“American Dream”: my little Odyssey…

Hello everybody from the United States of America! “AGIOS” wants to share with you his first impressions of the new challenging environment in the USA. Συγχωρήστε το αγγλικό, είναι απλώς η δύναμη της ανάγκης. Στις 16 Ιουλίου μάζεψα μια – δεν ήταν ακριβώς μια, ήταν τρεις! – βαλίτσα όνειρα και προσδοκίες και ξεκίνησα ένα μακρύ ταξίδι. Λάρνακα, Άρμστερνταμ, Νιτρόιτ έγραφε το εισιτήριο. Η αγωνία ήταν διάχυτη στο πρόσωπό μου για τούτο το νέο ξεκίνημα, το νέο αρχίνημα μιας νέας ζωής. Πετώντας πάνω από την Κύπρο, συνειδητοποιούσα κάθε στιγμή και κάθε λεπτό ότι θα πεθυμούσα πολύ την πατρίδα, τους γονείς, τους φίλους και την ξεχωριστή εκείνη καρδιά, η οποία θα με περίμενε κάπου εκεί πίσω. Μα ο κύβος ερρίφθη και το ταξίδι στο όνειρο δεν μπορούσε να αναβληθεί. Δεύτερος σταθμός η Ολλανδία. Τρεχάματα στο αεροδρόμιο να βρω τις πύλες εξόδου για το υπερατλαντικό μου ταξίδι. Τις βρήκα μετά από πολλά τρεξίματα τις πύλες αυτές και το ταξίδι για την Αμερική ξεκίνησε. Στο αεροπλάνο ήμουνα πολύ τυχερός, γιατί είχα την τιμή να κάθομαι δίπλα από μια αιθέρια ύπαρξη, παρόλο που πίσω μας καθόταν ο bf της. Χαρά στην ατυχία μας!!! Όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ντιρόιτ, ακολούθησαν μεγάλες στιγμές! Άλλο να σας τα λέω και άλλο να τα βλέπετε: επειδή έχουμε και μια φάτσα μεγάλου τρομοκράτη (!), ξεκίνησαν σωρηδόν οι έλεγχοι. Μέχρι και τα παπούτσια βγάλαμε, κυρία μου. Α, ναι! Παράλειψις! Στο ταξίδι στο όνειρο ήτο και ο πατήρ ομού!! Και αφού διαπίστωσαν τα σαΐνια ότι δεν ήμασταν τρομοκράτες, περάσαμε. Έλα όμως που καθυστέρηση πάνω στην καθυστέρηση, χάσαμε το αεροπλάνο. Το αεροπλάνο έγινε αερόπλανο (!) και εμείς αναγκαστήκαμε να πάρουμε άλλη πτήση, φτάνοντας στον προορισμό μας λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Η ατυχία δεν σταματούσε εδώ, unfortunately. Οι βαλίτσες είχαν χαθεί. Επικοινωνήσαμε με το ταξιδιωτικό μας γραφείο και πετύχαμε – ευτυχώς – να μας αποσταλούν οι βαλίτσες την επομένη. Επιτέλους είχαμε φτάσει στον τελικό προορισμό.
Το πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο είναι φοβερό. Δεν είναι τυχαία μέσα στην καλύτερη εικοσάδα του κόσμου. Είναι μια τεράστια έκταση, η οποία καλύπτει σχεδόν όλη την πόλη και διαθέτει τα πάντα. Μέχρι και στάδιο, like Tsireio έναν πράμα! Το βράδυ η θέα είναι φοβερή, κυρίως όταν κανείς δει φωταγωγημένο το τεράστιο ρολόι του πανεπιστημίου. Και την μέρα την παράσταση τα συντριβάνια και οι απέραντοι κήποι του πανεπιστημίου, μαζί με τα σύγχρονα και αρχαιότροπα κτήριά του, δημιουργούν μια μαγευτική ατμόσφαιρα. Όταν, λοιπόν, θελήσετε να έρθετε στις ΗΠΑ, περάστε και από το Waggener Hall, το τμήμα μου, και όταν χτυπήσετε το γραφείο υπ’ αριθμόν 123, θα σας απαντήσει μια γλυκιά φωνούλα, ίσως και στα ελληνικά!!!
Η ζωή. Μέχρι να συνηθίσει κανείς έναν ξένο τόπο τα πράγματα είναι λιγάκι δύσκολα. Όταν όμως εγκλιματιστεί τόσο στον ρυθμό της ζωής, όσο και στα κατατόπια της περιοχής, αλλά κυρίως όσο αφορά στους ανθρώπους, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Η ζωή στην πόλη είναι ήσυχη και οι άνθρωποι είναι ως επί το πλείστον πολύ φιλικοί και φιλόξενοι. Εν τζαι Κυπραίοι φυσικά, αλλά εν ΟΚ πλάσματα! Πάντως έχει πολλά πράγματα να δει κανείς και θα σας συνιστούσα μια επίσκεψη.
