...μια προέκταση του εαυτού σου!

Υπάρχουν κάτι στιγμές φοβερές που δεν ξέρεις τι να πεις και τι να κάνεις. Υπάρχουν κάποιες στιγμές της έσχατης ανάγκης να μιλήσει κανείς για πρόσωπα και προσωπεία, για όλα αυτά που μας πονάνε και μας πληγώνουνε, για όλα αυτά που ευτελίζουν την ζωή μας, για όλους αυτούς τους καθωσπρέπει κυρίους, οι οποίοι μας βουλιάζουν στο τέλμα, το μηδέν, το τίποτα. Και ενώ τα βλέπεις όλα αυτά και θέλεις να μιλήσεις, να φωνάξεις, να βρίσεις, να κλάψεις, να γελάσεις, να τους πάρεις και να τους σηκώσεις όλους τους, να τους ανοίξεις το κεφάλι... δε μπορείς τίποτα να κάνεις, παρά να ακούσεις δυο λέξεις να καρφώνονται "σαν πρόκες, να μην τις παίρνει ο άνεμος". Ο ΑΓΙΟΣ δε θα μιλήσει άλλο. Δεν του ανήκει ετούτη η στιγμή. Κάποιος άλλος σας μιλάει. Ακούστε τον. Σκεφτείτε πως είναι μέρος του εαυτού σας.

Μανόλης Αναγνωστάκης: Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.

(το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ο Στόχος)

Στην οδό Αιγύπτου -πρώτη πάροδος δεξιά!
Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως.
Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από
τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.
Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε
Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται,
Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες από τότε
Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες,
Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα
οι ίδιοι στα παιδιά τους
Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα
Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών
των παιδιών τους.
Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται
η Τράπεζα Συναλλαγών
- εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός συναλλάσσεται-
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως
-εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν-
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής
Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία,
τις ωραίες εκκλησιές

Η Ελλάς των Ελλήνων.


Μανόλης Αναγνωστάκης: Επιτύμβιον
(το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ο Στόχος)

Πέθανες - κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

Δώρος Λοϊζος: Επειδή

(το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ψωμί και ελευθερία)

Επειδή πολύ μιλήσαμε για σένα,

πολύ ελπίσαμε, πολύ απελπιστήκαμε,

Επειδή πολύ σ' αγαπήσαμε

πολλές νύχτες, πολλές άδειες νύχτες.

Επειδή τόσο πολύ σε στοχαστήκαμε

τόσο πολύ σ' αναζητήσαμε

μέσα στο αίμα

μέσα στο φως

μέσα στις λέξεις

μέσα στη σιωπή

μέσα στο όνειρο

που στο τέλος έγινες και συ όνειρο

περνώντας έτσι, άνεμος μέσα στον άνεμο.

Τώρα μετροφυλλούμε βιβλία

γράφουμε ποιήματα για εφημερίδες

μοιράζουμε με την ίδια απερισκεψία

το σκοτάδι και το φως,

ύστερα ολοένα αλλάζουμε

σπίτια, ιδεολογίες, γυναίκες, πατρίδα...

Θα μπορέσουμε άραγέ, έτσι;

Θα μπορέσουμε να ξεγελάσουμε την καρδιά μας;

Η παράστασις!

