Ο Αιώνια Ερχόμενος!

Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες,

Είναι πια Μεγάλη Εβδομάδα! Μέρες κατάνυξης. Μέρες, που προσφέρονται για ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Δεν είναι εύκολη αυτή η καταβύθιση στα ενδόμυχα του εαυτού μας. Δεν είναι εύκολη αυτή η συνομιλία με τον εαυτό μας. Είναι ό,τι το πιο δύσκολο. Αλλά η μοίρα μας είναι τα δύσκολα. Τούτες τις Άγιες – ως είθισται να λέγονται – μέρες πρέπει ο καθένας και η καθεμιά από σας να κοιτάξει να βρει και να δει ποιος/ ποια είναι στ’ αλήθεια. Είναι μεγάλο πράμα η αυτογνωσία. Να δούμε ποιοι είμαστε, τι κάναμε ως τώρα σε όλους τους τομείς, να δούμε μήπως άθελά μας πληγώσαμε ανθρώπους, οι οποίοι μας αγκάλιασαν και στηρίχτηκαν πάνω μας. Πέραν από τις φιλολογίες, τις κομπορρημοσύνες, τα ακροδεξιά παραληρήματα (δείτε το επόμενο άρθρο. Είναι σημαντικό. Εν έτει 2008 η ελευθερία λόγου δεν είναι αυτονόητη. Φαλκιδεύεται από κανόνες και δικαστικές νόρμες. Σκεφτείτε λίγο αυτά τα απλά και κατά τα άλλα αυτονόητα πραγματάκια και θα δείτε ότι η ζωή μας έχει βουλιάξει στη δικτατορία του φυσιολογικού. Βάζω τελεία εδώ, δεν κάνει γιορτάρες μέρες…), τα πολλά λόγια των εμβριθών θεολόγων για το νόημα των ημερών, εγώ ένα μονάχα ξέρω. Το μήνυμα του Αιώνια Ερχόμενου είναι απλό, τόσο απλό, που να τώρα και εγώ το καταλαβαίνω: ανοίξτε τις καρδιές σας, τις κλειστές σαν πέτρα και κάντε τις να πλημμυρίσουν φως. Αγαπήστε! Αυτό είναι το απλό μήνυμα του Αιώνια Ερχόμενου. Όταν οι καμπάνες της Ανάστασης (κάποιοι φίλοι έχουν πει της Επ – Ανάστασης!) σημάνουν, ο Αιώνια Ερχόμενος θα έρθει. Θα χτυπήσει τη θύρα σας. Ήρεμα και απλά! Δεν θέλει να ακούσει πουριτανικά λογύδρια, δεν θέλει να δει καθωσπρεπικά χαμόγελα. Θέλει να δει τρικυμισμένες νεανικές συνειδήσεις, που επαναστατούν, που ρωτούν «γιατί», που μεθάνε και ξενυχτούνε, που αγαπούν. Αγαπούν τον εαυτό τους, τον άνθρωπό τους, όλους… Μόνο έτσι θα δούμε τον Αιώνια Ερχόμενο! Καλή Ανάσταση…

Υ.Γ.
Μηνύματα σε φίλους, επιτρέψτε μου.
* Χριστίνα, καλό κουράγιο και καλή δύναμη.
* Κώστας Λάμπος και η «Πρωτοβουλία διαλόγου για ένα νέο ουμανισμό»: Αξιόλογη προσπάθεια νέων ανθρώπων, οι οποίοι προσφέρουν ένα δημόσιο βήμα διαλόγου για θέματα, τα οποία αφορούν όλους. Καλή δύναμη και καλό αγώνα. (http://www.infonewhumanism.blogspot.com/)

ΟΧΙ στην ποινικοποίηση της λογοτεχνίας

(Αυτό το κείμενο έχει παρθεί από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία)

