Τζάμπα Μάγκες

Αυτές τις μέρες επιβεβαίωσα κάτι που υποπτευόμουν και υπολόγιζα από καιρό: το ΑΚΕΛ με τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα είναι ένα κόμμα υποκριτικό. Ο πολιτικός του λόγος είναι ένα κράμα λαϊκισμού και υποκρισίας. Ο κομματικός μηχανισμός του ΑΚΕΛ απαρτίζεται από τζάμπα μάγκες! Ιδού λοιπόν, τα τεκμήρια. Τόσα χρόνια συνηθίσαμε να βλέπουμε το ΑΚΕΛ να υπερασπίζεται – όπως διατυμπάνιζε με στόμφο – τους μικρομεσαίους, τους προλετάριους, τους απόκληρους της ζωής. Μα ποιος, κυρίες και κύριοι; Ένας κομματικός μηχανισμός που αποτελείται στη συντριπτική πλειοψηφία του από μεγαλοεπιχειρηματίες; Να σας θυμίσω ότι το ΑΚΕΛ αντιτάχθηκε στις μεθοδεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης να περάσει το αντιλαϊκό πακέτο οικονομικής σύγκλησης, το οποίο προνοούσε μεταξύ άλλων και αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης με σύγχρονη μείωση των συντάξεων, «για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα» του ταμείου κοινωνικών ασφαλίσεων. Σωστή ήταν η στάση που τήρησε τότε το ΑΚΕΛ, αλλά δεν παύει από το να αποδεικνύει και την υποκρισία του. Πρώτιστα, γιατί το ΑΚΕΛ μετείχε στην κυβέρνηση Παπαδόπουλου και οι υπουργοί του συνυπέγραψαν τις πρόνοιες του περιβόητου πακέτου οικονομικής σύγκλησης. Μα η πιο κραυγαλέα απόδειξη του υποκριτικού πολιτικού λόγου του ΑΚΕΛ είναι ότι σήμερα, ως αυτόνομη πια κυβέρνηση, έχει αποδεχτεί την ανάγκη «διασφάλισης της βιωσιμότητας» του ταμείου Κ.Α. και κατέθεσε ως προς τούτο μέτρα, τα οποία κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τα μέτρα που πρότεινε η κυβέρνηση Παπαδόπουλου.

Αυτό όμως που αποδεικνύει ότι στην Εζεκία Παπαϊωάννου έχουν μαζευτεί πολλοί τζάμπα μάγκες, είναι η στάση που τηρεί το ΑΚΕΛ απέναντι στο μείζον θέμα της κύρωσης της συνθήκης της Λισαβόνας από την Κυπριακή Δημοκρατία. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας και ηγέτης του ΑΚΕΛ διαβεβαίωσε ότι θα υποστηρίξει τη συνθήκη της Λισαβόνας, η κύρωση της οποίας είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για τη πολιτική και οικονομική βιωσιμότητα της Ε.Ε. Η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ δήλωσε ότι θα καταψηφίσει στο κοινοβούλιο τη συνθήκη αυτή. Και ρωτάνε οι πολίτες: ποιος βρίσκεται εκτός γραμμής; Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ ή η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ; Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Επειδή ξέρει το ΑΚΕΛ ότι η συνθήκη θα υποστηριχθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων της Βουλής των Αντιπροσώπων, συνεπώς η έγκρισή της θα επαληθεύσει τις προεκλογικές και μετεκλογικές δεσμεύσεις του κ. Χριστόφια, παίζει το παιχνίδι του: καταψηφίζει τη συνθήκη, για να μην φανερωθεί ότι άλλα υποστήριζε το ΑΚΕΛ χρόνια τώρα για την Ε.Ε και άλλα κάνει τώρα που ανήλθε στην εξουσία. Ευρω-φοβική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η στάση του ΑΚΕΛ, αλλά ταυτόχρονα και ψηφοθηρική, αφού οι λόγοι που ώθησαν την Κεντρική Επιτροπή να καταψηφίσει τη συνθήκη είναι απλώς και μόνο η διατήρηση της συνοχής της κομματικής βάσης.

Πάνω από όλα το συμφέρον του κόμματος και ύστερα του τόπου! Αυτό δεν έκαναν και το 2004 στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν; Εν μια νυκτί άλλαξε η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ γιατί περικαλώ; Μα είναι απλό: για να κατασιγάσουν οι αντιδράσεις στη κομματική βάση. Θα μου πείτε ότι όλα τα κόμματα έτσι κάνουν. Όχι, δεν κάνουν όλοι έτσι. Ο Νίκος Αναστασιάδης, όσο και αν διαφωνεί κανείς μαζί του, θα του αναγνωρίζει το πολιτικό θάρρος να θυσιάσει την πολιτική του εικόνα και να υπερασπίσει κάτι που πίστευε ότι θα ήταν επωφελές για τον τόπο, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος αυτής της απόφασής του. Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι πολιτικοί. Στο θέμα μας: το ΑΚΕΛ πάσχει από έλλειψη ιδεολογικού στίγματος. Τι είδους κόμμα είναι; Κομμουνιστικό; Δεν νομίζω. Κομμουνιστικό είναι το ΚΚΕ, όχι το ΑΚΕΛ. Σοσιαλιστικό λέει πώς δεν είναι πάντως. Άρα, τι είναι; Οφείλει να δώσει μια σαφή απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Αν μη τι άλλο έχει ηθική υποχρέωση απέναντι στα μέλη και τους οπαδούς του να το πράξει.

