Εύχομαι σε όλους και όλες σας καλές γιορτές. Υγεία, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία. Είθε ο νέος χρόνος να χαρίσει σε σας και τα αγαπημένα σας πρόσωπα ό,τι καλύτερο.
Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007
ΜΕΝΟΥ ΡΕΒΕΓΙΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες! Όλο λέω να φύγω, να κλείσω τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ προσωρινά της ραστώνης των εορτών ένεκα, να σας πω Χρόνια Πολλά, να το βουλώσω επιτέλους, μα μένω ακόμα εδώ. Κι όμως είμαι ακόμα εδώ! Με γιορτινά θέματα δεν μπορείτε να πείτε. Πιο γιορτινά δεν γίνεται. Μέχρι και προτάσεις ρεβεγιόν για τα Χριστούγεννα σας παραθέτω, κυρία μου. Και επειδή ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ μας είναι «γκλαμουράτος», «σεμνός και ταπεινός» στο δρόμο που χάραξε ο Κωστάκης ο Καραμανλής, επέλεξε ένα ειδικό μενού για σας. Μενού αρμόζον στη φτωχολογιά, κυρίες μου κα κύριοι. Γιατί δεν υπάρχει ακρίβεια στον τόπο μας και οι ταξικές αντιθέσεις έχουν αμβλυνθεί, όπως θα έλεγε ο Αλογοσκούφης ο Μέγας και ο Αντώνης Μιχαηλίδης (ο Υπουργός εμπορίου της Κυπριακής Δημοκρατίας) ο αχτύπητος!
Καρπάτσιο από φιλέτο Ελαφιού σε καφέ «Blue mountain» και Αστακού με Παρφαί Σελινόριζας και πράσινου Μήλου
Κονσομέ από ποικιλία άγριων Μανιταριών με Κάστανα και σπιτικά ζυμαρικά γεμιστά με Φουά Γκρα και Τρούφες
Μπαρμούνι γεμιστό με μους Αγκινάρας σε γλασαρισμένο κόκκινο Λάχανο και απαλή σάλτσα μουστάρδας Προβενσάλ
Σορμπέ Ροδιού με Τζίντζερ και φύτρες Ρόκας
Χήνα ψητή με ζαχαρωμένη κολοκύθα, πουτίγκα κυδωνιού και αρωματική σάλτσα από αγιορείτικο κρασί με ρόζ Γκρέηπφρουτ
Τάρτα «Shadows of blue» με γλυκό φυστίκι Αιγίνης και λικέρ Κράνας
Τριλογία από μους Σοκολάτας (γάλακτος-λευκής-πικρής) με φρούτα του δάσους σε τραγανό μπισκότο αμυγδάλου
Μινιαρντίς
Τιμή κατ’άτομο €90,00
Ικανοποιημένοι; Σας αρέσει το μενού; Και η τιμή ΟΚ ε; Πώς είπατε; Λίγα είναι. ΕΛΕΟΣ! Τρελαίνομαι, κυρία μου. Τρελαίνομαι όταν βλέπω και διαβάζω αυτά τα μενού, αυτές τις τιμές και δηλώσεις του τύπου: «στην Κύπρο δεν υπάρχει ακρίβεια»! Κύριε Υπουργέ, κύριε Μιχαηλίδη Αντώνιε πού ζείτε τέλος πάντων; Εδώ είναι η κυπριακή μπανανία. (και στην Ελλάδα το ίδιο είναι. Ας όψεται ο Αλογοσκούφης ο Μέγας!) Υπάρχουν και ταξικές αντιθέσεις, υπάρχει και φτώχεια και ανέχεια, υπάρχουν και άνθρωποι της βιοπάλης και του καθημερινού μόχθου. Ναι, Ναι, Αμήν, Αμήν λέγω υμίν, υπάρχουν και οι μεροκαματιάρηδες ακόμα σε αυτόν τον τόπο. Οι άνθρωποι, που παίρνουν σβάρνα τα κρεοπωλεία χωρίς να αγοράζουν τίποτα γιατί όλα είναι πανάκριβα σε αυτόν τον τόπο. Οι άνθρωποι με την καλή καρδιά, μα την άδεια τσέπη. Και μου κάνει εντύπωση κάθε φορά που ρωτάει ο δημοσιογράφος τον τυχαίο περαστικό: «Τι σημαίνουν για σας τα Χριστούγεννα;» και παίρνει για απάντηση αυτό: «Για μένα τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης. Χριστούγεννα σημαίνει επίσης έξοδα». Και απορώ, βρε παιδιά, πως συμβιβάζεται η «αγάπη» με τα «έξοδα». Για σκεφτείτε το λιγάκι. Μου τη σπάει, κυρίες μου και κύριοι, όταν βλέπω τους νεόπλουτους πλην ακόμα άξεστους Κυπρίους συμπολίτες μου να κατακλύζουν τα ρεβεγιόν στα πολυτελέστατα ξενοδοχεία. Για να νιώσουνε τι, παρακαλώ; Για να νιώσουνε «κάποιοι», οι «μεγάλοι», οι κόπανοι (συγχωρέστε την ταπεινή μου γλώσσα) της «υψηλής κοινωνίας» και της αρχοντοχωριάτικης «αριστοκρατικής γκλαμουριάς». Βρε δε μας παρατάτε λέω εγώ. Ψωνάρες! Ακριβώς αυτό είναι, φίλες και φίλοι! Ψωνάρες με φρου φρου και αρώματα. Πολιτικοί λαμόγια, ακαδημαϊκοί και αυτόκλητοι «πνευματικοί άνθρωποι», που παρασύρθηκαν από την ιλύ του πολιτισμού. Ε, λοιπόν να τον βράσω τον πολιτισμό σας. Εγώ επιλέγω την ζεστασιά της γειτονιάς. Τη θαλπωρή του τζακιού, του παραδοσιακού γλεντιού, της οικογενειακής σύναξης. Επιλέγω να ζήσω μακριά από την επιτήδευση στημένων στιγμών ευτυχίας. Επιλέγω να ζήσω αυθεντικά κάθε στιγμή και κάθε λεπτό με τους ανθρώπους που αγαπάω. Έτσι ήρεμα και απλά. Με την οικογένεια μου, τους φίλους μου, την αγαπημένη μου. Ήρεμα και απλά. Να νιώσω άνθρωπος και όχι ανδρείκελο.
Ω! Η βλακεία βγήκε παγανιά και πάλι! Σύσσωμη η βλακεία, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, κυρίες και κύριοι। Οι φοιτητικές παρατάξεις βλέποντας ότι πλησιάζει η μέρα των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο ξύπνησαν και άρχισαν τα γνωστά και μη εξαιρετέα «κολπάκια»: χριστουγεννιάτικοι χοροί, ρεβεγιόν, πάρτυ με όλους τους φίλους τους θα κάνουν, πάρτυ και θα χορεύουν ως το πρωί, συναυλίες και άλλα πολλά δεινά। Και όλα αυτά για να υποκλέψουν την ψήφο του φοιτητή। Προς το «ψηφοκαημένο αληταριό» του Πανεπιστημίου Κύπρου διαβιβάζει ο ΑΓΙΟΣ τα σέβη του। Αν θέλουνε η πρότασις του ΑΓΙΟΥ ισχύει: τους εισηγήθηκα παλαιότερα να βγω στο προαύλιο του UCY και να φυλάξω σκοπιά στα τραπεζάκια της βλακείας τους। Δεν είχα σκοπό να κάνω αυτήν τη θλιβερή παρέκβαση, που απάδει προς το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά όταν βλέπω τους εκπροσώπους της κομματικής «τσογλαναρίας» να προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τις γιορτινές αυτές μέρες, για να κερδίσουν ποσοστά και πόντους στον προεκλογικό αγώνα, τρελαίνομαι। Δεν είμαι αρνητικός απέναντι στην πολιτικοποίηση των νέων! Αλλά, άλλο η πολιτικοποίηση η κριτική και η υπεύθυνη και άλλο η μαζοποίηση της νεολαίας, με συνθήματα και κραυγές που πόρρω απέχουν από τον πολιτικό λόγο। Αφού, λένε βλακείες, κυρία μου. Σκέτες βλακείες! Θυμήθηκε ο άλλος μετά από 4 ½ χρόνια συγκυβέρνησης με τον Τάσσο ότι διαφωνούσε μαζί του σε όλα τα ζητήματα κορυφαίας πολιτικής αξίας. Και θέλει τώρα να χαράξει πολιτική ανθρωπιάς, λέει. Ο βερμπαλισμός στο αποκορύφωμά του. Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι; Τέρμα! Όχι τώρα αυτά! Τον άλλο χρόνο!
Κάτι τελευταίο και κλείσαμε για αυτόν τον χρόνο. Μια νουθεσία από τον ΑΓΙΟ. Αγαπήστε γιατί χανόμαστε! Πείτε το ρημάδι το «σ’ αγαπώ» μια φορά στην ζωή σας. Ειλικρινώς όμως. Και προς τον σωστό άνθρωπο ε! Προσέξτε τον άνθρωπο. Μιλήστε!
Καρπάτσιο από φιλέτο Ελαφιού σε καφέ «Blue mountain» και Αστακού με Παρφαί Σελινόριζας και πράσινου Μήλου
Κονσομέ από ποικιλία άγριων Μανιταριών με Κάστανα και σπιτικά ζυμαρικά γεμιστά με Φουά Γκρα και Τρούφες
Μπαρμούνι γεμιστό με μους Αγκινάρας σε γλασαρισμένο κόκκινο Λάχανο και απαλή σάλτσα μουστάρδας Προβενσάλ
Σορμπέ Ροδιού με Τζίντζερ και φύτρες Ρόκας
Χήνα ψητή με ζαχαρωμένη κολοκύθα, πουτίγκα κυδωνιού και αρωματική σάλτσα από αγιορείτικο κρασί με ρόζ Γκρέηπφρουτ
Τάρτα «Shadows of blue» με γλυκό φυστίκι Αιγίνης και λικέρ Κράνας
Τριλογία από μους Σοκολάτας (γάλακτος-λευκής-πικρής) με φρούτα του δάσους σε τραγανό μπισκότο αμυγδάλου
Μινιαρντίς
Τιμή κατ’άτομο €90,00
Ικανοποιημένοι; Σας αρέσει το μενού; Και η τιμή ΟΚ ε; Πώς είπατε; Λίγα είναι. ΕΛΕΟΣ! Τρελαίνομαι, κυρία μου. Τρελαίνομαι όταν βλέπω και διαβάζω αυτά τα μενού, αυτές τις τιμές και δηλώσεις του τύπου: «στην Κύπρο δεν υπάρχει ακρίβεια»! Κύριε Υπουργέ, κύριε Μιχαηλίδη Αντώνιε πού ζείτε τέλος πάντων; Εδώ είναι η κυπριακή μπανανία. (και στην Ελλάδα το ίδιο είναι. Ας όψεται ο Αλογοσκούφης ο Μέγας!) Υπάρχουν και ταξικές αντιθέσεις, υπάρχει και φτώχεια και ανέχεια, υπάρχουν και άνθρωποι της βιοπάλης και του καθημερινού μόχθου. Ναι, Ναι, Αμήν, Αμήν λέγω υμίν, υπάρχουν και οι μεροκαματιάρηδες ακόμα σε αυτόν τον τόπο. Οι άνθρωποι, που παίρνουν σβάρνα τα κρεοπωλεία χωρίς να αγοράζουν τίποτα γιατί όλα είναι πανάκριβα σε αυτόν τον τόπο. Οι άνθρωποι με την καλή καρδιά, μα την άδεια τσέπη. Και μου κάνει εντύπωση κάθε φορά που ρωτάει ο δημοσιογράφος τον τυχαίο περαστικό: «Τι σημαίνουν για σας τα Χριστούγεννα;» και παίρνει για απάντηση αυτό: «Για μένα τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης. Χριστούγεννα σημαίνει επίσης έξοδα». Και απορώ, βρε παιδιά, πως συμβιβάζεται η «αγάπη» με τα «έξοδα». Για σκεφτείτε το λιγάκι. Μου τη σπάει, κυρίες μου και κύριοι, όταν βλέπω τους νεόπλουτους πλην ακόμα άξεστους Κυπρίους συμπολίτες μου να κατακλύζουν τα ρεβεγιόν στα πολυτελέστατα ξενοδοχεία. Για να νιώσουνε τι, παρακαλώ; Για να νιώσουνε «κάποιοι», οι «μεγάλοι», οι κόπανοι (συγχωρέστε την ταπεινή μου γλώσσα) της «υψηλής κοινωνίας» και της αρχοντοχωριάτικης «αριστοκρατικής γκλαμουριάς». Βρε δε μας παρατάτε λέω εγώ. Ψωνάρες! Ακριβώς αυτό είναι, φίλες και φίλοι! Ψωνάρες με φρου φρου και αρώματα. Πολιτικοί λαμόγια, ακαδημαϊκοί και αυτόκλητοι «πνευματικοί άνθρωποι», που παρασύρθηκαν από την ιλύ του πολιτισμού. Ε, λοιπόν να τον βράσω τον πολιτισμό σας. Εγώ επιλέγω την ζεστασιά της γειτονιάς. Τη θαλπωρή του τζακιού, του παραδοσιακού γλεντιού, της οικογενειακής σύναξης. Επιλέγω να ζήσω μακριά από την επιτήδευση στημένων στιγμών ευτυχίας. Επιλέγω να ζήσω αυθεντικά κάθε στιγμή και κάθε λεπτό με τους ανθρώπους που αγαπάω. Έτσι ήρεμα και απλά. Με την οικογένεια μου, τους φίλους μου, την αγαπημένη μου. Ήρεμα και απλά. Να νιώσω άνθρωπος και όχι ανδρείκελο.
