Αγαπημένε μου Ζαρατούστρα…

Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, καλησπέρα σας. Δεν ακούω τίποτα. Πώς είπατε; Τίποτα απολύτως. Μια εξουθενωτική βουβαμάρα καλύπτει κάθε μου κάλεσμα για συζήτηση. Ζητώ και θα ζητώ την απόκρισή σας. Τη φωνή σας. Δυστυχώς άλλες, ως φαίνεται, είναι οι «υποχρεώσεις» και οι ανάγκες μας. Άλλα είναι τα «must» που θα σε κάνουν τον/την «in» της κοινωνικής νομενκλατούρας. Άλλη είναι η λογική. Μια λογική του τύπου να γίνουμε ευχάριστοι, να μας διαβάζουν και να γελούν, όχι να προβληματίζονται. Μια λογική του τύπου να τα πηγαίνουμε καλά με την κομματική «τσογλαναρία» και τους πολιτικάντηδες της δεκάρας, μόνο και μόνο για να βολέψουμε τον μονάκριβο γιο ή την καημενούλα την κόρη στη δημόσια υπηρεσία ή σε κανένα σκολειό να στραβώνει τους διαδόχους ημών. Μια λογική του τύπου να είμαστε “in” με Τσαλίκη, Χρύσπα και Καρβέλα… Αλλά, η λογική που μου τη «σπάει» περισσότερο είναι τα κατινίστικα κουτσομπολιά, κυρίως εις τα καφετερίας, όπου συχνάζουν οι «τοξικομανείς της ευμάρειας», κατά τον Άγγελο Τερζάκη. Ακαδημαϊσμός; Σοφός, πάντως! Κάτι πικάντικα σχόλια του τύπου: «κόρη, είδες τον τούτο ήντα πούρεκκος ένι;» ή σε πιο πικάντικη έκδοση «κόρη, θώρε ήντα κωλ… εσσιει τούτος ο παίδαρος!» Και φυσικά δεν λείπει – για να είμαστε δίκαιοι – και η ανδρική εκδοχή, που υποβιβάζει τη γυναικεία προσωπικότητα σε ένα κομμάτι κρέας, που όσο πιο ψιμυθιωμένο είναι και όσο λιγότερα ρούχα το περιβάλλουν, τόσο το καλύτερο. Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, σήμερα αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη προϋποθέτει ψυχή. Σήμερα ψυχή λεύτερη δεν υπάρχει. Υπάρχει η ανδρική λογική που καθιστά τη γυναίκα θέμα σκαμπρόζικης αναψυχής, υπάρχει η γυναικεία λογική που καθιστά τη γυναίκα έρμαιο των ανδρικών ορέξεων. Υπάρχει ένας πολιτισμός – raunch culture αγγλιστί – που μόνο αριθμούς βλέπει και μόνο αποδοτικότητες μετράει, στο κρεβάτι, στην εταιρεία, στο πανεπιστήμιο κλπ κλπ κλπ. Μου τη «σπάει» να βλέπω την αποθέωση των δήθεν «παίδαρων», των δήθεν «πούρεκκων» από τις κυρίες και αντιστρόφως. Τι σημαίνει, ρε ‘σεις, «όμορφος» στις μέρες μας; Τι σημαίνει «μάγκας» στις μέρες μας; Τι σημαίνει, κυρίες μου, «άνδρας» στις μέρες μας; Ο έχων πολυτελέστατο αυτοκίνητο και λεφτά απ’ τον μπαμπά; Ο έχων αθλητικό σώμα και ευπαρουσίαστη μούρη ή μήπως ο έχων τρεις «γκόμενας» στη σειρά, έτσι για να μη βαριέται το παιδί; Αυτός είναι το είδωλο των κυριών; Και των κυρίων ποια είναι η ιδανική γυναίκα; Εκείνη που πάει στο κρεβάτι από την πρώτη κιόλας νύχτα και ξυπνά το πρωί, «κατάκοπη» και σε ρωτά ποιος είσαι; Περιττό να σας πω ότι μου τη «σπάει», επίσης, να βλέπω την ετερότητα να διώκεται. Όποιος δεν υποτάσσεται στην προαναφερθείσα «πικάντικη» λογική του σύγχρονου πολιτισμού είναι ο άσχετος, ο παράξενος, ο ανόητος ή η «αδελφή», ο gay. Όλοι, δηλαδή, πρέπει να υποταχτούμε στο συλλογικό κουσούρι. Αλλιώς θα μας φάει η μαρμάγκα. ΕΛΕΟΣ!
