Γράμμα στον Αϊ-Βασίλη

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ
(ΑΓΙΟΣ: Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ σας εύχεται τα "Χρόνια Πολλά" με τη πένα της Έλενας Ακρίτα. Μου άρεσε το άρθρο της αυτό από την εφημερίδα "Τα Νέα" και το αναδημοσιεύω.)

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ, Όχι που θέλω να σας κολακεύσω, αλλά λίγο σκατά τα ΄χεις κάνει! Δεν ξέρω, αλλά εκείνη η καλοκάγαθη σύζυγός σου το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να πλάθει κουλουράκια με τα δυο χεράκια; Σε κάνα γιατρό να σε κοιτάξουν για Αλτσχάιμερ σ΄ έχει πάει; Τη γεροντική άνοια την έχετε τσεκάρει; Έχει προχωρήσει η επιστήμη, άλματα έχει κάνει, να το κοιτάξετε, μην το αφήσετε έτσι... Είσαι και κάποιων αιώνων άγιος: ένα ρεκτιφιέ χρειάζεται. Κι αυτά τα στρογγυλά γυαλάκια που χρησιμοποιείς για να διαβάζεις, κανένας οπτικός τους έριξε μια ματιά; Ή σου δείχνουνε στον πίνακα του οφθαλμίατρου τους μεγάλους αριθμούς κι εσύ τους διαβάζεις συνταγή για μελομακάρονα;

Χίλια συγγνώμη σας εύχομαι, αλλά τα νεύρα μου τσίτα: Τόσα χρόνια σου απευθύνομαι με το σεις και με το σας, χαΐρι δεν είδα. Τόσο γλείψιμο σου ΄χω ρίξει από μικρό παιδί... Στράφι πήγε. Άλλα έγραφα, άλλα μου ΄φερνες, συνεννόηση μπουζούκι! Ούτε καν το κουκλόσπιτο που σου ζητάω από 5 χρόνων, δεν αξιώθηκες να μου το φέρεις.

Θα μου πεις «ακόμα το θυμάσαι»; Όχι που θα το ξέχναγα. Στον παράγοντα «κουκλόσπιτο» έχω μνήμη ελέφαντα. Στα πόδια σου έπεφτα. Τα άπειρα γράμματα με καρδούλες, λουλουδάκια και αυτοκόλλητο αγγελάκια. Τρελός καημός το κουκλόσπιτο. Και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η μαμά αναστέναζε «είναι πολύ ακριβό, καρδούλα μου». Αφού εσύ θα μου το έφερνες, η μαμά τι ζόρι τραβούσε; Και μην ψάχνεις τώρα δικαιολογίες ότι και καλά δεν συνεννοηθήκαμε οι δυο μας. Κάθε χρόνο στο έγραφα με να κάτι κεφαλαία: ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΑΓΟΡΑ, ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ, ΑΘΗΝΑ, ΑΤΤΙΚΗ, ΕΛΛΑΔΑ, ΒΑΛΚΑΝΙΑ, ΕΥΡΩΠΗ, ΓΗ, ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΣΥΜΠΑΝ! Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος και να μην το βρίσκει; Μόνο ράδιοταξί που δεν σου μίσθωνα, έλεος δηλαδή!

Το ζήτημα «Μπάρμπι» να το θίξω ή δεν μας συμφέρει; Σε θερμοπαρακαλούσα να μου στείλεις την πλήρη γκαρνταρόμπα της (με έμφαση στο ολόχρυσο φόρεμά της με το διάδημα και τα στρασάκια); Τι μου κουβάλησες λοιπόν τους «Αισώπου Μύθους»; Ε; Ε; Λαχταράει η ψυχή μου χρυσή τουαλέτα και μου στέλνεις τον λαγό και τη χελώνα; Χέστηκα αν ο λαγός τα ΄φτυσε στη μέση της διαδρομής! Έφαγα τα νιάτα μου και την ομορφιά μου να περιμένω πότε διάολο θα τερματίσει η χελώνα!

Θα μου πεις «περσινά ξινά σταφύλια, πού θα θυμήθηκες όλα αυτά;» Μα δεν τα ξέχασα και ποτέ! Τα παιδικά τραύματα σε πάνε καρότσι στην υπόλοιπη ζωή σου. Μια ζωή στα ΄χω μαζεμένα. Μια ζωή άλλα σου ζητούσα, άλλα μου ΄φερνες. Και δεν είπες και μια φορά «ουπς, σόρι, την έκανα την πατάτα!».

