Όχι, δεν αναφέρομαι στον γνωστό δημοσιογράφο του ΡΙΚ, Γιάννη Καρεκλά, τον οποίο θαυμάσαμε στις προεδρικές εκλογές του 2008, όταν ενσάρκωσε με πολύ μεγάλη επιτυχία τον ρόλο του αυλοκόλακα του μακαρίτη τέως προέδρου, Τάσσου Παπαδόπουλου. Η φασιστική νοοτροπία του δημοσιογραφίσκου της κυπριακής κρατικής τηλεόρασης ευνοούσε τότε την υποψηφιότητα Παπαδόπουλου, οι εκπρόσωποι του οποίου μονοπωλούσαν τον χρόνο συζήτησης σε όλες τις εκπομπές του κ. Καρεκλά. Όχι, δεν επιθυμώ να ασχοληθώ με τέτοιου είδους και ύφους φασιστοειδείς δημοσιογραφίσκους του ΡΙΚ, τους οποίους πληρώνει ο πολίτης, για να διευκολύνουν την εκάστοτε κυβέρνηση στην προπαγάνδα της.
Ο τίτλος περιγράφει ένα πιο “hot” θέμα.. Ο ΑΓΙΟΣ, παρόλο που είναι ηθικός πολύ και το ξέρετε όλοι σας, θα μιλήσει λίγο περί «τσόντας» πιο κάτω. Φανταστείτε, λοιπόν, ότι το «Καρεκλάτο» είναι στάση του «Κάμα Σούτρα». Φαντάζομαι αρχίσατε να φαντάζεστε τώρα, ιδίως οι άντρες της παρέας! Φανταστείτε (και φαντασιωθείτε) ελεύθερα, τουλάχιστον η «φιλολαϊκή» (εδώ γελάει κανείς!) κυβέρνηση Χριστόφια δεν έχει επιβάλει φορολογία και σ’ αυτό λόγω οικονομικής κρίσης. Η τσόντα όλη ξεκινά και τελειώνει σε μια καρέκλα. Φανταστείτε ότι τη δένετε (το αντικείμενο της δικής μου φαντασίωσης είναι γένους θηλυκού, εσείς προσαρμόστε το αναλόγως) με χειροπέδες σε μια καρέκλα. Με απλές και απαλές κινήσεις, σαν να θέλετε να την καλοπιάσετε και να της δείξετε ότι είστε ερωτευμένοι και ότι δεν πρόκειται για ένα πήδημα της στιγμής. Αφαιρέστε τις με αισθησιακές, σχεδόν τελετουργικές, κινήσεις τα ρούχα. Αν σας αντισταθεί αρχίστε με κανένα «μπινελίκι» (να ανάψουν και τα αίματα!) και τελειώστε με μαστίγιο. Το πάν είναι να ξέρετε να ελέγχετε και τις πιο ατίθασες και «ζόρικες» γκόμενες. Ξεκινήστε από τον λαιμό, ανεβείτε στο στόμα, κατεβείτε στο στήθος, χρησιμοποιώντας όποιο όργανο του ανθρωπίνου σώματος θέλετε. Εγώ θα έβαζα λίγη γλωσσίτσα για να είμαι ειλικρινής, αλλά γούστα είναι αυτά. Λιώστε σοκολάτα και όπως είναι καυτή περιχύστε τη στην κοιλιά της και ακολουθήστε την πορεία της ρέουσας σοκολάτας. Φτάνουμε στο επίμαχο σημείο, κάπου ανάμεσα στα πόδια. Αφού φάτε την σοκολάτα, όπου και αν αυτή τρυπώσει, η γκόμενα θα βρεθεί σε κατάσταση ηδονής από τον αχτύπητο επιβήτορα που της έτυχε, θα νιώσει σημαντική, θα σας δοθεί ανενδοίαστα και η ερωτική πράξη θα κορυφωθεί με τον «παραδοσιακό» τρόπο…
Συγχαρητήρια! Είστε αξεπέραστος. Δεν έχετε χάσει ούτε ένα επεισόδιο της γνωστής τσόντας των οκτώ. Των δελτίων ειδήσεων, εννοώ. Γιατί στην τσόντα αυτή η καρέκλα διαδραματίζει καίριο ρόλο. Και η καρέκλα είναι το γνωστό φετίχ των πολιτικών. Των όπου γης πολιτικών, όχι μόνο των δικών μας. Φανταστείτε ένα – ένα τα στάδια που περιγράφονται πιο πάνω και στην θέση του επιβήτορα βάλτε ένα πολιτικό (ο «αταχτούλης» Σαρκοζί δεν πιάνεται, είναι από άλλη χώρα, εσείς σκεφτείτε π.χ. τον Δημητράκη ή έστω τον Άντρο, «ξεκαυλέ» σκέψη I know…) και στη θέση της «ψημένης» γκόμενας τον εαυτό σας. Τον εαυτό ΜΑΣ, που κάθε φορά πιανόμαστε κορόιδα του κάθε πολιτικού, ο οποίος είτε με ψεύτικες πλην εύηχες προεκλογικές υποσχέσεις (βλ. απαλές, αισθησιακές κινήσεις), είτε με καταστροφολογία (βλ. «μπινελίκια» και μαστίγια) καταφέρνει να μας ξεγελά και να μας γαμ* με τον «παραδοσιακό» τρόπο! Όσο το μυαλό μας, το μυαλό του πολίτη είναι το «μωρό» μυαλό της γκόμενας, τόσο η πολιτική απάτη, ο λαϊκισμός και διαφθορά στο δημόσιο βίο θα μεγιστοποιούνται. Είναι καιρός να σταματήσουμε να γινόμαστε με τη θέλησή μας όργανα ηδονής στα χέρια τυχάρπαστων πολιτικών. Είναι καιρός να βάλουμε φρένο στην πολιτική ασυδοσία και να μάθουμε να αντιστεκόμαστε στον πολιτικό – επιβήτορα. Το χρωστάμε στον εαυτό μας και στην αξιοπρέπειά μας. Να «μην δινόμαστε ανενδοίαστα»! Όλοι μας (ή σχεδόν όλοι) ανήκουμε σε κομματικούς μηχανισμούς και ασπαζόμαστε μια ιδεολογική γραμμή. Μέσα σ’ αυτούς και ο ΑΓΙΟΣ. Αλλά, άλλο είναι να είμαι οπαδός μια συγκεκριμένης παράταξης και άλλο είναι να επιτρέπω στον εαυτό μου να άγεται και να φέρεται, χωρίς τη δυνατότητα κριτικής σκέψης. Το παν είναι να μάθουμε να σκεφτόμαστε. Το «Καρεκλάτο» αντανακλά την πολιτική υποκουλτούρα της εποχής μας. Στο χέρι μας – ή καλύτερα στο δυνατό μυαλό μας – είναι να αλλάξουμε τα πράγματα.
Κυριακή 24 Μαΐου 2009
Η «απλή μέθοδος των τριών»
Στο σχολείο μάθαμε ότι υπάρχει μια απλή μαθηματική μέθοδος για επίλυση διαφόρων εξισώσεων. Η μέθοδος αυτή ονομάζεται «μέθοδος των τριών». Και οι σεβαστοί μας «προφέσορες» στα σχολειά την αποκαλούσαν συνεχώς «απλή». Ένας απλός μαθηματικός τύπος, τον οποίο και ο πιο βραδύνους μαθητής θα μπορούσε να αντιληφθεί. Μια τέτοια «απλή» «μέθοδο των τριών» έχουμε και στην τωρινή πολιτική κατάσταση στην Κύπρο. Αναφέρομαι στην κυβερνητική συμμαχία ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ. Μια τριμερή συνεργασία, στην οποία τα ηνία έλαβε το ΑΚΕΛ, όταν ο μακαρίτης Τάσσος Παπαδόπουλος απέτυχε να περάσει στο δεύτερο γύρο των περασμένων προεδρικών εκλογών. Το ΔΗΚΟ κλήθηκε τον Φεβρουάριο του 2008 να αποφασίσει ποιο υποψήφιο θα στήριζε στον δεύτερο γύρο των εκλογών (Χριστόφια ή Κασουλίδη) και με μια στομφώδη ανακοίνωση, γνωστοποιούσε ότι θα στήριζε τον ηγέτη του ΑΚΕΛ, τονίζοντας ότι η συμφωνία είχε εδραστεί πάνω σε κοινές προγραμματικές θέσεις και συγκλίσεις κυρίως όσο αφορούσε στο εθνικό πρόβλημα. Όλη η φιλολογία που τότε ανέπτυξε το ΔΗΚΟ έχει καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος. Η εσωκομματική διελκυστίνδα εξουσίας στο ΔΗΚΟ, το οποίο έχει τραυματιστεί από τη σύγκρουση δυο αντίρροπων πολιτικών τάσεων, με διαφορετική ιδεολογική ταυτότητα, έχει αναδείξει και το ιδεολογικό χάσμα που χωρίζει το ΑΚΕΛ από το ΔΗΚΟ. Όχι μόνο στελέχη της λεγόμενης «τασσικής» γραμμής, αλλά ακόμα και στενοί συνεργάτες του Μάριου Καρογιάν, όπως για παράδειγμα ο τέως υπουργός παιδείας, Άκης Κλεάνθους, τονίζουν ότι ουδέποτε υπήρξε προγραμματική σύγκλιση ΔΗΚΟ – ΑΚΕΛ και ότι όσο αφορά, τουλάχιστον, στο εθνικό ζήτημα τα δυο κόμματα κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Εκατέρωθεν εγκλήσεις και αντεγκλήσεις φορτίζουν το πολιτικό σκηνικό, σε μια εποχή που μοναδική έγνοια όλων θα έπρεπε να ήταν η διατήρηση της ενότητας ενόψει των διεξαγόμενων συνομιλιών για λύση του κυπριακού. Η αντιπαράθεση ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ εντείνεται προϊούσης της προεκλογικής περιόδου σε μια προφανή προσπάθεια συσπείρωσης της εκλογικής βάσης των δυο κομμάτων. Η κριτική του ΔΗΚΟ ήταν οξεία και σημειώθηκε μάλιστα μέσα στη Βουλή των Αντιπροσώπων κατά τη διάρκεια της κορυφαίας κοινοβουλευτικής πράξης, της ψήφισης του προϋπολογισμού. Τόσο σκληρή κριτική δεν είχε ακουστεί ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΔΗΣΥ, ο οποίος, χωρίς να ξεχνά τον αντιπολιτευτικό του ρόλο, στηρίζει υπεύθυνα την κυβέρνηση, κυρίως όσον αφορά στο εθνικό ζήτημα. Πρέπει δε να τονιστεί ότι το άκρον άωτον της πολιτικής ανευθυνότητας είναι η στάση των τριών κυβερνητικών εταίρων στο εθνικό θέμα. Τόσο το ΔΗΚΟ όσο και η ΕΔΕΚ (και μάλιστα με δηλώσεις του ιδρυτή του κινήματος, Βάσου Λυσαρίδη) αντιτίθενται στην πολιτική τακτική του Δημήτρη Χριστόφια στις διαπραγματεύσεις. Υψηλόβαθμα στελέχη του ΔΗΚΟ χρεώνουν στον κ. Χριστόφια οδυνηρές υποχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις με τον Ταλάτ, ενώ ο Δρ. Λυσαριδης δεν χάνει ευκαιρία να επισημαίνει τα κυβερνητικά ολισθήματα στον χειρισμό του κυπριακού, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσει τον πρόεδρο Χριστόφια ως «αδέξιο» διαπραγματευτή. Και όμως ΔΗΚΟ κα ΕΔΕΚ συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνηση Χριστόφια και να υποστηρίζουν μια πολιτική με την οποία διαφωνούν.
Πείτε μου εσείς τι καταλαβαίνετε. Εγώ πάντως καταλαβαίνω ότι από την οξεία αντιπαράθεση των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού ένα συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: ότι για την καρέκλα και μόνο για την καρέκλα, τα τρία κόμματα μετείχαν και θα εξακολουθήσουν (;) να μετέχουν του κυβερνητικού σχήματος. Όλα για την καρέκλα, κύριοι. Μόνο για την καρέκλα. Πρέπει όμως να είστε έτοιμοι να υποστείτε και τις συνέπειες. Γιατί καμιά φορά – πως τα φέρνει η πουτάνα η Ζωή – η καρέκλα εκδικείται. Δύσκολη τελικά αυτή η «“απλή” μέθοδος των τριών»…
Εκατέρωθεν εγκλήσεις και αντεγκλήσεις φορτίζουν το πολιτικό σκηνικό, σε μια εποχή που μοναδική έγνοια όλων θα έπρεπε να ήταν η διατήρηση της ενότητας ενόψει των διεξαγόμενων συνομιλιών για λύση του κυπριακού. Η αντιπαράθεση ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ εντείνεται προϊούσης της προεκλογικής περιόδου σε μια προφανή προσπάθεια συσπείρωσης της εκλογικής βάσης των δυο κομμάτων. Η κριτική του ΔΗΚΟ ήταν οξεία και σημειώθηκε μάλιστα μέσα στη Βουλή των Αντιπροσώπων κατά τη διάρκεια της κορυφαίας κοινοβουλευτικής πράξης, της ψήφισης του προϋπολογισμού. Τόσο σκληρή κριτική δεν είχε ακουστεί ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΔΗΣΥ, ο οποίος, χωρίς να ξεχνά τον αντιπολιτευτικό του ρόλο, στηρίζει υπεύθυνα την κυβέρνηση, κυρίως όσον αφορά στο εθνικό ζήτημα. Πρέπει δε να τονιστεί ότι το άκρον άωτον της πολιτικής ανευθυνότητας είναι η στάση των τριών κυβερνητικών εταίρων στο εθνικό θέμα. Τόσο το ΔΗΚΟ όσο και η ΕΔΕΚ (και μάλιστα με δηλώσεις του ιδρυτή του κινήματος, Βάσου Λυσαρίδη) αντιτίθενται στην πολιτική τακτική του Δημήτρη Χριστόφια στις διαπραγματεύσεις. Υψηλόβαθμα στελέχη του ΔΗΚΟ χρεώνουν στον κ. Χριστόφια οδυνηρές υποχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις με τον Ταλάτ, ενώ ο Δρ. Λυσαριδης δεν χάνει ευκαιρία να επισημαίνει τα κυβερνητικά ολισθήματα στον χειρισμό του κυπριακού, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσει τον πρόεδρο Χριστόφια ως «αδέξιο» διαπραγματευτή. Και όμως ΔΗΚΟ κα ΕΔΕΚ συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνηση Χριστόφια και να υποστηρίζουν μια πολιτική με την οποία διαφωνούν.
Πείτε μου εσείς τι καταλαβαίνετε. Εγώ πάντως καταλαβαίνω ότι από την οξεία αντιπαράθεση των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού ένα συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: ότι για την καρέκλα και μόνο για την καρέκλα, τα τρία κόμματα μετείχαν και θα εξακολουθήσουν (;) να μετέχουν του κυβερνητικού σχήματος. Όλα για την καρέκλα, κύριοι. Μόνο για την καρέκλα. Πρέπει όμως να είστε έτοιμοι να υποστείτε και τις συνέπειες. Γιατί καμιά φορά – πως τα φέρνει η πουτάνα η Ζωή – η καρέκλα εκδικείται. Δύσκολη τελικά αυτή η «“απλή” μέθοδος των τριών»…
Προεκλογική αδεία ή αηδία;
Η «ευρω-προεκλογική» περίοδος έχει αρχίσει για τα καλά σε Κύπρο και Ελλάδα. Και όπως σε κάθε προεκλογική περίοδο η ανοησία, η βλακεία και η υποκρισία τρέχει με ταχύτητα φωτός. Θα ήθελα να παρακολουθήσουμε μαζί την προεκλογική αηδία σε Κύπρο και Ελλάδα.
