“American Dream”: my little Odyssey…

Hello everybody from the United States of America! “AGIOS” wants to share with you his first impressions of the new challenging environment in the USA. Συγχωρήστε το αγγλικό, είναι απλώς η δύναμη της ανάγκης. Στις 16 Ιουλίου μάζεψα μια – δεν ήταν ακριβώς μια, ήταν τρεις! – βαλίτσα όνειρα και προσδοκίες και ξεκίνησα ένα μακρύ ταξίδι. Λάρνακα, Άρμστερνταμ, Νιτρόιτ έγραφε το εισιτήριο. Η αγωνία ήταν διάχυτη στο πρόσωπό μου για τούτο το νέο ξεκίνημα, το νέο αρχίνημα μιας νέας ζωής. Πετώντας πάνω από την Κύπρο, συνειδητοποιούσα κάθε στιγμή και κάθε λεπτό ότι θα πεθυμούσα πολύ την πατρίδα, τους γονείς, τους φίλους και την ξεχωριστή εκείνη καρδιά, η οποία θα με περίμενε κάπου εκεί πίσω. Μα ο κύβος ερρίφθη και το ταξίδι στο όνειρο δεν μπορούσε να αναβληθεί. Δεύτερος σταθμός η Ολλανδία. Τρεχάματα στο αεροδρόμιο να βρω τις πύλες εξόδου για το υπερατλαντικό μου ταξίδι. Τις βρήκα μετά από πολλά τρεξίματα τις πύλες αυτές και το ταξίδι για την Αμερική ξεκίνησε. Στο αεροπλάνο ήμουνα πολύ τυχερός, γιατί είχα την τιμή να κάθομαι δίπλα από μια αιθέρια ύπαρξη, παρόλο που πίσω μας καθόταν ο bf της. Χαρά στην ατυχία μας!!! Όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ντιρόιτ, ακολούθησαν μεγάλες στιγμές! Άλλο να σας τα λέω και άλλο να τα βλέπετε: επειδή έχουμε και μια φάτσα μεγάλου τρομοκράτη (!), ξεκίνησαν σωρηδόν οι έλεγχοι. Μέχρι και τα παπούτσια βγάλαμε, κυρία μου. Α, ναι! Παράλειψις! Στο ταξίδι στο όνειρο ήτο και ο πατήρ ομού!! Και αφού διαπίστωσαν τα σαΐνια ότι δεν ήμασταν τρομοκράτες, περάσαμε. Έλα όμως που καθυστέρηση πάνω στην καθυστέρηση, χάσαμε το αεροπλάνο. Το αεροπλάνο έγινε αερόπλανο (!) και εμείς αναγκαστήκαμε να πάρουμε άλλη πτήση, φτάνοντας στον προορισμό μας λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Η ατυχία δεν σταματούσε εδώ, unfortunately. Οι βαλίτσες είχαν χαθεί. Επικοινωνήσαμε με το ταξιδιωτικό μας γραφείο και πετύχαμε – ευτυχώς – να μας αποσταλούν οι βαλίτσες την επομένη. Επιτέλους είχαμε φτάσει στον τελικό προορισμό.
Το πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο είναι φοβερό. Δεν είναι τυχαία μέσα στην καλύτερη εικοσάδα του κόσμου. Είναι μια τεράστια έκταση, η οποία καλύπτει σχεδόν όλη την πόλη και διαθέτει τα πάντα. Μέχρι και στάδιο, like Tsireio έναν πράμα! Το βράδυ η θέα είναι φοβερή, κυρίως όταν κανείς δει φωταγωγημένο το τεράστιο ρολόι του πανεπιστημίου. Και την μέρα την παράσταση τα συντριβάνια και οι απέραντοι κήποι του πανεπιστημίου, μαζί με τα σύγχρονα και αρχαιότροπα κτήριά του, δημιουργούν μια μαγευτική ατμόσφαιρα. Όταν, λοιπόν, θελήσετε να έρθετε στις ΗΠΑ, περάστε και από το Waggener Hall, το τμήμα μου, και όταν χτυπήσετε το γραφείο υπ’ αριθμόν 123, θα σας απαντήσει μια γλυκιά φωνούλα, ίσως και στα ελληνικά!!!
Η ζωή. Μέχρι να συνηθίσει κανείς έναν ξένο τόπο τα πράγματα είναι λιγάκι δύσκολα. Όταν όμως εγκλιματιστεί τόσο στον ρυθμό της ζωής, όσο και στα κατατόπια της περιοχής, αλλά κυρίως όσο αφορά στους ανθρώπους, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Η ζωή στην πόλη είναι ήσυχη και οι άνθρωποι είναι ως επί το πλείστον πολύ φιλικοί και φιλόξενοι. Εν τζαι Κυπραίοι φυσικά, αλλά εν ΟΚ πλάσματα! Πάντως έχει πολλά πράγματα να δει κανείς και θα σας συνιστούσα μια επίσκεψη.