Εξαιρετική παράστασις! Σπάει ταμείο κάθε βράδυ. Προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ερμηνείας των πρωταγωνιστών. Εδώ που τα λέμε, Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, οι πρωταγωνιστές έχουν έμφυτο το τάλαντο της υποκρισίας, της υποκριτικής ήθελα να πω! Πρωταγωνιστές ακτινοβολοεμβελούς κύρους. Τέτοια ομάδα ούτε ο Αλέξης Μινωτής δεν είχε ποτέ! Ούτε ο Φώσκολος! Βασικά είναι 5 οι πρωταγωνιστές, 2 Ελλαδίτες και 3 Κυπριόπουλα. Πλαισιούνται πάντως επαξίως από μια χορεία εκλεκτών υποκριτών, η οποία αποδίδει εμβριθώς τον σκηνικό της ρόλο. Γράφει επί σκηνής. Η παράστασις ανεβαίνει κάθε βράδυ, στις 08:15 περίπου και είναι ελεύθερη, τι λέω ελεύθερη, υποχρεωτική είναι για το «απλό» κοινό. Μα είναι δυνατόν να ανεβαίνει τέτοια παράσταση και εσείς να είστε αλλού. ΦΤΟΥ σας! Και πάλι ΦΤΟΥ σας! Ποιεί τα ήθη η παράστασις. Διαμορφώνει τη νόησή μας και μας φτιάχνει χαρακτήρα, σε αυτές τις δύσκολες μέρες του σύγχρονού μας βίου. Οξύνει τη σκέψη και καλλιεργεί το πνεύμα κριτικής σε καιρούς νιρβάνας και αποχαύνωσης. Δεν αστειεύομαι, Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες. Και ξέρετε ότι ο λόγος του ΑΓΙΟΥ είναι ευαγγέλιο! Ξέρετε εσείς… Κάθε βράδυ στις 08:15 λοιπόν όλοι στους δέκτες των τηλεοράσεων σας εμπρός! Τι και αν βλέπετε μόνο το κρατικό κανάλι, λίγο από συνήθεια, λίγο από «πατριωτισμό», όπως λέει και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Δημοκρατίας της Κύπρου. Άκουσον άκουσον, λέμε εμείς, αλλά δεν είναι εδώ το θέμα. Η παράστασις είναι διακαναλική. Δεν ξεχωρίζουν οι πρωταγωνιστές κανάλια και ιστορίες. Όσο περισσότερα τόσο το καλύτερο. Εγώ σας το λέω. Μη μου πείτε μετά ότι δε σας ενημέρωσα περί της παραστάσεως.

