ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ…

Την πρώτη θέση στον 14ο Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό «Eurovision Young Musicians 2008», που πραγματοποιήθηκε στη Βιέννη, κατέκτησε ο 18χρονος Κερκυραίος κλαρινετίστας Διονύσης Γραμμένος. Στον προκριματικό, ο νεαρός ταλαντούχος μουσικός έπαιξε (τρεις παραλλαγές) Stravinsky και L. Bassi (Rigoletto Fantasia Di Concerto), ενώ στο πιάνο τον συνόδεψε η Ελένη Νικολαΐδη και όπως αναφέρει η «Ναυτεμπορική», με την ερμηνεία του, η Διεθνής Κριτική Επιτροπή τον επέλεξε μεταξύ 16 νέων μουσικών για την τελική επτάδα. Μπροστά από το Δημαρχείο της Βιέννης, ο Διονύσης Γραμμένος με την ερμηνεία του σε κομμάτι του «Κονσέρτου για Κλαρινέτο και Ορχήστρα» του Jean Franηaix, μάγεψε στον τελικό το πολυπληθές κοινό και τη διεθνή κριτική επιτροπή, κερδίζοντας την πρώτη θέση. Ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, ο διεθνούς φήμης μαέστρος sir Roger Norrington, συνεχάρη μάλιστα προσωπικά τον Διονύση Γραμμένο για την εξαιρετική ερμηνεία του.
Οι επτά νέοι σολίστ συνέπραξαν με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης, υπό τη διεύθυνση του Aleksandar Markovic. Ο τελικός του διαγωνισμού, που μεταδόθηκε από την ΕΤ1, και σηματοδοτεί την έναρξη του φημισμένου Φεστιβάλ της Βιέννης (Wiener Festwochen), πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια και στόχο έχει να προσφέρει μία ευκαιρία σε νέους σολίστ για διεθνή καριέρα.
Ο Διονύσης Γραμμένος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα και ασχολείται με τη μουσική από τα παιδικά του χρόνια. Είναι πρωτοετής φοιτητής στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνεχίζει τις σπουδές του στη μουσική, στο Ωδείο Αθηνών, με καθηγητή το διεθνούς φήμης Κερκυραίο σολίστα Σπύρο Μουρίκη.
Ο νεαρός μουσικός, αναφερόμενος στην επιτυχία του, δήλωσε ότι η συμμετοχή του στον διαγωνισμό υπήρξε μια εξαιρετική εμπειρία για τον ίδιο, αλλά και μια ευκαιρία για να προβληθεί η ελληνική Τέχνη και ο πολιτισμός στην Ευρώπη.

Νομπελίστες δύο Ελληνες

(Το παρακάτω κείμενο είναι ένα δημοσίευμα της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ)

Το Νόμπελ Ειρήνης μοιράζονται με άλλους 45 επιστήμονες ο Χρήστος Ζερεφός και ο Αλκιβιάδης Μπάης. Κάτοχοι του βραβείου Νομπέλ Ειρήνης είναι εδώ και λίγες ημέρες ο Χρήστος Ζερεφός, πρόεδρος του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και ο Αλκιβιάδης Μπάης, καθηγητής στο ΑΠΘ.