Αυτά που μου έκαναν εντύπωση. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι εδώ οι πλείστοι άνθρωποι – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – είναι πιο ατομοκεντρικοί. Διαπίστωσα και από τους Αμερικανούς συμφοιτητές μου ότι είναι ανταγωνιστικοί όσον αφορά στην πανεπιστημιακή ζωή. Γενικά, οι άνθρωποι στις ΗΠΑ κοιτάζουν πρώτα και κύρια τον εαυτό τους και μετά όλους τους άλλους. Το διαπίστωσα αυτό και στα εστιατόρια. Ένα άλλο πράγμα που μου έκανε φοβερή εντύπωση είναι το εξής περιστατικό. Τις προηγούμενες μέρες περνούσε από τις ΗΠΑ ο τυφώνας Dolly, ο οποίος προκάλεσε πολλά προβλήματα και μετέτρεψε τον ηλιόλουστο και θερμό καιρό σε βροχερό. Με ξάφνιασε πραγματικά ένα περιστατικό: ενώ εγώ προσπαθούσα να καλυφτώ από την βροχή, έβλεπα ανθρώπους να περπατάνε με τόση στωικότητα μέσα στη βροχή. Με τόση στωικότητα, με τόση άνεση και με ψηλά το κεφάλι. Πραγματικά ήταν για μένα μια συγκλονιστική στιγμή. Δεν την είχα ξαναδεί πουθενά. Και δεν ήταν ένας και δυο αυτοί που περπάταγαν αγέρωχα μέσα στην βροχή και τους μανιασμένους ανέμους. Ήταν οι πλείστοι.
American dream! (?) Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο περίμενα αυτό το ταξίδι στις ΗΠΑ. Τη χώρα των μεγάλων ευκαιριών, όπως την έχουν πολλάκις πολλοί αποκαλέσει. Ήταν και όταν τη βιώσω πλήρως θα είναι μια ακόμα μεγαλύτερη εμπειρία για μένα. Έχω γίνει δεκτός σε ένα από τα διασημότερα πανεπιστήμια του κόσμου, στο οποίο το επιστημονικό μου πεδίο θεραπεύεται από εμβριθείς διδάσκοντες και μελετητές. Είναι μια μεγάλη πρόκληση για μένα να αρθώ στο ύψος των περιστάσεων και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό στην υπηρεσία της επιστήμης, την οποία υπηρετώ με ζήλο τόσον καιρό. Αυτό είναι όμως η μια όψη του νομίσματος. Από τη μια είμαστε όλοι εμείς, οι φοιτητές και όχι μόνο, που ερχόμαστε σε ένα ξένο τόπο με την προσδοκία καλύτερων ημερών. Ερχόμαστε να μάθουμε, ερχόμαστε να αποκομίσουμε εμπειρίες, για να γίνουμε ικανότεροι. Από την άλλη όμως μπορεί να δει κανείς στις ΗΠΑ και ένα κοινωνικό δράμα εν εξελίξει. Μπορεί να δει εκατοντάδες άστεγους στους δρόμους. Ανθρώπους που δεν έχουν στέγη, ούτε και τροφή. Και το βράδυ η αστυνομία τους μαζεύει σαν να είναι σκυλιά. Τους πετά σε κάτι ασθενοφόρα και ο Θεός ξέρει που τους πάει. Και είναι να διερωτάται κανείς πως μπορεί, ρε γαμώτο, να συμβαίνει αυτό στην υπερδύναμη. Δεν μπορούσε, δηλαδή, η κάθε πολιτεία με την αρωγή της κεντρικής κυβέρνησης να δημιουργήσει ένα ίδρυμα, που να προσφέρει τροφή και στέγη σε αυτούς τους ανθρώπους; Χρειάστηκε να επισκεφτώ διάφορα κυβερνητικά κτήρια στις ΗΠΑ, για να εξασφαλίσω τα απαιτούμενα δικαιολογητικά παραμονής στη χώρα ως μεταπτυχιακός φοιτητής. Και εκεί είδα ανθρώπους να συνωστίζονται σε μικρές αίθουσες, είδα γυναίκες με τα μωρά στην αγκαλιά να περιμένουν για το πολυπόθητο χαρτί, που θα τους επιτρέψει τη νόμιμη απασχόληση στη χώρα. Δύσκολο είναι να κουβεντιάζει κανείς την κοινωνική εξαθλίωση, φίλες και φίλοι. Και οι πλείστοι από αυτούς σου λένε, όταν τους ρωτήσεις για το «δίλημμα», Obama or McCain, ότι δεν έχουν να περιμένουν πια τίποτα από τους πολιτικούς. Πρέπει να ακούσετε με τα αυτιά σας τη ρητή προειδοποίηση «Εγώ, κύριε, δεν ενδιαφέρομαι για την πολιτική»! Φοβεροί λόγοι, που κρύβουν πίσω τους πολλά και ανείπωτα. Πίσω από τη βιτρίνα και την «γκλαμουριά», πίσω από τα όνειρά μας, μια κοινωνία με τα δικά της προβλήματα και τις δικές της έγνοιες.