ΠΑ(ΘΕ)ΣΟΚ

Καζάνι που βράζει το ΠΑΣΟΚ μετά την αιφνιδιαστική κίνηση του Γ. Παπανδρέου να θέσει εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας τον τέως πρωθυπουργό Κ. Σημίτη. Η ενέργεια αυτή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, η οποία αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία («ένας πρώην πρωθυπουργός δεν διαγράφεται»), είχε προφανή πολιτικά σκοπούμενα. Μετά από μια μακρά εσωτερική εκλογική διαδικασία, η οποία στιγματίστηκε από κλίμα οξύτητας και από συντροφικά μαχαιρώματα, ο Γ. Παπανδρέου άρχισε να καταστρώνει τα σχέδια της αντιπολιτευτικής του γραμμής έναντι της κυβέρνησης. Ήλπιζε ότι το κίνημα θα μπορούσε ενωμένο να ασκήσει τον ρόλο του ως αξιωματική αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση, της οποίας τα λαϊκά ερείσματα συρρικνώνονται. Οι απογοητευτικές για το ΠΑΣΟΚ δημοσκοπήσεις όμως, όξυναν αντί να αμβλύνουν την αντίδραση στελεχών κατά της ηγεσίας. Το εκλογικό συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αντί να λειτουργήσει ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ, δημιούργησε την εντύπωση ότι το κίνημα τείνει να εξελιχθεί σε ένα άλλο Γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα: εντός του έχουν δημιουργηθεί ισχυροί πολιτικοί κύκλοι, «βαρονίες», που ανταγωνίζονται η μια την άλλη με απώτερο στόχο την κατάληψη της εξουσίας του κινήματος. Και δεν έφταναν όλα αυτά πλήθαιναν στο ΠΑΣΟΚ οι φωνές, που προπαγάνδιζαν την ανάγκη εκλογικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας την εντύπωση ότι η εκλογική αυτοδυναμία ήταν και είναι όνειρο θερινής νυκτός.

Με την κίνησή του να θέσει εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας τον κ. Σημίτη ο Γ. Παπανδρέου προσπάθησε να ενισχύσει το αρχηγικό του προφίλ με στόχο να αμβλύνει την αμφισβήτηση των ηγετικών του προσόντων από κύκλους μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την κίνηση Παπανδρέου οι «κορυφαίοι» αιφνιδιάστηκαν και η κοινοβουλευτική ομάδα τηρεί σιγή ιχθύος. Αυτός ήταν και ο στόχος του κ. Παπανδρέου: να αποδείξει την παντοδυναμία του στο κίνημα και να δώσει το μήνυμα ότι οι θέσεις του κινήματος καθορίζονται και εκφράζονται από την ηγεσία του κινήματος. Να το πω λιγάκι πιο προκλητικά: ο κ. Παπανδρέου επέβαλε τη σιωπή ως μέσο άσκησης πολιτικής στο κίνημα. Στο ΠΑΣΟΚ δεν επικρατεί ο υγιής πλουραλισμός, η βάση της δημοκρατίας. Επικρατεί κλίμα αλληλοσπαραγμού των πολιτικών κύκλων με στόχο την αναρρίχηση στην ηγεσία του κινήματος. Και αυτό «βαφτίζεται» από κάποιους ελευθερία έκφρασης. Η κίνηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να διαγράψει τον τέως πρωθυπουργό στόχευε στο να κλείσει τα στόματα της εσωστρέφειας και της εσωτερικής γκρίνιας.

Δεν είμαι όμως απόλυτα σίγουρος αν η κίνηση αυτή θα εξαργυρωθεί πολιτικά και αν η βάση του σοσιαλιστικού κινήματος θα την αποδεχτεί. Όσο είναι αλήθεια ότι αυτή η κίνηση του Παπανδρέου στόχευε στη ανάκτηση του ελέγχου των ανεξέλεγκτων πολιτικών κύκλων του κινήματος, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι ένας διατελέσας ηγέτης μια παράταξης δεν διαγράφεται. Η επιλογή του κ. Παπανδρέου είναι «δίκοπο μαχαίρι»: από τη μια επιβάλλει, προσωρινά βέβαια, τη «σιωπή – τάξη» μέσα στο κίνημα, από την άλλη όμως επιτείνει την έλλειψη πολιτικού και ιδεολογικού στίγματος: ποιο είναι το ΠΑΣΟΚ; Αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου; Αυτό του Κώστα Σημίτη; Και αν όχι αυτό του κ. Σημίτη, ξεχνά ο Γ. Παπανδρέου ότι διετέλεσε κορυφαίος υπουργός στην κυβέρνηση Σημίτη; Το ΠΑΣΟΚ και κάθε κόμμα δεν δημιουργείται από παρθενογένεση. Έχει την ιστορία του, η οποία – καλώς ή κακώς – δεν διαγράφεται.

Στο διά ταύτα: ο Παπανδρέου έπρεπε να ανακτήσει τον έλεγχο του κινήματος και να τερματίσει τις τριβές των πολιτικών «βαρονιών». Αλλά, με διαφορετικό τρόπο. Με το να διαγράψει και μάλιστα χωρίς να δώσει το δικαίωμα απολογίας έναν τέως πρωθυπουργό αναλαμβάνει μεγάλο πολιτικό ρίσκο. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο κ. Σημίτης διαφώνησε με τον πρόεδρο του κινήματος για ένα ζήτημα μείζονος πολιτικής σημασίας. Και αντί του ενδεδειγμένου πολιτικού διαλόγου ακολούθησαν διαγραφές σταλινικού χαρακτήρα. Πρέπει να σκεφτεί ο κ. Παπανδρέου ότι για την κατιούσα πορεία του ΠΑΣΟΚ δεν ευθύνεται μόνο ο τέως ηγέτης, αλλά και ο νυν. Εξέτασε ο Γ. Παπανδρέου το ενδεχόμενο να απομακρύνει τον Γ. Παπανδρέου;