Ο Χρ. Ζερεφός και ο Αλκ. Μπάης είναι οι πρώτοι Ελληνες στους οποίους έχει απονεμηθεί ποτέ το βραβείο και το μοιράζονται με άλλους 45 διακεκριμένους επιστήμονες από όλο τον κόσμο.Μαζί με τον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Αλ Γκορ, ο οποίος πήρε εξ ημισίας το Νομπέλ Ειρήνης του 2007 βραβεύτηκε επίσης η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) των Ηνωμένων Εθνών. Ο πρόεδρος της Διακυβερνητικής Επιτροπής (IPCC) δρ. Ρ. Πασαούρι αποφάσισε να "διανείμει" τη διάκριση στους επιστήμονες που οδήγησαν την Επιτροπή στην τιμητική αυτή διάκριση, τα πορίσματα της οποίας έδειξαν το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος της υπερθέρμανσης του πλανήτη και αποτελούν παγκοσμίως το βασικό δείκτη για τη χάραξη της πολιτικής για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών."Μου έκαναν την τιμή να με συγκαταλέξουν στους τιμώμενους και προ δέκα ημερών έφθασε στο σπίτι μου το Δίπλωμα Συμμετοχής στο Νομπέλ Ειρήνης 2007", είπε ο κ. Ζερεφός, επιστημονικές εργασίες του οποίου έχουν συμπεριληφθεί σε όλες τις εκθέσεις του IPCC."Η χαρά μου είναι διπλή γιατί ένας πολύ στενός μου συνεργάτης και ο "διάδοχός" μου στο Εργαστήριο Φυσικής της Ατμόσφαιρας Αλκιβιάδης Μπάης βραβεύεται μαζί μου", συμπληρώνει ο κ. Ζερεφός και συνεχίζει: "Είναι κι εκείνος βαθιά συγκινημένος, αλλά πολύ σεμνός για να ανακοινώσει τη διάκρισή του. Οπως και να το κάνουμε όμως είναι μια δικαίωση, ιδίως για την Ελλάδα που έχει μια... κακοδαιμονία με τα ζητήματα του περιβάλλοντος".

Κυπριακό: εξελίξεις ή μια από τα ίδια;

