για επανένωση της πατρίδας μας. Ότι στον ύπνο και τον ξύπνιο μας μονάχα γι’ αυτήν νοιαζόμαστε, μονάχα γι’ αυτήν παλεύουμε και μονάχα γι’ αυτήν ζούμε και αναπνέουμε…
Αμ δε! Αμ δε! Αυτά, να μου επιτρέψετε να σας πω Κύπριοι συμπολίτες μου, ότι είναι «παπάρες» ολκής! Αρλουμπολογούμε ακατασχέτως και το ξέρουμε. Προσπαθούμε ξεγελάσουμε τους άλλους, μα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να εμπαίζουμε τον ίδιό μας τον εαυτό. Απόψε ο ΑΓΙΟΣ θα πει πικρές αλήθειες. Όχι, για να το παίξει υπεράνω. Όχι, γιατί επέλεξε τον ασφαλή ρόλο του κήνσορα των κακώς εχόντων στον τόπο μας. Όχι. Είναι καιρός να κάνουμε μια κουβέντα με τον εαυτό μας. Είναι καιρός να μιλήσουμε ειλικρινά και τίμια, θαρραλέα και αποφασιστικά πρωτίστως με τον με τον εαυτό μας και έπειτα μεταξύ μας. Είναι καιρός να ωριμάσουμε, να μπορούμε να ακούσουμε την αντίθετη άποψη και να κάνουμε ένα πολιτισμένο διάλογο. Αν μη τι άλλο ας το κάνουμε για το καλό μας. Είναι καιρός να σκεφτούμε ποιοι είμαστε και που πάμε. Και επειδή αυτό είναι αρκούντως δύσκολο εγχείρημα για «κοιμισμένους» και «βολεμένους», όπως είναι η αφεντιά μας, ο ΑΓΙΟΣ επιθυμεί να γίνει «ο πρώτος κινήσας» μιας τέτοιας συζήτησης. Βούλεται να εκφράσει, με παρρησία και σθένος, τις απόψεις του. Να ρίξει λάδι στη φωτιά. Να ξυπνήσει τις ναρκωμένες συνειδήσεις μας. Είναι δύσκολο κάτι τέτοιο, διότι το δέρμα είναι παχύ και η ψυχή αδιάφορη. Αξίζει μια προσπάθεια.
Αρχίζω προκλητικά! Είμαστε ανθρωπάκια, μικρά και ευτελή. Δε διστάζουμε να πουλάμε και την ψυχή μας στο διάολο προκειμένου πολλαπλασιάσουμε τα μηδενικά τραπέζης που διαθέτουμε. Συμφωνείτε, Κύπριοι συμπολίτες μου; Δεν άκουσα; Διαφωνείτε; Διαφωνείτε ότι παραδοθήκαμε, αφεθήκαμε και βουλιάζουμε στην ιλύ της ύλης; Ότι βολευτήκαμε; Ναι, βολευτήκαμε πίσω από φτηνά άλλοθι, πίσω από θέσεις και αξιώματα. Γίναμε καρεκλοκένταυροι και νιώθουμε περήφανοι γι’ αυτό. Μπορούμε τώρα πια να τελειώνουμε ένα Πανεπιστήμιο και με το «ππιλλεττούιν» του κάθε βουλευτάκου και του κάθε υπουργίσκου, να λιώνουμε στις καρέκλες της δημόσιας υπηρεσίας μέχρι να έρθει το 63ο έτος της συνταξιοδότησής μας. Νιώθουμε περήφανοι που έχουμε πολλά μηδενικά σε κρυφούς λογαριασμούς εις τας τράπεζας της Ελβετίας. Νιώθουμε περήφανοι που μπορούμε να κυκλοφορούμε τη «γκόμενα» σε πολυτελέστατα αυτοκίνητα. Κομπορρημονούμε για τα δήθεν κατορθώματά μας. Πείτε μου, Κύπριοι συμπολίτες μου, τι θεωρούμε κατόρθωμα; Να ρίξουμε τη «γκόμενα» στο κρεβάτι από την πρώτη νύχτα; Να ανέβει η τιμή των μετοχών μας στο χρηματιστήριο; Να κτίσουμε άλλο ένα ξενοδοχείο εις τας παραλίας μας ή να κλέψουμε για άλλη μια φορά, σύντονα και αποτελεσματικά, την εφορία; Αυτά είναι τα κατορθώματά μας;
Συνεχίζω προκλητικά! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 15 Νοεμβρίου, ανοίγουμε τα ντουλάπια μας και βγάζουμε τη γαλανόλευκη. Τη βάζουμε στον ώμο και παίρνουμε τας οδούς, πορευόμαστε στην Πλατεία Ελευθερίας και διαδηλώνουμε κατά της ανακήρυξης του ψευδοκράτους. Οργανώνουμε διαδηλώσεις, πορείες αντικατοχικές στα οδοφράγματα του αίσχους, που με δικά μας λάθη και παραλείψεις στήθηκαν και τσιμεντώθηκαν. Και η μαθητιώσα νεολαία, και τα στρατευμένα νιάτα και το φοιτητικό κίνημα είναι εκεί. Στο μετερίζι του αγώνα… Και μετά; Την 16 Νοεμβρίου; Τι κάνουμε μετά; Τίποτα! Απολύτως τίποτα! Γιατί να κάνουμε, άλλωστε; Ό, τι κάναμε την 15η Νοεμβρίου μας είναι αρκετό. Ξέρετε πόση είναι η απόσταση από το Πανεπιστήμιο Κύπρου ως την Πλατεία Ελευθερίας; Τι και αν πήγαμε με λεωφορείο. Όλα και όλα, η απόσταση είναι απόσταση. Άλλωστε, ξεγελάσαμε τη συνείδησή μας και τώρα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Μέχρι την επόμενη επέτειο ανακήρυξης του ψευδοκράτους. Κύπριοι συμπολίτες μου, συγγνώμη που θα σας το πω, αλλά έτσι δε ξοφλάμε το χρέος μας απέναντι στην πατρίδα. Δυστυχώς για μας, έτσι είναι τα πράγματα. Χρειάζεται αγώνας εθνικός. Μα για να πραγματωθεί ετούτος ο αγώνας για λευτεριά του τόπου μας, πρέπει πρώτα να λευτερωθούν οι ψυχές μας. Οι ψυχές ημών που καλούμαστε να λευτερώσουμε τον τόπο μας. Πότε θα το πάρουμε χαμπάρι;
Να σας προκαλέσω ακόμα περισσότερο; Θα σας πω την άποψη μου, λοιπόν, για το κυπριακό πρόβλημα, το πριν, το τώρα, το μετά. Διαρρήδην μεν, εν συντομία δε. Δε θέλω να σας κουράσω. Άλλωστε, τα πράγματα είναι τόσο απλά. Μα τόσο απλά. Σας λέω: εμείς φταίμε για ό, τι πάθαμε, παθαίνουμε και θα πάθουμε. Τόσο απλό. Ποια ήταν η αφορμή για την εισβολή; Το πραξικόπημα, το οποίο εμείς προκαλέσαμε. Χωριστήκαμε στα δυο – όπως σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, έτσι και τότε, αυτά έκανε ο ελληνισμός – ερίζαμε μεταξύ μας, αλληλοσκοτωνόμασταν, αλληλοανατιναζόμασταν και αλληλοβριζόμασταν, τη στιγμή που ξέραμε ότι οι Τούρκοι καιροφυλακτούν. Τους δώσαμε το νομικό πρόσχημα (με βάσει τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου) και μπήκανε. Και σήμερα τι κάνουμε; Τα ίδια και χειρότερα, λέω εγώ. Αντί να συμπτυχθεί ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο, αντί να παραμερίσουμε τις όποιες διαφορές μας – πολιτικές, ιδεολογικές, κομματικές ή προεκλογικές – και να συζητήσουμε τις προοπτικές λύσεις του κυπριακού προβλήματος, μιλάμε ακόμα για «γριβικούς» και «μακαριακούς», για «ναιναίκους» και «super – πατριώτες». Ε, λοιπόν ναι, μας αξίζει αυτό που πάθαμε. Και αν δεν αλλάξουμε μυαλά θα έρθουν πολύ χειρότερες μέρες.

Si mens non laeua fuisset...
Μια έκκληση να κάνω μόνο στους κ. Παπαδόπουλο, Χριστόφια και Κασουλίδη: το κυπριακό δεν είναι πεδίο προεκλογικής και δημαγωγικής εκμετάλλευσης. Βρείτε, για το καλό του τόπου και του λαού μας, μια κοινή συνισταμένη και πορευθείτε από κοινού. Σταματήστε να μιλάτε για το παρελθόν. Το σχέδιο Ανάν ανήκει στην ιστορία. Τέλειωσε. Από εδώ και πέρα υπάρχει το μέλλον, το οποίο προδιαγράφεται δυσοίωνο. Η μόνη λύση είναι η από κοινού πορεία.
Αλλιώτικα με τι μούτρα θα λέμε ότι την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσομεν;

Ω, τι κόσμος μπαμπά!

Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες! Καλησπέρα σας και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Δυο κουβέντες μόνο θα ‘θελα να πούμε απόψε. Είδα κάτι που με ενόχλησε πολύ. Με έκανε να σκεφτώ που πάμε τελικά. Που πάμε σαν άτομα, σαν προσωπικότητες, σαν κοινωνία, σαν λαός. Οι δείχτες του ρολογιού μου έδειχναν δέκα το βράδυ. Ένα τυπικό σαββατιάτικο βράδυ στη φθινοπωρινή – επιτελούς – πρωτεύουσα της νήσου Κύπρου. Και παρόλο που η σάρξ ήταν απρόθυμη, έκανα το μεγάλο βήμα και βγήκα από το σπίτι. Περπάτημα. Δεν τολμώ να πω «joking». Βαριά κουβέντα για μένα! Βαδίζοντας στο έρεβος, βυθισμένος στις σκέψεις και τους λογισμούς μου, έβλεπα τους ανθρώπους να τρέχουν ένθεν κακείθεν, τα αυτοκίνητα να περνάνε, ως συνήθως πάνω στα πεζοδρόμια, τα λιγοστά café της περιοχής γύρω από το σπίτι μου να είναι ασφυκτικά γεμάτα και τα ανθρώπινα κορμιά να λικνίζονται στους ρυθμούς Μαζωνάκη και Ρουβά… Εγώ στον κόσμο μου, όπως πάντα. Και όταν επιτέλους πέρασα από την «κυριλλέ» περιοχή και μπήκα στο στενό καθ’ οδόν για το σπίτι, ένιωσα το πόδι μου να πατάει σε κάτι μαλακό. Εκείνη την ώρα, εξ αίφνης, ξύπνησα. Κοιτάζω κάτω και βλέπω κάτι φρικτό! Απαίσιο! Ναι, ναι αυτό είναι, κυρία μου. Ένα γατάκι, ετών ποιος ξέρει πόσων, κειτόταν στο δρόμο νεκρό, με τα εντόσθια και τα μάτια του έξω, μέσα σε μια λίμνη αποξηραμένου αίματος, με ένα τσούρμο μύγες από πάνω. Και αυτό το θέαμα, πάω στοίχημα, ξέρετε από τι προκλήθηκε. Ναι, ναι, αμήν, αμήν, λέγω υμίν είτε από τις ρόδες κάποιου «καμικάζι» της ασφάλτου, είτε από την αδαοσύνη κάποιου ασυνείδητου οδηγίσκου, ο οποίος νόμισε ότι επειδή κυκλοφορεί με πανάκριβο BMW μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και όποιον πάρει ο χάρος. Είναι, κυρία μου, υπαρκτή η εικόνα αυτή της κοινωνίας μας. Υπαρκτή και τραγική. Στη Λευκωσία, πρωτεύουσα της νήσου Κύπρου, οι οδηγοί έχουν απόλυτη κυριότητα στο δρόμο, αλλά και στο πεζοδρόμιο. Και οι πεζοί θα μου πείτε; Στα δέντρα! Καλά ακούσατε: εμείς, εμείς που δε μας αγόρασε ο μπαμπάς αυτοκινητάκι, που δεν έχουμε την τιμή να κυκλοφορούμε τη γκόμενα σε αυτοκίνητο πολυτελείας, όλοι εμείς οι πεζοί πρέπει να κυκλοφορούμε από δέντρο σε δέντρο, κυρία μου. Ταρζάν της πρωτευούσης θα γίνουμε. Τώρα θα μου πεις δεν έχει και δέντρα η πρωτεύουσα. Αδιάφορο! Ξεχάσαμε όμως τη γατούλα. Μην ανησυχείς, κυρία μου, είναι ακόμα εκεί. Κείτεται στο δρόμο νεκρή, με τα εντόσθια και τα μάτια της έξω, μέσα σε μια λίμνη αποξηραμένου αίματος, με ένα τσούρμο μύγες από πάνω. Ακόμα! Γιατί, κυρία μου, έχουν και άλλες δουλειές στο δήμο της πρωτευούσης… της ευρωπαϊκής μας πρωτευούσης! Μην ξεχνιόμαστε!
Η δυστυχία μου όμως έχει και συνέχεια. Δευτέρα πρωί. Δυστυχώς ήρθε! Μια νέα εβδομάς πνευματικού κάματου ξεκινάει. Καλά θα κόψω κάτι! Πρωί πρωί, περί τις οκτώ παρά τέταρτο εξήλθον της οικίας μου και διηύθυνα τα βήματά μου, προς το τιμημένο «τέμενος των Μουσών», το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Περνώντας από την περιοχή στην οποία βρίσκεται το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, στην περιοχή του Aluminium Tower, εντόπισα ένα αυτοκίνητο να με προσπερνάει με ταχύτητα και να σταθμεύει σε ένα χώρο στάθμευσης, ο οποίος προοριζόταν για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Με έκπληξη μου παρατήρησα ότι ο υπεύθυνος ασφαλείας ενός κτηρίου της περιοχής, αδιαφόρησε για το γεγονός. Η λογική θα υπαγόρευε να κοιτάξω αλλού και να συνεχίσω την πορεία μου. Όμως αποφάσισα να μην υπακούσω – σπάνια το κάνω αυτό – στη λογική. Κατευθύνθηκα προς το μέρος του εν λόγω γαϊδάρου με κουστούμι (ζητάω συγγνώμη στα συμπαθή τετράποδα αν τα θίγω με αυτό που λέω!) και του υποδεικνύω ευγενικά – με το σεις και με το σας – ότι ο χώρος στάθμευσης ανήκει σε άτομα με κινητικά προβλήματα. Η απάντηση; «Τζαι σένα ήντα που σε κόφτει, ρε;»
Αυτή είναι η κυπριακή κοινωνία, κυρία μου. Αυτοί είμαστε. Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια. Τι Ευρώπη και ιστορίες, μου λες. Μπήκαμε για τα καλά στο ρόλο του λεφτά κυρίου, με τα γυμναστήρια, τα αυτοκίνητα πολυτελείας, με τις γκόμενες κλπ κλπ. Και οι κυρίες με τα κομμωτήρια, τα «ταγιεράκια», τα αυτοκίνητα και αυτές, τη «γκλαμουριά» κλπ κλπ. Αυτοί είμαστε. Τι μας ενδιαφέρει εμάς τώρα για τους άλλους. Για τον πτωχό γατούλη και τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Και όταν κάποιοι μας πούνε κιόλας ότι κάνουμε λάθος, ξέρετε την κίνηση που κάνουμε. Έκτασις της χειρός εις οριζοντίαν σχεδόν θέσην, λύγισμα αυτής και κίνησις από πάνω, εις εν σημείον εις τη μέσην περίπου του ανθρωπίνου σώματος.

Αυτοί είμαστε και δε βλέπω να αλλάζουμε ποτέ. Μα ποτέ, βρε γαμώτο…
Όσο για τον «κύριο» που σας ανέφερα προηγουμένως, ελπίζω να έχει ήδη πληρώσει την κλήση που του έδωσε το συμπαθητικό και μάλλον νιοφερμένο, εις τας τάξεις της κυπριακής αστυνομίας, όργανο της τάξεως… Και λέω νιοφερμένο γιατί αυτή είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία που θα πούμε άλλη φορά.
Καληνύχτα σας!