Στην μητέρα πατρίδα τα δυο μεγάλα κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησαν τη μάχη συσπείρωσης της κομματικής βάσης τους, δυναμιτίζοντας το προεκλογικό σκηνικό με εκατέρωθεν κατηγορίες για σκάνδαλα, διαφθορά, αναξιοκρατία και εφαρμογή αντιλαϊκών πολιτικών πρακτικών. Τα τηλεοπτικά μηνύματα είναι χαρακτηριστικό δείγμα της πόλωσης που επικρατεί στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η αρνητική διαφήμιση προδίδει ένδεια πολιτικών επιχειρημάτων και πανικό. Η ΝΔ επιστράτευσε τα «πράσινα παπαγαλάκια» και το ΠΑΣΟΚ με ανοίκειες επιθέσεις και προεκλογική πλειοδοσία υποσχέσεων και «θα» προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι πια το «κακό» ΠΑΣΟΚ, αλλά, ω του θαύματος, έγινε το «καλό» ΠΑΣΟΚ. Και τα δυο μεγάλα κόμματα επενδύουν στην πόλωση και τον φανατισμό, για να καλύψουν τον ιδεολογικό τους αποπροσανατολισμό, την ανικανότητά τους να επιλύσουν τα προβλήματα των πολιτών και το «ταλέντο» τους να είναι πάντοτε μπλεγμένοι σε σκάνδαλα διαφθοράς και διαπλοκής. Αυτά. Μια από τα ίδια.
Στην Κύπρο όμως το προεκλογικό σκηνικό έχει πάρει φωτιά. Πρώτον, η κυβερνητική συνεργασία ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης, ένα γεγονός το οποίο δείχνει πόσο έωλη και ψευδεπίγραφη είναι αυτή η κυβερνητική συμμαχία. Οι κύριοι ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ έκρυψαν τις ιδεολογικές τους διαφορές κάτω από το χαλί, για να βολευτούν σε καρέκλες και να κερδίσουν ρόλους. Όλα για την καρέκλα, μόνο για την καρέκλα. Να όμως που η καρέκλα εκδικείται. Σε αυτό το θέμα θα επανέλθω σε επόμενο άρθρο. Δεν μας έφταναν όλα αυτά έχουμε να ακούσουμε ακόμα πολλά μέχρι να λήξει αυτή η προεκλογική περίοδος. Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Κύπριος ευρωβουλευτής, Μάριος Ματσάκης, δεν έκανε καταδρομική επίθεση σε κάποιο τουρκικό φυλάκιο, αλλά και πάλι έκλεψε την παράσταση, καταθέτοντας εισήγηση για απλοποίηση της ελληνικής γραφής. Την πρότασή του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές. Ο Μ. Ματσάκης προτείνει τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, η οποία στόχο θα έχει την κατάθεση μιας επιστημονικά έγκυρης πρότασης για τον «εκμοντερνισμό» της ελληνικής γραφής. Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως «τροφή για σκέψη» (εδώ γελάμε!) τα εξής:
1. Να καταργηθούν τα γράμματα 'η' και 'υ' και να αντικατασταθούν από το γράμμα 'ι'.
2. Να καταργηθεί το γράμμα 'ω' και να αντικατασταθεί από το γράμμα α 'ο'.
3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: 'αι'---> 'ε', 'ει'--->'ι', 'οι--->ι', 'υι'--->ι','αυ'--->'αβ', 'ευ'--->'εβ'
4. Να καταργηθεί η χρήση του 'γγ' και να αντικατασταθεί από το 'γκ'.
5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'.
Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο .ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ,λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το 'ου').
Ο Μ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη.
Θα επιτρέψετε στον ΑΓΙΟ ένα μικρό σχόλιο για τα όσα προτείνει ο Μάριος Ματσάκης. Η πρότασή του, σε κάθε περίπτωση, όζει σαχλαμάρας και προχειρότητας. Οι αλλαγές στη γλώσσα δεν είναι θέμα πολιτικό και δεν λύνεται με επιτροπές «σοφών» και μάλιστα ολιγομελείς. Και αφού ο Μ. Ματσάκης προτείνει σύσταση επιτροπής «εμπειρογνωμόνων», γιατί προτρέχει καταθέτοντας προτάσεις, αφού ο ίδιος δεν είναι ειδικός; Πείτε μου εσείς, φίλοι και φίλες, γιατί θα τρελαθώ. Τι νόημα βγάζετε από την πρόταση Ματσάκη «να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'»; Γιατί; Σε τι θα ωφελήσει μια τέτοια αλλαγή; Η «παπαρολογία» σε όλο της το μεγαλείο. Και να τρέξω δεν πρόκειται να προλάβω τη βλακεία ορισμένων ανθρώπων! Η ενότητα στην Ευρώπη δεν επιτυγχάνεται με το κουτσούρεμα της πολιτιστικής και γλωσσικής ταυτότητας των μελών της. Η ενότητα επιτυγχάνεται μέσα από τη σύνθεση αντίθετων πολιτισμικών ροπών. Γι’ αυτό, κ. Ματσάκη, σε όλα τα υπουργεία της Γαλλίας υπάρχει αρμόδιο τμήμα στελεχωμένο με ειδικούς σε θέματα γλώσσας, το οποίο φροντίζει για τη γλωσσική παιδεία των εργαζομένων στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Ο Μάριος Ματσάκης, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εξασφαλίσει τηλεοπτικό χρόνο στα ΜΜΕ, μας έχει συνηθίσει σε ανεύθυνες πράξεις, δήθεν πατριωτικές και σε ανεύθυνες προτάσεις, δήθεν προοδευτικές. Και στις δυο περιπτώσεις ο Μάριος Ματσάκης αυτοπαρουσιάζεται ως «γραφικός». «Σούργελο». Το θέμα είναι όμως άλλο: πως ο Ματσάκης και ο κάθε άλλος πολιτικός αντιμετωπίζει τους πολίτες. Σε Κύπρο και Ελλάδα, οι πολιτικοί θεωρούν ότι οι πολίτες υστερούν σε νόηση. Μας θεωρούν ηλιθίους και «μαλάκες». Θεωρούν ότι, ό,τι και αν μας πουν, ό,τι και αν κάνουν, όσο και αν μας κλέψουν, εμείς θα είμαστε οι «μαλάκες» της ιστορίας και θα τους ξαναψηφίζουμε. Στις ερχόμενες ευρωεκλογές ας στείλουμε όλοι το δικό μας μήνυμα. Η απάντηση στην προεκλογική αηδία, στην υποτίμηση της νοημοσύνης μας, στη διαφθορά, στα σκάνδαλα, ακόμα και στις ανόητες προτάσεις Ματσάκη θα δοθεί στις ευρωεκλογές. Πρέπει να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας.
Στην μητέρα πατρίδα τα δυο μεγάλα κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησαν τη μάχη συσπείρωσης της κομματικής βάσης τους, δυναμιτίζοντας το προεκλογικό σκηνικό με εκατέρωθεν κατηγορίες για σκάνδαλα, διαφθορά, αναξιοκρατία και εφαρμογή αντιλαϊκών πολιτικών πρακτικών. Τα τηλεοπτικά μηνύματα είναι χαρακτηριστικό δείγμα της πόλωσης που επικρατεί στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η αρνητική διαφήμιση προδίδει ένδεια πολιτικών επιχειρημάτων και πανικό. Η ΝΔ επιστράτευσε τα «πράσινα παπαγαλάκια» και το ΠΑΣΟΚ με ανοίκειες επιθέσεις και προεκλογική πλειοδοσία υποσχέσεων και «θα» προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι πια το «κακό» ΠΑΣΟΚ, αλλά, ω του θαύματος, έγινε το «καλό» ΠΑΣΟΚ. Και τα δυο μεγάλα κόμματα επενδύουν στην πόλωση και τον φανατισμό, για να καλύψουν τον ιδεολογικό τους αποπροσανατολισμό, την ανικανότητά τους να επιλύσουν τα προβλήματα των πολιτών και το «ταλέντο» τους να είναι πάντοτε μπλεγμένοι σε σκάνδαλα διαφθοράς και διαπλοκής. Αυτά. Μια από τα ίδια.
Στην Κύπρο όμως το προεκλογικό σκηνικό έχει πάρει φωτιά. Πρώτον, η κυβερνητική συνεργασία ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης, ένα γεγονός το οποίο δείχνει πόσο έωλη και ψευδεπίγραφη είναι αυτή η κυβερνητική συμμαχία. Οι κύριοι ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ έκρυψαν τις ιδεολογικές τους διαφορές κάτω από το χαλί, για να βολευτούν σε καρέκλες και να κερδίσουν ρόλους. Όλα για την καρέκλα, μόνο για την καρέκλα. Να όμως που η καρέκλα εκδικείται. Σε αυτό το θέμα θα επανέλθω σε επόμενο άρθρο. Δεν μας έφταναν όλα αυτά έχουμε να ακούσουμε ακόμα πολλά μέχρι να λήξει αυτή η προεκλογική περίοδος. Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Κύπριος ευρωβουλευτής, Μάριος Ματσάκης, δεν έκανε καταδρομική επίθεση σε κάποιο τουρκικό φυλάκιο, αλλά και πάλι έκλεψε την παράσταση, καταθέτοντας εισήγηση για απλοποίηση της ελληνικής γραφής. Την πρότασή του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές. Ο Μ. Ματσάκης προτείνει τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, η οποία στόχο θα έχει την κατάθεση μιας επιστημονικά έγκυρης πρότασης για τον «εκμοντερνισμό» της ελληνικής γραφής. Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως «τροφή για σκέψη» (εδώ γελάμε!) τα εξής:
1. Να καταργηθούν τα γράμματα 'η' και 'υ' και να αντικατασταθούν από το γράμμα 'ι'.
2. Να καταργηθεί το γράμμα 'ω' και να αντικατασταθεί από το γράμμα α 'ο'.
3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: 'αι'---> 'ε', 'ει'--->'ι', 'οι--->ι', 'υι'--->ι','αυ'--->'αβ', 'ευ'--->'εβ'
4. Να καταργηθεί η χρήση του 'γγ' και να αντικατασταθεί από το 'γκ'.
5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'.
Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο .ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ,λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το 'ου').
Ο Μ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη.
Θα επιτρέψετε στον ΑΓΙΟ ένα μικρό σχόλιο για τα όσα προτείνει ο Μάριος Ματσάκης. Η πρότασή του, σε κάθε περίπτωση, όζει σαχλαμάρας και προχειρότητας. Οι αλλαγές στη γλώσσα δεν είναι θέμα πολιτικό και δεν λύνεται με επιτροπές «σοφών» και μάλιστα ολιγομελείς. Και αφού ο Μ. Ματσάκης προτείνει σύσταση επιτροπής «εμπειρογνωμόνων», γιατί προτρέχει καταθέτοντας προτάσεις, αφού ο ίδιος δεν είναι ειδικός; Πείτε μου εσείς, φίλοι και φίλες, γιατί θα τρελαθώ. Τι νόημα βγάζετε από την πρόταση Ματσάκη «να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'»; Γιατί; Σε τι θα ωφελήσει μια τέτοια αλλαγή; Η «παπαρολογία» σε όλο της το μεγαλείο. Και να τρέξω δεν πρόκειται να προλάβω τη βλακεία ορισμένων ανθρώπων! Η ενότητα στην Ευρώπη δεν επιτυγχάνεται με το κουτσούρεμα της πολιτιστικής και γλωσσικής ταυτότητας των μελών της. Η ενότητα επιτυγχάνεται μέσα από τη σύνθεση αντίθετων πολιτισμικών ροπών. Γι’ αυτό, κ. Ματσάκη, σε όλα τα υπουργεία της Γαλλίας υπάρχει αρμόδιο τμήμα στελεχωμένο με ειδικούς σε θέματα γλώσσας, το οποίο φροντίζει για τη γλωσσική παιδεία των εργαζομένων στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Ο Μάριος Ματσάκης, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εξασφαλίσει τηλεοπτικό χρόνο στα ΜΜΕ, μας έχει συνηθίσει σε ανεύθυνες πράξεις, δήθεν πατριωτικές και σε ανεύθυνες προτάσεις, δήθεν προοδευτικές. Και στις δυο περιπτώσεις ο Μάριος Ματσάκης αυτοπαρουσιάζεται ως «γραφικός». «Σούργελο». Το θέμα είναι όμως άλλο: πως ο Ματσάκης και ο κάθε άλλος πολιτικός αντιμετωπίζει τους πολίτες. Σε Κύπρο και Ελλάδα, οι πολιτικοί θεωρούν ότι οι πολίτες υστερούν σε νόηση. Μας θεωρούν ηλιθίους και «μαλάκες». Θεωρούν ότι, ό,τι και αν μας πουν, ό,τι και αν κάνουν, όσο και αν μας κλέψουν, εμείς θα είμαστε οι «μαλάκες» της ιστορίας και θα τους ξαναψηφίζουμε. Στις ερχόμενες ευρωεκλογές ας στείλουμε όλοι το δικό μας μήνυμα. Η απάντηση στην προεκλογική αηδία, στην υποτίμηση της νοημοσύνης μας, στη διαφθορά, στα σκάνδαλα, ακόμα και στις ανόητες προτάσεις Ματσάκη θα δοθεί στις ευρωεκλογές. Πρέπει να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας.
Πέμπτη 21 Μαΐου 2009
Euro-paparies…
Λύστε μου μια απορία. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ταλέντο έχουμε ως λαός πάντα να ασχολούμαστε με το επουσιώδες, το μικρό και ασήμαντο και κυρίως τους μικρούς και ασήμαντους. Γιατί άραγε; Πολύς λόγος έγινε και φέτος, όπως και κάθε χρόνο με την περιβόητη Eurovision. Μια πρόχειρη δημοσκόπηση που φιλοξένησε στην ιστοσελίδα της η ελλαδική εφημερίδα «Τα Νέα» έδειξε πως το 65% περίπου των μετεχόντων στη δημοσκόπηση θεωρεί ότι η όλη ιστορία με την Eurovision είναι πεταμένα χρήματα σε μια άσκοπη διαδικασία. Το 23% περίπου θεωρεί ότι η Eurovision δεν έχει καλλιτεχνική αξία, αλλά μπορεί να συμβάλει στην προβολή της χώρας. Μόνο ένα ποσοστό 9% περίπου υποστηρίζει πως το «πανηγύρι» αυτό (δεν τολμώ να το χαρακτηρίσω «θεσμό») έχει καλλιτεχνική αξία. Σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα αυτής της πρόχειρης διερεύνησης της ελλαδικής κοινής γνώμης διαψεύστηκαν από την πραγματικότητα. Περίπου 4 εκατομμύρια κόσμος στήθηκε μπροστά στην τηλεόραση, για να παρακολουθήσει τις μεγάλες στιγμές της διοργάνωσης. Και φυσικά όλων οι καρδιές χτύπησαν δυνατά όταν το είδωλο, ο Σάκης, ανέβηκε επί σκηνής. Όσοι από τους θιασώτες της Eurovision θελήσουν να πανηγυρίσουν, προπαγανδίζοντας τη σημασία της για την Ελλάδα (και την Κύπρο, η οποία και πάλι αποκλείστηκε) θα βρουν τον ΑΓΙΟ μπροστά τους. Θα εξηγήσω την αντίθεσή μου – όχι στη συμμετοχή στην Eurovision, αλλά στην υπερβολική προσήλωση στην διοργάνωση αυτή – με δυο παρατηρήσεις.
Πρώτον, έχω την εντύπωση ότι η συμμετοχή Ελλάδας και Κύπρου στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision είναι μια συνήθης διαδικασία. Είναι μια πάγια τακτική, μια συνήθεια, που για άλλους είναι «λατρεία» (συμβαίνουν και αυτά!) και γι’ άλλους είναι ένα απλό γεγονός διαρκείας 2 βραδιών. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ο ζήλος που οι υπαλληλίσκοι της ΕΡΤ επιδεικνύουν για τον διαγωνισμό. Να σου σκηνικά, ρούχα, λεφτά για προώθηση της ελληνικής συμμετοχής (aka promotion) και υπερβολικές αμοιβές σε όλους τους συμμετέχοντες. Και ρωτώ, προκαλώ τους υπαλληλίσκους της ΕΡΤ να απαντήσουν: που τα βρίσκουν τα λεφτά αυτά; Έχουν κάποιο κρυφό ταμείο – δεξαμενή χρημάτων ειδικά για την Eurovision; Μην το γελάτε καθόλου, μπορεί και να ‘χουν. Όμως, σε κάθε περίπτωση, το ταμείο αυτό το δημιούργησε ο Έλληνας φορολογούμενος πολίτης. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης ο Έλληνας είναι υποχρεωμένος να πληρώνει την ΕΡΤ. Για να κάνει τι; Να παίρνει τα λεφτά από το υστέρημά του και να τα δίνει στον κάθε Κουβά. Γιατί, ρε μαλάκες; Σας είπε κανένας ότι ο βιοπαλαιστής γουστάρει να πληρώνει ακριβά τη μούρη του κάθε παπάρα; Αν έχετε λεφτά να πετάξετε, κύριοι της ΕΡΤ, δώστε τα στους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους μισθωτούς, τους πατεράδες που δεν έχουν λεφτά να σπουδάσουν τα παιδιά τους, στους αστέγους, στους…, στους…, στους… Μην τα δίνετε σε κάθε ψωνάρα που θα πάει να κουνηθεί για 10 λεπτά επί σκηνής. Σεβαστείτε λίγο τον κόσμο. Ντραπείτε λίγο. Αν μη τι άλλο, ο κόσμος βιώνει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.