Δικαστικά ζιγκ-ζαγκ ακροδεξιού παραληρήματος

Το σκεπτικό του Δημήτρη Γαβαλά, που απεφάνθη υπέρ της αίτησης Πλεύρη για την απόσυρση από τα σχολεία του βιβλίου «Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές» της Ερσης Σωτηροπούλου
Μια παροιμιώδης απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης, που υπογράφει ο δικαστής Δημήτρης Γαβαλάς και η οποία εκδόθηκε την 1η Αυγούστου του 2007, αλλά καθαρογράφτηκε και έγινε γνωστη μόλις στις 18 Ιανουαρίου του 2008, διατάσσει «την προσωρινή απόσυρση από τις σχολικές βιβλιοθήκες του βιβλίου της κυρίας Ερσης Σωτηροπούλου υπό τον τίτλο "Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές», μέχρις ότου εκδικασθεί η αγωγή του αιτούντος περί οριστικής απόσυρσης».
Διάδικοι; Απ' τη μια το Ελληνικό Δημόσιο και η τότε υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου. Και από την άλλη, ο αιτών την απόσυρση του βιβλίου, που δεν είναι άλλος από τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, ιδρυτή της ναζιστικής ομάδας «Κόμμα 4ης Αυγούστου», σύμβουλο του Αρχηγείου Στρατού επί χούντας και διευθυντή του γραφείου του Ι. Λαδά. Αρα, καμία έκπληξη δεν αποτελεί η μήνις του απέναντι σε ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, που απευθύνεται σε ελεύθερους ανθρώπους και όχι φασίστες ή φονταμενταλιστές.Αυτό που αποτελεί δυσάρεστη έκπληξη και είναι άκρως επικίνδυνο είναι η στάση της ελληνικής Δικαιοσύνης απέναντι στο μυθιστόρημα της Ερσης Σωτηροπούλου. Διότι δεν βρέθηκε απλώς δικαστής που έκανε δεκτή την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατά του βιβλίου, αλλά στο σκεπτικό του έβαλε και τα γυαλιά στον τόσο έμπειρο Κωνσταντίνο Πλεύρη, ξεπερνώντας τον σε ακροδεξιό και ηθικολογικό παραλήρημα.Βέβαια, η ιστορία δεν έληξε. Σήμερα κατατίθεται έφεση κατά της απόφασης και η υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει. Και μόνο, όμως, το μακροσκελέστατο κείμενο της απόφασης, διά χειρός του δικαστή Δημήτρη Γαβαλά, προκαλεί ανατριχίλες και στον πιο συντηρητικό αναγνώστη. Δεν αποτελεί απλώς υπεράσπιση της λογοκρισίας ενός έργου τέχνης, αλλά και αντιμετωπίζει την εκπαίδευση με τρόπο που θα τον ζήλευαν ο Χίτλερ και η Εκκλησία της εποχής της Ιεράς Εξέτασης.Ο Δημήτρης Γαβαλάς στην απόφασή του, αφού διαπιστώνει ότι το μυθιστόρημα της Ερσης Σωτηροπουλου «περιέχει σαφώς κείμενα πορνογραφικά και χυδαία» και «κάθε άλλο παρά παιδαγωγικό είναι», συνεχίζει σε πέντε πυκνογραμμένες, χειρόγραφες σελίδες να παραδίδει μαθήματα περί παιδαγωγικής και τέχνης (όπως τονίζει, άλλωστε, πριν γίνει δικαστής ήταν καθηγητής Κοινωνιολογίας), αλλά και να παίρνει θέση σε όλα τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου (από τον φεμινισμό και το ασφαλιστικό μέχρι το Παλαιστινιακό και την οικολογία).