Στη Χαβάη οι τοπικές αρχές και οι πολίτες πέρασαν δύσκολες ώρες! Πως θα περάσει τις διακοπές του ο εντολοδόχος πρόεδρος των ΗΠΑ, Barack Obama; Τι θα φάει, τι θα πιει, που θα στεγάσει το κεφάλι του, την οικογένειά του και την αμερικανική υπερηφάνεια του πρώτου πολίτη της (τέως;) κοσμοκράτειρας δύναμης. Το τι άγχος είχαν οι καμαριέρες του πολυτελούς καταλύματος, στο οποίο ο πρόεδρος των ΗΠΑ κατέλυσε, δεν περιγράφεται, φίλες και φίλοι. Φανταστείτε κάτι σαν το "κόκκινο δωμάτιο", τη γνωστή σειρά του MEGA! Ο πρόεδρος έπρεπε να μείνει ικανοποιημένος! Από ό,τι μάθαμε και γκολφ έπαιξε ο Mr. Obama, και τα ακριβά του εδέσματα τα έφαγε, και τρυφερές στιγμές μετά της συζύγου του είχε. Δεν συνηθίζω να συζητώ θέματα παραπολιτικής. Δεν συνηθίζω να κατεβάζω την πολιτική στο επίπεδο της κλειδαρότρυπας. Αλλά, εν προκειμένω, φίλες και φίλοι, η υπόθεση δεν είναι παραπολιτική. Αντιθέτως, είναι εξόχως πολιτική. Ο επόμενος πλανητάρχης ασχολείται με τα μπαλάκια του... γκολφ, τη στιγμή που εκατοντάδες άνθρωποι σφαγιάζονται στην Μέση Ανατολή στο βωμό των πολιτικών επιδιώξεων του αχρείου πρωθυπουργού του Ισραήλ. Αυτού του αρχι-δολοφόνου. Τη στιγμή που το αίμα τόσων μικρών παιδιών ρέει άφθονο στην Παλαιστίνη, ο Mr. Obama επέλεξε να σωπάσει και να κρυφτεί πίσω από το δόγμα «μέχρι τις 20 Ιανουαρίου πρόεδρος είναι ο Μπους».
Η 27η Δεκεμβρίου, η ημέρα έναρξης των βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας, απέχει μόλις 24 ημέρες από την ορκωμοσία του νέου Προέδρου των ΗΠΑ. Τραγική ειρωνεία ή κίνηση στρατηγικά πολιτική; Η ηγεσία του Ισραήλ αποφάσισε να αιματοκυλίσει τη Γάζα λίγες ημέρες πριν ορκιστεί ένας πρόεδρος που εξελέγη με την υπόσχεση της αλλαγής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και που έχει δεσμευθεί ρητά να συνομιλεί (και να ενθαρρύνει συνομιλίες) ακόμη και με τους χειρότερους, πιο επικίνδυνους και βίαιους «εχθρούς». Και εδώ αναφύεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τώρα που οι εξελίξεις είναι πια ραγδαίες στην πιο ευαίσθητη περιοχή του πλανήτη, που βρίκσεται ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ; Γιατί δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλία εκτόνωσης της κρίσης; Γιατί δεν προσπαθεί να θέσει ένα όριο στις χιτλερικές επιθέσεις του Ισραήλ κατά αμάχου πληθυσμού; Ο Μπους κρίθηκε από τον αμερικανικό λαό και κατακρίθηκε ως ανίκανος και βλάξ. Γι' αυτό και ο αμερικανικός λαός έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον Ομπάμα. Περιμένει να δει έργο και όχι το ίδιο έργο σε επανάληψη.
Αν το πιάσατε το υπονοούμενο του τίτλου της ανάρτησης αυτής, μπράβο σας! Αν όχι θα σας το αποκαλύψω τώρα: έχω την εντύπωση ότι το δωμάτιο του Ομπάμα στην Χαβάη ήταν "κόκκινο" όσι εξαιτίας των ιδιαίτερων στιγμών του πλανητάρχη και της πρώτης κυρίας των ΗΠΑ. Αυτό που έκανε "κόκκινο" το δωμάτιο ήταν το αίμα των εκατοντάδων παιδιών στη Γάζα. Και τι δεν δίνω, φίλες και φίλοι, να βρισκόμουν μπροστά μπροστά όταν ο Ομπάμα θα συναντούσε το τραυματισμένο προσωπάκι ενός παιδιού στη Γάζα να τον ρωτάει γιατί τα αιμοβόρα "πουλάκια" σκότωσαν τη μάνα του; Και τι δεν δίνω...
Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009
Βιτριόλι
Του Στάυρου Θεοδωράκη
...........................................................................
(ΑΓΙΟΣ: στο δεύτερο μέρος μιας ανάρτησης τον Δεκέμβριο του περασμένου πια έτους - Τα παιδιά με τα μεγάλα @@ ήταν ο τίτλος αυτής της ανάρτησης - περιγράφα πως οι μεγάλοι Ελληναράδες σε κάποια περιοχή της Κύπρου χτύπησαν ανελέητα τη μικρή Μαργαρίτα, μόνο και μόνο επειδή ήταν μαύρη. Μου έκανε εντύπωση τότε η δήλωση της Γενικής Διευθύντριας του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, η οποία έκανε λόγο ούτε λίγο, ούτε πολύ για ένα ευκαιριακό φαινόμενο "νεανικής παραβατικότητας". Διαφώνησα τότε. Και το παρακάτω περιστατικό, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δικαιώνει τη διαφωνία μου. Με τη πένα του Στάυρου Θεοδωράκη διαβάστε, φίλες και φίλοι, μια ανατριχιαστική ιστορία, η οποία δεν είναι, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, σενάριο για ταινία τρόμου...)
..........................................................................
Η είδηση δεν έπαιξε στην τηλεόραση, αλλά μάλλον θα την έχετε ακούσει. Μια γυναίκα προχωράει στα Πετράλωνα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα και λίγο πριν τα Χριστούγεννα, 22 προς 23 Δεκεμβρίου. Δύο άντρες (!)
αίφνης ξεπετάγονται μπροστά της και τις πετούν βιτριόλι στο πρόσωπο! Ναι, βιτριόλι! Τα μάτια της και τα χείλη της καίγονται. Το ΕΚΑΒ τη μεταφέρει στα επείγοντα του Ευαγγελισμού.
Ποια είναι; Μια Βουλγάρα μετανάστρια, μητέρα ενός αγοριού, καθαρίστρια και συνδικαλίστρια τα τελευταία χρόνια στα σωματεία καθαριότητας. Μια «ξένη» δηλαδή που «δεν κάθεται στ΄ αυγά της». Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά όσο κι αν προσπαθώ δεν βρίσκω πιο τραγική γι΄ αυτή την πόλη είδηση στο κλείσιμο της χρονιάς. Οι γείτονες δεν έχουν βίντεο, τα κινητά δεν έστειλαν sms, κινητοποιήσεις δεν έγιναν, κάτι συνάδελφοί της μόνο διαδήλωναν προχθές στην Αθηνάς, και βέβαια δεν υπάρχουν εντυπωσιακές φωτογραφίες για τον «απολογισμό» των περιοδικών. Αλλά αυτή η γυναίκα είναι εδώ, ημίτυφλη στον Ευαγγελισμό, για να μας θυμίζει το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα της χώρας.
Γιατί εν θερμώ μπορεί να ειπώθηκαν διάφορα, αλλά αυτοί που βιώνουν τη βία σε αυτή την χώρα και σίγουρα την κρατική βία δεν είναι τα παιδιά μας, ούτε οι φοιτητές μας. Άλλωστε στη σύγκρουση ενός μπάτσου και ενός νέου ακόμα και τα συντηρητικά ΜΜΕ στο πλευρό του νέου θα βρεθούν. Οι μετανάστες όμως είναι μόνοι τους. Τον Οκτώβριο σκοτώθηκε με ροπαλιές ένας μετανάστης έξω από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Ουδείς νοιάστηκε.