Η κρίσις του πολιτικού συστήματος

Το ελληνικό – αλλά και το παγκοσμίου βεληνεκούς πολιτικό σύστημα – παρουσιάζει στις μέρες μας έντονα τα σημάδια της εσωτερικής, της βαθιάς και οξείας παθογένειας. Το πολιτικό σύστημα και ως γενική, δυναμική, αξιακή έννοια και ως «βιοθεωρία», θεωρία, δηλαδή, η οποία τίθεται στην υπηρεσία του πολίτη πρακτικώς, πάσχει. Αυτή είναι μια τραγική διαπίστωση. Τραγική, ίσως φαταλιστική, πάντως ευδιάκριτη στη σημερινή διάσταση των πολιτικών συσχετισμών δυνάμεως και των κομματικών ισορροπιών. Η διαπίστωση ότι το πολιτικό σύστημα και οι φορείς αυτού νοσούν δεν είναι μια φιλολογική παρατήρηση, ούτε μια λεκτική αποτύπωση δεδομένων και καταστάσεων. Η κρίσις του πολιτικού συστήματος αφορά όλους και όλες, γιατί επηρεάζει την ζωή μας, θίγει τα κεκτημένα μας και φαλκιδεύει, πολλές φορές με βάναυσο και αυταρχικό τρόπο, τις ελευθερίες μας. Θίγει, πρωτίστως, τη δυνατότητά μας να αρθρώσουμε κριτικό και επικριτικό των καταστάσεων λόγο. Τι σημαίνει όμως «κρίσις»; Τι πάει να πει ότι το πολιτικό σύστημα νοσεί; Ποιοι, εν τέλει, ευθύνονται για αυτή την κρίση;
Για να απαντήσει κανείς σε όλα αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να ξεκινήσει από μια κρίσιμη διαπίστωση: το «πολιτικό σύστημα» δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μια έννοια νεφελώδης και απατηλή. Είναι, αντιστρόφως, μια έννοια συγκεκριμένη: βασικοί παράγοντες που νοηματοδοτούν την έννοια του «πολιτικού συστήματος» είναι τα πολιτικά κόμματα, οι ανεξάρτητοι φορείς εξουσίας, λ.χ. η δικαστική εξουσία, που είναι επιφορτισμένη με τη «σύννομη επιτήρηση» των πολιτικών δρωμένων σε μια χώρα και συγκεκριμένοι, επακριβώς ορισμένοι πολιτικοί και θεσμικοί παράγοντες, λ.χ. ο πολιτικός θεσμός της προεδρίας της δημοκρατίας στο κοινοβουλευτικού χαρακτήρα πολίτευμα της ελληνικής δημοκρατίας. Θεσμός, ο οποίος, δυνάμει των βασικών προνοιών του ελληνικού συντάγματος, είναι επιφορτισμένος με την ευθύνη να διατηρεί και να ενισχύει τον χαρακτήρα του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Ελλάδα. Και φυσικά περιφανή θέση στη συγκρότηση του πολιτικού συστήματος κατέχουν οι κοινωνικοί παράγοντες, εμείς, οι πολίτες. Ο καθένας και η καθεμιά από μας, μονήρως και συλλογικώς. Σε αυτή τη σύντομη παρέμβασή μου δε θα επικεντρώσω διόλου την προσοχή μου στους ανεξάρτητους φορείς εξουσίας, ούτε στους πολιτικούς και θεσμικούς παράγοντες άσκησής της. Αντιθέτως, θα σταθώ ιδιαιτέρως στο θεσμό των πολιτικών κομμάτων και στη στάση των πολιτών, γιατί προσωπικά φρονώ ότι η κρίσις του πολιτικού συστήματος σε αυτούς τους παράγοντες στηρίζεται και από αυτούς πηγάζει. Η στάση αυτών των παραγόντων είναι η έχουσα τη βασική ευθύνη για την κατιούσα πορεία της χλωροφορμισμένης δημοκρατίας του καιρού μας.
Η κρίση του διπολισμού στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, όπως αυτή προέκυψε μετά τις πρόσφατες εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου, ήτοι η πολιτική έριδα που προέκυψε στο ΠΑΣΟΚ και η υπόγεια διαμάχη, που ξέσπασε στην κυβερνώσα παράταξη και ολοένα καθίσταται πιο φανερή και πιο έντονη, είναι χαρακτηριστικά «σημεία» (και «τέρατα»!) της «δημοκρατικής» παθογένειας. Το ελληνικό πολιτικό σκηνικό είναι, μετά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, ασυνήθιστα ρευστό και φορτισμένο. Από τη μια το ΠΑΣΟΚ διχάζεται και κλονίζεται εσωτερικά από μια πρωτοφανούς πολιτικής διαμάχης, εσωτερική αντιπαλότητα. Χωρίστηκε – κακά τα ψέματα – σε δυο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Είναι λάθος, κατά την εκτίμησή μου να μιλούμε για «παπανδρεϊκούς» και «βενιζελικούς». Δεν είναι εδώ το ζήτημα και δεν είναι αυτός ο προκύπτον πολιτικός διαχωρισμός στο ΠΑΣΟΚ. Το θέμα είναι καθαρά αξιακό και εξόχως πολιτικό. Από τη μια βρίσκεται η καθεστωτική αντίληψη για την άσκηση πολιτικής και την ανέλιξη στους κομματικούς θώκους. Η αντίληψη για το «όνομα», την οικογενειοκρατία, τον νεποτισμό. Η αντίληψη για την κληρονομική θεώρηση της πολιτικής ιστορίας και η πολιτική πρακτική που εξαντλείται στη εικόνα και την επικοινωνιακή θεώρηση της πολιτικής ως πρακτικής άσκησης. Από την άλλη βρίσκεται μια νέα πρόταση, η οποία επικεντρώνει την πολιτική πρακτική στον πολιτικό λόγο και την επιχειρηματολογία. Η εικόνα, ως κατεξοχήν φενάκη, παραμερίζεται. Μια νέα πολιτική πρακτική προτείνεται: ο πολιτικός λόγος, ο ευθύς, ο ξεκάθαρος, ο τολμηρός είναι σκοπός και επιδιωκόμενη αυταξία του νέου πολιτικού κλίματος. Το θέμα είναι, δυστυχώς, ότι ο κόσμος είναι ακόμα ανώριμος να δεχτεί αυτή τη νέα πρόταση. Είναι, δυστυχώς, προσκολλημένος στα «παλιά»: αυτό που ενδιαφέρει είναι το «όνομα». Το «κυριλλέ» lifestyle. Η βιτρίνα. Η ωραία όψη και το ωραίο χαμόγελο. Το να κυκλοφορείς με τζιν και χωρίς γραβάτα. Το να κάνεις «joking» και να πίνεις «εσπρεσάκι» στην Πλάκα με τους νέους. Σε μια εποχή που η πολιτική συνείδηση τελεί σε προκεχωρημένη χαλάρωση. Να μου επιτρέψετε να σας πω ότι αυτό είναι μια επιδερμική και επιπόλαια αντίληψη για την πολιτική πρακτική. Πού πάει ο πολιτικός λόγος; Πού είναι οι προτάσεις – λύσεις για τα προβλήματά σου; Αδιάφορο! Ιδού η πιο τρανταχτή εικόνα της πολιτικής παθογένειας: από το προσκήνιο πάμε στο παρασκήνιο και από την ουσία στα συμπαρομαρτούντα. Από τον πολιτικό και στοχαστικό λόγο, στη «γκλαμουριά» των βαρόνων της πολιτικής νομενκλατούρας. Περνάμε, ως χώρα και ως λαός, μια δεύτερη «δημοκρατική βασιλεία». Τη «δημοκρατική βασιλεία» του ονόματος. Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να νιώθω «συμπάθεια» και «υποταγή» σε μη χρήσιμους πολιτικούς, μόνο και μόνο επειδή έχουν όνομα. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Μπορεί ο μπαμπάς τους να τίμησε την Ελλάδα, αλλά αυτοί δεν «τραβάνε». Γιατί πρέπει εγώ να είμαι ψυχολογικά και ηθικά δεμένος μ’ αυτούς;
Από την άλλη, είναι εμφανές ότι η κυβερνητική παράταξη αυτή τη στιγμή κάθε άλλο παρά συγκροτημένη είναι. Η αμφισβήτηση που υφίσταται η βασική – αν υπάρχει και αυτή – πολιτική γραμμή της κυβέρνησης Καραμανλή είναι πρόδηλη. Η κυβέρνηση βάλλεται εκ των έσω και μάλιστα πιο σκληρά, απ’ όσο εβάλλετο από την αντιπολίτευση εν καιρώ εκλογών. Μέχρι που είπανε κάποιοι βουλευτές της Ν.Δ. να κάνουνε αντιπολίτευση, μιας και το ΠΑΣΟΚ έχει τώρα τα δικά του! ΕΛΕΟΣ! Τι θα ακούσουμε άλλο; Ο κ. Καραμανλής, πάντοτε βασικός αμέτοχος από τα τεκταινόμενα στο πολιτικό σκηνικό προσπαθεί να σώσει την κυβέρνησή του που στηρίζεται πάνω σε μια ισχνή πλειοψηφία με κάθε τρόπο. Ακούσαμε για διαγραφές. Ακούσαμε για πρόωρες εκλογές. Μα ως πόσο πια θα ανεχόμαστε να υποτιμάται το πνεύμα του συντάγματος, μόνο και μόνο για να ικανοποιούνται πρακτικές πολιτικής αυτοσυντήρησης. Πρέπει όλοι οι πολιτικοί παράγοντες να κατανοήσουν ότι οι τακτική του πολιτικού αιφνιδιασμού εκτός του ότι βλάπτει σοβαρά το πολιτικό σύστημα και την αξιοπιστία του πολιτικού ήθους, έχει πια καταντήσει πολιτικός αυτοαιφνιδιασμός. Δεν εξυπηρετεί πια κανέναν. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ είδαν τα εκλογικά τους ποσοστά να υποχωρούν στις τελευταίες εκλογές. Στη δε Ν.Δ. η κρίση με την απειθαρχία στελεχών και την εσωτερική γκρίνια προοιωνίζεται την έναρξη της εσωκομματικής αμφισβήτησης του κ. Καραμανλή. Οι «αντάρτες» δίνουν το στίγμα της αμφισβήτησης των πρωθυπουργικών πολιτικών επιλογών. Η «κούρσα» διαδοχής, ατύπως, έχει ήδη ξεκινήσει και για το κυβερνόν κόμμα. Το φιάσκο στα Ζωνιανά τους έλειπε: κράτος εν κράτει με την ανοχή της πολιτείας. Ο λαϊκισμός κάποιων πολιτικών ανδρεικέλων εξέθρεψε τη λογική της παρανομίας στα Ζωνιανά. Οι ευθύνες βαριές πέφτουν στους ώμους όλων. Η συντεταγμένη πολιτεία, η κυβέρνηση και η αστυνομία καλούνται να βρουν λύση. Το μόνο που μπορεί κανείς να ελπίσει είναι να μη χτυπήσει και πάλι ο δαίμων της κυβέρνησης. Ο δαίμων της ανικανότητας και της πολιτικής ραθυμίας εξαιτίας της αδυναμίας της, να αναλάβει το πολιτικό κόστος αποφάσεων απαραίτητων για την πρόοδο της χώρας.
Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι τα αφενός τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα ασκούν μια πολιτική προσωποπαγή, μια πολιτική που αποσκοπεί όχι στο να προτείνει λύσεις για τα λαϊκά προβλήματα, αλλά μια πολιτική πρακτική που αποσκοπεί στην ικανοποίηση των πολιτικών και προσωπικών επιδιώξεων των αρχηγών και των προβεβλημένων στελεχών της κάθε παράταξης. Τα πολιτικά κόμματα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν αρθρώνουν πολιτικό λόγο. Δεν ασκούν πολιτική. Τόσο απλά. Αρκούνται στην ανερμάτιστη πολιτική της εικόνας και των επικοινωνιακών τακτικών. Πίσω από τα πολιτικά ανδρείκελα κρύβονται εκδότες, επιχειρηματίες, πολιτικά συμφέροντα, επιδιώξεις προσωπικού τακτικισμού. Και όλα αυτά με την ανοχή, ίσως και την επιδοκιμασία των πολιτών. Ακόμη και των νέων ανθρώπων. Η κρίση της πολιτικής είναι κρίση πρωτίστως ηθικής και κοινωνικής φύσεως. Και για αυτήν ευθυνόμαστε όλοι εμείς. Μονήρως και συλλογικώς. «Τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη», που λέει και ο ποιητής.

