Λουφκιά με σπουδαία λάχανα και ΤΑΛΑΤτούρι…

Τι θα φάει σήμερα ο λαός; Ο σεφ Στέφανος Στεφάνου ανακοινώνει το μενού κατ’ εντολήν του αρχιμάγειρος Δημητρίου. Γεύμα πρώτης τάξεως, όπως βλέπετε! Λουφκιά με λάχανα, αλλά όχι οποιαδήποτε λάχανα. Λάχανα σπουδαία. Και ένα φυσικά το γνωστό, παραδοσιακό ΤΑΛΑΤτούρι. Μενού κατάλληλο για μια ακόμα (άνευ ουσίας;) συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Δεν αντιλέγω ότι από τη στιγμή που το πηδάλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει αναλάβει ο κ. Χριστόφιας η στασιμότητα στο Κυπριακό έχει σπάσει. Επιτέλους κάτι κινείται: οι τεχνικές επιτροπές και οι ομάδες εργασίες χτίζουν το απαραίτητο θετικό κλίμα αμοιβαιότητας μεταξύ των δυο κοινοτήτων, ούτως ώστε, όταν αφενός συμφωνηθούν κοινά Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) και αφετέρου καταλήξουν οι δυο ηγέτες σε μια κοινή συμφωνία για την επιδιωκόμενη λύση, να επαναρχίσουν συνομιλίες ουσίας. Όμως με λύπη μου παρατηρώ ότι αυτή η διαδικασία επανέναρξης διαπραγματεύσεων δυσχεραίνεται από δυο σοβαρά βαρίδια: τη στάση του Ταλάτ (ΤΑΛΑΤτούρι) και τις θέσεις προσωπικοτήτων και κομματικών μηχανισμών στο εσωτερικό μέτωπο (σπουδαία λάχανα).

Η αρνητική στάση του Ταλάτ απέναντι σε μια ειλικρινή προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού είναι καλά γνωστή, γι’ αυτό και δεν θα ασχοληθώ με αυτή εκτενώς. Να επισημάνω μόνο μια νέα συγκυρία: η κυβέρνηση Ερντογάν, αν και έχει κερδίσει ποσοστό ρεκόρ στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση και απόλυτη πλειοψηφία στην Τουρκική εθνοσυνέλευση, βάλλεται από το λεγόμενο βαθύ κράτος και αυτή τη φορά σύντονα και σύννομα. Η δικαστική αμφισβήτηση της νομιμότητας της Τουρκικής κυβέρνησης οδήγησε τον Ερντογάν σε αναθεώρηση της συγκρουσιακής του πολιτικής έναντι των στρατιωτικών. Και αυτό σημαίνει σκλήρυνση της στάσης της Τουρκίας και κατ’ επέκταση του Ταλάτ στο Κυπριακό. Και δεν είμαι καν σίγουρος αν ο ίδιος ο λαός της Τουρκίας επιθυμεί την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. Αν αυτά τα δυο συναρμοστούν οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι τα πράγματα δυσκολεύουν όσο αφορά στο Κυπριακό ζήτημα, αφού – πρέπει να τονιστεί αυτό – το κλειδί της λύσης το κρύβει η Τουρκία.

Από την άλλη υπάρχει και ένα άλλο θέμα, του οποίου την ένταση η κυβέρνηση προσπαθεί να περιορίσει. Φωνές εντός του εσωτερικού μετώπου, είτε από προσωπικότητες ευρύτερου πολιτικού και πνευματικού κύρους, είτε από θεσμικούς αξιωματούχους, είτε από κομματικούς μηχανισμούς, πρωτοστατούν στην απόρριψη της επιδιωκόμενης λύσης διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας προσωπικότητας ευρύτερου πολιτικού κύρους. Και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου ένα άλλο παράδειγμα προσωπικότητας πνευματικού και θρησκευτικού κύρους. Και φυσικά στελέχη της ευρύτερης δεξιάς, τα οποία συγκεντρώνονται κυρίως στις κομματικές βάσεις ΕΥΡΩΚΟ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ. Είναι καιρός να αποδεχτούμε μια αλήθεια. Μετά το δημοψήφισμα επί του σχεδίου Ανάν ο πολιτικός χάρτης στην Κύπρο μετεβλήθη άρδην. Τα όρια άλλαξαν: το ΔΗΚΟ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πια κόμμα του κέντρου, αλλά κόμμα της δεξιάς, με τον ΔΗΣΥ να είναι κόμμα της κεντροδεξιάς. Η ΕΔΕΚ αποδείχτηκε ότι βρίσκεται σε ιδεολογική σύγχυση. Πολλές φωνές, λοιπόν, από τις προαναφερθείσες τρεις κομματικές βάσεις απορρίπτουν την ιδέα της ομοσπονδίας. Κρύβονται πίσω από τις λέξεις και τους όρους. Σκοπούμενο για ορισμένους από αυτούς είναι η Ένωσις! Άκουσον, άκουσον. Ή φυσικά να πάρουμε τα όπλα και να πετάξουμε στη θάλασσα τον καταχτητή. Ή έστω η παραμονή στην υφιστάμενη κατάσταση. Ούτε λόγος για ομοσπονδία. Για ένα συνεταιρισμό ειρήνης, όπου όλοι οι κάτοικοι, Ε/Κ και Τ/Κ, θα ζουν και θα συνεργάζονται για ένα καλύτερο αύριο. Οι διχαστικές λογικές κάποιων συμπατριωτών μας ΜΟΝΟ κακές υπηρεσίες προσέφεραν στον τόπο μας.

Πρέπει η κυβέρνηση δίχως άλλη καθυστέρηση να συζητήσει το θέμα αυτό. Ποια μορφή λύσης επιδιώκουμε και αν υπάρχει ευρύτερη δυνατή λαϊκή υποστήριξη αυτής της λύσης. Ας αξιοποιήσει τουλάχιστον η κυβέρνηση την υπεύθυνη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη συμπαράσταση και συμπαράταξη του ΔΗΣΥ, για να διερευνηθεί η θέση του λαού όσον αφορά στη μορφή λύσης του Κυπριακού. Αν και αυτή τη φορά αποδειχτεί ότι το 76% του κυπριακού λαού είναι αντίθετο στη λύση – είτε είναι συγκεκριμένο σχέδιο που κρίνεται, είτε η ίδια η ιδέα λύσης – τότε το ενδεχόμενο διχοτόμησης είναι ορατό. Η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει το πολιτικό κόστος και να τολμήσει τα ουσιώδη όσον αφορά στο Κυπριακό.