Επιπροσθέτως, λίγες μέρες μετά, η κυβέρνηση κατέθετε πρόταση νόμου για τα παιδιά των μεταναστών και ελάχιστοι αντέδρασαν. Ξέρετε τι λέει η ρύθμιση; «Τέκνα υπηκόων τρίτων χωρών, τα οποία γεννήθηκαν και διαμένουν στην Ελλάδα (ναι, ναι) και των οποίων οι γονείς εξακολουθούν να διαμένουν νόμιμα στη χώρα, (ναι, ναι, ναι) μετά τη συμπλήρωση του 18ου έτους της ηλικίας τους και εφόσον έχουν διανύσει την πρωτοβάθμια και γυμνασιακή εκπαίδευση (ναι, ναι, ναι, ναι) αποκτούν, με απόφαση του Γενικού Γραμματέα της οικείας Περιφέρειας (πες το ευλογημένε) την ιδιότητα τού επί μακρόν διαμένοντος»! Το αντιλαμβάνεστε; Τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και πήγαν σε ελληνικό σχολείο δεν είναι Έλληνες, είναι μόνο «μακρά διαμένοντες»!
ΥΓ: Δεν ξέρω αν είναι σωστό αλλά, μέρα που είναι, θα το κάνω. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα έχει έναν λογαριασμό στην Τράπεζα Πειραιώς: 5012 019 021 277. Οι γιατροί στον Ευαγγελισμό μού είπαν ότι διέφυγε τον κίνδυνο. Έχει χάσει όμως το ένα της μάτι και θα δυσκολευτεί πολύ η ζωή της όπως και η ζωή του παιδιού της. Εκτός κι αν δεν είναι μόνη. Καλή χρονιά!
...........................................................................
(ΑΓΙΟΣ: στο δεύτερο μέρος μιας ανάρτησης τον Δεκέμβριο του περασμένου πια έτους - Τα παιδιά με τα μεγάλα @@ ήταν ο τίτλος αυτής της ανάρτησης - περιγράφα πως οι μεγάλοι Ελληναράδες σε κάποια περιοχή της Κύπρου χτύπησαν ανελέητα τη μικρή Μαργαρίτα, μόνο και μόνο επειδή ήταν μαύρη. Μου έκανε εντύπωση τότε η δήλωση της Γενικής Διευθύντριας του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, η οποία έκανε λόγο ούτε λίγο, ούτε πολύ για ένα ευκαιριακό φαινόμενο "νεανικής παραβατικότητας". Διαφώνησα τότε. Και το παρακάτω περιστατικό, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δικαιώνει τη διαφωνία μου. Με τη πένα του Στάυρου Θεοδωράκη διαβάστε, φίλες και φίλοι, μια ανατριχιαστική ιστορία, η οποία δεν είναι, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, σενάριο για ταινία τρόμου...)
..........................................................................
Η είδηση δεν έπαιξε στην τηλεόραση, αλλά μάλλον θα την έχετε ακούσει. Μια γυναίκα προχωράει στα Πετράλωνα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα και λίγο πριν τα Χριστούγεννα, 22 προς 23 Δεκεμβρίου. Δύο άντρες (!)
αίφνης ξεπετάγονται μπροστά της και τις πετούν βιτριόλι στο πρόσωπο! Ναι, βιτριόλι! Τα μάτια της και τα χείλη της καίγονται. Το ΕΚΑΒ τη μεταφέρει στα επείγοντα του Ευαγγελισμού.
Ποια είναι; Μια Βουλγάρα μετανάστρια, μητέρα ενός αγοριού, καθαρίστρια και συνδικαλίστρια τα τελευταία χρόνια στα σωματεία καθαριότητας. Μια «ξένη» δηλαδή που «δεν κάθεται στ΄ αυγά της». Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά όσο κι αν προσπαθώ δεν βρίσκω πιο τραγική γι΄ αυτή την πόλη είδηση στο κλείσιμο της χρονιάς. Οι γείτονες δεν έχουν βίντεο, τα κινητά δεν έστειλαν sms, κινητοποιήσεις δεν έγιναν, κάτι συνάδελφοί της μόνο διαδήλωναν προχθές στην Αθηνάς, και βέβαια δεν υπάρχουν εντυπωσιακές φωτογραφίες για τον «απολογισμό» των περιοδικών. Αλλά αυτή η γυναίκα είναι εδώ, ημίτυφλη στον Ευαγγελισμό, για να μας θυμίζει το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα της χώρας.
Γιατί εν θερμώ μπορεί να ειπώθηκαν διάφορα, αλλά αυτοί που βιώνουν τη βία σε αυτή την χώρα και σίγουρα την κρατική βία δεν είναι τα παιδιά μας, ούτε οι φοιτητές μας. Άλλωστε στη σύγκρουση ενός μπάτσου και ενός νέου ακόμα και τα συντηρητικά ΜΜΕ στο πλευρό του νέου θα βρεθούν. Οι μετανάστες όμως είναι μόνοι τους. Τον Οκτώβριο σκοτώθηκε με ροπαλιές ένας μετανάστης έξω από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Ουδείς νοιάστηκε.
Επιπροσθέτως, λίγες μέρες μετά, η κυβέρνηση κατέθετε πρόταση νόμου για τα παιδιά των μεταναστών και ελάχιστοι αντέδρασαν. Ξέρετε τι λέει η ρύθμιση; «Τέκνα υπηκόων τρίτων χωρών, τα οποία γεννήθηκαν και διαμένουν στην Ελλάδα (ναι, ναι) και των οποίων οι γονείς εξακολουθούν να διαμένουν νόμιμα στη χώρα, (ναι, ναι, ναι) μετά τη συμπλήρωση του 18ου έτους της ηλικίας τους και εφόσον έχουν διανύσει την πρωτοβάθμια και γυμνασιακή εκπαίδευση (ναι, ναι, ναι, ναι) αποκτούν, με απόφαση του Γενικού Γραμματέα της οικείας Περιφέρειας (πες το ευλογημένε) την ιδιότητα τού επί μακρόν διαμένοντος»! Το αντιλαμβάνεστε; Τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και πήγαν σε ελληνικό σχολείο δεν είναι Έλληνες, είναι μόνο «μακρά διαμένοντες»!
ΥΓ: Δεν ξέρω αν είναι σωστό αλλά, μέρα που είναι, θα το κάνω. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα έχει έναν λογαριασμό στην Τράπεζα Πειραιώς: 5012 019 021 277. Οι γιατροί στον Ευαγγελισμό μού είπαν ότι διέφυγε τον κίνδυνο. Έχει χάσει όμως το ένα της μάτι και θα δυσκολευτεί πολύ η ζωή της όπως και η ζωή του παιδιού της. Εκτός κι αν δεν είναι μόνη. Καλή χρονιά!
Γράμμα στον Αϊ-Βασίλη
ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ
(ΑΓΙΟΣ: Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ σας εύχεται τα "Χρόνια Πολλά" με τη πένα της Έλενας Ακρίτα. Μου άρεσε το άρθρο της αυτό από την εφημερίδα "Τα Νέα" και το αναδημοσιεύω.)
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ, Όχι που θέλω να σας κολακεύσω, αλλά λίγο σκατά τα ΄χεις κάνει! Δεν ξέρω, αλλά εκείνη η καλοκάγαθη σύζυγός σου το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να πλάθει κουλουράκια με τα δυο χεράκια; Σε κάνα γιατρό να σε κοιτάξουν για Αλτσχάιμερ σ΄ έχει πάει; Τη γεροντική άνοια την έχετε τσεκάρει; Έχει προχωρήσει η επιστήμη, άλματα έχει κάνει, να το κοιτάξετε, μην το αφήσετε έτσι... Είσαι και κάποιων αιώνων άγιος: ένα ρεκτιφιέ χρειάζεται. Κι αυτά τα στρογγυλά γυαλάκια που χρησιμοποιείς για να διαβάζεις, κανένας οπτικός τους έριξε μια ματιά; Ή σου δείχνουνε στον πίνακα του οφθαλμίατρου τους μεγάλους αριθμούς κι εσύ τους διαβάζεις συνταγή για μελομακάρονα;
Χίλια συγγνώμη σας εύχομαι, αλλά τα νεύρα μου τσίτα: Τόσα χρόνια σου απευθύνομαι με το σεις και με το σας, χαΐρι δεν είδα. Τόσο γλείψιμο σου ΄χω ρίξει από μικρό παιδί... Στράφι πήγε. Άλλα έγραφα, άλλα μου ΄φερνες, συνεννόηση μπουζούκι! Ούτε καν το κουκλόσπιτο που σου ζητάω από 5 χρόνων, δεν αξιώθηκες να μου το φέρεις.