ΩΩΩΩ! Ξεχάστηκε ο έρμος! Το όνομα της παραστάσεως δε σας είπα. Καμιά εισήγηση; Δεν το μαντεύετε; Αν σας αποκαλύψω τους πρωταγωνιστές; Λοιπόν. Οι εξ Ελλάδος πρωταγωνιστές είναι ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης. Μπαίνει και ένας τρίτος, σφήνα, για να πάρει τη θέση του Γιωργάκη, αλλά το μέλλον που επιφυλάσσει η «λαϊκή βούλησις» είναι αβέβαιον. Τα παιδιά είναι ταλαντούχα. Βέβαια! Μεγάλο τάλαντο. Κάηκε ολόκληρη η Ελλάς και η προεκλογική εκστρατεία έγινε με όρους μικροπολιτικής. Με δομημένα ομόλογα, κόντρες για τη διαπλοκή και τη διαφθορά που οι ίδιοι, αυτοί οι δυο και οι παρατάξεις τους δημιούργησαν και εξέθρεψαν και τακτικές πολιτικού αιφνιδιασμού, ο οποίος κατέληξε σε αυτό-αιφνιδιασμό. Η κήρυξη πρόωρων εκλογών τελικά επενέργησε καταλυτικά και για τη Ν.Δ. και για το ΠΑΣΟΚ: αμφότεροι συρρικνώθηκαν. Με την Ελλάδα να καίγεται και μη έχοντας κοπάσει ακόμα ο κονιαρτός της εθνικής συμφοράς, μη έχοντας καταλαγιάσει η εθνική οιμωγή, κάνανε εκλογές με όρους Κωστάκη και Γιωργάκη. Και μετεκλογικά ο Κωστάκης αυξάνει τον ΦΠΑ, αθετώντας τις προεκλογικές υποσχέσεις και ο Γιωργάκης ετοιμάζεται ΠΑΛΙ να κάνει μια καινούργια αρχή. Όλο καινούργιες αρχές κάνει αυτό το παιδί. Από το 2004 έκανε 2004 νέες αρχές. Ε Λ Ε Ο Σ ! Καζάνι που βράζει η κοινοβουλευτική ομάς της Ν.Δ., τρώγλη που καταρρέει το ΠΑΣΟΚ. Θαυμάστε τους! Μη γελάς! Μη γελάς, Κυπριόπουλο! Έχει και η Κύπρος τα καμάρια της. Λεβέντες οι μητέρα, «καραλεβέντες» η «μικροκόρη». Εμείς έχουμε 3 εκλεκτά Κυπριόπουλα: Τάσσος, Δημήτρης και Ιωάννης. Ο Τάσσος προσπαθεί να πάρει το προβάδισμα στους διπλωματικούς χειρισμούς που στοχεύουν στη λύση του κυπριακού. Τώρα! 3 μήνες πριν τας προεδρικάς εκλογάς. Τόσο καιρό τι κάνατε, κύριε Τάσσο μας; Μετά το ΟΧΙ του λαού, το απόλυτο κενό. Τίποτα δεν εκινείτο. Η θέα όμως της καρέκλας έδωσε νέα ώθησιν στα πράματα. Ε ρε γλέντια… Ο Δημητράκης θυμήθηκε μετά από 4 ½ χρόνια συγκυβέρνησης με τον Τάσσο ότι διαφωνούν σε βασικά θέματα. Και τότε πως συγκυβερνήσατε τόσα χρόνια, σύντροφε; Με ποια ιδεολογική και αξιακή βάση και με ποιο κίνητρο, με ποιο σκοπό; Με σκοπό και στόχο την εξουσία; Την καρέκλα; Τα συμπεράσματα δικά σας, Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες. Ο δε Ιωάννης τάζει σε όλους τα πάντα. Μείωση στρατιωτικής θητείας σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, κάθαρση του κρατικού μηχανισμού από τους γραφειοκρατικούς καρεκλοκένταυρους σε χρόνο ρεκόρ, σε χρόνο μιας 5ετίας, πάταξη της γραφειοκρατίας στο εξπρές, πάταξη της ποταπής έξεως του ρουσφετιού κλπ κλπ κλπ. Η πλειοδοσία στο ζενίθ. Θα τα υλοποιήσετε μετεκλογικά αυτά, κ. Ιωάννη μας; Πολύ αμφιβάλλω. Πλάθετε με τα προεκλογικά σας σενάρια ένα κόσμο ιδανικό και τέλειο και να μου επιτρέψετε να σας πω, εν τέλει ανεφάρμοστο.

Και η παράστασις αυτή απευθύνεται στους πολίτες. Οι 5 πρωταγωνιστές πιστοί στο ραντεβού τους, κάθε βράδυ από τη σκηνή των δελτίων ειδήσεων, αποδεικνύουν το ταλέντο τους, το της υποκριτικής. Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες στους πολίτες της άμοιρης κυπριακής και ελληνικής μπανανίας και αυτοί παρακολουθούν χάσκοντας, με το στόμα ανοικτό, ως κεχηναία φερέφωνα, τη σοφία των μεγάλων ταγών. Και όταν καταλάβεις τι γίνεται είναι πια πολύ αργά. Όλες οι μεγάλες και ειλικρινείς συζητήσεις του Έλληνα γίνονται πάντοτε a posteriori. Όταν ο συναγερμός ηχήσει όλα έχουν τελειώσει ήδη για τον Έλληνα. Δεν υπάρχει λόγος να τρέξει, να γλιτώσει απ’ το κακό. Αυτό έχει συντελεστεί. Πως το λέει ο Χάρυ Κλύν; «Με λόγια και λόγια και λόγια σε φέρανε τούμπα ξανά και ενώ σου την ‘καναν λαμόγια, πάλι τους πίστεψες μαλακά, πιο μαλακά, πάλι τους πίστεψες πιο μαλακά»! Έλληνες, παιδιά! Αθάνατοι, ξεβράκωτοι κι ωραίοι! Μόνο με τους Αλβανούς ξέρουμε να συγκρουόμαστε. Είμαστε «ανώτεροι» βλέπετε. Με τον κακό, στραβό και ανάποδο εαυτό μας, τον εύπιστο και αφελή όλα είναι εντάξει. Τελικά μαντέψατε τον τίτλο της παραστάσεως; Τον μαντέψατε; Όχι; «Βουλώστε το και ακούστε»! Όχι, παρεξηγήσατε. Δεν το λέω σε σας. Ο τίτλος της παραστάσεως των 5 είναι αυτός. Κάθε βράδυ η ίδια παράστασις. Ας όψεται και η AGB. Ας όψεται η βλακεία των Μέσω Μαζικής Μαλάκυνσης Εγκεφάλων. «Βουλώστε το και ακούστε»! Η παράστασις. Και θεατές όλοι εμείς! Το θέμα είναι ως πότε…