«Σιώπα, γιέ μου. Σιώπα…»

Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες! Καλησπέρα σας και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Σήμερα θα ήθελα να πούμε δυο κουβέντες για ένα ζήτημα τόσο απλό κι όμως τόσο δύσκολο. Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για τη σιωπή. Ναι, όπως το ακούσατε. Θέλω να κουβεντιάσουμε για τη σιωπή. Η σιωπή μπορεί να αναλυθεί με τον λόγο. Όχι, όχι δε λέω μαλ… Ακούστε να δείτε λοιπόν. Με μια μικρή αναδρομή στα παλιά θα δείτε πως έχω δίκαιο. Πρωταγωνιστής της μικρής μας αναδρομής ο μικρός Ανδρέας.
6 χρονών ο μικρός Ανδρέας πάει στο δημοτικό. Ωραίες εποχές. Παιχνίδι, χαρά, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν τα «φροντιστήρια». Οι πρώτες φιλίες. Αλλά, και η πρώτη φορά που καταλάβαινε ο μικρός Ανδρέας την αδικία του κόσμου. Η πρώτη τιμωρία: για πρώτη φορά ο μικρός Ανδρέας μπαίνει τιμωρία στον πίνακα, γιατί μίλησε με ένα φίλο του που του ζήτησε μια το τετράδιό του γιατί δε μπορούσε να δει τι έγραφε στον πίνακα. Η πρώτη άδικη τιμωρία και ο μικρός Ανδρέας διαμαρτυρήθηκε στη δασκάλα του. Η κατάληξη ήταν να τον στείλει στον κ. διευθυντή. Όταν πήγε σπίτι η μητέρα τον επέπληξε αυστηρώς. Το μήνυμά της ξεκάθαρο: «μάθε να σιωπάς. Εν πρέπει να πηαίνεις κόντρα με κανένα. Το δίκαιό σου εν θα το βρεις ποττέ σου. Σιώπα, γιέ μου. Σιώπα…». Πέρασαν τα χρόνια και ο μικρός Ανδρέας πήγε στο γυμνάσιο. Τα πράματα δυσκόλεψαν και ήταν καιρός να αποφασίσει ο μικρός για το μέλλον του. Επομένως το μήνυμα της μητρός του επαναλαμβανόταν με ένταση και ρυθμό κάθε μέρα. Μόνιμη επωδός πρωί, μεσημέρι και βράδυ. «Σιώπα, γιέ μου. Σιώπα…». Μα ο μικρός Ανδρέας δε έλεγε να συμμορφωθεί. Και μια μέρα διαφώνησε με μια καθηγήτριά του στο μάθημα της ιστορίας. Συζητούσανε τότε το θέμα της ελληνικής επανάστασης του 1821 και ο μικρός Ανδρέας τόλμησε να πει ότι η στάση της ιεραρχίας της εκκλησίας (όχι του απλού παπά – αυτό το τόνισε ο μικρός) δεν ήταν η καλύτερη δυνατή απέναντι στον αγώνα και στους αγωνιστές. Η αντίδραση της καθηγήτριας άμεση: «μα τι βλακείες είναι αυτές που λες». Ο μικρός αντέδρασε. «Είναι η άποψη μου, κυρία. Σέβομαι όλες τις άλλες απόψεις και απαιτώ να σεβαστείτε και εσείς τη δική μου». Βαρύς ο λόγος του μικρού. Και έτσι κατέληξε στον κ. Βοηθό Διευθυντή προς απολογία. Να απολογηθεί ο μικρός γιατί; Γιατί είπε τη γνώμη του και είχε την απαίτηση να γίνει σεβαστή; Για το αυτονόητο έπρεπε να απολογηθεί ο μικρός; Μάλιστα. Και όταν η μήτηρ αυτού το έμαθε, εξάλλως του τόνισε το σοφό της μήνυμα: «μα ποιος νομίζεις ότι είσαι; Εσύ εν να σώσεις τον κόσμο. Κρύψε καημένε μου, να περάσεις, γιατί εν σε θωρώ καλά. Σιώπα, γιέ μου. Σιώπα…» Ο μικρός μεγάλωσε λίγο και ήρθε η ώρα για το λύκειο. Το κρίσιμο μεταίχμιο μέχρι να μπει στο πανεπιστήμιο και να γλιτώσει από αυτή την εξουθενωτική βουβαμάρα της καταναγκαστικής σιωπής. Ο μικρός έκανε υπομονή. Μέχρι που ήρθε το ευχάριστο. Το προσδοκώμενο. Μπήκε στο πανεπιστήμιο ο μικρός. Μόνο που έπρεπε να κάνει υπομονή, για να περάσει και ο στρατός. Ο στρατός ήτανε μεγάλο σχολείο για τον μικρό Ανδρέα. Σχολείο με δύσκολο μάθημα για την ιδιοσυγκρασία του μικρού: βλέπε, άκου, σιώπα. Πέρασε και αυτό. «Επιτέλους», σκέφτηκε ο μικρός. Πανεπιστήμιο, ελευθερία λόγου και σκέψης. Μπήκε ο μικρός με το όνειρο και βγαίνει με το όνειρο του λαβωμένο. Γιατί τι είναι το πανεπιστήμιο, κυρία μου; Είναι ένα ίδρυμα εξ ορισμού συντηρητικό. Ο ακαδημαϊσμός συνθλίβει κάθε αντικομφορμιστική διάνοια. Δεν ανέχεται και δε συγχωρεί τη διαφορετική άποψη, η οποία τολμάει να αμφισβητεί τη σοφία των παχυλών βιβλίων και των περισπούδαστων πανεπιστημιακών αναλύσεων. Το πανεπιστήμιο είναι, κυρία μου, μικρογραφία της κοινωνίας. Ρουσφέτι και ευνοιοκρατία, διαπλοκή και συμφέροντα διακυβεύονται πίσω από τη φενάκη της εικόνας ενός, του κάθε ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος. Για να σταδιοδρομήσεις ή πρέπει να «γλύψεις» μετριότητες με κουστούμια ή πρέπει να σιωπάς. Να μην αντιδράς, να λες πάντα «ναι». Γι’ αυτό οι συμφοιτητές μας στην Ελλάδα – τηρουμένων των αναλογιών φυσικά – μας έδωσαν μαθήματα ζωής. Πάλεψαν, φώναξαν, διαδήλωσαν με τη στεντόρεια φωνή τους τη θέλησή τους να λαμβάνονται υπόψη από τις ακαδημαϊκές αρχές, όταν συζητούνται τόσο σοβαρά θέματα όπως το μέλλον του δημόσιου πανεπιστημίου. Και δεν πειράζει που βρήκε τους συμφοιτητές μας της Ελλάδας η «ζαρντινιέρα» του κ. Πολύδωρα. Δεν πειράζει που αυταρχικά οι «μπάτσοι» τους έσπασαν το κεφάλι. Είναι ακόμα εκεί. Πρώτοι στα μαθήματα και πρώτοι στον αγώνα.
Για αυτό σας λέω, παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες. Σπάστε το νόμο της σιωπής. Διαλύστε τη μητρική συμβουλή: «Σιώπα, γιέ μου. Σιώπα…». «Αρπάξτε τα ΠΡΕΠΕΙ από το Ι και γδάρτε τα μέχρι το Π», που λέει και ο ποιητής.
Και όσο για τον μικρό Ανδρέα ακόμα προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται σε αυτό το σκατόκοσμο…
ΠΡΟΣΟΧΗ: Η ιστορία του μικρού Ανδρέα είναι η ιστορία του κάθε ενός και της κάθε μιας από εσάς. Το όνομα αλλάζει μόνο.