Θα μου πεις «ακόμα το θυμάσαι»; Όχι που θα το ξέχναγα. Στον παράγοντα «κουκλόσπιτο» έχω μνήμη ελέφαντα. Στα πόδια σου έπεφτα. Τα άπειρα γράμματα με καρδούλες, λουλουδάκια και αυτοκόλλητο αγγελάκια. Τρελός καημός το κουκλόσπιτο. Και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η μαμά αναστέναζε «είναι πολύ ακριβό, καρδούλα μου». Αφού εσύ θα μου το έφερνες, η μαμά τι ζόρι τραβούσε; Και μην ψάχνεις τώρα δικαιολογίες ότι και καλά δεν συνεννοηθήκαμε οι δυο μας. Κάθε χρόνο στο έγραφα με να κάτι κεφαλαία: ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΑΓΟΡΑ, ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ, ΑΘΗΝΑ, ΑΤΤΙΚΗ, ΕΛΛΑΔΑ, ΒΑΛΚΑΝΙΑ, ΕΥΡΩΠΗ, ΓΗ, ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΣΥΜΠΑΝ! Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος και να μην το βρίσκει; Μόνο ράδιοταξί που δεν σου μίσθωνα, έλεος δηλαδή!
Το ζήτημα «Μπάρμπι» να το θίξω ή δεν μας συμφέρει; Σε θερμοπαρακαλούσα να μου στείλεις την πλήρη γκαρνταρόμπα της (με έμφαση στο ολόχρυσο φόρεμά της με το διάδημα και τα στρασάκια); Τι μου κουβάλησες λοιπόν τους «Αισώπου Μύθους»; Ε; Ε; Λαχταράει η ψυχή μου χρυσή τουαλέτα και μου στέλνεις τον λαγό και τη χελώνα; Χέστηκα αν ο λαγός τα ΄φτυσε στη μέση της διαδρομής! Έφαγα τα νιάτα μου και την ομορφιά μου να περιμένω πότε διάολο θα τερματίσει η χελώνα!
Θα μου πεις «περσινά ξινά σταφύλια, πού θα θυμήθηκες όλα αυτά;» Μα δεν τα ξέχασα και ποτέ! Τα παιδικά τραύματα σε πάνε καρότσι στην υπόλοιπη ζωή σου. Μια ζωή στα ΄χω μαζεμένα. Μια ζωή άλλα σου ζητούσα, άλλα μου ΄φερνες. Και δεν είπες και μια φορά «ουπς, σόρι, την έκανα την πατάτα!».
Όχι, αγάπη μου! Εσύ εκεί, χαλαρός, κύριος, με κείνο το αυτάρεσκο χαμόγελο πως ό,τι κάνεις είναι καλώς καμωμένο! Πως πας στο σωστό παιδί το σωστό παιχνίδι. Άλλα ντ΄ άλλα τα μεγάλα, πήγαινες.
Γιατί δεν έχω μόνο εγώ παράπονα. Όποιο παιδί και να ρωτήσεις, στην άκρη του στόματος το έχει το σιχτίρι!
Θα μου πεις: «Καλά, όλα από μένα τα περιμένετε;». Ναι, όλα από σένα τα περιμένουμε. Διότι δεν υπάρχει σάλιο, λέμε! Οι μισοί γονείς απολυμένοι, οι άλλοι μισοί υπό απόλυσιν. Κάθονται μια ώρα και κάνουν σύσκεψη κορυφής με τον εαυτό τους στο σούπερ μάρκετ πόσο πήγε το αγγούρι, τι να λέμε τώρα;
Όταν περιμένεις να σου κόψουν το φως από στιγμή σε στιγμή, να σου βγάλουν το σπίτι στο σφυρί, να σε πλακώσουν οι μπράβοι της τράπεζας; Πλάκα μου κάνεις; (Άσχετο: Το σπιτάκι σας στην Πολωνία προικώο είναι ή με νοίκι; Να πάθω ένα στρες ή να το αναβάλω;)
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ, ειδικά φέτος μεγαλούργησες! Τόση άρα, μάρα, κουκουνάρα, δεν έχεις ξαναματακάνει. Αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα του. Είχαν απεργία οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι και δεν έφεραν τα γράμματα; Έκαναν στάση εργασίας τα καλικαντζαράκια, που ούτε στο ΙΚΑ τα ΄χεις, ούτε ένσημα τους κολλάς; Τα ΄φτυσε το έλκηθρο με τους 4Χ4 ταράνδους; Είχες ίωση; Βαριόσουν;
Δεν ξέρω τι έπαιξε! Αυτό που ξέρω είναι ότι μας παράτησες στο έλεος! Και το βλέπεις το ρημάδι! Το κόβεις από 10 χιλιόμετρα: είναι δίσεκτο! Δίσεκτο, λέμε! Κάνε κάτι, φιλοτιμήσου, βάλε ένα χεράκι. Ένας πλανήτης ολόκληρος χτυπιέται και κοπανιέται. Η οικονομία καταρρέει, η αστική τάξη τη βγάζει στο χαρτόκουτο, η φύση χορεύει ρούμπα με τα νεύρα μας, η παγκοσμιοποίηση στη μούρη μας, η βία σε τρελά κέφια, η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, ο πόνος, η απόγνωση, το αδιέξοδο, η απελπισία!
Και τι κάνει ο Αϊ-Βασίλης για όλα αυτά; Ο παππούλης με τη χρυσή καρδιά; Το σύμβολο της ελπίδας; Να σου πω εγώ τι κάνει:
- Ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη!
ΣΟΥ ΄ΧΩ ΝΕΑ, ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ! Το ελαφάκι του Κωστάκη είναι για τα μπάζα. Το ελαφάκι του Κωστάκη δεν θα λύσει κανένα απολύτως πρόβλημα. Το συγκεκριμένο ελαφάκι δε για τον συγκεκριμένο Κωστάκη (αν μιλάμε όλοι για το ίδιο ελαφάκι του ιδίου Κωστάκη) ούτε για φτύσιμο!
Γι΄ αυτό σου λέω. Τσέκαρε λίγο το ενδεχόμενο Αλτσχάιμερ. Διότι αν ειλικρινά πιστεύεις ότι η απάντηση στο μπάχαλο είναι ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη, τότε έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα! Και το κακό είναι ότι δεν το έχουμε μαζί: το κακό είναι ότι εμείς έχουμε το πρόβλημα κι εσύ το ελαφάκι!
Αυτά είχα να σου πω, Αϊ-Βασίλη! Ελπίζω τουλάχιστον ΑΥΤΟ το γράμμα να φτάσει στον προορισμό του. Α, και κάνε κι ένα δώρο στον εαυτό σου: ένα πλήρες τσεκάπ να σου βρίσκεται!
(ΑΓΙΟΣ: Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ σας εύχεται τα "Χρόνια Πολλά" με τη πένα της Έλενας Ακρίτα. Μου άρεσε το άρθρο της αυτό από την εφημερίδα "Τα Νέα" και το αναδημοσιεύω.)
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ, Όχι που θέλω να σας κολακεύσω, αλλά λίγο σκατά τα ΄χεις κάνει! Δεν ξέρω, αλλά εκείνη η καλοκάγαθη σύζυγός σου το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να πλάθει κουλουράκια με τα δυο χεράκια; Σε κάνα γιατρό να σε κοιτάξουν για Αλτσχάιμερ σ΄ έχει πάει; Τη γεροντική άνοια την έχετε τσεκάρει; Έχει προχωρήσει η επιστήμη, άλματα έχει κάνει, να το κοιτάξετε, μην το αφήσετε έτσι... Είσαι και κάποιων αιώνων άγιος: ένα ρεκτιφιέ χρειάζεται. Κι αυτά τα στρογγυλά γυαλάκια που χρησιμοποιείς για να διαβάζεις, κανένας οπτικός τους έριξε μια ματιά; Ή σου δείχνουνε στον πίνακα του οφθαλμίατρου τους μεγάλους αριθμούς κι εσύ τους διαβάζεις συνταγή για μελομακάρονα;
Χίλια συγγνώμη σας εύχομαι, αλλά τα νεύρα μου τσίτα: Τόσα χρόνια σου απευθύνομαι με το σεις και με το σας, χαΐρι δεν είδα. Τόσο γλείψιμο σου ΄χω ρίξει από μικρό παιδί... Στράφι πήγε. Άλλα έγραφα, άλλα μου ΄φερνες, συνεννόηση μπουζούκι! Ούτε καν το κουκλόσπιτο που σου ζητάω από 5 χρόνων, δεν αξιώθηκες να μου το φέρεις.