Δεύτερον, έχουμε λαλήσει! Ναι, φίλες και φίλοι, έχουμε μπερδέψει τις έννοιες. Παρακολούθησα ένα τύπο, απεσταλμένο της ΕΡΤ, δημοσιογραφίσκο του κερατά, να λέει ότι βλέποντας τον Σάκη επί σκηνής ένιωσε «εθνική περηφάνια». Νιώθει κανείς πιο Έλληνας με την Eurovision; Επιβεβαιώνεται κανείς παρακολουθώντας ένα διαγωνισμό τραγουδιού; Υπερβολικά λόγια ενός δημοσιογραφικού «μαϊντανού», θα μου πείτε. Μα είναι μόνο από αυτόν που τα ακούσαμε; Μέχρι και η «γενική επόπτης» της ελληνικής συμμετοχής, βγήκε δημόσια και εθνικοποιώντας το ζήτημα επιτέθηκε στον διαγωνιζόμενο της Νορβηγίας προσωπικά. Και επικρίθηκε η ΕΡΤ από τους διοργανωτές της Eurovision γι’ αυτού του ύφους και ήθους δηλώσεις αλλά φυσικά έκρυψε το γεγονός κάτω από το χαλί. Ο υπερβάλλων ζήλος που επιδεικνύουν τα τηλεοπτικά κυρίως ΜΜΕ για την Eurovision εκθέτει τελικά την Ελλάδα. Έχω την αίσθηση ότι οι δημοσιογράφοι αδιαφορούν για τα πραγματικά προβλήματα και ρίχνονται στη μάχη της βλακείας. Και επιμένω στους δημοσιογράφους της κρατικής τηλεόρασης. Δεν θα πληρώνει ο πολίτης, για να καλύπτει ο δημοσιογραφίσκος τις κινήσεις του Σάκη. Πιο πολύ ενδιαφέρον επέδειξαν οι δημοσιογραφίσκοι της ΕΡΤ μέχρι και για τον κ**ο του Σάκη, παρά για την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση των Ευρωεκλογών, η οποία αναμένεται να επιδεινώσει τους προσεχείς μήνες την πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, προς ζημία των πολιτών.
Συμπέρασμα, δεν λέω όχι στη συμμετοχή στην Eurovision. Λέω ναι. Αφού πάνε όλοι οι άλλοι λαοί ας πάμε και εμείς. Αλλά, να έχουμε συναίσθηση των καταστάσεων. Δεν είναι και μεγάλο διακύβευμα η νίκη στην Eurovision. Ουδείς λόγος να κατασπαταλούν κάποιοι τα χρήματα του ελληνικού δημοσίου, του ελληνικού λαού. Και ουδείς λόγος υπάρχει για επίδειξη υπερβάλλοντος ζήλου. Με άλλα λόγια η συμπεριφορά τους δεν πρέπει να είναι δυσανάλογη των καταστάσεων. Γιατί, όπως είδατε, ο Σάκης ούτε στους πέντε πρώτους δεν κατετάγη. Δεν στάθηκε, είπε, ικανός να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των Ελλήνων. Το ψώνιο. Ποιες προσδοκίες των Ελλήνων, ρε παπάρα; Όταν βλέπω τον κάθε μέτριο να αισθάνεται μεγάλος, τότε παρόλο που είμαι ευσεβής ΑΓΙΟΣ, τείνω την δεξιά μου χείρα και έπειτα την κάμπτω, την λυγίζω, φέρνοντας την λίγο πιο κάτω από τη μέση του ανθρωπίνου σώματος! Καταλάβατε περί ποίας κινήσεως πρόκειται;
Πρώτον, έχω την εντύπωση ότι η συμμετοχή Ελλάδας και Κύπρου στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision είναι μια συνήθης διαδικασία. Είναι μια πάγια τακτική, μια συνήθεια, που για άλλους είναι «λατρεία» (συμβαίνουν και αυτά!) και γι’ άλλους είναι ένα απλό γεγονός διαρκείας 2 βραδιών. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ο ζήλος που οι υπαλληλίσκοι της ΕΡΤ επιδεικνύουν για τον διαγωνισμό. Να σου σκηνικά, ρούχα, λεφτά για προώθηση της ελληνικής συμμετοχής (aka promotion) και υπερβολικές αμοιβές σε όλους τους συμμετέχοντες. Και ρωτώ, προκαλώ τους υπαλληλίσκους της ΕΡΤ να απαντήσουν: που τα βρίσκουν τα λεφτά αυτά; Έχουν κάποιο κρυφό ταμείο – δεξαμενή χρημάτων ειδικά για την Eurovision; Μην το γελάτε καθόλου, μπορεί και να ‘χουν. Όμως, σε κάθε περίπτωση, το ταμείο αυτό το δημιούργησε ο Έλληνας φορολογούμενος πολίτης. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης ο Έλληνας είναι υποχρεωμένος να πληρώνει την ΕΡΤ. Για να κάνει τι; Να παίρνει τα λεφτά από το υστέρημά του και να τα δίνει στον κάθε Κουβά. Γιατί, ρε μαλάκες; Σας είπε κανένας ότι ο βιοπαλαιστής γουστάρει να πληρώνει ακριβά τη μούρη του κάθε παπάρα; Αν έχετε λεφτά να πετάξετε, κύριοι της ΕΡΤ, δώστε τα στους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους μισθωτούς, τους πατεράδες που δεν έχουν λεφτά να σπουδάσουν τα παιδιά τους, στους αστέγους, στους…, στους…, στους… Μην τα δίνετε σε κάθε ψωνάρα που θα πάει να κουνηθεί για 10 λεπτά επί σκηνής. Σεβαστείτε λίγο τον κόσμο. Ντραπείτε λίγο. Αν μη τι άλλο, ο κόσμος βιώνει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.
Δεύτερον, έχουμε λαλήσει! Ναι, φίλες και φίλοι, έχουμε μπερδέψει τις έννοιες. Παρακολούθησα ένα τύπο, απεσταλμένο της ΕΡΤ, δημοσιογραφίσκο του κερατά, να λέει ότι βλέποντας τον Σάκη επί σκηνής ένιωσε «εθνική περηφάνια». Νιώθει κανείς πιο Έλληνας με την Eurovision; Επιβεβαιώνεται κανείς παρακολουθώντας ένα διαγωνισμό τραγουδιού; Υπερβολικά λόγια ενός δημοσιογραφικού «μαϊντανού», θα μου πείτε. Μα είναι μόνο από αυτόν που τα ακούσαμε; Μέχρι και η «γενική επόπτης» της ελληνικής συμμετοχής, βγήκε δημόσια και εθνικοποιώντας το ζήτημα επιτέθηκε στον διαγωνιζόμενο της Νορβηγίας προσωπικά. Και επικρίθηκε η ΕΡΤ από τους διοργανωτές της Eurovision γι’ αυτού του ύφους και ήθους δηλώσεις αλλά φυσικά έκρυψε το γεγονός κάτω από το χαλί. Ο υπερβάλλων ζήλος που επιδεικνύουν τα τηλεοπτικά κυρίως ΜΜΕ για την Eurovision εκθέτει τελικά την Ελλάδα. Έχω την αίσθηση ότι οι δημοσιογράφοι αδιαφορούν για τα πραγματικά προβλήματα και ρίχνονται στη μάχη της βλακείας. Και επιμένω στους δημοσιογράφους της κρατικής τηλεόρασης. Δεν θα πληρώνει ο πολίτης, για να καλύπτει ο δημοσιογραφίσκος τις κινήσεις του Σάκη. Πιο πολύ ενδιαφέρον επέδειξαν οι δημοσιογραφίσκοι της ΕΡΤ μέχρι και για τον κ**ο του Σάκη, παρά για την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση των Ευρωεκλογών, η οποία αναμένεται να επιδεινώσει τους προσεχείς μήνες την πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, προς ζημία των πολιτών.
Συμπέρασμα, δεν λέω όχι στη συμμετοχή στην Eurovision. Λέω ναι. Αφού πάνε όλοι οι άλλοι λαοί ας πάμε και εμείς. Αλλά, να έχουμε συναίσθηση των καταστάσεων. Δεν είναι και μεγάλο διακύβευμα η νίκη στην Eurovision. Ουδείς λόγος να κατασπαταλούν κάποιοι τα χρήματα του ελληνικού δημοσίου, του ελληνικού λαού. Και ουδείς λόγος υπάρχει για επίδειξη υπερβάλλοντος ζήλου. Με άλλα λόγια η συμπεριφορά τους δεν πρέπει να είναι δυσανάλογη των καταστάσεων. Γιατί, όπως είδατε, ο Σάκης ούτε στους πέντε πρώτους δεν κατετάγη. Δεν στάθηκε, είπε, ικανός να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των Ελλήνων. Το ψώνιο. Ποιες προσδοκίες των Ελλήνων, ρε παπάρα; Όταν βλέπω τον κάθε μέτριο να αισθάνεται μεγάλος, τότε παρόλο που είμαι ευσεβής ΑΓΙΟΣ, τείνω την δεξιά μου χείρα και έπειτα την κάμπτω, την λυγίζω, φέρνοντας την λίγο πιο κάτω από τη μέση του ανθρωπίνου σώματος! Καταλάβατε περί ποίας κινήσεως πρόκειται;
Τετάρτη 20 Μαΐου 2009
Obama: τα πρώτα δείγματα διακυβέρνησης
Η παρατήρηση του ΑΓΙΟΥ σε προηγούμενη ανάρτηση στο blog ότι δυο Obama πρόκειται να κάνουν κουμάντο στον κόσμο αποδείχτηκε σωστή. Οι πρώτες 100 μέρες διακυβέρνησης από τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών απέδειξαν ότι υπάρχουν δυο Obama: ο ένας είναι ο ιδεατός, ο Obama του ονείρου, της ουτοπίας, της χίμαιρας. Η ελπίδα του πλανήτη, το αντίβαρο στην ανερμάτιστη και άδικη πολιτική του G.W. Bush. Εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες «γαντζώθηκαν» κυριολεκτικά πάνω στον Obama, σαν να ήταν ναυαγοί και το μόνο που θα μπορούσε να τους λυτρώσει από βέβαιο πνιγμό ήταν μια και μόνη σανίδα σωτηρίας. Ο δεύτερος είναι ο Obama της real politic, της σκληρής πολιτικής σκέψης, που εξυπηρετεί το συμφέρον της χώρας του οποιοδήποτε και αν είναι το τίμημα. Θα ήθελα λοιπόν να κάνω τρεις παρατηρήσεις.
Να ξεκινήσουμε με τα καλά.
Πρώτον, ο Obama στις πρώτες 100 μέρες διακυβέρνησης δρομολόγησε σοβαρές μεταρρυθμίσεις σε μείζονα εσωτερικά ζητήματα της χώρας του, όπως για παράδειγμα το σύστημα κοινωνικής και εργασιακής ασφάλισης και το ζήτημα της ελεύθερης πρόσβασης των πολιτών σε ένα αξιοπρεπές σύστημα υγείας. Κατάφερε επίσης να τονώσει το ηθικό των παραγόντων της Αμερικανικής οικονομίας, λαμβάνοντας κρίσιμες αποφάσεις μέσα από διάλογο και συναίνεση (το περίφημο πακέτο τόνωσης της Αμερικανικής οικονομίας εγκρίθηκε από τη Γερουσία με τη σύμφωνη γνώμη και μελών του Ρεπουμπλικανικού κόμματος). Ταυτόχρονα, οι πρώτες επαφές του Obama με ηγέτες άλλων χωρών αξιολογούνται ως θετικές, αφού τουλάχιστον έδωσαν έδειξαν πως ο Αμερικανός πρόεδρος έχει διάθεση να προσέλθει στην τράπεζα του διαλόγου και όχι να επιβάλει μια προαποφασισθείσα πολιτική.
Δυστυχώς όμως το νόμισμα και σε αυτήν την περίπτωση έχει δυο όψεις. Τα αρνητικά τώρα.
Δεύτερον, ο Obama φαίνεται ότι έχει υπαναχωρήσει από διακεκηρυγμένες θέσεις του, όπως ο σεβασμός των ατομικών ελευθεριών του ανθρώπου και του πολίτη. Η πρόσφατη απόφασή του για κλείσιμο του Γκουαντάναμο έθρεψε την ελπίδα για ολική ή έστω μερική αποκατάσταση καταπατηθέντων δικαιωμάτων. Η απόφασή του όμως για μεταφορά των αιχμαλώτων του Γκουαντάναμο σε Αμερικανικό έδαφος σκότωσε την ελπίδα. Γιατί, αν μιλάμε για απλή μεταφορά των φυλακών σε Αμερικανικό έδαφος και όχι για τερματισμό των βασανιστηρίων, τότε τι αλλάζει; Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε το καπελάκι του αλλιώς. Έπειτα έχει καταγραφεί και η δήλωση του Obama ότι η CIA είναι απολύτως απαραίτητη στην υλοποίηση της κυβερνητικής του πολιτικής. Δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, ή είναι μια απλή δήλωση τακτικής προκειμένου να προσεταιριστεί ένα πολύ ισχυρό σώμα, όπως αυτό της CIA, ή είναι όντως απαραίτητη και αυτό προοιωνίζεται δύσκολες μέρες για τον κόσμο με περαιτέρω συρρίκνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Τρίτον, πρέπει να γνωρίζει ο Obama ότι έγινε πρόεδρος χάριν στον ενθουσιασμό και την ελπίδα που ενέσπειρε στους Αμερικανούς πολίτες. Για να καταφέρει πάλι να περάσει το κατώφλι του Λευκού Οίκου πρέπει είτε να ενθουσιάσει τους υπηκόους του και αυτή τη φορά όχι με λόγια, αλλά με το έργο του, την πολιτική του, είτε να μην τους πικράνει τόσο πολύ, ώστε να τον καταψηφίσουν. Με άλλα λόγια η επανεκλογή του Obama στηρίζεται στο πόσο πολύ θα διαψεύσει τις ελπίδες των Αμερικανών και θα απογοητεύσει τους οπαδούς του. Αν τελικά επικρατήσει ο σκληρός, ρεαλιστής Obama και αυτό αποτυπωθεί στη πολιτική του, τότε ενδεχομένως η επανεκλογή του να γίνει λιγάκι δύσκολη. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι ο Obama ρίχνει το βάρος της πολιτικής του σε ζητήματα οικονομικής και εσωτερικής πολιτικής και όχι τόσο πολύ στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία θα συνεχίσουν να θυσιάζονται στο βωμό ενός σκληρού πολέμου κατά της λεγόμενης «τρομοκρατίας».
Να ξεκινήσουμε με τα καλά.
Πρώτον, ο Obama στις πρώτες 100 μέρες διακυβέρνησης δρομολόγησε σοβαρές μεταρρυθμίσεις σε μείζονα εσωτερικά ζητήματα της χώρας του, όπως για παράδειγμα το σύστημα κοινωνικής και εργασιακής ασφάλισης και το ζήτημα της ελεύθερης πρόσβασης των πολιτών σε ένα αξιοπρεπές σύστημα υγείας. Κατάφερε επίσης να τονώσει το ηθικό των παραγόντων της Αμερικανικής οικονομίας, λαμβάνοντας κρίσιμες αποφάσεις μέσα από διάλογο και συναίνεση (το περίφημο πακέτο τόνωσης της Αμερικανικής οικονομίας εγκρίθηκε από τη Γερουσία με τη σύμφωνη γνώμη και μελών του Ρεπουμπλικανικού κόμματος). Ταυτόχρονα, οι πρώτες επαφές του Obama με ηγέτες άλλων χωρών αξιολογούνται ως θετικές, αφού τουλάχιστον έδωσαν έδειξαν πως ο Αμερικανός πρόεδρος έχει διάθεση να προσέλθει στην τράπεζα του διαλόγου και όχι να επιβάλει μια προαποφασισθείσα πολιτική.