Ω! Η βλακεία βγήκε παγανιά και πάλι! Σύσσωμη η βλακεία, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, κυρίες και κύριοι। Οι φοιτητικές παρατάξεις βλέποντας ότι πλησιάζει η μέρα των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο ξύπνησαν και άρχισαν τα γνωστά και μη εξαιρετέα «κολπάκια»: χριστουγεννιάτικοι χοροί, ρεβεγιόν, πάρτυ με όλους τους φίλους τους θα κάνουν, πάρτυ και θα χορεύουν ως το πρωί, συναυλίες και άλλα πολλά δεινά। Και όλα αυτά για να υποκλέψουν την ψήφο του φοιτητή। Προς το «ψηφοκαημένο αληταριό» του Πανεπιστημίου Κύπρου διαβιβάζει ο ΑΓΙΟΣ τα σέβη του। Αν θέλουνε η πρότασις του ΑΓΙΟΥ ισχύει: τους εισηγήθηκα παλαιότερα να βγω στο προαύλιο του UCY και να φυλάξω σκοπιά στα τραπεζάκια της βλακείας τους। Δεν είχα σκοπό να κάνω αυτήν τη θλιβερή παρέκβαση, που απάδει προς το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά όταν βλέπω τους εκπροσώπους της κομματικής «τσογλαναρίας» να προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τις γιορτινές αυτές μέρες, για να κερδίσουν ποσοστά και πόντους στον προεκλογικό αγώνα, τρελαίνομαι। Δεν είμαι αρνητικός απέναντι στην πολιτικοποίηση των νέων! Αλλά, άλλο η πολιτικοποίηση η κριτική και η υπεύθυνη και άλλο η μαζοποίηση της νεολαίας, με συνθήματα και κραυγές που πόρρω απέχουν από τον πολιτικό λόγο। Αφού, λένε βλακείες, κυρία μου. Σκέτες βλακείες! Θυμήθηκε ο άλλος μετά από 4 ½ χρόνια συγκυβέρνησης με τον Τάσσο ότι διαφωνούσε μαζί του σε όλα τα ζητήματα κορυφαίας πολιτικής αξίας. Και θέλει τώρα να χαράξει πολιτική ανθρωπιάς, λέει. Ο βερμπαλισμός στο αποκορύφωμά του. Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι; Τέρμα! Όχι τώρα αυτά! Τον άλλο χρόνο!
Κάτι τελευταίο και κλείσαμε για αυτόν τον χρόνο. Μια νουθεσία από τον ΑΓΙΟ. Αγαπήστε γιατί χανόμαστε! Πείτε το ρημάδι το «σ’ αγαπώ» μια φορά στην ζωή σας. Ειλικρινώς όμως. Και προς τον σωστό άνθρωπο ε! Προσέξτε τον άνθρωπο. Μιλήστε!
Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007
ΑΗ – ΒΑΣΙΛΗΣ (ΜΑΓΓΙΝΑΣ)
Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) έρχεται και δεν μας καταδέχεται ααααπό, από το Μαξίμου… Έρχεται πάνω σε ινδικό χαλί (ή μήπως χάλι;). Ένα μοντέρνο ενισχυμένο χαλί, με turbo μηχανές και για σήμα του έχει τους κύκλους. Καταλάβατε; Μόνο αυτός μπορεί να σώσει την Ολυμπιακή. Είναι αυτός, «ο οίστρος, η αλογόμυγα», που ‘λεγε και ο Βύρων, αυτός η διάδοχος κατάσταση της εκφυλιζόμενης Ολυμπιακής. Αυτός, ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) θα σώσει την Ολυμπιακή. Άλλωστε, το πρώτο δώρο θα το πάει σε ένα καλό παιδί. Στον Κωστή Χατζιδάκι. Ήτανε καλό παιδί και την επόμενη χρονιά θα δώσει ρέστα! Ολυμπιακή σε ‘φαγε! Κωστή, παιδί μου, εσύ που ξέρεις να βλέπεις ανθρώπους και όχι αριθμούς, πήρες πρώτος από τον Άγιο Βασίλη (Μαγγίνα) το καλύτερο δώρο: πήρες – αν όχι κακό της κεφαλής σου – το μήνυμα. Το μήνυμα ότι δεν μπορεί, ρε γαμώτο, την όποια μεταρρύθμιση να την πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης αυτού του τόπου. Ότι δεν μπορεί, ρε γαμώτο, το ξεπούλημα του κρατικού αποθεματικού και των κρατικών υπηρεσιών σε ιδιωτικά συμφέροντα να βαφτίζεται υπηρεσία προς τους πολλούς. Και όποιος – βλέπε οι εργαζόμενοι της Ολυμπιακής – παλεύει για τα δίκια του να γίνεται «ο μικρός» και «ο λίγος» αυτού του τόπου. Κωστή, εσύ που ξέρεις να κοιτάς πίσω απ’ τους αριθμούς τους ανθρώπους, πάρε το μήνυμα του Αγίου Βασίλη (Μαγγίνα), γιατί κάποτε οι αριθμοί – άνθρωποι ξεσπούν κιόλας.
Αλλά γιορτές έρχονται και δώρα φέρνει ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) σε όλα τα καλά παιδιά. Ήδη στάθμευσε το Ινδικό χαλί του στο «αναψυκτήριο» στο Κορωπί, κατέβασε κάτι Ινδούς μόνο ως «φυσική παρουσία» και έφυγε να πάει να μοιράσει τα δώρα του. Που ‘σαι μητέρα Τερέζα να δεις τους συνεχιστές σου. Τι φιλάνθρωπος αυτός ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας), βρε παιδί μου! Άστεγοι των Αθηνών, πτωχοί συνταξιούχοι, άνεργοι επιστήμονες και ανασφάλιστοι εργαζόμενοι πάσης Ελλάδος στου Μαγγίνα στο Κορωπί. Ένα σπίτι φιλόξενο σας περιμένει. Και εκεί θα είστε μόνο ως «φυσική παρουσία». Ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) σε σας φέρνει αυτό, το πρώτο δώρο. Τι λέτε, ρε σεις; Είναι αυθαίρετο το σπίτι στο Κορωπί; Τιιιιιιιι; Θα το γκρεμίσετε; Ρε σεις, που σας πληρώνει ο ελληνικός λαός και τον δουλεύετε, πάψτε. Τόσα και τόσα αυθαίρετα νομιμοποιήσατε. Αυτό θα χαλάσετε; Αυτού του καλού και φιλάνθρωπου Αγίου Βασίλη (Μαγγίνα); Shame on you.
Μα έχει και άλλα καλά παιδιά σε τούτον τον τόπο. Και ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) περνάει τώρα στου Μαξίμου τη γωνίτσα, στον Κωστάκη της Νατάσας τα δώρα του να φέρει. Και στον Θόδωρο. Αχ αυτός ο Θόδωρος. Τι λέγειν, τι ευφράδεια, τι έξυπνα σχόλια – «είναι κακό να είναι κανείς φιλάνθρωπος» - ούτε να δημοσιογράφος να ήσουνα, βρε Θόδωρε! Και στον Αγγέλου και τον Ι. Ανδριανό θα φέρει δώρα ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας). Και στον Λευτέρη στη Ρηγίλλης. Τρέχουν τα παιδιά να διαχειριστούν τις κρίσεις. Με τέτοια κυβέρνηση το βλέπω το εγκεφαλικό τους. Και στον Γιωργάκη Α. Παπανδρέου, που κάνει τώρα την εκατοστή νέα αρχή στη Χαριλάου Τρικούπη παρέα με Πάγκαλο και Πολυζωγόπουλο, θα πάρει δώρα ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας). Όλα τα λαμόγια – εεεε τα καλά παιδιά ήθελα να πω – θα πάρουνε δώρα. Κύριε Καραμανλή, από τα σεμνά και ταπεινά, φτάσατε στα τρελά και παλαβά! Η κυβέρνησή σας, κύριε Καραμανλή, αυτήν που εσείς θελήσατε να στηρίξετε πάνω σε ισορροπίες ανισόρροπων κομματικών συσχετισμών δυνάμεως, αυτή η κυβέρνηση αντί να παράγει έργο, παράγει σκάνδαλα. Και τρέχετε κατόπιν να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα και να διαχειριστείτε επικοινωνιακά την εικόνα και το προφίλ. Να σας το πω με παρρησία: βαρεθήκαμε πια την εικόνα. Βαρεθήκαμε τις επικοινωνιακές τακτικές. Όχι άλλο πια. Φτάνει. Ασχοληθείτε και λίγο με τα προβλήματα του κόσμου. Αφουγκραστείτε τις έγνοιες του. Και προς Θεού μην επιτίθεστε άλλο στα πενιχρά εισοδήματα του Έλληνα φορολογούμενου. Ξέρετε πόσο πάει η γαλοπούλα και το αρνάκι για το χριστουγενιάτικο τραπέζι; Ξέρετε ότι ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα; Αν θέλετε ταμεία βιώσιμα φέρτε πίσω τα κλεμμένα λεφτά, που και σεις και το ΠΑΣΟΚ φάγατε. Φέρτε πίσω τα κλεμμένα, κύριε Πρωθυπουργέ και σεβαστείτε, επιτέλους, τους ανθρώπους της βιοπάλης, που όλη τους τη ζωή αγωνίζονται και το μόνο που ζητάνε είναι μια σύνταξη αξιοπρέπειας, γάμω το κέρατό μου. Μια σύνταξη αξιοπρέπειας. Κάντε κάτι, κύριε Πρωθυπουργέ. Όχι μόνο μάσα και κατά τα άλλα σεμνά και ταπεινά. Είστε πρωθυπουργός, δεν είστε τουρίστας! Τουρίστας αφήστε να είναι ο κ. Γιωργάκης Α. Παπανδρέου. Και άμα γίνει πρωθυπουργός, εγώ θα γίνω πρύτανης στο Harvard. Κύριε Παπανδρέου, ωριμάσατε πάντως. Και νέες λεξούλες άκουσα στην έκθεση ιδεών, που αραδιάζετε κάθε βράδυ και τη βαφτίζετε σύγχρονο πολιτικό λόγο και πολιτική πρόταση για μια νέα αρχή. Έτσι είναι ο οργανωμένος και μεστός πολιτικός λόγος, ο οποίος θα δίνει λύσεις στα προβλήματα των πολιτών; Γεμάτος «θα» και «θα» και «θα»; Έκθεση ιδεών με ωραίες λεξούλες; Τα συγχαρητήριά μας στον κ. Ραγκούση πάντως, που φανταζόμεθα ότι σας βοηθά στη σύνταξη των εκθέσεών σας, κύριε Παπανδρέου. Έτσι θα δείξετε στον λαό τον άλλο δρόμο, κύριε Παπανδρέου; Αοριστολογείτε και θα το πληρώσετε, κύριε Γ.Α.Π. Ο γιαλός δεν είναι στραβός, εσείς στραβά αρμενίζετε, κύριε Γ.Α.Π.
