Μένουμε πάντα παιδιά…

Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, καλησπέρα και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων και όλοι μας παραδιδόμαστε σιγά – σιγά στη γλυκιά ραστώνη των διακοπών και της ξεκούρασης. Είναι πάντα οι μέρες των γιορτών μέρες αγάπης και αλληλεγγύης. Μέρες προσφοράς στον άνθρωπο, τον συνάνθρωπό μας που υποφέρει και μας έχει ανάγκη. Μα δεν πρέπει να είμαστε «άνθρωποι» με ημερομηνία λήξης. Δεν πρέπει να είμαστε και να νιώθουμε άνθρωποι κάθε φορά που πλησιάζουν οι γιορτές. Πρέπει να προσφέρουμε στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, με τη στάση και τη συμπεριφορά μας, κάθε μέρα και κάθε λεπτό. Και φυσικά πρέπει τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές να κάνουμε το μεγάλο βήμα: να καταδυθούμε και πάλι με υπομονή και επιμονή στην ψυχή μας και να γνωρίσουμε το βαθύτερο «είναι» μας. Να μάθουμε ποιοι είμαστε. Να σεβαστούμε την ύπαρξή μας. Να επιβληθούμε επί των παθών και των αδυναμιών μας. Να καταλάβουμε ότι η εξουσία μας δεν πρέπει να είναι χρηματική, υλική ή στηριγμένη στο κύρος μιας θέσης, ενός θώκου, ενός αξιώματος. Πρέπει να είναι εσωτερική, βαθιά, ειλικρινής, φωτερή. Ας μάθουμε να σκεφτόμαστε κριτικά και επικριτικά. Ας τολμήσουμε μια φορά να φωνάξουμε την άποψή μας. Να πιάσουμε τα ΠΡΕΠΕΙ από το Ι και να τα γδάρουμε μέχρι το Π! Βρε παιδιά, δεν είναι μόνο οι «γκλαμουριές» και τα «στυλάκια» η ζωή μας. Δεν είναι μόνο Βίσσες, Χρύσπες, Ρουβάδες και Μαρτάκηδες. Γιατί όχι Σαββόπουλο, Πρωτοψάλτη και Παπακωνσταντίνου, ρε γαμώτο;

Τον νέο χρόνο, το 2008, ας βάλουμε στόχο να γίνουμε λίγο παιδιά. Να αγαπήσουμε αληθινά. Να παλέψουμε για το ιδανικό, το όνειρο, την αγάπη. Ξέρετε, θα γίνω πάλι κακός αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να το πω: εκπορνίσαμε την αγάπη. Την καταντήσαμε σκέλεθρο, συρόμενο από κρεβάτι σε κρεβάτι και εξαντλούμενο στα σφηνάκια, στα κορμάκια της πίστας και της νύστας, από μπαράκι σε μπαράκι. Αυτή είναι η αγάπη; Η φτηνή, αγοραία σεξουαλικότητα, που μετράει αποδοτικότητες στο κρεβάτι της μιας βραδιάς; Πρέπει να αποτολμήσουμε να γίνουμε λίγο πιο ρομαντικοί. Όχι αφελείς, κεχηναίοι εραστές του μελοδραματισμού, αλλά ως άνθρωποι ερωτευμένοι ψυχή τε και σώματι. Ας αποτολμήσουμε να δοθούμε ειλικρινά στον/ στην σύντροφό μας. Ας αγαπήσουμε ειλικρινά…

Όσο για τον ΑΓΙΟ σας δίνει την υπόσχεση ότι θεού θέλοντος με την αρχή του 2008 θα συνεχίσει να αρθρώνει λόγο κριτικό, καυστικό, οξύ και δηκτικό. Θα είναι το καρφί στην πολυθρόνα όλων των βολεμένων. Και η κριτική του όσο αυστηρή και αν είναι θα ξεκινά πρώτα από τον εαυτό του και έπειτα θα επεκτείνεται σε όλους τους άλλους. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ έχει βάλει στόχο να δυσχεράνει την επανάπαυση των «σκλάβων» και των «δυστυχισμένων τυφλών» της εποχής μας. Όχι πατερναλιστικά ή επιτιμητικά. Όχι από καθέδρας, δασκαλίστικα. Αλλά, ειλικρινά, θαρραλέα και αποφασιστικά. Ανθρώπινα, με σεβασμό στη διαφορετική άποψη και τη διαφορετική κοσμοθεωρία. Γιατί πρέπει να επιδιώκουμε τη σύνθεση μέσα από τις αντιθέσεις. Πρέπει να αγκαλιάζουμε όλους τους ανθρώπους και αν μη τι άλλο να μη διώκουμε την ετερότητα, είτε αυτή είναι σεξουαλική, είτε είναι φυλετική, είτε είναι θρησκευτική. Σεβασμός στο διαφορετικό σημαίνει ελπίδα για μια νέα κοινωνία συμμετοχική, πραγματικά ανθρώπινη. Και να θυμάστε όσο έχουμε τα νιάτα – και το κριτήριο δεν είναι ηλικιακό, είναι στο μυαλό και την καρδιά – όσο έχουμε τα νιάτα, μένουμε πάντα παιδιά… μένουμε πάντα παιδιά…

Καλά Χριστούγεννα, καλό να ‘ναι το νέο έτος 2008 σας εύχομαι, με υγεία και προσωπική ευτυχία. Χρόνια σας πολλά.