Όχι στον ρατσισμό από την κούνια!

Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες!

Σας παρουσιάζω ένα μήνυμα που έλαβα, μήνυμα αναδεικνύον τα πολλά κοινωνικά προβλήματα από τα οποία κατατρέχεται και κατρύχεται η σύγχρονή μας κοινωνία, δηλαδή όλοι εμείς.

"Τα χρόνια περνάνε και τα παιδιά που αποτελούν τη δεύτερη γενιά μεταναστών/τριών είναι πια αναπόσπαστο τμήμα των ανθρώπων που κατοικούν σ' αυτόν τον τόπο. Πολλά γεννήθηκαν στην Ελλάδα, άλλα ήρθαν πολύ μικρά. Όλα φοιτούν στα ελληνικά σχολεία και μιλούν τα ελληνικά ως πρώτη τους γλώσσα. Όμως, το ελληνικό κράτος αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα. Σε όσα παιδιά γεννιούνται εδώ, αρνείται ακόμα και το πιο στοιχειώδες, το απλό πιστοποιητικό γέννησης! Οι συνέπειες είναι δραματικές: Αφού δεν εγγράφονται στα δημοτολόγια, δεν μπορούν να αποκτήσουν πιστοποιητικό ότι γεννήθηκαν σ' αυτή τη χώρα. Έτσι είναι μετέωρα, χωρίς χαρτιά και χωρίς διαβατήριο, αφού μετά τα 18 τους χρόνια πρέπει ξαφνικά να αποδείξουν ότι έχουν εισέλθει και διαμένουν νόμιμα στη χώρα! Δηλαδή, καταδικασμένα στην καθημερινή ανασφάλεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό!

Νέοι και νέες που ζουν και σπουδάζουν στην Ελλάδα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να απελαθούν σε χώρες που ποτέ δεν γνώρισαν και που συχνά δεν μιλούν τη γλώσσα τους. Αυτή η απάνθρωπη κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Και αυτό πρέπει να γίνει τώρα. Αρχίζοντας από το πιστοποιητικό γέννησης.

Η καμπάνια «ενάντια στο ρατσισμό από την κούνια» που ξεκίνησε από τους συλλόγους των μεταναστριών για τη διεκδίκηση έκδοσης πιστοποιητικού γέννησης για τα νεογέννητα από τους Δήμους στους οποίους γεννήθηκαν και διαμένουν, έχει κάνει τα πρώτα της βήματα από το 2005 και κλιμακώνεται. Δηλώνουμε την αμέριστη υποστήριξή μας στο δίκαιο αυτό αίτημα, επειδή μας είναι αδιανόητο να υπάρχουν συνάνθρωποι και συμπολίτες μας με μισά ή καθόλου δικαιώματα.

a ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
a Πιστοποιητικό γέννησης και εγγραφή στα δημοτολόγια για τα παιδιά των μεταναστών/τριών

Αν συμφωνείτε κι εσείς, παρακαλούμε υπογράψτε!

http://www.kounia.org/

Η συμβολή σας είναι ιδιαίτερα σημαντική!!"