Με την ανάληψη της προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Δημήτρη Χριστόφια ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια για οριστική διευθέτηση του κυπριακού προβλήματος. Η κινητικότητα όλων των συμβαλλομένων στη διαπραγμάτευση του εθνικού θέματος μερών έρχεται να ενισχύσει το κλίμα ευφορίας, το οποίο κυριάρχησε τόσο στην εσωτερική πολιτική σκηνή, όσο και στο διεθνές περιβάλλον μετά την εκλογική επικράτηση του ηγέτη του ΑΚΕΛ. Ωστόσο, οι εξελίξεις στο εθνικό θέμα, ανέκαθεν, προκύπτουν από τη συνδυαστική δράση διαφόρων παραγόντων, οι οποίοι αποτυπώνονται σε ένα μαθηματικό τύπο: Α + Β + Σ= Χ. Όπου Α, ο «μακρόκοσμος», όλες οι εξελίξεις στο διεθνοπολιτικό σκηνικό. Όπου Β, ο «μικρόκοσμος», όλες οι διεργασίες και οι εξελίξεις στο ενδοκυπριακό πολιτικό σκηνικό αμφοτέρων των κοινοτήτων. Όπου Σ, μια σταθερά, η στρατηγική θέση της Κύπρου. Το αποτέλεσμα στο κυπριακό θα προκύψει και στην τρέχουσα φάση του Κυπριακού από τη διαπλοκή «μακροκόσμου» και «μικροκόσμου».
Το κυπριακό πρόβλημα αποτελεί μέρος ενός αγώνα με πολλές διαστάσεις και πολλούς παίκτες. Φανταστείτε το εθνικό μας θέμα ως ένα πιόνι σε μια εν εξελίξει παρτίδα σκάκι: κάθε κίνηση επιφέρει τις δικές της συνέπειες στη γιγαντιαίων διαστάσεων διεργασία ισορροπίας δυνάμεων. Από ό,τι φαίνεται η στάση του «μακρόκοσμου» (ΗΠΑ, Ε.Ε., Αγγλίας) δεν έχει διαφοροποιηθεί όσο αφορά στο κυπριακό. Και οι ΗΠΑ και η Αγγλία θεωρούν ότι η «λύση» στο Κυπριακό δόθηκε με τη δημιουργία του υφιστάμενου status quo το 1974. Ως εκ τούτου κάθε προσπάθειά τους για οριστική διευθέτηση του εθνικού θέματος δεν θα οδηγήσει στην επαναφορά του status quo ante. Με άλλα λόγια δεν πρόκειται να πιέσουν την Τουρκία να κάνει υποχωρήσεις στο Κυπριακό. Το ακριβώς αντίθετο: οι πιέσεις θα ασκηθούν στην Ε/Κ πλευρά, η οποία θα πρέπει να αναγνωρίσει τις λεγόμενες «πραγματικότητες» του ’74. Από την άλλη είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι στην τουρκική κοινή γνώμη κερδίζει έδαφος μια «αντι-ευρωπαϊκή» λογική: αν τελικά προσφερθεί στην Τουρκία μια ειδική εταιρική σχέση και όχι η ευκαιρία πλήρους ένταξης στην Ε.Ε., τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος απόσυρσης του τουρκικού ενδιαφέροντος για ένταξη στην Ε.Ε. κάτι που τορπιλίζει ολόκληρη τη φιλοσοφία της Ε/Κής τακτικής στο Κυπριακό.
Οι εξελίξεις στον «μικρόκοσμο» θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ενδιαφέρουσες. Στην Ε/Κ πλευρά η νέα πολιτική ηγεσία, που προέκυψε από τις προεδρικές εκλογές του 2008, προχωρεί με μια καλά προσχεδιασμένη τακτική: κέρδισε τις εντυπώσεις με την πολιτική επαναπροσέγγισης με τους Τ/Κ. Απέδειξε ότι η πηγή αδιαλλαξίας στο Κυπριακό είναι η Τουρκία και ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και όχι η Κυπριακή Δημοκρατία. Η έναρξη λειτουργίας των τεχνικών επιτροπών συνιστά θετικό βήμα προς την κατεύθυνση επανέναρξης του διαλόγου μεταξύ Ε/Κ και Τ/Κ για λύση του κυπριακού. Ωστόσο, ο Ταλάτ συνεχίζει να κρατά την ίδια απαράδεκτη στάση στο κυπριακό, η οποία δεν επιτρέπει προσέγγιση των δυο κοινοτήτων και έναρξη ουσιαστικού διαλόγου στο Κυπριακό. Επομένως, η δράση (της Ε/Κ πλευράς) εξουδετερώθηκε από την αντίδραση (των Τ/Κ).
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν έχουμε πράγματι εισέλθει σε μια νέα φάση στο Κυπριακό, η δυναμική της οποίας θα οδηγήσει σε λύση του προβλήματος ή αν ζούμε μέρες του παρελθόντος, όπως για παράδειγμα της περιόδου ευφορίας, που ακολούθησε την εκλογική επικράτηση του Γιώργου Βασιλείου έναντι του Σπύρου Κυπριανού, ο οποίος θεωρείτο πηγή αδιαλλαξίας στο Κυπριακό. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα το ερώτημα αυτό. Ωστόσο, το κλειδί της λύσης του Κυπριακού βρίσκεται στα χέρια των Ε/Κ. Η επόμενη κίνηση στο σκάκι ανήκει στον Δημήτρη Χριστόφια. Όλα θα κριθούν από την ετοιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας να κάνει εκείνες τις υποχωρήσεις, που θα επιτρέψουν λύση του Κυπριακού. Υποχωρήσεις για λύση. Ιδού το πραγματικό δίλλημα, που γεννά το σημαντικότερο ερώτημα: ποια λύση επιθυμούν οι Ε/Κ όσο αφορά στο Κυπριακό, τελικά; Η κυβέρνηση οφείλει να καταγράψει τη λαϊκή βούληση και να πάρει θέση ευθύνης έναντί της.

"ΕΑΛΩ Η ΕΛΛΑΣ"

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ

http://www.epithesh.blogspot.com/

http://www.infonewhumanism.blogspot.com/

http://www.globala.blogspot.com/

«Ataka» man!