Greetings from the USA!

Ραντεβού Χριστόφια – Ταλάτ

Ο κύβος ερρίφθη. Η έναρξη απευθείας διαπραγματεύσεων για λύση του Κυπριακού ορίστηκε για τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Οι προσδοκίες – μετά από 4 περίπου χρόνια θανάσιμης στασιμότητας στο κυπριακό – αρχίζουν να πληθαίνουν. Οι ελπίδες αναπτερώνονται. Επιτέλους κάτι κινείται στο κυπριακό. Η απόφαση των κ. Χριστόφια και Ταλάτ για επανέναρξη της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων είναι – prima facie – ένα θετικό βήμα προς την κατεύθυνση επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος.
Τα θετικά της διαδικασίας. Επανέναρξη διαλόγου για λύση του Κυπριακού επί τη βάσει της διζωνικής – δικοινοτικής ομοσπονδίας (bi-zonal and bi-communal federation) και με πολιτική ισότητα των δυο κοινοτήτων. Διαδικασία χωρίς ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, χωρίς επιδιαιτησία και χωρίς να έχει το οποιοδήποτε ξένο κέντρο ρυθμιστικό ρόλο: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ξεκαθάρισε ότι η λύση θα εξευρεθεί μέσα σε ένα «ενδοκυπριακό» πλαίσιο και ο ΟΗΕ θα είναι απλώς ο εγγυητής της ομαλής συνέχισης της διαδικασίας. Θετική είναι επίσης η συμφωνία των δυο ηγετών να παρουσιάσουν στον λαό μόνο ένα συμφωνημένο σχέδιο λύσης.
Οι παγίδες. Απαιτούνται ιδιαιτέρως λεπτοί χειρισμοί κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να γίνουν δεκτές προτάσεις, οι οποίες θα προσδίδουν στο περιεχόμενο της λύσης λανθασμένη διάσταση, όπως για παράδειγμα η εκ περιτροπής προεδρία Ένα μήνυμα που πρέπει να πάρει ο κ. Χριστόφιας είναι ότι δεν θέλουμε μιαν οποιαδήποτε λύση, για χάρη της λύσης. Θέλουμε μια λύση, η οποία να διασφαλίζει τα συμφέροντα και των δυο κοινοτήτων στην Κύπρο και όχι μόνο της μιας. Και ΠΡΟΣΟΧΗ: η διαδικασία ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να ξεφύγει από το πλαίσιο του ΟΗΕ. Οι συνομιλίες πρέπει να γίνουν αυστηρά και μόνο υπό την αιγίδα του Γ.Γ. του ΟΗΕ. Όταν λέμε «ενδοκυπριακή» λύση ΠΡΕΠΕΙ να εννοούμε λύση συμφωνημένη μεταξύ των δυο κοινοτήτων και όχι προτεινόμενη από τρίτους. Αλλά, αυτό δεν σημαίνει συνομιλίες Χριστόφια – Ταλάτ, χωρίς την παρουσία των Η.Ε., γιατί τότε θα δοθεί η εντύπωση ότι συνομιλούν οι ηγέτες δυο πολιτικά ισότιμων κρατών. Και αυτό είναι καταστροφικό. Και επίσης ΠΡΟΣΟΧΗ στον χρόνο: ναι μεν χωρίς ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, αλλά όχι και μια διαδικασία διηνεκής, γιατί αυτό ίσως εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της Τουρκίας μακροπρόθεσμα.
Το εσωτερικό μέτωπο. Τώρα που ξεκινούν και πάλι διαπραγματεύσεις, οι αιώνιοι «ξεροκέφαλοι» του Κυπριακού, μιας και δεν είναι στην κυβέρνηση ή είναι και δεν είναι, βγήκαν στο αντάρτικο και μεταφέρουν τους ασυνάρτητους και επικίνδυνους λεονταρισμούς τους από τηλεοπτικό φακό σε τηλεοπτικό φακό. Ζητιανεύουν προσοχή οι πλείστοι από αυτούς και στηρίζουν πάνω στις εξελίξεις στο Κυπριακό το πολιτικό τους μέλλον. Έχουν καταντήσει το Κυπριακό «βιοποριστικό επάγγελμα». Και κυρίως κάποιοι «τύποι», που σήκωσαν κομματικές σημαίες, για να εξασφαλίσουν την πολιτική τους παρουσία στο πολιτικό σκηνικό. Και ναι, αναφέρομαι στον κ. Συλλούρη και τους όμοιούς του στο ΕΥΡΩΚΟ, οι οποίοι αποχώρησαν από τον ΔΗΣΥ, για να στεγάσουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες σε πιο πρόσφορο έδαφος. Πρέπει να πάρουν αυτοί οι κύριοι και οι άλλοι φυσικά – οι κ. Παπαδόπουλος, Λυσσαρίδης, Κουτσού, Λουκαίδης, ο ΧΑΚ (Χρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου) – το μήνυμα ότι τόσος σοβινισμός και λαϊκισμός ταυτόχρονα δεν ωφελούν κανένα. Και πολύ περισσότερο την Κύπρο μας. Δεν άκουσα εγώ να καταθέσει ο Γιατρός – με όλον τον σεβασμό – εναλλακτική πρόταση για επίλυση του Κυπριακού. Ακούω μονάχα ωραίες ιστοριούλες, γαρνιρισμένες με ευσεβείς πόθους. Και δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι κύριοι εκεί στο ΔΗΚΟ αντιδρούν όταν ακούνε ότι η λύση θα είναι επί τη βάσει της πολιτικής ισότητας των δυο κοινοτήτων. Αφού αυτό προέβλεπε και το κείμενο της 8ης Ιουλίου και προκαλώ τον οποιοδήποτε να ανατρέξει στην ιστοσελίδα του ΥΠΕΞ και να διαβάσει το ακριβές κείμενο της Συμφωνίας της 8ης Ιουλίου. Ας βγουν κάποιοι και να πουν ξεκάθαρα στον λαό ότι δεν θέλουν λύση ομοσπονδίας. Και μετά ας προτείνουν κάτι άλλο. Τι ορέγονται; Παραμονή στην υφιστάμενη κατάσταση, πόλεμο να διώξουμε τους Τούρκους, ΕΝΩΣΙΝ; Να το πουν δημόσια και ο κόσμος θα αντιληφθεί.