Δυστυχώς όμως το νόμισμα και σε αυτήν την περίπτωση έχει δυο όψεις. Τα αρνητικά τώρα.
Δεύτερον, ο Obama φαίνεται ότι έχει υπαναχωρήσει από διακεκηρυγμένες θέσεις του, όπως ο σεβασμός των ατομικών ελευθεριών του ανθρώπου και του πολίτη. Η πρόσφατη απόφασή του για κλείσιμο του Γκουαντάναμο έθρεψε την ελπίδα για ολική ή έστω μερική αποκατάσταση καταπατηθέντων δικαιωμάτων. Η απόφασή του όμως για μεταφορά των αιχμαλώτων του Γκουαντάναμο σε Αμερικανικό έδαφος σκότωσε την ελπίδα. Γιατί, αν μιλάμε για απλή μεταφορά των φυλακών σε Αμερικανικό έδαφος και όχι για τερματισμό των βασανιστηρίων, τότε τι αλλάζει; Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε το καπελάκι του αλλιώς. Έπειτα έχει καταγραφεί και η δήλωση του Obama ότι η CIA είναι απολύτως απαραίτητη στην υλοποίηση της κυβερνητικής του πολιτικής. Δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, ή είναι μια απλή δήλωση τακτικής προκειμένου να προσεταιριστεί ένα πολύ ισχυρό σώμα, όπως αυτό της CIA, ή είναι όντως απαραίτητη και αυτό προοιωνίζεται δύσκολες μέρες για τον κόσμο με περαιτέρω συρρίκνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Τρίτον, πρέπει να γνωρίζει ο Obama ότι έγινε πρόεδρος χάριν στον ενθουσιασμό και την ελπίδα που ενέσπειρε στους Αμερικανούς πολίτες. Για να καταφέρει πάλι να περάσει το κατώφλι του Λευκού Οίκου πρέπει είτε να ενθουσιάσει τους υπηκόους του και αυτή τη φορά όχι με λόγια, αλλά με το έργο του, την πολιτική του, είτε να μην τους πικράνει τόσο πολύ, ώστε να τον καταψηφίσουν. Με άλλα λόγια η επανεκλογή του Obama στηρίζεται στο πόσο πολύ θα διαψεύσει τις ελπίδες των Αμερικανών και θα απογοητεύσει τους οπαδούς του. Αν τελικά επικρατήσει ο σκληρός, ρεαλιστής Obama και αυτό αποτυπωθεί στη πολιτική του, τότε ενδεχομένως η επανεκλογή του να γίνει λιγάκι δύσκολη. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι ο Obama ρίχνει το βάρος της πολιτικής του σε ζητήματα οικονομικής και εσωτερικής πολιτικής και όχι τόσο πολύ στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία θα συνεχίσουν να θυσιάζονται στο βωμό ενός σκληρού πολέμου κατά της λεγόμενης «τρομοκρατίας».
Η στιγμή της αλήθειας
Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες,
Επιλέγω να σπάσω την ιδιότυπη σιωπή που ο ίδιος επέβαλα τόσο καιρό στη στήλη και στον εαυτό μου (όχι όμως στη συνείδησή μου και στην αντίληψη των γεγονότων που εξελίσσονται καθημερινά γύρω μας) με τη «Στιγμή της αλήθειας». Όχι, όχι ο τίτλος δεν είναι ποιητικό προγεφύρωμα ούτε αλληγορικό προανάκρουσμα για μια «υψηλού επιπέδου» συζήτηση. Αντιθέτως, είναι ένας πολύ πεζός τίτλος, ο οποίος παραπέμπει στη γνωστή εκπομπή του MEGA. Παρόλο που βρίσκομαι στην ξενιτιά, πολύ μακριά από τη μαμά πατρίδα, μαθαίνω τα συνταρακτικά νέα από την ελληνική και κυπριακή πραγματικότητα. Από καιρό τώρα ακούω ότι αυτή η εκπομπή του MEGA καταγράφει αξιοσημείωτα ποσοστά τηλεθέασης (τα λεγόμενα νούμερα της AGB) και ότι, σε κάθε περίπτωση, έλκει το ζωηρό ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων. Μια νεολαία που αντί να παίρνει πρωτοβουλίες για επίλυση των χρόνιων προβλημάτων του ελληνικού πανεπιστημίου, αντί να κατεβαίνει στο δρόμο διεκδικώντας τα δικαιώματα της νέας γενιάς στην εργασία, την παιδεία, τη υγεία και την προστασία των προσωπικών ελευθεριών, κάθεται και παρακολουθεί την κ. Μανωλίδου. Την «τηλε-καημένη» αυτή τηλεπαρουσιάστρια που ακόμα και ο τρόπος που μιλάει είναι υποκριτικός, φορμαρισμένος από την εικόνα της τηλεόρασης. Ειλικρινά σας λέω, όταν είδα αυτήν την κυρία να ξεμπροστιάζει τους δήθεν παίκτες αυτής της εκπομπής και μετά να κάνει ότι τους συμπονά κιόλας, ευχόμουν να μπορούσα να έβαζα το χέρι στον υπολογιστή και να τις έριχνα δυο σφαλιάρες. Δυο μόνο, δεν θα σήκωνε άλλες.
Φίλες και φίλοι,
Η ελληνική και κυπριακή τηλεόραση παραπαίουν μέρα με τη μέρα. Και με δικό μας φταίξιμο. Ανεχόμαστε να βλέπουμε τηλε-σκουπίδια, να χαζεύουμε από τους δέκτες των τηλεοράσεών μας τον κάθε βλάκα και την κάθε αμόρφωτη παρουσιάστρια να ξεμπροστιάζει ανθρώπους όλα θυσία στο βωμό της τηλεθέασης. «Η στιγμή της αλήθειας» είναι ένα από τα πιο άθλια προγράμματα τηλεόρασης που έτυχε έστω και μια φορά να παρακολουθήσω. Συγκεκριμένα παρακολούθησα το επεισόδιο της 15ης του Μάη και έφριξα: μια κοπέλα από την Αλβανία να υφίσταται μαζί με την οικογένειά της εξευτελιστική ταπείνωση, απαντώντας σε χυδαίες ερωτήσεις πολύ προσωπικού χαρακτήρα. Στο τέλος έφυγε άφραγκη και με το στίγμα της πουτ****. Ανθρώπινα δράματα ξετυλίγονται στο τηλεοπτικό φακό, προκαλώντας πολλές φορές το ειρωνικό μειδίαμα των τηλεθεατών και τα πικρόχολα σχόλιά τους. Τώρα θα μου πείτε ότι είναι στη διακριτική ευχέρεια των συμμετεχόντων να κάνουν την ζωή τους θέμα και θέαμα ενώπιον χιλιάδων κακομοίρηδων που τη βρίσκουν κατακεραυνώνοντας όλους τους άλλους, για να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά το άλλοτε ευαίσθητο ΕΣΡ (Εθνικό συμβούλιο ραδιοτηλεόρασης), το οποίο κόπτεται για τη διατάραξη της καθωσπρεπικής γαλήνης από την κριτική του Λαζόπουλου και των σατυρικών εκπομπών, δεν έδειξε την ίδια ευαισθησία απέναντι στο όλο θέμα. Μούγκα το ΕΣΡ. Σιγή ιχθύος τηρεί το αγαπητό ΕΣΡ απέναντι στους μεταπράτες της ανθρώπινης δυστυχίας που δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου η μεζούρα της τηλεθέασης να ανέβει. Το θέμα είναι ως πότε.
Επιλέγω να σπάσω την ιδιότυπη σιωπή που ο ίδιος επέβαλα τόσο καιρό στη στήλη και στον εαυτό μου (όχι όμως στη συνείδησή μου και στην αντίληψη των γεγονότων που εξελίσσονται καθημερινά γύρω μας) με τη «Στιγμή της αλήθειας». Όχι, όχι ο τίτλος δεν είναι ποιητικό προγεφύρωμα ούτε αλληγορικό προανάκρουσμα για μια «υψηλού επιπέδου» συζήτηση. Αντιθέτως, είναι ένας πολύ πεζός τίτλος, ο οποίος παραπέμπει στη γνωστή εκπομπή του MEGA. Παρόλο που βρίσκομαι στην ξενιτιά, πολύ μακριά από τη μαμά πατρίδα, μαθαίνω τα συνταρακτικά νέα από την ελληνική και κυπριακή πραγματικότητα. Από καιρό τώρα ακούω ότι αυτή η εκπομπή του MEGA καταγράφει αξιοσημείωτα ποσοστά τηλεθέασης (τα λεγόμενα νούμερα της AGB) και ότι, σε κάθε περίπτωση, έλκει το ζωηρό ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων. Μια νεολαία που αντί να παίρνει πρωτοβουλίες για επίλυση των χρόνιων προβλημάτων του ελληνικού πανεπιστημίου, αντί να κατεβαίνει στο δρόμο διεκδικώντας τα δικαιώματα της νέας γενιάς στην εργασία, την παιδεία, τη υγεία και την προστασία των προσωπικών ελευθεριών, κάθεται και παρακολουθεί την κ. Μανωλίδου. Την «τηλε-καημένη» αυτή τηλεπαρουσιάστρια που ακόμα και ο τρόπος που μιλάει είναι υποκριτικός, φορμαρισμένος από την εικόνα της τηλεόρασης. Ειλικρινά σας λέω, όταν είδα αυτήν την κυρία να ξεμπροστιάζει τους δήθεν παίκτες αυτής της εκπομπής και μετά να κάνει ότι τους συμπονά κιόλας, ευχόμουν να μπορούσα να έβαζα το χέρι στον υπολογιστή και να τις έριχνα δυο σφαλιάρες. Δυο μόνο, δεν θα σήκωνε άλλες.
Φίλες και φίλοι,
Η ελληνική και κυπριακή τηλεόραση παραπαίουν μέρα με τη μέρα. Και με δικό μας φταίξιμο. Ανεχόμαστε να βλέπουμε τηλε-σκουπίδια, να χαζεύουμε από τους δέκτες των τηλεοράσεών μας τον κάθε βλάκα και την κάθε αμόρφωτη παρουσιάστρια να ξεμπροστιάζει ανθρώπους όλα θυσία στο βωμό της τηλεθέασης. «Η στιγμή της αλήθειας» είναι ένα από τα πιο άθλια προγράμματα τηλεόρασης που έτυχε έστω και μια φορά να παρακολουθήσω. Συγκεκριμένα παρακολούθησα το επεισόδιο της 15ης του Μάη και έφριξα: μια κοπέλα από την Αλβανία να υφίσταται μαζί με την οικογένειά της εξευτελιστική ταπείνωση, απαντώντας σε χυδαίες ερωτήσεις πολύ προσωπικού χαρακτήρα. Στο τέλος έφυγε άφραγκη και με το στίγμα της πουτ****. Ανθρώπινα δράματα ξετυλίγονται στο τηλεοπτικό φακό, προκαλώντας πολλές φορές το ειρωνικό μειδίαμα των τηλεθεατών και τα πικρόχολα σχόλιά τους. Τώρα θα μου πείτε ότι είναι στη διακριτική ευχέρεια των συμμετεχόντων να κάνουν την ζωή τους θέμα και θέαμα ενώπιον χιλιάδων κακομοίρηδων που τη βρίσκουν κατακεραυνώνοντας όλους τους άλλους, για να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά το άλλοτε ευαίσθητο ΕΣΡ (Εθνικό συμβούλιο ραδιοτηλεόρασης), το οποίο κόπτεται για τη διατάραξη της καθωσπρεπικής γαλήνης από την κριτική του Λαζόπουλου και των σατυρικών εκπομπών, δεν έδειξε την ίδια ευαισθησία απέναντι στο όλο θέμα. Μούγκα το ΕΣΡ. Σιγή ιχθύος τηρεί το αγαπητό ΕΣΡ απέναντι στους μεταπράτες της ανθρώπινης δυστυχίας που δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου η μεζούρα της τηλεθέασης να ανέβει. Το θέμα είναι ως πότε.
Πέμπτη 23 Απριλίου 2009
Παραδεισιώτες, Παραδεισιώτισσες...
Κρανίου τόπος, πράγματι! Όχι ότι δεν είχα τι να γράψω. Όχι! Έγιναν τόσα πολλά αυτό το διάστημα της απουσίας μου. Δεν ξέρω αν αυτό ακούγεται ως μια φτηνή δικαιολογία (εμένα μου θυμίζει τις συνήθεις δικαιολογίες μας όταν πρέπει να υποβάλουμε προς αξιολόγηση ένα σύγγραμμα) αλλά δεν έχω πλέον ελεύθερο χρόνο. Για μένα ο ελεύθερος χρόνος είναι περιττή πολυτέλεια. Η ακαδημαϊκή ζωή στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ είναι πολύ σκληρή. Απαιτεί θυσίες. Θυσιάζεις την προσωπική σου ζωή, θυσιάζεις τις χαρές, τη διασκέδαση, τις βόλτες, τα ταξίδια, το γράψιμο, ό,τι σε γεμίζει και σε ορίζει υπαρξιακά. Πιστέψτε με "είναι βάσανο ο φίλος που φωνάζει εκδρομή"! Πόσο μάλλον ο Παραδεισιώτης που φωνάζει ότι πρέπει να φωνάξουμε κατά των μπαστακομένων καρεκλοκένταυρων που μας κάνουν τον βίο αβίωτο. Υπόσχομαι λοιπόν ότι θα επανορθώσω πολύ σύντομα και το ιστολόγιο θα επανέλθει δριμύτερο, στον ρόλο του ως οξεία και δηκτική κριτική των όσων συμβαίνουν γύρω μας και μας πονάνε και μας αδικούν.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
ΑΓΙΟΣ
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
ΑΓΙΟΣ
Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009
Το "κόκκινο δωμάτιο" πάει Χαβάη...
Στη Χαβάη οι τοπικές αρχές και οι πολίτες πέρασαν δύσκολες ώρες! Πως θα περάσει τις διακοπές του ο εντολοδόχος πρόεδρος των ΗΠΑ, Barack Obama; Τι θα φάει, τι θα πιει, που θα στεγάσει το κεφάλι του, την οικογένειά του και την αμερικανική υπερηφάνεια του πρώτου πολίτη της (τέως;) κοσμοκράτειρας δύναμης. Το τι άγχος είχαν οι καμαριέρες του πολυτελούς καταλύματος, στο οποίο ο πρόεδρος των ΗΠΑ κατέλυσε, δεν περιγράφεται, φίλες και φίλοι. Φανταστείτε κάτι σαν το "κόκκινο δωμάτιο", τη γνωστή σειρά του MEGA! Ο πρόεδρος έπρεπε να μείνει ικανοποιημένος! Από ό,τι μάθαμε και γκολφ έπαιξε ο Mr. Obama, και τα ακριβά του εδέσματα τα έφαγε, και τρυφερές στιγμές μετά της συζύγου του είχε. Δεν συνηθίζω να συζητώ θέματα παραπολιτικής. Δεν συνηθίζω να κατεβάζω την πολιτική στο επίπεδο της κλειδαρότρυπας. Αλλά, εν προκειμένω, φίλες και φίλοι, η υπόθεση δεν είναι παραπολιτική. Αντιθέτως, είναι εξόχως πολιτική. Ο επόμενος πλανητάρχης ασχολείται με τα μπαλάκια του... γκολφ, τη στιγμή που εκατοντάδες άνθρωποι σφαγιάζονται στην Μέση Ανατολή στο βωμό των πολιτικών επιδιώξεων του αχρείου πρωθυπουργού του Ισραήλ. Αυτού του αρχι-δολοφόνου. Τη στιγμή που το αίμα τόσων μικρών παιδιών ρέει άφθονο στην Παλαιστίνη, ο Mr. Obama επέλεξε να σωπάσει και να κρυφτεί πίσω από το δόγμα «μέχρι τις 20 Ιανουαρίου πρόεδρος είναι ο Μπους».