Προς Ασπάλακας!

Ασπάλακας] 1. τυφλοπόντικας 2. (μτφ. για πρόσωπα) αυτός που δεν έχει οξυδέρκεια, που βρίσκεται σε πνευματικό σκοτάδι.
(Γ. Μπαμπινιώτης, Λεξικό της Νέας ελληνικής γλώσσας)

Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, καλησπέρα και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Θα διερωτάστε ποιο είναι το νόημα του τίτλου αυτής της παρέμβασης του ΑΓΙΟΥ και σε ποιους απευθύνεται. Να τα πάρουμε από την αρχή. Ο γνωστός σε όλους και όλες σας, τέως υπουργός δημοσίας τάξεως και βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος της Ελλάδας, ο Βύρων Πολύδωρας, έκανε και πάλι έντονη την παρουσία του στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό και άναψε φωτιές στην ελληνική κυβέρνηση. Την κυβέρνηση Καραμανλή, μια κυβέρνηση οριακής πλειοψηφίας. Ο κ. Καραμανλής είναι «επαξίως» ο πολιτικός άρχοντας μιας πλειοψηφίας, η οποία εδράζεται σε 2 βουλευτικές έδρες. Μιας πλειοψηφίας «επίπλαστης και θνησιγενούς», επισφαλούς και αβεβαίας. Τι να κάνουμε, κύριε Καραμανλή; Έτσι αποφάσισε ο ελληνικός λαός: 2 έδρες να σας εξασφαλίζουν την «αιωνιότητα». Ή μήπως και να σας χωρίζουν από την «αιωνιότητα»; Οψόμεθα. Άλλωστε, οι πολιτικές εξελίξεις είναι ρευστές. Μίλησε ο Πολύδωρας και σήμανε συναγερμός σε Ρηγίλλης και Μαξίμου. Ο Βύρων τα έβαλε με όλους και με όλα, εκφράζοντας το παράπονο του γιατί δεν συμπεριλήφθηκε στο νέο κυβερνητικό σχήμα, όπως αυτό προέκυψε μετά την 16η Σεπτεμβρίου 2007. «Απασφάλισε» και είναι έτοιμος για παν ενδεχόμενο, προειδοποιεί ο Βύρων. Για άλλη μια φορά ταράζει τα λιμνάζοντα κυβερνητικά ύδατα, κάνοντας λόγο για «σχιζοφρενείς» πολιτικούς προβοκάτορες από το ίδιο του το κόμμα. «Ασπάλακες», όπως τους χαρακτηρίζει. Να ‘μαστε λοιπόν: περί ασπαλάκων ο λόγος. Σ’ αυτούς ο ΑΓΙΟΣ θα στείλει ένα μήνυμα, καταγράφοντας σε αυτήν την παρέμβασή του 3 παρατηρήσεις.

1η παρατήρηση: Κατ’ αρχάς, αγαπητέ Βύρων, όταν ζεις σε γυάλινο σπίτι μη ρίχνεις πέτρες. Αν είναι αυτοί, τα φερέφωνα του Μαξίμου, τα παπαγαλάκια της Ρηγίλλης και οι καλοταϊσμένοι κυβερνητικοί καρεκλοκένταυροι, ασπάλακες, όπως λες, άλλο τόσο είναι και ο τέως υπουργός δημοσίας τάξεως. Με όλο το σέβας! Τα ΜΑΤ χτυπούσαν τον Κύπριο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη, η ζαρντινιέρα έδινε ρέστα, οι πραίτορες τσαλαπατούσαν τους φοιτητές που πάλευαν για το αυτονόητο, για δωρεάν παιδεία, η Ελλάδα καιγόταν και εσύ μιλούσες για τις «αρετές» του Έλληνα, το «μάτι του αετού και την υπομονή του βοδιού». Αυτά είναι, με όλο το σέβας, δείγματα «αρχι-ασπάλακα». Τι κάνατε; Πολιτική ιδεολογικοποιημένη; Πολιτική συγκρουσιακή; Να σας πω κάτι; Με όλο το σέβας και πάλι, ο πολιτικός λόγος είναι λόγος αξιακός, είναι πράξη και θεωρία αναβακχευμένη στα νάματα του ουμανισμού και της προσήλωσης στον άνθρωπο. Δε βάζει τον άνθρωπο στα κάγκελα, δε χτυπά, ούτε υποβάλλει τον άνθρωπο σε οδυνηρούς εξευτελισμούς. Δεν είναι τραμπούκος η πολιτική. Ως αυταξία που είναι έχει την ιδιότητα «του διαλέγεσθαι», όχι του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

2η παρατήρηση: Ο Βύρων, για ένα πράγμα έχει δίκαιο. Σε αντίθεση με αυτόν, όπως ισχυρίστηκε και απάντηση πήρε και από τον ΑΓΙΟ και από άλλους ΑΓΙΟΥΣ, οι πολιτικοί καρεκλοκένταυροι της κυβερνήσεως – και όχι μόνο, λέμε εμείς – προωθούν μια πολιτική αποϊδεολογικοποιημένη, μια «πολιτική light». Αυτό είναι αλήθεια. Οι πολιτικοί σήμερα είναι πολιτικοί καριέρας. Με φίλαυτες πρακτικές, μίζερες και αντιλαϊκές συμπεριφορές, αποσκοπούν στη διαιώνιση της παρουσίας τους στην πολιτική κονίστρα. Δεν τολμούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος αποφάσεων χρησίμων μεν, αλλά δυσάρεστων, περιστασιακά ίσως, στις μάζες. Επιδιώκουν να είναι απλώς και μόνο ευχάριστοι και όχι χρήσιμοι. Και φυσικά σε αυτή την επιδίωξή τους δε χωράει ο ακραιφνής πολιτικός λόγος. Δεν χωράει η ιδεολογική και πολιτική μάχη. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι τους βολεύτηκαν και δε λένε να ξεβολευτούν. Μπροστά στο βόλεμα αυτό, οι ιδεολογίες έχασαν την αξία τους και συρρικνώθηκαν. Και αυτή η εξέλιξη γέννησε πρόβλημα εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών και των πολιτικών τους ταγών. Αξιακό είναι το πρόβλημα, ούτε οικονομικό, ούτε τεχνοκρατικό, αλλά ούτε και πρόσκαιρο. Αυτοί είναι, τω όντι αγαπητέ μου Βύρων, ασπάλακες.

Και γι’ αυτό ευθυνόμαστε όλοι εμείς. Εμείς που βλέπουμε τις αρχές και τις αξίες μας να γίνονται χαλί στα πόδια των πολιτικάντηδων. Εμείς που βλέπουμε τις αξίες μας να ευτελίζονται με ξύλινους λόγους. Εμείς που ανεχόμαστε τη διαπλοκή και τα διαπλεκόμενες μετριότητες, που παρουσιάζονται κιόλας ως «σωτήρες» τους έθνους. Παραδεισιώτη και παραδεισιώτισσα, να σου πω κάτι: φοβού τις μεγάλες ομοφωνίες. Φοβού τη δική σου σιωπή… Μήπως τελικά οι μεγαλύτεροι ασπάλακες είμαστε εμείς;

...μια προέκταση του εαυτού σου!

Υπάρχουν κάτι στιγμές φοβερές που δεν ξέρεις τι να πεις και τι να κάνεις. Υπάρχουν κάποιες στιγμές της έσχατης ανάγκης να μιλήσει κανείς για πρόσωπα και προσωπεία, για όλα αυτά που μας πονάνε και μας πληγώνουνε, για όλα αυτά που ευτελίζουν την ζωή μας, για όλους αυτούς τους καθωσπρέπει κυρίους, οι οποίοι μας βουλιάζουν στο τέλμα, το μηδέν, το τίποτα. Και ενώ τα βλέπεις όλα αυτά και θέλεις να μιλήσεις, να φωνάξεις, να βρίσεις, να κλάψεις, να γελάσεις, να τους πάρεις και να τους σηκώσεις όλους τους, να τους ανοίξεις το κεφάλι... δε μπορείς τίποτα να κάνεις, παρά να ακούσεις δυο λέξεις να καρφώνονται "σαν πρόκες, να μην τις παίρνει ο άνεμος". Ο ΑΓΙΟΣ δε θα μιλήσει άλλο. Δεν του ανήκει ετούτη η στιγμή. Κάποιος άλλος σας μιλάει. Ακούστε τον. Σκεφτείτε πως είναι μέρος του εαυτού σας.