Δεν αμφισβητώ τον πατριωτισμό κανενός. Θέλω να βλέπω στο πρόσωπο του κάθε Κύπριου έναν αγνό πατριώτη. Αλλά, με σοβινιστικά παραληρήματα και εθνικιστικές κορώνες το εθνικό μας πρόβλημα δεν θα λυθεί ποτέ. ΠΡΕΠΕΙ να πάψουν κάποιοι να παίζουν με τις δικαιολογημένες ανησυχίες του λαού μας και να του πουν την αλήθεια. Ότι δεν γίνεται να πάνε όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, ότι δεν γίνεται να διώξουμε όλους τους εποίκους, ότι δεν γίνεται – δυστυχώς – να επιστρέψουμε στο ενιαίο κράτος. Η λύση της ομοσπονδίας μπορεί να μην είναι έτσι όπως την ονειρευτήκαμε, αλλά σε αυτήν την ζωή τα όνειρα δεν βγαίνουν πάντα αληθινά. Την αλήθεια στον λαό, κύριοι. Έτσι θα είναι καλύτερα για όλους…

Ν.Δ. – Κυβέρνηση ΛΤΔ

Παρακολουθώντας κανείς το σκηνικό, όπως αυτό διανοίγεται το τελευταίο διάστημα στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, θα μπορούσε να διατυπώσει το συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης. Μιας κυβέρνησης, η οποία βαδίζει σταθερά στην τελική της πτώχευση, χωρίς να μπορεί να διασφαλίσει τα όνειρα και τις προσδοκίες των ευρύτερων λαϊκών μαζών, που την στήριξαν για δυο συνεχόμενες θητείες. Τα προβλήματα της κυβερνώσας παράταξης είναι πάρα πολλά και αν αρχίσει κανείς να τα απαριθμεί, θα χρειαστεί σελίδες επί σελίδων για να τα καταγράψει.
Η ΝΔ αντιμετωπίζει σοβαρά εσωτερικά και δομικά – οργανωτικά προβλήματα. Και λέγοντας ΝΔ δεν εννοώ την κυβέρνηση, εννοώ το κόμμα. Με τον σχηματισμό κυβερνητικού σχήματος, το κόμμα μοιάζει με ερημωμένο τοπίο. Όλοι ψάχνουν για μια θέση, μια θεσούλα στην κυβέρνηση. Και έτσι ο κομματικός μηχανισμός αδρανοποιήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και έχασε τη δυνατότητά του να κινητοποιεί την εκλογική βάση της ΝΔ. Αν συναρμοστεί αυτό με την ανικανότητα των πλείστων υπουργών να επιλύσουν τα προβλήματα των πολιτών, καθώς και με το γεγονός ότι οι περισσότεροι μετέχοντες στο κυβερνητικό σχήμα έχουν κλειστές τις πόρτες και τα αυτιά τους στα αιτήματα των βουλευτών της ΝΔ, δημιουργεί μια αρνητική εικόνα για την κυβέρνηση.
Η οικονομία είναι ο μεγάλος «πονοκέφαλος» της ΝΔ. Η κυβέρνηση μετά από τόσες προσπάθειες δεν κατάφερε να νοικοκυρέψει την οικονομία και αυτό εξοργίζει τους πολίτες. Το εισόδημά τους – στην καλύτερη περίπτωση – μένει το ίδιο, τη στιγμή που οι τιμές των καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών αυξάνονται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Και το οικονομικό επιτελείο, ήτοι ο σεβαστός κατά τα άλλα καθηγητής Οικονομικών κ. Αλογοσκούφης, δεν έχει λύσεις να προτείνει.
Σκανδάλων το ανάγνωσμα. Η υπόθεση Κουκοδήμου – Κλαδά μπορεί να μπήκε κάτω από το χαλί και τα παρεπόμενα της υπόθεσης Ζαχόπουλου να αποκρύφτηκαν. Όμως η εμπλοκή ενός υπουργού στο σκάνδαλο της Siemens και η καρατόμηση του κ. Ζορμπά από την αρχηγική θέση του ως επικεφαλής της Ανεξάρτητης αρχής καταπολέμησης βρώμικου χρήματος δεν τιμούν την κυβέρνηση. Να θυμίσουμε ότι η ΝΔ ανήλθε στην εξουσία με το σύνθημα της πάταξης της αναξιοκρατίας. Όταν η διαφθορά βρίσκεται μέσα στο σπίτι σου και εσύ απλώς κάνεις ότι δεν τη βλέπεις, τότε είναι σαν να γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια τις προεκλογικές υποσχέσεις σου προς τον ελληνικό λαό.