Τελικά η μόνη που θα χαρεί τα δώρα της είναι η κ. Φάνη Πάλλη Πετραλιά. Και πάλι η Πάλλη Υπουργός. Μόνο που δεν ξέρω αν πρέπει μαζί με τα σέβη μου να διαβιβάσω συγχαρητήρια ή συλλυπητήρια, όπως λέγει και ο Αλογοσκούφης ο Μέγας. Ίδομεν! Όσο για τον κ. Μαγγίνα το σχόλιο έρχεται δια στόματος Κώστα Καραμανλή: «λαγός τη φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του»! Τίποτα άλλο!
Καλά Χριστούγεννα και ας ελπίσουμε μαλακά να μας ‘ρθει το νέο έτος… Μαλακά, πιο μαλακά, να μας πηδ***** πιο μαλακά…
Αλλά γιορτές έρχονται και δώρα φέρνει ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) σε όλα τα καλά παιδιά. Ήδη στάθμευσε το Ινδικό χαλί του στο «αναψυκτήριο» στο Κορωπί, κατέβασε κάτι Ινδούς μόνο ως «φυσική παρουσία» και έφυγε να πάει να μοιράσει τα δώρα του. Που ‘σαι μητέρα Τερέζα να δεις τους συνεχιστές σου. Τι φιλάνθρωπος αυτός ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας), βρε παιδί μου! Άστεγοι των Αθηνών, πτωχοί συνταξιούχοι, άνεργοι επιστήμονες και ανασφάλιστοι εργαζόμενοι πάσης Ελλάδος στου Μαγγίνα στο Κορωπί. Ένα σπίτι φιλόξενο σας περιμένει. Και εκεί θα είστε μόνο ως «φυσική παρουσία». Ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) σε σας φέρνει αυτό, το πρώτο δώρο. Τι λέτε, ρε σεις; Είναι αυθαίρετο το σπίτι στο Κορωπί; Τιιιιιιιι; Θα το γκρεμίσετε; Ρε σεις, που σας πληρώνει ο ελληνικός λαός και τον δουλεύετε, πάψτε. Τόσα και τόσα αυθαίρετα νομιμοποιήσατε. Αυτό θα χαλάσετε; Αυτού του καλού και φιλάνθρωπου Αγίου Βασίλη (Μαγγίνα); Shame on you.
Μα έχει και άλλα καλά παιδιά σε τούτον τον τόπο. Και ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας) περνάει τώρα στου Μαξίμου τη γωνίτσα, στον Κωστάκη της Νατάσας τα δώρα του να φέρει. Και στον Θόδωρο. Αχ αυτός ο Θόδωρος. Τι λέγειν, τι ευφράδεια, τι έξυπνα σχόλια – «είναι κακό να είναι κανείς φιλάνθρωπος» - ούτε να δημοσιογράφος να ήσουνα, βρε Θόδωρε! Και στον Αγγέλου και τον Ι. Ανδριανό θα φέρει δώρα ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας). Και στον Λευτέρη στη Ρηγίλλης. Τρέχουν τα παιδιά να διαχειριστούν τις κρίσεις. Με τέτοια κυβέρνηση το βλέπω το εγκεφαλικό τους. Και στον Γιωργάκη Α. Παπανδρέου, που κάνει τώρα την εκατοστή νέα αρχή στη Χαριλάου Τρικούπη παρέα με Πάγκαλο και Πολυζωγόπουλο, θα πάρει δώρα ο Άγιος Βασίλης (Μαγγίνας). Όλα τα λαμόγια – εεεε τα καλά παιδιά ήθελα να πω – θα πάρουνε δώρα. Κύριε Καραμανλή, από τα σεμνά και ταπεινά, φτάσατε στα τρελά και παλαβά! Η κυβέρνησή σας, κύριε Καραμανλή, αυτήν που εσείς θελήσατε να στηρίξετε πάνω σε ισορροπίες ανισόρροπων κομματικών συσχετισμών δυνάμεως, αυτή η κυβέρνηση αντί να παράγει έργο, παράγει σκάνδαλα. Και τρέχετε κατόπιν να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα και να διαχειριστείτε επικοινωνιακά την εικόνα και το προφίλ. Να σας το πω με παρρησία: βαρεθήκαμε πια την εικόνα. Βαρεθήκαμε τις επικοινωνιακές τακτικές. Όχι άλλο πια. Φτάνει. Ασχοληθείτε και λίγο με τα προβλήματα του κόσμου. Αφουγκραστείτε τις έγνοιες του. Και προς Θεού μην επιτίθεστε άλλο στα πενιχρά εισοδήματα του Έλληνα φορολογούμενου. Ξέρετε πόσο πάει η γαλοπούλα και το αρνάκι για το χριστουγενιάτικο τραπέζι; Ξέρετε ότι ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα; Αν θέλετε ταμεία βιώσιμα φέρτε πίσω τα κλεμμένα λεφτά, που και σεις και το ΠΑΣΟΚ φάγατε. Φέρτε πίσω τα κλεμμένα, κύριε Πρωθυπουργέ και σεβαστείτε, επιτέλους, τους ανθρώπους της βιοπάλης, που όλη τους τη ζωή αγωνίζονται και το μόνο που ζητάνε είναι μια σύνταξη αξιοπρέπειας, γάμω το κέρατό μου. Μια σύνταξη αξιοπρέπειας. Κάντε κάτι, κύριε Πρωθυπουργέ. Όχι μόνο μάσα και κατά τα άλλα σεμνά και ταπεινά. Είστε πρωθυπουργός, δεν είστε τουρίστας! Τουρίστας αφήστε να είναι ο κ. Γιωργάκης Α. Παπανδρέου. Και άμα γίνει πρωθυπουργός, εγώ θα γίνω πρύτανης στο Harvard. Κύριε Παπανδρέου, ωριμάσατε πάντως. Και νέες λεξούλες άκουσα στην έκθεση ιδεών, που αραδιάζετε κάθε βράδυ και τη βαφτίζετε σύγχρονο πολιτικό λόγο και πολιτική πρόταση για μια νέα αρχή. Έτσι είναι ο οργανωμένος και μεστός πολιτικός λόγος, ο οποίος θα δίνει λύσεις στα προβλήματα των πολιτών; Γεμάτος «θα» και «θα» και «θα»; Έκθεση ιδεών με ωραίες λεξούλες; Τα συγχαρητήριά μας στον κ. Ραγκούση πάντως, που φανταζόμεθα ότι σας βοηθά στη σύνταξη των εκθέσεών σας, κύριε Παπανδρέου. Έτσι θα δείξετε στον λαό τον άλλο δρόμο, κύριε Παπανδρέου; Αοριστολογείτε και θα το πληρώσετε, κύριε Γ.Α.Π. Ο γιαλός δεν είναι στραβός, εσείς στραβά αρμενίζετε, κύριε Γ.Α.Π.
Τελικά η μόνη που θα χαρεί τα δώρα της είναι η κ. Φάνη Πάλλη Πετραλιά. Και πάλι η Πάλλη Υπουργός. Μόνο που δεν ξέρω αν πρέπει μαζί με τα σέβη μου να διαβιβάσω συγχαρητήρια ή συλλυπητήρια, όπως λέγει και ο Αλογοσκούφης ο Μέγας. Ίδομεν! Όσο για τον κ. Μαγγίνα το σχόλιο έρχεται δια στόματος Κώστα Καραμανλή: «λαγός τη φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του»! Τίποτα άλλο!