Το μυστήριο μιας λειτουργίας…

Στο κάθε ένα από μας το φως, η αλήθεια παρουσιάζονται σε σύντομες λάμψεις. Και ύστερα βουλιάζουμε πάλι στο απέραντο μηδέν και το τίποτα. Βουλιάζουμε στο απέραντο έρεβος. Αν όμως καταφέρουμε να συλλάβουμε αυτό το φως, αυτή την αλήθεια με την ποίηση, το θέατρο, τον πολιτικό στοχασμό μπορούμε να το κρατήσουμε αναμμένο. Για μας και για τους άλλους. Ετούτες οι δραστηριότητες του νου, της καρδιάς, όλες τούτες που ονομάζουν κάποιοι πολιτισμό, προϋποθέτουν κάτι πολύ σημαντικό. Προϋποθέτουν πάντοτε μια μακριά συζήτηση με τον εαυτό μας. Μια συζήτηση, η οποία αναπόδραστα οδηγεί σε μια συζήτηση, μια συνδιαλλαγή με όλους τους ανθρώπους. Αλλά, αυτή η συζήτηση, για να καρποφορήσει πρέπει να έχει βάθος και προοπτική. Να είναι ουσιαστική. Όχι συζήτηση με αλλότρια κίνητρα. Όχι συζήτηση για προβολή του εγωπαθούς μας «εγώ» ή για ενίσχυση των δεσμών της χρυσής ειρκτής των δεσμεύσεων και των εξαρτήσεων, στην οποία μας έκλεισε δίχως λύπη και αιδώ, κατά τον ποιητή, το σύστημα. Τούτες οι δραστηριότητες του πολιτισμού και του πνεύματος πρέπει να συγκινούν κάθε λεπτό τα ουσιαστικότερα μέρη της ύπαρξής μας. Όπως είπε κάποτε και ο T.S. Eliot, πρέπει να δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα κρίσιμα: «Τι είναι ο άνθρωπος; Ποια είναι τα όρια του; Ποια είναι η αθλιότητά του; Ποιο το μεγαλείο του; Και τελικά ποια είναι η μοίρα του;» Το «γράψιμο», η ποίηση, η λογοτεχνία, το θέατρο, ο πολιτικός στοχασμός και τόσες άλλες εκφάνσεις και πτυχές του πνεύματος είναι μια ενιαία και αλληλοσυμπληρούμενη, αέναη λειτουργία. Μια λειτουργία όχι του εφήμερου και του πρόσκαιρου, αλλά του αιώνιου και του παντοτινού. Μια λειτουργία, η οποία καταδύεται στα μύχια της ανθρώπινης ύπαρξης και στοχεύει κατ’ ευθεία τον άνθρωπο. Μια λειτουργία, της οποίας αρχιερείς μπορούμε να είμαστε όλοι εμείς. Αρκεί να μπορέσουμε «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Να αρθούμε πιο πάνω από τα καθημερινά, τα τετριμμένα. Να κάνουμε πέρα τις απροσμάχητες βιολογικές αναγκαιότητες και τις καθωσπρεπικές έξεις. Να υψωθούμε λίγο πιο πάνω από την τυχαιότητα των περιστατικών, που κατακλύζουν την ζωή μας.

