Obama: τα πρώτα δείγματα διακυβέρνησης

Η παρατήρηση του ΑΓΙΟΥ σε προηγούμενη ανάρτηση στο blog ότι δυο Obama πρόκειται να κάνουν κουμάντο στον κόσμο αποδείχτηκε σωστή. Οι πρώτες 100 μέρες διακυβέρνησης από τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών απέδειξαν ότι υπάρχουν δυο Obama: ο ένας είναι ο ιδεατός, ο Obama του ονείρου, της ουτοπίας, της χίμαιρας. Η ελπίδα του πλανήτη, το αντίβαρο στην ανερμάτιστη και άδικη πολιτική του G.W. Bush. Εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες «γαντζώθηκαν» κυριολεκτικά πάνω στον Obama, σαν να ήταν ναυαγοί και το μόνο που θα μπορούσε να τους λυτρώσει από βέβαιο πνιγμό ήταν μια και μόνη σανίδα σωτηρίας. Ο δεύτερος είναι ο Obama της real politic, της σκληρής πολιτικής σκέψης, που εξυπηρετεί το συμφέρον της χώρας του οποιοδήποτε και αν είναι το τίμημα. Θα ήθελα λοιπόν να κάνω τρεις παρατηρήσεις.

Να ξεκινήσουμε με τα καλά.
Πρώτον, ο Obama στις πρώτες 100 μέρες διακυβέρνησης δρομολόγησε σοβαρές μεταρρυθμίσεις σε μείζονα εσωτερικά ζητήματα της χώρας του, όπως για παράδειγμα το σύστημα κοινωνικής και εργασιακής ασφάλισης και το ζήτημα της ελεύθερης πρόσβασης των πολιτών σε ένα αξιοπρεπές σύστημα υγείας. Κατάφερε επίσης να τονώσει το ηθικό των παραγόντων της Αμερικανικής οικονομίας, λαμβάνοντας κρίσιμες αποφάσεις μέσα από διάλογο και συναίνεση (το περίφημο πακέτο τόνωσης της Αμερικανικής οικονομίας εγκρίθηκε από τη Γερουσία με τη σύμφωνη γνώμη και μελών του Ρεπουμπλικανικού κόμματος). Ταυτόχρονα, οι πρώτες επαφές του Obama με ηγέτες άλλων χωρών αξιολογούνται ως θετικές, αφού τουλάχιστον έδωσαν έδειξαν πως ο Αμερικανός πρόεδρος έχει διάθεση να προσέλθει στην τράπεζα του διαλόγου και όχι να επιβάλει μια προαποφασισθείσα πολιτική.

Δυστυχώς όμως το νόμισμα και σε αυτήν την περίπτωση έχει δυο όψεις. Τα αρνητικά τώρα.
Δεύτερον, ο Obama φαίνεται ότι έχει υπαναχωρήσει από διακεκηρυγμένες θέσεις του, όπως ο σεβασμός των ατομικών ελευθεριών του ανθρώπου και του πολίτη. Η πρόσφατη απόφασή του για κλείσιμο του Γκουαντάναμο έθρεψε την ελπίδα για ολική ή έστω μερική αποκατάσταση καταπατηθέντων δικαιωμάτων. Η απόφασή του όμως για μεταφορά των αιχμαλώτων του Γκουαντάναμο σε Αμερικανικό έδαφος σκότωσε την ελπίδα. Γιατί, αν μιλάμε για απλή μεταφορά των φυλακών σε Αμερικανικό έδαφος και όχι για τερματισμό των βασανιστηρίων, τότε τι αλλάζει; Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε το καπελάκι του αλλιώς. Έπειτα έχει καταγραφεί και η δήλωση του Obama ότι η CIA είναι απολύτως απαραίτητη στην υλοποίηση της κυβερνητικής του πολιτικής. Δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, ή είναι μια απλή δήλωση τακτικής προκειμένου να προσεταιριστεί ένα πολύ ισχυρό σώμα, όπως αυτό της CIA, ή είναι όντως απαραίτητη και αυτό προοιωνίζεται δύσκολες μέρες για τον κόσμο με περαιτέρω συρρίκνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τρίτον, πρέπει να γνωρίζει ο Obama ότι έγινε πρόεδρος χάριν στον ενθουσιασμό και την ελπίδα που ενέσπειρε στους Αμερικανούς πολίτες. Για να καταφέρει πάλι να περάσει το κατώφλι του Λευκού Οίκου πρέπει είτε να ενθουσιάσει τους υπηκόους του και αυτή τη φορά όχι με λόγια, αλλά με το έργο του, την πολιτική του, είτε να μην τους πικράνει τόσο πολύ, ώστε να τον καταψηφίσουν. Με άλλα λόγια η επανεκλογή του Obama στηρίζεται στο πόσο πολύ θα διαψεύσει τις ελπίδες των Αμερικανών και θα απογοητεύσει τους οπαδούς του. Αν τελικά επικρατήσει ο σκληρός, ρεαλιστής Obama και αυτό αποτυπωθεί στη πολιτική του, τότε ενδεχομένως η επανεκλογή του να γίνει λιγάκι δύσκολη. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι ο Obama ρίχνει το βάρος της πολιτικής του σε ζητήματα οικονομικής και εσωτερικής πολιτικής και όχι τόσο πολύ στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία θα συνεχίσουν να θυσιάζονται στο βωμό ενός σκληρού πολέμου κατά της λεγόμενης «τρομοκρατίας».