Καλά Χριστούγεννα και ας ελπίσουμε μαλακά να μας ‘ρθει το νέο έτος… Μαλακά, πιο μαλακά, να μας πηδ***** πιο μαλακά…
«Στο Ιράκ ερχόμαστε χωρίς λόγο αντιμέτωποι με το θάνατο»
Κάτι που έπρεπε να είχε αναρτηθεί από τον ΑΓΙΟ εδώ και αρκετό καιρό. Αναρτάται στη στήλη τώρα, για να στείλει ένα μήνυμα. Ότι ο πόλεμος, τον οποίο εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα και σε καμία περίπτωση δεν υπηρετεί τα δίκαια της ανθρωπότητας και δεν προασπίζει την ασφάλεια του πλανήτη. Και τώρα που πλησιάζει το νέο έτος, το 2008 πρέπει όλοι μας να ανοίξουμε τα αυτιά και τα μάτια της ψυχής και να ακούσουμε τις φωνές που ψηλάφησαν τον ανθρώπινο πόνο και άγγιξαν στην οριακή στιγμή τον θάνατο… Να αφουγκραστούμε, να νιώσουμε και να κάνουμε κάτι επιτέλους. Μια φωνή πληγώνει τη σιωπή…
ΑΓΙΟΣ
ΑΓΙΟΣ
«Στο Ιράκ ερχόμαστε χωρίς λόγο αντιμέτωποι με το θάνατο»
Αμερικάνος φαντάρος απαιτεί το τέλος μιας κατοχής που βασίζεται σε ψέματατου Τιμ ΠρέντμορThe Guardian19 Σεπτεμβρίου 2003
Τους τελευταίους έξι μήνες συμμετέχω στο μεγαλύτερο –πιστεύω- σύγχρονο ψέμα: στην Επιχείρηση Απελευθέρωσης του Ιράκ.Μετά τα τρομακτικά γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη 2001, και καθ' όλη τη διάρκεια της μάχης του Αφγανιστάν, προετοιμαζόταν το έδαφος για την επέμβαση στο Ιράκ. "Σοκ και δέος" ήταν οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν την επίδειξη δύναμης που επρόκειτο να δει ο κόσμος με την έναρξη της Επιχείρησης Απελευθέρωσης του Ιράκ. Εμελλε να γίνει μια δραματική επίδειξη στρατιωτικής δύναμης και προωθημένης τεχνολογίας των οπλοστασίων του αμερικάνικου και βρετανικού στρατού.Αλλά ως στρατιώτης που προετοιμάζεται να λάβει μέρος στην επέμβαση στο Ιράκ, οι λέξεις "Σοκ και δέος" ήχησαν βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Από τότε που ετοιμαζόμαστε για να αναχωρήσουμε φαινόταν ότι αυτές οι μεγάλες υπερδυνάμεις επρόκειτο να παραβιάσουν τους ίδιους ακριβώς κανόνες που απαιτούσαν από τους άλλους να υπακούν. Χωρίς τη συγκατάθεση των Ηνωμένων Εθνών και αγνοώντας τις ενστάσεις των ίδιων των πολιτών τους, οι ΗΠΑ και η Βρετανία εισέβαλαν στο Ιράκ. "Σοκ και δέος"; Ναι, οι λέξεις περιγράφουν σωστά το συναίσθημα που ένιωσα όταν αναχωρούσαμε για μια δράση όχι δικαιοσύνης αλλά υποκρισίας.Από τη στιγμή που έπεσε ο πρώτος πυροβολισμός στον αποκαλούμενο πόλεμο της απελευθέρωσης και της ελευθερίας, η υποκρισία βασίλευε. Μετά τη προβολή των πρώτων μαγνητοσκοπημένων εικόνων με συλληφθέντες και νεκρούς αμερικάνους στρατιώτες στην αραβική τηλεόραση, οι αμερικάνοι και βρετανοί επικεφαλής ορκίστηκαν εκδίκηση ενώ επιτέθηκαν λεκτικά στα δίκτυα για την προβολή τέτοιων σκληρών εικόνων. Ομως, μέσα σε λίγες ώρες από το θάνατο των γιων του Σαντάμ Χουσεΐν, η αμερικάνικη κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα τρομακτικές φωτογραφίες των δυο νεκρών αδερφών, ώστε να τις δει όλος ο κόσμος. Και πάλι ένα σενάριο του τύπου "κάνε ό,τι λέμε και όχι ό,τι κάνουμε". Ως στρατιώτες που υπηρετούμε στο Ιράκ, μας είπαν ότι σκοπός μας είναι να βοηθήσουμε το λαό του Ιράκ εφοδιάζοντάς τον με την απαραίτητη στρατιωτική αλλά και ανθρωπιστική βοήθεια. Αν είναι έτσι, τότε πείτε μου πού είναι η ανθρωπιά στην πρόσφατη ιστορία που δημοσιεύτηκε στην Σταρς εντ Στράιπς (εφημερίδα του αμερικάνικου στρατού) και αφορούσε δύο νέα παιδιά που έφερε η μητέρα τους σε αμερικάνικο καταυλισμό, σε αναζήτηση ιατρικής βοήθειας.Τα δύο παιδιά έπαιζαν χωρίς να το ξέρουν με εκρηκτικό πολεμικό υλικό που είχαν βρει, με αποτέλεσμα να πάθουν σοβαρά εγκαύματα. Το δημοσίευμα λέει ότι μετά από μια ώρα αναμονή, οι αμερικάνοι στρατιωτικοί γιατροί τους αρνήθηκαν ιατρική βοήθεια. Ενας στρατιώτης περιέγραψε το περιστατικό σαν μια από τις πολλές θηριωδίες του αμερικάνικου στρατού, στις οποίες ήταν μάρτυρας.Ευτυχώς, εγώ προσωπικά δεν έχω γίνει μάρτυρας κάποιας θηριωδίας, εκτός βέβαια, αν θεωρήσετε, όπως κι εγώ, ότι αυτός ο πόλεμος στο Ιράκ είναι η απόλυτη θηριωδία.Αρα, ποιος είναι ο σκοπός μας εδώ; Η επέμβαση αυτή έγινε εξαιτίας των όπλων μαζικής καταστροφής, όπως τόσο συχνά ακούμε; Αν είναι έτσι τότε πού είναι; Κάναμε την επέμβαση για να ξεκάνουμε έναν αρχηγό και το καθεστώς του επειδή ήταν στενά συνδεδεμένοι με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν; Αν ναι, πού είναι οι αποδείξεις;Ή μήπως η επιδρομή έγινε για το δικό μας οικονομικό όφελος; Το πετρέλαιο του Ιράκ διυλίζεται με το μικρότερο δυνατό κόστος από οποιοδήποτε άλλο στον κόσμο. Αυτό μοιάζει με μία μοντέρνα σταυροφορία όχι για να ελευθερώσει ένα καταπιεσμένο λαό ή για να απαλλάξει τον κόσμο από ένα δαιμόνιο δικτάτορα, αδυσώπητο στην επιδίωξη της κατάκτησης και της κυριαρχίας, αλλά μια σταυροφορία για τον έλεγχο των φυσικών πηγών ενός ακόμα κράτους. Το πετρέλαιο -για μένα τουλάχιστον- φαίνεται να είναι ο λόγος για την εδώ παρουσία μας.Υπάρχει μόνο μια αλήθεια και αυτή είναι ότι αμερικάνοι πεθαίνουν. Εκτιμάται ότι γίνονται 10 με 14 επιθέσεις κάθε μέρα σε άνδρες και γυναίκες που υπηρετούν στο Ιράκ. Ο αριθμός των πτωμάτων μεγαλώνει αλλά δεν φαίνεται άμεσο τέλος στον ορίζοντα.Κάποτε πίστευα ότι υπηρετώ για ένα σκοπό: "Να υποστηρίζω και να υπερασπίζομαι το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών". Τώρα πια δεν το πιστεύω. Εχω χάσει τη βεβαιότητά μου όπως και την αποφασιστικότητά μου. Δεν μπορώ πια να δικαιολογήσω την υπηρεσία μου με μισές αλήθειες και ωμά ψέματα. Με το πέρασμα το χρόνου έρχεται και η γνώση, και στα 36 μου δεν είμαι τόσο τυφλά υπάκουος ώστε να πιστεύω αναντίρρητα. Από την άφιξή μου στο Φορτ Κάμπελ στο Κεντάκι τον περασμένο Νοέμβριο, υπήρχαν φήμες για ανάπτυξη μετώπου και όσο οι φήμες εξελίσσονταν σε προετοιμασίες, οι καρδιά μου κατέρρεε και οι αμφιβολίες μου αυξάνονταν. Οι αμφιβολίες μου ποτέ δεν ξεθώριασαν, αντίθετα ξεθώριασε η αποφασιστικότητα και τη δέσμευσή μου.Η περίοδος υπηρεσίας μου εδώ τελειώνει, όπως και αρκετών άλλων που υπηρετήσαμε μαζί. Ηρθαμε όλοι αντιμέτωποι με το θάνατο στο Ιράκ, χωρίς λόγο και δικαιολογία. Πόσοι ακόμα πρέπει να πεθάνουν; Πόσα ακόμα δάκρυα πρέπει να χυθούν ώστε να ξυπνήσουν οι Αμερικανοί και να απαιτήσουν την επιστροφή των ανδρών και γυναικών που δουλειά τους είναι να προστατεύουν αυτούς και όχι τα συμφέροντα του ηγέτη τους;
-----Ο Τιμ Πρέντμορ είναι ένας αμερικάνος στρατιώτης σε ενεργή υπηρεσία στην 101η Αεροπορική Μεραρχία που έχει την έδρα της κοντά στη Μοσούλη, στο βόρειο Ιράκ. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε και στην Πεόρια Τζέρναλ Σταρ, στο Ιλινόις.
Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007
Μένουμε πάντα παιδιά…
Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, καλησπέρα και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων και όλοι μας παραδιδόμαστε σιγά – σιγά στη γλυκιά ραστώνη των διακοπών και της ξεκούρασης. Είναι πάντα οι μέρες των γιορτών μέρες αγάπης και αλληλεγγύης. Μέρες προσφοράς στον άνθρωπο, τον συνάνθρωπό μας που υποφέρει και μας έχει ανάγκη. Μα δεν πρέπει να είμαστε «άνθρωποι» με ημερομηνία λήξης. Δεν πρέπει να είμαστε και να νιώθουμε άνθρωποι κάθε φορά που πλησιάζουν οι γιορτές. Πρέπει να προσφέρουμε στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, με τη στάση και τη συμπεριφορά μας, κάθε μέρα και κάθε λεπτό. Και φυσικά πρέπει τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές να κάνουμε το μεγάλο βήμα: να καταδυθούμε και πάλι με υπομονή και επιμονή στην ψυχή μας και να γνωρίσουμε το βαθύτερο «είναι» μας. Να μάθουμε ποιοι είμαστε. Να σεβαστούμε την ύπαρξή μας. Να επιβληθούμε επί των παθών και των αδυναμιών μας. Να καταλάβουμε ότι η εξουσία μας δεν πρέπει να είναι χρηματική, υλική ή στηριγμένη στο κύρος μιας θέσης, ενός θώκου, ενός αξιώματος. Πρέπει να είναι εσωτερική, βαθιά, ειλικρινής, φωτερή. Ας μάθουμε να σκεφτόμαστε κριτικά και επικριτικά. Ας τολμήσουμε μια φορά να φωνάξουμε την άποψή μας. Να πιάσουμε τα ΠΡΕΠΕΙ από το Ι και να τα γδάρουμε μέχρι το Π! Βρε παιδιά, δεν είναι μόνο οι «γκλαμουριές» και τα «στυλάκια» η ζωή μας. Δεν είναι μόνο Βίσσες, Χρύσπες, Ρουβάδες και Μαρτάκηδες. Γιατί όχι Σαββόπουλο, Πρωτοψάλτη και Παπακωνσταντίνου, ρε γαμώτο;
Τον νέο χρόνο, το 2008, ας βάλουμε στόχο να γίνουμε λίγο παιδιά. Να αγαπήσουμε αληθινά. Να παλέψουμε για το ιδανικό, το όνειρο, την αγάπη. Ξέρετε, θα γίνω πάλι κακός αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να το πω: εκπορνίσαμε την αγάπη. Την καταντήσαμε σκέλεθρο, συρόμενο από κρεβάτι σε κρεβάτι και εξαντλούμενο στα σφηνάκια, στα κορμάκια της πίστας και της νύστας, από μπαράκι σε μπαράκι. Αυτή είναι η αγάπη; Η φτηνή, αγοραία σεξουαλικότητα, που μετράει αποδοτικότητες στο κρεβάτι της μιας βραδιάς; Πρέπει να αποτολμήσουμε να γίνουμε λίγο πιο ρομαντικοί. Όχι αφελείς, κεχηναίοι εραστές του μελοδραματισμού, αλλά ως άνθρωποι ερωτευμένοι ψυχή τε και σώματι. Ας αποτολμήσουμε να δοθούμε ειλικρινά στον/ στην σύντροφό μας. Ας αγαπήσουμε ειλικρινά…
Όσο για τον ΑΓΙΟ σας δίνει την υπόσχεση ότι θεού θέλοντος με την αρχή του 2008 θα συνεχίσει να αρθρώνει λόγο κριτικό, καυστικό, οξύ και δηκτικό. Θα είναι το καρφί στην πολυθρόνα όλων των βολεμένων. Και η κριτική του όσο αυστηρή και αν είναι θα ξεκινά πρώτα από τον εαυτό του και έπειτα θα επεκτείνεται σε όλους τους άλλους. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ έχει βάλει στόχο να δυσχεράνει την επανάπαυση των «σκλάβων» και των «δυστυχισμένων τυφλών» της εποχής μας. Όχι πατερναλιστικά ή επιτιμητικά. Όχι από καθέδρας, δασκαλίστικα. Αλλά, ειλικρινά, θαρραλέα και αποφασιστικά. Ανθρώπινα, με σεβασμό στη διαφορετική άποψη και τη διαφορετική κοσμοθεωρία. Γιατί πρέπει να επιδιώκουμε τη σύνθεση μέσα από τις αντιθέσεις. Πρέπει να αγκαλιάζουμε όλους τους ανθρώπους και αν μη τι άλλο να μη διώκουμε την ετερότητα, είτε αυτή είναι σεξουαλική, είτε είναι φυλετική, είτε είναι θρησκευτική. Σεβασμός στο διαφορετικό σημαίνει ελπίδα για μια νέα κοινωνία συμμετοχική, πραγματικά ανθρώπινη. Και να θυμάστε όσο έχουμε τα νιάτα – και το κριτήριο δεν είναι ηλικιακό, είναι στο μυαλό και την καρδιά – όσο έχουμε τα νιάτα, μένουμε πάντα παιδιά… μένουμε πάντα παιδιά…
Καλά Χριστούγεννα, καλό να ‘ναι το νέο έτος 2008 σας εύχομαι, με υγεία και προσωπική ευτυχία. Χρόνια σας πολλά.