Τα ριάλια ριάλια ριάλια…

Πρόσφατα έχει ανοίξει ένας ευρύς δημόσιος διάλογος για οικονομικά ζητήματα της κυπριακής πολιτείας και κοινωνίας. Από τη μια η πρόθεση της κυβέρνησης να φορολογήσει τις επιχειρηματικές δραστηριότητες και την περιουσία της εκκλησίας, οι προτάσεις του Υπουργού Οικονομικών για ρευστοποίηση του χρυσού της Κεντρικής Τράπεζας και από την άλλη η καλπάζουσα ακρίβεια, η οποία συρρικνώνει το εισόδημα του κυπριακού νοικοκυριού. Να τα πάρουμε ένα – ένα: η πρόθεση της κυβέρνησης να φορολογήσει την περιουσία και τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της εκκλησίας είναι, κατά την εκτίμηση του ΑΓΙΟΥ, σωστή. Με ποια λογική να εξαιρεθεί της φορολογίας η εκκλησία και να μην εξαιρεθεί ο οποιοδήποτε άλλος πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας; Κάποιοι διατείνονται ότι η μη φορολόγηση των εκκλησιαστικών κερδών είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη. Έτσι έχουν, όντως, τα πράγματα, αλλά είναι γνωστό και νομίζω παραδεχτό ότι το σύνταγμα χρήζει τροποποίησης, ώστε να εναρμονιστεί με τις απαιτήσεις της σύγχρονης πραγματικότητας. Αν από αυτή τη φορολογία ωφεληθούν οι ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες και όχι οι παπάδες της άρχουσας τάξης των κληρικών, τότε η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει.

Το άλλο μεγάλο θέμα των ημερών είναι η πρόθεση της κυβέρνησης για ρευστοποίηση του χρυσού της Κεντρικής Τράπεζας. Ο ΑΓΙΟΣ θεωρεί και αυτήν την πρωτοβουλία θετική. Ο χρυσός της Κεντρικής Τράπεζας χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα ως μέτρο στήριξης του κυπριακού εγχώριου νομίσματος (της λίρας). Τώρα, με την εισαγωγή του ΕΥΡΩ δεν υπάρχει πλέον κανένας προφανής λόγος ύπαρξης αποθεμάτων και μάλιστα πλεονασμάτων χρυσού. Αν η εκποίηση μέρους του χρυσού αυτού συμβάλει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του πολίτη τότε γιατί να μην γίνει; ΟΜΩΣ θα ήθελα να επισημάνω τα σοβαρά σφάλματα της κυβέρνησης σε αυτό το θέμα. Με ευθύνη της κυβέρνησης και του Υπουργού Οικονομικών το θέμα πήρε διαστάσεις. Αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο στο εξωτερικό. Η οικονομία είναι πάνω από όλα ψυχολογία: με την εικόνα αυτή, της εκποίησης του χρυσού, η διεθνής κοινή γνώμη, οι επενδυτές αποκομίζουν την εντύπωση ότι η Κύπρος βρίσκεται υπό οικονομική διάλυση. Μπορεί η πρόθεση της κυβέρνησης να είναι θετική, αλλά ο χειρισμός είναι εντελώς ατυχής, λανθασμένος και επιζήμιος.

Όσο τώρα αφορά στην ακρίβεια, θα πρέπει να τονίσει ο ΑΓΙΟΣ ότι αυτή μπορεί να προκαλείται μεν από εξωτερικά αίτια (αύξηση της τιμής του πετρελαίου διεθνώς), αλλά η κυβέρνηση πρέπει να εξεύρει μηχανισμούς αντιμετώπισής της προς όφελος των πολιτών. Δεν μπορεί μια κυβέρνηση – και μάλιστα αυτή του Δημήτρη Χριστόφια, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι φιλολαϊκή – να νίπτει τας χείρας της, διατεινόμενη ότι το κύμα ακρίβειας είναι «εισαγόμενο» και αυτή αδυνατεί να λάβει μέτρα άμβλυνσής του. Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις: το προηγούμενο έτος ο τέως Υπουργός Οικονομικών Μιχάλης Σαρρής έκανε λόγο για ένα «οικονομικό θαύμα» και για ύπαρξη λογιστικού πλεονάσματος. Που πήγε το οικονομικό αυτό «θαύμα»; Γιατί εξελίχθηκε μέσα σε λίγους μήνες σε «οικονομικό τραύμα»; Και πάνω από όλα ποια μέτρα θα λάβει η κυβέρνηση, ώστε να προστατέψει τις ασθενείς, κοινωνικά και οικονομικά, ομάδες του πληθυσμού από την ακρίβεια, η οποία συρρικνώνει το εισόδημα τους;

Πρόσφατα άκουσα τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΑΚΕΛ, Νίκο Κατσουρίδη, να ισχυρίζεται ότι «οι πολίτες πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα (οικονομική) πραγματικότητα». Αν με τον όρο «προσαρμογή» ο κ. Κατσουρίδης εννοεί την ανοχή των πολιτών στη συρρίκνωση της αγοραστικής τους δύναμης, την ώρα που η κυβέρνηση θα αδυνατεί να λάβει μέτρα προστασίας τους, τότε πλανάται πλάνην οικτράν. Οι πολίτες θυμούνται τις προεκλογικές υποσχέσεις της κυβέρνησης Χριστόφια «για μια πιο δίκαιη κοινωνία» και περιμένουν οι υποσχέσεις να πραγματοποιηθούν. Αλλιώτικα, θα αντιδράσουν…

