Άγρια Παιδιά...

Πιτσιρικάδες. Και διερωτάστε: τι να ‘ξέρουν άραγε αυτοί; Τι πρόλαβαν να ζήσουν άραγε αυτοί; Τι πρόλαβαν να ζήσουν στα 20 και στα 25 τους χρόνια; Ο λόγος για την νέα τηλεοπτική σειρά, η οποία προβάλλεται στο MEGA, τα Άγρια Παιδιά. Η τηλεοπτική αυτή σειρά άγγιξε πραγματικά την καρδιά του ΑΓΙΟΥ. Ευρηματικό σενάριο και μια εκλεκτή ομάδα νέων ανθρώπων και ταλαντούχων ηθοποιών. Πρωτότυπη θεματολογία αγγίζει και αναδεικνύει τα «μικρά», τα καθημερινά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Νέα αγόρια με σκισμένα τζιν και κουκούλες. Ο Πέτρος, ο Νίκος και ο Σπάικ, είναι εδώ για να μας πουν τις ιστορίες τους. Στα 22 του ο Πέτρος ανακαλύπτει ότι είναι υιοθετημένος. Ο υπερκινητικός Νίκος μονίμως τσακίζεται πάνω σε κάποια φιγούρα, αλλά πάντα βλέπει την αστεία πλευρά της ζωής. Οι ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις του εγκεφαλικού Σπάικ, κάνουν τους άλλους να του ρίχνουν λοξές ματιές, παρόλο που συχνά πέφτει μέσα. Την παρέα συμπληρώνει ο Χρήστος, ο απόλυτος computer wizard, που βρέθηκε στα 22 του καθηλωμένος σε καροτσάκι. Η παρέα γυρίζει την πόλη, θα συναντήσει ανθρώπους περίεργους, με ιστορίες παράξενες αλλά και κωμικές, θα ζήσει τον έρωτα... Πάντα με το δικό της τρόπο. Μια πολύ επίκαιρη σειρά, ιδίως μετά τη δολοφονία του Αλέξη και την εξέγερση των επαναστατημένων νιάτων. Οι πραγματικές ιστορίες γράφονται στο δρόμο, φίλες και φίλοι.

Τα άγρια παιδιά της τηλεοπτικής αυτής σειράς είναι απλώς personae. Ποιοι κρύβονται κάτω από αυτές; Μα ποιοι άλλοι... Όλα αυτά τα παιδιά των δρόμων, οι νέοι που δεν έζησαν τη δική μας την ζωή, την «αποστειρωμένη». Παιδιά που δε μεγάλωσαν σαν τα υπόλοιπα. Παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε ένα γιατί. Παιδιά που δεν έβαλαν το κεφάλι κάτω. Παιδιά που κοίταξαν την ζωή στα μάτια. Παιδιά που αδικήθηκαν, απατήθηκαν, που «κλωτσοκοπήθηκαν» από τα ΜΑΤ και την ΕΛ. ΑΣ, που πάλεψαν και παλεύουν να μη χάσουν την ψυχή τους. Παιδιά σαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Παιδιά που τολμάνε να πηγαίνουν κόντρα με το συμβατικό και το κοινωνικώς «καθωσπρεπικό». Επανερχόμαστε στο πρώτο μας ερώτημα: τι πρόλαβαν να ζήσουν αυτοί οι πιτσιρικάδες και θέλουν να έχουν και γνώμη για όλα; Λογικά θα απαντούσε κανείς ότι δεν πρόλαβαν να ζήσουν και πολλά πράγματα. Αλλά όταν ζεις στους δρόμους ως φτωχός, άστεγος, ναρκομανής, άνθρωπος που διώκεται από τους άλλους εξαιτίας της διαφορετικότητάς του – θρησκευτικής, φυλετικής, σεξουαλικής και εθνικής – τότε, ναι, ακόμα και στα 25 σου έχεις προλάβει να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή. Ελπίζω και εύχομαι αυτή η σειρά να μας κάνει να δούμε ό,τι επιμελώς προσπαθούμε να αποφύγουμε. Ζούμε σε μια χώρα των «μεγάλων» ονομάτων, των πλουσίων εφοπλιστών και των ισχυρών πολιτικών γόνων, οι οποίοι θέλουν να ελέγχουν τις τύχες όλων μας. Να ρωτήσω κάτι; Δουλέψατε ποτέ, κ. Καραμανλή, για να καταφέρετε κάτι στην ζωή σας; Όλα ελέω ονόματος. Εσείς, κ. Παπανδρέου; Ζήσατε μια ζωή μέσα στη χλιδή των μπαμπάδων σας. Δεν μπορείτε να καταλάβετε τις αγωνίες και τα ερωτηματικά των Άγριων Παιδιών. Μαλάκα Αλογοσκούφη, μην κλείνεσαι πίσω από τα τεχνοκρατικά σου διλήμματα, στη χλιδανή ζωή που σου προσφέρει η θεσούλα σου. Βγες στον δρόμο. Άκουσε την κραυγή των νέων, τον πόνο του Έλληνα που δεν μπορεί ούτε τα όνειρά του να στεγάσει, ούτε το κεφάλι του...

Φίλες και φίλοι, ο ΑΓΙΟΣ εύχεται χρόνια πολλά σε σας και ευτυχισμένο το νέο έτος, 2009. Με υγεία! Σας και μου (!) εύχομαι να είμαστε Άγρια Παιδιά. Πολύ άγρια… και πάλι στους δρόμους.

Υ.Γ. Οι συντελεστές της σειράς Άγρια Παιδιά:
Σενάριο: Παναγιώτης Ιωσηφέλης, Σκηνοθεσία: Χρήστος Νικολέρης, Πρωταγωνιστούν: Νικόλας Αγγελής, Αντίνοος Αλμπάνης, Μιχάλης Οικονόμου, Σταύρος Σβήγκος.

Πάντα έτσι είμαστε εμείς

(Του Σενέρ Λεβέντ από την εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ)

Πήρε το μάτι μου κάτι ελληνοκυπριακές σειρές, που προβάλλονται στο ΡΙΚ. Δεν ξέρω ελληνικά. Δεν καταλαβαίνω και πολλά πράγματα, εκτός από μεμονωμένες λέξεις. Παρά ταύτα, παρακολούθησα τη σειρά μέχρι τέλους. Διότι δεν ήταν καθόλου ξένο για μένα το σενάριό της. Σαν τους απλούς ανθρώπους που γνωρίζω εδώ και σαράντα χρόνια, τη λυτή ζωή του χωριού. Τα καθημερινά ντέρτια. Τα αστεία. Τις χαριτωμένες πονηριές του ενός έναντι του άλλου. Τους έρωτες στα κλεφτά. Τις κολακείες των ανδρών στις γωνιές των καφενέδων. Την ηγεμονική στάση των γυναικών στο σπίτι. Όλα αυτά μου είναι πολύ οικεία. Ουσιαστικά καταλαβαίνω τι λένε αν και δεν γνωρίζω ελληνικά. Από τους κυπριακούς τονισμούς που κάνουν στις λέξεις. Από τους μιμητισμούς τους. Από τις κινήσεις των χεριών τους. Είναι ίδιες και απαράλλαχτες με εκείνες που κάνουμε εμείς όταν μιλάμε τουρκικά. Δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά. Εκτός από τη μετάβαση στην Εκκλησία τις Κυριακές. Δεν είναι δυνατόν να εντοπιστεί η ίδια ομοιότητα ενός Ελληνοκύπριου με κάποιον από την Ελλάδα και ενός Τουρκοκύπριου με κάποιον από την Τουρκία. Πάνω απ' όλα, η γλώσσα και ο τρόπος ζωής μας είναι διαφορετικός από εκείνους που ζουν στο εξωτερικό. Μπορεί να είναι ίδια η γλώσσα μας, αλλά διαφέρει ο τρόπος ομιλίας μας. Εμείς, εδώ, μιλάμε την κυπριακή της τουρκικής και της ελληνικής γλώσσας. Και αυτό που μας κάνει να είμαστε τόσο κοντά μεταξύ μας είναι οπωσδήποτε το γεγονός ότι ζούμε στον ίδιο τόπο. Η γεωγραφία επηρεάζει πολύ τη διαμόρφωση της προσωπικότητας.

Θα ήθελα πολύ να είμαι φίλος με τους ανθρώπους στην ταινία που είδα, να ζω στο ίδιο χωριό μαζί τους, να μοιραζόμαστε την ίδια ζωή. Ουσιαστικά, τι ωραίο μωσαϊκό αποτελεί ο δικοινοτικός μας χαρακτήρας και το γεγονός ότι ανάμεσά μας βρίσκονται Μαρωνίτες και Αρμένιοι. Όμως, δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε την αξία του. Μήπως, δεν προσθέτει περισσότερο χρώμα στη ζωή, η διαβίωση ανάμεσα σε διαφορετικές κοινότητες αντί να ζει κανείς σε ένα τόπο με μια κοινότητα; Εγώ δεν είμαι χριστιανός. Ούτε και πιστεύω στο Θεό. Αλλά μου αρέσει ο ήχος της καμπάνας. Και το μεγαλοπρεπές αρχιτεκτονικό στυλ των εκκλησιών και των τζαμιών. Ακόμη και μέσα στην προσευχή, που διαβάζεται στα αραβικά και δεν καταλαβαίνω τίποτα, νιώθω να υπάρχει κάτι το μελαγχολικό και ευχάριστο, όταν διαβάζεται από κάποιον μάστορα μουεζίνη με καλή φωνή. Συνθέτουν μια ευχάριστη εικόνα και εκείνοι που πηγαίνουν τις Κυριακές στην Εκκλησία, ντυμένοι με τα καλά τους ρούχα και προσεύχονται. Σαν τους μουσουλμάνους Τουρκοκύπριους, που πηγαίνουν στα τζαμιά από μπαϊράμι σε μπαϊράμι. Δεν υπάρχει πρόβλημα να γίνονται αυτά, απαλλαγμένα από θρησκευτικό φανατισμό. Όλοι χρειάζονται τη θεϊκή δύναμη. Έστω και αν δεν υπάρχει Θεός.

Τις προάλλες, παρακολούθησα μια κυπριακή ταινία μικρού μήκους. Μου άρεσε πολύ. Ευφράνθηκε η καρδιά μου. Ένα ωραίο σενάριο. Λονδίνο. Και ένας Ελληνοκύπριος με έναν Τουρκοκύπριο, των οποίων τα σουβλατζίδικα βρίσκονται στον ίδιο δρόμο, το ένα απέναντι στο άλλο. Καβγαδίζουν συνεχώς. Δεν περνούν καλά. Ο Έλληνας σουβλιτζής είναι διαρκώς θυμωμένος με τον Τούρκο, που κάνει συνεχώς εκπτώσεις στις τιμές. Μαλώνουν συνεχώς. Ο Έλληνας σουβλιτζής λέει το εξής: "Κοίτα εδώ. Μας πήραν τις περιουσίες μας στην Κύπρο και θα μας πάρουν τη δουλειά μας και εδώ!" Ο Τούρκος σουβλιτζής, τον οποίο υποδύεται ο εκ των πρωτοκλασάτων μας ηθοποιών, Οσμάν Μπαλικτσίογλου, υπερισχύει περισσότερο και του φωνάζει: "Τι νομίζεις ρε άνθρωπε, δηλαδή εγώ δεν μπορώ να μείνω εδώ, επειδή έγινε η ειρηνευτική επιχείρηση στην Κύπρο;" Όμως, υπάρχει ακόμα μια λεπτή απόχρωση. Ο γιος του Τούρκου σουβλιτζή με την όμορφη κόρη του Έλληνα σουβλιτζή κοιτάζονται από το τζάμι και φλερτάρουν. Μια μέρα έρχεται ένας μεθυσμένος αλήτης Άγγλος στο μαγαζί του Τούρκου. Όταν επιχειρεί να προκαλέσει επεισόδια, ο σουβλιτζής μας τον σπρώχνει και τον πετάει έξω. Εκείνος πηγαίνει στο απέναντι κατάστημα και παρενοχλεί τον Έλληνα σουβλιτζή που είναι πιο αδύναμος και ηλικιωμένος. Τον σπρώχνει, τον φτύνει στο πρόσωπο και τον ρίχνει στο πάτωμα. Όταν ο άνθρωπος έμεινε κατάκοιτος στο έδαφος με ταχυκαρδία, έτρεξε να τον βοηθήσει ο Τούρκος σουβλιτζής. Κάλεσε αμέσως ασθενοφόρο και τον έσωσε. Ύστερα έγιναν φίλοι. Ο Τούρκος σουβλιτζής δεν ξανάκανε εκπτώσεις στις τιμές. Συνεχώς έτσι είμαστε και εμείς, σωστά;

(Υ.Γ. του ΑΓΙΟΥ: είναι καιρός οι Κύπριοι συμπολίτες μου να αρχίσουν να σκέφτονται σοβαρά την ιδέα λύσης του Κυπριακού προβλήματος, η οποία αναπόδραστα περνά μέσα από την αποκατάσταση των σχέσεων Ε/Κ και Τ/Κ. Το άρθρο αυτό του Σενέρ Λεβέντ δίνει το έναυσμα σε όλους τους Κυπρίους να αρχίσουν να σκέφτονται κάποια πράγματα νηφάλια, χωρίς τις παρωπίδες του εθνικισμού και την "καραμέλα" του υπερ-πατριωτισμού.)

"Οι πνευματικοί άνθρωποι έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι"

(Η ανάρτηση ελήφθη από την κυπριακή εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ)

Σύμπτωμα μιας ευρύτερης κρίσης σε όλους τους τομείς των δημοσίων υπηρεσιών είναι οι ταραχές, κατά τον Δημήτρη Παπαδημητρίου.* "Και η Αστυνομία ως τέτοια πρέπει να θεωρείται, όπου χρόνια τώρα το ήθος της συντεταγμένης υπηρεσίας προς το κοινό αγαθό έχει υποχωρήσει δραματικά. Αυτό έχει οδηγήσει σε μια "άτυπη" ιδιωτικοποίηση του κράτους, οι κανόνες λειτουργίας του οποίου ερμηνεύονται κατά το δοκούν (σε ατομικό επίπεδο) από κρατικούς υπαλλήλους. Από αυτή την άποψη, η αυθαιρεσία των δύο αστυνομικών στα Εξάρχεια δεν διαφέρει και τόσο πολύ από τις χιλιάδες αυθαιρεσίες που βλέπει κανείς σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες (από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια μέχρι τις εφορίες και την πολεοδομία). Απλώς, στην περίπτωση των Εξαρχείων, τα αποτελέσματα της αυθαιρεσίας αυτής ήταν πολύ πιο δραματικά και δημόσια". Στο κίνημα αντίδρασης, λέει ο αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, δεν πρωτοστατούν αυτοί που βρίσκονται στον πάτο του βαρελιού, γι' αυτό και θεωρεί προβληματικούς τους παραλληλισμούς με τα γεγονότα στη Γαλλία το 2005. Όπως σημειώνει, "δεν θέλω να βάλω ταμπέλες στους "αναρχικούς των Εξαρχείων". Δεν τους ξέρω. Ούτε είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνω τι πρεσβεύουν. Σέβομαι όμως το δικαίωμα όλων να αντιδρούν. Όπως και θεωρώ αυτονόητο πως όλοι πρέπει να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των νόμων, όταν αυτοί παραβιάζονται. Το παράδειγμα των Εξαρχείων τα τελευταία 30 χρόνια δεν επιβεβαιώνει αυτό το αυτονόητο".
Φταίνε και οι νέοι. "Τις τελευταίες ημέρες εκτιμάται πως 40.000 μαθητές έχουν συμμετάσχει στις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Στη Βρετανία όπoυ εργάζομαι, όταν η κυβέρνηση Βlair κατήργησε τη δωρεάν προπτυχιακή εκπαίδευση και σταμάτησε κρατικές υποτροφίες για δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, η διαδήλωση έξω από την Downing Street 10 μετά βίας αριθμούσε δύο χιλιάδες άτομα", θυμίζει. Χαίρεται βέβαια που οι νέοι Έλληνες ακόμα πιστεύουν στη δύναμή τους να αλλάξουν τον κόσμο, προσθέτει όμως πως "μελαγχολώ γιατί η μάχη αυτή δεν δίνεται στο επίπεδο των ιδεών, των σχολείων και των πανεπιστημίων που στοχεύουν στην κριτική γνώση και την καλλιέργεια της αναζήτησης, ούτε των πολιτικών νεολαιών που δεν ονειρεύονται μόνο διορισμό στο Δημόσιο. Για όλα αυτά τα κακώς κείμενα, οι νέοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών".
Σημαία η καταστροφή. Όσο για το τι φταίει για τη διαιώνιση αυτών των καταστάσεων, "τα κόμματα και το κράτος σχεδόν έχουν εξαφανίσει την ικανότητα της κοινωνίας των πολιτών να γεννά νέες ιδέες. Με λύπη βλέπω τους όλο και περισσότερους από τους συναδέλφους μου στην Ελλάδα (πολλοί από τους οποίους με γοήτευαν ως δάσκαλοι) να μεταλλάσσονται σε υπουργούς, δημόσιους managers και businessmen. Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι σιωπούν, όταν η γνώση παύει να έχει αξία από μόνη της και μετατρέπεται σε όχημα για πλουτισμό και δύναμη, δεν θα έπρεπε να σας ξενίζει γιατί στην Ελλάδα συνθηματολογούμε ακόμα με όρους της δεκαετίας του ΄70 και γιατί η σημαία των διαδηλώσεων είναι η καταστροφή και όχι η δημιουργία".

* Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Μάντσεστερ.

Woody Guthrie's songs can help you focus on the spirit of the season

Thomas G. Palaima*

If you want to celebrate the true spirit of Christmas, you might listen, and I mean really listen, with someone you love, to the double CD set "Ribbon of Highway Endless Skyway: Tribute to Woody Guthrie." The songs of Woody Guthrie haven't been this relevant since they were first written 50 to 80 years ago.

Guthrie's lyrics speak frankly about the major problems our nation faced and partly overcame during the Great Depression, World War II, the McCarthy era, early civil rights demonstrations and the Cold War arms race. The CD set brings to us the evolving tour of musicians and artists who give us the gift of Guthrie's life and thoughts through his own songs and stories. The guiding spirit of the tour is Austin singer-songwriter Jimmy LaFave, whose sympathies for Guthrie run as deep as their mutual Oklahoma roots.

I talked with LaFave while the CD was still in production. His admiration for Guthrie, as a singer, poet, writer, painter, traveler and champion of human causes and American values, was boundless. He told me that scholars and musicians working with the Guthrie archives in New York are just now appreciating the range of Guthrie's genius. Speaking about Guthrie's "great American life," LaFave said, "He was an American hero who got shoved aside and called a communist. He has just as many valid things to say as whoever they teach in schools now. They ought to teach more about Woody."