Με δυο λόγια απλά…
Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, καλησπέρα και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Και πάλι επικοινωνώ μαζί σας στις γνωστές μας μεταμεσονύχτιες ώρες. Τι και αν έχω εξεταστική. Το καθήκον είναι καθήκον. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ είναι εδώ. Φωνή από τη φωνή σας, αγωνία από την αγωνία σας, σκέψη από τις σκέψεις σας. Ο ΑΓΙΟΣ είναι εδώ. μια ειλικρινής φωνή μέσα στην καθημερινή τρέλα και την αγοραία ρουτίνα της ζωής μας. Σήμερα είδα γραμμένο στο τοίχο ενός σχολείου κοντά στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ένα σύνθημα που πολύ με συγκίνησε: ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΞΥΠΝΙΟΥΣ, έγραφε στον τοίχο. Πράγματι. Τα όνειρα είναι αυτά που μας κρατάνε σε εγρήγορση και μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι. Όχι απάνθρωποι. Όχι μισάνθρωποι. Όχι λυκάνθρωποι, που στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, όπως κάποτε έγραψε ο σπουδαίος Λατίνος κωμικός Πλαύτος (homo hominis lupus). Είναι καιρός να κάνουμε μια στροφή, φίλες και φίλοι. Μια στροφή προς τα μέσα μας, προς την ψυχή μας, προς τον εαυτό μας. Πείτε μου ειλικρινά. Τι κερδίζουμε με το να αφηνόμαστε στην ιλύ της ύλης;
Γιατί πρέπει να νιώθουμε περήφανοι που είμαστε δεσμώτες των απροσμάχητων αναγκαιοτήτων και αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στα σεξιστικά στερεότυπα, στις συμβάσεις και στην κυριαρχία του lifestyle της χυδαίας μόδας και του απαράδεκτου συρμού; Πείτε μου. Τι κερδίζουμε και γιατί πρέπει να είμαστε περήφανοι που με την ανοχή μας ανεβαίνουν και ανελίσσονται οι τελευταίοι, οι ποταποί ή θρασύδειλοι κόλακες; Γιατί πρέπει να είμαστε περήφανοι που με την ανοχή μας και την ένοχη σιωπή μας αφήνουμε κάτι μικρούτσικα ανθρωπάκια, είτε λέγονται ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, ιερωμένοι κλπ κλπ. Γιατί; Πείτε μου.
Γιατί πρέπει να σκύβουμε πάντα το κεφάλι και να δεχόμαστε υπομονετικά ό,τι μας λένε οι «αυθεντίες». Και μην μου πείτε ότι είμαι υπερβολικός ή δηκτικός ή ισοπεδωτικός. Κάθε άλλο, νομίζω. Το βλέπω καθημερινά στις αίθουσες των πανεπιστημίων, που υποτίθεται είναι φορείς ελεύθερης σκέψης και δίνουν, υποτίθεται, τα ερείσματα στους φοιτητές να αναπτύξουν κριτική σκέψη για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Ουδέν αναληθέστερον. Οι φοιτητές σκύβουν το κεφάλι και λένε ναι. Ναι μικρά. ΝΑΙ μεγάλα. Ψιλοκόβουν τις αρχές τους, σκοτώνουν τις διαφωνίες τους, καταπίνουν τις αντιρρήσεις τους και αποστηθίζουν ό,τι τους πασάρει η αυθεντία της μεγάλης έδρας. Όσοι από τους φοιτητές τολμήσουν να θέσουν και κανένα ερώτημα – με το pardon δηλαδή και με όλη τους την ευγένεια – προς την αυθεντία της μεγάλης έδρας στιγματίζονται και πληρώνουν τα σπασμένα την ώρα της βαθμολογικής… κρίσεως. Το παράξενο όμως είναι αλλού: στιγματίζονται οι εν λόγω φοιτητές και από τους συμφοιτητές τους. Ρε γαμώτο, γιατί είμαστε τόσο αρνιά… Γιατί; Γιατί; Γιατί; Και κάτι ακόμα.
Περπατούσα – γιατί μου την «σπάει» να βλέπω ανθρώπους να διακινούνται με το αυτοκίνητο, για να διανύσουν μια μικρή απόσταση – και είδα κάτι που με ενόχλησε. Και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, γιατί ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ αγγίζει όλα τα προβλήματα και τις έγνοιες μας, όσο μικρές και αν φαίνονται. Περπατούσα λοιπόν όταν είδα μια κυρία να οδηγεί το αυτοκίνητό της σε κεντρικό δρόμο της Λευκωσίας, πρωτεύουσας της νήσου Κύπρου και να κόβει κάπως άγαρμπα, ομολογουμένως, τον δρόμο σε ένα κύριο με κοστουμάκι, γραβατούλα και μια πολυτελέστατη Mercedes. Πράγματι η κυρία έφταιγε. Κακή οδήγηση, υπερβολική ταχύτητα και όποιον πάρει ο χάρος. Βλέπετε η κυρία ήτο νεαρά. Και είναι της μόδας όλη τούτη τη συμπεριφορά. Μην μας πάρουν και για καθυστερημένους! Αλλά, αυτό είναι η μια όψη του νομίσματος μόνο. Η άλλη είναι η συμπεριφορά του κυρίου με το κουστουμάκι και τη γραβατούλα. Σαν καλός κύριος βγήκε έξω από το αμάξι και με ένα ευρωπαϊκό savoir vivre, άρχισε να εκσφενδονίζει κάθε είδους βρισιές, με φωνή φωναχτή. Και όλο να φωνάζει, και όλα τα «ντεσιμπέλ» να ανεβαίνουν και να μαζεύεται ο κόσμος και να γίνεται χαμός και να έχει κοκκινίσει η νεαρά και αυτός το χαβά του. Κάτι απαράδεκτες προστακτικές του τύπου «πήγαινε σπίτι σου, σπίτι σου κάργ…»… Και αυτά από ένα «κύριο». Τι γίνεται τέλος πάντων, κυρία μου; Τι γίνεται με μας, τους πάνω, τους κάτω, τους δίπλα; Τι γίνεται με όλους μας; Τι νεύρα είναι αυτά; Τι σκηνές είναι αυτές; Μαζική παράκρουση έχουμε πάθει.
Και ύστερα λένε κάποιοι ότι ο ΑΓΙΟΣ είναι καυστικός και δηκτικός. Όσο υπάρχουν τέτοια πράγματα, ο ΑΓΙΟΣ θα είναι εκεί. Καυστικός, δριμύς, οξύς και σε όποιον αρέσει… Και προκαλώ και εσάς: ανοίξτε το ρημάδι το στόμα σας και φωνάξτε, γαμώ το κέρατό μου. Ανοίξτε το στόμα σας και φωνάξτε. Μας θέλουν δεμένους; Πρέπει να μείνουμε ελεύθεροι!
Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007
Εγώ και ο Οδυσσέας: βίοι… καμία σχέση!
[…] Ήτανε καλά παιδιά οι σύντροφοι, δε φωνάζαν
ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από την παγωνιά,
είχανε το φέρσιμο των δέντρων και των κυμάτων
που δέχουνται τον άνεμο και τη βροχή
δέχουνται τη νύχτα και τον ήλιο
χωρίς να αλλάζουν μέσα στην αλλαγή.
Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες
ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια
ανασαίνοντας με ρυθμό
και το αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο. […]
[…] Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά,
με χαμηλωμένα μάτια. Τα κουπιά τους
δείχνουν το μέρος που κοιμούνται στο ακρογιάλι.
Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη.
(Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα Δ’)
…………………………………………………………………………………………………….
Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, καλησπέρα σας. Η ώρα στα «συμβατικά» ρολόγια είναι δύο και τέταρτο το πρωί. Ξημερώματα Κυριακής. Μα στο δικό μου αντισυμβατικό ρολόι της ψυχής και του νου είναι η ώρα μηδέν. Μια ώρα που συναντά κανείς την τρικυμισμένη συνείδησή του, που προβάλλει στο λυκαυγές σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Τόσο μαραγκιασμένη. Το φάντασμα του ΑΓΙΟΥ (ως γνωστόν, μετά τις δώδεκα βγαίνουν παγανιά οι βρικόλακες και ο επίτιμος της Ν.Δ.!) θα σας μιλήσει και απόψε για πράματα και θάματα που ‘χουν να κάνουν με τον κόσμο μα και με τον άνθρωπο. Τι να κάνω ο δύστηνος; Μια ζωή αθεράπευτα ρομαντικός. Ίσως και αφελής, ιδεαλιστής βλάξ, ο οποίος πιστεύει ακόμα σε ένα κόσμο δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Σε ένα κόσμο που όλοι μας θα μπορούμε ελεύθερα να σκεπτόμαστε και να μιλάμε. Μα, όπως πίστευαν και οι αρχαίοι, τουλάχιστον τα φαντάσματα δεν λένε ψέματα…
Απόψε θα ήθελα να μιλήσω «πάνω σε ένα ξένο στίχο», που λέει και ο ποιητής. Για να βγάλω «άλλα νοήματα και άλλες ελπίδες», που λέει και ο ποιητής. Διάλεξα λοιπόν τον ποιητή Σεφέρη, γιατί με ενδιαφέρει η θεματική προοπτική του Οδυσσέα. Του ομηρικού αυτού ήρωα, ο οποίος απασχόλησε τον Σεφέρη, όχι πια στη μυθική του διάσταση, αλλά στη συγχρονική του παρουσία. Ο Σεφέρης συγκρούεται γόνιμα με την ποιητική παράδοση του Ομήρου και χωρίς να την αντιστρέφει ολότελα, μεταφέρει τον ομηρικό ήρωα στο παρόν. Τον αναβακχεύει ως χαρακτήρα κειμενικό στην πραγματικότητα του τρέχοντος ανθρώπινου βίου, προσπαθώντας να περάσει στον άνθρωπο του καιρού μας κάποια μηνύματα που αφορούν στη ζωή και μιλάνε για την ζωή. Ο Οδυσσέας στην ομηρική του θεματική είναι το σύμβολο της πολυπραγμοσύνης. Είναι ένας τετραπέρατος ήρωας που πέρασε τόσα και τόσα στην Τροία και μετά από περιπέτειες πολλές, κέρδισε, με την καρδιά, το μένος και την ψυχική του αλκή, την Ιθάκη. Νίκησε τις αντίρροπες δυνάμεις της φύσης και τις αντίδικες έξεις της ψυχής και κέρδισε ένα αξιοπρεπές τέλος, ένα σπίτι, μια πατρίδα. Και άραξε ευτυχής και μακάριος.