Εδώ και αρκετό καιρό παρακολουθώ τον Αλέκο Αλαβάνο και τον αντιπολιτευτικό λόγο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και έχω σχηματίσει την πιο αλγεινή εικόνα. Ο κ. Αλαβάνος και ο Συνασπισμός δεν έχουν μέχρι τώρα αρθρώσει υπεύθυνο αντιπολιτευτικό λόγο: στηλιτεύουν μεν τις δράσεις της κυβερνητικής πολιτικής επί παντός επιστητού, αλλά αρκούνται μόνο σε γενικόλογες τοποθετήσεις, σε μια ακατάσχετη «ατακολογία», η οποία δεν έχει πολιτικό χαρακτήρα, αλλά εξαντλείται σε προσωπικές επιθέσεις κατά του πρωθυπουργού και των κυβερνητικών στελεχών. Ο κ. Αλαβάνος εισήγαγε ένα νέο μοντέλο πολιτικής συμπεριφοράς: ο πολιτικός λόγος δεν πρέπει να στηρίζεται στο επιχείρημα, δεν πρέπει να δίνει απαντήσεις επί της ουσίας, αλλά – για τον κ. Αλαβάνο – ο πολιτικός λόγος πρέπει να εξαντλείται σε «ατάκες». Ο κ. Αλαβάνος προκρίνει την επικοινωνιακή εικόνα αντί της ουσίας της πολιτικής. Ακόμα και από το βήμα της βουλής πέφτουν βροχή οι ατάκες από τον επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Συνασπισμού: «Γερμανός υπουργός οικονομικών και για τα λιμάνια υπουργός από το Dubai»! Είναι αυτός υπεύθυνος αντιπολιτευτικός λόγος; Να με συγχωρεί η χάρη σας, κύριε Αλαβάνε, αλλά αυτός δεν είναι καν πολιτικός λόγος, πόσο μάλλον υπεύθυνος. Απλώς, ο κ. Αλαβάνος, ξέρει ότι όταν γίνονται συζητήσεις στο επίπεδο αρχηγών κομμάτων στο ελληνικό κοινοβούλιο η προσοχή των ΜΜΕ είναι επικεντρωμένη σε αυτές. Και αναζητά ευφάνταστους τρόπους, για να τραβήξει την προσοχή της κάμερας. Κτίζει προφίλ ο κ. Αλαβάνος. Τι το θέλει; Έχω μια μικρή υποψία: εδώ και αρκετό καιρό ο κ. Αλαβάνος φιγουράρει ως σκιώδης υπουργός Εσωτερικών μιας κρυφής, ανομολόγητης έλξης ΠΑΣΟΚ – ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και αυτός και ο Αλέξης Τσίπρας «ποντάρουν» σε αυτό το ανομολόγητο εκλογικό πάθος των δυο αυτών κομματικών μηχανισμών. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γίνεται ένα άλλο ΠΑΣΟΚ! Ακούσατε εσείς κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό επιχείρημα από το ΠΑΣΟΚ ή τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; Όχι! Μονίμως και τα δυο κόμματα εξαπολύουν υβριστικούς προσωπικούς αφορισμούς προς τα κυβερνητικά στελέχη χωρίς να προτείνουν εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις. ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ, ΤΕΛΙΚΑ!!!

Sorry κιόλας, κ. Παπανδρέου και κ. Αλαβάνε, αλλά δεν είναι όλα τα κόμματα σαν και τα δικά σας. Η Αλέκα Παπαρήγα ηγείται ενός αριστερού κόμματος, δίνει τη μάχη του πολίτη στο πεζοδρόμιο και όχι στα πλούσια σαλόνια με τα λεφτά του μπαμπά, κ. Αλαβάνε, και αρθρώνει υπεύθυνο πολιτικό λόγο ουσίας. Ούτε βρίζει η κ. Παπαρήγα, ούτε αρκείται σε ατάκες και αφορισμούς. By the way, πιστέψαμε ότι η άνοδος στην ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του κ. Αλέξη Τσίπρα θα έφερνε αέρα ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Με λύπη όμως διαπιστώνω ότι ο κ. Τσίπρας είναι και αυτός τελικά ένας «Ataka» man! Ας μας πει τι μοντέλο διοίκησης του ΟΤΕ προτείνει. Συγκεκριμένες προτάσεις, όχι αοριστολογίες, όχι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Γιατί η δημοκρατία και ο πολιτικός πολιτισμός επιδιώκει τον αυστηρό, κριτικό και δηκτικό λόγο της αντιπολίτευσης, όχι όμως ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις. Ο βίος του κ. Αλογοσκούφη είναι γνωστός, κ. Αλαβάνε. Μπορεί κανείς να διαφωνεί με τις ενέργειες του και τις πολιτικές πρακτικές, τις οποίες ακολουθεί, αλλά δεν αμφισβητεί ότι ο Γιώργος Αλογοσκούφης ως καθηγητής οικονομικών δούλεψε στο ανταγωνιστικό περιβάλλον των αγγλικών πανεπιστημίων και διέπρεψε στον ακαδημαϊκό χώρο. Άλλο είναι η κριτική στις πολιτικές του επιλογές ως υπουργός Οικονομικών και άλλο είναι τα προσωπικά χτυπήματα κάτω από τη μέση.