Θα μου πεις «ακόμα το θυμάσαι»; Όχι που θα το ξέχναγα. Στον παράγοντα «κουκλόσπιτο» έχω μνήμη ελέφαντα. Στα πόδια σου έπεφτα. Τα άπειρα γράμματα με καρδούλες, λουλουδάκια και αυτοκόλλητο αγγελάκια. Τρελός καημός το κουκλόσπιτο. Και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η μαμά αναστέναζε «είναι πολύ ακριβό, καρδούλα μου». Αφού εσύ θα μου το έφερνες, η μαμά τι ζόρι τραβούσε; Και μην ψάχνεις τώρα δικαιολογίες ότι και καλά δεν συνεννοηθήκαμε οι δυο μας. Κάθε χρόνο στο έγραφα με να κάτι κεφαλαία: ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΑΓΟΡΑ, ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ, ΑΘΗΝΑ, ΑΤΤΙΚΗ, ΕΛΛΑΔΑ, ΒΑΛΚΑΝΙΑ, ΕΥΡΩΠΗ, ΓΗ, ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΣΥΜΠΑΝ! Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος και να μην το βρίσκει; Μόνο ράδιοταξί που δεν σου μίσθωνα, έλεος δηλαδή!
Το ζήτημα «Μπάρμπι» να το θίξω ή δεν μας συμφέρει; Σε θερμοπαρακαλούσα να μου στείλεις την πλήρη γκαρνταρόμπα της (με έμφαση στο ολόχρυσο φόρεμά της με το διάδημα και τα στρασάκια); Τι μου κουβάλησες λοιπόν τους «Αισώπου Μύθους»; Ε; Ε; Λαχταράει η ψυχή μου χρυσή τουαλέτα και μου στέλνεις τον λαγό και τη χελώνα; Χέστηκα αν ο λαγός τα ΄φτυσε στη μέση της διαδρομής! Έφαγα τα νιάτα μου και την ομορφιά μου να περιμένω πότε διάολο θα τερματίσει η χελώνα!
Θα μου πεις «περσινά ξινά σταφύλια, πού θα θυμήθηκες όλα αυτά;» Μα δεν τα ξέχασα και ποτέ! Τα παιδικά τραύματα σε πάνε καρότσι στην υπόλοιπη ζωή σου. Μια ζωή στα ΄χω μαζεμένα. Μια ζωή άλλα σου ζητούσα, άλλα μου ΄φερνες. Και δεν είπες και μια φορά «ουπς, σόρι, την έκανα την πατάτα!».
Όχι, αγάπη μου! Εσύ εκεί, χαλαρός, κύριος, με κείνο το αυτάρεσκο χαμόγελο πως ό,τι κάνεις είναι καλώς καμωμένο! Πως πας στο σωστό παιδί το σωστό παιχνίδι. Άλλα ντ΄ άλλα τα μεγάλα, πήγαινες.
Γιατί δεν έχω μόνο εγώ παράπονα. Όποιο παιδί και να ρωτήσεις, στην άκρη του στόματος το έχει το σιχτίρι!
Θα μου πεις: «Καλά, όλα από μένα τα περιμένετε;». Ναι, όλα από σένα τα περιμένουμε. Διότι δεν υπάρχει σάλιο, λέμε! Οι μισοί γονείς απολυμένοι, οι άλλοι μισοί υπό απόλυσιν. Κάθονται μια ώρα και κάνουν σύσκεψη κορυφής με τον εαυτό τους στο σούπερ μάρκετ πόσο πήγε το αγγούρι, τι να λέμε τώρα;
Όταν περιμένεις να σου κόψουν το φως από στιγμή σε στιγμή, να σου βγάλουν το σπίτι στο σφυρί, να σε πλακώσουν οι μπράβοι της τράπεζας; Πλάκα μου κάνεις; (Άσχετο: Το σπιτάκι σας στην Πολωνία προικώο είναι ή με νοίκι; Να πάθω ένα στρες ή να το αναβάλω;)
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ, ειδικά φέτος μεγαλούργησες! Τόση άρα, μάρα, κουκουνάρα, δεν έχεις ξαναματακάνει. Αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα του. Είχαν απεργία οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι και δεν έφεραν τα γράμματα; Έκαναν στάση εργασίας τα καλικαντζαράκια, που ούτε στο ΙΚΑ τα ΄χεις, ούτε ένσημα τους κολλάς; Τα ΄φτυσε το έλκηθρο με τους 4Χ4 ταράνδους; Είχες ίωση; Βαριόσουν;
Δεν ξέρω τι έπαιξε! Αυτό που ξέρω είναι ότι μας παράτησες στο έλεος! Και το βλέπεις το ρημάδι! Το κόβεις από 10 χιλιόμετρα: είναι δίσεκτο! Δίσεκτο, λέμε! Κάνε κάτι, φιλοτιμήσου, βάλε ένα χεράκι. Ένας πλανήτης ολόκληρος χτυπιέται και κοπανιέται. Η οικονομία καταρρέει, η αστική τάξη τη βγάζει στο χαρτόκουτο, η φύση χορεύει ρούμπα με τα νεύρα μας, η παγκοσμιοποίηση στη μούρη μας, η βία σε τρελά κέφια, η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, ο πόνος, η απόγνωση, το αδιέξοδο, η απελπισία!
Και τι κάνει ο Αϊ-Βασίλης για όλα αυτά; Ο παππούλης με τη χρυσή καρδιά; Το σύμβολο της ελπίδας; Να σου πω εγώ τι κάνει:
- Ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη!
ΣΟΥ ΄ΧΩ ΝΕΑ, ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ! Το ελαφάκι του Κωστάκη είναι για τα μπάζα. Το ελαφάκι του Κωστάκη δεν θα λύσει κανένα απολύτως πρόβλημα. Το συγκεκριμένο ελαφάκι δε για τον συγκεκριμένο Κωστάκη (αν μιλάμε όλοι για το ίδιο ελαφάκι του ιδίου Κωστάκη) ούτε για φτύσιμο!
Γι΄ αυτό σου λέω. Τσέκαρε λίγο το ενδεχόμενο Αλτσχάιμερ. Διότι αν ειλικρινά πιστεύεις ότι η απάντηση στο μπάχαλο είναι ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη, τότε έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα! Και το κακό είναι ότι δεν το έχουμε μαζί: το κακό είναι ότι εμείς έχουμε το πρόβλημα κι εσύ το ελαφάκι!
Αυτά είχα να σου πω, Αϊ-Βασίλη! Ελπίζω τουλάχιστον ΑΥΤΟ το γράμμα να φτάσει στον προορισμό του. Α, και κάνε κι ένα δώρο στον εαυτό σου: ένα πλήρες τσεκάπ να σου βρίσκεται!
Ποιοι εκμεταλλεύονται την ασφάλεια του ασύλου
Του Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ*
(ΑΓΙΟΣ: μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάθεση απόψεων σε σχέση με το πανεπιστημιακό άσυλο από τον ακαδημαϊκό και τον άνθρωπο, Γ. Μπαμπινιώτη. Οι απόψεις του ανοίγουν αναπόδραστα ένα κύκλο έντονης συζήτησης γύρω από το προαναφερθέν θέμα, με πολλούς από μας να συμφωνούν και άλλουν να διαφωνούν. Έχω την εντύπωση ότι ο κ. Μπαμπινιώτης κατάφερε να βρει τη "χρυσή τομή" στο όλο ζήτημα. Διαβάστε το, αξίζει!)
Δικαιούμαι, νομίζω, να μιλήσω για το άσυλο το πανεπιστημιακό με μια πείρα πανεπιστημιακή σαράντα ετών που μού επέτρεψε να ζήσω «από μέσα» αυτόν τον θεσμό στις πιο καλές αλλά και στις κακές στιγμές του. Δεν τον έζησα «από μέσα» μόνο στις χειρότερες στιγμές του, αυτές των τελευταίων ημερών. Λέγοντας «από μέσα», εννοώ με την ιδιότητα τού καθηγητή και (επί 6 χρόνια) τού πρύτανη, γεγονός που δίνει μια άλλη αίσθηση και όψη των πραγμάτων από αυτή που δείχνει απ΄ έξω. Εχω ζήσει τους φοιτητές σε δύσκολους καιρούς να ξεσηκώνονται και να καλούν σε αγώνα ελευθερίας από το καθεστώς τής δικτατορίας, ανεβασμένοι στην ταράτσα τού κτηρίου τής Νομικής. Εξω από κόμματα και παρατάξεις, με ακάλυπτα τα πρόσωπά τους, με όπλο τη φωνή τους, τη γλώσσα που συνταράζει, που συνεπαίρνει και τσακίζει κόκκαλα. Κι ο κόσμος μαζί τους. Το ίδιο, και ακόμη περισσότερο, συνέβη σ΄ ένα άλλο πανεπιστημιακό ίδρυμα, στο Πολυτεχνείο, που δίκαια αναδείχθηκε τότε σε σύμβολο αγώνα για την ελευθερία.