Σταχυολογούμε:Περί παιδικής λογοτεχνίας και σχολικών βιβλιοθηκών: «Η παιδική λογοτεχνία αναφέρεται στις αγνές παιδικές ψυχές, που ο θεάνθρωπος Χριστός τις ανέδειξε σε πρότυπο για τους ενήλικες με τη θεϊκή ρήση του "εάν δεν γίνετε σαν τα παιδιά βασιλεία Θεού δεν θα κληρονομήσετε". Στις σχολικές βιβλιοθήκες δεν πρέπει να υπάρχουν απλώς λογοτεχνικά βιβλία, αλλά παιδαγωγικά βιβλία, που να συντελούν στην ηθική και πνευματική αγωγή των παιδιών».Περί απαγόρευσης και λογοκρισίας: «Η απαγόρευση ενός ασέμνου βιβλίου δεν αποτελεί πράξη λογοκρισίας, όπως δεν είναι λογοκρισία η οποιαδήποτε απαγόρευση στα παιδιά να διαβάζουν βιβλία που τα ωθούν σε άσχημες συνήθειες και κακές πράξεις, όπως ναρκωτικά, κλοπές, πορνεία κ.λπ.».Περί Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων: «Το ότι το βιβλίο αυτό έλαβε κάποιο κρατικό βραβείο, αυτό δεν σημαίνει τίποτε, άλλωστε δεν έλαβε βραβείο παιδαγωγικής, αλλά κάποιο βραβείο που μάλλον δεν τιμά τα μέλη της επιτροπής αυτής. Η χυδαιότητα, η βωμολοχία και η πορνογραφία δεν πρέπει ποτέ να βραβεύεται και κυρίως να κοσμεί τις σχολικές βιβλιοθήκες». Λίγο παρακάτω, όμως, ο κ. Γαβαλάς αλλάζει γνώμη (όλο το κείμενο είναι γεμάτο αντιφάσεις) και διευκρινίζει ότι «η Ερση Σωτηροπούλου μπορεί να είναι κατά τα λοιπά μια αξιόλογος συγγραφέας».Περί Πατρίδος - Θρησκείας - Οικογένειας: «Τα σχολικά βιβλία πρέπει να εμπνέουν στα παιδιά την ηθική αγνότητα, την αγάπη για τη θρησκεία και την πατρίδα, απαλλαγμένα όμως από πολιτικές και κομματικές ιδεολογίες και προκαταλήψεις, αφού άλλωστε η θρησκεία αφορά όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων και η αγάπη για την πατρίδα δεν κάνει πολιτικές διακρίσεις».Ο κ. Γαβαλάς δράττεται της ευκαιρίας και νοσταλγεί την εποχή «που η γυναίκα ασχολείτο κυρίως με την ανατροφή των παιδιών της», «οι σύζυγοι δεν χώριζαν», «με το εφάπαξ αγόραζες σπίτι, ενώ σήμερα δεν αγοράζεις ούτε την πόρτα του σπιτιού» και «τα παιδιά έτρωγαν σπιτικό φαγητό και φορούσαν στο σχολείο ποδιές». Κάνει επίσης αναφορές στη μάχη του Στάλινγκραντ, που αυτή μας έσωσε από τον Χίτλερ και «όχι οι αγγλοαμερικανοί, που στο άκουσμα της λέξεως "Γερμανοί" τρεπόντουσαν σε φυγή», υμνεί την Βασιλευομένη Δημοκρατία, που οδηγεί σε κράτη με «την καλύτερη κοινωνική πολιτική» και υμνεί την «Εστία» και τον «Ριζοσπάστη», γιατί δεν δημοσιεύουν «πορνογραφικές εκφράσεις και αισχρές φωτογραφίες»...Κι όλα αυτά τα πρωτοφανή και στα όρια του γελοίου για να διατάξει την απόσυρση ενός λογοτεχνικού βιβλίου από τις σχολικές βιβλιοθήκες.

ΕΡΣΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ (η συγγραφέας)
Γιατί τέτοιος φόβος για τις λέξεις;
«Πάλι οι Ταλιμπάν... Είναι μια εξωφρενική απόφαση που υποστηρίζεται από ένα τραγελαφικό κείμενο. Γιατί τέτοιος φόβος για τις λέξεις; Δεν υπάρχουν καλές και "βρώμικες" λέξεις. Πίσω από μια βιτρίνα ηθικοπλαστικών προθέσων κρύβεται μια κοινωνία συντηρητική και μικρόψυχη, που εξοστρακίζει τους φόβους της με το κυνήγι μαγισσών.Ο πρώτος αναγνώστης του "Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές" ήταν η κόρη μου, δεκατριών χρόνων τότε. Το διάβαζε κεφάλαιο με κεφάλαιο, ενώ γραφόταν, και ήθελα τη γνώμη της γιατί κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου είναι η Νίνα, ένα κορίτσι της ηλικίας της, ένα πλάσμα ζωντανό γεμάτο περιέργεια, που καταφέρνει να σπάσει τον κλοιό των "έτσι πρέπει" και "έτσι συνηθίζεται" για να βρει την προσωπική της φωνή».

Εμείναμεν, όπως έμεινεν ο Χατζημάρκος πέρσι!

Κυρίες και κύριοι, μιλώ αυτή τη στιγμή με το συμβούλιο υδατοπρομήθειας Λευκωσίας.
- Ναι, ναι, μάλιστα. Ου μα ήντα έξυπνη ιδέα, σιορ…
- ΟΚ! Θα το μεταφέρω στους Παραδεισιώτες, μεν ανησυχείτε.

Που λαλείτε είπαν μου από την υδατοπρομήθεια ακόμα ένα τρικ (μετά που τζείνο της προηγούμενης εβδομάδας, βλ. μπάνιο μια φορά την εβδομάδα), για να κάνουμε οικονομία στο νερό. Είπαν μου να μεν συναφέρνουμε λέξεις ή εκφράσεις, που παραπέμπουν στην έννοια του ύδατος, για να μεν μας δημιουργείται ασυνείδητα η ανάγκη να χρησιμοποιούμε νερό. Π. χ. δεν πρέπει να λαλούμεν: «επήε σσιονοτός, ελούθη του κλαμάτου, επήρεν τον ο ποταμός» τζαι άλλα πολλά…

Ρε σεις, σοβαρευτείτε! Δεν έχουμε νερό! Ούτε σταγόνα! Φρόντισαν για αυτό τα, ανά την Κύπρο πλην Πάφου, συμβούλια υδατοπρομήθειας. Γιατί με ποιόν να τα βάλω εγώ, κυρία μου; Με τον Κύριο ή με τη συννεφούλα, που δεν μας κάνει την τιμή να βρέξει; Είμαστε ένα κράτος, η Κυπριακή «μπανανία», στον 21ο αιώνα και στηριζόμαστε ακόμα στη διάθεση της συννεφούλας! Ακόμα λίγο θα γίνουμε Ινδιάνοι, κυρία μου! Ναι, όπως το ακούτε! Ινδιάνοι! Θα βάλουμε και φτερά και θα χορεύουμε τον χορό της βροχής! Μήπως μας λυπηθεί η συννεφούλα και βρέξει! Ούτε μια μονάδα αφαλάτωσης δεν κατάφερε να δημιουργήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Ούτε μια ολοκληρωμένη μελέτη αντιμετώπισης της επερχόμενης δύσκολης κατάστασης όσο αφορά στο υδατικό. Τόσα χρόνια, βρε άχρηστοι, και δεν προνοήσατε για το αύριο. Το μόνο που ξέρατε καλά ήταν να χαρακτηρίζετε όσους τολμούσαν να διαφωνούν μαζί σας «ναιναίκους» και «εκπροσώπους της Τουρκίας». Τώρα τι να κάνει ο κόσμος; Δεν έχει νερό! Ούτε για να πιει, ούτε για να φροντίσει τον χώρο του για λόγους υγιεινής. Μπαίνεις να κάνεις μπάνιο και μένεις με τη σαπουνάδα, κυρία μου. Για γέλια και για κλάματα η κατάσταση. Υπάρχουν όμως και ανάγκες σοβαρές. Τι γίνεται με τα νοσοκομεία, τους οίκους ευγηρίας, τα σπίτια των ανθρώπων με σοβαρά προβλήματα υγείας; Έχουμε φτάσει σε οριακό σημείο. Η λύση δεν είναι να κόψουν το νερό. Αυτό δεν λύνει το πρόβλημα, γιατί δεν αυξάνει το νερό! Πρέπει επειγόντως να χαραχτεί ενιαία στρατηγική αντιμετώπισης του υδατικού προβλήματος. Να ληφθούν μέτρα αμέσως, να εξεταστούν όλες οι πιθανές λύσεις για άμβλυνση του σοβαρού αυτού προβλήματος, με γνώμονα το συμφέρον του πολίτη. Όχι υπερβολές για τους τύπους. Δεν θα αυξηθούν οι ποσότητες του νερού αν μπούμε στο μπάνιο και μείνουμε με τη σαπουνάδα, ούτε αν πληρώνουμε υδροφόρες να μας μεταφέρουν νερό στο σπίτι. Κάντε κάτι, βρε άχρηστοι, που αυτοαποκαλείστε και «υπεύθυνοι», γιατί… διψάμε!