Συγχωρήστε την «λυρική», ίσως και αιθεροβάμονα, ετούτη παρέμβαση του ΑΓΙΟΥ. Όλες τούτες οι σκόρπιες μα βαθύτατα ειλικρινείς σκέψεις γεννήθηκαν και πλάστηκαν στο μυαλό μου, όταν παρακολούθησα την Λυσιστράτη του Κώστα Μόντη, που ανεβάστηκε από το ΘΕΠΑΚ, στο Πολιτιστικό κέντρο του Πανεπιστημίου Κύπρου, στο αρχοντικό της Οδού Αξιοθέας. Δε θα μιλήσω για το υποκριτικό τάλαντο των συμμετεχόντων. Άλλωστε, το χειροκρότημα και ο παλμός των θεατών απέδειξε ότι οι συμμετέχοντες και δη και οι πρωταγωνιστές μπήκαν για τα καλά στο ρόλο του αρχιερέως της λειτουργίας, που λέγαμε παραπάνω. Δε θα μιλήσω για την εμβριθή σκηνοθετική, ενδυματολογική, μουσική και κινησιολογική επιμέλεια της παράστασης. Όσοι παρακολούθησαν την παράσταση είμαι σίγουρος ότι θα επιδαψιλεύσουν επαίνους προς όλους τους μετέχοντες και συντελεστές αυτής. Ο ΑΓΙΟΣ όμως θέλει να επικεντρωθεί σε μια καθοριστικής σημασίας απόχρωση αυτού του γεγονότος. Το ότι πολλοί νέοι και νέες, ομήλικοι και ομήλικές μου, σηκώθηκαν από τον καναπέ και πήγαν στο θέατρο αυτό λέει πολλά. Τουλάχιστον δίνει στον ΑΓΙΟ ελπίδα για το αύριο. Το ότι νέοι και νέες προτίμησαν στο αρχοντικό της οδού Αξιοθέας και όχι την πολλάκις διαφημιζόμενη και εξάλλως προβεβλημένη συναυλία του Μιχάλη Χ’’ Γιάννη αυτό λέει πολλά. Σε μια εποχή που είσαι “in” μόνο όταν ακούς Έφη Θώδη και τραγουδάς το αξιοθρήνητο εκείνο «Βας Βας Ο Παρασκευάς», σε μια εποχή που η εικόνα και η φενάκη του ψεύτικου ειδώλου αλά Τζούλια Αλεξανδράτου και Ρουβά έχει την πρωτοκαθεδρία, σε μια εποχή που οι επιμένοντες στο θέατρο, τον πολιτικό στοχασμό, την ποίηση, τη λογοτεχνία είναι οι παρίες της παρέας, οι “out” του παιχνιδιού, σε μια τέτοια εποχή νιρβάνας και ραστώνης τέτοιες παραστάσεις που δεν προκαλούν μονάχα γέλιο, αλλά αγγίζουν και ανατέμνουν το βαθύτερο, ανθρώπινο «είναι», στέλλοντας άλλα μηνύματα και άλλες ελπίδες, καθίστανται μέσα και αφορμές που μας ωθούν να βγούμε από τη νεφέλη της οχαδερφικής και μοιρολατρικής αδράνειας. Ποίηση, λογοτεχνία, πολιτικός στοχασμός, θέατρο. Μια αέναη ουμανιστική μυσταγωγία. Οφείλουμε να νιώσουμε και να αφουγκραστούμε το μυστήριο αυτής της λειτουργίας…

Αφερίμ!