Σενάριο – σκηνοθεσία: Κυπριακή “Μπανανία” productions…

Και φλουυυυυυπ να ‘σου ακόμα ένα διατροφικό σκάνδαλο. Αφλατοξίνες στο γάλα και στα τυροκομικά προϊόντα. Εντοπίστηκαν, λέει, πέραν του επιτρεπτού ορίου αφλατοξίνες και στις ζωοτροφές και άντε τώρα να τα συμμαζέψεις τα πράγματα. Πάντως και από αυτό το διατροφικό σκάνδαλο μπορούν να εξαχθούν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Πρώτον: το χάλι των δημοσίων υπηρεσιών είναι κάτι περισσότερο από εμφανές. Κωλυσιεργία – όπως φαίνεται εκ των πραγμάτων – των υπηρεσιών του Υπουργείου Γεωργίας: την απόσυρση των ζωοτροφών την αποφάσισαν 20 μέρες μετά την αποκάλυψη του διατροφικού προβλήματος. Κυκεώνας δηλώσεων και αντιδηλώσεων μεταξύ υπηρεσιακών παραγόντων του προαναφερθέντος υπουργείου, αλληλο-μαχαιρώματα για το ποιος υπέχει τις σοβαρότερες ευθύνες και ένας υπουργός (ο συντοπίτης μου κ. Πολυνείκης), ο οποίος αδυνατεί να ελέγξει την κατάσταση, δηλώνοντας ανενημέρωτος για τις λεπτομέρειες του νέου διατροφικού σκανδάλου. By the way σε τούτην την υπόθεση ο Γριστόφκιας εν εμφανίστηκεν ακόμα!

Δεύτερον: οι καταναλωτές θα πληρώσουν και πλάι τη νύφη. Στο τέλος, κυρία μου, θα αναγκαστούμε να σπείρουμε… την Μακαρίου! Να ποτίζουμε τις καλλιέργειες εμείς τα Σαββατόβραδα, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο! Ποτέ πια μολυσμένες ζωοτροφές. Σε λίγο δεν θα μπορούμε να φάμε τίποτα με τόσα που βλέπουμε: νόσος των τρελών αγελάδων [όχι βοδινό], γρίπη των πτηνών [όχι κοτόπουλο], αφλατοξίνες [όχι γάλα και τυροκομικά προϊόντα]. Έτσι όπως γίναμε δεν θα με παραξένευε να βγει σε λίγες μέρες στο φως και καμιά υπόθεση μολυσμένου άρτου, να ‘ρθει να δέσει το κακό!

Τρίτον: από το αλαλούμ των δημόσιων υπηρεσιών, οι οποίες αποδείχτηκαν ανίκανες να προστατέψουν τη δημόσια υγεία, θυματοποιούνται συγκεκριμένοι μικροέμποροι. Όχι οι μεγάλοι, όχι τα καρτέλ, όχι τα μεγάλα πορτοφόλια. Όχι! Οι μικροέμποροι και οι παραγωγοί, που δεν μπορούν να διαθέσουν τα προϊόντα τους και βλέπουν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται. Και εγώ ρωτώ; Τι φταίει ο παραγωγός που αγόρασε ζωοτροφές, οι οποίες θα έπρεπε να είχαν ελεγχθεί κατά την είσοδό τους στην Κύπρο; Τις πταίει; Το κράτος. Αυτοί οι χαραμοφάηδες, οι οποίοι επέτρεψαν να εισέλθει στην Κύπρο η μολυσμένη παρτίδα των ζωοτροφών. Και μετά από όλα αυτά, καμία παραίτηση. Κανείς δεν φέρει ευθύνη και κανείς δεν έχει την ευθιξία να υποβάλει την παραίτησή του. Σκάνδαλο είναι, θα το κουκουλώσουν και αυτό. Γνωστό το κόλπο: χαλάς το γάλα, δημιουργείς και ένα φορέα προστασίας του καταναλωτή. Φουντώνει η ακρίβεια, διατυμπανίζεις ότι ενίσχυσες, μόνος εσύ, την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Να κάνει τι, ρε λεβέντες; Αυτό που χρειάζεται είναι πολιτική βούληση: να παραχωρηθούν αντισταθμιστικά μέτρα και να ενισχυθούν οι μικρομεσαίες κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού.

Που θέλω να καταλήξω; Το νέο διατροφικό σκάνδαλο έρχεται να αποδείξει για άλλη μια φορά τη χαμηλή παραγωγική ικανότητα της δημόσιας υπηρεσίας. Είναι απόλυτη ανάγκη η νέα κυβέρνηση να πάρει μέτρα εξυγίανσης της δημόσιας υπηρεσίας. Να την κάνει λειτουργικότερη (θεσμική θωράκιση, δομική αναδιάρθρωση, μικρό και ευέλικτο σχήμα, μείωση του κόστους της κλπ). Και αυτό συνεπάγεται πολιτικό κόστος. Πρέπει όμως να αναληφθεί το όποιο πολιτικό κόστος για το καλό όλων μας.

Η κατάρρευση του αυτονόητου

Ο πρώτος γάμος ομοφυλοφίλων έγινε στην Ελλάδα, στην Τήλο. Όμως τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η Τήλος έγινε άνω – κάτω. Βολές κατά του δημάρχου που πάντρεψε το ομόφυλο ζευγάρι. Ριπές κατά της πολιτείας που το ανέχτηκε. Και προτάσεις ποινικοποίησης των ομόφυλων σχέσεων. Και ποιοι τις καταθέτουν; Οι γνωστοί συντηρητικοί κύκλοι, οι αετονύχηδες της ηθικής, οι καρδινάλιοι του πουριτανισμού. Και τρέχει τώρα η κυβέρνηση να σβήσει φωτιές στην κομματική της βάση, υποστηρίζοντας ότι είναι ανυπόστατος, ποινικά και συνταγματικά, ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων. Μια πρωτοβουλία της προκοπής, για να λυθούν τα προβλήματα των Ελλήνων δεν μπορείτε να αναλάβετε, βρε άχρηστοι, και τρέχετε πίσω από τις κραυγές και τους αφορισμούς των συντηρητικών κύκλων και τα βάζετε με τους ανθρώπους, που θέλουν να κάνουν ό,τι γουστάρουν στην ιδιωτική τους ζωή.