Αυτές οι δύο μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών (υπήρξαν και άλλες μικρότερες) λειτούργησαν ως η φωνή και οι μύχιοι πόθοι τής συντριπτικής πλειονότητας των ανώνυμων πολιτών, γι΄ αυτό και η έννοια τού πανεπιστημιακού ασύλου καταξιώθηκε στη συνείδηση των Ελλήνων και το Πανεπιστήμιο πήρε τον χαρακτήρα ειδικά προστατευομένου χώρου υπεράσπισης και διακίνησης των ιδεών, με κορυφαία την έννοια τής ελευθερίας τού λόγου. Ετσι,το πανεπιστημιακό άσυλοέγινε ιστορικό και ιδεολογικό σύμβολο,μέσακαι έξω από τα Πανεπιστήμια. Στον κοινωνικό,στον ιδεολογικό,στον πολιτικό,ιδίως στον εκπαιδευτικό χώρο.Η δε παραβίασή του από την εξουσία (αστυνομικές και άλλες αρχές) έγινε «έννοια απαγορευμένη», έγινε ταμπού,με ακαθόριστο-στο πέρασμα τού χρόνου - ιδεολογικό περιεχόμενο και λησμονημένο ίσως ιστορικό υπόβαθρο.
▅ Από το Λύκειο στις σχολές
Οι τραυματικές εμπειρίες τής δικτατορίας γέννησαν έντονες πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις που οδήγησαν σε σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις πέρασαν και στα πανεπιστήμια με νέα μορφή: τη μορφή των κομματικών νεολαιών, των φοιτητικών παρατάξεων που πρόσκεινται ανοιχτά σ΄ αυτό ή εκείνο το πολιτικό κόμμα και- από αντίδραση- και στη δημιουργία «ανένταχτων» φοιτητικών ομάδων αριστερής ιδεολογίας αλλά κομματικά ανεξάρτητων. Ετσι, οι πολιτικές-ιδεολογικές συγκρούσεις ανάμεσα στα κόμματα εντός και εκτός τής Βουλής επεκτάθηκαν- συχνά με εντονότερο τρόπο λόγω τής νεανικής ζωντάνιας- στις φοιτητικές παρατάξεις μέσα στα πανεπιστήμια καθώς και στις ανεξάρτητες ομάδες που τις συναγωνίζονταν.
Σε νεότερα χρόνια και σε πολύ μικρότερη κλίμακα οι κομματικές επιδράσεις πέρασαν και στη Μέση Εκπαίδευση, ιδιαίτερα στο Λύκειο. Ετσι γεννήθηκαν οι μαθητικές κινητοποιήσεις, όχι ως κατευθυνόμενες αντιδράσεις αλλά ως μορφή μίμησης «τής αίγλης» των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Από ορισμένο δε χρονικό διάστημα κι εξής οι μαθητικές εμπειρίες μεταφέρονταν ώριμες και «αναβαθμίζονταν» στις φοιτητικές κινητοποιήσεις με έντονο πάντα κομματικό-ιδεολογικό χαρακτήρα.
Οι διεκδικήσεις, οι απαιτήσεις για αλλαγές, ορισμένες προφανείς αδυναμίες τού πανεπιστημιακού συστήματος (υποχρηματοδότηση, έλλειψη υποδομών, έλλειψη διδακτικού προσωπικού) σε συνδυασμό με την υπερβολική και δυσανάλογη εκπροσώπηση των φοιτητών στην εκλογή των πανεπιστημιακών οργάνων που καθιερώθηκε από τον πανεπιστημιακό νόμο τού ΄82 οδήγησαν και σε ό,τι ονομάστηκε «δυναμικές κινητοποιήσεις», που πήραν τη μορφή και «εισβολής» εκπροσώπων και βίαιης ενίοτε διακοπής τής λειτουργίας των πανεπιστημιακών οργάνων (Συνελεύσεων Τμημάτων, Συγκλήτου). Παρά ταύτα, και στις ακραίες ακόμη μορφές δράσης τους, οι φοιτητές δεν έπαυσαν να λειτουργούν ως φοιτητές. Εχουν κάποια όρια, που δεν τα υπερβαίνουν. Ο φοιτητής ενός Πανεπιστημίου, στον δάσκαλό του ή στον δάσκαλο τού συμφοιτητή του, που τον γνωρίζει ή τον έχει ακούσει, θα φερθεί με αυτοσυγκράτηση. Θα πω δημόσια ότι ως καθηγητής αλλά και στα χρόνια τής πρυτανείας μου (2000-2006) δεν αντιμετώπισα ποτέ ανεξέλεγκτες μορφές συμπεριφοράς των φοιτητών ούτε καταστροφές πανεπιστημιακών χώρων από φοιτητές, ασχέτως παρατάξεως ή ιδεολογίας. Αντιμετώπισα φωνές και κραυγές, άπρεπους χαρακτηρισμούς, προκατειλημμένες θέσεις, παραλογισμούς από φοιτητές. Ποτέ βία. Ποτέ καταστροφές. Από φοιτητές, επαναλαμβάνω.
▅ Η εισβολή των «αντιεξουσιαστών»
Ωστόσο, κάποια στιγμή, τέλη τής δεκαετίας τού ΄90 και αρχές τού 2000, τα πράγματα άλλαξαν. Με ευθύνη των ίδιων των φοιτητών που τους κάλεσαν ή τους ανέχθηκαν και ημών των καθηγητών που δεν καταγγείλαμε δημόσια το γεγονός όσο θα έπρεπε και που δεν συσπειρωθήκαμε να αντιδράσουμε νωρίτερα από αδυναμία ή από την εντύπωση ότι ήταν κάτι συγκυριακό και περαστικό, άρχισαν να συρρέουν στα Πανεπιστήμια εξωπανεπιστημιακά άτομα, ό,τι συνήθως ονομάζουμε «αντιεξουσιαστές» ή «αναρχικούς». Τα πρόσωπα αυτά- συνήθως νέοι άνθρωποι, ενίοτε και μεγαλύτερης ηλικίας, άλλοτε και παιδιά- δεν είναι φοιτητές. Εχουν τον δικό τους τρόπο σκέψεως (που συχνά περιέχει και πικρές αλήθειες) και κυρίως τον δικό τους τρόπο δράσεως, που περιλαμβάνει και βία και καταστροφές, υλικά εν γένει πλήγματα για να τρωθεί και να ευαισθητοποιηθεί το κατεστημένο. Αυτή η έντονη δράση, νομικά εγκληματική και ποινικά κολάσιμη, τους οδηγεί στην απόκρυψη τής ταυτότητάς τους, στην απόκρυψη τού προσώπου τους. Τους οδηγεί στην κουκούλα. Οτι αυτή η δράση και η σκέψη που την οδηγεί δεν έχει καμιά σχέση με την ιδεολογία και την πρακτική των φοιτητών είναι προφανές.
Αποτέλεσμα. Οσο οι κινητοποιήσεις στα Πανεπιστήμια (καταλήψεις, παρεμποδίσεις, διαμαρτυρίες κ.τ.ό.) γίνονταν από φοιτητές, δεν υπήρχαν υλικές ζημιές και καταστροφές. Παρεμποδιζόταν- και δεν είναι λίγο αυτό, βεβαίως, για ένα Πανεπιστήμιο- η λειτουργία τού Πανεπιστημίου, που αν συμβαίνει συχνά εντείνει τις αδυναμίες τού Πανεπιστημίου και υποβαθμίζει την εικόνα του και την εκπαιδευτική διαδικασία. Οταν, όμως, στα Πανεπιστήμια μπήκαν οι εξωπανεπιστημιακοί, άρχισαν να σημειώνονται όλες αυτές οι σκόπιμα προκλητικές ενέργειες και άρχισαν να προκαλούνται ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Αρχισαν δε τα πανεπιστημιακά κτήρια με την ιδιότητα τού ασύλου να χρησιμοποιούνται ως καταφύγιο για την αποφυγή διώξεων μετά από εγκληματικές πράξεις (καταστροφές και λεηλασία καταστημάτων, κάψιμο αυτοκινήτων κ.λπ.).