Οι αντάρτες και ο Πρωθυπουργός. Είναι πολύ καλά γνωστό σε όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην ΝΔ, ότι το κόμμα αυτό μπορεί να παρουσιάζει ενίοτε την εικόνα μια ενωμένης και αρραγούς παράταξης, στην ουσία όμως αποτελείται από «βαρονίες», οι οποίες βρίσκονται σε μια συνεχή διελκυστίνδα εξουσίας μέσα στην κομματική βάση. Οι ισορροπίες είναι λεπτές μέσα στην ΝΔ. Η κοινοβουλευτική της ομάδα, κυρίως μετά την ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που εξασφάλισε, μοιάζει να είναι καζάνι που βράζει. Οι «γαλάζιοι» αντάρτες είναι γεγονός: ο Πέτρος Τατούλης δοκιμάζει καθημερινά τη συνοχή της κυβερνώσας παράταξης. Η στάση του είναι υποκριτική: ξαφνικά και επειδή δεν συμπεριελήφθη μέσα στο κυβερνητικό σχήμα διαπίστωσε ότι τίποτα σε αυτό τον τόπο δεν πάει καλά. Ξαφνικά είδε το φως το αληθινό. Και αυτό το ονομάζει συνείδηση. Με όλον τον σεβασμό, κύριε Τατούλη, αλλά αυτό είναι «σκατά συνείδηση». Ως πότε τα στελέχη θα «εκβιάζουν» τον Πρωθυπουργό για μια θέση στην κυβέρνηση; Και δεν είναι μόνο ο Πέτρος Τατούλης. Είναι και άλλοι πολλοί οι δυσαρεστημένοι μέσα στη ΝΔ. Αναμένεται κτύπημα Πολύδωρα και Γιαννόπουλου, Μανώλη και Χαρακόπουλου. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Μπροστά σε όλα αυτά ο Πρωθυπουργός είναι βασικός αμέτοχος. Που είναι αλήθεια ο κ. Καραμανλής; Δέσμιος των κομματικών ισορροπιών, περιδεής από την ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και θορυβημένος από την ανικανότητα υπουργών της κυβέρνησής του να λύσουν τα προβλήματα, ο Κώστας Καραμανλής βρίσκεται στην κρυψώνα του Μαξίμου, φοβισμένος και ανίκανος να πάρει σοβαρές αποφάσεις. Αυτόν τον πρωθυπουργό τίμησε με τη ψήφο του ο ελληνικός λαός;

142 σφηνάκια για τον ΑΓΙΟ και την παρέα

Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες,

Ο ΑΓΙΟΣ στέλνει σε σας αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Εν τω μέσω του καλοκαιριού θα σας βρίσκω προφανώς σε κάποια παραλία, να απολαμβάνετε τον ήλιο, τη θάλασσα, τους «γκόμενους» και τις «πιτσιρίκες». Ωστόσο, η ραστώνη του καλοκαιριού δεν πρέπει να μας ναρκώνει τη σκέψη και τον λογισμό για ό,τι συμβαίνει γύρω μας και μας ενθουσιάζει ή μας θλίβει. Ασφαλώς και πρέπει να ξεκουραστούμε και να χαλαρώσουμε. Ήρεμα και ωραία. Πρέπει να ξαναβρεθούμε με τον εαυτό μας. Πρέπει να αγαπήσουμε αυτό το καλοκαίρι. Να αγαπήσουμε ειλικρινά, βαθιά και αληθινά. Και προσοχή στους λάθος ανθρώπους. Δεν είναι εύκολο να βρει κανείς σήμερα άνθρωπο με καρδιά και ψυχή, εκτός ίσως από ορισμένους ανθρώπους, που δύσκολα τους βρίσκει κανείς. Έκανα ένα φοβερό λάθος σε ό,τι σας έχω αναφέρει μέχρι τώρα. Υπερθεμάτισα την αξία ενός «πρέπει». Και αυτόν δεν πρέπει! Ας αφεθούμε αυτό το καλοκαίρι. Ας αφεθούμε εκτός νόμων, κανονισμών, συμβάσεων κοινωνικών. Θέλω - είμαι σίγουρος ότι και εσείς θέλετε - να νιώσω ελεύθερος. Ελεύθερος να ζήσω την ζωή στα μέτρα μου. Χωρίς κήνσορες, χωρίς περιορισμούς και καθωσπρεπικούς συμβιβασμούς. Αφεθείτε λοιπόν! Αλλά, μην ξεχάσετε ούτε μια στιγμή ότι κάποιοι άνθρωποι και μάλιστα νέοι άνθρωποι δίνουν τη μάχη για τις αξίες του ανθρώπου. Δίνουν τη μάχη για δωρεάν παιδεία για όλους, για παράδειγμα. Μην ξεχάσετε ότι κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται καθημερινά στη μάχη για το μεροκάματο. Μην ξεχάσετε να μείνετε άνθρωποι.

