Προς Ασπάλακας!

Ασπάλακας] 1. τυφλοπόντικας 2. (μτφ. για πρόσωπα) αυτός που δεν έχει οξυδέρκεια, που βρίσκεται σε πνευματικό σκοτάδι.
(Γ. Μπαμπινιώτης, Λεξικό της Νέας ελληνικής γλώσσας)

Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, καλησπέρα και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Θα διερωτάστε ποιο είναι το νόημα του τίτλου αυτής της παρέμβασης του ΑΓΙΟΥ και σε ποιους απευθύνεται. Να τα πάρουμε από την αρχή. Ο γνωστός σε όλους και όλες σας, τέως υπουργός δημοσίας τάξεως και βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος της Ελλάδας, ο Βύρων Πολύδωρας, έκανε και πάλι έντονη την παρουσία του στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό και άναψε φωτιές στην ελληνική κυβέρνηση. Την κυβέρνηση Καραμανλή, μια κυβέρνηση οριακής πλειοψηφίας. Ο κ. Καραμανλής είναι «επαξίως» ο πολιτικός άρχοντας μιας πλειοψηφίας, η οποία εδράζεται σε 2 βουλευτικές έδρες. Μιας πλειοψηφίας «επίπλαστης και θνησιγενούς», επισφαλούς και αβεβαίας. Τι να κάνουμε, κύριε Καραμανλή; Έτσι αποφάσισε ο ελληνικός λαός: 2 έδρες να σας εξασφαλίζουν την «αιωνιότητα». Ή μήπως και να σας χωρίζουν από την «αιωνιότητα»; Οψόμεθα. Άλλωστε, οι πολιτικές εξελίξεις είναι ρευστές. Μίλησε ο Πολύδωρας και σήμανε συναγερμός σε Ρηγίλλης και Μαξίμου. Ο Βύρων τα έβαλε με όλους και με όλα, εκφράζοντας το παράπονο του γιατί δεν συμπεριλήφθηκε στο νέο κυβερνητικό σχήμα, όπως αυτό προέκυψε μετά την 16η Σεπτεμβρίου 2007. «Απασφάλισε» και είναι έτοιμος για παν ενδεχόμενο, προειδοποιεί ο Βύρων. Για άλλη μια φορά ταράζει τα λιμνάζοντα κυβερνητικά ύδατα, κάνοντας λόγο για «σχιζοφρενείς» πολιτικούς προβοκάτορες από το ίδιο του το κόμμα. «Ασπάλακες», όπως τους χαρακτηρίζει. Να ‘μαστε λοιπόν: περί ασπαλάκων ο λόγος. Σ’ αυτούς ο ΑΓΙΟΣ θα στείλει ένα μήνυμα, καταγράφοντας σε αυτήν την παρέμβασή του 3 παρατηρήσεις.

1η παρατήρηση: Κατ’ αρχάς, αγαπητέ Βύρων, όταν ζεις σε γυάλινο σπίτι μη ρίχνεις πέτρες. Αν είναι αυτοί, τα φερέφωνα του Μαξίμου, τα παπαγαλάκια της Ρηγίλλης και οι καλοταϊσμένοι κυβερνητικοί καρεκλοκένταυροι, ασπάλακες, όπως λες, άλλο τόσο είναι και ο τέως υπουργός δημοσίας τάξεως. Με όλο το σέβας! Τα ΜΑΤ χτυπούσαν τον Κύπριο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη, η ζαρντινιέρα έδινε ρέστα, οι πραίτορες τσαλαπατούσαν τους φοιτητές που πάλευαν για το αυτονόητο, για δωρεάν παιδεία, η Ελλάδα καιγόταν και εσύ μιλούσες για τις «αρετές» του Έλληνα, το «μάτι του αετού και την υπομονή του βοδιού». Αυτά είναι, με όλο το σέβας, δείγματα «αρχι-ασπάλακα». Τι κάνατε; Πολιτική ιδεολογικοποιημένη; Πολιτική συγκρουσιακή; Να σας πω κάτι; Με όλο το σέβας και πάλι, ο πολιτικός λόγος είναι λόγος αξιακός, είναι πράξη και θεωρία αναβακχευμένη στα νάματα του ουμανισμού και της προσήλωσης στον άνθρωπο. Δε βάζει τον άνθρωπο στα κάγκελα, δε χτυπά, ούτε υποβάλλει τον άνθρωπο σε οδυνηρούς εξευτελισμούς. Δεν είναι τραμπούκος η πολιτική. Ως αυταξία που είναι έχει την ιδιότητα «του διαλέγεσθαι», όχι του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

2η παρατήρηση: Ο Βύρων, για ένα πράγμα έχει δίκαιο. Σε αντίθεση με αυτόν, όπως ισχυρίστηκε και απάντηση πήρε και από τον ΑΓΙΟ και από άλλους ΑΓΙΟΥΣ, οι πολιτικοί καρεκλοκένταυροι της κυβερνήσεως – και όχι μόνο, λέμε εμείς – προωθούν μια πολιτική αποϊδεολογικοποιημένη, μια «πολιτική light». Αυτό είναι αλήθεια. Οι πολιτικοί σήμερα είναι πολιτικοί καριέρας. Με φίλαυτες πρακτικές, μίζερες και αντιλαϊκές συμπεριφορές, αποσκοπούν στη διαιώνιση της παρουσίας τους στην πολιτική κονίστρα. Δεν τολμούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος αποφάσεων χρησίμων μεν, αλλά δυσάρεστων, περιστασιακά ίσως, στις μάζες. Επιδιώκουν να είναι απλώς και μόνο ευχάριστοι και όχι χρήσιμοι. Και φυσικά σε αυτή την επιδίωξή τους δε χωράει ο ακραιφνής πολιτικός λόγος. Δεν χωράει η ιδεολογική και πολιτική μάχη. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι τους βολεύτηκαν και δε λένε να ξεβολευτούν. Μπροστά στο βόλεμα αυτό, οι ιδεολογίες έχασαν την αξία τους και συρρικνώθηκαν. Και αυτή η εξέλιξη γέννησε πρόβλημα εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών και των πολιτικών τους ταγών. Αξιακό είναι το πρόβλημα, ούτε οικονομικό, ούτε τεχνοκρατικό, αλλά ούτε και πρόσκαιρο. Αυτοί είναι, τω όντι αγαπητέ μου Βύρων, ασπάλακες.

Και γι’ αυτό ευθυνόμαστε όλοι εμείς. Εμείς που βλέπουμε τις αρχές και τις αξίες μας να γίνονται χαλί στα πόδια των πολιτικάντηδων. Εμείς που βλέπουμε τις αξίες μας να ευτελίζονται με ξύλινους λόγους. Εμείς που ανεχόμαστε τη διαπλοκή και τα διαπλεκόμενες μετριότητες, που παρουσιάζονται κιόλας ως «σωτήρες» τους έθνους. Παραδεισιώτη και παραδεισιώτισσα, να σου πω κάτι: φοβού τις μεγάλες ομοφωνίες. Φοβού τη δική σου σιωπή… Μήπως τελικά οι μεγαλύτεροι ασπάλακες είμαστε εμείς;