The tribute tour cd was released in September, just after U.S. Rep. Steve Cohen, D-Tenn., reminded his colleagues in the House of Representatives, and us, that "Jesus was a community organizer." Some thought that Cohen's words were impious, but they focus on the spirit of Christmas, a child born who will love and preach for the poor and powerless people who are discarded by society.

Guthrie's song "Jesus Christ" is not on the CD, but its lyrics are at woodyguthrie.org. Guthrie's Jesus, "a man who traveled through the land / Hard working man and brave," went to the sick, the poor, the blind and the lame, proclaiming that "the poor would one day win this world." Sheriffs, bankers, preachers and police, the "landlord and the soldiers that he hired" all rejected Jesus' message and "laid Jesus Christ in his grave."

Guthrie was speaking out bravely, just as Jesus did, it is right to say, against the inhuman conditions of the Depression and the Dust Bowl that Guthrie himself lived through. On the CD, listen closely to Austinite Eliza Gilkyson bring to life Guthrie's tale of crushing poverty, "I Ain't Got No Home."

In songs like "1913 Massacre" and "Ludlow Massacre," Guthrie spoke against the murderous union-busting practices of factory and mine owners and big landowners against laborers, miners, migrant workers and their families.

Listening to a song like the later "Deportee," about the fiery crash that killed a planeload of Mexican migrant workers on a regular run back from California, reminds us that Guthrie's songs were in the now. They gave voice and identities and hope to human beings who were exploited as tools for wealth from the Gilded Age to the deportee plane wreck at Los Gatos in 1948, and still are. In Guthrie's heart-piercing simile, the migrant workers he addresses as my Juan, Rosalita, mis amigos, Jesus and Maria "fall like dry leaves to rot on my topsoil / And be called by no name except 'deportees'."

It is natural in human societies to disempower things we find threatening. Erotic passion becomes a harmless baby Cupid. The terrifyingly destructive god Dionysus becomes jolly Bacchus. Christmas becomes the season of Santa Claus.

We barely know and rarely sing the stanzas of "This Land Is Your Land" that convey Guthrie's socialist message: Too much land or wealth in too few hands is bad for the people of our nation. LaFave echoes the message in his own song "This Land": "And the ones who have too much / Seem to never get enough."

I think if Woody Guthrie were alive today, he might tell us that the true Christmas spirit "redistributes wealth," at least in our hearts.

*(Thomas G. Palaima is a Raymond Dickson Centennial Professor in the University of Texas at Austin)

Τα παιδιά με τα μεγάλα @@ (Μέρος B’)

Φαντάζομαι θα έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος της ανάρτησης αυτής. Να σας θυμίσω το περιεχόμενό του με δυο λόγια: η 14χρονη Μαργαρίτα ξυλοκοπήθηκε από νεαρούς μαθητές και η αιτία ήταν το χρώμα του δέρματός της! Στην Κύπρο του 21ου αιώνα διώκονται και εν προκειμένω ξυλοκοπούνται ακόμα οι άνθρωποι εξαιτίας του χρώματός τους. Όταν το ακούει κανείς, τα χάνει. Χάνει τα λόγια του, τι να πει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις. Μια αθλητική συνάντηση σχολικών ομάδων πετόσφαιρας εξελίχθηκε σε μια κακόγουστη και εγκληματική – να μου επιτρέψετε να πω – ρατσιστική επίθεση εναντίον μιας νεαρής κοπέλας. Όταν συνέλθει κανείς από το πρώτο ξάφνιασμα, βούλεται να μιλήσει, του ‘ρχεται να τα «χώσει», ρε γαμώτο. Ποιοι την κτύπησαν; Οι «Ελληναράδες», τα παιδιά της «μάμας τζαι του παπά», που κάνουν τις βόλτες τους με τα λεφτά του «γέρου» και παίζουν τους γκόμενους στα clubs της Λεμεσού και της Αγίας Νάπας. Τα παιδιά με τα μεγάλα @@. Αυτά τα παιδιά που δεν είναι, φυσικά, gay. Είναι άνδρες με τα όλα τους (!) και τα βάζουν με μια μικρή και ανυπεράσπιστη κοπέλα. Και που μόλις πατήσουν τα 18 και πρέπει να στρατευτούν βάζουν τη «μάμα» να τους φέρνει τη «σουβλακία» τους στο στρατόπεδο. Ή που έτι χειρότερα επικαλούνται ψυχολογικά προβλήματα, για να μην υπηρετήσουν τη θητεία τους. Και το παίζουν και έξυπνοι, λες και όλοι εμείς που υπηρετήσαμε τη θητεία μας είμαστε οι παρίες της παρέας. Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι «Ελληναράδες», «φώναζαν, χτυπούσαν τα παράθυρα, έκαναν χειρονομίες […] ξεκίνησαν να μας ρίχνουν πέτρες και συνέχισαν να φωνάζουν ότι δεν θέλουν μαύρους στην Κύπρο». Και ποιος σας είπε, ρε σεις, ότι η Κύπρος σας ανήκει; Αν ρωτάτε τον ΑΓΙΟ, αισθάνεται τιμή και περηφάνια που στην Κύπρο κατοικεί η μικρή Μαργαρίτα και η κάθε Μαργαρίτα. Αντιθέτως, ούτε φτύσιμο δεν αξίζει στους «ψευδο-άντρακλες», αυτά τα ανώριμα παιδάκια του πλούσιου πορτοφολιού… «παπά» ήθελα να πω… Αν είναι αυτοί άνδρες με μεγάλα @@, τότε εγώ πάω πάσο…

Και αυτό είναι ένα γενικό φαινόμενο, ένα καρκίνωμα στους κόλπους της κυπριακής κοινωνίας. Δεν είναι απλώς «παραβατικότητα» κάποιων μεμονωμένων κοινωνικών ομάδων, όπως οι εκπρόσωποι της ΟΕΛΜΕΚ και των μαθητικών οργανώσεων άφησαν να εννοηθεί. Είναι μια συλλογική, κοινωνική παθογένεια. Και όσο το κράτος, η κυπριακή πολιτεία παρέχει κάλυψη σε τέτοιου είδους φαινόμενα, με δηλώσεις του τύπου «τα αίτια του γεγονότος θα διερευνηθούν» (από τη Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Παιδείας κ. Ολυμπία Στυλιανού), τόσο το πρόβλημα θα γιγαντώνεται. Τόσο καιρό «κωλοβαράτε», άχρηστοι καρεκλοκένταυροι του Υπουργείου Παιδείας και δεν έχετε ακόμα συνειδητοποιήσει τα αίτια όχι του γεγονότος (και εδώ αστοχήσατε), αλλά του κοινωνικού φαινομένου; Κρύβεστε πίσω από το δάκτυλό σας. Αυτή είναι η αλήθεια. Ξέρετε ότι η κυπριακή κοινωνία είναι φοβική. Ζει με φοβίες. Φόβος για την ετερότητα, θρησκευτική, χρωματική, φυλετική, σεξουαλική, πολιτική. Ζούμε σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατική πολιτεία, όπου η αντίθετη άποψη συντρίβεται και ευτελίζεται. Η μάζα, το συλλογικό «βαλτοπέδιο» δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα, δεν συγχωρεί αντικομφορμιστικές προσωπικότητες. Μας θέλει νούμερα, απρόσωπες οντότητες. Και αυτό είναι το τραγικό συνεπακόλουθο της έλλειψης παιδείας. Όχι εκπαίδευσης. Προς Θεού! Εκατοντάδες συμπολίτες μας παίρνουν πτυχία και διδακτορικά από φημισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Μας λείπει η ουσιαστική παιδεία. Ο εξευγενισμός της ψυχής, ο σεβασμός της ετερότητας. Αυτή την παιδεία, αυτή τη μόρφωση λίγοι την κατακτούν. Πολύ λίγοι. Οι υπόλοιποι μένουν με το διδακτορικό στο χέρι. «Καθηγητάδες» πανεπιστημίου, ανίκανοι να προσφέρουν κάτι θετικό στον τόπο, στη νέα γενιά. Μέχρι πότε θα κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας; Μέχρι πότε ο «ηλίθιος», η «μετριότητα», που έκανε ένα διδακτορικό και αυτό ποιος ξέρει με πόσες «πίπ**», ο ρουσφετολόγος θα προοδεύει σε αυτόν τον τόπο; Η κακώς νοούμενη παιδεία μαυρίζει τις ανθρώπινες ψυχές. Είναι καιρός οι ειδήμονες, οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν αρχίζουν πρώτα οι αξιότιμοι ακαδημαϊκοί της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου;

Τα παιδιά με τα μεγάλα @@ (Μέρος Α)

"Την ξυλοκόπησαν λόγω χρώματος"
(Το άρθρο με τον τίτλο ανωτέρω αναδημοσιεύεται από την κυπριακή εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι δικός μου - έπεται συνέχεια στο δεύτερο μέρος...)

Το συμβάν έλαβε χώρα την περασμένη Πέμπτη στο Γυμνάσιο Σταυρού, γύρω στις 3 το μεσημέρι, όπου η ομάδα βόλεϊ των κοριτσιών του Γυμνασίου Ακακίου επισκέφθηκε το σχολείο, για να αναμετρηθούν σε έναν αγώνα μεταξύ τους τα δύο σχολεία. Το παιχνίδι ξεκίνησε, αλλά υπήρχε λίγη ένταση από την αρχή και είχαν προτείνει να διακόψουν το παιχνίδι. Οι παίκτριες επέμεναν να συνεχίσουν. Έτσι κι έγινε!


«Σαράντα εναντίον ενός»
Ο αγώνας τελείωσε με νίκη υπέρ του Γυμνασίου Ακακίου. Η Μαργαρίτα, μετά το τέλος του παιχνιδιού, είδε μία συμπαίκτριά της να δέχεται κτύπημα από παίκτρια της ομάδας του σχολείου Σταυρού. Πήγε εκεί με σκοπό να την υπερασπιστεί λέγοντας: «Τι σου έκανε και τη χτυπάς;. Αμέσως με χτύπησε και μένα και ξεκίνησαν και άλλα άτομα να με χτυπούν με μπουνιές και κλοτσιές. Περίπου σαράντα άτομα με χτυπούσαν και φώναζαν: ''Έξω οι μαύροι από την Κύπρο. Δεν θέλουμε μαύρους στην Κύπρο. Γιατί να παίζεις βόλεϊ; Ποια νομίζεις ότι είσαι;''. Εγώ τους έλεγα, γιατί μου κάνετε έτσι, επειδή είναι έτσι το χρώμα μου. Έτσι με έκανε ο Θεός. Ένας καθηγητής μου προσπάθησε να με βοηθήσει, αλλά δεν μπορούσε. Η Αστυνομία άργησε να έρθει. Όταν ήρθε μας έβαλαν σε ένα δωμάτιο. Οι μαθητές που με χτυπούσαν μαζεύτηκαν έξω από το δωμάτιο. Φώναζαν, χτυπούσαν τα παράθυρα, έκαναν χειρονομίες και έλεγαν ότι ήθελαν να με σκοτώσουν. Έβριζαν την οικογένειά μου και έλεγαν ότι αν δεν με σκότωναν δεν θα ησύχαζαν. Έφυγαν και πήγαν έξω στο λεωφορείο μας, έσπαζαν πράγματα. Μας περίμεναν να πάμε εκεί. Όταν βγήκαμε, ξεκίνησαν να μας ρίχνουν πέτρες και συνέχισαν να φωνάζουν ότι δεν θέλουν μαύρους στην Κύπρο». Η Μαργαρίτα δίνει ένα μήνυμα σε αυτούς που της συμπεριφέρθηκαν έτσι: «Όσο και να διαφέρουμε στο χρώμα, είμαστε όλοι οι ίδιοι. Τώρα με αυτό που μου έκαναν τι κατάλαβαν;».


«Ο Θεός την έσωσε την κόρη μου»
Όταν ρωτήσαμε τη Μαργαρίτα κατά πόσο έτυχε να είναι ξανά θύμα ρατσιστικών συμπεριφορών, απάντησε: «Στο δημοτικό είχα δεχθεί ρατσισμό. Προσπαθούσα όμως να μην ακούω τι μου έλεγαν». Ο πατέρας της Μανόαχ Ντούκου συμπλήρωσε: «Αντιμετώπισα πολλές φορές ρατσισμό. Βέβαια δεν είναι το ίδιο όταν αυτό συμβαίνει σε ένα παιδί. Εγώ μπορώ να αμυνθώ και να το χειριστώ ανάλογα. Για τα παιδιά όμως είναι πολύ δύσκολο, γιατί επηρεάζει την ψυχολογία τους αρνητικά. Δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στα μαθήματα. Δεν μπορούν να αμυνθούν. Πιστεύω ότι στην περίπτωση της κόρης μου, ο Θεός ήταν αυτός που την έσωσε. Σαράντα άτομα δεν είναι μικρός αριθμός».


Από το Σουδάν
Η Μαργαρίτα Ντούκου με τους γονείς της και τα πέντε αδέλφια της κατάγονται από το Σουδάν. Ήρθε στην Κύπρο με την οικογένειά της όταν ήταν τεσσάρων χρονών. Σήμερα είναι 14 χρονών, κατοικεί στην Περιστερώνα και είναι μαθήτρια της 3ης γυμνασίου, στο Γυμνάσιο Ακακίου. Ο παππούς της, πατέρας της μητέρας της, είναι Κύπριος.


Ιατρικές εξετάσεις
Η Μαργαρίτα από το απόγευμα της Πέμπτης υποβάλλεται συνεχώς σε διάφορες ιατρικές εξετάσεις, για να διαπιστώσουν κατά πόσο υπάρχει πρόβλημα σε κάποιο όργανο. Δεν της έχει διαγνωσθεί κάταγμα. Πάντως, όπως η ίδια δήλωσε στη «Σ», την επόμενη μέρα πονούσε πάρα πολύ όλο της το σώμα από τα χτυπήματα και δυσκολευόταν να μετακινείται.


ΟΕΛΜΕΚ και μαθητές καταδικάζουν
Η πρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ Ελένη Σεμελίδου, σχετικά με το συμβάν, δήλωσε στη «Σ»: «Η ΟΕΛΜΕΚ καταδικάζει οποιεσδήποτε ενέργειες αφορούν την παραβατικότητα ή εκδηλώσεις βίας. Καταδικάζουμε ενέργειες που είναι σε βάρος οποιουδήποτε είναι διαφορετικός, είτε στο χρώμα, είτε λόγω άλλου χαρακτηριστικού. Δηλώνουμε και διαδηλώνουμε έντονα, γι' ακόμα μια φορά, την ανάγκη για την άμεση λήψη μέτρων, προκειμένου να διαχειριστούμε την παραβατικότητα η οποία, επαναλαμβάνω, δεν αφορά μόνο τα σχολεία, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Φαίνεται ότι υπάρχουν ομάδες στα σχολεία μας που συμπεριφέρονται ρατσιστικά. Θα πρέπει να προωθήσουμε το σεβασμό στη διαφορετικότητα, αλλά να δούμε και τα αίτια που οδηγούν σε αυτές τις εκδηλώσεις».
Σε επικοινωνία μας με τη Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Παιδείας κ. Ολυμπία Στυλιανού, μας είπε ότι το Υπουργείο καταδικάζει τέτοιου είδους συμπεριφορές και τις θεωρεί απαράδεκτες. Τα αίτια του γεγονότος θα διερευνηθούν.

Μαθητές
Ο Πέτρος Κούκος, πρόεδρος της ΠΣΕΜ, δήλωσε στη «Σ» ότι το γεγονός αυτό «εμπίπτει μέσα στα πλαίσια της νεανικής παραβατικότητας, την οποία συναντήσαμε ξανά. Είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε στην έκταση στην οποία παρουσιάζεται. Πρέπει οι μαθητές να κατανοήσουν τις διαφορές μεταξύ τους και να αποδεχθεί ο ένας τον άλλον. Μια σωστή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα μπορεί να ελαχιστοποιήσει κατά μεγάλο βαθμό τέτοια γεγονότα».

Με λόγια αληθινά…

Δεν βρίσκω λόγια. Μπέρδεψα τις λέξεις, ξέχασα τα «ωραία» Ελληνικά μου. Ίσως κτυπήθηκα και εγώ από το σύνδρομο «Γιωργάκης Παπανδρέου»: τόσο καιρό στην Αμερική, ιδού τα αποτελέσματα. Όμως η συνείδησή μου, η αμαρτωλή συνείδησή μου με πιέζει εδώ και μέρες να δημοσιεύσω, μέσα από το ελεύθερο αυτό βήμα του ουσιαστικού διαλόγου, τη δική μου άποψη για ό,τι είδαμε να μας πληγώνει, να πονά, αλλά και να μας κάνει υπερήφανους. Μια σφαίρα έριξε νεκρό ένα 15χρονο αγόρι. Ο θύτης άνθρωπος της «εννόμου τάξεως»! Δεν τα πάω και τόσο άσχημα για τα πτωχά μου, πλέον, Ελληνικά! Πήρε, όπως φαίνεται, ο «κύριος» αυτός ένα περίστροφο, από αυτά που μόλις έρχονται στην Ελλάδα αρχίζουν να εκπυρσοκροτούν μόνα τους (!) και έγινε ένα «μικρό ατύχημα». Πώς το είπε ο Κούγιας; Μια «παρεξήγηση»! «Αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα στην Αμερική, που βρίσκεσαι», θα μου πει και ο εκπρόσωπος τύπου της ΕΛ. ΑΣ. Μα τον Χριστό, σας λέω, δεν μπορώ να ακούω άλλο πια αυτά τα λόγια. Βαρέθηκα, σιχάθηκα να μου πετούν στα μούτρα τη δική τους λογική και εγώ να πρέπει να βγάλω τον σκασμό και να παραδεχτώ πως έχουν δίκιο. Το κάναμε στο σχολείο. Το κάναμε και στο πανεπιστήμιο! Αλλά δεν πάει άλλο. Βαρέθηκα! Πως να το πω, μου προκαλεί αηδία. Ευτυχώς δεν είμαι μόνος: είδα χιλιάδες νέους την επομένη της δολοφονίας του Αλέξη να βγαίνουν στους δρόμους. Μια νέα, μαζική εξέγερση ξεκινά. Επιτέλους, ρε γαμώτο. Επιτέλους! Έπρεπε να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή, για να σηκωθούμε και να φωνάξουμε, γαμώτο. Αλλά, ας είναι και τώρα: αν εμείς το θελήσουμε μπορούμε να αλλάξουμε τον τόπο μας μέσα σε 48 ώρες. Όπως σας το λέω: σε 48 ώρες! Αρκεί να το πιστέψουμε.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι: σε καμιά περίπτωση ο ΑΓΙΟΣ δεν επικροτεί τη δράση των «κουκουλοφόρων». Σε καμιά περίπτωση. Ο Αλέξης έπεσε νεκρός από ένα παράλογο κύμα κρατικής βίας και τρομοκρατίας. Θα ήταν παράλογο, επακόλουθο στερούμενο κάθε λογικής, να ξεκινήσουμε εμείς ένα άλλο κύμα βίας στη μνήμη του Αλέξη. Ο ίδιος δεν θα ‘θελε κάτι τέτοιο. Άλλο «κουκουλοφόρος» και άλλο διαδηλωτής. Ο πρώτος έχει «βίτσιο» να προκαλεί καταστροφές. Ηδονίζεται μπροστά στη θέα των καταστροφών. Ο δεύτερος, ο διαδηλωτής - οι χιλιάδες εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές που διαδήλωσαν και διαδηλώνουν ακόμα και θα συνεχίσουν να το πράττουν, δικαιώνοντας το ήθος του Αλέξη - έχει λόγο και φωνή, έχει όραμα, ιδανικά και αιτήματα. Ο «κουκουλοφόρος» αντιθέτως είναι «κότα»! Ναι, ναι, «κότα»: κρύβει το πρόσωπό του, ιδού η μεγαλύτερη απόδειξη της ανανδρίας του. Οι αγωνιστές δεν κρύβουν τα πρόσωπά τους. Αντιπαρατίθενται στα ίσα με την κρατική ωμότητα, βρίζουν στα ίσα την κρατική αναλγησία, τη λογική που θέλει τους ανθρώπους, αριθμούς και δεν διστάζει να εφαρμόζει αντιλαϊκές πολιτικές πρακτικές. Οι αγωνιστές δεν κρύβουν πρόσωπα, δεν κυκλοφορούν με προσωπεία. Έχουν τα «κότσια», έχουν το θάρρος να μην κάνουν «γαργάρα» τις αρχές και τα «πιστεύω» τους. Αλλά έχουν το θάρρος να μην κρύβονται κιόλας, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεών τους στο ακέραιο. Δεν μπορώ λοιπόν να μην καταδικάσω τις πράξεις ωμής βίας που οι δέκτες των ελληνικών και όχι μόνο τηλεοράσεων απαθανάτισαν τις προηγούμενες μέρες. Είδαμε όλοι μας ξεκάθαρα δυο εικόνες: τους ψευτο-επαναστάτες της βαρβαρότητας και της απαιδευσίας και τους νέους, που έστω και αργά σηκώθηκαν από το play station και βγήκαν στους δρόμους.