Το πρόβλημά μας είναι ότι δεν είμαστε πραγματικά δημοκράτες, δεν είμαστε πραγματικά φιλελεύθεροι. Γιατί πρέπει να κόφτει εμένα τι κάνει ο άλλος στην προσωπική του ζωή και ποιον βάζει στο κρεβάτι του; Ποιοι είμαστε εμείς που έχουμε την απαίτηση να καθορίζουμε τις ζωές των άλλων; Βγαίνουν και κορυφαίοι εκκλησιαστικοί παράγοντες της Ελλαδικής εκκλησίας και υποστηρίζουν ότι αυτό δεν είναι «φυσιολογικό» φαινόμενο. Να με συγχωρείτε συνάδελφοι (ΑΓΙΟΙ I mean!), αλλά ποιος καθορίζει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Βαρεθήκαμε να ζούμε και να βουλιάζουμε στη δικτατορία του αυτονόητου. Τέρμα πια τα αυτονόητα, που πνίγουν την ελευθερία μας και βιάζουν την αγάπη, προς τέρψιν των κοινωνικών συμβάσεων. Είναι καλύτερα να καλύπτετε, κύριοι μητροπολιτάδες, τους ιερείς παιδεραστές, παρά να παντρέψετε ένα ζευγάρι ερωτευμένων ανθρώπων; Τι υποκρισία πια! Μια κοινωνία υποκριτική δεν πάει μπροστά, κυρία μου. «Είναι λερωμένοι»! Τηλεοπτική γλώσσα για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. «Είναι λερωμένοι» αυτοί, κύριοι της τηλεόρασης, ή μήπως οι «κλεφτοκοτάδες» πολιτικάντηδες της μίζας με τη Siemens; Ή μήπως οι τρομοκράτες της τηλεόρασης, που φακελώνουν τους πολίτες και περιφέρουν DVD με ροζ ιστορίες από κάμερα σε κάμερα; Η ελληνική και η κυπριακή κοινωνία διοχετεύει τη σεξουαλική ορμή μόνο προς μια κατεύθυνση, καταπιέζοντας τις φυσικές προδιαθέσεις ορισμένων ατόμων. Τέτοιου είδους κοινωνίες είναι οι δυτικές αστικές. Στηρίζουν την ύπαρξή τους σε πουριτανικά σύνδρομα, καταπιέζοντας τους ανθρώπους. Και για να τελειώνουμε: είναι δικαίωμα του οποιουδήποτε να κάνει ότι θέλει στην ιδιωτική του ζωή. Να βάζει όποιον θέλει στο κρεβάτι του. Να κάνει έρωτα με όποιον θέλει. Μια κοινωνία ηδονοβλεπούσα, μια κοινωνία της κλειδαρότρυπας είναι μια κοινωνία σκάρτη.

The Cyprus question since 1974

Turkey found the pretext to impose its partitionist plans against Cyprus following the coup of July 15, 1974, perpetrated against the elected government of President Makarios by the Athens military junta. On July 20, claiming to act under article 4 of the Treaty of Guarantee, the Turkish armed forces staged a full scale invasion against Cyprus. Though the invasion was in violation of all rules of international legality, including the UN Charter, Turkey proceeded to occupy the northern part of the island and empty it from its Greek inhabitants. By the end of the following year, the majority of the Turkish Cypriots living in the areas left under the control of the Republic had also made their way to the part of Cyprus occupied by the Turkish army. Thereby, the policy adopted by Ankara twenty years earlier, of partition and forcible population expulsion, had been enforced. The human cost was immense. Thousands of Greek Cypriots were killed or maimed as a result of the actions of the invading Turkish army. Moreover, till today the fate of approximately 1500 persons is not known and they are still missing. 1493 of these cases were submitted for investigation to the Committee on Missing Persons, which operates under the auspices of the United Nations. Over 36% of the Republic of Cyprus territory, representing 70% of the economic potential came under the occupation of the Turkish military. One third of the Greek Cypriots became refugees in their own country and are to this day prevented from returning to their homes by the Turkish occupation authorities. In an effort to alter the country’s demographic structure Ankara has brought into Cyprus over 160,000 colonists from Turkish Anatolia. In view of the mass emigration of Turkish Cypriots from the occupied area the total number of Turkish troops and settlers is now greater than that of the Turkish Cypriots remaining.

The United Nations have in several resolutions of the General Assembly and the Security Council demanded respect for the independence, unity and territorial integrity of Cyprus, the return of refugees to their homes and the withdrawal of foreign troops from the island. All of these resolutions have been consistently ignored by Turkey and the Turkish Cypriot leadership. The basis for a solution of the Cyprus Problem has been set in two High Level Agreements. Both agreements, (between President Makarios and the Turkish Cypriot leader Mr. Denktash, in February 1977 and between President Kyprianou and Mr. Denktash in May 1979), were concluded under the auspices of the UN Secretary General and provided for a solution to the problem in accordance with UN resolutions.

The most striking evidence of the Turkish side’s unwillingness to work for a solution in line with UN policy was given on November 15, 1983 when, in order to consolidate their hold over the occupied area, the Turkish Cypriot leadership unilaterally declared that area an independent state, by the name of “Turkish Republic of Northern Cyprus”. Despite the fact that this act has been condemned by the UN and that no country other than Turkey has recognised this illegal secessionist entity, the situation continues.