Τζαι που σφίξουν οι πυράες ακόμα…

Εθνική Ελλάδος… ντόπα!

Τι λοιπόν; Φταίνε οι Κινέζοι αν βρέθηκαν ντοπαρισμένοι οι αθλητές της ελληνικής εθνικής ομάδας άρσης βαρών; Αυτό το πράμα σηκώνει απονομή βραβείου από το Αλ Τσαντίρι! Βραβείο Παπαρίων: «η καλύτερη μετάθεση ευθυνών»! Κυρία μου, δεν φταίνε οι Κινέζοι για τα χάλια των Ελλήνων και δη και των ανθρώπων, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι τιμούν τον Ελληνισμό και αναδεικνύουν την ευγενή άμιλλα στον αθλητισμό. Και καλά πες πως ήθελαν οι Κινέζοι να σαμποτάρουν τη συμμετοχή της Ελλάδας σε μια κορυφαία αθλητική διοργάνωση, όπως οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου. «Μπούρδες», προφάσεις εν αμαρτίαις είναι αυτά, αλλά ας τα δεχτούμε ως μια απλή υπόθεση εργασίας. Εσύ, ο υπεύθυνος της εθνικής ομάδας, παίρνεις στα τυφλά όποιο σκεύασμα σου παραδώσει ο οποιοσδήποτε και το χορηγείς στους αθλητές σου; Έτσι στα τυφλά, χωρίς να προσέξεις τι παραλαμβάνεις; Συγγνώμη κιόλας, αλλά αν αυτό είναι αλήθεια, είσαι ο πιο μεγάλος «κόπανος»! Είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα εστιατόριο, να παραγγέλλεις κοκκινιστό, να σου φέρνουν κρέας σάπιο και να το τρως σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Γιατί παίζετε με τη νοημοσύνη των πολιτών, κύριέ μου; Δεν είμαστε ηλίθιοι, δεν είμαστε βλάκες να πιστεύουμε ακόμα σε θεωρίες ύποπτων ραδιουργιών. Οι θεωρίες συνομωσίας, τις οποίες προωθείτε, δεν μας πείθουν. Αυτή η υπόθεση, η οποία εκθέτει όλους μας, και ως πολιτεία και ως άτομα, πρέπει να διαλευκανθεί αμέσως και οι υπεύθυνοι να οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Πρέπει η πολιτεία, η ελληνική κυβέρνηση να επιφέρει βασικές θεσμικές τομές στο όλον σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας των αθλητικών δομών της Ελλάδας. Να μην υπάρχει πια ούτε παραθυράκι, ούτε πόρτα, για να δραστηριοποιούνται «λαμόγια» και να κτίζονται προσωπικές στρατηγικές στον χώρο του αθλητισμού και δη και του πρωταθλητισμού. Χάθηκαν, στ’ αλήθεια, οι ωραίες στιγμές, όταν η παρέα πήγαινε στο γήπεδο να παίξει μπάλα ή καλαθόσφαιρα; Χάθηκαν; Χάθηκε, στ’ αλήθεια, το όνειρο του ευγενούς αγώνα του Πύρου Δήμα; Δηλαδή, δεν θα ξανακλάψουμε από περηφάνια και συγκίνηση, όταν θα παιανίζει ο εθνικός ύμνος και θα κυματίζει η ελληνική σημαία στο υψηλότερο βάθρο κορυφαίων αθλητικών διοργανώσεων;

«Ο κόμης Μανάβιτς»