Κυρίες μου και κύριοι, παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, ξυπνήστε επιτέλους. Ως πόσο ακόμα θα ανεχθούμε τον εαυτό μας να λατρεύει το είδωλο και να προσκυνάει τη φενάκη; Ως πότε; Που ‘σαι, δάσκαλε Νίτσε, να δεις τα χάλια μας. Χρειάζεται επανάσταση, φίλοι μου. Μας χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος.
Δεν ξέρετε πόσο αγαπάω τον Ζαρατούστρα…
Τον νιτσεϊκό εκείνο άνθρωπο που τόσο παρεξηγήθηκε. Δυστυχώς. Ο Νίτσε προβάλλει ένα τύπο ανθρώπου – όχι υπερανθρώπου – μα ανθρώπου συνειδητοποιημένου. Ο Ζαρατούστρα, ο άνθρωπος του Νίτσε, δεν είναι ο κακός γίγαντας που προσπαθεί να ποδοπατήσει τους πυγμαίους. Δεν είναι ο άνθρωπος που πασκίζει να βελτιώσει τις υλικές συνθήκες της ζωής του. Δεν προσπαθεί να επιβληθεί βίαια. Τουναντίον. Η φύση του Ζαρατούστρα είναι βαθιά πνευματική και εξόχως ανθρώπινη. Καμιά σχέση δεν έχει με βιολογικές, φυλετικές ή υπερφυσικές προϋποθέσεις. Ο Ζαρατούστρα είναι ένας φιλοσοφικός στοχαστής. Είναι ένα ιδανικό. Ο Ζαρατούστρα, όταν έγινε τριάντα χρόνων έφυγε από την πόλη και πήγε στο βουνό. Εκεί μέσα στην ερημιά, βίωσε την πραγματική ύπαρξή του και κατάφερε να δαμάσει τα ευτελή του πάθη. Μετά αρχίνησε να διδάξει μια νέα ζωή σε όλους τους ανθρώπους. Ιδανικό του Ζαρατούστρα είναι η κατάδυση του ανθρώπου στα μύχια της πραγματικότητας, όχι της εικόνας, όχι της φενάκης. Ο Ζαρατούστρα διδάσκει τον αυτοέλεγχο και την αυτοοεπιβολή: δεν αφήνει τα ένστικτά του να τον υποτάξουν. Ελπίζω να καταλάβατε τι διδάσκει ο ήρωας του Νίτσε. Τι θέλει να μας πει! Ακούστε τον, παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, και αλλάξτε μυαλά. Επιτέλους! Ας μην στεκόμαστε πια στην εικόνα. Άλλωστε, για τον Νίτσε δεν στέκει η έννοια του «ωραίου καθαυτού». Για τον Νίτσε το «ωραίο» είναι το σημάδι της ανθρώπινης κενοδοξίας: ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του ως μέτρο όλων των πραγμάτων. Ό, τι συμβάλλεται με αυτόν και αντανακλά την εικόνα του, αυτό είναι το «ωραίο». Ό, τι αποκλίνει από την εικόνα του σύγχρονου ανθρώπου είναι αποδιοπομπαίο.
Ε, λοιπόν εγώ, τώρα δα, σας λέω ότι δεν θέλω να ακολουθήσω το συμβατικό, δεν θέλω να ζήσω σε ένα κόσμο με ΠΡΕΠΕΙ. Φτάνει! Από σήμερα, από τώρα, τώρα που σας γράφω αρχίζει μια καινούργια ζωή για μένα. Θέλω να ζήσω αυτό που πραγματικά είμαι και αυτό που θέλω να γίνω. Στη συλλογική χαβούζα, όσο είμαι ζωντανός, δε θα αφήσω κανένα να με σύρει. Θα ζήσω μια ζωή δική μου, έτσι όπως τη θέλω εγώ και όχι έτσι όπως την θέλουν οι άλλοι. Γιατί, σημασία έχει να επικοινωνούμε πραγματικά με τους ανθρώπους. Σημασία έχει να ψηλαφούμε την ψυχή τους. Ας τολμήσουμε, επιτέλους, να ζήσουμε πραγματικά, να νιώσουμε, να αισθανθούμε με την καρδιά μας. Δυνατά, αγέρωχα, με ένταση, που να συγκλονίζει την ψυχή μας και να αναβακχεύει το «είναι» μας. Η αγάπη είναι ιερή. Τόσο ιερή που δεν μπορούμε να την βουλιάζουμε στο έρεβος της καθημερινής μας χυδαιότητας. Κάντε μια νέα αρχή. Χωρίς κοινωνικούς καθωσπρεπισμούς και συμβατικές ετικέτες συναισθημάτων.
Ας αρχίσουμε μια νέα ζωή. Αγαπημένε μου Ζαρατούστρα, πόσο σε έχουμε ανάγκη…