Though since 1977 several rounds of talks under UN auspices have taken place, they have produced no result, given that the Turkish side refuses to abide by UN resolutions. In January 1989 the government of Cyprus submitted “Outline Proposals for the Establishment of a Federal Republic and the Solution of the Cyprus Problem”, which were in accordance with the UN resolutions on Cyprus and the two High Level Agreements. Another demonstration of the government’s willingness to work toward a just solution of the issue was given by President Clerides' proposals of December 17, 1993, according to which the Republic was prepared to disband the National Guard and hand over all its weapons to the custody of the United Nations Peace Keeping Force in Cyprus.

The Turkish side continuously ignores international opinion on Cyprus and insists on pursuing a policy of legitimising the status quo it has imposed through the use of military might and which the international community deems as unacceptable. In doing so the Turkish side continues to violate the human rights of Cypriots and has thus run against judgment and opinion coming from the most authoritative international institutions. An important case, Loizidou v. Turkey, was tried in the European Court of Human Rights. In two successive judgments, the court found Turkey guilty of denying Mrs Loizidou access to her property in occupied Kyrenia and ordered the payment of damages. The same court, in a judgment on May 10, 2001, in the Fourth Interstate application of Cyprus against Turkey, found Turkey guilty of massive human rights violations in the occupied part of Cyprus.

Οι πρώτες 100 μέρες…

Συμπληρώνονται, αν δεν έχουν ήδη συμπληρωθεί, οι πρώτες 100 μέρες διακυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον ηγέτη του ΑΚΕΛ, Δημήτρη Χριστόφια. Θα μπορούσε κανείς να εξάγει κάποια ενδεικτικά συμπεράσματα αναφορικά με τη στάση της νέας κυβέρνησης απέναντι σε τρέχοντα και χρονίζοντα ζητήματα. Μια πρότυπη ανάλυση θα μπορούσε να στηριχθεί στη βάση της παρουσίασης της κυβερνητικής πολιτικής σε δυο άξονες: στο εθνικό και την εσωτερική πολιτική. Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε μόνο στον πρώτο από τους προαναφερθέντες δυο άξονες.

Στο εθνικό ζήτημα η κυβέρνηση Χριστόφια κινείται με προσεκτικό βηματισμό. Στα θετικά των κινήσεων της κυβέρνησης καταγράφεται η αντιστροφή του κλίματος στη διεθνή σκηνή έναντι της Ε/Κ πλευράς. Η κυβέρνηση με σύντονες κινήσεις κατάφερε να επανατοποθετήσει στις σωστές του βάσεις το Κυπριακό, επισημαίνοντας ότι ευθύνη για την αδρανοποίηση των προσπαθειών λύσης του εθνικού ζητήματος βαραίνει την Τ/Κ πλευρά. Οι τεχνικές επιτροπές είναι η πρώτη κίνηση (κάτι σαν ΜΟΕ) για εξεύρεση κοινής βάσης μεταξύ των δυο κοινοτήτων, ώστε να καταστεί εφικτή η επανέναρξη της διαδικασίας λύσης του Κυπριακού. Ωστόσο, όπως τόνισα και σε προηγούμενο άρθρο του μηνός Μαΐου, όλες αυτές οι ενέργειες δεν καλύπτουν ένα μεγάλο κενό στη διαδικασία για επίλυση του Κυπριακού. Η κυβέρνηση πρέπει να πράξει αυτό που καμιά άλλη κυβέρνηση μετά το ’74 δεν τόλμησε να κάνει: πρέπει να ρωτήσει επιτέλους τον λαό για τη λύση που επιθυμεί να δοθεί στο εθνικό μας ζήτημα. Λύση ερήμην του λαού δεν νοείται. Αν είναι κάτι που απέδειξε το σχέδιο Ανάν είναι ότι η λύση του Κυπριακού είναι ζήτημα εσωτερικής λαϊκής κυριαρχίας. Μετά το δημοψήφισμα επί του σχεδίου Ανάν, το εθνικό έχει περάσει όχι απλώς σε μια νέα φάση, αλλά σε μια νέα φύση. Όλες οι πρωτοβουλίες για λύση του εναπόκειται στη δική μας ετοιμότητα και βούληση να αναληφθούν. Ο πρόεδρος Χριστόφια, σε αντίθεση με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, το αντελήφθη αυτό. Θα πρέπει όμως η κυβέρνηση να σχεδιάσει μια εκστρατεία ενημέρωσης των πολιτών όσο αφορά στις μορφές λύσεις του Κυπριακού και έπειτα να ζητήσει τη λαϊκή ετυμηγορία όσον αφορά στη μορφή της λύσης του εθνικού ζητήματος.

Πάντως είναι η πρώτη ίσως φορά που μια κυβέρνηση στην Κύπρο δεν έχει να αντιμετωπίσει το σφοδρό μένος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα ήθελα να επισημάνω τη στάση ευθύνης που τηρεί ο ΔΗΣΥ απέναντι στους χειρισμούς της κυβέρνησης. Εν αντιθέσει με τις δυνάμεις της συμπολίτευσης (ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ), οι οποίες δεν διστάζουν να κατακρίνουν τις ενέργειες του προέδρου Χριστόφια που σπάνε τον πάγο μεταξύ των δυο κοινοτήτων (θυμηθείτε τις χλιαρές δηλώσεις του Μάριου Καρογιάν κατά τη διάνοιξη της οδού Λήδρας, για παράδειγμα), ο ΔΗΣΥ στηρίζει τις ενέργειες της κυβέρνησης και συνδράμει μέσω των διασυνδέσεων του (π.χ. ΕΛΚ) τις κυβερνητικές προσπάθειες για λύση του Κυπριακού. Αν και τώρα δεν σημειωθεί πρόοδος δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει με την εθνική μας υπόθεση. Εσείς, αλήθεια, τι πιστεύετε για το Κυπριακό;