Μπροστά στη λαϊκή εξέγερση με μπροστάρηδες τους νέους, οι αυτοαποκαλούμενοι «πνευματικοί άνθρωποι» ήταν τραγικά απόντες. Πήραν προσκλητήριο και επέλεξαν τη σιωπή της παραίτησης και της συνενοχής. Κρύφτηκαν πίσω από την αίγλη των περασμένων τους αγώνων και της επαναστατικής τους φήμης. Είδα «κροκοδείλια δάκρυα» για την άνανδρη δολοφονία του 15χρονου νέου. Άκουσα λόγια και λόγια και λόγια. Μεγάλα λόγια, κενά περιεχομένου. Δεν είδα ούτε έναν από τους ανθρώπους του πνευματικού στερεώματος, τους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, δεν είδα ούτε έναν τους να βγει μπροστά και να κατέβει στους δρόμους, να περπατήσει δίπλα στην αγωνιζόμενη νεολαία. Που βρίσκονται; Που κρύφτηκαν πάλι; Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια: λόγια και πάλι λόγια και την κρίσιμη ώρα «μούγκα»! Που πήγε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, οι συγγραφείς, οι καλλιτέχνες; Γιατί εσείς ειδικά, κ. Λάκη Λαζόπουλε, πίσω από το γυαλί της τηλεόρασης; Από πότε αποδεχτήκατε εσείς ειδικά το «άσυλο» της τηλεόρασης; Δεν θα ήταν καλύτερα να ήσασταν στον δρόμο, μαζί με τα «παιδιά του αύριο»; Όχι τους «κουκουλοφόρους». Προσέξτε, κ. Λαζόπουλε, τα «παιδιά του αύριο». Γιατί όταν τα «Τσαντίρια» εκσυγχρονίζονται και αποκτούν τις ανέσεις της ραστώνης, κάτι αρχίζει να αλλάζει. Σκιές πέφτουν πάνω στην σάτιρα. Το αφήνω ως εδώ. Για τώρα…

Τα σκατά είναι τα ίδια, οι μύγες αλλάζουν

Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε, το πρόβλημα είναι με το πολιτικό σκηνικό γενικότερα και όχι μόνο με αυτήν την κυβέρνηση. Η ανικανότητα της τωρινής κυβέρνησης επιτείνει φυσικά το πρόβλημα, αλλά δεν είναι η πρώτη, η αρχέτυπη γενεσιουργός αιτία. Η γενεσιουργός αιτία είναι η δομή του ελληνικού κράτους. Ενός κράτους άδικου, ενός κράτους που δεν σέβεται τους πολίτες του και δεν έχει εμπεδώσει την ακραιφνή έννοια της δημοκρατίας. Δεν ξέρει τι πάει να πει δημοκρατία. «Έφτιαξε» και συντηρεί μια «αστυνομοκρατούμενη», «κρατικοδίαιτη», κατ’ επίφαση «δημοκρατική» πολιτεία. Μια πολιτεία που δεν σέβεται τη διαφορετικότητα, που δεν αντέχει στον διάλογο, που δεν μπορεί να προστατεύσει τη μειονότητα. Που θεωρεί ότι οι διαφωνούντες πρέπει να φιμώνονται. Που πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να επιβάλλεται στους πολίτες του. Τι σημασία έχει ποιος κυβερνά; ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ; ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ; Όψεις του ιδίου νομίσματος. Δεν θέλω να στεναχωρήσω τους πιο ρομαντικούς από μας, αλλά τα ΜΑΤ χτυπούσαν τους πολίτες και επί ΠΑΣΟΚ, το κάνουν και επί ΝΔ. Και επί του ακατονόμαστου (του Μητσ…, δεν τολμώ να το τελειώσω) το έκαναν, και επί Σημίτη το έκαναν, και επί Καραμανλή το κάνουν. Τη «ζαρντινιέρα» στη Θεσσαλονίκη τη θυμάστε; Τον Κύπραιο τον θυμάστε; Η δίκη εκδικάστηκε και οι ένοχοι, όπως πάντοτε άλλωστε, έχουν τιμωρηθεί αυστηρά. Γελάτε; Με το δίκιο σας. Τιμωρήθηκαν με εξαγοράσιμες ποινές! Δεν θέλω να σας σοκάρω έτι περισσότερο, αλλά δολοφονία 15χρονου είχαμε και το 1985. Επί Ανδρέα Παπανδρέου! Ο 15χρονος τότε Μιχάλης Καλτεζάς έπεφτε νεκρός από πυροβολισμό αστυνομικού. Η μάνα του Μιχάλη πήγε στην κηδεία του Αλέξη. Και εξεδήλωσε επιθυμία να δει και τη μάνα του μικρού. Ελπίζω μετά από είκοσι χρόνια ή και κάτι λιγότερο να μη βρεθεί και τρίτη μάνα… (Δείτε τον σύνδεσμο «Εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές»).

Γι’ αυτό σας λέω, Τα σκατά είναι τα ίδια, οι μύγες αλλάζουν…

Κυβερνών… κώμα!

Η Ελλάδα βρίσκεται επί της ουσίας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τύποις όλα είναι υπό έλεγχο, σύμφωνα με την κυβέρνηση. Εκατοντάδες νέοι βρίσκονται στους δρόμους. Ο αγώνας συνεχίζεται. Ως χρέος στη μνήμη του Αλέξη. Και προσέξτε: όχι βανδαλισμοί από ορδές απειθάρχητων «κουκουλοφόρων», αλλά ειρηνικές όσο και αποφασιστικές διαδηλώσεις. Διαδηλώσεις από νέους που έχουν φωνή. Επαναστάτες με αιτία. Από τώρα και στο εξής μπορεί η Ελλάδα να ελπίζει πως τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Πως θα βγούμε από την παγεράδα της συντήρησης και του αναχρονισμού. Επιτέλους! Θα επαναλάβω αυτό που τόνισε ο δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης: «Τα αιωνίως κλειστά μάτια του Αλέξη, ας ανοίξουν τα δικά μας κλειστά μάτια»…

Αλλά ανοίγοντας κανείς τα μάτια, αντικρίζει μπροστά του μια κυβέρνηση επικινδύνως ανίκανη να διαχειριστεί τα προβλήματα του πολίτη. Όταν οι «κουκουλοφόροι» λεηλατούσαν το κέντρο της Αθήνας, η κυβέρνηση συνεδρίαζε πίσω από κλειστές πόρτες, στα πολυτελή γραφεία του Μαξίμου, ανίκανη να ελέγξει τις εξελίξεις, να διαμορφώσει το σκηνικό και να εμπεδώσει αίσθημα ασφάλειας στον Έλληνα πολίτη. Έβλεπε ο Πρωθυπουργός το κέντρο της Αθήνας να καίγεται και ο ίδιος κρυμμένος πίσω από το άλλοθι της «κοινωνικής γαλήνης», δέσμιος των εσωκομματικών του ισορροπιών, της ακατάσχετης σκανδαλολογίας, του «Βα(λ)τοπεδίου», του Εφραίμ και του Ρουσόπουλου, προτίμησε για ακόμα μια φορά να κρυφτεί και επέλεξε για ακόμα μια φορά την απλή και ανώδυνη γι’ αυτόν, «επικοινωνιακή» διαχείριση της κρίσης. Για μέρες ολόκληρες η χώρα διασυρόταν με τα χειρότερα λόγια από όλα τα διεθνή ΜΜΕ, η κυβέρνηση απαξιωνόταν στη συνείδηση της υφηλίου με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική σταθερότητα της Ελλάδας και η κυβέρνηση «αγρόν ηγόραζε». Ούτε ένας υπουργός δεν βρέθηκε, κυρίες και κύριοι, να δώσει μια συνέντευξη στα διεθνή ΜΜΕ και να προσπαθήσει να σώσει, στο βαθμό του εφικτού φυσικά, το γόητρο της χώρας διεθνώς. Προτίμησαν όλοι να κρυφτούν σαν τρωκτικά στο Μαξίμου.

Και βγήκε ο Προκόπης Παυλόπουλος να δηλώσει ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο. Μα ποιον κοροϊδεύετε; Αφήσατε απροστάτευτους τους πολίτες – είστε ανίκανοι. Μην τους κοροϊδεύετε και από πάνω. Ή να υποθέσουμε – αν και προσωπικά δεν σας έχω ούτε για τόσο έξυπνους, ούτε για τόσο πονηρούς – ότι σκόπιμα αφήσατε τις εξελίξεις να διαμορφωθούν με αυτό τον τρόπο, για να «συντηρικο-ποιήσετε» την κοινωνία και να συσπειρώσετε την κομματική σας βάση; Σε κάθε περίπτωση ο κόσμος δεν πείστηκε. Δεν πείστηκε ούτε η εκλογική σας βάση. Μπορεί να είναι ψηφοφόροι, μαλάκες όμως δεν είναι. Σκέφτονται τώρα, εκεί στη Ν.Δ., πως θα αντιστρέψουν το πολιτικό σκηνικό. Επικοινωνιακά πως περάσουν στην αντεπίθεση. Αμ, δε! Αμ, δε! Ο κόσμος σας έδωσε και δεύτερη ευκαιρία. Δεν ήσασταν όμως σωστοί. Οι προεκλογικές υποσχέσεις της κυβέρνησης Καραμανλή έμειναν κενό γράμμα. Έμειναν στα χαρτιά. Μεταρρυθμίσεις και «πράσινα άλογα»! Κούφιες υποσχέσεις! Σε μια περίοδο που ο πολίτης βλέπει το εισόδημά του να συρρικνώνεται εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής κρίσης, βλέπει και την ανερμάτιστη οικονομική πολιτική του Γ. Αλογοσκούφη να τον χτυπά ακόμα περισσότερο. Βλέπει την αξιακή αποτελμάτωση. Μια κυβέρνηση σκανδάλων και διαφθοράς και έναν Πρωθυπουργό ανίκανο να επιβληθεί, να διαμορφώσει την πολιτική ατζέντα και να ελέγξει την κυβέρνησή του. Ούτε ένα ανασχηματισμό δεν μπόρεσε να κάνει, ούτε στους υπουργού του δεν μπορεί να επιβληθεί. Έρμαιο του… Εφραίμ και της ιερής μπίζνας…

Κύριε Καραμανλή, έχω καταλήξει. Το μόνο επάγγελμα που σας ταιριάζει είναι «βοηθός Νατάσας»! Οικιακά στη Ραφήνα…

Δικαστικό ΑΙΣΧΟΣ!

Ποινές φυλάκισης από 15 έως 39 μήνες, ορισμένες εξ αυτών με αναστολή, επέβαλε το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης στους οχτώ αστυνομικούς, οι οποίοι κρίθηκαν ένοχοι για τον ξυλοδαρμό του 26χρονου Κύπριου σπουδαστή, Αυγουστίνου Δημητρίου.

Συγκεκριμένα, καταδίκασε σε φυλάκιση τριών ετών, για το αδίκημα της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, τρεις αστυφύλακες και έναν αρχιφύλακα, θεωρώντας τους φυσικούς αυτουργούς του περιστατικού ξυλοδαρμού σε βάρος του 26χρονου.

Επιπλέον, στον αρχιφύλακα επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τριών μηνών για το αδίκημα της έργω εξύβρισης, επειδή εμφανίζεται σε βιντεο να βγάζει το σκούφο από τον Αυγουστίνο Δημητρίου και να τον πετάει στο έδαφος.

Οι παραπάνω ποινές είναι εξαγοράσιμες προς πέντε ευρώ την ημέρα.

Το δικαστήριο επέβαλε ποινές φυλάκισης 15 μηνών, με τριετή αναστολή, σε δύο αστυφύλακες, έναν αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ. και τον πρώην διευθυντή της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης για την πράξη της απλής συνέργιας στην επικίνδυνη σωματική βλάβη.

Το δικαστήριο αναγνώρισε στο σύνολο των κατηγορουμένων το ελαφρυντικό του πρότερου εντίμου βίου, ενώ οι εφέσεις αποφασίστηκε να έχουν ανασταλτικό αποτέλεσμα.

Η απόφαση προκάλεσε την αντίδραση νεαρών που είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς το πρωί μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο.

Οι συγκεντρωθέντες φώναξαν συνθήματα κατά των αστυνομικών, ενώ σε κάποια στιγμή δημιουργήθηκε ένταση όταν πέταξαν αντικείμενα προς τις αστυνομικές δυνάμεις, που απάντησαν κάνοντας χρήση χειροβομβίδων κρότου-λάμψης.

(Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται απο την εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ)

Αντίο Αλέξη…

Το περιστατικό γνωστό. Ξέρετε την αιτία γι’ αυτό το «αντίο». Το λέμε τόσο απλά, λες και όλοι μας το κατανοήσαμε, το βάλαμε στο μυαλό μας και το θεωρούμε απλό γεγονός. Τόσο απλά ένας άνθρωπος βγάζει ένα όπλο και πυροβολεί έναν άλλον άνθρωπο. Τόσο απλό γεγονός είναι πια για μας; Να το κάνω λίγο πιο βάρβαρο; Ο θύτης είναι άνθρωπος της «έννομης τάξης», αστυνομικός, ο οποίος υποτίθεται έταξε εαυτόν στην προάσπιση της ασφάλειας, της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής του κάθε Έλληνα πολίτη. Και το θύμα είναι ένα 15χρονο παιδί. Ένα αγόρι με όνειρα για το αύριο, που ένας μαλάκας του τα συνέτριψε αδίκως. Τώρα συγκλονιστήκατε ή όχι; Ο Αλέξης δεν είναι ένα παιδί συνηθισμένο. Κατά τον ειδικό αυτόν αστυνομικό, τον δολοφόνο του, «παρουσίαζε σημάδια αποκλίνουσας συμπεριφοράς». Και αυτά τα λέει ο ηθικότερος, ο Κροκονέας. Τα χέρια του στάζουν αίμα και έχει το θράσος να σπιλώνει τη μνήμη του παιδιού με αυτό τον τρόπο. Αυτός και ο άλλος ο εκλεκτός, ο συνήγορός του ο Αλέξης Κούγιας. Μπορείτε να μου πείτε, σας παρακαλώ, γιατί στην Ελλάδα όλοι οι δολοφόνοι, οι εγκληματίες και τα λαμόγια βγαίνουν και ζητάνε και τα ρέστα;

Εν πάσει περιπτώσει, ξεκίνησα να λέω ότι ο Αλέξης και όσο ζούσε – από ό,τι μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ – και τώρα με τον θάνατό του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα «ιδιαίτερο» παιδί. Ξέρετε τι σπουδαίο πράγμα είναι να είσαι «ιδιαίτερος». Είμαι σίγουρος ότι τύποι σαν τον Κροκονέα θεωρούν αυτή την ιδιαιτερότητα αναρχική συμπεριφορά. Είναι όμως πολύ σπουδαίο πράγμα, ενώ ζεις σε ένα συλλογικό, ηθικό και αξιακό, «βα(λ)τοπέδιο» να μπορείς να σηκώνεις ανάστημα, να διαθέτεις τη δική σου ταυτότητα, τα δικά σου πιστεύω και να είσαι πρόθυμος να παλέψεις γι’ αυτά. Έτσι ξεχωρίζεις από την πλέμπα. Έτσι και ο Αλέξης. Γόνος πλουσίας οικογενείας δεν σύχναζε στα μέρη που μαζεύεται η κοινωνική ελίτ, αλλά στα Εξάρχεια. Και ξέρετε τα Εξάρχεια δεν είναι απλώς μια συνοικία της Αθήνας. Είναι ένα σύμβολο. Είχε όραμα, ιδέες, λόγο ανατρεπτικό και φωνή. Μιλούσε. Αυτό μαθαίνουμε. Η κοινωνία, η κοινωνία του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας, η κοινωνία του Καραμανλή και του Παπανδρέου, η κοινωνία των πλούσιων γόνων, η κοινωνία του Εφραίμ και των κάθε λογής λαμογιών, δεν συγχώρεσε στον Αλέξη την τόλμη να έχει αυτόνομο λόγο και φωνή. Τη συνέχεια την ξέρετε. Που κατέληξε η σφαίρα το ξέρετε. Το μόνο που δεν ήξερε η κοινωνία της συντήρησης είναι ότι ο Αλέξης με τον θάνατό του έγινε σύμβολο. Σύμβολο για κάθε νέο που θέλει να έχει λόγο και φωνή. Που θέλει να συνεχίσει ακόμα να μπορεί να ονειρεύεται. Που θέλει να μπορεί ελεύθερα να σχεδιάζει το μέλλον του. Που κρίνει και κατακρίνει ό,τι το σύστημα προσπαθεί να μας πουλήσει ως δεδομένο και αυταπόδεικτο.