▅ Ορθολογική αντιμετώπιση
Μέσα σ΄ αυτή την κατάσταση βρέθηκαν παγιδευμένες και εκτεθειμένες οι διοικήσεις των Πανεπιστημίων (πρυτανικές αρχές, σύγκλητοι, πρόεδροι τμημάτων κ.ά.). Αν άρουν το άσυλο, δηλ. αν καλέσουν την Αστυνομία, θα θεωρηθούν από τα μέλη τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας που είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητα στο θέμα αυτό αλλά και από τα περισσότερα πολιτικά κόμματα ως «προδότες» τού ιδεολογικού και ιστορικού πανεπιστημιακού ιδεώδους τού ασύλου. Αν δεν άρουν το άσυλο, βρίσκονται έκθετοι στην κοινή γνώμη, στους απλούς πολίτες, στα Μ.Μ.Ε. και στην ίδια την Κυβέρνηση, ότι δεν προστατεύουν τα Πανεπιστήμια, που ως δημόσια αποτελούν δημόσια περιουσία και δημόσια εκπαιδευτική και κοινωνική κατάκτηση.
Ποια είναι η εκ των πραγμάτων ορθολογική αντιμετώπιση μιας τέτοιας πρωτόγνωρης καταστάσεως; Εάν μεν πρόκειται για καταλήψεις διαμαρτυρίας και διεκδίκησης από φοιτητές, τότε οι Πρυτανικές Αρχές και η Σύγκλητος και πρέπει να μπορούν (έτσι συνέβαινε πάντοτε) να συνεννοηθούν με τους φοιτητές, χωρίς να διανοείται κανείς άρση ασύλου. Βεβαίως, είναι καιρός και οι φοιτητές, ιδίως οι συνδικαλιστές, να βάλουν στην πάντα την κομματική τους ταυτότητα και να βοηθήσουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο να ξανασταθεί στα πόδια του. Με τις αλλεπάλληλες καταλήψεις δεν λύνονται τα προβλήματα τού Πανεπιστημίου. Λύνονται με ενημέρωση τής κοινής γνώμης, αξιοποίηση των Μ.Μ.Ε. και με συγκεκριμένα, ρεαλιστικά αιτήματα και προτάσεις. Γιατί η εσωτερική αναστάτωση και οι καταλήψεις προετοιμάζουν το κλίμα για να μπουν στα Πανεπιστήμια «εξωτερικοί σωτήρες», οι εξωπανεπιστημιακοί.
Αν πρόκειται όμως για καταλήψεις από εξωπανεπιστημιακούς,αγνώστους στις Πανεπιστημιακές Αρχές και στη Σύγκλητο,που με καλυμμένα τα πρόσωπα καταλαμβάνουν και καταστρέφουν το Πανεπιστήμιο, τότε μετά από προειδοποίηση των Πρυτανικών Αρχών προς τους καταληψίες,χωρίς να χρειάζεται άρση ασύλου η οποία έχει διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο, ας επιλαμβάνονται να χειριστούν το θέμα οι εντεταλμένες από την Πολιτεία αρχές. Χωρίς καμιά ανάμειξη- και ευθύνη- των Πρυτανικών Αρχών και τής Συγκλήτου,αφού δεν πρόκειται για μέλη τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας για τα οποία έχει θεσπισθεί το άσυλο. Αυτό υπαγορεύει η προστασία τού Πανεπιστημίου και τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας από τέτοιες πρωτοφανείς μορφές εκμετάλλευσης. Αλλο να καταλαμβάνουν τα Πανεπιστήμια φοιτητές που τους ανήκουν, για διεκδικήσεις και για να διαμαρτυρηθούν, και άλλο να τα καταλαμβάνουν εξωπανεπιστημιακοί για να κρυφτούν! Ας επικρατήσει επιτέλους η λογική κι ας βοηθήσουμε τους πρυτάνεις και τα πανεπιστημιακά όργανα να συσπειρωθούν με τους φοιτητές και καθηγητές τους και με τα λοιπά μέλη τής πανεπιστημιακής κοινότητας, αντί να τους λοιδορούμε για θέματα που τους ξεπερνούν και για τα οποία δεν έχουν ούτε αρμοδιότητα ούτε προσωπική ευθύνη. Αυτοί που ατιμάζουν τη μνήμη τού Ρήγα ή τού Κοραή, ασχημονώντας στους ανδριάντες που τους θυμίζουν ή που καίνε το εθνικό μας σύμβολο για να προκαλέσουν τον απλό έλληνα πολίτη, διεκδικούν συνειδητά (και ηρωικά;) για τον εαυτό τους μια άλλη αντιμετώπιση από εκείνη τού φοιτητή και ξέρουν οι ίδιοι καλά ότι δεν δικαιούνται- ούτε θέλουν κατά βάθος- να προστατεύονται από κρατικούς και εθνικούς θεσμούς όπως το άσυλο. Θα «λυτρωθούν» από την άρση του και θα γλιτώσουν το Πανεπιστήμιο κι εμείς.
*(Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.)
(ΑΓΙΟΣ: μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάθεση απόψεων σε σχέση με το πανεπιστημιακό άσυλο από τον ακαδημαϊκό και τον άνθρωπο, Γ. Μπαμπινιώτη. Οι απόψεις του ανοίγουν αναπόδραστα ένα κύκλο έντονης συζήτησης γύρω από το προαναφερθέν θέμα, με πολλούς από μας να συμφωνούν και άλλουν να διαφωνούν. Έχω την εντύπωση ότι ο κ. Μπαμπινιώτης κατάφερε να βρει τη "χρυσή τομή" στο όλο ζήτημα. Διαβάστε το, αξίζει!)
Δικαιούμαι, νομίζω, να μιλήσω για το άσυλο το πανεπιστημιακό με μια πείρα πανεπιστημιακή σαράντα ετών που μού επέτρεψε να ζήσω «από μέσα» αυτόν τον θεσμό στις πιο καλές αλλά και στις κακές στιγμές του. Δεν τον έζησα «από μέσα» μόνο στις χειρότερες στιγμές του, αυτές των τελευταίων ημερών. Λέγοντας «από μέσα», εννοώ με την ιδιότητα τού καθηγητή και (επί 6 χρόνια) τού πρύτανη, γεγονός που δίνει μια άλλη αίσθηση και όψη των πραγμάτων από αυτή που δείχνει απ΄ έξω. Εχω ζήσει τους φοιτητές σε δύσκολους καιρούς να ξεσηκώνονται και να καλούν σε αγώνα ελευθερίας από το καθεστώς τής δικτατορίας, ανεβασμένοι στην ταράτσα τού κτηρίου τής Νομικής. Εξω από κόμματα και παρατάξεις, με ακάλυπτα τα πρόσωπά τους, με όπλο τη φωνή τους, τη γλώσσα που συνταράζει, που συνεπαίρνει και τσακίζει κόκκαλα. Κι ο κόσμος μαζί τους. Το ίδιο, και ακόμη περισσότερο, συνέβη σ΄ ένα άλλο πανεπιστημιακό ίδρυμα, στο Πολυτεχνείο, που δίκαια αναδείχθηκε τότε σε σύμβολο αγώνα για την ελευθερία.
Αυτές οι δύο μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών (υπήρξαν και άλλες μικρότερες) λειτούργησαν ως η φωνή και οι μύχιοι πόθοι τής συντριπτικής πλειονότητας των ανώνυμων πολιτών, γι΄ αυτό και η έννοια τού πανεπιστημιακού ασύλου καταξιώθηκε στη συνείδηση των Ελλήνων και το Πανεπιστήμιο πήρε τον χαρακτήρα ειδικά προστατευομένου χώρου υπεράσπισης και διακίνησης των ιδεών, με κορυφαία την έννοια τής ελευθερίας τού λόγου. Ετσι,το πανεπιστημιακό άσυλοέγινε ιστορικό και ιδεολογικό σύμβολο,μέσακαι έξω από τα Πανεπιστήμια. Στον κοινωνικό,στον ιδεολογικό,στον πολιτικό,ιδίως στον εκπαιδευτικό χώρο.Η δε παραβίασή του από την εξουσία (αστυνομικές και άλλες αρχές) έγινε «έννοια απαγορευμένη», έγινε ταμπού,με ακαθόριστο-στο πέρασμα τού χρόνου - ιδεολογικό περιεχόμενο και λησμονημένο ίσως ιστορικό υπόβαθρο.