Εμείς την κάνουμε…

Και ενώ όλοι τρελαίνονταν με την Eurovision, εγώ έκλεινα επιδεικτικά την TV. Γρανάζι εγώ δεν γίνομαι του κάθε βλακός. Τα παπάκια στην αυλή μου τραγουδούσαν καλύτερα από την κάθε πικραμένη, που την είδε ξαφνικά φωνάρα. Ο Donald Duck τραγούδησε καλύτερα από το Νο1, πάντως. Ξέρετε κάτι? Βαρέθηκα να βλέπω να υποτιμούνται οι νέοι και οι νέες που δουλεύουν στα πανεπιστήμια και στις βιβλιοθήκες. Γιατί δηλαδή να είναι πιο προβεβλημένη μια κοπέλα που μιλάει σπαστά ελληνικά από τα παιδιά, που δίνουν στο δρόμο αγώνες για την αξία του ανθρώπου, για δωρεάν παιδεία και ίσες ευκαιρίες σε όλους; Από τα παιδιά που εσείς και οι όμοιοι σας, κύριε Ψωμιάδη, βαφτίζετε αναρχικούς και τους βαράτε στο ψαχνό; Γιατί να είναι προβεβλημένη η κάθε αγράμματη με μπούτι και ωραία οπίσθια, από τη φοιτήτρια, που μελετά στο Oxford, στο Harvard, στο Yale, στο Texas (mea alma mater!); Γιατί τέτοια υποτίμηση στα γράμματα και τον πολιτισμό; Ο πατέρας του νέου δημάρχου του Λονδίνου, μιλώντας για τον γιο του είπε ότι όποιος τα βγάζει πέρα με τα κλασικά γράμματα μπορεί να κάνει τα πάντα σε αυτήν την ζωή. Και εμείς στην κοιτίδα του κλασικού πνεύματος ψάχνουμε να βρούμε το νόημα… της κάθε Κακομοίρας και του κάθε Κουβά αυτού του τόπου. ΕΛΕΟΣ! Γι’ αυτό και εγώ τα μαζεύω και την κάνω! Φεύγω! Τι να μείνω να κάνω σε ένα τόπο, που οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι ; Σε ένα τόπο, που δεν εκτιμά τους επιστήμονες. Σε ένα τόπο, που μόνο με ρουσφέτι μπορείς να πας μπροστά. Τι να κάνω, σε ένα τέτοιο τόπο, μου λέτε; Με λένε Ανδρέα, έχω και μια αξιοπρέπεια, που δεν μου επιτρέπει να γλύψω τον κάθε λαμάκα (αναγραμματίστε το και θα το βρείτε!). Φεύγω! USA! Σε ένα τόπο με πολλά στραβά, αλλά τουλάχιστον σε ένα τόπο, που οι άνθρωποι προοδεύουν με βάση την αξία τους και τη δυνατότητά τους να αντέξουν στον σκληρό ανταγωνισμό.

Νέοι και νέες! Φίλοι και φίλες, ακούστε με: έχουμε όνειρα. Έχουμε ελπίδες. Αξίζουμε! Αν μείνουμε σε αυτόν τον τόπο – τον αγαπούμε βεβαίως – αλλά αν μείνουμε εδώ θα καταντήσουμε κλοτσοσκούφι των καρεκλοκένταυρων και θα αγανακτούμε, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα, όταν ο κάθε μέτριος με ωραία μούρη και λεφτά από τον μπαμπά θα βγαίνει πρώτος. Μαζέψτε τα, λοιπόν, και φύγαμε…

And the No1 is Mr. Donald Duck…

Εεεε ποτέ! Δεν ξέρετε, δεν μάθατε, κυρίες και κύριοι, ότι στην Eurovision φέτος εκτός από τον Ρώσο Ντίμα Μπιλάν(τεν) (!) πρώτος ήρθε και ο Donald Duck? Α, όχι! Ανενημέρωτους σας βρίσκω και δεν μου αρέσει καθόλου. Εδώ έγινε αυτό το μεγαλειώδες υπερθέαμα, η Eurovision, και εσείς δεν πήρατε είδηση; Ναι, ναι, όπως λέει και ο νομάρχης της ελληνικής τηλεόρασης, γνωστός και ως «τηλέ- νομάρχης», Παναγιώτης Ψωμιάδης, η Καλομοίρα, η Θέα (με Θ κεφαλαίο!), τίμησε την Ελλάδα και την έκανε γνωστή. Κορυφαίο γεγονός, δεν είναι? Βγήκαν έξω οι καλοσχηματισμένες γάμπες, τα στητά στήθη, οι φωνάρες στο στυλ της Έφης Θώδη. Πανδαισία μουσικής ε? Καλά δεν τα λέω?

Ρε σεις, πότε επιτέλους θα σοβαρευτούμε? Κυρία μου, η κοπέλα, στην Καλομοίρα αναφέρομαι, καλά καλά δεν ήξερε να μιλήσει ελληνικά. Μιλούσε σπαστά ελληνικά! Αν ακούσουμε κάποιον εκεί έξω να μιλάει όπως η Καλομοίρα θα αρχίσουμε να γελάμε και να κοροϊδεύουμε, εμείς οι ανώτεροι Έλληνες! Κούνια που μας κούναγε. Αυτή, όμως, η Καλομοίρα, τίμησε λέει την Ελλάδα. Και βγήκανε πολιτικοί, νομάρχες, σκατάρχες και άλλα πολλά «ψώνια», ξεφωνημένες ηλίθιες και φυσικοί βλάκες να πανηγυρίσουνε για τη μεγάλη επιτυχία. Δεν αναφέρομαι στον απλό κόσμο. Αναφέρομαι στους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς βλάκες, εεε παραγωγούς I mean, στους πολιτικούς δημαγωγούς, που δεν έχουν τι να κάνουν και γυρνάνε από κανάλι σε κανάλι και κάνουν το δικό τους show. Την τύλιξαν, που λέτε με ελληνικές σημαίες και πανηγύριζαν. Γιατί;