Η 27η Δεκεμβρίου, η ημέρα έναρξης των βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας, απέχει μόλις 24 ημέρες από την ορκωμοσία του νέου Προέδρου των ΗΠΑ. Τραγική ειρωνεία ή κίνηση στρατηγικά πολιτική; Η ηγεσία του Ισραήλ αποφάσισε να αιματοκυλίσει τη Γάζα λίγες ημέρες πριν ορκιστεί ένας πρόεδρος που εξελέγη με την υπόσχεση της αλλαγής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και που έχει δεσμευθεί ρητά να συνομιλεί (και να ενθαρρύνει συνομιλίες) ακόμη και με τους χειρότερους, πιο επικίνδυνους και βίαιους «εχθρούς». Και εδώ αναφύεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τώρα που οι εξελίξεις είναι πια ραγδαίες στην πιο ευαίσθητη περιοχή του πλανήτη, που βρίκσεται ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ; Γιατί δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλία εκτόνωσης της κρίσης; Γιατί δεν προσπαθεί να θέσει ένα όριο στις χιτλερικές επιθέσεις του Ισραήλ κατά αμάχου πληθυσμού; Ο Μπους κρίθηκε από τον αμερικανικό λαό και κατακρίθηκε ως ανίκανος και βλάξ. Γι' αυτό και ο αμερικανικός λαός έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον Ομπάμα. Περιμένει να δει έργο και όχι το ίδιο έργο σε επανάληψη.
Αν το πιάσατε το υπονοούμενο του τίτλου της ανάρτησης αυτής, μπράβο σας! Αν όχι θα σας το αποκαλύψω τώρα: έχω την εντύπωση ότι το δωμάτιο του Ομπάμα στην Χαβάη ήταν "κόκκινο" όσι εξαιτίας των ιδιαίτερων στιγμών του πλανητάρχη και της πρώτης κυρίας των ΗΠΑ. Αυτό που έκανε "κόκκινο" το δωμάτιο ήταν το αίμα των εκατοντάδων παιδιών στη Γάζα. Και τι δεν δίνω, φίλες και φίλοι, να βρισκόμουν μπροστά μπροστά όταν ο Ομπάμα θα συναντούσε το τραυματισμένο προσωπάκι ενός παιδιού στη Γάζα να τον ρωτάει γιατί τα αιμοβόρα "πουλάκια" σκότωσαν τη μάνα του; Και τι δεν δίνω...
Η 27η Δεκεμβρίου, η ημέρα έναρξης των βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας, απέχει μόλις 24 ημέρες από την ορκωμοσία του νέου Προέδρου των ΗΠΑ. Τραγική ειρωνεία ή κίνηση στρατηγικά πολιτική; Η ηγεσία του Ισραήλ αποφάσισε να αιματοκυλίσει τη Γάζα λίγες ημέρες πριν ορκιστεί ένας πρόεδρος που εξελέγη με την υπόσχεση της αλλαγής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και που έχει δεσμευθεί ρητά να συνομιλεί (και να ενθαρρύνει συνομιλίες) ακόμη και με τους χειρότερους, πιο επικίνδυνους και βίαιους «εχθρούς». Και εδώ αναφύεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τώρα που οι εξελίξεις είναι πια ραγδαίες στην πιο ευαίσθητη περιοχή του πλανήτη, που βρίκσεται ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ; Γιατί δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλία εκτόνωσης της κρίσης; Γιατί δεν προσπαθεί να θέσει ένα όριο στις χιτλερικές επιθέσεις του Ισραήλ κατά αμάχου πληθυσμού; Ο Μπους κρίθηκε από τον αμερικανικό λαό και κατακρίθηκε ως ανίκανος και βλάξ. Γι' αυτό και ο αμερικανικός λαός έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον Ομπάμα. Περιμένει να δει έργο και όχι το ίδιο έργο σε επανάληψη.
Αν το πιάσατε το υπονοούμενο του τίτλου της ανάρτησης αυτής, μπράβο σας! Αν όχι θα σας το αποκαλύψω τώρα: έχω την εντύπωση ότι το δωμάτιο του Ομπάμα στην Χαβάη ήταν "κόκκινο" όσι εξαιτίας των ιδιαίτερων στιγμών του πλανητάρχη και της πρώτης κυρίας των ΗΠΑ. Αυτό που έκανε "κόκκινο" το δωμάτιο ήταν το αίμα των εκατοντάδων παιδιών στη Γάζα. Και τι δεν δίνω, φίλες και φίλοι, να βρισκόμουν μπροστά μπροστά όταν ο Ομπάμα θα συναντούσε το τραυματισμένο προσωπάκι ενός παιδιού στη Γάζα να τον ρωτάει γιατί τα αιμοβόρα "πουλάκια" σκότωσαν τη μάνα του; Και τι δεν δίνω...
Βιτριόλι
Του Στάυρου Θεοδωράκη
...........................................................................
(ΑΓΙΟΣ: στο δεύτερο μέρος μιας ανάρτησης τον Δεκέμβριο του περασμένου πια έτους - Τα παιδιά με τα μεγάλα @@ ήταν ο τίτλος αυτής της ανάρτησης - περιγράφα πως οι μεγάλοι Ελληναράδες σε κάποια περιοχή της Κύπρου χτύπησαν ανελέητα τη μικρή Μαργαρίτα, μόνο και μόνο επειδή ήταν μαύρη. Μου έκανε εντύπωση τότε η δήλωση της Γενικής Διευθύντριας του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, η οποία έκανε λόγο ούτε λίγο, ούτε πολύ για ένα ευκαιριακό φαινόμενο "νεανικής παραβατικότητας". Διαφώνησα τότε. Και το παρακάτω περιστατικό, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δικαιώνει τη διαφωνία μου. Με τη πένα του Στάυρου Θεοδωράκη διαβάστε, φίλες και φίλοι, μια ανατριχιαστική ιστορία, η οποία δεν είναι, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, σενάριο για ταινία τρόμου...)
..........................................................................
Η είδηση δεν έπαιξε στην τηλεόραση, αλλά μάλλον θα την έχετε ακούσει. Μια γυναίκα προχωράει στα Πετράλωνα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα και λίγο πριν τα Χριστούγεννα, 22 προς 23 Δεκεμβρίου. Δύο άντρες (!)
αίφνης ξεπετάγονται μπροστά της και τις πετούν βιτριόλι στο πρόσωπο! Ναι, βιτριόλι! Τα μάτια της και τα χείλη της καίγονται. Το ΕΚΑΒ τη μεταφέρει στα επείγοντα του Ευαγγελισμού.
Ποια είναι; Μια Βουλγάρα μετανάστρια, μητέρα ενός αγοριού, καθαρίστρια και συνδικαλίστρια τα τελευταία χρόνια στα σωματεία καθαριότητας. Μια «ξένη» δηλαδή που «δεν κάθεται στ΄ αυγά της». Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά όσο κι αν προσπαθώ δεν βρίσκω πιο τραγική γι΄ αυτή την πόλη είδηση στο κλείσιμο της χρονιάς. Οι γείτονες δεν έχουν βίντεο, τα κινητά δεν έστειλαν sms, κινητοποιήσεις δεν έγιναν, κάτι συνάδελφοί της μόνο διαδήλωναν προχθές στην Αθηνάς, και βέβαια δεν υπάρχουν εντυπωσιακές φωτογραφίες για τον «απολογισμό» των περιοδικών. Αλλά αυτή η γυναίκα είναι εδώ, ημίτυφλη στον Ευαγγελισμό, για να μας θυμίζει το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα της χώρας.
Γιατί εν θερμώ μπορεί να ειπώθηκαν διάφορα, αλλά αυτοί που βιώνουν τη βία σε αυτή την χώρα και σίγουρα την κρατική βία δεν είναι τα παιδιά μας, ούτε οι φοιτητές μας. Άλλωστε στη σύγκρουση ενός μπάτσου και ενός νέου ακόμα και τα συντηρητικά ΜΜΕ στο πλευρό του νέου θα βρεθούν. Οι μετανάστες όμως είναι μόνοι τους. Τον Οκτώβριο σκοτώθηκε με ροπαλιές ένας μετανάστης έξω από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Ουδείς νοιάστηκε.
Επιπροσθέτως, λίγες μέρες μετά, η κυβέρνηση κατέθετε πρόταση νόμου για τα παιδιά των μεταναστών και ελάχιστοι αντέδρασαν. Ξέρετε τι λέει η ρύθμιση; «Τέκνα υπηκόων τρίτων χωρών, τα οποία γεννήθηκαν και διαμένουν στην Ελλάδα (ναι, ναι) και των οποίων οι γονείς εξακολουθούν να διαμένουν νόμιμα στη χώρα, (ναι, ναι, ναι) μετά τη συμπλήρωση του 18ου έτους της ηλικίας τους και εφόσον έχουν διανύσει την πρωτοβάθμια και γυμνασιακή εκπαίδευση (ναι, ναι, ναι, ναι) αποκτούν, με απόφαση του Γενικού Γραμματέα της οικείας Περιφέρειας (πες το ευλογημένε) την ιδιότητα τού επί μακρόν διαμένοντος»! Το αντιλαμβάνεστε; Τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και πήγαν σε ελληνικό σχολείο δεν είναι Έλληνες, είναι μόνο «μακρά διαμένοντες»!
ΥΓ: Δεν ξέρω αν είναι σωστό αλλά, μέρα που είναι, θα το κάνω. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα έχει έναν λογαριασμό στην Τράπεζα Πειραιώς: 5012 019 021 277. Οι γιατροί στον Ευαγγελισμό μού είπαν ότι διέφυγε τον κίνδυνο. Έχει χάσει όμως το ένα της μάτι και θα δυσκολευτεί πολύ η ζωή της όπως και η ζωή του παιδιού της. Εκτός κι αν δεν είναι μόνη. Καλή χρονιά!
...........................................................................
(ΑΓΙΟΣ: στο δεύτερο μέρος μιας ανάρτησης τον Δεκέμβριο του περασμένου πια έτους - Τα παιδιά με τα μεγάλα @@ ήταν ο τίτλος αυτής της ανάρτησης - περιγράφα πως οι μεγάλοι Ελληναράδες σε κάποια περιοχή της Κύπρου χτύπησαν ανελέητα τη μικρή Μαργαρίτα, μόνο και μόνο επειδή ήταν μαύρη. Μου έκανε εντύπωση τότε η δήλωση της Γενικής Διευθύντριας του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, η οποία έκανε λόγο ούτε λίγο, ούτε πολύ για ένα ευκαιριακό φαινόμενο "νεανικής παραβατικότητας". Διαφώνησα τότε. Και το παρακάτω περιστατικό, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δικαιώνει τη διαφωνία μου. Με τη πένα του Στάυρου Θεοδωράκη διαβάστε, φίλες και φίλοι, μια ανατριχιαστική ιστορία, η οποία δεν είναι, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, σενάριο για ταινία τρόμου...)
..........................................................................
Η είδηση δεν έπαιξε στην τηλεόραση, αλλά μάλλον θα την έχετε ακούσει. Μια γυναίκα προχωράει στα Πετράλωνα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα και λίγο πριν τα Χριστούγεννα, 22 προς 23 Δεκεμβρίου. Δύο άντρες (!)
αίφνης ξεπετάγονται μπροστά της και τις πετούν βιτριόλι στο πρόσωπο! Ναι, βιτριόλι! Τα μάτια της και τα χείλη της καίγονται. Το ΕΚΑΒ τη μεταφέρει στα επείγοντα του Ευαγγελισμού.
Ποια είναι; Μια Βουλγάρα μετανάστρια, μητέρα ενός αγοριού, καθαρίστρια και συνδικαλίστρια τα τελευταία χρόνια στα σωματεία καθαριότητας. Μια «ξένη» δηλαδή που «δεν κάθεται στ΄ αυγά της». Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά όσο κι αν προσπαθώ δεν βρίσκω πιο τραγική γι΄ αυτή την πόλη είδηση στο κλείσιμο της χρονιάς. Οι γείτονες δεν έχουν βίντεο, τα κινητά δεν έστειλαν sms, κινητοποιήσεις δεν έγιναν, κάτι συνάδελφοί της μόνο διαδήλωναν προχθές στην Αθηνάς, και βέβαια δεν υπάρχουν εντυπωσιακές φωτογραφίες για τον «απολογισμό» των περιοδικών. Αλλά αυτή η γυναίκα είναι εδώ, ημίτυφλη στον Ευαγγελισμό, για να μας θυμίζει το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα της χώρας.
Γιατί εν θερμώ μπορεί να ειπώθηκαν διάφορα, αλλά αυτοί που βιώνουν τη βία σε αυτή την χώρα και σίγουρα την κρατική βία δεν είναι τα παιδιά μας, ούτε οι φοιτητές μας. Άλλωστε στη σύγκρουση ενός μπάτσου και ενός νέου ακόμα και τα συντηρητικά ΜΜΕ στο πλευρό του νέου θα βρεθούν. Οι μετανάστες όμως είναι μόνοι τους. Τον Οκτώβριο σκοτώθηκε με ροπαλιές ένας μετανάστης έξω από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Ουδείς νοιάστηκε.
Επιπροσθέτως, λίγες μέρες μετά, η κυβέρνηση κατέθετε πρόταση νόμου για τα παιδιά των μεταναστών και ελάχιστοι αντέδρασαν. Ξέρετε τι λέει η ρύθμιση; «Τέκνα υπηκόων τρίτων χωρών, τα οποία γεννήθηκαν και διαμένουν στην Ελλάδα (ναι, ναι) και των οποίων οι γονείς εξακολουθούν να διαμένουν νόμιμα στη χώρα, (ναι, ναι, ναι) μετά τη συμπλήρωση του 18ου έτους της ηλικίας τους και εφόσον έχουν διανύσει την πρωτοβάθμια και γυμνασιακή εκπαίδευση (ναι, ναι, ναι, ναι) αποκτούν, με απόφαση του Γενικού Γραμματέα της οικείας Περιφέρειας (πες το ευλογημένε) την ιδιότητα τού επί μακρόν διαμένοντος»! Το αντιλαμβάνεστε; Τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και πήγαν σε ελληνικό σχολείο δεν είναι Έλληνες, είναι μόνο «μακρά διαμένοντες»!
ΥΓ: Δεν ξέρω αν είναι σωστό αλλά, μέρα που είναι, θα το κάνω. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα έχει έναν λογαριασμό στην Τράπεζα Πειραιώς: 5012 019 021 277. Οι γιατροί στον Ευαγγελισμό μού είπαν ότι διέφυγε τον κίνδυνο. Έχει χάσει όμως το ένα της μάτι και θα δυσκολευτεί πολύ η ζωή της όπως και η ζωή του παιδιού της. Εκτός κι αν δεν είναι μόνη. Καλή χρονιά!
Γράμμα στον Αϊ-Βασίλη
ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ
(ΑΓΙΟΣ: Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ σας εύχεται τα "Χρόνια Πολλά" με τη πένα της Έλενας Ακρίτα. Μου άρεσε το άρθρο της αυτό από την εφημερίδα "Τα Νέα" και το αναδημοσιεύω.)
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ, Όχι που θέλω να σας κολακεύσω, αλλά λίγο σκατά τα ΄χεις κάνει! Δεν ξέρω, αλλά εκείνη η καλοκάγαθη σύζυγός σου το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να πλάθει κουλουράκια με τα δυο χεράκια; Σε κάνα γιατρό να σε κοιτάξουν για Αλτσχάιμερ σ΄ έχει πάει; Τη γεροντική άνοια την έχετε τσεκάρει; Έχει προχωρήσει η επιστήμη, άλματα έχει κάνει, να το κοιτάξετε, μην το αφήσετε έτσι... Είσαι και κάποιων αιώνων άγιος: ένα ρεκτιφιέ χρειάζεται. Κι αυτά τα στρογγυλά γυαλάκια που χρησιμοποιείς για να διαβάζεις, κανένας οπτικός τους έριξε μια ματιά; Ή σου δείχνουνε στον πίνακα του οφθαλμίατρου τους μεγάλους αριθμούς κι εσύ τους διαβάζεις συνταγή για μελομακάρονα;
Χίλια συγγνώμη σας εύχομαι, αλλά τα νεύρα μου τσίτα: Τόσα χρόνια σου απευθύνομαι με το σεις και με το σας, χαΐρι δεν είδα. Τόσο γλείψιμο σου ΄χω ρίξει από μικρό παιδί... Στράφι πήγε. Άλλα έγραφα, άλλα μου ΄φερνες, συνεννόηση μπουζούκι! Ούτε καν το κουκλόσπιτο που σου ζητάω από 5 χρόνων, δεν αξιώθηκες να μου το φέρεις.