Μανόλης Αναγνωστάκης: Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.

(το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ο Στόχος)

Στην οδό Αιγύπτου -πρώτη πάροδος δεξιά!
Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως.
Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από
τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.
Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε
Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται,
Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες από τότε
Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες,
Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα
οι ίδιοι στα παιδιά τους
Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα
Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών
των παιδιών τους.
Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται
η Τράπεζα Συναλλαγών
- εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός συναλλάσσεται-
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως
-εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν-
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής
Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία,
τις ωραίες εκκλησιές

Η Ελλάς των Ελλήνων.


Μανόλης Αναγνωστάκης: Επιτύμβιον
(το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ο Στόχος)

Πέθανες - κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

Δώρος Λοϊζος: Επειδή

(το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ψωμί και ελευθερία)

Επειδή πολύ μιλήσαμε για σένα,

πολύ ελπίσαμε, πολύ απελπιστήκαμε,

Επειδή πολύ σ' αγαπήσαμε

πολλές νύχτες, πολλές άδειες νύχτες.

Επειδή τόσο πολύ σε στοχαστήκαμε

τόσο πολύ σ' αναζητήσαμε

μέσα στο αίμα

μέσα στο φως

μέσα στις λέξεις

μέσα στη σιωπή

μέσα στο όνειρο

που στο τέλος έγινες και συ όνειρο

περνώντας έτσι, άνεμος μέσα στον άνεμο.

Τώρα μετροφυλλούμε βιβλία

γράφουμε ποιήματα για εφημερίδες

μοιράζουμε με την ίδια απερισκεψία

το σκοτάδι και το φως,

ύστερα ολοένα αλλάζουμε

σπίτια, ιδεολογίες, γυναίκες, πατρίδα...

Θα μπορέσουμε άραγέ, έτσι;

Θα μπορέσουμε να ξεγελάσουμε την καρδιά μας;

Η παράστασις!

Εξαιρετική παράστασις! Σπάει ταμείο κάθε βράδυ. Προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ερμηνείας των πρωταγωνιστών. Εδώ που τα λέμε, Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, οι πρωταγωνιστές έχουν έμφυτο το τάλαντο της υποκρισίας, της υποκριτικής ήθελα να πω! Πρωταγωνιστές ακτινοβολοεμβελούς κύρους. Τέτοια ομάδα ούτε ο Αλέξης Μινωτής δεν είχε ποτέ! Ούτε ο Φώσκολος! Βασικά είναι 5 οι πρωταγωνιστές, 2 Ελλαδίτες και 3 Κυπριόπουλα. Πλαισιούνται πάντως επαξίως από μια χορεία εκλεκτών υποκριτών, η οποία αποδίδει εμβριθώς τον σκηνικό της ρόλο. Γράφει επί σκηνής. Η παράστασις ανεβαίνει κάθε βράδυ, στις 08:15 περίπου και είναι ελεύθερη, τι λέω ελεύθερη, υποχρεωτική είναι για το «απλό» κοινό. Μα είναι δυνατόν να ανεβαίνει τέτοια παράσταση και εσείς να είστε αλλού. ΦΤΟΥ σας! Και πάλι ΦΤΟΥ σας! Ποιεί τα ήθη η παράστασις. Διαμορφώνει τη νόησή μας και μας φτιάχνει χαρακτήρα, σε αυτές τις δύσκολες μέρες του σύγχρονού μας βίου. Οξύνει τη σκέψη και καλλιεργεί το πνεύμα κριτικής σε καιρούς νιρβάνας και αποχαύνωσης. Δεν αστειεύομαι, Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες. Και ξέρετε ότι ο λόγος του ΑΓΙΟΥ είναι ευαγγέλιο! Ξέρετε εσείς… Κάθε βράδυ στις 08:15 λοιπόν όλοι στους δέκτες των τηλεοράσεων σας εμπρός! Τι και αν βλέπετε μόνο το κρατικό κανάλι, λίγο από συνήθεια, λίγο από «πατριωτισμό», όπως λέει και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Δημοκρατίας της Κύπρου. Άκουσον άκουσον, λέμε εμείς, αλλά δεν είναι εδώ το θέμα. Η παράστασις είναι διακαναλική. Δεν ξεχωρίζουν οι πρωταγωνιστές κανάλια και ιστορίες. Όσο περισσότερα τόσο το καλύτερο. Εγώ σας το λέω. Μη μου πείτε μετά ότι δε σας ενημέρωσα περί της παραστάσεως.

ΩΩΩΩ! Ξεχάστηκε ο έρμος! Το όνομα της παραστάσεως δε σας είπα. Καμιά εισήγηση; Δεν το μαντεύετε; Αν σας αποκαλύψω τους πρωταγωνιστές; Λοιπόν. Οι εξ Ελλάδος πρωταγωνιστές είναι ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης. Μπαίνει και ένας τρίτος, σφήνα, για να πάρει τη θέση του Γιωργάκη, αλλά το μέλλον που επιφυλάσσει η «λαϊκή βούλησις» είναι αβέβαιον. Τα παιδιά είναι ταλαντούχα. Βέβαια! Μεγάλο τάλαντο. Κάηκε ολόκληρη η Ελλάς και η προεκλογική εκστρατεία έγινε με όρους μικροπολιτικής. Με δομημένα ομόλογα, κόντρες για τη διαπλοκή και τη διαφθορά που οι ίδιοι, αυτοί οι δυο και οι παρατάξεις τους δημιούργησαν και εξέθρεψαν και τακτικές πολιτικού αιφνιδιασμού, ο οποίος κατέληξε σε αυτό-αιφνιδιασμό. Η κήρυξη πρόωρων εκλογών τελικά επενέργησε καταλυτικά και για τη Ν.Δ. και για το ΠΑΣΟΚ: αμφότεροι συρρικνώθηκαν. Με την Ελλάδα να καίγεται και μη έχοντας κοπάσει ακόμα ο κονιαρτός της εθνικής συμφοράς, μη έχοντας καταλαγιάσει η εθνική οιμωγή, κάνανε εκλογές με όρους Κωστάκη και Γιωργάκη. Και μετεκλογικά ο Κωστάκης αυξάνει τον ΦΠΑ, αθετώντας τις προεκλογικές υποσχέσεις και ο Γιωργάκης ετοιμάζεται ΠΑΛΙ να κάνει μια καινούργια αρχή. Όλο καινούργιες αρχές κάνει αυτό το παιδί. Από το 2004 έκανε 2004 νέες αρχές. Ε Λ Ε Ο Σ ! Καζάνι που βράζει η κοινοβουλευτική ομάς της Ν.Δ., τρώγλη που καταρρέει το ΠΑΣΟΚ. Θαυμάστε τους! Μη γελάς! Μη γελάς, Κυπριόπουλο! Έχει και η Κύπρος τα καμάρια της. Λεβέντες οι μητέρα, «καραλεβέντες» η «μικροκόρη». Εμείς έχουμε 3 εκλεκτά Κυπριόπουλα: Τάσσος, Δημήτρης και Ιωάννης. Ο Τάσσος προσπαθεί να πάρει το προβάδισμα στους διπλωματικούς χειρισμούς που στοχεύουν στη λύση του κυπριακού. Τώρα! 3 μήνες πριν τας προεδρικάς εκλογάς. Τόσο καιρό τι κάνατε, κύριε Τάσσο μας; Μετά το ΟΧΙ του λαού, το απόλυτο κενό. Τίποτα δεν εκινείτο. Η θέα όμως της καρέκλας έδωσε νέα ώθησιν στα πράματα. Ε ρε γλέντια… Ο Δημητράκης θυμήθηκε μετά από 4 ½ χρόνια συγκυβέρνησης με τον Τάσσο ότι διαφωνούν σε βασικά θέματα. Και τότε πως συγκυβερνήσατε τόσα χρόνια, σύντροφε; Με ποια ιδεολογική και αξιακή βάση και με ποιο κίνητρο, με ποιο σκοπό; Με σκοπό και στόχο την εξουσία; Την καρέκλα; Τα συμπεράσματα δικά σας, Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες. Ο δε Ιωάννης τάζει σε όλους τα πάντα. Μείωση στρατιωτικής θητείας σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, κάθαρση του κρατικού μηχανισμού από τους γραφειοκρατικούς καρεκλοκένταυρους σε χρόνο ρεκόρ, σε χρόνο μιας 5ετίας, πάταξη της γραφειοκρατίας στο εξπρές, πάταξη της ποταπής έξεως του ρουσφετιού κλπ κλπ κλπ. Η πλειοδοσία στο ζενίθ. Θα τα υλοποιήσετε μετεκλογικά αυτά, κ. Ιωάννη μας; Πολύ αμφιβάλλω. Πλάθετε με τα προεκλογικά σας σενάρια ένα κόσμο ιδανικό και τέλειο και να μου επιτρέψετε να σας πω, εν τέλει ανεφάρμοστο.