Ο όμιλος Τερψιχορίας του Πανεπιστημίου Κύπρου παρουσίασε το διήμερο 8 και 9 Απριλίου 2008 τη μουσικοθεατρική παράσταση «ο κόμης Μανάβιτς», της Αντιγόνης Ιωαννίδου, σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Βοσκαρίδου. Το έργο «ο κόμης Μανάβιτς», μέσα από το χιούμορ και τις σατιρικές του κατευθύνσεις, στηλιτεύει την υποκρισία και την κακοήθεια της σύγχρονης αστικής νομενκλατούρας. Της καθεστηκυίας τάξης, η οποία στηρίζει και στηρίζεται στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό, στα μεγάλα λόγια, τους ψεύτικους τίτλους ευγενείας και στην ηδονή της εξουσίας, η οποία περιφρονεί, χλευάζει τον μέσο άνθρωπο.
«Αν μπορούσαμε να δούμε την ζωή μας και την καθημερινότητά μας ως θεατές, θα μπορούσαμε άραγε να καταλάβουμε πόσο γελοίοι φαινόμαστε; Σε ποιο σημείο σήψης έχει φτάσει η κοινωνία μας; Κι όμως θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση των χαρακτήρων. Σε μια κοινωνία τηλεορασο-κρατούμενη είμαστε σκλάβοι των προτύπων αυτών είτε βρισκόμαστε μέσα στο χαζοκούτι, είτε μπροστά απ’ αυτό. Θλιβερό και ταυτόχρονα άκρως χιουμοριστικό». (Κατερίνα Βοσκαρίδου)
Υπόθεση του έργου: η ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις για ένα ζευγάρι μεσηλίκων μανάβηδων, που μέχρι τότε ζούσαν ήσυχα σε μια γωνία της πόλης. Ξαφνικά και άθελά τους βρίσκονται μπλεγμένοι στα πανούργα σχέδια του βασιλιά και των συμβούλων του. Πολύ γρήγορα ο «δαίμων της ματαιοδοξίας» άρχισε τη δουλειά του! Αρχίζουν και οι μανάβηδες να πείθουν τον εαυτό τους ότι είναι και αυτοί μέλη της «υψηλής κοινωνίας». Ο κόσμος των κοσμικών, των celebrities, του χρήματος και της εξουσίας ανοίγει τας αγκάλας του, για να τους υποδεχτεί. Ο κόσμος του περιττού και της αργίας, της επίδειξης, της βιτρίνας και μόνο, της αβάσταχτης κενότητας. Οι μανάβηδες προσπαθώντας να ανταποκριθούν σε ρόλους και στερεότυπα, που δεν γνωρίζουν πέφτουν από γκάφα σε γκάφα. Μέχρι που η «αριστοκρατία» αποκαλύπτει την αλήθεια γι’ αυτούς. Και τότε για φανταστείτε την αντίδρασή της…
Ο ΑΓΙΟΣ στήριξε και θα συνεχίσει να στηρίζει τέτοιες αξιόλογες πολιτιστικές δραστηριότητες. Έτσι απλά και ωραία. Με τη δύναμη της νεανικής ματιάς, της αυστηρής, της κριτικής, της ρηξικέλευθης. Φοιτητές και φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Κύπρου έδωσαν ζωντάνια σε ένα έργο διαχρονικής εμβέλειας, τα μηνύματα του οποίου πρέπει να αφουγκραστούμε. Η τρικυμισμένη συνείδηση των 20 χρόνων, η αυστηρή νεανική ματιά έδωσαν ένα άλλο αέρα στη θεατρική αυτή παράσταση. Χάρηκα πολύ όταν είδα νέους ανθρώπους, αλλά και μεγαλυτέρους να σηκώνονται από τον καναπέ, να βγαίνουν από τα clubs και να έρχονται στο θέατρο. Αυτό μου άρεσε… Κάθε έναυσμα για σκέψη και προβληματισμό σε μια εποχή αποθέωσης της βλακείας και των τύπων της «καλής κοινωνίας» είναι ελπίδα…

Υ.Γ.Οι συμμετέχοντες στην παράσταση: Στάλω Περικλέους, Έλενα Κτίστη, Ευθυμία Προική, Θωμάς Κωστή, Μελίνα Πέτρου, Γιώργος Παντελεήμων Κουτσοδόντης, Μιχάλης Φιλιππάκης, Αντιγόνη Γεωργίου, Στέλιος Μιχαηλίδης, Παναγιώτης Μιλτιάδους, Πόλυς Τρακοσιής, Μαρία Παπαντωνίου, Γιώτα Ευδοκίμου, Μαρία Σωφρονίου, Κουλιάνα Αναστασίου, Πέτρος Μιχαήλ, Μαριλένα Κασάπη, Μαρίνα Έλληνα, Ηλίας Χαλντούπης.