Αυτά που μου έκαναν εντύπωση. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι εδώ οι πλείστοι άνθρωποι – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – είναι πιο ατομοκεντρικοί. Διαπίστωσα και από τους Αμερικανούς συμφοιτητές μου ότι είναι ανταγωνιστικοί όσον αφορά στην πανεπιστημιακή ζωή. Γενικά, οι άνθρωποι στις ΗΠΑ κοιτάζουν πρώτα και κύρια τον εαυτό τους και μετά όλους τους άλλους. Το διαπίστωσα αυτό και στα εστιατόρια. Ένα άλλο πράγμα που μου έκανε φοβερή εντύπωση είναι το εξής περιστατικό. Τις προηγούμενες μέρες περνούσε από τις ΗΠΑ ο τυφώνας Dolly, ο οποίος προκάλεσε πολλά προβλήματα και μετέτρεψε τον ηλιόλουστο και θερμό καιρό σε βροχερό. Με ξάφνιασε πραγματικά ένα περιστατικό: ενώ εγώ προσπαθούσα να καλυφτώ από την βροχή, έβλεπα ανθρώπους να περπατάνε με τόση στωικότητα μέσα στη βροχή. Με τόση στωικότητα, με τόση άνεση και με ψηλά το κεφάλι. Πραγματικά ήταν για μένα μια συγκλονιστική στιγμή. Δεν την είχα ξαναδεί πουθενά. Και δεν ήταν ένας και δυο αυτοί που περπάταγαν αγέρωχα μέσα στην βροχή και τους μανιασμένους ανέμους. Ήταν οι πλείστοι.
American dream! (?) Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο περίμενα αυτό το ταξίδι στις ΗΠΑ. Τη χώρα των μεγάλων ευκαιριών, όπως την έχουν πολλάκις πολλοί αποκαλέσει. Ήταν και όταν τη βιώσω πλήρως θα είναι μια ακόμα μεγαλύτερη εμπειρία για μένα. Έχω γίνει δεκτός σε ένα από τα διασημότερα πανεπιστήμια του κόσμου, στο οποίο το επιστημονικό μου πεδίο θεραπεύεται από εμβριθείς διδάσκοντες και μελετητές. Είναι μια μεγάλη πρόκληση για μένα να αρθώ στο ύψος των περιστάσεων και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό στην υπηρεσία της επιστήμης, την οποία υπηρετώ με ζήλο τόσον καιρό. Αυτό είναι όμως η μια όψη του νομίσματος. Από τη μια είμαστε όλοι εμείς, οι φοιτητές και όχι μόνο, που ερχόμαστε σε ένα ξένο τόπο με την προσδοκία καλύτερων ημερών. Ερχόμαστε να μάθουμε, ερχόμαστε να αποκομίσουμε εμπειρίες, για να γίνουμε ικανότεροι. Από την άλλη όμως μπορεί να δει κανείς στις ΗΠΑ και ένα κοινωνικό δράμα εν εξελίξει. Μπορεί να δει εκατοντάδες άστεγους στους δρόμους. Ανθρώπους που δεν έχουν στέγη, ούτε και τροφή. Και το βράδυ η αστυνομία τους μαζεύει σαν να είναι σκυλιά. Τους πετά σε κάτι ασθενοφόρα και ο Θεός ξέρει που τους πάει. Και είναι να διερωτάται κανείς πως μπορεί, ρε γαμώτο, να συμβαίνει αυτό στην υπερδύναμη. Δεν μπορούσε, δηλαδή, η κάθε πολιτεία με την αρωγή της κεντρικής κυβέρνησης να δημιουργήσει ένα ίδρυμα, που να προσφέρει τροφή και στέγη σε αυτούς τους ανθρώπους; Χρειάστηκε να επισκεφτώ διάφορα κυβερνητικά κτήρια στις ΗΠΑ, για να εξασφαλίσω τα απαιτούμενα δικαιολογητικά παραμονής στη χώρα ως μεταπτυχιακός φοιτητής. Και εκεί είδα ανθρώπους να συνωστίζονται σε μικρές αίθουσες, είδα γυναίκες με τα μωρά στην αγκαλιά να περιμένουν για το πολυπόθητο χαρτί, που θα τους επιτρέψει τη νόμιμη απασχόληση στη χώρα. Δύσκολο είναι να κουβεντιάζει κανείς την κοινωνική εξαθλίωση, φίλες και φίλοι. Και οι πλείστοι από αυτούς σου λένε, όταν τους ρωτήσεις για το «δίλημμα», Obama or McCain, ότι δεν έχουν να περιμένουν πια τίποτα από τους πολιτικούς. Πρέπει να ακούσετε με τα αυτιά σας τη ρητή προειδοποίηση «Εγώ, κύριε, δεν ενδιαφέρομαι για την πολιτική»! Φοβεροί λόγοι, που κρύβουν πίσω τους πολλά και ανείπωτα. Πίσω από τη βιτρίνα και την «γκλαμουριά», πίσω από τα όνειρά μας, μια κοινωνία με τα δικά της προβλήματα και τις δικές της έγνοιες.

Greetings from the USA!