Ο σεφέρειος Οδυσσέας είναι μια προσωπικότητα λιγάκι παράξενη. Αντισυμβατική και εξ αυτού παράξενη. Ενώ επιστρέφει στην πατρίδα μετά από πολλές και κοπιώδεις περιπλανήσεις, δεν έχει διάθεση και δεν μπορεί να προσαρμοστεί στον συμβατικό βηματισμό της πατρίδας. Δεν την ξέρει, δεν την αναγνωρίζει πια την πατρίδα. Νιώθει ξένος σε ξένη γη. Νιώθει γίγαντας ανάμεσα σε πυγμαίους. Τι κι αν ο «φίλος» που τον υποδέχτηκε πασκίζει να του δείξει τα σημάδια, που θα τον κάνουν να νιώσει την πατρίδα. Το μόνο που χρειάζεται είναι «λίγη υπομονή, κι όλα θα πέσουν στη λεκάνη της προσαρμογής». Μα, φευ, ο Οδυσσέας του Σεφέρη, αντιστέκεται. Δεν θέλει να γίνει και πάλι ο υποτακτικός, το δουλικό της καθημερινής συνήθειας. Δεν θέλει να γίνει ένα με τους ισοπεδωμένους φίλους του. Με τους φίλους που ποτέ δεν πήραν το καράβι, που ποτέ δεν κίνησαν έξω από τα σύνορα της γης, της φυλακής. Που ποτέ δε θέλησαν να ψάξουν σπιθαμή προς σπιθαμή τη θάλασσα και να κυνηγήσουν μιαν άλλη Ιθάκη. Ο Οδυσσέας είναι πάνω από αυτούς. Πάνω και πέρα από κάθε ευτελή και ποταπή βιολογική μέριμνα. Δεν ανέχεται να βουλιάζει στην ιλύ της ύλης και να βολοδέρνει έρμαιο των απροσμάχητων βιολογικών αναγκαιοτήτων. Ας φανταστούμε τον Οδυσσέα καθισμένο κάτω από τον ίσκιο ενός κυπαρισσιού, στη μικρή Ιθάκη και να μονολογεί… «Δε φτάνει το τραπέζι, μήτε κάμποσος παράς στην τσέπη, μήτε το ψωμί και το φιλί – δε φτάνει. Ο άνθρωπος είναι πιο τρανός απ’ την καθημερινή την έγνοια του. Κι όλο τραβάει πιο πέρα απ’ την σκλαβιά του.» Αυτός είναι ο Οδυσσέας.
Μα οι σύντροφοι; «Ήτανε καλά παιδιά οι σύντροφοι, δε φωνάζαν…» «Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια». Οι σύντροφοι είναι οι κλασικοί αντιήρωες. Αντι-Οδυσσείς! Ήδη από την ομηρική εκδοχή του μύθου, ο Οδυσσέας είναι ο ήρωας, ο πρώτος, αυτός που αλλάζει τον ρουν της ιστορίας. Είναι αυτός που στέκει στα υψηλά, στην κορφή. Οι σύντροφοι στον πάτο. Το μόνο που κάνουν είναι προκαλούνε προβλήματα στον ήρωα. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ελαύνουν ήρεμα και ήσυχα, χωρίς να βγάζουν άχνα, το κουπί τους. Σκύβουν το κεφάλι και ελαύνουν ένα κουπί. Σκύβουν την ψυχή και την κάνουν ένα κουπί. Άλλωστε, «Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά, με χαμηλωμένα μάτια.» Τα χαμηλωμένα μάτια είναι το σύμβολό τους. Τα χαμηλωμένα μάτια, οι δειλές ματιές είναι η σημαία τους, ο εαυτός τους, η πιο τρανή απόδειξη της ανελευθερίας τους. Και ο Σεφέρης παρατηρεί: «κανείς δεν τους θυμάται». Και γιατί να τους θυμάται, παρακαλώ; Δεν είναι ήρωες. Είναι αντιήρωες. Συμβιβασμένοι, βολεμένοι, αμίλητοι. Τους φτάνει μόνο που αναπνέουν. Τίποτα δεν διεκδικούν. «Δικαιοσύνη», αποφασίζει ο Σεφέρης. Διάλεξαν την τύχη τους. Διαμόρφωσαν την ζωή τους με τέτοιο τρόπο, ώστε κανείς να μη τους θυμάται. Πόσο «μικροί» ήτανε…
Περιττό να σας πω ότι εγώ και εσύ και αυτός και εμείς, όλοι και όλες μαζί, τείνουμε να μοιάσουμε, αν δεν μοιάσαμε ήδη σε αυτούς τους μικρούς, τους άκακους και πονεμένους ανθρώπους. Τους παρίες, τους απόκληρους της ζωής. Αυτούς που θα λέγαμε σήμερα «κακομοίρηδες». Ε, λοιπόν σας το λέω, φίλοι μου, πως αυτοί είμαστε εμείς. Με τον Οδυσσέα δεν έχουμε καμιά σχέση. Εμείς κοιτάμε μόνο τη δουλειά μας, το «κουπί» μας. Σκύβουμε το κεφάλι και αφήνουμε το κάθε υποκείμενο, την κάθε μετριότητα με κουστούμι και γραβάτα, τον κάθε καρεκλοκένταυρο, να καθορίσει την ζωή για ‘μας, μα χωρίς εμάς. Να ξέρει το καλό μας! Δεν ανοίγουμε το στόμα μας να μιλήσουμε και εμείς για το δίκιο, για την αρετή, για τα δικαιώματά μας. «Αυτοί ξέρουν καλύτερα»! Το αληθινό πρόβλημα είναι οι βολεμένοι. Και είμαστε όλοι μας βολεμένοι, κυρία μου. «Συνήθισα να ζω, να ζω σαν μαριονέτα, σε ένα στημένο σκηνικό. Να λέω πάντα ναι, σε ότι πουν οι άλλοι, δήθεν οι μεγάλοι. Να ζω σαν μαριονέτα, σε ένα στημένο σκηνικό.» Ων φοιτητής και μάλιστα κλασικός φιλόλογος, μετέχων του ουμανιστικού αρχαίου ελληνικού πνεύματος, με ενοχλεί αφάνταστα να βλέπω το πιο δυναμικό κομμάτι της νεολαίας να σκέφτεται κάπως έτσι: «Αυτοί ξέρουνε καλύτερα», λέμε. «Μάππαν τζαι πιλότταν» έχει το μενού για τους άνδρες. «Μαλλί, βάψιμο τζαι γκόμενους» το αντίστοιχο μενού για τις κυρίες. Ως πότε πια; Ως πότε θα είναι πρώτο θέμα στην ζωή μας τα καλλιστεία, τα «Σφηνάκια» και οι μπουάτ; Ως πότε θα κλαίμε για την «εθνική» μας ήττα, βλέπε τον αποκλεισμό μας από τη Eurovision;
ΟΜΩΣ θα έλεγα ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Η ελπίδα να ξεσκλαβώσουμε τον εαυτό μας. Να λευτερώσουμε την ψυχή μας από ό, τι μας δένει και μας κρατάει στη γη. Θα γίνει λέει, μια νέα επανάσταση. Αναίμακτη, δε θα πέσουν κεφάλια. Ανταρσία πνευματική. Θα ανοίξουμε το ρημάδι το στόμα μας επιτέλους, για να πούμε και εμείς αυτό που πιστεύουμε και όχι αυτό που υπολογίσαμε πριν πως δε θα μας ζημιώσει σε αριθμούς τραπέζης. Θα στραφούμε στον πολιτισμό. Όχι μόνο στην γκλαμουριά της τηλεόρασης. Δεν υπάρχει μόνο ο «Έρωτας». Δεν υπάρχει μόνο η «εθνική» μας τηλεπαρουσιάστρια, βλέπε Γρηγόρης Αρναούτογλου. Υπάρχει και το θέατρο. Τσιβιλίκας, Κιμούλης, Μουστάκας (τι κι αν έφυγε, κοντά μας είναι…), Τσακίρογλου, Λαζόπουλος, Χάρρυ Κλυν. Όχι μόνο Ρουβάδες και Μαζωνάκηδες, Βίσσες και Χρύσπες. Αλλού είναι τα πρότυπα. Παπακωνσταντίνου, Σαββόπουλος, Νταλάρας, Θάνος Μικρούτσικος, Πρωτοψάλτη, Γαλάνη, Χάρις Αλεξίου, Σφακιανάκης γιατί όχι; Όπως πάμε σε λίγο θα είναι πρώτη φίρμα η Έφη Θώδη!
ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από την παγωνιά,
είχανε το φέρσιμο των δέντρων και των κυμάτων
που δέχουνται τον άνεμο και τη βροχή
δέχουνται τη νύχτα και τον ήλιο
χωρίς να αλλάζουν μέσα στην αλλαγή.
Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες
ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια
ανασαίνοντας με ρυθμό
και το αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο. […]
[…] Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά,
με χαμηλωμένα μάτια. Τα κουπιά τους
δείχνουν το μέρος που κοιμούνται στο ακρογιάλι.
Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη.
(Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα Δ’)
…………………………………………………………………………………………………….
Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, καλησπέρα σας. Η ώρα στα «συμβατικά» ρολόγια είναι δύο και τέταρτο το πρωί. Ξημερώματα Κυριακής. Μα στο δικό μου αντισυμβατικό ρολόι της ψυχής και του νου είναι η ώρα μηδέν. Μια ώρα που συναντά κανείς την τρικυμισμένη συνείδησή του, που προβάλλει στο λυκαυγές σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Τόσο μαραγκιασμένη. Το φάντασμα του ΑΓΙΟΥ (ως γνωστόν, μετά τις δώδεκα βγαίνουν παγανιά οι βρικόλακες και ο επίτιμος της Ν.Δ.!) θα σας μιλήσει και απόψε για πράματα και θάματα που ‘χουν να κάνουν με τον κόσμο μα και με τον άνθρωπο. Τι να κάνω ο δύστηνος; Μια ζωή αθεράπευτα ρομαντικός. Ίσως και αφελής, ιδεαλιστής βλάξ, ο οποίος πιστεύει ακόμα σε ένα κόσμο δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Σε ένα κόσμο που όλοι μας θα μπορούμε ελεύθερα να σκεπτόμαστε και να μιλάμε. Μα, όπως πίστευαν και οι αρχαίοι, τουλάχιστον τα φαντάσματα δεν λένε ψέματα…
Απόψε θα ήθελα να μιλήσω «πάνω σε ένα ξένο στίχο», που λέει και ο ποιητής. Για να βγάλω «άλλα νοήματα και άλλες ελπίδες», που λέει και ο ποιητής. Διάλεξα λοιπόν τον ποιητή Σεφέρη, γιατί με ενδιαφέρει η θεματική προοπτική του Οδυσσέα. Του ομηρικού αυτού ήρωα, ο οποίος απασχόλησε τον Σεφέρη, όχι πια στη μυθική του διάσταση, αλλά στη συγχρονική του παρουσία. Ο Σεφέρης συγκρούεται γόνιμα με την ποιητική παράδοση του Ομήρου και χωρίς να την αντιστρέφει ολότελα, μεταφέρει τον ομηρικό ήρωα στο παρόν. Τον αναβακχεύει ως χαρακτήρα κειμενικό στην πραγματικότητα του τρέχοντος ανθρώπινου βίου, προσπαθώντας να περάσει στον άνθρωπο του καιρού μας κάποια μηνύματα που αφορούν στη ζωή και μιλάνε για την ζωή. Ο Οδυσσέας στην ομηρική του θεματική είναι το σύμβολο της πολυπραγμοσύνης. Είναι ένας τετραπέρατος ήρωας που πέρασε τόσα και τόσα στην Τροία και μετά από περιπέτειες πολλές, κέρδισε, με την καρδιά, το μένος και την ψυχική του αλκή, την Ιθάκη. Νίκησε τις αντίρροπες δυνάμεις της φύσης και τις αντίδικες έξεις της ψυχής και κέρδισε ένα αξιοπρεπές τέλος, ένα σπίτι, μια πατρίδα. Και άραξε ευτυχής και μακάριος.