▅ Από το Λύκειο στις σχολές
Οι τραυματικές εμπειρίες τής δικτατορίας γέννησαν έντονες πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις που οδήγησαν σε σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις πέρασαν και στα πανεπιστήμια με νέα μορφή: τη μορφή των κομματικών νεολαιών, των φοιτητικών παρατάξεων που πρόσκεινται ανοιχτά σ΄ αυτό ή εκείνο το πολιτικό κόμμα και- από αντίδραση- και στη δημιουργία «ανένταχτων» φοιτητικών ομάδων αριστερής ιδεολογίας αλλά κομματικά ανεξάρτητων. Ετσι, οι πολιτικές-ιδεολογικές συγκρούσεις ανάμεσα στα κόμματα εντός και εκτός τής Βουλής επεκτάθηκαν- συχνά με εντονότερο τρόπο λόγω τής νεανικής ζωντάνιας- στις φοιτητικές παρατάξεις μέσα στα πανεπιστήμια καθώς και στις ανεξάρτητες ομάδες που τις συναγωνίζονταν.
Σε νεότερα χρόνια και σε πολύ μικρότερη κλίμακα οι κομματικές επιδράσεις πέρασαν και στη Μέση Εκπαίδευση, ιδιαίτερα στο Λύκειο. Ετσι γεννήθηκαν οι μαθητικές κινητοποιήσεις, όχι ως κατευθυνόμενες αντιδράσεις αλλά ως μορφή μίμησης «τής αίγλης» των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Από ορισμένο δε χρονικό διάστημα κι εξής οι μαθητικές εμπειρίες μεταφέρονταν ώριμες και «αναβαθμίζονταν» στις φοιτητικές κινητοποιήσεις με έντονο πάντα κομματικό-ιδεολογικό χαρακτήρα.
Οι διεκδικήσεις, οι απαιτήσεις για αλλαγές, ορισμένες προφανείς αδυναμίες τού πανεπιστημιακού συστήματος (υποχρηματοδότηση, έλλειψη υποδομών, έλλειψη διδακτικού προσωπικού) σε συνδυασμό με την υπερβολική και δυσανάλογη εκπροσώπηση των φοιτητών στην εκλογή των πανεπιστημιακών οργάνων που καθιερώθηκε από τον πανεπιστημιακό νόμο τού ΄82 οδήγησαν και σε ό,τι ονομάστηκε «δυναμικές κινητοποιήσεις», που πήραν τη μορφή και «εισβολής» εκπροσώπων και βίαιης ενίοτε διακοπής τής λειτουργίας των πανεπιστημιακών οργάνων (Συνελεύσεων Τμημάτων, Συγκλήτου). Παρά ταύτα, και στις ακραίες ακόμη μορφές δράσης τους, οι φοιτητές δεν έπαυσαν να λειτουργούν ως φοιτητές. Εχουν κάποια όρια, που δεν τα υπερβαίνουν. Ο φοιτητής ενός Πανεπιστημίου, στον δάσκαλό του ή στον δάσκαλο τού συμφοιτητή του, που τον γνωρίζει ή τον έχει ακούσει, θα φερθεί με αυτοσυγκράτηση. Θα πω δημόσια ότι ως καθηγητής αλλά και στα χρόνια τής πρυτανείας μου (2000-2006) δεν αντιμετώπισα ποτέ ανεξέλεγκτες μορφές συμπεριφοράς των φοιτητών ούτε καταστροφές πανεπιστημιακών χώρων από φοιτητές, ασχέτως παρατάξεως ή ιδεολογίας. Αντιμετώπισα φωνές και κραυγές, άπρεπους χαρακτηρισμούς, προκατειλημμένες θέσεις, παραλογισμούς από φοιτητές. Ποτέ βία. Ποτέ καταστροφές. Από φοιτητές, επαναλαμβάνω.
▅ Η εισβολή των «αντιεξουσιαστών»
Ωστόσο, κάποια στιγμή, τέλη τής δεκαετίας τού ΄90 και αρχές τού 2000, τα πράγματα άλλαξαν. Με ευθύνη των ίδιων των φοιτητών που τους κάλεσαν ή τους ανέχθηκαν και ημών των καθηγητών που δεν καταγγείλαμε δημόσια το γεγονός όσο θα έπρεπε και που δεν συσπειρωθήκαμε να αντιδράσουμε νωρίτερα από αδυναμία ή από την εντύπωση ότι ήταν κάτι συγκυριακό και περαστικό, άρχισαν να συρρέουν στα Πανεπιστήμια εξωπανεπιστημιακά άτομα, ό,τι συνήθως ονομάζουμε «αντιεξουσιαστές» ή «αναρχικούς». Τα πρόσωπα αυτά- συνήθως νέοι άνθρωποι, ενίοτε και μεγαλύτερης ηλικίας, άλλοτε και παιδιά- δεν είναι φοιτητές. Εχουν τον δικό τους τρόπο σκέψεως (που συχνά περιέχει και πικρές αλήθειες) και κυρίως τον δικό τους τρόπο δράσεως, που περιλαμβάνει και βία και καταστροφές, υλικά εν γένει πλήγματα για να τρωθεί και να ευαισθητοποιηθεί το κατεστημένο. Αυτή η έντονη δράση, νομικά εγκληματική και ποινικά κολάσιμη, τους οδηγεί στην απόκρυψη τής ταυτότητάς τους, στην απόκρυψη τού προσώπου τους. Τους οδηγεί στην κουκούλα. Οτι αυτή η δράση και η σκέψη που την οδηγεί δεν έχει καμιά σχέση με την ιδεολογία και την πρακτική των φοιτητών είναι προφανές.
Αποτέλεσμα. Οσο οι κινητοποιήσεις στα Πανεπιστήμια (καταλήψεις, παρεμποδίσεις, διαμαρτυρίες κ.τ.ό.) γίνονταν από φοιτητές, δεν υπήρχαν υλικές ζημιές και καταστροφές. Παρεμποδιζόταν- και δεν είναι λίγο αυτό, βεβαίως, για ένα Πανεπιστήμιο- η λειτουργία τού Πανεπιστημίου, που αν συμβαίνει συχνά εντείνει τις αδυναμίες τού Πανεπιστημίου και υποβαθμίζει την εικόνα του και την εκπαιδευτική διαδικασία. Οταν, όμως, στα Πανεπιστήμια μπήκαν οι εξωπανεπιστημιακοί, άρχισαν να σημειώνονται όλες αυτές οι σκόπιμα προκλητικές ενέργειες και άρχισαν να προκαλούνται ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Αρχισαν δε τα πανεπιστημιακά κτήρια με την ιδιότητα τού ασύλου να χρησιμοποιούνται ως καταφύγιο για την αποφυγή διώξεων μετά από εγκληματικές πράξεις (καταστροφές και λεηλασία καταστημάτων, κάψιμο αυτοκινήτων κ.λπ.).
▅ Ορθολογική αντιμετώπιση
Μέσα σ΄ αυτή την κατάσταση βρέθηκαν παγιδευμένες και εκτεθειμένες οι διοικήσεις των Πανεπιστημίων (πρυτανικές αρχές, σύγκλητοι, πρόεδροι τμημάτων κ.ά.). Αν άρουν το άσυλο, δηλ. αν καλέσουν την Αστυνομία, θα θεωρηθούν από τα μέλη τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας που είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητα στο θέμα αυτό αλλά και από τα περισσότερα πολιτικά κόμματα ως «προδότες» τού ιδεολογικού και ιστορικού πανεπιστημιακού ιδεώδους τού ασύλου. Αν δεν άρουν το άσυλο, βρίσκονται έκθετοι στην κοινή γνώμη, στους απλούς πολίτες, στα Μ.Μ.Ε. και στην ίδια την Κυβέρνηση, ότι δεν προστατεύουν τα Πανεπιστήμια, που ως δημόσια αποτελούν δημόσια περιουσία και δημόσια εκπαιδευτική και κοινωνική κατάκτηση.