Γιατί μπορεί κανείς να διερωτηθεί: ο κ. «Ataka» man ποιος είναι και τι έχει κάνει στην ζωή του; Είναι αυτοδημιούργητος ή μήπως στηρίχτηκε στα δεκανίκια άλλων; Όποιος κρίνει πρέπει και να κρίνεται…

Άνθρωπος, Άνθρωπος... Παιδιά, βρήκα έναν Άνθρωπο...

Τελικά τα τηλεοπτικά παράθυρα δεν φιλοξενούν μονάχα τη βλακεία και την υποκρισία των celebrities. Δεν τους απασχολούν μόνο τα πικάντικα, τρελά και παλαβά της καλλιτεχνικής νομενκλατούρας των σφογγοκολάριων και των «ψώνιων». Πάνω που ήθελα να σας ρωτήσω, κυρίες και κύριοι, αν έχετε καμιά αποκλειστική πληροφορία αν τελικά ο Ρουβάς θα γίνει «ένας sexy χαζομπαμπάς ετών 37», όπως διαδίδει η εκλεκτή κυρία της εθνικής ενημέρωσης, Χριστίνα Λαμπίρη. Όχι τίποτε άλλο αλλά να ξέρω να μην τρέχω την τελευταία στιγμή να αγοράζω μωρουδιακά και τέτοια. Να φροντίσω από τώρα να διατρέξω New York, London, Kolonakion και να ψωνίσω και εγώ ό,τι «ψωνίζουν» καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα και οι άλλοι. Πάνω, λοιπόν, που είχα αυτήν την κρίσιμη ερώτηση να σας υποβάλω, πέφτει μάτι και αυτί σε μια ιστορία ενός νεαρού παιδιού στους δρόμους της Αθήνας. Μιας πολιτισμένης Αθήνας, η οποία φιλοξένησε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε η κυρία Μπακογιάννη κομπορρημονούσε ότι στους δρόμους δεν υπήρχαν άστεγοι, δεν υπήρχε κοινωνική εξαθλίωση. Ναι, σωστά τα λέγατε! Η Αθήνα τότε ήταν μια πολυτελής βιτρίνα, η οποία έκρυβε με τα ψεύτικα ψιμύθια των “in” κοσμικών εκδηλώσεων προς τιμήν του Ολυμπιακού πνεύματος (!) τη μιζέρια και την κοινωνική εξαθλίωση. Εξαφανίσατε τους αστέγους, κυρία Μπακογιάννη, γιατί τους στοιβάξατε όλους σε μια γωνιά ως να ήταν σκυλιά ή γατιά, τα οποία οι κυρίες της υψηλής αθηναϊκής κοινωνίας αρέσκονται να επιδεικνύουν προς απόδειξη της κοινωνικής ανωτερότητάς τους. Κούνια που τις κούναγε! Κάτι τέτοια «μαγικά» τα συνηθίζουν οι πολιτικοί στις μέρες μας. Το αφήνω ως εδώ… τα σχόλια δικά σας.