Το ότι το παγκόσμιο – και δη και το ελληνικό και κυπριακό – πολιτικό σύστημα πάσχει, αυτό είναι καλά γνωστό σε όλους. Οι ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν ότι η εμπέδωση ενός βασικού αξιώματος της δημοκρατίας, ότι δηλαδή υφίστανται και από νομικής αλλά και από ηθικής πρωτίστως πλευράς, κώδικες αξιών που ρυθμίζουν τα δικαιώματα των ανθρώπων, είναι μια καίρια προϋπόθεση για την ύπαρξη και εδραίωση της αστικής δημοκρατίας. Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Οι αστικές δημοκρατίες, αν μπορεί να τις ονομάσει κανείς δημοκρατίες, παρά είναι χλωροφορμισμένες, για να προωθούν τη συμμετοχικότητα και την ισονομία των πολιτών. Η πολιτική, που άλλοτε ήταν η μεγάλη ελπίδα και η προοπτική, ευτελίστηκε και παραπαίει τώρα κάπου ανάμεσα στις «αρπαχτές» και τις «μίζες» των πολιτικάντηδων, των τεχνοκρατών και των καρεκλοκένταυρων, που συναπαρτίζουν τη νομενκλατούρα των αστικών δημοκρατιών. Κάποτε άλλοτε οι μηχανισμοί εξουσίας ήταν βάρβαροι, αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν καταφανείς. Ήξερες τι να περιμένεις αν τόλμαγες να θίξεις τα «κεκτημένα δικαιώματα» των πολιτικών ταγών. Τώρα, τα γρανάζια της εξουσίας είναι αδιόρατα και εξ αυτού πολύ πιο επικίνδυνα. Ισοπεδώνουν και καταπατούν κάθε ελεύθερη και αντικομφορμιστική φωνή. Η ισοπέδωση κυριαρχεί παντού, γιατί οι ταγοί, τοπικοί και παγκόσμιοι δε θέλουν ελεύθερες φωνές και κριτικά πνεύματα. Θέλουν ναρκωμένα μυαλά και εξαγοράσιμες συνειδήσεις, για να μπορούν να βολεύονται στις θεσούλες τους ήσυχοι. Αφερίμ!

Όλα αυτά τα θυμήθηκα με αφορμή τα τεκταινόμενα αυτή την περίοδο στο ΠΑΣΟΚ και την κυπριακή πολιτική σκηνή εν όψει εκλογών. Στο μεν ΠΑΣΟΚ αιτιολογώντας τα αίτια της εκλογικής τους ήττας στις πρόσφατες εκλογές, ανακάλυψαν τον τροχό! Τόσα χρόνια κάτω από την πολιτική στέγη του σοσιαλισμού και τώρα ανακαλύπτουν ότι τους λείπει η πολιτική στέγη. Ο ένας φορτώνει την ευθύνη για την ήττα στον άλλο και κανένας δε διαθέτει την στοιχειώδη ευθιξία να απολογηθεί στους Έλληνες και τις Ελληνίδες, οι οποίοι πίστεψαν σ’ αυτούς και κλαίνε τώρα πάνω στα ερείπια της πλάνης τους και κλαίνε τώρα πάνω στις στάχτες, τις ανθρώπινες και τις φυσικές, της Πελοποννήσου. Η δε Κύπρος πορεύεται τώρα ολοταχώς σε προεδρικές εκλογές. Και σε τέτοια περίοδο καταλαβαίνετε ότι όλοι είναι εναντίων όλων. Κανένας λόγος για τα πραγματικά προβλήματα του πολίτη. Κανείς δε νοιάζεται γι’ αυτόν. Αρθρώνουν οι πολιτικάντηδες του τόπου μας μια ξύλινη γλώσσα, που βρίθει άσφαιρων θεωριών, ευτελών συνθημάτων και εύκαιρης «ατακολογίας». Διέστρεψαν τον πολιτικό λόγο σε μια ατελέσφορη «σαχλαμαρολογία» και ένα αγοραίο κουβεντολόι που αδικεί πρωτίστως τους ίδιους και έπειτα τους πολίτες. Ο βερμπαλισμός και η αμετροέπεια των ψηφοζητιάνων δεν έχουν όρια. Κρεμούν πάνω στα «τσιγκέλια» της δημαγωγίας και του λαϊκισμού τους τη δημοκρατία και «αφοδεύουν» πάνω της την έπαρσή τους. Αφερίμ!