Και η παράστασις αυτή απευθύνεται στους πολίτες. Οι 5 πρωταγωνιστές πιστοί στο ραντεβού τους, κάθε βράδυ από τη σκηνή των δελτίων ειδήσεων, αποδεικνύουν το ταλέντο τους, το της υποκριτικής. Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες στους πολίτες της άμοιρης κυπριακής και ελληνικής μπανανίας και αυτοί παρακολουθούν χάσκοντας, με το στόμα ανοικτό, ως κεχηναία φερέφωνα, τη σοφία των μεγάλων ταγών. Και όταν καταλάβεις τι γίνεται είναι πια πολύ αργά. Όλες οι μεγάλες και ειλικρινείς συζητήσεις του Έλληνα γίνονται πάντοτε a posteriori. Όταν ο συναγερμός ηχήσει όλα έχουν τελειώσει ήδη για τον Έλληνα. Δεν υπάρχει λόγος να τρέξει, να γλιτώσει απ’ το κακό. Αυτό έχει συντελεστεί. Πως το λέει ο Χάρυ Κλύν; «Με λόγια και λόγια και λόγια σε φέρανε τούμπα ξανά και ενώ σου την ‘καναν λαμόγια, πάλι τους πίστεψες μαλακά, πιο μαλακά, πάλι τους πίστεψες πιο μαλακά»! Έλληνες, παιδιά! Αθάνατοι, ξεβράκωτοι κι ωραίοι! Μόνο με τους Αλβανούς ξέρουμε να συγκρουόμαστε. Είμαστε «ανώτεροι» βλέπετε. Με τον κακό, στραβό και ανάποδο εαυτό μας, τον εύπιστο και αφελή όλα είναι εντάξει. Τελικά μαντέψατε τον τίτλο της παραστάσεως; Τον μαντέψατε; Όχι; «Βουλώστε το και ακούστε»! Όχι, παρεξηγήσατε. Δεν το λέω σε σας. Ο τίτλος της παραστάσεως των 5 είναι αυτός. Κάθε βράδυ η ίδια παράστασις. Ας όψεται και η AGB. Ας όψεται η βλακεία των Μέσω Μαζικής Μαλάκυνσης Εγκεφάλων. «Βουλώστε το και ακούστε»! Η παράστασις. Και θεατές όλοι εμείς! Το θέμα είναι ως πότε…

Όχι στον ρατσισμό από την κούνια!

Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες!

Σας παρουσιάζω ένα μήνυμα που έλαβα, μήνυμα αναδεικνύον τα πολλά κοινωνικά προβλήματα από τα οποία κατατρέχεται και κατρύχεται η σύγχρονή μας κοινωνία, δηλαδή όλοι εμείς.

"Τα χρόνια περνάνε και τα παιδιά που αποτελούν τη δεύτερη γενιά μεταναστών/τριών είναι πια αναπόσπαστο τμήμα των ανθρώπων που κατοικούν σ' αυτόν τον τόπο. Πολλά γεννήθηκαν στην Ελλάδα, άλλα ήρθαν πολύ μικρά. Όλα φοιτούν στα ελληνικά σχολεία και μιλούν τα ελληνικά ως πρώτη τους γλώσσα. Όμως, το ελληνικό κράτος αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα. Σε όσα παιδιά γεννιούνται εδώ, αρνείται ακόμα και το πιο στοιχειώδες, το απλό πιστοποιητικό γέννησης! Οι συνέπειες είναι δραματικές: Αφού δεν εγγράφονται στα δημοτολόγια, δεν μπορούν να αποκτήσουν πιστοποιητικό ότι γεννήθηκαν σ' αυτή τη χώρα. Έτσι είναι μετέωρα, χωρίς χαρτιά και χωρίς διαβατήριο, αφού μετά τα 18 τους χρόνια πρέπει ξαφνικά να αποδείξουν ότι έχουν εισέλθει και διαμένουν νόμιμα στη χώρα! Δηλαδή, καταδικασμένα στην καθημερινή ανασφάλεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό!

Νέοι και νέες που ζουν και σπουδάζουν στην Ελλάδα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να απελαθούν σε χώρες που ποτέ δεν γνώρισαν και που συχνά δεν μιλούν τη γλώσσα τους. Αυτή η απάνθρωπη κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Και αυτό πρέπει να γίνει τώρα. Αρχίζοντας από το πιστοποιητικό γέννησης.

Η καμπάνια «ενάντια στο ρατσισμό από την κούνια» που ξεκίνησε από τους συλλόγους των μεταναστριών για τη διεκδίκηση έκδοσης πιστοποιητικού γέννησης για τα νεογέννητα από τους Δήμους στους οποίους γεννήθηκαν και διαμένουν, έχει κάνει τα πρώτα της βήματα από το 2005 και κλιμακώνεται. Δηλώνουμε την αμέριστη υποστήριξή μας στο δίκαιο αυτό αίτημα, επειδή μας είναι αδιανόητο να υπάρχουν συνάνθρωποι και συμπολίτες μας με μισά ή καθόλου δικαιώματα.

a ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
a Πιστοποιητικό γέννησης και εγγραφή στα δημοτολόγια για τα παιδιά των μεταναστών/τριών

Αν συμφωνείτε κι εσείς, παρακαλούμε υπογράψτε!

http://www.kounia.org/

Η συμβολή σας είναι ιδιαίτερα σημαντική!!"

Το μυστήριο μιας λειτουργίας…

Στο κάθε ένα από μας το φως, η αλήθεια παρουσιάζονται σε σύντομες λάμψεις. Και ύστερα βουλιάζουμε πάλι στο απέραντο μηδέν και το τίποτα. Βουλιάζουμε στο απέραντο έρεβος. Αν όμως καταφέρουμε να συλλάβουμε αυτό το φως, αυτή την αλήθεια με την ποίηση, το θέατρο, τον πολιτικό στοχασμό μπορούμε να το κρατήσουμε αναμμένο. Για μας και για τους άλλους. Ετούτες οι δραστηριότητες του νου, της καρδιάς, όλες τούτες που ονομάζουν κάποιοι πολιτισμό, προϋποθέτουν κάτι πολύ σημαντικό. Προϋποθέτουν πάντοτε μια μακριά συζήτηση με τον εαυτό μας. Μια συζήτηση, η οποία αναπόδραστα οδηγεί σε μια συζήτηση, μια συνδιαλλαγή με όλους τους ανθρώπους. Αλλά, αυτή η συζήτηση, για να καρποφορήσει πρέπει να έχει βάθος και προοπτική. Να είναι ουσιαστική. Όχι συζήτηση με αλλότρια κίνητρα. Όχι συζήτηση για προβολή του εγωπαθούς μας «εγώ» ή για ενίσχυση των δεσμών της χρυσής ειρκτής των δεσμεύσεων και των εξαρτήσεων, στην οποία μας έκλεισε δίχως λύπη και αιδώ, κατά τον ποιητή, το σύστημα. Τούτες οι δραστηριότητες του πολιτισμού και του πνεύματος πρέπει να συγκινούν κάθε λεπτό τα ουσιαστικότερα μέρη της ύπαρξής μας. Όπως είπε κάποτε και ο T.S. Eliot, πρέπει να δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα κρίσιμα: «Τι είναι ο άνθρωπος; Ποια είναι τα όρια του; Ποια είναι η αθλιότητά του; Ποιο το μεγαλείο του; Και τελικά ποια είναι η μοίρα του;» Το «γράψιμο», η ποίηση, η λογοτεχνία, το θέατρο, ο πολιτικός στοχασμός και τόσες άλλες εκφάνσεις και πτυχές του πνεύματος είναι μια ενιαία και αλληλοσυμπληρούμενη, αέναη λειτουργία. Μια λειτουργία όχι του εφήμερου και του πρόσκαιρου, αλλά του αιώνιου και του παντοτινού. Μια λειτουργία, η οποία καταδύεται στα μύχια της ανθρώπινης ύπαρξης και στοχεύει κατ’ ευθεία τον άνθρωπο. Μια λειτουργία, της οποίας αρχιερείς μπορούμε να είμαστε όλοι εμείς. Αρκεί να μπορέσουμε «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Να αρθούμε πιο πάνω από τα καθημερινά, τα τετριμμένα. Να κάνουμε πέρα τις απροσμάχητες βιολογικές αναγκαιότητες και τις καθωσπρεπικές έξεις. Να υψωθούμε λίγο πιο πάνω από την τυχαιότητα των περιστατικών, που κατακλύζουν την ζωή μας.