Είδα, που λέτε, στην πρωινή εκπομπή «Κοινωνία ώρα Mega» με τους Δημήτρη Καμπουράκη και Γιώργο Οικονομέα την ιστορία του πιο μικρού αστέγου της Αθήνας। Σαν ένα παραμύθι ακουγόταν. Ένα παιδί στην ηλικία μας (είναι δεν είναι 20 ετών), που ζει στους δρόμους της Αθήνας, έχοντας για σπίτι του τον ουρανό και για αδέλφια τ’ άστρα. Ένα παιδί σαν και εμάς, που δεν τα έχει όμως όλα έτοιμα σαν και του λόγου μας. Ένας νέος με όνειρα, με ελπίδες, με εκείνην τη μοναδική νεανική ματιά της τρικυμισμένης συνείδησης, που δεν αντέχει να βλέπει την αδικία να ναρκώνει συνειδήσεις και να εξουδετερώνει ψυχές. «Παραπονεμένα λόγια κρύβανε τα μάτια του, γιατί τ’ άδικο το ζούσε μέσα από την κούνια του». Δεν με ξάφνιασε διόλου η ωριμότητα του νέου αυτού. Με έκανε, όμως, να αναλογιστώ τι έχουμε εμείς, που τα έχουμε όλα. Για σκεφτείτε το; Εμείς που και πιστωτική έχουμε και αυτοκίνητα πολυτελείας και σπουδάζουμε και στα Harvard και πάμε και στα clubs μέχρι πρωίας, εμείς, που τα έχουμε όλα, δεν έχουμε τίποτα. Ούτε ωριμότητα – οι πιο πολλοί τουλάχιστον – ούτε κριτική σκέψη, ούτε φυσικά και διάθεση να θυσιάσουμε την καλοπέρασή μας για μια Ιδέα, για ένα Ιδανικό ή για την Αγάπη. Κι όμως αυτός ο νέος τι ζήταγε; Μια δουλειά να σταθεί στα πόδια του. Δεν ήθελε ελεημοσύνες. Δεν ζήταγε το «λυπάμαι» μιας κοινωνίας ψεύτικης. Με τα δυο του χέρια ζήταγε να αλλάξει την ζωή του. Με την αξία του και όχι με δεκανίκια. Ζήταγε επίσης κάτι που δεν «πουλιέται» εύκολα στις μέρες μας: αληθινή αγάπη. Ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά. Τόσο απλά… Τόσο απλά κι όμως τόσο δύσκολα...

Τα 3 Περί… της ζωής μας!

1ο Περί της οδικής συμπεριφοράς των Κυπραίων
Ιούλιος μήνας σε μια κεντρική λεωφόρο της ενδόξου πρωτευούσης της Κύπρου, της τιμημένης Λευκωσίας. Παίρνεις το αυτοκίνητο σου για μια διαδρομή μισής ώρας και φτάνεις στον προορισμό σου στον διπλάσιο χρόνο. Και μέχρι να φτάσεις είναι ως να έχεις κάνει τρία μπάνια! Άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το ζεις. Αλλά μην πάμε μακριά. Μια ανοιξιάτικη μέρα του Απρίλη είσαι στο δρόμο της τιμημένης πρωτεύουσας πάντα. Τα ίδια περίπου θα πάθεις: τον διπλάσιο χρόνο θα τον χρειαστείς οπωσδήποτε, θα φας επιπλέον και 5 – 6 μούντζες από τους λοιπούς οδηγούς, θα βρίσεις και εσύ που σε πνίγει το δίκαιο και εν τέλει θα φτάσεις. Η οδική συμπεριφορά των Κυπρίων χρίζει ιδιαίτερης μελέτης ως εν γένει κοινωνιολογικό και πολιτικό φαινόμενο. Μια κοινωνία, η οποία μαθαίνει ή καλυτέρα επιβάλλει στους πολίτες της, ότι, για να είναι «in» και «cool», πρέπει να έχουν ή BMW ή Mercedes, αυτή η κοινωνία ευθύνεται για όσα συμβαίνουν στους δρόμους καθημερινά. Για μια διαδρομή 10 λεπτών ο Κυπραίος πρέπει να πάει με το αυτοκίνητο. Ούτε λόγος να πάει «με τα πόθκια το μωρό» (η τυπική κουβέντα της Κύπριας μάνας ή καλύτερα «μάμας»). Αυτό όμως είναι το δεύτερο Περί και θα το δούμε σε λίγο. Μην νομίζετε όμως ότι οι πεζοί, σαν και του λόγου μου, είναι σε καλύτερη μοίρα από τους οδηγούς. Ότι κινδυνεύεις αυτό είναι αλήθεια. Γιατί σε αυτόν τον τόπο τα ανώριμα παιδάκια της «μάμας» έχουν αυτοκίνητα και δη και πολυτελείας. Από την άλλη έχω την εντύπωση ότι τα πεζοδρόμια σε αυτόν τον τόπο είναι μια τυπική λεπτομέρεια: τα μισά είναι υπό επιδιόρθωση και τα άλλα μισά χρησιμοποιούνται για στάθμευση αυτοκινήτων. Και οι χώροι στάθμευσης για άτομα με ειδικές ικανότητες είναι και αυτοί δικοί μας. Σταθμεύει ο «γιόκκας» της μάμας του τζαι που τους άλλους εν τον κόφτει. Γαία πυρί μειχθήτω! Λαϊκιστί στα @@ του!