Οι χιλιάδες νέοι που βγήκαν στους δρόμους, διατρανώνοντας την αποφασιστικότητά τους για ένα καλύτερο αύριο, πρέπει να σε κάνουν περήφανο, Αλέξη. Από τώρα και στο εξής τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Καλό ταξίδι…

Έφυγε ο Τάσσος Παπαδόπουλος

Μετά από πολύμηνη μάχη με την επάρατη νόσο, ο τέως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος απεβίωσε. Αναμφίβολα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπήρξε μια ιστορική προσωπικότητα στην πολιτική ζωή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια προσωπικότητα, η οποία σφράγισε με τις πράξεις και τις πολιτικές πρακτικές της την πορεία της Κύπρου. Κατά τη διάρκεια της προεδρικής του θητείας ο Τάσσος Παπαδόπουλος διαχειρίστηκε δυο πολύ σημαντικά γεγονότα: κλήθηκε να δώσει γραμμή στους πολίτες, ως ο εκλεγμένος ηγέτης του τόπου, αναφορικά με τη στάση που έπρεπε να τηρήσουν απέναντι στο λεγόμενο «Σχέδιο Ανάν», το οποίο προσδοκούσε να δώσει λύση στο καυτό εθνικό πρόβλημα της Κύπρου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος πρότεινε – και σωστά κατά τη γνώμη του γράφοντος – στον κυπριακό λαό να απορρίψει το προαναφερθέν σχέδιο ως επισφαλές για τη φυσική και εθνική επιβίωσή του. Λίγες μέρες μετά από ένα συντριπτικό ΟΧΙ στο «Σχέδιο Ανάν» ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπέγραφε την είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. Ένα όνειρο, μια βασική επιδίωξη της Κυπριακής Δημοκρατίας γινόταν πραγματικότητα. Μετά την πρόσφατη (Φεβρουάριος του 2008) εκλογική του αποτυχία στις Προεδρικές εκλογές, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε ραγδαία. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έδινε τη μάχη με την επάρατη νόσο. Όλοι ξέραμε ότι είναι αγωνιστής. Είναι και πεισματάρης! Και μπορούσε να τα καταφέρει. Τις τελευταίες μέρες χάθηκε κάθε ελπίδα…

Ο ΑΓΙΟΣ προσωπικά εκφράζει τη βαθιά θλίψη του για την απώλεια του Τάσσου Παπαδόπουλου. Θα θυμάστε ότι ο γράφων δεν δίστασε να εκφράσει κατά καιρούς τη σφοδρή αντίθεσή του με την ακολουθούμενη – κυρίως μετά το δημοψήφισμα – πολιτική γραμμή που ο Τάσσος Παπαδόπουλος επέβαλε. Δεν μπορώ όμως να μην αναγνωρίσω τον πατριωτισμό του Τάσσου και την τιμημένη πολιτική του ιστορία. Ένα μεγάλο «αντίο» στον Τάσσο Παπαδόπουλο. Αιωνία του η μνήμη.

Η πλήρης ανικανότητα... ΟΥΣΤ

Ακυβέρνητο καράβι είναι πλέον η χώρα καθώς η κυβέρνηση έχει περιέλθει σε πλήρη παραλυσία και αδυνατεί να κάνει έστω και τα στοιχειώδη για να αντιμετωπίσει την έκρηξη της κοινωνικής οργής που προκάλεσε ο αδικαιολόγητος φόνος του δεκαπεντάχρονου μαθητή.

Η κοινωνική έκρηξη προσλαμβάνει πλέον χαρακτηριστικά εξέγερσης που επιδεινώνεται από την κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού και αναδεικνύει το έλλειμα ηγεσίας της χώρας. Η Αθήνα και οι άλλες μεγάλες πόλεις έχουν παραδοθεί στο έλεος των ταραξιών. Κτήρια και περιουσίες έχουν γίνει παρανάλωμα του πυρός με την Ελληνική Αστυνομία να παραμένει απλώς θεατής. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης. Ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής αρνείται να αποδώσει ευθύνες στην πολιτική και την φυσική ηγεσία του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως τόσο για τον θάνατο του δεκαπεντάχρονου όσο και γιατί δεν απέτρεψαν τα εκτεταμένα επεισόδια. Παράλληλα η κυβέρνηση δεν παίρνει μέτρα για να εκτονώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια, να αποκαταστήσει την κοινωνική γαλήνη και να προστατεύσει τις περιουσίες των πολιτών. Η κυβέρνηση αλλά και η ηγεσία της Αστυνομίας ενεργούν υπό το βάρος της ενοχής για τον θάνατο του δεκαπεντάχρονου. Παράλληλα η κυβέρνηση προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τα εκτεταμένα επεισόδια για να αποστρέψει την προσοχή των πολιτών από τις δικές της ευθύνες.

Το κυβερνητικό επιτελείο επιδίδεται στον συνήθη «επικοινωνισμό του» και ανακοινώνει κινήσεις του κ. Καραμανλή χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα. Το βράδυ της Δευτέρας ο κ. Καραμανλής συγκάλεσε εκτάκτως την κυβερνητική επιτροπή. Νωρίτερα είχε συναντήσεις με τον υπουργό Εσωτερικών κ. Προκόπη Παυλόπουλο καθώς και με τον υπουργό Παιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη για να προλάβουν την μαθητική εξέγερση που ακόμη είναι στο ξεκίνημά της. Ο κ. Καραμανλής ανακοίνωσε ότι αύριο θα επισκεφθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να τον ενημερώσει για την κατάσταση και ακολούθως θα συναντηθεί με τους πολιτικούς αρχηγούς. Οι κινήσεις αυτές πυροδότησαν κάθε είδους σενάρια για τις προθέσεις του πρωθυπουργού.

Νωρίτερα ο κ. Καραμανλής έκανε δήλωση που διανεμήθηκε στα κανάλια με την οποία εξέφραζε την θλίψη του για τον θάνατο του δεκαπεντάχρονου. Παράλληλα άφηνε να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση θα σκληρύνει την στάση της και καλούσε όλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ωστόσο αν και η δήλωση έγινε το μεσημέρι η Ελληνική Αστυνομία δεν έκανε τίποτε για να αποτρέψει τα εκτεταμένα επεισόδια που συνεχίστηκαν για τρίτο εικοσιτετράωρο. Ήταν εμφανές ότι η ΕΛΑΣ δεν ανέπτυξε επιχειρησιακό σχέδιο για την αντιμετώπιση και τον περιορισμό των εκτεταμένων επεισοδίων και καταστροφών στην Αθήνα κατόπιν εντολής της κυβέρνησης, κάτι που δεν διέψευσε στην αίθουσα τύπου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Βαγγέλης Αντώναρος. Η επίσημη εκδοχή είναι ότι η Αστυνομία έχει αφήσει τις περιουσίες των πολιτών στο έλεος των ταραξιών για να μην υπάρξουν άλλα θύματα.

(Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα Το Πρώτο Θέμα)

Το χρονικό της βιαιότητας...

«Τον Αλέξη τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Ο αστυνομικός έστρεψε το όπλο του προς την πλευρά που βρίσκονταν τα παιδιά και πυροβόλησε στο ψαχνό για να σκοτώσει και όχι για να εκφοβίσει».

Η Κατερίνα, που διηγείται στα «ΝΕΑ» τις τραγικές στιγμές του φόνου του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, βρισκόταν στο καφέ της οδού Τσαμαδού μαζί με τον φίλο της όταν ο νεαρός μαθητής έπεσε νεκρός με μια σφαίρα στο
ΔΙΑΨΕΥΔΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ
που κάνουν λόγο για επίθεση από μεγάλη ομάδα νεαρών που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή τους αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού
στήθος. Λίγο αργότερα, όλη η Ελλάδα άρχισε να συνταράσσεται από σοβαρά επεισόδια...

Το Σάββατο το βράδυ, λίγο πριν από τις 9, δύο ειδικοί φρουροί που υπηρετούσαν στο Α.Τ. Εξαρχείων, ο 37χρονος Επαμεινώνδας Κορκονέας και ο 31χρονος Βασίλης Σαραλιώτης, πέρασαν από τη συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Ναυαρίνου με περιπολικό της ΕΛ.ΑΣ. Στο σημείο εκείνο βρισκόταν συγκεντρωμένη μια ομάδα νεαρών που, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των δύο αστυνομικών, αποτελούνταν από περισσότερα από 30 άτομα, τα οποία επιτέθηκαν στο περιπολικό με πέτρες και ξύλα. Οι αυτόπτες μάρτυρες όμως του περιστατικού διαψεύδουν τους ισχυρισμούς των αστυνομικών, καθώς κάνουν λόγο για μία ομάδα 10 νεαρών που πέταξαν δύο πλαστικά μπουκάλια και ένα τασάκι στο περιπολικό- κάτι που επιβεβαιώνουν και τα ευρήματα στο περιπολικό.

Πάρκαραν το περιπολικό
Αμέσως μετά, οι δύο ειδικοί φρουροί πήγαν στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, όπου πάρκαραν το περιπολικό και πήγαν περπατώντας προς το καφέ όπου βρισκόταν συγκεντρωμένη η ομάδα των νεαρών που προηγουμένως είχαν τις αντεγκλήσεις με τους αστυνομικούς.

«Είδαμε ξαφνικά δύο αστυνομικούς με τις στολές τους να κατευθύνονται προς το μέρος μας εκστομίζοντας βρισιές στα παιδιά. Μάλιστα, ο πιο μεγαλόσωμος, αυτός που στη συνέχεια πυροβόλησε, έπιανε το παντελόνι του στο ύψος των γεννητικών του οργάνων και τα έδειχνε στα παιδιά εκστομίζοντας χοντρές βρισιές.

Στο ίδιο ύφος απαντούσαν και τα παιδιά, με τη μεταξύ τους όμως απόσταση να είναι στα 10 με 15 μέτρα», αποκαλύπτει η Κατερίνα.

«Δύσκολη κατάσταση»
Σύμφωνα με την κατάθεση του Κορκονέα και του Σαραλιώτη, η ομάδα των νεαρών που βρισκόταν σε καφέ στη διασταύρωση των οδών Τσαμαδού και Μεσολογγίου μόλις τους είδε ξεκίνησε να τους ρίχνει διάφορα αντικείμενα, όπως πέτρες, μπουκάλια και ξύλα. Τον ισχυρισμό όμως των δύο αστυνομικών διαψεύδουν οι αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας, αλλά και τα όσα βρέθηκαν στον τόπο της δολοφονίας. «Δεν βρήκαμε ούτε ξύλα ούτε πέτρες εκεί για να μπορέσουμε να επιβεβαιώσουμε την κατάθεση των συναδέλφων μας», αποκαλύπτει στα «ΝΕΑ» ανώτερος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ.

Στο σημείο εκείνο ο Σαραλιώτης, όπως είπε και στους ανωτέρους του, θεώρησε πως διαμορφωνόταν μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση γι΄ αυτόν και τον συνάδελφό του και έριξε μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης προκειμένου να απωθήσει τους νεαρούς. Την ώρα που ο Σαραλιώτης έριχνε τη χειροβομβίδα, ο Κορκονέας, σύμφωνα με την κατάθεση του, έριξε τρεις πυροβολισμούς. «Έριξα δυο φορές στον αέρα και μία στο έδαφος για εκφοβισμό. Δεν είδα κανέναν να τραυματίζεται. Έμαθα για τον θάνατο του 15χρονου ύστερα από λίγα λεπτά από τους ανωτέρους μου», κατέθεσε ο 37χρονος ειδικός φρουρός.

«Δεν γύρισαν ούτε να κοιτάξουν»

«Το παιδί έπεσε αιμόφυρτο κάτω και όλοι παγώσαμε. Κάποιος του πήρε τον σφυγμό και μας είπε ότι ο Αλέξης είναι νεκρός. Οι δύο αστυνομικοί όμως δεν γύρισαν ούτε να κοιτάξουν τι έγινε», λέει στα «ΝΕΑ» ο αυτόπτης μάρτυρας Δημήτρης Γ. «Δεν κατάλαβα πως κάποιος έπεσε νεκρός. Γι΄ αυτό και δεν πήγα να βοηθήσω», έλεγε ο Κορκονέας σε συναδέλφους του που τον επισκέφθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στα κρατητήρια της Ασφάλειας στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα Τα Νέα)

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: ο αθόρυβος διακονητής.

Εννέα μήνες μετά την εκλογή του, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος μιλάει πρώτη φορά και ανοίγει τα χαρτιά του στην «Κ.Ε.» σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Μ' έναν διαφορετικό λόγο από εκείνον του Χριστόδουλου, ο αρχιεπίσκοπος μιλάει για «μαύρες τρύπες» που παρέλαβε και εκφράζει την αγωνία του για πολλά:

*Για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου που θεωρεί ότι θα έχει καταλυτικές συνέπειες για την Εκκλησία. Για την εκκλησιαστική περιουσία και την απόδοσή της στο λαό. Για τη σχέση του με τους πολιτικούς, ακόμη και με τους αριστερούς, που θεωρεί ότι είναι πιο κοντά στην Εκκλησία, από τους δεξιούς πολίτες.

*Εκφράζει επίσης την απέχθειά του για τα βαρύγδουπα συνθήματα και την καπηλεία των εννοιών της πατρίδας και της θρησκείας, από ορισμένους. Δεν διστάζει, μάλιστα, να μιλήσει για «πατριδολαγνεία» και «εθνοκαπηλία» κάποιων, οι οποίοι λειτουργούν έτσι «για το δικό τους βόλεμα».

*Οσο για τον ίδιο; Δεν επιθυμεί «φαραωνικά» έργα - και όπως πιστεύει: «Αν δεν κάνουμε τη γη Παράδεισο, μπορούμε να την εμποδίσουμε να γίνει Κόλαση».

* Σας έχουν επικρίνει ότι προτιμάτε τη σιωπή, ακόμη και για τα εθνικά μας θέματα ή ότι δεν λειτουργείτε συχνά, αφήνοντας χώρο σε άλλους αρχιερείς να αναπτύξουν πρωτοβουλίες. Τι απαντάτε σ' αυτές τις «εσωτερικές» επικρίσεις;
- Στη ζωή μου έχω μια γενική αρχή: Δεν μ' ενδιαφέρει η εικόνα που θα κομίσει κανείς από το φαίνεσθαι, αλλά να γίνει έργο που θα μιλήσει εκείνο κάποια στιγμή. Και βέβαια λειτουργώ συνέχεια, αλλά δεν βγάζω ανακοινώσεις γι' αυτό. Από την αρχή νομίζω ότι είχα δύο δρόμους να διαλέξω: Να μιλάω και νομίζω ότι μπορώ να μιλήσω ή να σιωπώ και να σκέπτομαι. Διάλεξα το δεύτερο, διότι τα προβλήματα που συνάντησα είναι τεράστια και οι «μαύρες τρύπες» που παρέλαβα μεγάλες. Μπροστά σε τέτοια θέματα, προτίμησα τη σιωπή. Για τα εθνικά θέματα, θα με συγχωρήσετε να σας πω ότι αγαπώ τόσο την πατρίδα μου που ευχαρίστως θα έδινα και τη ζωή μου. Αλλά μ' έχει κουράσει, μ' έχει απογοητεύσει κι έχω αηδιάσει την πατριδολαγνεία και την εθνοκαπηλία. Γνώρισα τέτοιους ανθρώπους πολλούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια ως σύνθημα και βόλεμα. Δεν θέλω να ακολουθήσω αυτή τη γραμμή. Προτιμώ κάποτε να μιλήσουν τα έργα και να σβήσουν τα συνθήματα. Ετσι θα πορευθώ. Με στόχο όχι τα φαραωνικά έργα, αλλά εκείνα που θα σκεπάσουν τον πόνο των συνανθρώπων μας.

* Το Βατοπέδι μονοπωλεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης επί μήνες τώρα. Υπάρχουν επιπτώσεις στην Εκκλησία;
- Το φαινόμενο Βατοπεδίου μάς έχει προβληματίσει πολύ. Μας έχει πονέσει κι όλοι είμαστε σε αγωνία πώς θα καταλήξει. Οπωσδήποτε θα έχει επιπτώσεις στο χώρο της Εκκλησίας. Πρέπει, όμως, να έχουμε υπομονή να δούμε πού θα καταλήξει το θέμα, το οποίο ωστόσο έχει και παραμέτρους που πρέπει να μας προβληματίσουν κι εμάς και εκείνους που είναι έτοιμοι για επίθεση κατά της Εκκλησίας. Και εννοώ όσους μιλούν ήδη για χωρισμό εκκλησίας-πολιτείας. Ενας θεσμός όπως είναι η Εκκλησία δεν έχει καθήκον να αξιοποιήσει την περιουσία της για να αντιμετωπίσει τα οποιαδήποτε λειτουργικά έξοδά της στην πορεία της διακονίας της; Αλλη μία παράμετρος είναι ότι ενώ ζούμε σε μια συντεταγμένη πολιτεία που δέχεται την ατομική ιδιοκτησία, έχουμε μια διαφορετική αντιμετώπιση. Ενα ερώτημα είναι τι χρειάζεται την περιουσία η Εκκλησία. Τη χρειάζεται όχι για τους ιερείς και αρχιερείς, αλλά για να έχει τη δυνατότητα να κάνει ελεύθερα το έργο της. Η υστέρηση και στον άνθρωπο και σε οποιονδήποτε φορέα γεννά τη στέρηση της ελευθερίας. Αλλη μία παράμετρος που δείχνει πολλές φορές την επιπόλαιη αντιμετώπιση ζητημάτων στον τόπο μας είναι κι όσα λέγονται για τα χρυσόβουλα, μολυβδόβουλα, για τον αχτιναμέ ή τα έγγραφα όπου στηρίζονται η Μονή Σινά, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ή το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που θέλει να υπερασπιστεί την περιουσία του. Οταν αυτά τα βλέπουμε απαξιωτικά και τα εκμηδενίζουμε εμείς οι ίδιοι, γιατί έχουμε απαίτηση από άλλα κράτη να τα σέβονται;

* Ποιες είναι οι σχέσεις σας με τους πολιτικούς εκπροσώπους της χώρας;
- Συνεργάζομαι με όλους, κι αυτή είναι η διάθεσή μου για το μέλλον.