Ποια είναι η εκ των πραγμάτων ορθολογική αντιμετώπιση μιας τέτοιας πρωτόγνωρης καταστάσεως; Εάν μεν πρόκειται για καταλήψεις διαμαρτυρίας και διεκδίκησης από φοιτητές, τότε οι Πρυτανικές Αρχές και η Σύγκλητος και πρέπει να μπορούν (έτσι συνέβαινε πάντοτε) να συνεννοηθούν με τους φοιτητές, χωρίς να διανοείται κανείς άρση ασύλου. Βεβαίως, είναι καιρός και οι φοιτητές, ιδίως οι συνδικαλιστές, να βάλουν στην πάντα την κομματική τους ταυτότητα και να βοηθήσουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο να ξανασταθεί στα πόδια του. Με τις αλλεπάλληλες καταλήψεις δεν λύνονται τα προβλήματα τού Πανεπιστημίου. Λύνονται με ενημέρωση τής κοινής γνώμης, αξιοποίηση των Μ.Μ.Ε. και με συγκεκριμένα, ρεαλιστικά αιτήματα και προτάσεις. Γιατί η εσωτερική αναστάτωση και οι καταλήψεις προετοιμάζουν το κλίμα για να μπουν στα Πανεπιστήμια «εξωτερικοί σωτήρες», οι εξωπανεπιστημιακοί.
Αν πρόκειται όμως για καταλήψεις από εξωπανεπιστημιακούς,αγνώστους στις Πανεπιστημιακές Αρχές και στη Σύγκλητο,που με καλυμμένα τα πρόσωπα καταλαμβάνουν και καταστρέφουν το Πανεπιστήμιο, τότε μετά από προειδοποίηση των Πρυτανικών Αρχών προς τους καταληψίες,χωρίς να χρειάζεται άρση ασύλου η οποία έχει διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο, ας επιλαμβάνονται να χειριστούν το θέμα οι εντεταλμένες από την Πολιτεία αρχές. Χωρίς καμιά ανάμειξη- και ευθύνη- των Πρυτανικών Αρχών και τής Συγκλήτου,αφού δεν πρόκειται για μέλη τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας για τα οποία έχει θεσπισθεί το άσυλο. Αυτό υπαγορεύει η προστασία τού Πανεπιστημίου και τής Πανεπιστημιακής Κοινότητας από τέτοιες πρωτοφανείς μορφές εκμετάλλευσης. Αλλο να καταλαμβάνουν τα Πανεπιστήμια φοιτητές που τους ανήκουν, για διεκδικήσεις και για να διαμαρτυρηθούν, και άλλο να τα καταλαμβάνουν εξωπανεπιστημιακοί για να κρυφτούν! Ας επικρατήσει επιτέλους η λογική κι ας βοηθήσουμε τους πρυτάνεις και τα πανεπιστημιακά όργανα να συσπειρωθούν με τους φοιτητές και καθηγητές τους και με τα λοιπά μέλη τής πανεπιστημιακής κοινότητας, αντί να τους λοιδορούμε για θέματα που τους ξεπερνούν και για τα οποία δεν έχουν ούτε αρμοδιότητα ούτε προσωπική ευθύνη. Αυτοί που ατιμάζουν τη μνήμη τού Ρήγα ή τού Κοραή, ασχημονώντας στους ανδριάντες που τους θυμίζουν ή που καίνε το εθνικό μας σύμβολο για να προκαλέσουν τον απλό έλληνα πολίτη, διεκδικούν συνειδητά (και ηρωικά;) για τον εαυτό τους μια άλλη αντιμετώπιση από εκείνη τού φοιτητή και ξέρουν οι ίδιοι καλά ότι δεν δικαιούνται- ούτε θέλουν κατά βάθος- να προστατεύονται από κρατικούς και εθνικούς θεσμούς όπως το άσυλο. Θα «λυτρωθούν» από την άρση του και θα γλιτώσουν το Πανεπιστήμιο κι εμείς.
*(Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.)
Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009
"Μαύρη" εξωτερική πολιτική ο Bush, "Μαύρη" κι ο Obama...
Συνεχίζει τις διακοπές του στη Χαβάη ο Μπαράκ Ομπάμα παραμένοντας σιωπηλός για τα όσα συμβαίνουν στη Μ. Ανατολή, με τους εκατοντάδες νεκρούς στη Γάζα και το Ισραήλ να απειλεί με κλιμάκωση των επιχειρήσεων. Ο Ομπάμα διαμένει σε παραθαλάσσιο οικοδόμημα που νοικιάστηκε πανάκριβα και παίζει γκολφ στο Mid Pacific Country Club με φίλους που φροντίζουν να τον κρατούν σε κέφι και ξεγνοιασιά.
Ηγέτες ανά τον κόσμο συμπεριλαμβανομένου και του Γκόρντον Μπράουν καλούν για άμεση κατάπαυση του πυρός, όμως, τίποτε δεν φαίνεται ικανό να διαταράξει τις 12ήμερες διακοπές του ανθρώπου που σε λίγες μέρες θα ορκιστεί Πρόεδρος των ΗΠΑ. Στο γήπεδο του γκολφ η ασφάλεια του Μπαράκ Ομπάμα εμπόδισε μια ομάδα ανθρώπων να παραδόσουν έγγραφο διαμαρτυρίας για τη σφαγή στη Γάζα και επέβαλλαν την ησυχία για να μη διαταραχθεί η αυτοσυγκέντρωση του νέου πλανητάρχη για το χτύπημα ανάμεσα στην τρίτη και τέταρτη τρύπα.
Κάποιοι άλλοι διαδηλωτές περίμεναν τον «Μπάρυ» στη διαδρομή από το σπίτι του στο Καϊλούα προς τη Χονολουλού, κρατώντας χαρτόνια που έγραφαν « Όχι άλλη αμερικανική υποστήριξη στο Ισραήλ», «Ελεύθερη Παλαιστίνη» και « Οι κάτοικοι της Γάζας χρειάζονται τρόφιμα και φάρμακα και όχι πόλεμο». Η αυτοκινητοπομπή δεν σταμάτησε και ο Ομπάμα που φορούσε καπέλο του μπέϊζ-μπολ τους προσπέρασε ασυγκίνητος. Περιορίστηκε μόνον να χαιρετίσει κουνώντας το χέρι μια άλλη ομάδα ανθρώπων που κρατούσαν ένα πανό με την επιγραφή «Σ’ αγαπάμε Ομπάμα».
Τα σχόλια δικά σας...
Ηγέτες ανά τον κόσμο συμπεριλαμβανομένου και του Γκόρντον Μπράουν καλούν για άμεση κατάπαυση του πυρός, όμως, τίποτε δεν φαίνεται ικανό να διαταράξει τις 12ήμερες διακοπές του ανθρώπου που σε λίγες μέρες θα ορκιστεί Πρόεδρος των ΗΠΑ. Στο γήπεδο του γκολφ η ασφάλεια του Μπαράκ Ομπάμα εμπόδισε μια ομάδα ανθρώπων να παραδόσουν έγγραφο διαμαρτυρίας για τη σφαγή στη Γάζα και επέβαλλαν την ησυχία για να μη διαταραχθεί η αυτοσυγκέντρωση του νέου πλανητάρχη για το χτύπημα ανάμεσα στην τρίτη και τέταρτη τρύπα.
Κάποιοι άλλοι διαδηλωτές περίμεναν τον «Μπάρυ» στη διαδρομή από το σπίτι του στο Καϊλούα προς τη Χονολουλού, κρατώντας χαρτόνια που έγραφαν « Όχι άλλη αμερικανική υποστήριξη στο Ισραήλ», «Ελεύθερη Παλαιστίνη» και « Οι κάτοικοι της Γάζας χρειάζονται τρόφιμα και φάρμακα και όχι πόλεμο». Η αυτοκινητοπομπή δεν σταμάτησε και ο Ομπάμα που φορούσε καπέλο του μπέϊζ-μπολ τους προσπέρασε ασυγκίνητος. Περιορίστηκε μόνον να χαιρετίσει κουνώντας το χέρι μια άλλη ομάδα ανθρώπων που κρατούσαν ένα πανό με την επιγραφή «Σ’ αγαπάμε Ομπάμα».
Τα σχόλια δικά σας...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)