Ο σεφέρειος Οδυσσέας είναι μια προσωπικότητα λιγάκι παράξενη. Αντισυμβατική και εξ αυτού παράξενη. Ενώ επιστρέφει στην πατρίδα μετά από πολλές και κοπιώδεις περιπλανήσεις, δεν έχει διάθεση και δεν μπορεί να προσαρμοστεί στον συμβατικό βηματισμό της πατρίδας. Δεν την ξέρει, δεν την αναγνωρίζει πια την πατρίδα. Νιώθει ξένος σε ξένη γη. Νιώθει γίγαντας ανάμεσα σε πυγμαίους. Τι κι αν ο «φίλος» που τον υποδέχτηκε πασκίζει να του δείξει τα σημάδια, που θα τον κάνουν να νιώσει την πατρίδα. Το μόνο που χρειάζεται είναι «λίγη υπομονή, κι όλα θα πέσουν στη λεκάνη της προσαρμογής». Μα, φευ, ο Οδυσσέας του Σεφέρη, αντιστέκεται. Δεν θέλει να γίνει και πάλι ο υποτακτικός, το δουλικό της καθημερινής συνήθειας. Δεν θέλει να γίνει ένα με τους ισοπεδωμένους φίλους του. Με τους φίλους που ποτέ δεν πήραν το καράβι, που ποτέ δεν κίνησαν έξω από τα σύνορα της γης, της φυλακής. Που ποτέ δε θέλησαν να ψάξουν σπιθαμή προς σπιθαμή τη θάλασσα και να κυνηγήσουν μιαν άλλη Ιθάκη. Ο Οδυσσέας είναι πάνω από αυτούς. Πάνω και πέρα από κάθε ευτελή και ποταπή βιολογική μέριμνα. Δεν ανέχεται να βουλιάζει στην ιλύ της ύλης και να βολοδέρνει έρμαιο των απροσμάχητων βιολογικών αναγκαιοτήτων. Ας φανταστούμε τον Οδυσσέα καθισμένο κάτω από τον ίσκιο ενός κυπαρισσιού, στη μικρή Ιθάκη και να μονολογεί… «Δε φτάνει το τραπέζι, μήτε κάμποσος παράς στην τσέπη, μήτε το ψωμί και το φιλί – δε φτάνει. Ο άνθρωπος είναι πιο τρανός απ’ την καθημερινή την έγνοια του. Κι όλο τραβάει πιο πέρα απ’ την σκλαβιά του.» Αυτός είναι ο Οδυσσέας.
Μα οι σύντροφοι; «Ήτανε καλά παιδιά οι σύντροφοι, δε φωνάζαν…» «Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια». Οι σύντροφοι είναι οι κλασικοί αντιήρωες. Αντι-Οδυσσείς! Ήδη από την ομηρική εκδοχή του μύθου, ο Οδυσσέας είναι ο ήρωας, ο πρώτος, αυτός που αλλάζει τον ρουν της ιστορίας. Είναι αυτός που στέκει στα υψηλά, στην κορφή. Οι σύντροφοι στον πάτο. Το μόνο που κάνουν είναι προκαλούνε προβλήματα στον ήρωα. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ελαύνουν ήρεμα και ήσυχα, χωρίς να βγάζουν άχνα, το κουπί τους. Σκύβουν το κεφάλι και ελαύνουν ένα κουπί. Σκύβουν την ψυχή και την κάνουν ένα κουπί. Άλλωστε, «Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά, με χαμηλωμένα μάτια.» Τα χαμηλωμένα μάτια είναι το σύμβολό τους. Τα χαμηλωμένα μάτια, οι δειλές ματιές είναι η σημαία τους, ο εαυτός τους, η πιο τρανή απόδειξη της ανελευθερίας τους. Και ο Σεφέρης παρατηρεί: «κανείς δεν τους θυμάται». Και γιατί να τους θυμάται, παρακαλώ; Δεν είναι ήρωες. Είναι αντιήρωες. Συμβιβασμένοι, βολεμένοι, αμίλητοι. Τους φτάνει μόνο που αναπνέουν. Τίποτα δεν διεκδικούν. «Δικαιοσύνη», αποφασίζει ο Σεφέρης. Διάλεξαν την τύχη τους. Διαμόρφωσαν την ζωή τους με τέτοιο τρόπο, ώστε κανείς να μη τους θυμάται. Πόσο «μικροί» ήτανε…
Περιττό να σας πω ότι εγώ και εσύ και αυτός και εμείς, όλοι και όλες μαζί, τείνουμε να μοιάσουμε, αν δεν μοιάσαμε ήδη σε αυτούς τους μικρούς, τους άκακους και πονεμένους ανθρώπους. Τους παρίες, τους απόκληρους της ζωής. Αυτούς που θα λέγαμε σήμερα «κακομοίρηδες». Ε, λοιπόν σας το λέω, φίλοι μου, πως αυτοί είμαστε εμείς. Με τον Οδυσσέα δεν έχουμε καμιά σχέση. Εμείς κοιτάμε μόνο τη δουλειά μας, το «κουπί» μας. Σκύβουμε το κεφάλι και αφήνουμε το κάθε υποκείμενο, την κάθε μετριότητα με κουστούμι και γραβάτα, τον κάθε καρεκλοκένταυρο, να καθορίσει την ζωή για ‘μας, μα χωρίς εμάς. Να ξέρει το καλό μας! Δεν ανοίγουμε το στόμα μας να μιλήσουμε και εμείς για το δίκιο, για την αρετή, για τα δικαιώματά μας. «Αυτοί ξέρουν καλύτερα»! Το αληθινό πρόβλημα είναι οι βολεμένοι. Και είμαστε όλοι μας βολεμένοι, κυρία μου. «Συνήθισα να ζω, να ζω σαν μαριονέτα, σε ένα στημένο σκηνικό. Να λέω πάντα ναι, σε ότι πουν οι άλλοι, δήθεν οι μεγάλοι. Να ζω σαν μαριονέτα, σε ένα στημένο σκηνικό.» Ων φοιτητής και μάλιστα κλασικός φιλόλογος, μετέχων του ουμανιστικού αρχαίου ελληνικού πνεύματος, με ενοχλεί αφάνταστα να βλέπω το πιο δυναμικό κομμάτι της νεολαίας να σκέφτεται κάπως έτσι: «Αυτοί ξέρουνε καλύτερα», λέμε. «Μάππαν τζαι πιλότταν» έχει το μενού για τους άνδρες. «Μαλλί, βάψιμο τζαι γκόμενους» το αντίστοιχο μενού για τις κυρίες. Ως πότε πια; Ως πότε θα είναι πρώτο θέμα στην ζωή μας τα καλλιστεία, τα «Σφηνάκια» και οι μπουάτ; Ως πότε θα κλαίμε για την «εθνική» μας ήττα, βλέπε τον αποκλεισμό μας από τη Eurovision;
ΟΜΩΣ θα έλεγα ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Η ελπίδα να ξεσκλαβώσουμε τον εαυτό μας. Να λευτερώσουμε την ψυχή μας από ό, τι μας δένει και μας κρατάει στη γη. Θα γίνει λέει, μια νέα επανάσταση. Αναίμακτη, δε θα πέσουν κεφάλια. Ανταρσία πνευματική. Θα ανοίξουμε το ρημάδι το στόμα μας επιτέλους, για να πούμε και εμείς αυτό που πιστεύουμε και όχι αυτό που υπολογίσαμε πριν πως δε θα μας ζημιώσει σε αριθμούς τραπέζης. Θα στραφούμε στον πολιτισμό. Όχι μόνο στην γκλαμουριά της τηλεόρασης. Δεν υπάρχει μόνο ο «Έρωτας». Δεν υπάρχει μόνο η «εθνική» μας τηλεπαρουσιάστρια, βλέπε Γρηγόρης Αρναούτογλου. Υπάρχει και το θέατρο. Τσιβιλίκας, Κιμούλης, Μουστάκας (τι κι αν έφυγε, κοντά μας είναι…), Τσακίρογλου, Λαζόπουλος, Χάρρυ Κλυν. Όχι μόνο Ρουβάδες και Μαζωνάκηδες, Βίσσες και Χρύσπες. Αλλού είναι τα πρότυπα. Παπακωνσταντίνου, Σαββόπουλος, Νταλάρας, Θάνος Μικρούτσικος, Πρωτοψάλτη, Γαλάνη, Χάρις Αλεξίου, Σφακιανάκης γιατί όχι; Όπως πάμε σε λίγο θα είναι πρώτη φίρμα η Έφη Θώδη!
Ξυπνήστε, σύντροφοι. Ξυπνήστε! Το ξέρουμε πως είναι δύσκολος ο δρόμος, για να μοιάσουμε στον Οδυσσέα. Μα για τα δύσκολα αξίζει να παλεύουμε… Μια απόφαση χρειάζεται…
Αγαπημένε μου Ζαρατούστρα…
Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, καλησπέρα σας. Δεν ακούω τίποτα. Πώς είπατε; Τίποτα απολύτως. Μια εξουθενωτική βουβαμάρα καλύπτει κάθε μου κάλεσμα για συζήτηση. Ζητώ και θα ζητώ την απόκρισή σας. Τη φωνή σας. Δυστυχώς άλλες, ως φαίνεται, είναι οι «υποχρεώσεις» και οι ανάγκες μας. Άλλα είναι τα «must» που θα σε κάνουν τον/την «in» της κοινωνικής νομενκλατούρας. Άλλη είναι η λογική. Μια λογική του τύπου να γίνουμε ευχάριστοι, να μας διαβάζουν και να γελούν, όχι να προβληματίζονται. Μια λογική του τύπου να τα πηγαίνουμε καλά με την κομματική «τσογλαναρία» και τους πολιτικάντηδες της δεκάρας, μόνο και μόνο για να βολέψουμε τον μονάκριβο γιο ή την καημενούλα την κόρη στη δημόσια υπηρεσία ή σε κανένα σκολειό να στραβώνει τους διαδόχους ημών. Μια λογική του τύπου να είμαστε “in” με Τσαλίκη, Χρύσπα και Καρβέλα… Αλλά, η λογική που μου τη «σπάει» περισσότερο είναι τα κατινίστικα κουτσομπολιά, κυρίως εις τα καφετερίας, όπου συχνάζουν οι «τοξικομανείς της ευμάρειας», κατά τον Άγγελο Τερζάκη. Ακαδημαϊσμός; Σοφός, πάντως! Κάτι πικάντικα σχόλια του τύπου: «κόρη, είδες τον τούτο ήντα πούρεκκος ένι;» ή σε πιο πικάντικη έκδοση «κόρη, θώρε ήντα κωλ… εσσιει τούτος ο παίδαρος!» Και φυσικά δεν λείπει – για να είμαστε δίκαιοι – και η ανδρική εκδοχή, που υποβιβάζει τη γυναικεία προσωπικότητα σε ένα κομμάτι κρέας, που όσο πιο ψιμυθιωμένο είναι και όσο λιγότερα ρούχα το περιβάλλουν, τόσο το καλύτερο. Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, σήμερα αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη προϋποθέτει ψυχή. Σήμερα ψυχή λεύτερη δεν υπάρχει. Υπάρχει η ανδρική λογική που καθιστά τη γυναίκα θέμα σκαμπρόζικης αναψυχής, υπάρχει η γυναικεία λογική που καθιστά τη γυναίκα έρμαιο των ανδρικών ορέξεων. Υπάρχει ένας πολιτισμός – raunch culture αγγλιστί – που μόνο αριθμούς βλέπει και μόνο αποδοτικότητες μετράει, στο κρεβάτι, στην εταιρεία, στο πανεπιστήμιο κλπ κλπ κλπ. Μου τη «σπάει» να βλέπω την αποθέωση των δήθεν «παίδαρων», των δήθεν «πούρεκκων» από τις κυρίες και αντιστρόφως. Τι σημαίνει, ρε ‘σεις, «όμορφος» στις μέρες μας; Τι σημαίνει «μάγκας» στις μέρες μας; Τι σημαίνει, κυρίες μου, «άνδρας» στις μέρες μας; Ο έχων πολυτελέστατο αυτοκίνητο και λεφτά απ’ τον μπαμπά; Ο έχων αθλητικό σώμα και ευπαρουσίαστη μούρη ή μήπως ο έχων τρεις «γκόμενας» στη σειρά, έτσι για να μη βαριέται το παιδί; Αυτός είναι το είδωλο των κυριών; Και των κυρίων ποια είναι η ιδανική γυναίκα; Εκείνη που πάει στο κρεβάτι από την πρώτη κιόλας νύχτα και ξυπνά το πρωί, «κατάκοπη» και σε ρωτά ποιος είσαι; Περιττό να σας πω ότι μου τη «σπάει», επίσης, να βλέπω την ετερότητα να διώκεται. Όποιος δεν υποτάσσεται στην προαναφερθείσα «πικάντικη» λογική του σύγχρονου πολιτισμού είναι ο άσχετος, ο παράξενος, ο ανόητος ή η «αδελφή», ο gay. Όλοι, δηλαδή, πρέπει να υποταχτούμε στο συλλογικό κουσούρι. Αλλιώς θα μας φάει η μαρμάγκα. ΕΛΕΟΣ!