* Θα προγραμματίσετε και επίσκεψη στα γραφεία του ΚΚΕ;
- Ηδη έχω συναντηθεί με την κυρία Παπαρήγα. Αλλά θέλετε να σας πω κάτι: Πιστεύω ότι οι αριστεροί πολίτες πιστεύουν στο Θεό περισσότερο από τους δεξιούς. Το έχω ζήσει αυτό.

* Μετά την εκλογή σας τον περασμένο Φεβρουάριο, γρήγορα έγινε λόγος για «εσωτερική αντιπολίτευση»...
- Φυσικό είναι να υπάρχει. Χωρίς αντιπολίτευση και χωρίς να ακούσει κανείς την άλλη θέση, δεν υπάρχει πρόοδος. Φτάνει να γίνεται καλοπροαίρετα, βεβαίως.

* Πώς αντιμετωπίζετε, λοιπόν, αυτές τις «αντιπολιτευτικές φωνές»;
- Αντλώ τη δύναμή μου από το Θεό, από τους φίλους και από τη συναίσθηση ότι δεν αισθάνομαι καρφωμένος σε μια καρέκλα εξουσίας. Οποια ώρα καταλάβω ότι δεν έχω να προσφέρω, δεν με απασχολεί να παραμείνω σ' αυτή την καρέκλα.

* Σας επικρίνουν, όμως, και γιατί δεν κάνετε χειροτονίες νέων κληρικών.
- Νομίζω ότι οι χειροτονίες είναι από τα ουσιαστικότερα θέματα για έναν αρχιερέα. Επομένως θα ήταν επιπόλαιο να χειροτονώ ανθρώπους τους οποίους δεν γνωρίζω. Πώς θα τους ζητήσω ευθύνες αύριο;

* Τι σας λείπει περισσότερο εδώ στην Αρχιεπισκοπή απ' ό,τι στη Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας;
- Ο φυσικός και «ανθρώπινος» αέρας της επαρχίας.

* Πώς θα πορευθείτε σε σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο;
- Οι σχέσεις μου είναι γνωστές εδώ και πολλά χρόνια. Το μέγα αμάρτημα της Ορθοδοξίας είναι η πολυδιάσπαση και η προσκόλληση στον εθνικισμό. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει το συντομότερο να κλείσει όλες τις ρωγμές που υπάρχουν. Κι αυτό ήταν η μεγάλη επιτυχία του Οικουμενικού Πατριάρχη στην πρόσφατη σύναξη των προκαθημένων. Αλλά κερδήθηκε μέσω του Κιέβου. Κι είναι σημαντικό σ' αυτή τη συγκυρία που έχουμε έναν αξιόλογο πατριάρχη όπως ο Βαρθολομαίος.

* Ζούμε αυτές τις μέρες μια δεινή οικονομική κρίση. Πώς η Εκκλησία μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους;
- Η αρχιεπισκοπή προσφέρει σήμερα 3.500 πιάτα φαγητού καθημερινά κι η επιθυμία μου μέχρι το 2009 να γίνουν 20.000. Αυτό μπορεί να γίνει, αν και δεν σώζεται έτσι η κατάσταση. Φτάνει να σας πω ότι καθημερινά, τουλάχιστον 20 άνθρωποι που χάνουν το σπίτι τους έρχονται στην αρχιεπισκοπή, ζητώντας βοήθεια και έχω ένα όραμα και μια επιδίωξη μολονότι ο χρόνος είναι τώρα, λόγω Βατοπεδίου, ακατάλληλος: Θα ήθελα, σε συνεργασία με την Πολιτεία και με διαφάνεια, να αξιοποιηθεί η εκκλησιαστική περιουσία και οι πόροι να πάνε στο λαό. Με διακονία, όμως...

* Μιλάτε για έργα που θέλετε να γίνουν. Εχετε αρχίσει να σχεδιάζετε κάποια από αυτά;
- Εχουμε εξαγγείλει ήδη στέγη κατάκοιτων και εγκαταλελειμμένων γερόντων, έργα για παιδιά με νοητικά προβλήματα, προστασία του αυτιστικού παιδιού, απεξάρτηση των νέων από τα ναρκωτικά, μαθητικές-νεανικές κατασκηνώσεις. Είμαι, μάλιστα, στην ευχάριστη θέση να σας πω ότι μας πρόσφερε ένας ιδιώτης 150 στρέμματα στην περιοχή της Αττικής για την υλοποίηση αυτών των έργων.

* Τι θα πείτε αύριο στη μεγάλη σύναξη των ιερέων της αρχιεπισκοπής;
- Το πρώτο που θα τους πω είναι ότι τίποτα δεν γίνεται αλλά και δεν διορθώνεται ο κόσμος αν δεν διορθώσουμε τον εαυτό μας. Πρώτα ο αρχιεπίσκοπος και μετά οι ιερείς. Αν δεν δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι. Πιο απλή ζωή, φροντίδα στον άνθρωπο. Η Εκκλησία είναι χώρος διακονίας και αγάπης. Δεν είναι πολυέλαιοι και κοσμικές εορτές. Το βάρος πέφτει περισσότερο στην προσωπικότητα του κληρικού στην προετοιμασία εκείνου που θέλει να εισέλθει στον κλήρο, στη στήριξη της οικογένειας του ιερέα. Πρέπει να σας πω ότι εδώ ήρθα σ' έναν άγνωστο χώρο. Βεβαίως γνώριζα τις ανάγκες των κληρικών, και γενικότερα τα προβλήματα των ανθρώπων. Αλλά τι ακριβώς θα βρω μπροστά μου, δεν το γνώριζα. Ολοι αυτοί οι μήνες που πέρασαν, ήταν χρόνος έρευνας, αποτύπωσης και ψηλάφησης των προβλημάτων. Εργάστηκα σκληρά. Είδα την πορεία των ενοριών, τη νοοτροπία των ιερέων αλλά κυρίως είδα τα προβλήματα των ανθρώπων. Είδα ανθρώπους που δεν έχουν σπίτι κι ανθρώπους που πεινάνε. Πήγα σε εκδηλώσεις, σε χώρους, που βρίσκονταν άνθρωποι του «περιθωρίου». Εζησα μια δυο μέρες με παιδιά που προσπαθούν να αποτοξινωθούν. Διαπίστωσα τα προβλήματά τους όταν κόψουν τα ναρκωτικά. Συγχρόνως, όμως, είδα και πώς ζούνε οι πολύ πλούσιοι. Τι σημαίνει να ζει κανείς σήμερα σ' ένα σπίτι 500 τετραγωνικών με τις πισίνες. Δεν σημαίνει ότι θα αντιμετωπίσουμε όλα τα προβλήματα. Ούτε την ψευδαίσθηση έχω για κάτι τέτοιο, ούτε τη δυνατότητα. Αλλά, πιστεύω ότι όλοι μαζί κάτι μπορούμε να καταφέρουμε. Γιατί αν δεν μπορούμε να κάνουμε τη γη Παράδεισο, μπορούμε να την εμποδίσουμε να γίνει Κόλαση.

(Η συνέντευξη αυτή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία)

Breaking News: άγνωστοι απήγαγαν τον Έλληνα Πρωθυπουργό... (Νο 1)

Κυρίες και κύριοι, μόλις έγινε γνωστό ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής, ο οποίος ήταν άφαντος το τελευταίο διάστημα από το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, έπεσε θύμα απαγωγής. Οι άγνωστοι ακινητοποίησαν τους άνδρες ασφαλείας του Πρωθυπουργού με την απειλή εκρηκτικού μηχανισμού υψηλής ισχύος, ο οποίος θα μπορούσε να τινάξει ένα ολόκληρο τετράγωνο στον αέρα, και απήγαγαν τον Πρωθυπουργό έξω από την οικία του στην Ραφήνα. Ολόκληρη η ελληνική αστυνομία βρίσκεται σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού και εντείνει τις προσπάθειές της για εντοπισμό του κ. Καραμανλή και σύλληψη των απαγωγέων του. Ο Προκόπης Παυλόπουλος δήλωσε ότι καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια για εντοπισμό του κ. Καραμανλή. Για το πρωτοφανές στα ελληνικά και διεθνή χρονικά γεγονός ενημερώθηκε από την ΥΠΕΞ κ. Ντόρα Μπακογιάννη ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας. Η κ. Νατάσα Καραμανλή δήλωσε, συντετριμμένη, ότι πρέπει να βρεθεί ο συζυγός της καθώς το γουρουνόπουλο στον φούρνο θα κρυώσει. Και ως γνωστόν κρύο γουρουνόπουλο δεν τρώγεται. Η κ. Μαρίκα Μιζοτάκη (ναι, ναι Μιζοτάκη από τις πολλές μίζες!) δήλωσε ότι ο σύζυγός της αναμένεται να επισκεφτεί την οικία του απαχθέντος, για να φέρει γούρι στις προσπάθειες ανεύρεσης του Πρωθυπουργού. Κυρίες και κύριοι...

Breaking News: άγνωστοι απήγαγαν τον Έλληνα Πρωθυπουργό... (Νο 2)

... πάντα ήξερα ότι κρύβω μέσα μου ένα Φώσκολο... Μα, κυρίες και κύριοι, μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ότι ενώ η Ελλάδα βουλιάζει στον βάλτο μιας σοβαρής οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και αξιακής κρίσης ο Πρωθυπουργός είναι άφαντος. Καμιά πρωτοβουλία, κανένα σχέδιο, καμιά μέριμνα για το αύριο. Στον αυτόματο πιλότο η διακυβέρνηση της χώρας, αφού η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αποδείχτηκε και αποδεικνύεται καθημερινά ανίκανη να δώσει λύσεις στα προβλήματα του Έλληνα πολίτη. Και όχι μόνο αυτό, δυστυχώς. Στους κόλπους του κυβερνητικού σχήματος αναφύονται και συγκαλύπτονται σκάνδαλα, με κορυφαίο το σκάνδαλο της μονής Βατοπεδίου. Σκάνδαλα, τα οποία πλήττουν την αξιοπιστία όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και ολόκληρου του πολιτικού κόσμου. Οι κύριοι Βουλγαράκης και Ρουσόπουλος παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση, χωρίς να αισθανθούν όμως την ανάγκη να ομολογήσουν το πολιτικό τους σφάλμα. Και προσέξτε: παραιτήθηκαν. Δεν τους απέπεμψε ο Πρωθυπουργός. Τουναντίον, ο κ. Καραμανλής κάλυψε τον κ. Βουλγαράκη, με τη γνωστή δήλωσή του στη ΔΕΘ. Κάλυψε και τον κ. Ρουσόπουλο. Και δεν φτάνουν όλα αυτά, τώρα με νέες καταθέσεις μαρτύρων ο κ. Καραμανλής φέρεται να είναικαι ο ίδιος προσωπικά εμπλεγμένος στο σκάνδαλο Βατοπεδίου. Η κοινοβουλευτική ομάδα της κυβερνώσας παράταξης μοιάζει καζάνι που βράζει, βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Οι γαλάζιοι "αντάρτες" βάλλουν πια τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή - και πολύ καλά κάνουν, γιατί υπέχει και ο ίδιος ευθύνες για τά σκάνδαλα και τη διαφθορά - και τορπιλίζουν τη συνοχή του κυβερνητικού σχήματος. Οι ζυμώσεις στο εσωτερικό της ΝΔ για τη διαφαινόμενη διαδοχή του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της παράταξης άρχισαν, με το θλιβερό αποτέλεσμα όλοι να βάλλουν εναντίον όλων μπας και σώσουν το τομάρι τους. Τίποτα δεν προχωρά πια: ούτε μεταρρυθμίσεις βλέπει ο πολίτης, ούτε αξιοκρατία, ούτε επανίδρυση του κράτους, ούτε ενίσχυση του εισοδήματός του, ούτε ελπίδα για το αύριο. Η κοινωνική αναλγησία του οικονομικού επιτελείου είναι πρωτοφανής: δίνει ο Γ. Αλογοσκούφης 28 εκ. στο τραπεζικό κατεστημένο και 28... φάσκελλα στις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις του ελληνικού πληθυσμού. Το γκρίζο του χτες, έγινε το απόλυτο μαύρο του σήμερα και ποιος ξέρει τι μας περιμένει αύριο.

Ποιος ευθύνεται για την κατάσταση αυτή; Ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής. Ενώ η χώρα έχει εισέλθει στη δίνη της χειρότερης κρίσης της τελευταίας δεκαετίας, ο Πρωθυπουργός της χώρας είναι ανίκανος να αναλάβει τα ηνία. Καλύπτει την προκλητικά τρυφηλή ζωή των υπουργών του και συγκαλύπτει σκάνδαλα. Έφτασε στο σημείο να παρέχει κάλυψη στην καλοστημένη προσπάθεια του Γιάννη Τραγάκη και της παρέας του για νόθευση του αποτελέσματος ψηφοφορίας στη βουλή. Κατάντημα για τον «σεμνό και ταπεινό» Πρωθυπουργό. Από τη μηδενική ανοχή, πέρασε στην απεριόριστη ανοχή και την ξεδιάντροπη συνενοχή. Αλήθεια, σκεφτήκατε καθόλου το «φαινόμενο» Κώστας Καραμανλής; Γιατί είναι τόσο αμήχανος ο Πρωθυπουργός; Γιατί αφήνει τις εξελίξεις να τον προσπερνούν; Γιατί εμφανίζεται ως ο «πολιτικός Βούδας», που δεν έχει άποψη και δεν μπορεί να λάβει αποφάσεις; Επιτρέψατε μου να αναλύσω το «φαινόμενο» Κώστας Καραμανλής στηριζόμενος σε δυο άξονες.

Πρώτος άξονας: η ΝΔ και οι εσωκομματικές της ισορροπίες. Είναι πολύ καλά γνωστό σε όσους ασχολούνται έστω και επιδερμικά με την ανάλυση του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, ότι η ΝΔ είναι ένας κομματικός σχηματισμός με πολύ ευαίσθητες εσωτερικές ισορροπίες. Αποτελείται από πολύ ισχυρές «βαρονίες», οι οποίες ελέγχουν την κυβέρνηση, επιβάλλουν πρόσωπα και αποτελούν τροχοπέδη στις αποφάσεις του εκάστοτε προέδρου της ΝΔ, του οποίου κρίνουν το πολιτικό μέλλον. Ρωτάμε σήμερα γιατί ο Πρωθυπουργός δεν κάνει κάτι, για να σταματήσει τον κατήφορο της ΝΔ. Ένα ριζικό ανασχηματισμό, για παράδειγμα, κάτι που θα του επιτρέψει να ελέγξει τη δημόσια πολιτική ατζέντα. Γιατί δεν κάνει κάτι; Γιατί δεν μπορεί! Είναι δέσμιος των εσωκομματικών ισορροπιών της παράταξής του. Οι «βαρόνοι» του στέλνουν καθημερινά το μήνυμά τους. Και ξέρει ότι αυτοί είναι οι κριτές του εσωκομματικού του μέλλοντος. Χάρη σε αυτούς βρίσκεται στην προεδρία της παράταξής του. Και είναι, από αυτή την άποψη, λογικό να μην θέλει να δυσαρεστήσει τα «αφεντικά» του.

Δεύτερος άξονας: η απειρία του Κώστα Καραμανλή. Ποιος είναι πραγματικά ο Κώστας Καραμανλής, κυρίες και κύριοι; Είναι ο «θαρραλέος» στα λόγια αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που γνωρίσαμε το 1997. Μόνο που τώρα είναι αρχηγός της κυβέρνησης και δεν πρέπει να αερολογεί, αλλά καλείται να πάρει αποφάσεις σημαντικές για τη χώρα μας. Ο ρόλος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ταίριαζε. Οι πρωθυπουργικές όμως ευθύνες είναι πολύ βαριές, για να τις σηκώσει ο κ. Καραμανλής. Βασικά αμέτοχος, δεν μπορεί καν να χαλιναγωγήσει τους υπουργούς του, πόσον μάλλον να χαράξει γραμμή στα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα. Θυμάστε κάποτε που ο κ. Μητσοτάκης, εκφράζοντας τη γνώμη του για τον Πρωθυπουργό είχε δηλώσει ότι «θα ήταν ένας καλός υφυπουργός»; Είναι η πρώτη φορά που είχε δίκαιο αυτός ο άνθρωπος. Έτσι είναι τα πράγματα. Γόνος μιας από τις πλέον διαπρεπείς πολιτικές οικογένειες αυτού του τόπου, ο κ. Καραμανλής, εκτός από το όνομα δεν έχει καμιά άλλη ηγετική ικανότητα. Δεν έχει θητεύσει σε καμιά κυβερνητική θέση. Δεν έχει γνώσεις περί της άσκησης πολιτικής. Δεν έχει πάρει κανένα υπουργικό χαρτοφυλάκιο στην πολιτική του σταδιοδρομία, σε αντίθεση με όλους τους διατελέσαντες πρωθυπουργούς της μεταπολίτευσης. Και ξέρετε αλλιώς είναι να βλέπεις τα πράγματα από τη σκοπιά της αντιπολίτευσης και εντελώς διαφορετικό από την πλευρά της κυβέρνησης. Έμαθε να τα έχει όλα έτοιμα ο κ. Καραμανλής. Σπουδές σε κορυφαίο πανεπιστήμιο της Αμερικής, χωρίς να χρειαστεί να ιδρώσει, χωρίς να χρειαστεί να δουλέψει. Τα είχε όλα πληρωμένα. Και μετά βρήκε μια στρωμένη, ελέω θείου, πολιτική καριέρα. Και στην προεδρία της ΝΔ, ελέω θείου, ανέβηκε. Να πούμε αλήθειες. Τώρα, ως πρωθυπουργός, καλείται να λάβει αποφάσεις. Δεν είναι όλα έτοιμα. Έχει να αντιμετωπίσει διλήμματα, έκτακτα γεγονότα και απρόσμενες εξελίξεις. Η απειρία του, η αναβλητικότητα και η αναποφασιστικότητά του, τον καθιστούν επικίνδυνο.

Σκάνδαλο Βατοπεδίου: στο ράσο... και ο Καραμανλής;

Στο κάδρο της σύνθετης πολιτικής και οικονομικής κρίσης βρίσκεται πλέον ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής ο οποίος επιπλέον συγκεντρώνει -παρασκηνιακά προς το παρόν- τα πυρά της κριτικής από τους βουλευτές και τα κομματικά του στελέχη.

