Μα πως μπορούμε και ξεχνάμε;

Κυρίες μου και κύριοι, έχετε τις ευλογίες του ΑΓΙΟΥ από τις Ηνωμένες πολιτείες όπου διάγει τις τελευταίες τρεις βδομάδες της ζωής του. Βρίσκεται σε ένα τόπο πολύ μακριά από την αγαπημένη πατρίδα, όμως η καρδιά συνεχίζει να βαράει ελληνικά. Ελληνικά και ανεπανάληπτα. Από την ξενιτιά που βρίσκομαι είπα και εγώ να σας ξυπνήσω λίγο από τη ραστώνη των καλοκαιρινών διακοπών και μαζί να γυρίσουμε το βλέμμα πίσω. Ξέρω ότι τα καλοκαίρια είναι για να τα σπάμε στα clubs και να ξεφαντώνουμε και να ερωτευόμαστε και να μαυρίζουμε εις τας παραλίας της Μυκόνου ή της Αγίας Νάπας, αλλά ενίοτε πρέπει και να σκεφτόμαστε λιγάκι. Έλα, πάμε όλοι μαζί το γνωστό πια σλόγκαν του ΑΓΙΟΥ, που θέλει να πιστεύει ότι από συνήθεια σας έγινε λατρεία (!): να μην μασάμε ότι μας πασάρουν οι καρεκλοκένταυροι, αλλά να τους κρίνουμε. Να τους επικρίνουμε και να τους το φωνάζουμε.

Μη! Όχι, μην το κάνετε, μη βγείτε από το ιστολόγιο! Δεν θα αρχίσω κήρυγμα πάλε! I promise! Τον ΑΓΙΟ άλλο τώρα τον απασχολεί: η μοίρα του τόπου μας. Τι θα γίνει; Θα λυθεί το Κυπριακό ή όχι, τελικά; Ποια θα είναι η μοίρα αυτού του λαού; Και πείτε ότι τη βρήκαμε τη λύση, πως θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον σκόπελο της ιστορίας. Γιατί η ιστορία γράφτηκε με το αίμα και τον πόνο του κυπριακού λαού το 1974. Και η ιστορία δεν είναι τσίχλα, για να τη μασάει ο καθείς όπως θέλει και όταν δεν του αρέσει να τη φτύνει. Η ιστορία ότι γράφει δεν ξεγράφει. Και είναι εκεί: στο βλέμμα της μάνας που ακόμα καρτερά τον γιο της… Η ιστορία είναι εκεί, κυρία μου. Θέλετε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω; Τι έγινε τον Αύγουστο του 1996; Θυμόμαστε; Θυμάται κανείς; Ήμασταν σε περίοδο διακοπών και τότε. Όταν έγινε στη Δερύνεια διαδήλωση κατά των κατακτητών. Και πήγαν πολλοί. Νέοι και νέες από όλη την Κύπρο. Και πήγε και ο Τάσος. Στα επεισόδια που ακολούθησαν με τις κατοχικές δυνάμεις ο Τάσος δολοφονήθηκε από τα φονικά χτυπήματα αστυνομικών του ψευδοκράτους και «Γκρίζων Λύκων». Στην κηδεία του Τάσου έκλαψε όλη Κύπρος. Και εγώ και εσύ και όλοι μας. Μετά την κηδεία του Τάσου λίγος κόσμος κατευθύνθηκε στον τόπο της δολοφονίας του, για να καταθέσει λίγα λουλούδια, τιμής ένεκεν. Και ο Σολωμός, το παλικάρι με το τσιγάρο στα χείλη, βγήκε στον ιστό να κατεβάσει το κόκκινο πανί. Και δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από λεγόμενο «υπουργό» της ψευδοκυβέρνησης Ντενκτάς. Με 2 σφαίρες στον λαιμό και 1 στο στήθος.