2ο Περί της «μάμας»
«Μα εν να πάει με τα πόθκια το μωρό;» «Παναγία μου, Ανδρέα, δώκε λεφτά στο μωρό;» «Μωρό μου, είσαι σκοπιά πάλε; Έφαες σήμερα όξα να σου φέρω σουβλάκια;» Τυπικές κουβέντες της Κυπρίας «μάμας». Και το μωρό είναι ένας μαντράχαλος άνω των είκοσι. Κυρία μου, σέβομαι το γεγονός ότι αγαπάς τα παιδιά σου και θέλεις να είσαι δίπλα τους. Αλλά όχι και σε αυτόν τον βαθμό πια. Εδώ θα πάνε να πηδ… και θα τους δίνεις οδηγίες, κυρία μου! Και δεν είναι σωστό να μας θεωρούν «μωρά», γιατί δεν είμαστε. Έχουμε, τουλάχιστον κάποιοι από μας, ώριμη κριτική σκέψη και αντίληψη για το ό,τι συμβαίνει γύρω μας και μπορούμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας μόνοι. Δεν θέλουμε ούτε κήνσορες, ούτε προστάτες. Θέλουμε να σχεδιάσουμε μόνοι μας την ζωή μας. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις: κλασικό παράδειγμα το κοπρόσκυλο ο γιος της μάμας, ο οποίος βαριέται από την πολλή ξεκούραση και θέλει το «μωρό» να πάει shopping therapy με την κάρτα της «μάμας». Τζαι καμώνεται τη νύχτα ο γιος της «μάμας» ότι είναι τζαι άντρας με μεγάλα @@, που έχει και 3 γκόμενες αράδα… Να γελάσω ή κλάψω;

3ο Περί γιου και κόρης της «μάμας»
Ο γιος: γκόμενες όσο πιο χαζές τόσο το καλύτερο, one night stand – sex της μιας βραδιάς, που πνίγει συναισθήματα και αγάπες, γυμναστήριο – his body is his temple, shopping therapy με την κάρτα της «μάμας» και τακτικός θαμώνας των clubs και των café της Μακαρίου.
Η κόρη: μαλλί, βάψιμο, φουστούδα super mini, φακούς να κάμει τα μάθκια της γαλάζια, να πάει μαγαζιά τζαι να φάει 300 ευρώπουλα που την πρώτη, γκόμενος με τετρακέφαλους, μήπως και δεν βρει άντρα το κοριτσάκι με τόση λειψανδρία που έχει και τόσους gay που κυκλοφορούν!
Χαρακτηριστικοί τύποι Κυπραίων! Άδεια βαρέλια, που κάνουν θόρυβο! Και κρίνουν και τους άλλους: πας μη όμοιος αποδιοπομπαίος. Άκουσα πριν λίγο καιρό την εξής σχιζοφρενική άποψη: «δεν φταίμε εμείς. Φταίνε αυτοί που είναι μαύροι». Άκουσον, άκουσον! Η διαφορετικότητα σε αυτόν τον τόπο διώκεται: νομίζουμε ότι είμαστε «ανώτεροι» από τη Φιλιππινέζα, που έχουμε για οικιακή βοηθό. Σκατά ανωτερότητα με όλο το σέβας. Αν το να είσαι κοπρόσκυλο είναι ανωτερότητα, μάλιστα! Ακόμα και η σεξουαλική ετερότητα διώκεται: να τύχει να δούνε τα κοριτσόπουλα κανένα κούκλο και να τις γράψει; Αμέσως gay! Και τι μ’ αυτό: δεν έχει ο καθένας το δικαίωμα να βάλει όποιον θέλει στο κρεβάτι του; Ποιοι είμαστε εμείς, που θα βάλουμε κανόνες και πρέπει στην ζωή των άλλων; Αν μη τι άλλο στην προσωπική μας ζωή δεν πρέπει να υποκρινόμαστε. Ζούμε στη δικτατορία του «φυσιολογικού». Του «δεν πρέπει», του «δεν συνηθίζεται», του «τι θα πει ο κόσμος». Χαίρομαι όμως που υπάρχουν και σοβαρά παιδιά της δουλειάς, της καριέρας, που και μπράτσο έχουνε αλλά και μυαλό και ζούνε την ζωή τους χωρίς πουριτανικές ενστάσεις.

