Παραδεισιώτες, Παραδεισιώτισσες...

Κρανίου τόπος, πράγματι! Όχι ότι δεν είχα τι να γράψω. Όχι! Έγιναν τόσα πολλά αυτό το διάστημα της απουσίας μου. Δεν ξέρω αν αυτό ακούγεται ως μια φτηνή δικαιολογία (εμένα μου θυμίζει τις συνήθεις δικαιολογίες μας όταν πρέπει να υποβάλουμε προς αξιολόγηση ένα σύγγραμμα) αλλά δεν έχω πλέον ελεύθερο χρόνο. Για μένα ο ελεύθερος χρόνος είναι περιττή πολυτέλεια. Η ακαδημαϊκή ζωή στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ είναι πολύ σκληρή. Απαιτεί θυσίες. Θυσιάζεις την προσωπική σου ζωή, θυσιάζεις τις χαρές, τη διασκέδαση, τις βόλτες, τα ταξίδια, το γράψιμο, ό,τι σε γεμίζει και σε ορίζει υπαρξιακά. Πιστέψτε με "είναι βάσανο ο φίλος που φωνάζει εκδρομή"! Πόσο μάλλον ο Παραδεισιώτης που φωνάζει ότι πρέπει να φωνάξουμε κατά των μπαστακομένων καρεκλοκένταυρων που μας κάνουν τον βίο αβίωτο. Υπόσχομαι λοιπόν ότι θα επανορθώσω πολύ σύντομα και το ιστολόγιο θα επανέλθει δριμύτερο, στον ρόλο του ως οξεία και δηκτική κριτική των όσων συμβαίνουν γύρω μας και μας πονάνε και μας αδικούν.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
ΑΓΙΟΣ