Όταν η Ιστορία γίνεται «μακακία»…

Πάλι ατάκα από τον Λάκη Λαζόπουλο θα πάρω. Τι να γίνει; Ο Λάκης μας έχει γίνει απαραίτητος πια. Ο Μακάκα είναι ένα διάσημο, μέσω του Αλ Τσαντίρι, όν. Και κάνει ό,τι οι πλείστοι δημόσιοι υπάλληλοι, να πούμε; «Την παίζει», κυρία μου. Μην κοκκινίζεις! «Την παίζει» ελεύθερα και ωραία! Ζώον είναι ό,τι γουστάρει κάνει. Το θέμα όμως, το οποίο απασχολεί τον ΑΓΙΟ είναι αν ο Μακάκα είναι και ιστορικός. Ναι, ναι καλά ακούσατε. Αναδιατυπώνω το ερώτημα: είναι ο Μακάκα ιστορικός; Με άλλα λόγια τι γίνεται όταν η ιστορία καταντά «μακακία»; Να το κάνω πιο λιανά; Αυτό το εξάμηνο παρακολουθώ στο UCY μια σειρά πανεπιστημιακών παραδόσεων με βασικό θέμα το κυπριακό πρόβλημα. Το τι «παπάρες» ακούγονται σε αυτό το μάθημα δεν μπορείτε να φανταστείτε. Από «ιστορικούς», «επιστήμονες» όπως οι ίδιοι αποκαλούν τον εαυτό τους, ακούγονται πράγματα και θάματα, τα οποία δεν υποστηρίζονται καν από τα γεγονότα. Να με συγχωρεί κιόλας η αφεντιά τους, αλλά «την παίζουν» όλη τη νύχτα; Που τα βρίσκουν και τα λένε, κυρία μου; Εκτοξεύουν τις άσφαιρες θεωρίες τους, διαβάζουν τα γεγονότα ανάποδα και έπειτα θεωρούν και δυστυχώς, θεωρούνται και από άλλους αυθεντίες. ΕΛΕΟΣ! Η συζήτηση ξεκινά ηπίως. Αλλά στην πορεία οι τόνοι ανεβαίνουν. Και δεν φτάνει που οι τόνοι ανεβαίνουν, θέλουν να μιλούν μόνο αυτοί. Να μην ακουστεί ο αντίλογος, να «σκάσει» ο αντιφρονούντας, να κάνει «τουμπεκί» την άποψή του γιατί απάδει προς τις απόψεις αυτών, που είναι γνωστές αυθεντίες. Γιατί, κύριέ μου, τι είναι η ιστορία; Είναι μια τσίχλα, που τη μασάει ο καθένας, όπως θέλει. Και αυτές οι αυθεντίες, οι κορυφαίοι επιστήμονες, ως γνωστό, έχουν ψάξει το θέμα: ηδονίζονται να ξαπλώνουν την ιστορία στην κλίνη του Προκρούστη, να την κόβουν και να τη ράβουν κατά τις επιθυμίες αυτών και των κομματικών τους αφεντικών. Πότε επιτέλους, θα ωριμάσουμε ως άτομα και ως λαός και να κάτσουμε με συναίσθηση ευθύνης, νηφάλια να σκεφτούμε πόσο κακό κάνουμε όταν σκοτώνουμε την κριτική σκέψη στο βωμό της εξυπηρέτησης των κομματικών συμφερόντων της πολιτικής παράταξης, στην οποία ανήκουμε; Παιδιά, μια συμβουλή: δεν αξίζει να δηλητηριάσουμε τις ψυχές των παιδιών μας, των ερχόμενων γενεών με υποκειμενικές και ιδιοτελείς θεωρήσεις ιστορικών γεγονότων, μόνο και μόνο για να «σκοράρει» το κόμμα μας πόντους στις εκλογικές αναμετρήσεις. Πάρτε το χαμπάρι, επιτέλους.
Υ.Γ.
Όταν ο ΑΓΙΟΣ αποκτήσει σε ηλεκτρονική μορφή το άρθρο ενός νεαρού – είναι δεν είναι 23 ετών – ανερχόμενου πολιτικού επιστήμονος, του Παύλου Ιακώβου, με τίτλο «Λάθη και ευθύνες για τις δικοινοτικές ταραχές στην Κύπρο», θα το αναρτήσει. Για να δουν κάποιοι ότι υπάρχουν και πραγματικοί επιστήμονες, και όχι μόνο «σφογγοκολάριοι» μιας κλειστής κομματικής «τσογλαναρίας»…