Κυρίες μου και κύριοι, παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, ξυπνήστε επιτέλους. Ως πόσο ακόμα θα ανεχθούμε τον εαυτό μας να λατρεύει το είδωλο και να προσκυνάει τη φενάκη; Ως πότε; Που ‘σαι, δάσκαλε Νίτσε, να δεις τα χάλια μας. Χρειάζεται επανάσταση, φίλοι μου. Μας χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος.
Δεν ξέρετε πόσο αγαπάω τον Ζαρατούστρα…
Τον νιτσεϊκό εκείνο άνθρωπο που τόσο παρεξηγήθηκε. Δυστυχώς. Ο Νίτσε προβάλλει ένα τύπο ανθρώπου – όχι υπερανθρώπου – μα ανθρώπου συνειδητοποιημένου. Ο Ζαρατούστρα, ο άνθρωπος του Νίτσε, δεν είναι ο κακός γίγαντας που προσπαθεί να ποδοπατήσει τους πυγμαίους. Δεν είναι ο άνθρωπος που πασκίζει να βελτιώσει τις υλικές συνθήκες της ζωής του. Δεν προσπαθεί να επιβληθεί βίαια. Τουναντίον. Η φύση του Ζαρατούστρα είναι βαθιά πνευματική και εξόχως ανθρώπινη. Καμιά σχέση δεν έχει με βιολογικές, φυλετικές ή υπερφυσικές προϋποθέσεις. Ο Ζαρατούστρα είναι ένας φιλοσοφικός στοχαστής. Είναι ένα ιδανικό. Ο Ζαρατούστρα, όταν έγινε τριάντα χρόνων έφυγε από την πόλη και πήγε στο βουνό. Εκεί μέσα στην ερημιά, βίωσε την πραγματική ύπαρξή του και κατάφερε να δαμάσει τα ευτελή του πάθη. Μετά αρχίνησε να διδάξει μια νέα ζωή σε όλους τους ανθρώπους. Ιδανικό του Ζαρατούστρα είναι η κατάδυση του ανθρώπου στα μύχια της πραγματικότητας, όχι της εικόνας, όχι της φενάκης. Ο Ζαρατούστρα διδάσκει τον αυτοέλεγχο και την αυτοοεπιβολή: δεν αφήνει τα ένστικτά του να τον υποτάξουν. Ελπίζω να καταλάβατε τι διδάσκει ο ήρωας του Νίτσε. Τι θέλει να μας πει! Ακούστε τον, παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, και αλλάξτε μυαλά. Επιτέλους! Ας μην στεκόμαστε πια στην εικόνα. Άλλωστε, για τον Νίτσε δεν στέκει η έννοια του «ωραίου καθαυτού». Για τον Νίτσε το «ωραίο» είναι το σημάδι της ανθρώπινης κενοδοξίας: ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του ως μέτρο όλων των πραγμάτων. Ό, τι συμβάλλεται με αυτόν και αντανακλά την εικόνα του, αυτό είναι το «ωραίο». Ό, τι αποκλίνει από την εικόνα του σύγχρονου ανθρώπου είναι αποδιοπομπαίο.
Ε, λοιπόν εγώ, τώρα δα, σας λέω ότι δεν θέλω να ακολουθήσω το συμβατικό, δεν θέλω να ζήσω σε ένα κόσμο με ΠΡΕΠΕΙ. Φτάνει! Από σήμερα, από τώρα, τώρα που σας γράφω αρχίζει μια καινούργια ζωή για μένα. Θέλω να ζήσω αυτό που πραγματικά είμαι και αυτό που θέλω να γίνω. Στη συλλογική χαβούζα, όσο είμαι ζωντανός, δε θα αφήσω κανένα να με σύρει. Θα ζήσω μια ζωή δική μου, έτσι όπως τη θέλω εγώ και όχι έτσι όπως την θέλουν οι άλλοι. Γιατί, σημασία έχει να επικοινωνούμε πραγματικά με τους ανθρώπους. Σημασία έχει να ψηλαφούμε την ψυχή τους. Ας τολμήσουμε, επιτέλους, να ζήσουμε πραγματικά, να νιώσουμε, να αισθανθούμε με την καρδιά μας. Δυνατά, αγέρωχα, με ένταση, που να συγκλονίζει την ψυχή μας και να αναβακχεύει το «είναι» μας. Η αγάπη είναι ιερή. Τόσο ιερή που δεν μπορούμε να την βουλιάζουμε στο έρεβος της καθημερινής μας χυδαιότητας. Κάντε μια νέα αρχή. Χωρίς κοινωνικούς καθωσπρεπισμούς και συμβατικές ετικέτες συναισθημάτων.
Ας αρχίσουμε μια νέα ζωή. Αγαπημένε μου Ζαρατούστρα, πόσο σε έχουμε ανάγκη…
Κυρίες μου και κύριοι, παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, ξυπνήστε επιτέλους. Ως πόσο ακόμα θα ανεχθούμε τον εαυτό μας να λατρεύει το είδωλο και να προσκυνάει τη φενάκη; Ως πότε; Που ‘σαι, δάσκαλε Νίτσε, να δεις τα χάλια μας. Χρειάζεται επανάσταση, φίλοι μου. Μας χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος.
Δεν ξέρετε πόσο αγαπάω τον Ζαρατούστρα…
Τον νιτσεϊκό εκείνο άνθρωπο που τόσο παρεξηγήθηκε. Δυστυχώς. Ο Νίτσε προβάλλει ένα τύπο ανθρώπου – όχι υπερανθρώπου – μα ανθρώπου συνειδητοποιημένου. Ο Ζαρατούστρα, ο άνθρωπος του Νίτσε, δεν είναι ο κακός γίγαντας που προσπαθεί να ποδοπατήσει τους πυγμαίους. Δεν είναι ο άνθρωπος που πασκίζει να βελτιώσει τις υλικές συνθήκες της ζωής του. Δεν προσπαθεί να επιβληθεί βίαια. Τουναντίον. Η φύση του Ζαρατούστρα είναι βαθιά πνευματική και εξόχως ανθρώπινη. Καμιά σχέση δεν έχει με βιολογικές, φυλετικές ή υπερφυσικές προϋποθέσεις. Ο Ζαρατούστρα είναι ένας φιλοσοφικός στοχαστής. Είναι ένα ιδανικό. Ο Ζαρατούστρα, όταν έγινε τριάντα χρόνων έφυγε από την πόλη και πήγε στο βουνό. Εκεί μέσα στην ερημιά, βίωσε την πραγματική ύπαρξή του και κατάφερε να δαμάσει τα ευτελή του πάθη. Μετά αρχίνησε να διδάξει μια νέα ζωή σε όλους τους ανθρώπους. Ιδανικό του Ζαρατούστρα είναι η κατάδυση του ανθρώπου στα μύχια της πραγματικότητας, όχι της εικόνας, όχι της φενάκης. Ο Ζαρατούστρα διδάσκει τον αυτοέλεγχο και την αυτοοεπιβολή: δεν αφήνει τα ένστικτά του να τον υποτάξουν. Ελπίζω να καταλάβατε τι διδάσκει ο ήρωας του Νίτσε. Τι θέλει να μας πει! Ακούστε τον, παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, και αλλάξτε μυαλά. Επιτέλους! Ας μην στεκόμαστε πια στην εικόνα. Άλλωστε, για τον Νίτσε δεν στέκει η έννοια του «ωραίου καθαυτού». Για τον Νίτσε το «ωραίο» είναι το σημάδι της ανθρώπινης κενοδοξίας: ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του ως μέτρο όλων των πραγμάτων. Ό, τι συμβάλλεται με αυτόν και αντανακλά την εικόνα του, αυτό είναι το «ωραίο». Ό, τι αποκλίνει από την εικόνα του σύγχρονου ανθρώπου είναι αποδιοπομπαίο.
Ε, λοιπόν εγώ, τώρα δα, σας λέω ότι δεν θέλω να ακολουθήσω το συμβατικό, δεν θέλω να ζήσω σε ένα κόσμο με ΠΡΕΠΕΙ. Φτάνει! Από σήμερα, από τώρα, τώρα που σας γράφω αρχίζει μια καινούργια ζωή για μένα. Θέλω να ζήσω αυτό που πραγματικά είμαι και αυτό που θέλω να γίνω. Στη συλλογική χαβούζα, όσο είμαι ζωντανός, δε θα αφήσω κανένα να με σύρει. Θα ζήσω μια ζωή δική μου, έτσι όπως τη θέλω εγώ και όχι έτσι όπως την θέλουν οι άλλοι. Γιατί, σημασία έχει να επικοινωνούμε πραγματικά με τους ανθρώπους. Σημασία έχει να ψηλαφούμε την ψυχή τους. Ας τολμήσουμε, επιτέλους, να ζήσουμε πραγματικά, να νιώσουμε, να αισθανθούμε με την καρδιά μας. Δυνατά, αγέρωχα, με ένταση, που να συγκλονίζει την ψυχή μας και να αναβακχεύει το «είναι» μας. Η αγάπη είναι ιερή. Τόσο ιερή που δεν μπορούμε να την βουλιάζουμε στο έρεβος της καθημερινής μας χυδαιότητας. Κάντε μια νέα αρχή. Χωρίς κοινωνικούς καθωσπρεπισμούς και συμβατικές ετικέτες συναισθημάτων.
Ας αρχίσουμε μια νέα ζωή. Αγαπημένε μου Ζαρατούστρα, πόσο σε έχουμε ανάγκη…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)