Θα μου πεις «ακόμα το θυμάσαι»; Όχι που θα το ξέχναγα. Στον παράγοντα «κουκλόσπιτο» έχω μνήμη ελέφαντα. Στα πόδια σου έπεφτα. Τα άπειρα γράμματα με καρδούλες, λουλουδάκια και αυτοκόλλητο αγγελάκια. Τρελός καημός το κουκλόσπιτο. Και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η μαμά αναστέναζε «είναι πολύ ακριβό, καρδούλα μου». Αφού εσύ θα μου το έφερνες, η μαμά τι ζόρι τραβούσε; Και μην ψάχνεις τώρα δικαιολογίες ότι και καλά δεν συνεννοηθήκαμε οι δυο μας. Κάθε χρόνο στο έγραφα με να κάτι κεφαλαία: ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΑΓΟΡΑ, ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ, ΑΘΗΝΑ, ΑΤΤΙΚΗ, ΕΛΛΑΔΑ, ΒΑΛΚΑΝΙΑ, ΕΥΡΩΠΗ, ΓΗ, ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΣΥΜΠΑΝ! Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος και να μην το βρίσκει; Μόνο ράδιοταξί που δεν σου μίσθωνα, έλεος δηλαδή!
Το ζήτημα «Μπάρμπι» να το θίξω ή δεν μας συμφέρει; Σε θερμοπαρακαλούσα να μου στείλεις την πλήρη γκαρνταρόμπα της (με έμφαση στο ολόχρυσο φόρεμά της με το διάδημα και τα στρασάκια); Τι μου κουβάλησες λοιπόν τους «Αισώπου Μύθους»; Ε; Ε; Λαχταράει η ψυχή μου χρυσή τουαλέτα και μου στέλνεις τον λαγό και τη χελώνα; Χέστηκα αν ο λαγός τα ΄φτυσε στη μέση της διαδρομής! Έφαγα τα νιάτα μου και την ομορφιά μου να περιμένω πότε διάολο θα τερματίσει η χελώνα!
Θα μου πεις «περσινά ξινά σταφύλια, πού θα θυμήθηκες όλα αυτά;» Μα δεν τα ξέχασα και ποτέ! Τα παιδικά τραύματα σε πάνε καρότσι στην υπόλοιπη ζωή σου. Μια ζωή στα ΄χω μαζεμένα. Μια ζωή άλλα σου ζητούσα, άλλα μου ΄φερνες. Και δεν είπες και μια φορά «ουπς, σόρι, την έκανα την πατάτα!».
Όχι, αγάπη μου! Εσύ εκεί, χαλαρός, κύριος, με κείνο το αυτάρεσκο χαμόγελο πως ό,τι κάνεις είναι καλώς καμωμένο! Πως πας στο σωστό παιδί το σωστό παιχνίδι. Άλλα ντ΄ άλλα τα μεγάλα, πήγαινες.
Γιατί δεν έχω μόνο εγώ παράπονα. Όποιο παιδί και να ρωτήσεις, στην άκρη του στόματος το έχει το σιχτίρι!
Θα μου πεις: «Καλά, όλα από μένα τα περιμένετε;». Ναι, όλα από σένα τα περιμένουμε. Διότι δεν υπάρχει σάλιο, λέμε! Οι μισοί γονείς απολυμένοι, οι άλλοι μισοί υπό απόλυσιν. Κάθονται μια ώρα και κάνουν σύσκεψη κορυφής με τον εαυτό τους στο σούπερ μάρκετ πόσο πήγε το αγγούρι, τι να λέμε τώρα;
Όταν περιμένεις να σου κόψουν το φως από στιγμή σε στιγμή, να σου βγάλουν το σπίτι στο σφυρί, να σε πλακώσουν οι μπράβοι της τράπεζας; Πλάκα μου κάνεις; (Άσχετο: Το σπιτάκι σας στην Πολωνία προικώο είναι ή με νοίκι; Να πάθω ένα στρες ή να το αναβάλω;)
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ, ειδικά φέτος μεγαλούργησες! Τόση άρα, μάρα, κουκουνάρα, δεν έχεις ξαναματακάνει. Αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα του. Είχαν απεργία οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι και δεν έφεραν τα γράμματα; Έκαναν στάση εργασίας τα καλικαντζαράκια, που ούτε στο ΙΚΑ τα ΄χεις, ούτε ένσημα τους κολλάς; Τα ΄φτυσε το έλκηθρο με τους 4Χ4 ταράνδους; Είχες ίωση; Βαριόσουν;
Δεν ξέρω τι έπαιξε! Αυτό που ξέρω είναι ότι μας παράτησες στο έλεος! Και το βλέπεις το ρημάδι! Το κόβεις από 10 χιλιόμετρα: είναι δίσεκτο! Δίσεκτο, λέμε! Κάνε κάτι, φιλοτιμήσου, βάλε ένα χεράκι. Ένας πλανήτης ολόκληρος χτυπιέται και κοπανιέται. Η οικονομία καταρρέει, η αστική τάξη τη βγάζει στο χαρτόκουτο, η φύση χορεύει ρούμπα με τα νεύρα μας, η παγκοσμιοποίηση στη μούρη μας, η βία σε τρελά κέφια, η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, ο πόνος, η απόγνωση, το αδιέξοδο, η απελπισία!
Και τι κάνει ο Αϊ-Βασίλης για όλα αυτά; Ο παππούλης με τη χρυσή καρδιά; Το σύμβολο της ελπίδας; Να σου πω εγώ τι κάνει:
- Ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη!
ΣΟΥ ΄ΧΩ ΝΕΑ, ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ! Το ελαφάκι του Κωστάκη είναι για τα μπάζα. Το ελαφάκι του Κωστάκη δεν θα λύσει κανένα απολύτως πρόβλημα. Το συγκεκριμένο ελαφάκι δε για τον συγκεκριμένο Κωστάκη (αν μιλάμε όλοι για το ίδιο ελαφάκι του ιδίου Κωστάκη) ούτε για φτύσιμο!
Γι΄ αυτό σου λέω. Τσέκαρε λίγο το ενδεχόμενο Αλτσχάιμερ. Διότι αν ειλικρινά πιστεύεις ότι η απάντηση στο μπάχαλο είναι ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη, τότε έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα! Και το κακό είναι ότι δεν το έχουμε μαζί: το κακό είναι ότι εμείς έχουμε το πρόβλημα κι εσύ το ελαφάκι!
Αυτά είχα να σου πω, Αϊ-Βασίλη! Ελπίζω τουλάχιστον ΑΥΤΟ το γράμμα να φτάσει στον προορισμό του. Α, και κάνε κι ένα δώρο στον εαυτό σου: ένα πλήρες τσεκάπ να σου βρίσκεται!
(ΑΓΙΟΣ: Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ σας εύχεται τα "Χρόνια Πολλά" με τη πένα της Έλενας Ακρίτα. Μου άρεσε το άρθρο της αυτό από την εφημερίδα "Τα Νέα" και το αναδημοσιεύω.)
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ, Όχι που θέλω να σας κολακεύσω, αλλά λίγο σκατά τα ΄χεις κάνει! Δεν ξέρω, αλλά εκείνη η καλοκάγαθη σύζυγός σου το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να πλάθει κουλουράκια με τα δυο χεράκια; Σε κάνα γιατρό να σε κοιτάξουν για Αλτσχάιμερ σ΄ έχει πάει; Τη γεροντική άνοια την έχετε τσεκάρει; Έχει προχωρήσει η επιστήμη, άλματα έχει κάνει, να το κοιτάξετε, μην το αφήσετε έτσι... Είσαι και κάποιων αιώνων άγιος: ένα ρεκτιφιέ χρειάζεται. Κι αυτά τα στρογγυλά γυαλάκια που χρησιμοποιείς για να διαβάζεις, κανένας οπτικός τους έριξε μια ματιά; Ή σου δείχνουνε στον πίνακα του οφθαλμίατρου τους μεγάλους αριθμούς κι εσύ τους διαβάζεις συνταγή για μελομακάρονα;
Χίλια συγγνώμη σας εύχομαι, αλλά τα νεύρα μου τσίτα: Τόσα χρόνια σου απευθύνομαι με το σεις και με το σας, χαΐρι δεν είδα. Τόσο γλείψιμο σου ΄χω ρίξει από μικρό παιδί... Στράφι πήγε. Άλλα έγραφα, άλλα μου ΄φερνες, συνεννόηση μπουζούκι! Ούτε καν το κουκλόσπιτο που σου ζητάω από 5 χρόνων, δεν αξιώθηκες να μου το φέρεις.
Θα μου πεις «ακόμα το θυμάσαι»; Όχι που θα το ξέχναγα. Στον παράγοντα «κουκλόσπιτο» έχω μνήμη ελέφαντα. Στα πόδια σου έπεφτα. Τα άπειρα γράμματα με καρδούλες, λουλουδάκια και αυτοκόλλητο αγγελάκια. Τρελός καημός το κουκλόσπιτο. Και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η μαμά αναστέναζε «είναι πολύ ακριβό, καρδούλα μου». Αφού εσύ θα μου το έφερνες, η μαμά τι ζόρι τραβούσε; Και μην ψάχνεις τώρα δικαιολογίες ότι και καλά δεν συνεννοηθήκαμε οι δυο μας. Κάθε χρόνο στο έγραφα με να κάτι κεφαλαία: ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΑΓΟΡΑ, ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ, ΑΘΗΝΑ, ΑΤΤΙΚΗ, ΕΛΛΑΔΑ, ΒΑΛΚΑΝΙΑ, ΕΥΡΩΠΗ, ΓΗ, ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΣΥΜΠΑΝ! Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος και να μην το βρίσκει; Μόνο ράδιοταξί που δεν σου μίσθωνα, έλεος δηλαδή!
Το ζήτημα «Μπάρμπι» να το θίξω ή δεν μας συμφέρει; Σε θερμοπαρακαλούσα να μου στείλεις την πλήρη γκαρνταρόμπα της (με έμφαση στο ολόχρυσο φόρεμά της με το διάδημα και τα στρασάκια); Τι μου κουβάλησες λοιπόν τους «Αισώπου Μύθους»; Ε; Ε; Λαχταράει η ψυχή μου χρυσή τουαλέτα και μου στέλνεις τον λαγό και τη χελώνα; Χέστηκα αν ο λαγός τα ΄φτυσε στη μέση της διαδρομής! Έφαγα τα νιάτα μου και την ομορφιά μου να περιμένω πότε διάολο θα τερματίσει η χελώνα!
Θα μου πεις «περσινά ξινά σταφύλια, πού θα θυμήθηκες όλα αυτά;» Μα δεν τα ξέχασα και ποτέ! Τα παιδικά τραύματα σε πάνε καρότσι στην υπόλοιπη ζωή σου. Μια ζωή στα ΄χω μαζεμένα. Μια ζωή άλλα σου ζητούσα, άλλα μου ΄φερνες. Και δεν είπες και μια φορά «ουπς, σόρι, την έκανα την πατάτα!».
Όχι, αγάπη μου! Εσύ εκεί, χαλαρός, κύριος, με κείνο το αυτάρεσκο χαμόγελο πως ό,τι κάνεις είναι καλώς καμωμένο! Πως πας στο σωστό παιδί το σωστό παιχνίδι. Άλλα ντ΄ άλλα τα μεγάλα, πήγαινες.
Γιατί δεν έχω μόνο εγώ παράπονα. Όποιο παιδί και να ρωτήσεις, στην άκρη του στόματος το έχει το σιχτίρι!
Θα μου πεις: «Καλά, όλα από μένα τα περιμένετε;». Ναι, όλα από σένα τα περιμένουμε. Διότι δεν υπάρχει σάλιο, λέμε! Οι μισοί γονείς απολυμένοι, οι άλλοι μισοί υπό απόλυσιν. Κάθονται μια ώρα και κάνουν σύσκεψη κορυφής με τον εαυτό τους στο σούπερ μάρκετ πόσο πήγε το αγγούρι, τι να λέμε τώρα;
Όταν περιμένεις να σου κόψουν το φως από στιγμή σε στιγμή, να σου βγάλουν το σπίτι στο σφυρί, να σε πλακώσουν οι μπράβοι της τράπεζας; Πλάκα μου κάνεις; (Άσχετο: Το σπιτάκι σας στην Πολωνία προικώο είναι ή με νοίκι; Να πάθω ένα στρες ή να το αναβάλω;)
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ, ειδικά φέτος μεγαλούργησες! Τόση άρα, μάρα, κουκουνάρα, δεν έχεις ξαναματακάνει. Αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα του. Είχαν απεργία οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι και δεν έφεραν τα γράμματα; Έκαναν στάση εργασίας τα καλικαντζαράκια, που ούτε στο ΙΚΑ τα ΄χεις, ούτε ένσημα τους κολλάς; Τα ΄φτυσε το έλκηθρο με τους 4Χ4 ταράνδους; Είχες ίωση; Βαριόσουν;
Δεν ξέρω τι έπαιξε! Αυτό που ξέρω είναι ότι μας παράτησες στο έλεος! Και το βλέπεις το ρημάδι! Το κόβεις από 10 χιλιόμετρα: είναι δίσεκτο! Δίσεκτο, λέμε! Κάνε κάτι, φιλοτιμήσου, βάλε ένα χεράκι. Ένας πλανήτης ολόκληρος χτυπιέται και κοπανιέται. Η οικονομία καταρρέει, η αστική τάξη τη βγάζει στο χαρτόκουτο, η φύση χορεύει ρούμπα με τα νεύρα μας, η παγκοσμιοποίηση στη μούρη μας, η βία σε τρελά κέφια, η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, ο πόνος, η απόγνωση, το αδιέξοδο, η απελπισία!
Και τι κάνει ο Αϊ-Βασίλης για όλα αυτά; Ο παππούλης με τη χρυσή καρδιά; Το σύμβολο της ελπίδας; Να σου πω εγώ τι κάνει:
- Ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη!
ΣΟΥ ΄ΧΩ ΝΕΑ, ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ! Το ελαφάκι του Κωστάκη είναι για τα μπάζα. Το ελαφάκι του Κωστάκη δεν θα λύσει κανένα απολύτως πρόβλημα. Το συγκεκριμένο ελαφάκι δε για τον συγκεκριμένο Κωστάκη (αν μιλάμε όλοι για το ίδιο ελαφάκι του ιδίου Κωστάκη) ούτε για φτύσιμο!
Γι΄ αυτό σου λέω. Τσέκαρε λίγο το ενδεχόμενο Αλτσχάιμερ. Διότι αν ειλικρινά πιστεύεις ότι η απάντηση στο μπάχαλο είναι ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη, τότε έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα! Και το κακό είναι ότι δεν το έχουμε μαζί: το κακό είναι ότι εμείς έχουμε το πρόβλημα κι εσύ το ελαφάκι!
Αυτά είχα να σου πω, Αϊ-Βασίλη! Ελπίζω τουλάχιστον ΑΥΤΟ το γράμμα να φτάσει στον προορισμό του. Α, και κάνε κι ένα δώρο στον εαυτό σου: ένα πλήρες τσεκάπ να σου βρίσκεται!
Ποιοι εκμεταλλεύονται την ασφάλεια του ασύλου
Του Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ*
(ΑΓΙΟΣ: μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάθεση απόψεων σε σχέση με το πανεπιστημιακό άσυλο από τον ακαδημαϊκό και τον άνθρωπο, Γ. Μπαμπινιώτη. Οι απόψεις του ανοίγουν αναπόδραστα ένα κύκλο έντονης συζήτησης γύρω από το προαναφερθέν θέμα, με πολλούς από μας να συμφωνούν και άλλουν να διαφωνούν. Έχω την εντύπωση ότι ο κ. Μπαμπινιώτης κατάφερε να βρει τη "χρυσή τομή" στο όλο ζήτημα. Διαβάστε το, αξίζει!)
Δικαιούμαι, νομίζω, να μιλήσω για το άσυλο το πανεπιστημιακό με μια πείρα πανεπιστημιακή σαράντα ετών που μού επέτρεψε να ζήσω «από μέσα» αυτόν τον θεσμό στις πιο καλές αλλά και στις κακές στιγμές του. Δεν τον έζησα «από μέσα» μόνο στις χειρότερες στιγμές του, αυτές των τελευταίων ημερών. Λέγοντας «από μέσα», εννοώ με την ιδιότητα τού καθηγητή και (επί 6 χρόνια) τού πρύτανη, γεγονός που δίνει μια άλλη αίσθηση και όψη των πραγμάτων από αυτή που δείχνει απ΄ έξω. Εχω ζήσει τους φοιτητές σε δύσκολους καιρούς να ξεσηκώνονται και να καλούν σε αγώνα ελευθερίας από το καθεστώς τής δικτατορίας, ανεβασμένοι στην ταράτσα τού κτηρίου τής Νομικής. Εξω από κόμματα και παρατάξεις, με ακάλυπτα τα πρόσωπά τους, με όπλο τη φωνή τους, τη γλώσσα που συνταράζει, που συνεπαίρνει και τσακίζει κόκκαλα. Κι ο κόσμος μαζί τους. Το ίδιο, και ακόμη περισσότερο, συνέβη σ΄ ένα άλλο πανεπιστημιακό ίδρυμα, στο Πολυτεχνείο, που δίκαια αναδείχθηκε τότε σε σύμβολο αγώνα για την ελευθερία.