Η ΟΔΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ 7 έχει κλείσει πια ένα εξάμηνο ζωής. Εδώ και τόσους μήνες ο ΑΓΙΟΣ ενώνει τη φωνή του μαζί με τη δική σας και φιλοδοξεί να εκφράσει ό,τι εσείς σκέφτεστε και απλώς δεν τολμάτε να το πείτε, να το φωνάξετε. Να θυμάστε, κυρίες και κύριοι, πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε. Να μην δεχόμαστε ασυζητητί ό,τι μας «πλασάρουν» οι καρεκλοκένταυροι. Είναι καιρός να γίνει μια πνευματική επανάσταση. Να μάθουμε να σκεφτόμαστε, να κρίνουμε και να μιλάμε ελεύθερα. Από τον Σεπτέμβριο ο ΑΓΙΟΣ θα βρίσκεται μακριά από την ιδιαίτερη του πατρίδα, την Κύπρο. Φεύγει για μεταπτυχιακές σπουδές στις ΗΠΑ. Η ΟΔΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ θα συνεχίζεται και από την ξενιτιά. Θα σας στείλω και μια φωτογραφιούλα με τον Μπους: δεν έχει κανείς την ευκαιρία να φωτογραφηθεί με τον παγκοσμίως γνωστό «Μακάκα».

Καλό Καλοκαίρι σε όλους και όλες,
ΑΓΙΟΣ

The Cyprus question since 1974

Turkey found the pretext to impose its partitionist plans against Cyprus following the coup of July 15, 1974, perpetrated against the elected government of President Makarios by the Athens military junta. On July 20, claiming to act under article 4 of the Treaty of Guarantee, the Turkish armed forces staged a full scale invasion against Cyprus. Though the invasion was in violation of all rules of international legality, including the UN Charter, Turkey proceeded to occupy the northern part of the island and empty it from its Greek inhabitants. By the end of the following year, the majority of the Turkish Cypriots living in the areas left under the control of the Republic had also made their way to the part of Cyprus occupied by the Turkish army. Thereby, the policy adopted by Ankara twenty years earlier, of partition and forcible population expulsion, had been enforced. The human cost was immense. Thousands of Greek Cypriots were killed or maimed as a result of the actions of the invading Turkish army. Moreover, till today the fate of approximately 1500 persons is not known and they are still missing. 1493 of these cases were submitted for investigation to the Committee on Missing Persons, which operates under the auspices of the United Nations. Over 36% of the Republic of Cyprus territory, representing 70% of the economic potential came under the occupation of the Turkish military. One third of the Greek Cypriots became refugees in their own country and are to this day prevented from returning to their homes by the Turkish occupation authorities. In an effort to alter the country’s demographic structure Ankara has brought into Cyprus over 160,000 colonists from Turkish Anatolia. In view of the mass emigration of Turkish Cypriots from the occupied area the total number of Turkish troops and settlers is now greater than that of the Turkish Cypriots remaining.

The United Nations have in several resolutions of the General Assembly and the Security Council demanded respect for the independence, unity and territorial integrity of Cyprus, the return of refugees to their homes and the withdrawal of foreign troops from the island. All of these resolutions have been consistently ignored by Turkey and the Turkish Cypriot leadership. The basis for a solution of the Cyprus Problem has been set in two High Level Agreements. Both agreements, (between President Makarios and the Turkish Cypriot leader Mr. Denktash, in February 1977 and between President Kyprianou and Mr. Denktash in May 1979), were concluded under the auspices of the UN Secretary General and provided for a solution to the problem in accordance with UN resolutions.

The most striking evidence of the Turkish side’s unwillingness to work for a solution in line with UN policy was given on November 15, 1983 when, in order to consolidate their hold over the occupied area, the Turkish Cypriot leadership unilaterally declared that area an independent state, by the name of “Turkish Republic of Northern Cyprus”. Despite the fact that this act has been condemned by the UN and that no country other than Turkey has recognised this illegal secessionist entity, the situation continues.