Η παρέλαση των μαρτύρων από την Εξεταστική Επιτροπή εμπλέκει καθαρά το Μέγαρο Μαξίμου και τον πρωθυπουργό στην υψηλή προστασία που είχαν οι συναλλαγές του ηγούμενου Εφραίμ με το δημόσιο. Η ακραία αντίδραση των βουλευτών της ΝΔ που συμμετέχουν την Εξεταστική Επιτροπή με την τρομοκράτηση των μαρτύρων αποκαλύπτει απλώς τον πανικό στον οποίο έχει περιέλθει το σύστημα Μαξίμου. Τείνει να επικρατήσει ότι η πολιτική ευθύνη δεν ανήκει στους συνεργάτες του αλλά στον ίδιο ο οποίος είχε γνώση των γενομένων. Το πολιτικό πρόβλημα που συνιστά το σκάνδαλο Βατοπεδίου θα κλιμακώνεται όσο θα πλησιάζει η λήξη των εργασιών της Εξεταστικής και θα τεθεί ξανά σε ψηφοφορία η πρόταση για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής. Μέχρι στιγμής η στάση της κυβέρνησης είναι ότι «δεν υπάρχει σκάνδαλο». Οι εργασίες της Εξεταστικής Επιτροπής όμως καθιστούν διάτρητη την θέση αυτή. Σύμφωνα με πληροφορίες ο κ. Καραμανλής σκέπτεται να αλλάξει στάση. Έτσι όμως δημιουργείται ερώτημα για την θέση της κυβερνητικής πλειοψηφίας στην ψηφοφορία για την προανακριτική επιτροπή. Το Μέγαρο Μαξίμου αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να συναινέσει στην σύσταση προανακριτικής επιτροπής. Άλλωστε μέσα στους 151 υπάρχουν βουλευτές που αν έμεναν ελεύθεροι θα υπερψήφιζαν. Για να το αποφύγει ο κ. Καραμανλής είναι υποχρεωμένος να θέσει ζήτημα κομματικής πειθαρχίας με την προσθήκη ότι τίθεται ως ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση δεν θα αποφύγει την κορύφωση της πολιτικής κρίσης μέσα στον Δεκέμβριο. Αν μάλιστα οι δημοσκοπήσεις των αρχών του Δεκεμβρίου είναι αρνητικές οι εξελίξεις θα είναι πράγματι απρόβλεπτες και ανοικτές ακόμη και στα πιο ακραία σενάρια.

Οικονομία

Το σημαντικότερο πρόβλημα όμως που αντιμετωπίζει ο κ. Καραμανλής είναι η οικονομική κρίση που απασχολεί το σύνολο των πολιτών. Η διελκυστίνδα με τις τράπεζες δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν υπάρχει αποφασιστική ηγεσία με συγκροτημένο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Επίσης οι βουλευτές του θεωρούν ότι το οικονομικό επιτελείο δεν έχει εικόνα των επιπτώσεων στην πραγματική οικονομία ώστε να μεθοδεύσει παρεμβάσεις.

Σαν να μην έφθαναν αυτά ήλθε η ανακοίνωση των αυξήσεων των τιμολογίων στην ΔΕΗ να εξοργίσει τους πάντες εντός και εκτός της ΝΔ. Οι βουλευτές του εξακολουθούν να αναρωτιούνται «τι περιμένει ο κ. Καραμανλής για να στείλει τον κ. Αθανασόπουλο στο σπίτι του;». Οι ίδιοι προσθέτουν ότι «αν υποθέσουμε ότι με τις τράπεζες υπάρχει αντικειμενική δυσκολία πώς να εμπιστευθείς μία κυβέρνηση η οποία δεν ελέγχει καν έναν διορισμένο διοικητή Δημόσιου Οργανισμού».

Επικοινωνιακά κόλπα

Η ταυτόχρονη κλιμάκωση της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής -λόγω του σκανδάλου του Βατοπεδίου- δημιουργούν μία εξαιρετικά δυσμενή συνθήκη για την κυβέρνηση την οποία δείχνει αδύναμη να αντιμετωπίσει. Αποτέλεσμα είναι ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν συνεχή άνοδο του ΠΑΣΟΚ με άνοιγμα της ψαλίδας και πτώση της ΝΔ και προσωπικά του πρωθυπουργού. Η υπόθεση του κ. Αθανασόπουλου της ΔΕΗ επιδεινώνει την εικόνα της κυβέρνησης και του κ. Καραμανλή. Τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων αναπαράγουν τον φαύλο κύκλο της εσωκομματικής δυσαρέσκειας. Το Μέγαρο Μαξίμου προσπαθεί να αντιμετωπίσει ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο με ξεπερασμένα εργαλεία της προηγούμενης πενταετίας. Έτσι ο κ. Καραμανλής βγαίνει συνεχώς στα Μέσα Ενημέρωσης γιατί θεωρείται το ισχυρό χαρτί της ΝΔ. Το κυβερνητικό επιτελείο έχει μείνει ακόμη στην εποχή που έφθανε η εμφάνιση του κ. Καραμανλή που επαναλάμβανε τα γνωστά του κλισέ με τις γνωστές οριζόντιες και κάθετες χειρονομίες για να αλλάξει το κλίμα. Επίσης έχει μείνει στην εποχή όπου ήταν αποτελεσματικό να δηλώνει η κυβέρνηση τις καλές της προθέσεις. Έτσι ο κ. Καραμανλής επαναλαμβάνει «το χρέος των τραπεζών» και ο αρμόδιος υπουργός ότι «είναι δυσαρεστημένος με τον κ. Αθανασόπουλο». Μόνο που αυτή η στάση δεν εκλαμβάνεται πια ως δήλωση καλών προθέσεων αλλά ως πλήρης αδυναμία της κυβέρνησης και προκαλεί οργή ενώ αυξάνει και το πολιτικό κόστος. Ο κ. Καραμανλής δείχνει ότι ακόμη δεν έχει αντιληφθεί το νέο πολιτικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί μετά την ΔΕΘ και οι συνεργάτες του δεν τον βοηθούν. Καθώς όμως ο πρωθυπουργός δεν έχει συγκεκριμένες προτάσεις και ιδέες να παρουσιάσει ούτε αποφασιστικότητα για να επιβάλλει την πολιτική του η υπερέκθεσή του γίνεται μπούμερανγκ μειώνοντας ακόμη περισσότερο το πολιτικό του κεφάλαιο.

Εσωστρέφεια

Εκκρηκτικό όμως είναι το κλίμα στο εσωτερικό της κυβέρνησης και της κοινοβουλευτικής ομάδας όπου επικρατεί το «όλοι εναντίον όλων». Οι υπουργοί αλλά και οι βουλευτές στρέφουν σχεδόν καθημερινά τα πυρά τους εναντίον του κ. Γιώργου Αλογοσκούφη ο οποίος άλλωστε είναι ο εύκολος στόχος. Με περισσότερο ή λιγότερο εμφανή τρόπο κριτική στον κ. Αλογοσκούφη έχουν ασκήσει οι κ.κ. Γιώργος Σουφλιάς, Δημήτρης Αβραμόπουλος, Μιχάλης Λιάπης, Άρης Σπηλιωτόπουλος, Ντόρα Μπακογιάννη, Βαγγέλης Μειμαράκης και σχεδόν το σύνολο των βουλευτών οι οποίοι ζητούν στροφή της οικονομικής πολιτικής σε πιο κοινωνικά ευαίσθητη κατεύθυνση. Από την πλευρά του ο κ. Αλογοσκούφης λέει ότι είναι το γνωστό «blame game» και ότι τον υπουργό Οικονομίας στηρίζει μόνο ο πρωθυπουργός.

Καθώς όμως οι εξελίξεις έχουν μορφή χιονοστιβάδας όλο και περισσότεροι υπουργοί λένε ότι ο κ. Καραμανλής θα πρέπει να προχωρήσει σε ουσιαστικές πρωτοβουλίες το άμεσα. Ο κ. Καραμανλής δέχεται εισηγήσεις να προχωρήσει σε ανασχηματισμό μέσα στο τρίτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου. Να επιχειρήσει δηλαδή αλλάξει το πολιτικό κλίμα με μία εντυπωσιακή κίνηση που θα περιλαμβάνει βέβαια νέο υπουργό Οικονομίας και κυβερνητικό εκπρόσωπο προκειμένου να βγάλει την χρονιά. Ακολούθως και όσο θα διαρκούν οι θετικές εντυπώσεις να αναζητήσει εύσχημο τρόπο για προσφυγή στις κάλπες. Ούτως ή άλλως η παρατεταμένη οικονομική κρίση θα του δώσει καλή αφορμή.

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ)

Δυο Obama γράφουν ιστορία...

Το πλήθος στις κερκίδες παραληρούσε. Πολλοί έκλαιγαν. Ενοιωθαν πως γράφουν ιστορία. Και σε μεγάλο βαθμό, είχαν δίκιο: Λίγα λεπτά αφότου εξασφάλισε τον απαραίτητο αριθμό εκλεκτόρων για το χρίσμα των δημοκρατικών, ο Μπαράκ Ομπάμα ανέβηκε στο βήμα. Μήνες προεκλογικού κικ μπόξινγκ με τη Χίλαρι Κλίντον είχαν προσθέσει στα χαρακτηριστικά και την έκφρασή του μια «προεδρική» πατίνα. Η γλώσσα του σώματος ήταν μελετημένη, δεν θύμιζε σε τίποτα το φιλόδοξο πλην «αδούλευτο» γερουσιαστή που δεν ήξερε τι να κάνει με τα χέρια του στο σόου της Οπρα τα προηγούμενα χρόνια.

Ο περιβάλλων ήχος ήταν στο κόκκινο: εβδομήντα χιλιάδες υποστηρικτές σε παροξυσμό. Τα μικρόφωνα μπούκωσαν και το παραλήρημα ξεπήδησε από τα ηχεία των τηλεοπτικών δεκτών σε εκατομμύρια σαλόνια ανά τον κόσμο... Ο υποψήφιος πρόεδρος ευχαρίστησε επανειλημμένα το κοινό για την υποδοχή. Ορθωσε κι άλλο το ανάστημά του και κλείδωσε την πόζα «στο ύψος των περιστάσεων»: Σήκωσε το κεφάλι, προέταξε το πηγούνι και μισόκλεισε τα μάτια με την υπόσχεση «αποφασιστικότητας» που ο τυπικός ψηφοφόρος αναμένει από τον μελλοντικό του ηγέτη. Ο Τζων Στιούαρντ, ο «Λαζόπουλος» των αμερικανικών μίντια είχε δίκιο: Ο Μπαράκ Ομπάμα ΔΕΝ πόζαρε για τις κάμερες. Πόζαρε για χαρτονόμισμα!

FAST FORWARD: Μιζούρι, 18 / 10 / 2008
Η συγκέντρωση στο Σεν Λιούις ήταν η μεγαλύτερη της προεκλογικής εκστρατείας και θύμιζε Ελλάδα στα ’80s... Εκατό χιλιάδες κόσμου, συγκεντρώθηκαν κάτι περισσότερο από δύο εβδομάδες πριν το νήμα των εκλογών... Λίγο αργότερα, στο πιο έγκυρο τηλεοπτικό τραπέζι της Αμερικής, το «Meet The Press» ο ρεπουμπλικανός στρατηγός και πρώην υπουργός Εσωτερικών, ο Κόλιν Πάουελ, είπε πως θα τον ψηφίσει. Ηταν η ψήφος εμπιστοσύνης που μαλάκωσε ένα πιο συντηρητικό κοινό...

Το καλοκαίρι ήταν δύσκολο για τον Ομπάμα... Η εκστρατεία του «έκανε κοιλιά», οι επιθέσεις των Ρεπουμπλικανών γέννησαν αμφιβολίες, ο βραχύβιος τυφώνας Πέιλιν έκλεψε πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο. Το φθινόπωρο, όμως, η εικόνα άλλαξε. Η εκστρατεία του Tζον Mακέιν θεωρείται ξεγραμμένη από τα μίντια, ο ίδιος υπολείπεται στα ποσοστά, η υποψήφια αντιπρόεδρός του αναγκάζεται να κάνει χαριτωμενιές στο «Saturday Night Live», και να λικνίζεται παρέα με ηθοποιούς ντυμένους με προβιές Εσκιμώων...

Εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι υποστηρικτές του Ομπάμα έβαλαν στο προεκλογικό του ταμείο 160 εκατομμύρια δολάρια μόνο τον Σεπτέμβριο. Ο αντίπαλός του πρέπει να αρκεστεί στα 85 εκατομμύρια της κρατικής χρηματοδότησης που επέλεξε, μέχρι τις εκλογές...

Τώρα τίποτα δεν μοιάζει να μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο του Ομπάμα για τον Λευκό Οίκο... Τίποτα, εκτός ίσως από την Οκτωβριανή Εκπληξη... τον βρώμικο άσο, την αποκάλυψη, την επίθεση, ή τη συνομωσία που παραδοσιακά πέφτει στο τραπέζι στο παραπέντε των εκλογών...

Αλλά ο Ομπάμα άλλαξε κι άλλο... Τώρα πια, απασφαλίζει το «χαμόγελο που κερδίζει» ακόμα και για να σαρκάσει. Σηκώνει τον τόνο της φωνής συχνότερα. Δεν αφήνει γάντι να πέσει.

Τα βασικά
Ο ιστορικός συμβολισμός της ενθρόνισης του νέου μαύρου γερουσιαστή ως Εκλεκτού της μισής Αμερικής για την προεδρία αναπαράχθηκε χιλιάδες φορές... και δικαίως:

Ο Ομπάμα γεννήθηκε μια χρονιά που οι μαύροι δεν είχαν δικαίωμα ψήφου (το εξασφάλισαν το 1967). Οι γονείς του δεν είχαν δικαίωμα να παντρευτούν (το Ανώτατο Δικαστήριο επέτρεψε τους μεικτούς γάμους το 1967). Στον αντίποδα, ο Ρεπουμπλικάνος αντίπαλός του έκλεισε οκτώ δεκαετίες ζωής -όταν γεννήθηκε δεν είχαν εφευρεθεί ούτε καν τα κουτάκια για τα αναψυκτικά.

Η νικηφόρα επέλαση του Ομπάμα στις προκριματικές εκλογές έσπασε στερεότυπα: Με βάση τη φυλετική αναλογία, από τις δέκα «πιο μαύρες» πολιτείες, κέρδισε τις εννιά. Και από τις δέκα «πιο λευκές» πήρε τις επτά... Το Σώμα των Αμερικανών ψηφοφόρων μπορεί να καυχιέται ότι γκρέμισε ένα μεγάλο ταμπού, που μόνο οι σεναριογράφοι του «Independence Day» και του «24» είχαν τολμήσει...

Για τους πιο φανατικούς του υποστηρικτές είναι η όσμωση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι σε ένα σώμα. Για τους αντιπάλους του είναι μια μεθυσμένη πυξίδα, ένα αχρησιμοποίητος πίνακας που δέχεται τα πάντα -τόσο λευκός, όσο σκούρο είναι το δέρμα του.

Ενα λιγότερο υποκειμενικό του επίτευγμα είναι ότι «κατέβασε» τους νέους και τους μαύρους στην πολιτική, τους έδωσε κίνητρο να ψηφίσουν... Ο Κόλιν Πάουελ προέβλεψε μια προεδρία «που θα μεταμορφώσει την Αμερική». Οι αρθρογράφοι διαπιστώνουν ότι η υποψηφιότητά του αύξησε τις προσδοκίες για το τι μπορούν να κάνουν οι Αμερικανοί και πώς βλέπουν τους εαυτούς τους, όπως κανένας στην πρόσφατη ιστορία...

Θα γίνει όχημα για τα όνειρά τους η θα γίνουν το όχημα για τη φιλοδοξία του; Το ένα δεν αποκλείει το άλλο... Αλλά σπανίως πηγαίνουν και μαζί.

Ποιός είστε στ' αλήθεια, κύριε Ομπάμα;
Ο κοσμοπολIτης γερουσιαστής έχει γράψει δυο αυτοβιογραφικά βιβλία. Αυτό που περιγράφουν οι γραμμές τους δεν είναι ο κούλ τύπος στον οποίο πιστεύουν οι πιτσιρικάδες, ούτε ο ελιτιστής που βλέπουν οι αντίπαλοί του... Περιγράφουν μάλλον έναν προσγειωμένο τύπο που μπορεί να κάνει σκληρή αυτοκριτική και να κατανοεί βαθιά την αντίθετη άποψη. Δημοσίως μιλά σαν κανονικός άνθρωπος, με κανονικές λέξεις, και συχνά σύνθετη επιχειρηματολογία. Δεν επαναλαμβάνει ένα εύπεπτο μήνυμα ξανά και ξανά. Σαν να προϋποθέτει από τον ακροατή του ότι σκέφτεται... κάτι που οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο έχουν καιρό ξεχάσει να κάνουν...

Η ψυχολογική ανάλυση των υποψηφίων είναι μακρά παράδοση ενός έθνους εθισμένου στην ψυχανάλυση - και η βάση δεδομένων, μεγάλη. Κατά τον Δείκτη Meyers-Briggs, που κατατάσσει τους ανθρώπους σε 4 κατηγορίες, ο Ομπάμα είναι Ιδεαλιστής. Βλέπει τον εαυτό του ως ηγέτη-καταλύτη για τη μεταμόρφωση απογοητευμένων αμερικανών και το ξεπέρασμα δύο δεκαετιών στείρου κομματισμού. Ο ίδιος κάνει πλάκα με το πόσο ανοργάνωτος είναι και πόσο τον απωθεί η γραφειοκρατία: «Θέλω άξιους ανθρώπους γύρω μου που θα φροντίζουν να δουλεύουν τα συστήματα», λέει.

Οπως όλοι οι ιδεαλιστές, έχει υψηλή «διπλωματική ευφυΐα»: Αναζητά κοινούς τόπους, θέλει να πετυχαίνει συναινέσεις, να καταλήγει σε «αντικειμενικές αλήθειες», και να εμπιστεύεται τους άλλους. Το συχνότερό λάθος των Ιδεαλιστών εκπορεύεται από αυτό: κάνουν συχνά λάθος κρίσεις επειδή προβάλλουν τα δικά τους χαρακτηριστικά σε ανθρώπους που δεν τα διαθέτουν... Και στην ανθρωποφαγική προεκλογική Αμερική αυτό μπορεί να γίνει καταστροφικό -όπως έδειξε η αντίδραση στη δηλωμένη πρόθεσή του να κάτσει και να μιλήσει με τους «εχθρούς της Αμερικής» (βλ. Ιράν και Συρία), ή να αναφερθεί επιτιμητικά στους συντηρητικούς ψηφοφόρους «που κραδαίνουν όπλα, πηγαίνουν στην εκκλησία και φοβούνται ότι δεν είναι σαν κι αυτούς»...

Η βασική πεποίθηση ενός Ιδεαλιστή είναι ότι μπορεί να κινητοποιήσει τους γύρω του, να τους εμπνεύσει με τον ενθουσιασμό του. Ομως η δυνατότητα να πετυχαίνεις κάτι τέτοιο με μια γλώσσα από χρυσάφι, έχει μια παγίδα: να πιστέψεις στη μαγεία των λέξεων. Να πιστέψεις δηλαδή, όπως οι πρωτόγονοι, ότι οι λέξεις είναι μαγικά ξόρκια που η εκφορά τους και μόνο φέρνει αποτέλεσμα.