Αυτές οι δύο μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών (υπήρξαν και άλλες μικρότερες) λειτούργησαν ως η φωνή και οι μύχιοι πόθοι τής συντριπτικής πλειονότητας των ανώνυμων πολιτών, γι΄ αυτό και η έννοια τού πανεπιστημιακού ασύλου καταξιώθηκε στη συνείδηση των Ελλήνων και το Πανεπιστήμιο πήρε τον χαρακτήρα ειδικά προστατευομένου χώρου υπεράσπισης και διακίνησης των ιδεών, με κορυφαία την έννοια τής ελευθερίας τού λόγου. Ετσι,το πανεπιστημιακό άσυλοέγινε ιστορικό και ιδεολογικό σύμβολο,μέσακαι έξω από τα Πανεπιστήμια. Στον κοινωνικό,στον ιδεολογικό,στον πολιτικό,ιδίως στον εκπαιδευτικό χώρο.Η δε παραβίασή του από την εξουσία (αστυνομικές και άλλες αρχές) έγινε «έννοια απαγορευμένη», έγινε ταμπού,με ακαθόριστο-στο πέρασμα τού χρόνου - ιδεολογικό περιεχόμενο και λησμονημένο ίσως ιστορικό υπόβαθρο.
▅ Από το Λύκειο στις σχολές
Οι τραυματικές εμπειρίες τής δικτατορίας γέννησαν έντονες πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις που οδήγησαν σε σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις πέρασαν και στα πανεπιστήμια με νέα μορφή: τη μορφή των κομματικών νεολαιών, των φοιτητικών παρατάξεων που πρόσκεινται ανοιχτά σ΄ αυτό ή εκείνο το πολιτικό κόμμα και- από αντίδραση- και στη δημιουργία «ανένταχτων» φοιτητικών ομάδων αριστερής ιδεολογίας αλλά κομματικά ανεξάρτητων. Ετσι, οι πολιτικές-ιδεολογικές συγκρούσεις ανάμεσα στα κόμματα εντός και εκτός τής Βουλής επεκτάθηκαν- συχνά με εντονότερο τρόπο λόγω τής νεανικής ζωντάνιας- στις φοιτητικές παρατάξεις μέσα στα πανεπιστήμια καθώς και στις ανεξάρτητες ομάδες που τις συναγωνίζονταν.
Σε νεότερα χρόνια και σε πολύ μικρότερη κλίμακα οι κομματικές επιδράσεις πέρασαν και στη Μέση Εκπαίδευση, ιδιαίτερα στο Λύκειο. Ετσι γεννήθηκαν οι μαθητικές κινητοποιήσεις, όχι ως κατευθυνόμενες αντιδράσεις αλλά ως μορφή μίμησης «τής αίγλης» των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Από ορισμένο δε χρονικό διάστημα κι εξής οι μαθητικές εμπειρίες μεταφέρονταν ώριμες και «αναβαθμίζονταν» στις φοιτητικές κινητοποιήσεις με έντονο πάντα κομματικό-ιδεολογικό χαρακτήρα.
Οι διεκδικήσεις, οι απαιτήσεις για αλλαγές, ορισμένες προφανείς αδυναμίες τού πανεπιστημιακού συστήματος (υποχρηματοδότηση, έλλειψη υποδομών, έλλειψη διδακτικού προσωπικού) σε συνδυασμό με την υπερβολική και δυσανάλογη εκπροσώπηση των φοιτητών στην εκλογή των πανεπιστημιακών οργάνων που καθιερώθηκε από τον πανεπιστημιακό νόμο τού ΄82 οδήγησαν και σε ό,τι ονομάστηκε «δυναμικές κινητοποιήσεις», που πήραν τη μορφή και «εισβολής» εκπροσώπων και βίαιης ενίοτε διακοπής τής λειτουργίας των πανεπιστημιακών οργάνων (Συνελεύσεων Τμημάτων, Συγκλήτου). Παρά ταύτα, και στις ακραίες ακόμη μορφές δράσης τους, οι φοιτητές δεν έπαυσαν να λειτουργούν ως φοιτητές. Εχουν κάποια όρια, που δεν τα υπερβαίνουν. Ο φοιτητής ενός Πανεπιστημίου, στον δάσκαλό του ή στον δάσκαλο τού συμφοιτητή του, που τον γνωρίζει ή τον έχει ακούσει, θα φερθεί με αυτοσυγκράτηση. Θα πω δημόσια ότι ως καθηγητής αλλά και στα χρόνια τής πρυτανείας μου (2000-2006) δεν αντιμετώπισα ποτέ ανεξέλεγκτες μορφές συμπεριφοράς των φοιτητών ούτε καταστροφές πανεπιστημιακών χώρων από φοιτητές, ασχέτως παρατάξεως ή ιδεολογίας. Αντιμετώπισα φωνές και κραυγές, άπρεπους χαρακτηρισμούς, προκατειλημμένες θέσεις, παραλογισμούς από φοιτητές. Ποτέ βία. Ποτέ καταστροφές. Από φοιτητές, επαναλαμβάνω.
▅ Η εισβολή των «αντιεξουσιαστών»
Ωστόσο, κάποια στιγμή, τέλη τής δεκαετίας τού ΄90 και αρχές τού 2000, τα πράγματα άλλαξαν. Με ευθύνη των ίδιων των φοιτητών που τους κάλεσαν ή τους ανέχθηκαν και ημών των καθηγητών που δεν καταγγείλαμε δημόσια το γεγονός όσο θα έπρεπε και που δεν συσπειρωθήκαμε να αντιδράσουμε νωρίτερα από αδυναμία ή από την εντύπωση ότι ήταν κάτι συγκυριακό και περαστικό, άρχισαν να συρρέουν στα Πανεπιστήμια εξωπανεπιστημιακά άτομα, ό,τι συνήθως ονομάζουμε «αντιεξουσιαστές» ή «αναρχικούς». Τα πρόσωπα αυτά- συνήθως νέοι άνθρωποι, ενίοτε και μεγαλύτερης ηλικίας, άλλοτε και παιδιά- δεν είναι φοιτητές. Εχουν τον δικό τους τρόπο σκέψεως (που συχνά περιέχει και πικρές αλήθειες) και κυρίως τον δικό τους τρόπο δράσεως, που περιλαμβάνει και βία και καταστροφές, υλικά εν γένει πλήγματα για να τρωθεί και να ευαισθητοποιηθεί το κατεστημένο. Αυτή η έντονη δράση, νομικά εγκληματική και ποινικά κολάσιμη, τους οδηγεί στην απόκρυψη τής ταυτότητάς τους, στην απόκρυψη τού προσώπου τους. Τους οδηγεί στην κουκούλα. Οτι αυτή η δράση και η σκέψη που την οδηγεί δεν έχει καμιά σχέση με την ιδεολογία και την πρακτική των φοιτητών είναι προφανές.
Αποτέλεσμα. Οσο οι κινητοποιήσεις στα Πανεπιστήμια (καταλήψεις, παρεμποδίσεις, διαμαρτυρίες κ.τ.ό.) γίνονταν από φοιτητές, δεν υπήρχαν υλικές ζημιές και καταστροφές. Παρεμποδιζόταν- και δεν είναι λίγο αυτό, βεβαίως, για ένα Πανεπιστήμιο- η λειτουργία τού Πανεπιστημίου, που αν συμβαίνει συχνά εντείνει τις αδυναμίες τού Πανεπιστημίου και υποβαθμίζει την εικόνα του και την εκπαιδευτική διαδικασία. Οταν, όμως, στα Πανεπιστήμια μπήκαν οι εξωπανεπιστημιακοί, άρχισαν να σημειώνονται όλες αυτές οι σκόπιμα προκλητικές ενέργειες και άρχισαν να προκαλούνται ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Αρχισαν δε τα πανεπιστημιακά κτήρια με την ιδιότητα τού ασύλου να χρησιμοποιούνται ως καταφύγιο για την αποφυγή διώξεων μετά από εγκληματικές πράξεις (καταστροφές και λεηλασία καταστημάτων, κάψιμο αυτοκινήτων κ.λπ.).
▅ Ορθολογική αντιμετώπιση
Μέσα σ΄ αυτή την κατάσταση βρέθηκαν παγιδευμένες και εκτεθειμένες οι διοικήσεις των Πανεπιστημίων (πρυτανικές αρχές, σύγκλητοι, πρόεδροι τμημάτων κ.ά.). Αν άρουν το άσυλο, δηλ. αν καλέσουν την Αστυνομία, θα θεωρηθούν από τα μέλη τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας που είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητα στο θέμα αυτό αλλά και από τα περισσότερα πολιτικά κόμματα ως «προδότες» τού ιδεολογικού και ιστορικού πανεπιστημιακού ιδεώδους τού ασύλου. Αν δεν άρουν το άσυλο, βρίσκονται έκθετοι στην κοινή γνώμη, στους απλούς πολίτες, στα Μ.Μ.Ε. και στην ίδια την Κυβέρνηση, ότι δεν προστατεύουν τα Πανεπιστήμια, που ως δημόσια αποτελούν δημόσια περιουσία και δημόσια εκπαιδευτική και κοινωνική κατάκτηση.
Ποια είναι η εκ των πραγμάτων ορθολογική αντιμετώπιση μιας τέτοιας πρωτόγνωρης καταστάσεως; Εάν μεν πρόκειται για καταλήψεις διαμαρτυρίας και διεκδίκησης από φοιτητές, τότε οι Πρυτανικές Αρχές και η Σύγκλητος και πρέπει να μπορούν (έτσι συνέβαινε πάντοτε) να συνεννοηθούν με τους φοιτητές, χωρίς να διανοείται κανείς άρση ασύλου. Βεβαίως, είναι καιρός και οι φοιτητές, ιδίως οι συνδικαλιστές, να βάλουν στην πάντα την κομματική τους ταυτότητα και να βοηθήσουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο να ξανασταθεί στα πόδια του. Με τις αλλεπάλληλες καταλήψεις δεν λύνονται τα προβλήματα τού Πανεπιστημίου. Λύνονται με ενημέρωση τής κοινής γνώμης, αξιοποίηση των Μ.Μ.Ε. και με συγκεκριμένα, ρεαλιστικά αιτήματα και προτάσεις. Γιατί η εσωτερική αναστάτωση και οι καταλήψεις προετοιμάζουν το κλίμα για να μπουν στα Πανεπιστήμια «εξωτερικοί σωτήρες», οι εξωπανεπιστημιακοί.
Αν πρόκειται όμως για καταλήψεις από εξωπανεπιστημιακούς,αγνώστους στις Πανεπιστημιακές Αρχές και στη Σύγκλητο,που με καλυμμένα τα πρόσωπα καταλαμβάνουν και καταστρέφουν το Πανεπιστήμιο, τότε μετά από προειδοποίηση των Πρυτανικών Αρχών προς τους καταληψίες,χωρίς να χρειάζεται άρση ασύλου η οποία έχει διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο, ας επιλαμβάνονται να χειριστούν το θέμα οι εντεταλμένες από την Πολιτεία αρχές. Χωρίς καμιά ανάμειξη- και ευθύνη- των Πρυτανικών Αρχών και τής Συγκλήτου,αφού δεν πρόκειται για μέλη τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας για τα οποία έχει θεσπισθεί το άσυλο. Αυτό υπαγορεύει η προστασία τού Πανεπιστημίου και τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας από τέτοιες πρωτοφανείς μορφές εκμετάλλευσης. Αλλο να καταλαμβάνουν τα Πανεπιστήμια φοιτητές που τους ανήκουν, για διεκδικήσεις και για να διαμαρτυρηθούν, και άλλο να τα καταλαμβάνουν εξωπανεπιστημιακοί για να κρυφτούν! Ας επικρατήσει επιτέλους η λογική κι ας βοηθήσουμε τους πρυτάνεις και τα πανεπιστημιακά όργανα να συσπειρωθούν με τους φοιτητές και καθηγητές τους και με τα λοιπά μέλη τής πανεπιστημιακής κοινότητας, αντί να τους λοιδορούμε για θέματα που τους ξεπερνούν και για τα οποία δεν έχουν ούτε αρμοδιότητα ούτε προσωπική ευθύνη. Αυτοί που ατιμάζουν τη μνήμη τού Ρήγα ή τού Κοραή, ασχημονώντας στους ανδριάντες που τους θυμίζουν ή που καίνε το εθνικό μας σύμβολο για να προκαλέσουν τον απλό έλληνα πολίτη, διεκδικούν συνειδητά (και ηρωικά;) για τον εαυτό τους μια άλλη αντιμετώπιση από εκείνη τού φοιτητή και ξέρουν οι ίδιοι καλά ότι δεν δικαιούνται- ούτε θέλουν κατά βάθος- να προστατεύονται από κρατικούς και εθνικούς θεσμούς όπως το άσυλο. Θα «λυτρωθούν» από την άρση του και θα γλιτώσουν το Πανεπιστήμιο κι εμείς.
*(Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.)
(ΑΓΙΟΣ: μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάθεση απόψεων σε σχέση με το πανεπιστημιακό άσυλο από τον ακαδημαϊκό και τον άνθρωπο, Γ. Μπαμπινιώτη. Οι απόψεις του ανοίγουν αναπόδραστα ένα κύκλο έντονης συζήτησης γύρω από το προαναφερθέν θέμα, με πολλούς από μας να συμφωνούν και άλλουν να διαφωνούν. Έχω την εντύπωση ότι ο κ. Μπαμπινιώτης κατάφερε να βρει τη "χρυσή τομή" στο όλο ζήτημα. Διαβάστε το, αξίζει!)
Δικαιούμαι, νομίζω, να μιλήσω για το άσυλο το πανεπιστημιακό με μια πείρα πανεπιστημιακή σαράντα ετών που μού επέτρεψε να ζήσω «από μέσα» αυτόν τον θεσμό στις πιο καλές αλλά και στις κακές στιγμές του. Δεν τον έζησα «από μέσα» μόνο στις χειρότερες στιγμές του, αυτές των τελευταίων ημερών. Λέγοντας «από μέσα», εννοώ με την ιδιότητα τού καθηγητή και (επί 6 χρόνια) τού πρύτανη, γεγονός που δίνει μια άλλη αίσθηση και όψη των πραγμάτων από αυτή που δείχνει απ΄ έξω. Εχω ζήσει τους φοιτητές σε δύσκολους καιρούς να ξεσηκώνονται και να καλούν σε αγώνα ελευθερίας από το καθεστώς τής δικτατορίας, ανεβασμένοι στην ταράτσα τού κτηρίου τής Νομικής. Εξω από κόμματα και παρατάξεις, με ακάλυπτα τα πρόσωπά τους, με όπλο τη φωνή τους, τη γλώσσα που συνταράζει, που συνεπαίρνει και τσακίζει κόκκαλα. Κι ο κόσμος μαζί τους. Το ίδιο, και ακόμη περισσότερο, συνέβη σ΄ ένα άλλο πανεπιστημιακό ίδρυμα, στο Πολυτεχνείο, που δίκαια αναδείχθηκε τότε σε σύμβολο αγώνα για την ελευθερία.
Αυτές οι δύο μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών (υπήρξαν και άλλες μικρότερες) λειτούργησαν ως η φωνή και οι μύχιοι πόθοι τής συντριπτικής πλειονότητας των ανώνυμων πολιτών, γι΄ αυτό και η έννοια τού πανεπιστημιακού ασύλου καταξιώθηκε στη συνείδηση των Ελλήνων και το Πανεπιστήμιο πήρε τον χαρακτήρα ειδικά προστατευομένου χώρου υπεράσπισης και διακίνησης των ιδεών, με κορυφαία την έννοια τής ελευθερίας τού λόγου. Ετσι,το πανεπιστημιακό άσυλοέγινε ιστορικό και ιδεολογικό σύμβολο,μέσακαι έξω από τα Πανεπιστήμια. Στον κοινωνικό,στον ιδεολογικό,στον πολιτικό,ιδίως στον εκπαιδευτικό χώρο.Η δε παραβίασή του από την εξουσία (αστυνομικές και άλλες αρχές) έγινε «έννοια απαγορευμένη», έγινε ταμπού,με ακαθόριστο-στο πέρασμα τού χρόνου - ιδεολογικό περιεχόμενο και λησμονημένο ίσως ιστορικό υπόβαθρο.