Όχι, αγάπη μου! Εσύ εκεί, χαλαρός, κύριος, με κείνο το αυτάρεσκο χαμόγελο πως ό,τι κάνεις είναι καλώς καμωμένο! Πως πας στο σωστό παιδί το σωστό παιχνίδι. Άλλα ντ΄ άλλα τα μεγάλα, πήγαινες.

Γιατί δεν έχω μόνο εγώ παράπονα. Όποιο παιδί και να ρωτήσεις, στην άκρη του στόματος το έχει το σιχτίρι!

Θα μου πεις: «Καλά, όλα από μένα τα περιμένετε;». Ναι, όλα από σένα τα περιμένουμε. Διότι δεν υπάρχει σάλιο, λέμε! Οι μισοί γονείς απολυμένοι, οι άλλοι μισοί υπό απόλυσιν. Κάθονται μια ώρα και κάνουν σύσκεψη κορυφής με τον εαυτό τους στο σούπερ μάρκετ πόσο πήγε το αγγούρι, τι να λέμε τώρα;

Όταν περιμένεις να σου κόψουν το φως από στιγμή σε στιγμή, να σου βγάλουν το σπίτι στο σφυρί, να σε πλακώσουν οι μπράβοι της τράπεζας; Πλάκα μου κάνεις; (Άσχετο: Το σπιτάκι σας στην Πολωνία προικώο είναι ή με νοίκι; Να πάθω ένα στρες ή να το αναβάλω;)

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ, ειδικά φέτος μεγαλούργησες! Τόση άρα, μάρα, κουκουνάρα, δεν έχεις ξαναματακάνει. Αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα του. Είχαν απεργία οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι και δεν έφεραν τα γράμματα; Έκαναν στάση εργασίας τα καλικαντζαράκια, που ούτε στο ΙΚΑ τα ΄χεις, ούτε ένσημα τους κολλάς; Τα ΄φτυσε το έλκηθρο με τους 4Χ4 ταράνδους; Είχες ίωση; Βαριόσουν;

Δεν ξέρω τι έπαιξε! Αυτό που ξέρω είναι ότι μας παράτησες στο έλεος! Και το βλέπεις το ρημάδι! Το κόβεις από 10 χιλιόμετρα: είναι δίσεκτο! Δίσεκτο, λέμε! Κάνε κάτι, φιλοτιμήσου, βάλε ένα χεράκι. Ένας πλανήτης ολόκληρος χτυπιέται και κοπανιέται. Η οικονομία καταρρέει, η αστική τάξη τη βγάζει στο χαρτόκουτο, η φύση χορεύει ρούμπα με τα νεύρα μας, η παγκοσμιοποίηση στη μούρη μας, η βία σε τρελά κέφια, η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, ο πόνος, η απόγνωση, το αδιέξοδο, η απελπισία!

Και τι κάνει ο Αϊ-Βασίλης για όλα αυτά; Ο παππούλης με τη χρυσή καρδιά; Το σύμβολο της ελπίδας; Να σου πω εγώ τι κάνει:

- Ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη!

ΣΟΥ ΄ΧΩ ΝΕΑ, ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ! Το ελαφάκι του Κωστάκη είναι για τα μπάζα. Το ελαφάκι του Κωστάκη δεν θα λύσει κανένα απολύτως πρόβλημα. Το συγκεκριμένο ελαφάκι δε για τον συγκεκριμένο Κωστάκη (αν μιλάμε όλοι για το ίδιο ελαφάκι του ιδίου Κωστάκη) ούτε για φτύσιμο!

Γι΄ αυτό σου λέω. Τσέκαρε λίγο το ενδεχόμενο Αλτσχάιμερ. Διότι αν ειλικρινά πιστεύεις ότι η απάντηση στο μπάχαλο είναι ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη, τότε έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα! Και το κακό είναι ότι δεν το έχουμε μαζί: το κακό είναι ότι εμείς έχουμε το πρόβλημα κι εσύ το ελαφάκι!

Αυτά είχα να σου πω, Αϊ-Βασίλη! Ελπίζω τουλάχιστον ΑΥΤΟ το γράμμα να φτάσει στον προορισμό του. Α, και κάνε κι ένα δώρο στον εαυτό σου: ένα πλήρες τσεκάπ να σου βρίσκεται!