Στις ΗΠΑ, 47 εκατομμύρια ψηφοφόροι δεν έχουν ιατρική ασφάλιση. Το Σεπτέμβριο 160 χιλιάδες εργαζόμενοι πέρασαν από το λογιστήριο, πριν ανακοινώσουν στις οικογένειές τους ότι απολύθηκαν. Τα όμορφα λόγια λένε λίγα σε εκείνους... «Ισως γι’ αυτό τα ψυχολογικά ιστορικά των ενοίκων του Λευκού Οίκου δεν περιγράφουν κανέναν Ιδεαλιστή μέχρι σήμερα», λέει ο ψυχολόγος Ντέιβιντ Κέρσι, που μελέτησε τους προεδρικούς υποψηφίους. Σε αυτό το σημείο εστιάζει η βασικότερη κριτική που δέχεται (με αιχμή τα βιτριολικά σχόλια της Χίλαρι και τα απαξιωτικά του μπάρμπα Μακέιν)? Εντάξει «Ναι, μπορούμε», όπως λέει το βασικό του σύνθημα. Αλλά τι γίνεται με το «Πώς»;

Τα διαμάντια είναι αληθινά;
Μία άλλη ομιλία, που έγινε με διαφορά ωρών από τη λαμπερή ομιλία της «στέψης» του τον Ιούνιο δημιούργησε υποψίες σε πολλούς. Απευθύνθηκε στο AIPAC, το πιο ισχυρό Ισραηλινό λόμπι, κι υποσχέθηκε γη και ύδωρ:

Οραματίστηκε μια Ιερουσαλήμ «αδιαίρετη, πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ», και έκανε τους Μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο να ανατριχιάσουν... Εσπευσε να ρίξει τις ευθύνες για τον πόλεμο στους Παλαιστίνιους -κι ας σκοτώθηκαν 40 για κάθε ισραηλινό που έχασε τη ζωή του το 2007 (δεκαπλάσια αναλογία από την περίοδο 2000-2005).

Σε όλη την προεκλογική εκστρατεία δεν έχει διαφοροποιηθεί από την προσπάθεια του Λευκού Οίκου να διαιωνίσει την αμερικανική παρουσία στο Ιράκ με 50 γιγάντιες βάσεις.

Απέφυγε να διακηρύξει μια πραγματικά νέα πολιτική για τη Μέση Ανατολή, δεν καταδίκασε τη συγκρουσιακή πολιτική με την Τεχεράνη.

Λίγοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ο Ομπάμα θα αλλάξει συθέμελα τον τρόπο που η Αμερική πολιτεύεται στον κόσμο, ή το πώς η Ουάσινγκτον αντιμετωπίζει τα ντόπια κοινωνικά στρώματα... Μέχρι σήμερα έδειξε πως η προσαρμοστικότητά του στο κατεστημένο και τον Μέσο Ορο είναι ένα αντανακλαστικό επιβίωσης που κατέχει καλά.

Εχει υποσχεθεί να λέει στους ψηφοφόρους όσα πρέπει να μάθουν και όχι όσα θέλουν να μάθουν. Δεν το ακολουθεί πάντα. Η συμμετοχή του στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης ήταν διακριτική, δεν έσπασε αυγά. Πέρυσι είχε παρομοιάσει την Τυραννία του Πετρελαίου με τον φασισμό και τον κομμουνισμό. Απέφυγε να το αναπτύξει, και δημιούργησε ερωτήματα στην αριστερή πτέρυγα των δημοκρατικών. Θα τα βAλει με το σύστημα ή θα προσπαθήσει να συγκαλύψει τη φθορά του; Η πιο σκληρή κριτική δεν ήρθε από το Ιράν αλλά από τη Λιβύη... με τη μορφή ψυχολογικής διαγνωσης δια χειρός Μουαμάρ Καντάφι: «Φοβούμαστε ότι ο Ομπάμα, επειδή νιώθει μαύρος με σύμπλεγμα κατωτερότητας, θα συμπεριφέρεται χειρότερα από τους λευκούς. Κι αυτό θα είναι τραγωδία». Τον υπερασπίστηκε ένας άλλος εμβληματικός παρίας, ο Φιντέλ Κάστρο. «Το μόνο στο οποίο υπερισχύει ο αντίπαλός του είναι στα χρόνια» - είπε ο ογδοντάρης Κουβανός...

(Η ανάρτηση ελήφθη από την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ")

Ενα γκάλοπ την ημέρα τη Ν.Δ. την κάνει πέρα...

Επιβεβαιώνεται η αλλαγή στους εκλογικούς συσχετισμούς από τέσσερις νέες δημοσκοπήσεις. Οι τρεις δείχνουν σημαντικό προβάδισμα του ΠΑΣΟΚ και η τέταρτη οριακό προβάδισμα της Ν.Δ., αλλά όλες καταγράφουν ραγδαία επιδείνωση όλων των στοιχείων που αφορούν την κυβέρνηση και βελτίωση των αντίστοιχων για το ΠΑΣΟΚ.


«Παρηγοριά» για τη Ν.Δ. εξακολουθεί να αποτελεί η πρωτιά του Κ. Καραμανλή έναντι του Γ. Παπανδρέου στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία και η «παράσταση νίκης», στην οποία εξακολουθεί να υπερτερεί, αν και με μειωμένη τη διαφορά της από το ΠΑΣΟΚ. Ολες οι έρευνες επιβεβαιώνουν ότι, αν σήμερα γίνονταν εκλογές, δεν θα υπήρχε αυτοδυναμία στη Βουλή.

Στη δημοσκόπηση της MRB (για τον «Ελεύθερο Τύπο»), η διαφορά ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. είναι 1,1%, ενώ στην προ ημερών δημοσκόπηση της ίδιας εταιρείας προηγούνταν η Ν.Δ. με 2%. Πτώση καταγράφουν τα ποσοστά και των τριών μικρότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Τα σημερινά ποσοστά είναι: ΠΑΣΟΚ 27,9%, Ν.Δ. 26,8%, ΣΥΡΙΖΑ 11,4%, ΚΚΕ 7,3%, ΛΑΟΣ 4,8%, ενώ οι Οικολόγοι Πράσινοι αγγίζουν το όριο εισόδου στη Βουλή (2,9%).

Το ΠΑΣΟΚ έχει μεγαλύτερη συσπείρωση από τη Ν.Δ. (74,8% έναντι 68,7%) και έχει καλύτερο ισοζύγιο στις μετακινήσεις των ψηφοφόρων. «Εισπράττει» 6,2% από τη Ν.Δ., προς την οποία «χάνει» μόλις 1,5%. Επίσης, το ΠΑΣΟΚ προηγείται και στην ικανότητα διακυβέρνησης (26,8% έναντι 24,8%), αν και το 43% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι θα είναι έτοιμο να κυβερνήσει ούτε μέχρι το τέλος της τετραετίας. Κέρδη εμφανίζει και ο Γ. Παπανδρέου. Αν και έρχεται δεύτερος στην ερώτηση για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, έχει μειώσει πολύ τη διαφορά από τον κ. Καραμανλή. Σήμερα το 32,8% θεωρεί καταλληλότερο τον κ. Καραμανλή και το 26,9% τον κ. Παπανδρέου (τα αντίστοιχα ποσοστά της προηγούμενης έρευνας ήταν 35,8% και 19,3%).

Τη μεγαλύτερη διαφορά του ΠΑΣΟΚ από τη Ν.Δ. καταγράφει δημοσκόπηση της «Opinion» (τη δημοσίευσε το «Βήμα»). Το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει 29,7%, η Ν.Δ. 27,1%, ο ΣΥΡΙΖΑ 10,6%, το ΚΚΕ 6,6%, ο ΛΑΟΣ 4,5% και οι Οικολόγοι 3,8%. Στην παράσταση νίκης η Ν.Δ. συγκεντρώνει 40% και το ΠΑΣΟΚ 34%. Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων θεωρεί θετικές όλες τις εξαγγελίες Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη. Ακόμη και η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας θεωρείται θετική από το 82%.

Δύο μονάδες προηγείται το ΠΑΣΟΚ της Ν.Δ. στη δημοσκόπηση της «Alco» για το «Πρώτο Θέμα». Τα ποσοστά σήμερα: ΠΑΣΟΚ 28,1%, Ν.Δ. 26,1%, ΣΥΡΙΖΑ 8,5%, ΚΚΕ 6,7%, ΛΑΟΣ 4,8% και Οικολόγοι 1,6%. Η δημοσκόπηση αυτή δεν περιέχει ούτε ερώτηση για την πρωθυπουργική καταλληλότητα ούτε παράσταση νίκης. Η μόνη δημοσκόπηση που δείχνει προβάδισμα της Ν.Δ. (0,6%) είναι της εταιρείας «Rass» για το «Παρόν». Η Ν.Δ. συγκεντρώνει 30,7% (30,9% στην προηγούμενη έρευνα), το ΠΑΣΟΚ 30,1% (29,8%), ο ΣΥΡΙΖΑ 10,2% (13,2%), το ΚΚΕ 8,1% (7,5%), ο ΛΑΟΣ 4,6% (4,7%) και οι Οικολόγοι 2,7% (2,7%).

Ο κ. Καραμανλής προηγείται, αλλά με μειωμένη διαφορά, στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία. Συγκεντρώνει σήμερα 43,7% (50,3% στην προηγούμενη έρευνα) έναντι 34% του κ. Παπανδρέου (30,5%). Ιδια η εικόνα και στην παράσταση νίκης. Η Ν.Δ. προηγείται, αλλά με μειωμένη διαφορά. Το 52,1% πιστεύει ότι θα ήταν πρώτο κόμμα αν είχαμε τώρα εκλογές έναντι 68,3% που το πίστευε στην προηγούμενη έρευνα. Το 39,7% πιστεύει ότι σήμερα θα ερχόταν πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ (έναντι 24,1%). *

(Η ανάρτηση αυτή ελήφθη από την εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ")

Όι, Όι, Κώστα μου...

Ολική ανατροπή των δεδομένων, σ' ό,τι αφορά το ελληνικό κομματικό σκηνικό δείχνουν δύο νέες δημοσκοπήσεις. Η μία, μάλιστα, δείχνει ότι μέσα σε μία βδομάδα επήλθε εντυπωσιακή μεταβολή στην πρόθεση ψήφου, καθώς το ΠΑΣΟΚ περνάει στην πρώτη θέση, για πρώτη φορά τα τελευταία 6 χρόνια.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο αυτής της εξέλιξης είναι η πρωτιά του ΠΑΣΟΚ στην πρόθεση ψήφου (28,3%) και μάλιστα με τη σημαντική διαφορά του 2,2%, όπως έδειξε η έρευνα της εταιρείας «Metron Analysis» για τον «Αντέννα». Πριν από μία εβδομάδα δημοσκόπηση της ίδιας εταιρείας έδινε προβάδισμα 0,3% στη Ν.Δ. και πριν από 15 ημέρες το προβάδισμα αυτό ήταν 2,2%. Η Ν.Δ. συγκεντρώνει 26,6% έναντι 27,9% και 28,3% αντίστοιχα. Τα άλλα κόμματα δεν παρουσιάζουν αξιοσημείωτες διαφορές στα ποσοστά τους, τα οποία σήμερα είναι τα εξής: ΚΚΕ 6,8%, ΣΥΡΙΖΑ 10,8%, ΛΑΟΣ 4,6% και Οικολόγοι Πράσινοι 2,2%. Το αποτέλεσμα αυτό οφείλεται στην αύξηση της συσπείρωσης των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ (78,7% έναντι 69,7% της Ν.Δ.), το οποίο καταφέρνει σχεδόν να μηδενίζει τις διαρροές του προς τη Ν.Δ. και να περιορίζει τις διαρροές του προς τον ΣΥΡΙΖΑ στο 8,2%. Αντίθετα, η Ν.Δ. έχει απώλειες 7,8% προς το ΠΑΣΟΚ.

Μεταβολή παρατηρείται και στο δείκτη της παράστασης νίκης. Η Ν.Δ. εξακολουθεί να προηγείται με 49,1%, σημαντικά μειωμένο, όμως, από το 60,5% της προηγούμενης δημοσκόπησης. Αντίθετα, το 33% πιστεύει ότι θα νικήσει το ΠΑΣΟΚ στις προσεχείς εκλογές, έναντι 23,9% που το πίστευε πριν από μια βδομάδα.

Ο Γ. Παπανδρέου κέρδισε πόντους από την εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη, καθώς η πλειοψηφία κρίνει θετικά όσα είπε εκεί. Το 48,2% του συνόλου των ψηφοφόρων (και το 28,2% της Ν.Δ.) κρίνουν θετικά όσα είπε ο κ. Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, το 57% του συνόλου (και το 41% της Ν.Δ.) κρίνουν θετικά και τα μέτρα για την οικονομία που εξήγγειλε. Όμως, το 52% του συνόλου των ίδιων ψηφοφόρων δηλώνει ότι οι εξαγγελίες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ δεν είναι πειστικές και ρεαλιστικές (το 37,2% δηλώνει το αντίθετο).

Το 35,2% δεν εμπιστεύεται κανέναν!

Κέρδη αποκομίζει το ΠΑΣΟΚ και σε άλλα ποιοτικά στοιχεία. Στη δημοσκόπηση της «Metron» το 35% δηλώνει ότι για την οικονομία εμπιστεύεται περισσότερο τον κ. Παπανδρέου έναντι 30% τον κ. Καραμανλή. Στη δημοσκόπηση της GPO προηγείται ελαφρώς ο κ. Καραμανλής (35,1% έναντι 34,2%). Σημαντική ανατροπή εμφανίζεται στο πεδίο τής αντιμετώπισης της διαφθοράς, δείχνοντας ότι ο κ. Καραμανλής μάλλον έχει απολέσει το «ηθικό πλεονέκτημα». Σ' αυτόν τον τομέα το 32,2% λέει ότι εμπιστεύεται περισσότερο το ΠΑΣΟΚ με τον κ. Παπανδρέου και το 28,4% τη Ν.Δ. με τον κ. Καραμανλή. Ομως, το 35,2% δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται κανέναν.

(Η ανάρτηση αυτή ελήφθη από την κυπριακή εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΙΝΗ")

Θέλουμε τη συμβίωση με τους Τ/Κ; (Νο2)

Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες,

Χαιρετίσματα από USA! Η στήλη επανέρχεται δριμύτερη μετά από την ραστώνη των καλοκαιρινών διακοπών και της μετάβασης του ΑΓΙΟΥ στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη συνέχιση των σπουδών του σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Η καρδιά μου όμως συνεχίζει να χτυπά για την πατρίδα μου. Και ενόψει εξελίξεων στο Κυπριακό, θα ήθελα να εκθέσω τις απόψεις μου και να ακούσω τις δικές σας όσο αφορά σε δυο θέματα: τη διαδικασία διαπραγμάτευσης και τις προσπάθειες της κυβέρνησης για προώθηση της ιδέας της επαναπροσέγγισης.

Οι διαπραγματεύσεις. Δεν σας κρύβω ότι ανησυχώ. Ανησυχώ για το αποτέλεσμα αυτών των διαπραγματεύσεων: είτε θα επιτευχθεί μια λύση δίκαιη – τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως, γιατί έχουνε περάσει και τόσα χρόνια κατοχής και παραμονής στο ίδιο status quo – είτε θα οδηγηθούμε σε αποδοχή μιας λύσης εύθραυστης, είτε οι διαπραγματεύσεις θα οδηγήσουν σε ναυάγιο, με ορατό τον κίνδυνο της μονιμοποίησης των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής. Στηρίζουμε τις προσπάθειες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αλλά, η στήριξη αυτή δεν είναι «λευκή επιταγή». Αν με τον όρο στήριξη και ενότητα στις δύσκολες ώρες κάποιοι εννοούν ότι πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε, να το ξεχάσουν. Έτσι λοιπόν, δεν μπορώ να λησμονήσω ότι όταν το 1993 και εξής είχε εγερθεί θέμα εκ περιτροπής προεδρίας, όλα τα κόμματα και δη και το κυβερνόν ΑΚΕΛ, διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους και κατηγορούσαν τον τότε πρόεδρο Γλαύκο Κληρίδη για ανερμάτιστες πολιτικές πρακτικές στο Κυπριακό. Σήμερα, τι έχει αλλάξει τόσο δραματικά, ώστε ο κ. Χριστόφιας να προσέρχεται στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων με θέση του την εκ περιτροπής προεδρία; Η εκ περιτροπής προεδρία, πάγιο αίτημα του Ντενκτάς πριν από χρόνια, είναι χαρακτηριστικό συνομοσπονδιακής λύσης. Που θέλω να καταλήξω; Μου δίνει την εντύπωση ο κ. Χριστόφιας ότι θέλει με κάθε αντάλλαγμα να λύσει το Κυπριακό. Και γι’ αυτό είναι διατεθειμένος να περάσει και τις «κόκκινες γραμμές». Δεν είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Δε θέλουμε μια λύση, για να πούμε ότι ο κ. Χριστόφιας είναι ο «πρόεδρος της λύσης» και ο «σωτήρας» της Κύπρου. Θέλουμε λύση λειτουργική, όχι λύση που θα καταρρεύσει σε λίγα χρόνια. Και θέλουμε λύση δίκαιη και ισοβαρή. Ούτε εμείς να αδικηθούμε, ούτε οι Τ/Κ.