My secret combination… my “XEST” situation…

Πάλι πήρα ατάκα από τον Λάκη Λαζόπουλο. Μα έλα όμως που έχει δίκαιο, κυρίες και κύριοι. Πάντα εύστοχος και καυστικός ο Λάκης, μιλάει στις καρδιές όλων των Ελλήνων και όχι μόνο. Γιατί όλοι μας έχουμε βαρεθεί αυτή τη «σκατοκατάσταση». Γενικότερα μιλώ. Μα έλα, κυρία μου, τώρα σε παρακαλώ πολύ. Εδώ συμβαίνουν τόσα και τόσα γύρω μας και εμείς έχουμε μείνει ακόμα στις περισπούδαστες συζητήσεις περί Eurovision και άλλων τέτοιων θεμάτων. Είναι πρώτο θέμα συζήτησης στις ραδιοφωνικές εκπομπές των κυπριακών (και ελλαδικών φαντάζομαι) σταθμών. Ανοίγεις το ραδιόφωνο μετά τον κάματο, πνευματικό και σωματικό, μιας μέρας με την ελπίδα να ακούσεις κανένα άσμα, τη Γαλάνη, τη φωνάρα την Πρωτοψάλτη, Νταλάρα, Βασιλάρα Παπακωνσταντίνου κλπ κλπ κλπ, έστω και Χ’’ Γιάννη που λέει ο λόγος και το μόνο που ακούς είναι για την Καλομοίρα, την κάθε κακομοίρα, την κάθε ξιπασμένη, την κάθε αμόρφωτη, που τραγουδά και σαν «παπάκι». Και σου λένε ότι η «Ελλάδα ζει σε ρυθμούς Καλομοίρας». Τι “XEST” situation είναι αυτό; Ακούς live link να περιμένουν με στρωμένο κόκκινο χαλί και απέραντο χάλι (!) τον Κώστα Μαρτάκη. Grante προσωπικότης. Θα έφτανε με λιμουζίνα, υπήρχαν φωτογράφοι, για να απαθανατίσουν τη σκηνή και άλλες τέτοιες «παπάρες». Είναι σαν να μας έλεγαν ότι θα έρθει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας! ΕΛΕΟΣ. Δεν έχουμε άλλα θέματα, κύριέ μου, να ασχοληθούμε; Μα πρέπει να είμαστε “in”, λένε. Προσωπικά, για να το πω όπως μου βγαίνει, «χέστηκα» για το αν θα θεωρούμαι “in” ακούγοντας Μαρτάκη και Καλομοίρα. Εγώ επιμένω σε Πρωτοψάλτη και Παπακωνσταντίνου και ας με λένε «ξενέρωτο». Βαρέθηκα, αηδίασα, σιχάθηκα την κυριαρχία της εικόνας, των καθωσπρεπικών τύπων, των συμβάσεων, όλων αυτών που μας πνίγουν και μας πονάνε. Θέλω να ερωτευτώ βαθιά. Θέλω να αγαπήσω. Να ζήσω έναν έρωτα βαθύ, όχι μόνο για το μαλλί, όχι μόνο για το sexy look. Θέλω καρδιά, δεν θέλω ούτε πορτοφόλι, ούτε σώμα μόνο. Μπορώ; Θέλω να κάνω έρωτα στην παραλία μετά μουσικής, χωρίς να ακούω την κάθε κακομοίρα να τραγουδά. Μπορώ;

Υ.Γ.
ΑΓΙΟΣ αμήν, αμήν λέγει υμιν ότι ο έρως ο συγκλονιστικός και ουσιαστικός μπορεί να βρεθεί τελικά. Το λέω εξ ιδίας πείρας. Βρήκα τον άγγελό μου, χαίρομαι που κέρδισα μια τόσο ξεχωριστή καρδούλα…