Συγχωρήστε την «λυρική», ίσως και αιθεροβάμονα, ετούτη παρέμβαση του ΑΓΙΟΥ. Όλες τούτες οι σκόρπιες μα βαθύτατα ειλικρινείς σκέψεις γεννήθηκαν και πλάστηκαν στο μυαλό μου, όταν παρακολούθησα την Λυσιστράτη του Κώστα Μόντη, που ανεβάστηκε από το ΘΕΠΑΚ, στο Πολιτιστικό κέντρο του Πανεπιστημίου Κύπρου, στο αρχοντικό της Οδού Αξιοθέας. Δε θα μιλήσω για το υποκριτικό τάλαντο των συμμετεχόντων. Άλλωστε, το χειροκρότημα και ο παλμός των θεατών απέδειξε ότι οι συμμετέχοντες και δη και οι πρωταγωνιστές μπήκαν για τα καλά στο ρόλο του αρχιερέως της λειτουργίας, που λέγαμε παραπάνω. Δε θα μιλήσω για την εμβριθή σκηνοθετική, ενδυματολογική, μουσική και κινησιολογική επιμέλεια της παράστασης. Όσοι παρακολούθησαν την παράσταση είμαι σίγουρος ότι θα επιδαψιλεύσουν επαίνους προς όλους τους μετέχοντες και συντελεστές αυτής. Ο ΑΓΙΟΣ όμως θέλει να επικεντρωθεί σε μια καθοριστικής σημασίας απόχρωση αυτού του γεγονότος. Το ότι πολλοί νέοι και νέες, ομήλικοι και ομήλικές μου, σηκώθηκαν από τον καναπέ και πήγαν στο θέατρο αυτό λέει πολλά. Τουλάχιστον δίνει στον ΑΓΙΟ ελπίδα για το αύριο. Το ότι νέοι και νέες προτίμησαν στο αρχοντικό της οδού Αξιοθέας και όχι την πολλάκις διαφημιζόμενη και εξάλλως προβεβλημένη συναυλία του Μιχάλη Χ’’ Γιάννη αυτό λέει πολλά. Σε μια εποχή που είσαι “in” μόνο όταν ακούς Έφη Θώδη και τραγουδάς το αξιοθρήνητο εκείνο «Βας Βας Ο Παρασκευάς», σε μια εποχή που η εικόνα και η φενάκη του ψεύτικου ειδώλου αλά Τζούλια Αλεξανδράτου και Ρουβά έχει την πρωτοκαθεδρία, σε μια εποχή που οι επιμένοντες στο θέατρο, τον πολιτικό στοχασμό, την ποίηση, τη λογοτεχνία είναι οι παρίες της παρέας, οι “out” του παιχνιδιού, σε μια τέτοια εποχή νιρβάνας και ραστώνης τέτοιες παραστάσεις που δεν προκαλούν μονάχα γέλιο, αλλά αγγίζουν και ανατέμνουν το βαθύτερο, ανθρώπινο «είναι», στέλλοντας άλλα μηνύματα και άλλες ελπίδες, καθίστανται μέσα και αφορμές που μας ωθούν να βγούμε από τη νεφέλη της οχαδερφικής και μοιρολατρικής αδράνειας. Ποίηση, λογοτεχνία, πολιτικός στοχασμός, θέατρο. Μια αέναη ουμανιστική μυσταγωγία. Οφείλουμε να νιώσουμε και να αφουγκραστούμε το μυστήριο αυτής της λειτουργίας…

Αφερίμ!

Το ότι το παγκόσμιο – και δη και το ελληνικό και κυπριακό – πολιτικό σύστημα πάσχει, αυτό είναι καλά γνωστό σε όλους. Οι ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν ότι η εμπέδωση ενός βασικού αξιώματος της δημοκρατίας, ότι δηλαδή υφίστανται και από νομικής αλλά και από ηθικής πρωτίστως πλευράς, κώδικες αξιών που ρυθμίζουν τα δικαιώματα των ανθρώπων, είναι μια καίρια προϋπόθεση για την ύπαρξη και εδραίωση της αστικής δημοκρατίας. Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Οι αστικές δημοκρατίες, αν μπορεί να τις ονομάσει κανείς δημοκρατίες, παρά είναι χλωροφορμισμένες, για να προωθούν τη συμμετοχικότητα και την ισονομία των πολιτών. Η πολιτική, που άλλοτε ήταν η μεγάλη ελπίδα και η προοπτική, ευτελίστηκε και παραπαίει τώρα κάπου ανάμεσα στις «αρπαχτές» και τις «μίζες» των πολιτικάντηδων, των τεχνοκρατών και των καρεκλοκένταυρων, που συναπαρτίζουν τη νομενκλατούρα των αστικών δημοκρατιών. Κάποτε άλλοτε οι μηχανισμοί εξουσίας ήταν βάρβαροι, αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν καταφανείς. Ήξερες τι να περιμένεις αν τόλμαγες να θίξεις τα «κεκτημένα δικαιώματα» των πολιτικών ταγών. Τώρα, τα γρανάζια της εξουσίας είναι αδιόρατα και εξ αυτού πολύ πιο επικίνδυνα. Ισοπεδώνουν και καταπατούν κάθε ελεύθερη και αντικομφορμιστική φωνή. Η ισοπέδωση κυριαρχεί παντού, γιατί οι ταγοί, τοπικοί και παγκόσμιοι δε θέλουν ελεύθερες φωνές και κριτικά πνεύματα. Θέλουν ναρκωμένα μυαλά και εξαγοράσιμες συνειδήσεις, για να μπορούν να βολεύονται στις θεσούλες τους ήσυχοι. Αφερίμ!

Όλα αυτά τα θυμήθηκα με αφορμή τα τεκταινόμενα αυτή την περίοδο στο ΠΑΣΟΚ και την κυπριακή πολιτική σκηνή εν όψει εκλογών. Στο μεν ΠΑΣΟΚ αιτιολογώντας τα αίτια της εκλογικής τους ήττας στις πρόσφατες εκλογές, ανακάλυψαν τον τροχό! Τόσα χρόνια κάτω από την πολιτική στέγη του σοσιαλισμού και τώρα ανακαλύπτουν ότι τους λείπει η πολιτική στέγη. Ο ένας φορτώνει την ευθύνη για την ήττα στον άλλο και κανένας δε διαθέτει την στοιχειώδη ευθιξία να απολογηθεί στους Έλληνες και τις Ελληνίδες, οι οποίοι πίστεψαν σ’ αυτούς και κλαίνε τώρα πάνω στα ερείπια της πλάνης τους και κλαίνε τώρα πάνω στις στάχτες, τις ανθρώπινες και τις φυσικές, της Πελοποννήσου. Η δε Κύπρος πορεύεται τώρα ολοταχώς σε προεδρικές εκλογές. Και σε τέτοια περίοδο καταλαβαίνετε ότι όλοι είναι εναντίων όλων. Κανένας λόγος για τα πραγματικά προβλήματα του πολίτη. Κανείς δε νοιάζεται γι’ αυτόν. Αρθρώνουν οι πολιτικάντηδες του τόπου μας μια ξύλινη γλώσσα, που βρίθει άσφαιρων θεωριών, ευτελών συνθημάτων και εύκαιρης «ατακολογίας». Διέστρεψαν τον πολιτικό λόγο σε μια ατελέσφορη «σαχλαμαρολογία» και ένα αγοραίο κουβεντολόι που αδικεί πρωτίστως τους ίδιους και έπειτα τους πολίτες. Ο βερμπαλισμός και η αμετροέπεια των ψηφοζητιάνων δεν έχουν όρια. Κρεμούν πάνω στα «τσιγκέλια» της δημαγωγίας και του λαϊκισμού τους τη δημοκρατία και «αφοδεύουν» πάνω της την έπαρσή τους. Αφερίμ!

Η ευθύνη όμως ανήκει και πρέπει να αποδοθεί σε άλλους. Σε όλους εμάς. Σε όλους εμάς, που αντί να αντισταθούμε – έστω και ως δρώντες εκλογείς, έστω και εκφράζοντας ηχηρά τη διαφωνία μας – βολευόμαστε πίσω από ψεύτικα «άλλοθι», οχαδερφισμούς και ωραιοποιήσεις της οικτρά αναλλοίωτης πραγματικότητάς μας. Ο ΑΓΙΟΣ θέλει να μιλήσει χωρίς περιστροφές. Ξέρετε τι είμαστε; Αρνάκια του Θεού είμαστε. Βόσκουμε σε ένα καταπράσινο λιβάδι και ο κάθε αρχιτσοπάνος φροντίζει να μας παρέχει καθημερινά ένα σπάνιο χόρτο, το οποίο φυτρώνει αποκλειστικά για ‘μας. Ναι, ναι, αμήν, αμήν, λέγω υμίν κουτόχορτο ονομάζεται. Σκύβουμε λοιπόν το κεφάλι και περιμένουμε να φάμε την ποσότητα αυτού του χόρτου που μας αναλογεί, μέχρι να βγούμε στη σύνταξη. Δίχως να πούμε ένα «μπεεεεεεεεεεεεεεεεεεε» και εμείς όλα αυτά τα χρόνια, βρε αδερφέ. Ούτε ένα «μπεεεεεεεεεεεεεεεεεεε». Μην ξυπνήσει ο τσοπάνος! Το πιο μεγάλο Αφερίμ σε μας πρέπει να το πούμε…