Though since 1977 several rounds of talks under UN auspices have taken place, they have produced no result, given that the Turkish side refuses to abide by UN resolutions. In January 1989 the government of Cyprus submitted “Outline Proposals for the Establishment of a Federal Republic and the Solution of the Cyprus Problem”, which were in accordance with the UN resolutions on Cyprus and the two High Level Agreements. Another demonstration of the government’s willingness to work toward a just solution of the issue was given by President Clerides' proposals of December 17, 1993, according to which the Republic was prepared to disband the National Guard and hand over all its weapons to the custody of the United Nations Peace Keeping Force in Cyprus.

The Turkish side continuously ignores international opinion on Cyprus and insists on pursuing a policy of legitimising the status quo it has imposed through the use of military might and which the international community deems as unacceptable. In doing so the Turkish side continues to violate the human rights of Cypriots and has thus run against judgment and opinion coming from the most authoritative international institutions. An important case, Loizidou v. Turkey, was tried in the European Court of Human Rights. In two successive judgments, the court found Turkey guilty of denying Mrs Loizidou access to her property in occupied Kyrenia and ordered the payment of damages. The same court, in a judgment on May 10, 2001, in the Fourth Interstate application of Cyprus against Turkey, found Turkey guilty of massive human rights violations in the occupied part of Cyprus.

Λουφκιά με σπουδαία λάχανα και ΤΑΛΑΤτούρι…

Τι θα φάει σήμερα ο λαός; Ο σεφ Στέφανος Στεφάνου ανακοινώνει το μενού κατ’ εντολήν του αρχιμάγειρος Δημητρίου. Γεύμα πρώτης τάξεως, όπως βλέπετε! Λουφκιά με λάχανα, αλλά όχι οποιαδήποτε λάχανα. Λάχανα σπουδαία. Και ένα φυσικά το γνωστό, παραδοσιακό ΤΑΛΑΤτούρι. Μενού κατάλληλο για μια ακόμα (άνευ ουσίας;) συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Δεν αντιλέγω ότι από τη στιγμή που το πηδάλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει αναλάβει ο κ. Χριστόφιας η στασιμότητα στο Κυπριακό έχει σπάσει. Επιτέλους κάτι κινείται: οι τεχνικές επιτροπές και οι ομάδες εργασίες χτίζουν το απαραίτητο θετικό κλίμα αμοιβαιότητας μεταξύ των δυο κοινοτήτων, ούτως ώστε, όταν αφενός συμφωνηθούν κοινά Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) και αφετέρου καταλήξουν οι δυο ηγέτες σε μια κοινή συμφωνία για την επιδιωκόμενη λύση, να επαναρχίσουν συνομιλίες ουσίας. Όμως με λύπη μου παρατηρώ ότι αυτή η διαδικασία επανέναρξης διαπραγματεύσεων δυσχεραίνεται από δυο σοβαρά βαρίδια: τη στάση του Ταλάτ (ΤΑΛΑΤτούρι) και τις θέσεις προσωπικοτήτων και κομματικών μηχανισμών στο εσωτερικό μέτωπο (σπουδαία λάχανα).

Η αρνητική στάση του Ταλάτ απέναντι σε μια ειλικρινή προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού είναι καλά γνωστή, γι’ αυτό και δεν θα ασχοληθώ με αυτή εκτενώς. Να επισημάνω μόνο μια νέα συγκυρία: η κυβέρνηση Ερντογάν, αν και έχει κερδίσει ποσοστό ρεκόρ στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση και απόλυτη πλειοψηφία στην Τουρκική εθνοσυνέλευση, βάλλεται από το λεγόμενο βαθύ κράτος και αυτή τη φορά σύντονα και σύννομα. Η δικαστική αμφισβήτηση της νομιμότητας της Τουρκικής κυβέρνησης οδήγησε τον Ερντογάν σε αναθεώρηση της συγκρουσιακής του πολιτικής έναντι των στρατιωτικών. Και αυτό σημαίνει σκλήρυνση της στάσης της Τουρκίας και κατ’ επέκταση του Ταλάτ στο Κυπριακό. Και δεν είμαι καν σίγουρος αν ο ίδιος ο λαός της Τουρκίας επιθυμεί την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. Αν αυτά τα δυο συναρμοστούν οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι τα πράγματα δυσκολεύουν όσο αφορά στο Κυπριακό ζήτημα, αφού – πρέπει να τονιστεί αυτό – το κλειδί της λύσης το κρύβει η Τουρκία.