Ας δεχτώ, φίλες και φίλοι, ότι η Eurovision είναι ένας «ευρωπαϊκός θεσμός». Το δέχομαι, ως υπόθεση εργασίας. Έτσι, για να μην με λέτε αναρχικό αρνητή της πραγματικότητας, ο οποίος ισοπεδώνει τα πάντα. Και δέχομαι επίσης ότι η τρίτη θέση είναι τιμητική. Και δέχομαι επίσης ότι θα έπρεπε να τα σπάσουμε και να βγούμε και να χορέψουμε. Dancing success, you know! Αλλά, αν είναι έτσι γιατί να μην τιμήσουμε και να βγούμε, κύριε Ψωμιάδη, να πανηγυρίσουμε και για τον 18χρονο Διονύση Γραμμένο, ο οποίος πήρε την 1η θέση σε πανευρωπαϊκό διαγωνισμό μουσικής (βλέπε ανάρτηση προηγούμενου μηνός); Γιατί να μην πανηγυρίσουμε και για τους δυο καθηγητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οι οποίοι τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ από κοινού με άλλους επιστήμονες και τον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Αλ Γκόρ; Γιατί δεν πανηγυρίσαμε και γι’ αυτούς; Γιατί δεν πουλάνε, γιατί δεν τους θέλει ο τηλεοπτικός φακός. Γι’ αυτό. Γιατί ενώ οι άλλοι λαοί επενδύουν στην παιδεία, την επιστήμη, εμείς επενδύουμε στη φενάκη της εικόνας και στη showbiz.

Άλλωστε, και θέλω αυτό να ακουστεί, στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision συμμετείχε και μια τυφλή γυναίκα. Γιατί αυτή δεν ψηφίστηκε, δηλαδή; Ρωτώ και πείτε μου!

Σταρ Ελλάς 2008… ο Παναγιώτης Ψωμιάδης!

Κυρίες και κύριοι, έχω τη μεγάλη τιμή να σας ανακοινώσω ότι ο νομάρχης της τηλεόρασης, γνωστός και ως «τηλέ – νομάρχης», ο super Έλλην, το κορυφαίο αυτό στέλεχος της κυβερνώσας παράταξης, ο πολιτικός έρωτας – τάδε έφη ο ίδιος – του Κώστα Καραμανλή, ο γνωστός «αντισκοπιανός» πολεμιστής, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης είναι η νέα Σταρ Ελλάς 2008! Βεβαίως, ο «τηλέ – νομάρχης» μετείχε στην κριτική επιτροπή του 19ου διαγωνισμού ομορφιάς του ΑΝΤ1. Και εκεί έδωσε το δικό του show: έγινε για άλλη μια φορά θέμα και θέαμα προς άγραν ψήφων. Άλλωστε, θέλει να διεκδικήσει το αξίωμα του δημάρχου Θεσσαλονίκης τις επόμενες εκλογές. Και ελλείψει πολιτικού λόγου καταφεύγει – όπως μας έχει συνηθίσει – σε επικοινωνιακές κινήσεις κενές περιεχομένου. Πήγε στον διαγωνισμό ομορφιάς και εκεί έδειξε το ταλέντο του στη δημαγωγία. Ερώτηση προς διαγωνιζομένη: «αν πηγαίνατε σε διεθνή διαγωνισμό και η εκπρόσωπος των Σκοπίων παρουσιαζόταν ως εκπρόσωπος της Μακεδονίας τι θα κάνατε;» Η ερώτηση αυτή έφερε αμηχανία στην κοπέλα, καθότι δεν είναι – και αυτό είναι γνωστό – και σαΐνια τα κορίτσια. Ο Ψωμιάδης τα κατάφερε. Έκανε αίσθηση με τη συμπεριφορά του στο διαγωνισμό και τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Μπράβο σας, κύριε Ψωμιάδη! Είστε ήρωας!

And we need a hero! Όπως είπε και μια κυρία στην ελληνική κρατική τηλεόραση της ποιότητας (!) «μόνο ο διαγωνισμός της Eurovision και το Euro μας βγάζουν στους δρόμους». Έχει δίκαιο η κυρία αυτή. Με τα χάλια που έχουν οι πολιτικοί – όχι η Πολιτική ως ιδέα – ο κόσμος τους γράφει στα @@! Και ο Παπανδρέου και ο Καραμανλής και ο Αλαβάνος και ο Καρατζαφέρης, μην σας πω και ο Τσίπρας μας έχουνε γραμμένους. Τι να κάνει και ο κόσμος. Ξεφαντώνει με την Καλομοίρα. Από το ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα! Και πάνε και τα κοριτσόπουλα στους διαγωνισμούς ομορφιάς. Πόδια μόνο, στήθος μόνο και μαλλί και «νιονιό» καθόλου. Ανέχονται να τις βλέπουν σαν σώματα μόνο, σκεύη μόνο χωρίς προσωπικότητα χωρίς τίποτα. Και μετά τίποτα πάλι. Σε μια κοινωνία, που στηρίζει την ύπαρξή της στο sex χωρίς συναισθηματικά συνημμένα, χωρίς τίποτα. Τι να πω και εγώ άλλο δεν ξέρω; Ας βάλω τελεία εδώ. Είναι καλύτερα έτσι. Ας μείνει μόνο η σιωπή τώρα να αποδεικνύει το μεγάλο κενό του άδειου από αγάπη εαυτού μας.