Τι ωραία, ε; Σαν παραμυθάκι. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε για πολλούς από μας! Το λέμε μια φορά κάθε τόσο, αν το λέμε και τότε και ξεμπερδεύουμε. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΕΤΣΙ, κυρία μου. Δεν είναι έτσι. Η θυσία των δυο αυτών παλικαριών στοιχειώνει τον νεανικό νου και την καρδιά ακόμα. Με ένα μεγάλο ερωτηματικό να παραμένει για τη μοίρα αυτού του τόπου, για το μέλλον του. Αλήθεια, ποιος δεν δάκρυσε εκείνον τον μαύρο Αύγουστο του ’96; Αλήθεια, ποιος θυμάται τώρα εν έτει 2008 τι έγινε τότε; Ξεχνάμε, κυρία μου. Μα δεν πρέπει να ξεχνάμε, ρε γαμώτο. Λαός που ξεχνάει την ιστορία του είναι έρμαιο του φόβου και δεν μπορεί να κοιτάξει το μέλλον με παρρησία. Λαός που ξεχνάει την ιστορία του είναι έρμαιο του κάθε βλακός, που προσπαθεί να τον φοβίσει, κυρία μου. Εγώ προσωπικά, θέλω να βρεθεί λύση στο εθνικό μας πρόβλημα και μάλιστα λύση ομοσπονδίας. Θέλω να επανενωθεί ο τόπος μας. Αλλά, αρνούμαι να ξεχάσω. Αρνούμαι να πάψω να λέγομαι Έλληνας. Είμαι Έλληνας και είναι περήφανος γι’ αυτό. Και όσοι για χάρη της λύσης πιστεύουν ότι πρέπει να ξεπουλήσουμε την εθνική μας καταγωγή, ας πάνε στο μνήμα του Τάσου και του Σολωμού και ας τους πούνε – αν έχουν, δηλαδή – τη δικαιολογία τους. Πως είπατε; Δεν πρέπει να είμαστε εθνικιστές; Ναι, συμφωνώ! Δεν πρέπει να είμαστε εθνικιστές. Δεν στηρίζει ο ΑΓΙΟΣ οργανώσεις του τύπου «Χρυσή Αυγή» ή ΑΦΕ, η οποία δραστηριοποιείται κυρίως στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Αλλά από την άλλη, δεν μπορώ να δεχτώ συνθήματα όπως αυτά των φίλων οπαδών της Ομόνοιας «Γαμώ το έθνος σας. Έλληνες είστε και φαίνεστε!» Ναι, είμαστε Έλληνες και αγωνιζόμαστε για την επανένωση του τόπου μας. Δηλαδή, κυρία μου, για να αγωνιστεί κανείς για την επανένωση της Κύπρου, πρέπει να πει ότι δεν είναι Έλληνας; Τι είναι Σπιναλογκέζος;
Κυρίες και κύριοι, στρέψτε πίσω το βλέμμα και τις θύμησες στον μαύρο εκείνο Αύγουστο του 1996. Στον Τάσο και τον Σολωμό. Και αν δεν μπορείτε να θυμηθείτε ίσως να σας βοηθήσει μια επίσκεψη στο www.youtube.com. Πληκτρολογήστε την ηλεκτρονική αυτή διεύθυνση και όταν μπείτε γράψτε με λατινικούς χαρακτήρες – εγώ έτσι το βρήκα πάντως – το όνομα Σολωμός Σολωμού. Μπήκα και εγώ, κυρία μου, και είδα… Και τι δεν είδα. Τον είδα να ανεβαίνει στον ιστό, μάγκας, να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Είδα να Τον πυροβολούν και να πέφτει. Είδα να Τον μεταφέρουν στις ελεύθερες περιοχές και να προσπαθούν, να κάνουν ό,τι μπορούν, για να Τον κρατήσουν στην ζωή. Είδα το πρόσωπό Του γεμάτο αίματα. Είδα να Του κλείνουν τα μάτια. Άλλο να το βλέπεις.
Στον πατέρα της Αναστασίας και στον μάγκα με το τσιγάρο στο στόμα ο ΑΓΙΟΣ χρωστά ένα βαρύ ζεϊμπέκικο… Τον μόνο χορό, που έμαθε να χορεύει (προσπαθεί τουλάχιστον!)…

Greetings from the USA!