Από την άλλη υπάρχει και ένα άλλο θέμα, του οποίου την ένταση η κυβέρνηση προσπαθεί να περιορίσει. Φωνές εντός του εσωτερικού μετώπου, είτε από προσωπικότητες ευρύτερου πολιτικού και πνευματικού κύρους, είτε από θεσμικούς αξιωματούχους, είτε από κομματικούς μηχανισμούς, πρωτοστατούν στην απόρριψη της επιδιωκόμενης λύσης διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας προσωπικότητας ευρύτερου πολιτικού κύρους. Και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου ένα άλλο παράδειγμα προσωπικότητας πνευματικού και θρησκευτικού κύρους. Και φυσικά στελέχη της ευρύτερης δεξιάς, τα οποία συγκεντρώνονται κυρίως στις κομματικές βάσεις ΕΥΡΩΚΟ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ. Είναι καιρός να αποδεχτούμε μια αλήθεια. Μετά το δημοψήφισμα επί του σχεδίου Ανάν ο πολιτικός χάρτης στην Κύπρο μετεβλήθη άρδην. Τα όρια άλλαξαν: το ΔΗΚΟ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πια κόμμα του κέντρου, αλλά κόμμα της δεξιάς, με τον ΔΗΣΥ να είναι κόμμα της κεντροδεξιάς. Η ΕΔΕΚ αποδείχτηκε ότι βρίσκεται σε ιδεολογική σύγχυση. Πολλές φωνές, λοιπόν, από τις προαναφερθείσες τρεις κομματικές βάσεις απορρίπτουν την ιδέα της ομοσπονδίας. Κρύβονται πίσω από τις λέξεις και τους όρους. Σκοπούμενο για ορισμένους από αυτούς είναι η Ένωσις! Άκουσον, άκουσον. Ή φυσικά να πάρουμε τα όπλα και να πετάξουμε στη θάλασσα τον καταχτητή. Ή έστω η παραμονή στην υφιστάμενη κατάσταση. Ούτε λόγος για ομοσπονδία. Για ένα συνεταιρισμό ειρήνης, όπου όλοι οι κάτοικοι, Ε/Κ και Τ/Κ, θα ζουν και θα συνεργάζονται για ένα καλύτερο αύριο. Οι διχαστικές λογικές κάποιων συμπατριωτών μας ΜΟΝΟ κακές υπηρεσίες προσέφεραν στον τόπο μας.

Πρέπει η κυβέρνηση δίχως άλλη καθυστέρηση να συζητήσει το θέμα αυτό. Ποια μορφή λύσης επιδιώκουμε και αν υπάρχει ευρύτερη δυνατή λαϊκή υποστήριξη αυτής της λύσης. Ας αξιοποιήσει τουλάχιστον η κυβέρνηση την υπεύθυνη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη συμπαράσταση και συμπαράταξη του ΔΗΣΥ, για να διερευνηθεί η θέση του λαού όσον αφορά στη μορφή λύσης του Κυπριακού. Αν και αυτή τη φορά αποδειχτεί ότι το 76% του κυπριακού λαού είναι αντίθετο στη λύση – είτε είναι συγκεκριμένο σχέδιο που κρίνεται, είτε η ίδια η ιδέα λύσης – τότε το ενδεχόμενο διχοτόμησης είναι ορατό. Η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει το πολιτικό κόστος και να τολμήσει τα ουσιώδη όσον αφορά στο Κυπριακό.

Τζάμπα Μάγκες (Νο2)

Επανέρχομαι στο θέμα μιας προηγούμενης ανάρτησης: είναι υποκριτική ή όχι η στάση του ΑΚΕΛ να καταψηφίσει τη συνθήκη της Λισαβόνας, αφήνοντας εκτεθειμένη την κυβέρνηση Χριστόφια, η οποία αποφάσισε να τη στηρίξει; Με ενοχλούν τα ψεύδη στην πολιτική. Με ενοχλεί ο υποκριτικός πολιτικός λόγος, κυρίες και κύριοι. Ρωτώ και πάλι και περιμένω τα σχόλιά σας: αν το ΑΚΕΛ ήξερε ότι δεν υπάρχει πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων για έγκριση της συνθήκης της Λισαβόνας, θα καταψήφιζε τη συνθήκη αυτή, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τον πρόεδρο και ηγέτη του ΑΚΕΛ; Τελικά ποιος έχει δίκαιο, το κόμμα ή ο ηγέτης του κόμματος; Και αν έχει δίκαιο το κόμμα και η συνθήκη είναι φοβερή και τρομερή για τους λαούς της Ευρώπης – θέση την οποία ο ΑΓΙΟΣ δεν απορρίπτει εξ ολοκλήρου – τότε η στήριξη του προέδρου στη συνθήκη δεν είναι μια συνενοχή στο σχέδιο που απεργάζεται η οικονομική και κοινωνική νομενκλατούρα της Ευρώπης κατά των λαϊκών συμφερόντων; Είναι δυνατόν να υπερψηφίζει τις κυβερνητικές επιλογές η αντιπολίτευση και δη και η αξιωματική αντιπολίτευση (ΔΗΣΥ), να αντιτάσσεται σε αυτές το κυβερνόν κόμμα; Όλα αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν. Γιατί η σχέση πολίτη – πολιτικού πρέπει να στηρίζεται στην ειλικρίνεια και την καθαρότητα των προθέσεων και των πολιτικών πρακτικών και όχι στην υποκρισία και τον λαϊκισμό.