Την Ελλάδα αγαπώ αλλά και εσένα…

Ο Μάριος Τόκας δεν είναι πια ανάμεσά μας. Έφυγε ημέρα Ανάστασης. Ο άνθρωπος, ο οποίος έκανε στίχο την κραυγή και τον εθνικό καημό της Κύπρου, ο άνθρωπος, που τραγούδησε τον πόνο της μοιρασμένης πατρίδας μα και την χαρά του Έρωτα, ο άνθρωπος – ψυχούλα και χαμόγελο έφυγε για τα ουράνια. Φαίνεται ότι η Θεογεννήτωρ Μαρία τον θέλησε κοντά της. Στο φέρετρό του έσκυψε συγκλονισμένη η Αμμόχωστος και ο Πενταδάχτυλος. Τι και αν ο Μάριος Τόκας «δεν πουλούσε», όπως έλεγαν και οι άνθρωποι των δισκογραφικών. Στους στίχους, που μελοποίησε με πάθος και περισσή αγάπη, μπορούσες να βρεις τον εαυτό σου. Μπορούσες να τραγουδήσεις τον έρωτα για την πατρίδα και για… κείνην ή κείνον: την Ελλάδα αγαπώ αλλά και εσένα…

Έτσι απλά και ωραία, όπως ζούσες Μάριε Τόκα, με σεμνότητα και ταπεινότητα, αθόρυβα, ήσυχα, έτσι απλά και ωραία σου λέμε και εμείς όπως και τόσοι άλλοι «καλό ταξίδι»…

I’m back!

Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες,

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ επανέρχεται μετά από τη ραστώνη των διακοπών και επαναφέρει θέματα προς συζήτηση, σκέψη και προβληματισμό. Ανοίγει ένα δημόσιο βήμα διαλόγου, ζητώντας τις απόψεις σας και αναζητώντας την άλλη φωνή, τον αντίλογο. Είναι καιρός να αρχίσουμε να ψάχνουμε τον κόσμο γύρω μας, να πάψουμε να θεωρούμε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας «αυτονόητα» και «φυσιολογικά». Να πάρουμε τα ΠΡΕΠΕΙ από το Ι και να τα γδάρουμε ως το Π, που λέει και ο ποιητής. Να πάψουμε να κοιτάμε την εικόνα, να ψάξουμε για την ψυχή και την καρδιά, ρε γαμώτο. Δεν θέλω, κυρία μου, μια super γκόμενα αλλά μια ψυχούλα. Δεν θέλω ένα ωραίο πρόσωπο μα μια καρδούλα. Βαρέθηκα να βλέπω να εξευτελίζεται η αγάπη στα clubs της βλακείας και της αποθέωσης της εικόνας. Για όλα αυτά τα «δεν θέλω» και τα «βαρέθηκα», που γεμίζουν τις ψυχές και τα μυαλά μας, είναι καιρός να ξυπνήσουμε και να φωνάξουμε, ρε γαμώτο…