▅ Από το Λύκειο στις σχολές
Οι τραυματικές εμπειρίες τής δικτατορίας γέννησαν έντονες πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις που οδήγησαν σε σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις πέρασαν και στα πανεπιστήμια με νέα μορφή: τη μορφή των κομματικών νεολαιών, των φοιτητικών παρατάξεων που πρόσκεινται ανοιχτά σ΄ αυτό ή εκείνο το πολιτικό κόμμα και- από αντίδραση- και στη δημιουργία «ανένταχτων» φοιτητικών ομάδων αριστερής ιδεολογίας αλλά κομματικά ανεξάρτητων. Ετσι, οι πολιτικές-ιδεολογικές συγκρούσεις ανάμεσα στα κόμματα εντός και εκτός τής Βουλής επεκτάθηκαν- συχνά με εντονότερο τρόπο λόγω τής νεανικής ζωντάνιας- στις φοιτητικές παρατάξεις μέσα στα πανεπιστήμια καθώς και στις ανεξάρτητες ομάδες που τις συναγωνίζονταν.
Σε νεότερα χρόνια και σε πολύ μικρότερη κλίμακα οι κομματικές επιδράσεις πέρασαν και στη Μέση Εκπαίδευση, ιδιαίτερα στο Λύκειο. Ετσι γεννήθηκαν οι μαθητικές κινητοποιήσεις, όχι ως κατευθυνόμενες αντιδράσεις αλλά ως μορφή μίμησης «τής αίγλης» των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Από ορισμένο δε χρονικό διάστημα κι εξής οι μαθητικές εμπειρίες μεταφέρονταν ώριμες και «αναβαθμίζονταν» στις φοιτητικές κινητοποιήσεις με έντονο πάντα κομματικό-ιδεολογικό χαρακτήρα.
Οι διεκδικήσεις, οι απαιτήσεις για αλλαγές, ορισμένες προφανείς αδυναμίες τού πανεπιστημιακού συστήματος (υποχρηματοδότηση, έλλειψη υποδομών, έλλειψη διδακτικού προσωπικού) σε συνδυασμό με την υπερβολική και δυσανάλογη εκπροσώπηση των φοιτητών στην εκλογή των πανεπιστημιακών οργάνων που καθιερώθηκε από τον πανεπιστημιακό νόμο τού ΄82 οδήγησαν και σε ό,τι ονομάστηκε «δυναμικές κινητοποιήσεις», που πήραν τη μορφή και «εισβολής» εκπροσώπων και βίαιης ενίοτε διακοπής τής λειτουργίας των πανεπιστημιακών οργάνων (Συνελεύσεων Τμημάτων, Συγκλήτου). Παρά ταύτα, και στις ακραίες ακόμη μορφές δράσης τους, οι φοιτητές δεν έπαυσαν να λειτουργούν ως φοιτητές. Εχουν κάποια όρια, που δεν τα υπερβαίνουν. Ο φοιτητής ενός Πανεπιστημίου, στον δάσκαλό του ή στον δάσκαλο τού συμφοιτητή του, που τον γνωρίζει ή τον έχει ακούσει, θα φερθεί με αυτοσυγκράτηση. Θα πω δημόσια ότι ως καθηγητής αλλά και στα χρόνια τής πρυτανείας μου (2000-2006) δεν αντιμετώπισα ποτέ ανεξέλεγκτες μορφές συμπεριφοράς των φοιτητών ούτε καταστροφές πανεπιστημιακών χώρων από φοιτητές, ασχέτως παρατάξεως ή ιδεολογίας. Αντιμετώπισα φωνές και κραυγές, άπρεπους χαρακτηρισμούς, προκατειλημμένες θέσεις, παραλογισμούς από φοιτητές. Ποτέ βία. Ποτέ καταστροφές. Από φοιτητές, επαναλαμβάνω.
▅ Η εισβολή των «αντιεξουσιαστών»
Ωστόσο, κάποια στιγμή, τέλη τής δεκαετίας τού ΄90 και αρχές τού 2000, τα πράγματα άλλαξαν. Με ευθύνη των ίδιων των φοιτητών που τους κάλεσαν ή τους ανέχθηκαν και ημών των καθηγητών που δεν καταγγείλαμε δημόσια το γεγονός όσο θα έπρεπε και που δεν συσπειρωθήκαμε να αντιδράσουμε νωρίτερα από αδυναμία ή από την εντύπωση ότι ήταν κάτι συγκυριακό και περαστικό, άρχισαν να συρρέουν στα Πανεπιστήμια εξωπανεπιστημιακά άτομα, ό,τι συνήθως ονομάζουμε «αντιεξουσιαστές» ή «αναρχικούς». Τα πρόσωπα αυτά- συνήθως νέοι άνθρωποι, ενίοτε και μεγαλύτερης ηλικίας, άλλοτε και παιδιά- δεν είναι φοιτητές. Εχουν τον δικό τους τρόπο σκέψεως (που συχνά περιέχει και πικρές αλήθειες) και κυρίως τον δικό τους τρόπο δράσεως, που περιλαμβάνει και βία και καταστροφές, υλικά εν γένει πλήγματα για να τρωθεί και να ευαισθητοποιηθεί το κατεστημένο. Αυτή η έντονη δράση, νομικά εγκληματική και ποινικά κολάσιμη, τους οδηγεί στην απόκρυψη τής ταυτότητάς τους, στην απόκρυψη τού προσώπου τους. Τους οδηγεί στην κουκούλα. Οτι αυτή η δράση και η σκέψη που την οδηγεί δεν έχει καμιά σχέση με την ιδεολογία και την πρακτική των φοιτητών είναι προφανές.
Αποτέλεσμα. Οσο οι κινητοποιήσεις στα Πανεπιστήμια (καταλήψεις, παρεμποδίσεις, διαμαρτυρίες κ.τ.ό.) γίνονταν από φοιτητές, δεν υπήρχαν υλικές ζημιές και καταστροφές. Παρεμποδιζόταν- και δεν είναι λίγο αυτό, βεβαίως, για ένα Πανεπιστήμιο- η λειτουργία τού Πανεπιστημίου, που αν συμβαίνει συχνά εντείνει τις αδυναμίες τού Πανεπιστημίου και υποβαθμίζει την εικόνα του και την εκπαιδευτική διαδικασία. Οταν, όμως, στα Πανεπιστήμια μπήκαν οι εξωπανεπιστημιακοί, άρχισαν να σημειώνονται όλες αυτές οι σκόπιμα προκλητικές ενέργειες και άρχισαν να προκαλούνται ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Αρχισαν δε τα πανεπιστημιακά κτήρια με την ιδιότητα τού ασύλου να χρησιμοποιούνται ως καταφύγιο για την αποφυγή διώξεων μετά από εγκληματικές πράξεις (καταστροφές και λεηλασία καταστημάτων, κάψιμο αυτοκινήτων κ.λπ.).
▅ Ορθολογική αντιμετώπιση
Μέσα σ΄ αυτή την κατάσταση βρέθηκαν παγιδευμένες και εκτεθειμένες οι διοικήσεις των Πανεπιστημίων (πρυτανικές αρχές, σύγκλητοι, πρόεδροι τμημάτων κ.ά.). Αν άρουν το άσυλο, δηλ. αν καλέσουν την Αστυνομία, θα θεωρηθούν από τα μέλη τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας που είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητα στο θέμα αυτό αλλά και από τα περισσότερα πολιτικά κόμματα ως «προδότες» τού ιδεολογικού και ιστορικού πανεπιστημιακού ιδεώδους τού ασύλου. Αν δεν άρουν το άσυλο, βρίσκονται έκθετοι στην κοινή γνώμη, στους απλούς πολίτες, στα Μ.Μ.Ε. και στην ίδια την Κυβέρνηση, ότι δεν προστατεύουν τα Πανεπιστήμια, που ως δημόσια αποτελούν δημόσια περιουσία και δημόσια εκπαιδευτική και κοινωνική κατάκτηση.
Ποια είναι η εκ των πραγμάτων ορθολογική αντιμετώπιση μιας τέτοιας πρωτόγνωρης καταστάσεως; Εάν μεν πρόκειται για καταλήψεις διαμαρτυρίας και διεκδίκησης από φοιτητές, τότε οι Πρυτανικές Αρχές και η Σύγκλητος και πρέπει να μπορούν (έτσι συνέβαινε πάντοτε) να συνεννοηθούν με τους φοιτητές, χωρίς να διανοείται κανείς άρση ασύλου. Βεβαίως, είναι καιρός και οι φοιτητές, ιδίως οι συνδικαλιστές, να βάλουν στην πάντα την κομματική τους ταυτότητα και να βοηθήσουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο να ξανασταθεί στα πόδια του. Με τις αλλεπάλληλες καταλήψεις δεν λύνονται τα προβλήματα τού Πανεπιστημίου. Λύνονται με ενημέρωση τής κοινής γνώμης, αξιοποίηση των Μ.Μ.Ε. και με συγκεκριμένα, ρεαλιστικά αιτήματα και προτάσεις. Γιατί η εσωτερική αναστάτωση και οι καταλήψεις προετοιμάζουν το κλίμα για να μπουν στα Πανεπιστήμια «εξωτερικοί σωτήρες», οι εξωπανεπιστημιακοί.
Αν πρόκειται όμως για καταλήψεις από εξωπανεπιστημιακούς,αγνώστους στις Πανεπιστημιακές Αρχές και στη Σύγκλητο,που με καλυμμένα τα πρόσωπα καταλαμβάνουν και καταστρέφουν το Πανεπιστήμιο, τότε μετά από προειδοποίηση των Πρυτανικών Αρχών προς τους καταληψίες,χωρίς να χρειάζεται άρση ασύλου η οποία έχει διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο, ας επιλαμβάνονται να χειριστούν το θέμα οι εντεταλμένες από την Πολιτεία αρχές. Χωρίς καμιά ανάμειξη- και ευθύνη- των Πρυτανικών Αρχών και τής Συγκλήτου,αφού δεν πρόκειται για μέλη τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας για τα οποία έχει θεσπισθεί το άσυλο. Αυτό υπαγορεύει η προστασία τού Πανεπιστημίου και τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας από τέτοιες πρωτοφανείς μορφές εκμετάλλευσης. Αλλο να καταλαμβάνουν τα Πανεπιστήμια φοιτητές που τους ανήκουν, για διεκδικήσεις και για να διαμαρτυρηθούν, και άλλο να τα καταλαμβάνουν εξωπανεπιστημιακοί για να κρυφτούν! Ας επικρατήσει επιτέλους η λογική κι ας βοηθήσουμε τους πρυτάνεις και τα πανεπιστημιακά όργανα να συσπειρωθούν με τους φοιτητές και καθηγητές τους και με τα λοιπά μέλη τής πανεπιστημιακής κοινότητας, αντί να τους λοιδορούμε για θέματα που τους ξεπερνούν και για τα οποία δεν έχουν ούτε αρμοδιότητα ούτε προσωπική ευθύνη. Αυτοί που ατιμάζουν τη μνήμη τού Ρήγα ή τού Κοραή, ασχημονώντας στους ανδριάντες που τους θυμίζουν ή που καίνε το εθνικό μας σύμβολο για να προκαλέσουν τον απλό έλληνα πολίτη, διεκδικούν συνειδητά (και ηρωικά;) για τον εαυτό τους μια άλλη αντιμετώπιση από εκείνη τού φοιτητή και ξέρουν οι ίδιοι καλά ότι δεν δικαιούνται- ούτε θέλουν κατά βάθος- να προστατεύονται από κρατικούς και εθνικούς θεσμούς όπως το άσυλο. Θα «λυτρωθούν» από την άρση του και θα γλιτώσουν το Πανεπιστήμιο κι εμείς.
*(Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.)
Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009
"Μαύρη" εξωτερική πολιτική ο Bush, "Μαύρη" κι ο Obama...
Συνεχίζει τις διακοπές του στη Χαβάη ο Μπαράκ Ομπάμα παραμένοντας σιωπηλός για τα όσα συμβαίνουν στη Μ. Ανατολή, με τους εκατοντάδες νεκρούς στη Γάζα και το Ισραήλ να απειλεί με κλιμάκωση των επιχειρήσεων. Ο Ομπάμα διαμένει σε παραθαλάσσιο οικοδόμημα που νοικιάστηκε πανάκριβα και παίζει γκολφ στο Mid Pacific Country Club με φίλους που φροντίζουν να τον κρατούν σε κέφι και ξεγνοιασιά.
Ηγέτες ανά τον κόσμο συμπεριλαμβανομένου και του Γκόρντον Μπράουν καλούν για άμεση κατάπαυση του πυρός, όμως, τίποτε δεν φαίνεται ικανό να διαταράξει τις 12ήμερες διακοπές του ανθρώπου που σε λίγες μέρες θα ορκιστεί Πρόεδρος των ΗΠΑ. Στο γήπεδο του γκολφ η ασφάλεια του Μπαράκ Ομπάμα εμπόδισε μια ομάδα ανθρώπων να παραδόσουν έγγραφο διαμαρτυρίας για τη σφαγή στη Γάζα και επέβαλλαν την ησυχία για να μη διαταραχθεί η αυτοσυγκέντρωση του νέου πλανητάρχη για το χτύπημα ανάμεσα στην τρίτη και τέταρτη τρύπα.
Κάποιοι άλλοι διαδηλωτές περίμεναν τον «Μπάρυ» στη διαδρομή από το σπίτι του στο Καϊλούα προς τη Χονολουλού, κρατώντας χαρτόνια που έγραφαν « Όχι άλλη αμερικανική υποστήριξη στο Ισραήλ», «Ελεύθερη Παλαιστίνη» και « Οι κάτοικοι της Γάζας χρειάζονται τρόφιμα και φάρμακα και όχι πόλεμο». Η αυτοκινητοπομπή δεν σταμάτησε και ο Ομπάμα που φορούσε καπέλο του μπέϊζ-μπολ τους προσπέρασε ασυγκίνητος. Περιορίστηκε μόνον να χαιρετίσει κουνώντας το χέρι μια άλλη ομάδα ανθρώπων που κρατούσαν ένα πανό με την επιγραφή «Σ’ αγαπάμε Ομπάμα».
Τα σχόλια δικά σας...
Ηγέτες ανά τον κόσμο συμπεριλαμβανομένου και του Γκόρντον Μπράουν καλούν για άμεση κατάπαυση του πυρός, όμως, τίποτε δεν φαίνεται ικανό να διαταράξει τις 12ήμερες διακοπές του ανθρώπου που σε λίγες μέρες θα ορκιστεί Πρόεδρος των ΗΠΑ. Στο γήπεδο του γκολφ η ασφάλεια του Μπαράκ Ομπάμα εμπόδισε μια ομάδα ανθρώπων να παραδόσουν έγγραφο διαμαρτυρίας για τη σφαγή στη Γάζα και επέβαλλαν την ησυχία για να μη διαταραχθεί η αυτοσυγκέντρωση του νέου πλανητάρχη για το χτύπημα ανάμεσα στην τρίτη και τέταρτη τρύπα.
Κάποιοι άλλοι διαδηλωτές περίμεναν τον «Μπάρυ» στη διαδρομή από το σπίτι του στο Καϊλούα προς τη Χονολουλού, κρατώντας χαρτόνια που έγραφαν « Όχι άλλη αμερικανική υποστήριξη στο Ισραήλ», «Ελεύθερη Παλαιστίνη» και « Οι κάτοικοι της Γάζας χρειάζονται τρόφιμα και φάρμακα και όχι πόλεμο». Η αυτοκινητοπομπή δεν σταμάτησε και ο Ομπάμα που φορούσε καπέλο του μπέϊζ-μπολ τους προσπέρασε ασυγκίνητος. Περιορίστηκε μόνον να χαιρετίσει κουνώντας το χέρι μια άλλη ομάδα ανθρώπων που κρατούσαν ένα πανό με την επιγραφή «Σ’ αγαπάμε Ομπάμα».
Τα σχόλια δικά σας...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)