Η ιδέα της επαναπροσέγγισης. Εδώ έχουμε να πούμε πολλά. Προσωπικά πιστεύω ότι σε αυτό το θέμα, της προώθησης της επαναπροσέγγισης ως ιδέας και στάσης ζωής, η κυβέρνηση σκέφτεται μεν ορθά, πράττει δε εσφαλμένα. Η κυβέρνηση έχει απόλυτο δίκαιο όταν επισημαίνει την ανάγκη να προετοιμαστούν οι πολίτες, εγώ και εσύ και όλοι μας, να συζήσουμε με τους Τ/Κ, εάν και εφόσον επιτευχθεί η λύση του Κυπριακού. Και οι πρωτοβουλίες που ανέλαβε η κυβέρνηση αμά τη αναλήψει των καθηκόντων της, φαίνονταν θετικές. Που είναι το λάθος; Όπως γνωρίζετε, το υπουργείο Παιδείας προτίθεται να προχωρήσει σε αλλαγές στα βιβλία της Ιστορίας. Εγώ ήξερα, κυρίες και κύριοι, ότι η ιστορία γράφεται και δεν ξεγράφεται. Δεν είναι τσίχλα η ιστορία να τη μασάει ο καθένας όπως θέλει. Τι θα κάνει το υπουργείο Παιδείας; Θα μας πει ότι πρόσφυγες το ’74 δεν έφευγαν διωγμένοι από την Τουρκική θηριωδία, αλλά είχαν κλείσει ξενοδοχεία στην Πάφο για 5ήμερη; Θα μας πει μήπως ότι ποτέ δεν υπήρξαν αγνοούμενοι, πώς ήταν παραθεριστές σε ταξιδάκι αναψυχής στα Άδανα;

Ή μήπως θα μας πει ότι εμείς δεν είμαστε Έλληνες; Η ΕΔΟΝ, εκφραστικό όργανο της κυβερνώσας παράταξης, υποστήριξε «ότι τα σύνδρομα περί ελληνικής ταυτότητας και παράδοσης δοκιμάστηκαν και απέτυχαν στις προεδρικές». Είναι «σύνδρομο», κυρίες και κύριοι, να νιώθω βαθιά μέσα μου Έλληνας; Είναι «σύνδρομο» να υπερασπίζομαι τις αρχές και τα ιδανικά του έθνους μου; Είναι «σύνδρομο» να ψάλλω τον εθνικό ύμνο σε στάση προσοχής; Δηλαδή, εγώ, ο ΑΓΙΟΣ, που είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας, που τιμώ το έθνος και τις αξίες του και που ψάλλω τον εθνικό ύμνο σε στάση προσοχής και με ιερή συγκίνηση, δεν θέλω να βρεθεί λύση στο Κυπριακό; Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού δεν ήθελαν να δουν μια Κύπρο επανενωμένη; Δηλαδή, το ΑΚΕΛ υποστηρίζει ότι για να θέλει κανείς λύση στο Κυπριακό, πρέπει να απαρνηθεί την εθνική του καταγωγή; Το μικρό μυαλό του ΑΓΙΟΥ δεν μπορεί να συλλάβει τη σοφία των κομματικών διδασκάλων του ΑΚΕΛ. Δηλαδή, για να θέλω να δω τον τόπο μου επανενωμένο, πρέπει να πω ότι είμαι από τη Σπιναλόγκα;

Κύριοι του ΑΚΕΛ, η αποδοχή της ελληνικής μας ταυτότητας δεν είναι «σύνδρομο». Δεν είναι κάτι ευκαιριακό. Και ως εκ τούτου δεν δοκιμάζεται με μια προσφυγή στις κάλπες. Στις προεδρικές δοκιμάστηκε και απέτυχε η αλαζονεία της εξουσίας, η άρνηση του διαλόγου και ο στιγματισμός της αντίθετης άποψης. Να σας θυμίσω ότι είχε και το ΑΚΕΛ μερίδιο στην κατάσταση που αποδοκιμάστηκε στις περασμένες προεδρικές εκλογές, γιατί επί 4 ½ χρόνια στήριζε τον Τάσο Παπαδόπουλο. Και ακόμα κάτι: ο κ. Χριστόφιας στις διαπραγματεύσεις προσέρχεται με την ιδιότητα του ηγέτη της Ελληνοκυπριακής κοινότητας. Προσέξτε: Ελληνοκυπριακής. Και ο Ταλάτ της Τουρκοκυπριακής. Κανείς δεν ζήτησε, και δεν έχουμε τέτοια απαίτηση, να ξεχάσουν οι Τ/Κ την εθνική τους καταγωγή. Αλλά, δεν είναι δυνατόν να ζητάει ο ηγέτης της κοινότητάς μας και η κυβερνώσα παράταξη, εμείς να ξεχάσουμε και να ξεπουλήσουμε την εθνική μας καταγωγή. Λαός που πουλάει την εθνική του καταγωγή δεν έχει μέλλον, κυρίες και κύριοι. Άρα, ναι, θέλουμε να περάσει η ιδέα της επαναπροσέγγισης στον κόσμο, αλλά να στηρίζεται στο σεβασμό της ιδιαίτερης εθνικής ταυτότητας Ε/Κ και Τ/Κ.

Αν είναι κάτι που πρωτοαντίκρισα εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι ένα μικρό θαύμα συμβίωσης διαφόρων εθνοτήτων, με ιδιαίτερη και ξεχωριστή εθνική ταυτότητα, παράδοση και αξίες. Στην Αμερική δεν υπάρχουν μόνο Αμερικάνοι. Και όμως μέσα από τις εθνικές, πολιτιστικές, γλωσσικές, θρησκευτικές και διαπροσωπικές αντιθέσεις, προκύπτει η σύγκλιση και επιτυγχάνεται η συμβίωση. Και αυτό γίνεται – και εδώ είναι το σημαντικό – χωρίς να πρέπει να υποτιμηθούν ή να ξεπουληθούν οι εθνικές καταβολές του οποιουδήποτε. Αν σεβαστώ τον εαυτό μου, θα σεβαστώ και τον άλλον. Αν πουλήσω τις αξίες μου, φανταστείτε τι θα κάνω στον συνάνθρωπό μου…

Greetings from the USA!

Θέλουμε τη συμβίωση με τους Τ/Κ; (Νο1)

Καβγάς... αιωνίων σε επίπεδο νεολαίας

(Η σχετική ανάρτηση έχει ληφθεί από την εφημερίδα "Πολίτης")

Παλιές πληγές άνοιξε η συζήτηση για την καλλιέργεια της κουλτούρας της συμφιλίωσης ανάμεσα σε Ε/Κ και Τ/Κ στα σχολεία, αλλά και η πρόθεση του υπουργείου Παιδείας να προχωρήσει σε αλλαγές στα βιβλία της Ιστορίας. Η αντιπαράθεση επεκτάθηκε και στο μέτωπο της νεολαίας, σε μια αναβίωση της παραδοσιακής κόντρας ΕΔΟΝ - ΝΕΔΗΣΥ.
Η ΕΔΟΝ εξέφρασε την αγανάκτησή της για τις "σκιαμαχίες και τις άνευ περιεχομένου αντιδράσεις κάποιων για τη διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας στα σχολεία" και μίλησε για προσπάθεια να πληγεί το ΑΚΕΛ. Τα πυρά της ΕΔΟΝ στράφηκαν κατά του ΔΗΣΥ, τον οποίο επέκρινε για σειρά αντιφατικών δηλώσεων στελεχών του, εκκινώντας από τις προχθεσινές του προέδρου της ΝΕΔΗΣΥ Χριστόφορου Φωκαΐδη. Συγκεκριμένα, κατήγγειλε προσπάθεια του Νίκου Τορναρίτη να οικειοποιηθεί την ιδέα να καταστεί στόχος της Παιδείας η ειρηνική συμβίωση, στάθηκε στις "ακραίες αντιδράσεις" του βουλευτή Ανδρέα Θεμιστοκλέους, του Σωτήρη Σαμψών και της κίνησης καθηγητών "Αλλαγή", για να καταλήξει με τις υποστηρικτικές, προς τον υπουργό Παιδείας, δηλώσεις του Νίκου Αναστασιάδη. Η ΕΔΟΝ χαρακτήρισε "βουτιά από το 2008 στο 1950" τις δηλώσεις του Χριστόφορου Φωκαΐδη, τονίζοντας ότι τα σύνδρομα περί ελληνικής ταυτότητας και παράδοσης δοκιμάστηκαν και απέτυχαν στις προεδρικές. Προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα επέκρινε τη ΝΕΔΗΣΥ για ταύτιση με "τις ακραίες αντιδράσεις του Αρχιεπισκόπου και του ακροδεξιού Δράσις - ΚΕΣ". Μάλιστα έθεσε υπό κρίση την αντίληψη του ΔΗΣΥ για την ιστορική αλήθεια, ανασύροντας την αποκατάσταση των 62, την προσπάθεια εξαγνισμού του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β΄ και την απόφαση της Κλαίρης Αγγελίδου επί υπουργίας Κληρίδη να στείλει μαθητές για "προσκύνημα" στο μνημείο του Γρίβα στη Λεμεσό. Η ΕΔΟΝ άφησε σαφώς να νοηθεί ότι κάποιοι φοβούνται την ιστορική αλήθεια, αφήνοντας σαφείς αιχμές για τα γεγονότα του 1974. "Είμαστε ικανοποιημένοι με το να μη γνωρίζουν οι μαθητές μας πώς φτάσαμε στην τραγωδία του '74; Είμαστε ικανοποιημένοι από την απουσία των μετέπειτα χρόνων και κυρίως τη συνομολόγηση των συμφωνιών υψηλού επιπέδου από τον Πρόεδρο Μακάριο και τον Σπύρο Κυπριανού και οι οποίες αποτελούν πολιτική πυξίδα για τις επιδιώξεις μας σήμερα; Είναι δυνάμεις όπως το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ ικανοποιημένες από αυτές τις ιστορικές στρεβλώσεις και δεν επιθυμούν οποιεσδήποτε αλλαγές;", έθεσε σειρά ερωτημάτων η ΕΔΟΝ.

Αντεπίθεση
Για προσέγγιση των πραγμάτων με όρους ψυχρού πολέμου κατηγόρησε την ΕΔΟΝ η ΝΕΔΗΣΥ. Η οργάνωση νεολαίας του ΔΗΣΥ εντόπισε ότι η ΕΔΟΝ απέφυγε να αναφερθεί στο γεγονός ότι οι πιο έντονες και ακραίες αντιδράσεις γύρω από τα ζητήματα που προέκυψαν στο χώρο της Παιδείας προήλθαν από τα συμπολιτευόμενα κόμματα. Αντ' αυτού, σημείωσε η ΝΕΔΗΣΥ, τα πυρά της ΕΔΟΝ στρέφονται εναντίον της και εναντίον του ΔΗΣΥ "που ως αντιπολίτευση, όπως όλη η κοινωνία αναγνωρίζει, τηρεί την πλέον υπεύθυνη στάση έναντι της Κυβέρνησης". Η ΝΕΔΗΣΥ δεν δίστασε να χαρακτηρίσει ακραίες τις θέσεις της ΕΔΟΝ. "Όσο ακραίες είναι οι απόψεις εθνικιστικών δυνάμεων που εκφράζονται ενάντια στην όποια αλλαγή, άλλο τόσο ακραίες είναι οι θέσεις της ΕΔΟΝ, η οποία θέλει, από ό,τι φαίνεται, να γράψει η ίδια την ιστορία. Εμείς επαναλαμβάνουμε πως την ιστορία την γράφουν οι ιστορικοί. Σε κάθε περίπτωση δεν θα ακολουθήσουμε την ΕΔΟΝ στο δρόμο της δημιουργίας όξυνσης, σε μια περίοδο που απαιτείται η μέγιστη ενότητα του εσωτερικού μας μετώπου. Αν οι κυβερνώντες δεν μπορούν να το κατανοήσουν αυτό, θα φροντίσουμε εμείς να τους διευκολύνουμε", κατέληξε η ΝΕΔΗΣΥ.

Μα πως μπορούμε και ξεχνάμε;

Κυρίες μου και κύριοι, έχετε τις ευλογίες του ΑΓΙΟΥ από τις Ηνωμένες πολιτείες όπου διάγει τις τελευταίες τρεις βδομάδες της ζωής του. Βρίσκεται σε ένα τόπο πολύ μακριά από την αγαπημένη πατρίδα, όμως η καρδιά συνεχίζει να βαράει ελληνικά. Ελληνικά και ανεπανάληπτα. Από την ξενιτιά που βρίσκομαι είπα και εγώ να σας ξυπνήσω λίγο από τη ραστώνη των καλοκαιρινών διακοπών και μαζί να γυρίσουμε το βλέμμα πίσω. Ξέρω ότι τα καλοκαίρια είναι για να τα σπάμε στα clubs και να ξεφαντώνουμε και να ερωτευόμαστε και να μαυρίζουμε εις τας παραλίας της Μυκόνου ή της Αγίας Νάπας, αλλά ενίοτε πρέπει και να σκεφτόμαστε λιγάκι. Έλα, πάμε όλοι μαζί το γνωστό πια σλόγκαν του ΑΓΙΟΥ, που θέλει να πιστεύει ότι από συνήθεια σας έγινε λατρεία (!): να μην μασάμε ότι μας πασάρουν οι καρεκλοκένταυροι, αλλά να τους κρίνουμε. Να τους επικρίνουμε και να τους το φωνάζουμε.

Μη! Όχι, μην το κάνετε, μη βγείτε από το ιστολόγιο! Δεν θα αρχίσω κήρυγμα πάλε! I promise! Τον ΑΓΙΟ άλλο τώρα τον απασχολεί: η μοίρα του τόπου μας. Τι θα γίνει; Θα λυθεί το Κυπριακό ή όχι, τελικά; Ποια θα είναι η μοίρα αυτού του λαού; Και πείτε ότι τη βρήκαμε τη λύση, πως θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον σκόπελο της ιστορίας. Γιατί η ιστορία γράφτηκε με το αίμα και τον πόνο του κυπριακού λαού το 1974. Και η ιστορία δεν είναι τσίχλα, για να τη μασάει ο καθείς όπως θέλει και όταν δεν του αρέσει να τη φτύνει. Η ιστορία ότι γράφει δεν ξεγράφει. Και είναι εκεί: στο βλέμμα της μάνας που ακόμα καρτερά τον γιο της… Η ιστορία είναι εκεί, κυρία μου. Θέλετε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω; Τι έγινε τον Αύγουστο του 1996; Θυμόμαστε; Θυμάται κανείς; Ήμασταν σε περίοδο διακοπών και τότε. Όταν έγινε στη Δερύνεια διαδήλωση κατά των κατακτητών. Και πήγαν πολλοί. Νέοι και νέες από όλη την Κύπρο. Και πήγε και ο Τάσος. Στα επεισόδια που ακολούθησαν με τις κατοχικές δυνάμεις ο Τάσος δολοφονήθηκε από τα φονικά χτυπήματα αστυνομικών του ψευδοκράτους και «Γκρίζων Λύκων». Στην κηδεία του Τάσου έκλαψε όλη Κύπρος. Και εγώ και εσύ και όλοι μας. Μετά την κηδεία του Τάσου λίγος κόσμος κατευθύνθηκε στον τόπο της δολοφονίας του, για να καταθέσει λίγα λουλούδια, τιμής ένεκεν. Και ο Σολωμός, το παλικάρι με το τσιγάρο στα χείλη, βγήκε στον ιστό να κατεβάσει το κόκκινο πανί. Και δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από λεγόμενο «υπουργό» της ψευδοκυβέρνησης Ντενκτάς. Με 2 σφαίρες στον λαιμό και 1 στο στήθος.

Τι ωραία, ε; Σαν παραμυθάκι. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε για πολλούς από μας! Το λέμε μια φορά κάθε τόσο, αν το λέμε και τότε και ξεμπερδεύουμε. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΕΤΣΙ, κυρία μου. Δεν είναι έτσι. Η θυσία των δυο αυτών παλικαριών στοιχειώνει τον νεανικό νου και την καρδιά ακόμα. Με ένα μεγάλο ερωτηματικό να παραμένει για τη μοίρα αυτού του τόπου, για το μέλλον του. Αλήθεια, ποιος δεν δάκρυσε εκείνον τον μαύρο Αύγουστο του ’96; Αλήθεια, ποιος θυμάται τώρα εν έτει 2008 τι έγινε τότε; Ξεχνάμε, κυρία μου. Μα δεν πρέπει να ξεχνάμε, ρε γαμώτο. Λαός που ξεχνάει την ιστορία του είναι έρμαιο του φόβου και δεν μπορεί να κοιτάξει το μέλλον με παρρησία. Λαός που ξεχνάει την ιστορία του είναι έρμαιο του κάθε βλακός, που προσπαθεί να τον φοβίσει, κυρία μου. Εγώ προσωπικά, θέλω να βρεθεί λύση στο εθνικό μας πρόβλημα και μάλιστα λύση ομοσπονδίας. Θέλω να επανενωθεί ο τόπος μας. Αλλά, αρνούμαι να ξεχάσω. Αρνούμαι να πάψω να λέγομαι Έλληνας. Είμαι Έλληνας και είναι περήφανος γι’ αυτό. Και όσοι για χάρη της λύσης πιστεύουν ότι πρέπει να ξεπουλήσουμε την εθνική μας καταγωγή, ας πάνε στο μνήμα του Τάσου και του Σολωμού και ας τους πούνε – αν έχουν, δηλαδή – τη δικαιολογία τους. Πως είπατε; Δεν πρέπει να είμαστε εθνικιστές; Ναι, συμφωνώ! Δεν πρέπει να είμαστε εθνικιστές. Δεν στηρίζει ο ΑΓΙΟΣ οργανώσεις του τύπου «Χρυσή Αυγή» ή ΑΦΕ, η οποία δραστηριοποιείται κυρίως στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Αλλά από την άλλη, δεν μπορώ να δεχτώ συνθήματα όπως αυτά των φίλων οπαδών της Ομόνοιας «Γαμώ το έθνος σας. Έλληνες είστε και φαίνεστε!» Ναι, είμαστε Έλληνες και αγωνιζόμαστε για την επανένωση του τόπου μας. Δηλαδή, κυρία μου, για να αγωνιστεί κανείς για την επανένωση της Κύπρου, πρέπει να πει ότι δεν είναι Έλληνας; Τι είναι Σπιναλογκέζος;
Κυρίες και κύριοι, στρέψτε πίσω το βλέμμα και τις θύμησες στον μαύρο εκείνο Αύγουστο του 1996. Στον Τάσο και τον Σολωμό. Και αν δεν μπορείτε να θυμηθείτε ίσως να σας βοηθήσει μια επίσκεψη στο www.youtube.com. Πληκτρολογήστε την ηλεκτρονική αυτή διεύθυνση και όταν μπείτε γράψτε με λατινικούς χαρακτήρες – εγώ έτσι το βρήκα πάντως – το όνομα Σολωμός Σολωμού. Μπήκα και εγώ, κυρία μου, και είδα… Και τι δεν είδα. Τον είδα να ανεβαίνει στον ιστό, μάγκας, να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Είδα να Τον πυροβολούν και να πέφτει. Είδα να Τον μεταφέρουν στις ελεύθερες περιοχές και να προσπαθούν, να κάνουν ό,τι μπορούν, για να Τον κρατήσουν στην ζωή. Είδα το πρόσωπό Του γεμάτο αίματα. Είδα να Του κλείνουν τα μάτια. Άλλο να το βλέπεις.
Στον πατέρα της Αναστασίας και στον μάγκα με το τσιγάρο στο στόμα ο ΑΓΙΟΣ χρωστά ένα βαρύ ζεϊμπέκικο… Τον μόνο χορό, που έμαθε να χορεύει (προσπαθεί τουλάχιστον!)…

Greetings from the USA!