Η ευθύνη όμως ανήκει και πρέπει να αποδοθεί σε άλλους. Σε όλους εμάς. Σε όλους εμάς, που αντί να αντισταθούμε – έστω και ως δρώντες εκλογείς, έστω και εκφράζοντας ηχηρά τη διαφωνία μας – βολευόμαστε πίσω από ψεύτικα «άλλοθι», οχαδερφισμούς και ωραιοποιήσεις της οικτρά αναλλοίωτης πραγματικότητάς μας. Ο ΑΓΙΟΣ θέλει να μιλήσει χωρίς περιστροφές. Ξέρετε τι είμαστε; Αρνάκια του Θεού είμαστε. Βόσκουμε σε ένα καταπράσινο λιβάδι και ο κάθε αρχιτσοπάνος φροντίζει να μας παρέχει καθημερινά ένα σπάνιο χόρτο, το οποίο φυτρώνει αποκλειστικά για ‘μας. Ναι, ναι, αμήν, αμήν, λέγω υμίν κουτόχορτο ονομάζεται. Σκύβουμε λοιπόν το κεφάλι και περιμένουμε να φάμε την ποσότητα αυτού του χόρτου που μας αναλογεί, μέχρι να βγούμε στη σύνταξη. Δίχως να πούμε ένα «μπεεεεεεεεεεεεεεεεεεε» και εμείς όλα αυτά τα χρόνια, βρε αδερφέ. Ούτε ένα «μπεεεεεεεεεεεεεεεεεεε». Μην ξυπνήσει ο τσοπάνος! Το πιο μεγάλο Αφερίμ σε μας πρέπει να το πούμε…

Η απλή μέθοδος των τριών...

Να μην ξεχνιόμαστε. Έρχονται και προεδρικές εκλογές τον προσεχή Φεβρουάριο, κυρία μου. Τα παζάρια εξουσίας ξεκίνησαν. Μικρό πράμα είναι, κυρία μου, το διάσημο «διαζύγιο των τριών»; Αλλά, δε μπορείτε να πείτε. Τέσσερα και κάτι χρόνια, τα παιδιά έβαλαν σε δεύτερη μοίρα τις διαφορές τους και προέταξαν τις συγκλίσεις τους, ήτοι τη βούλησή τους να υπηρετήσουν το κομματικό τους όφελος, να βολέψουν τους υμετέρους, τα δικά τους τα παιδιά και να φάνε και αυτά τα «ψηφοκαημένα». Αλλά, το συμπόσιο άνοιξε την όρεξη σε κάποιους «κοινοκτήμονες» κατά τα άλλα. Και φτάνουμε σε διαζύγιο, ως φαίνεται. Δύσκολη τελικά αυτή η «απλή μέθοδος των τριών». Και φυσικά οι αυλόδουλοι, τα φερέφωνά τους στο ucy, ετοιμάζονται από τώρα για τη μάχη χαρακωμάτων εν όψει εκλογών θρίλερ. Μέχρι και τραπεζάκια στην είσοδο του Πανεπιστημίου τοποθέτησαν το καλοκαίρι, κυρία μου. Προσέξτε! Όχι στον περίβολο. Αυτό ήτανε παλιό. Τώρα έφτασαν μέχρι και την είσοδο. Η βλακεία εν δράσει, κυρία μου. Αμέ Αμέ Αμέ πω πω τι πάθαμε...

Ο ΑΓΙΟΣ στρέφει το βλέμμα του ευλαβικά στη μεγάλη εξοχότητα, στους φίλους της κομματικής «τσογλαναρίας», στα φερέφωνα της αμίμητης βλακείας, στους καλούς μας τους «παραταξιακούς» και τους δηλώνει πως είναι εδώ και δε θα πάψει, να γράφει τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ και να αντιμιλάει σε αυτά τα μικρά ανθρωπάκια που το παίζουνε αυθεντίες. Αυτό είναι μήνυμα με πολλούς, γνωστούς και μη εξαιρετέους αποδέκτες. Όποιος από αυτούς δεν το πάρει, κακό της κεφαλής του κάνει...

«Πατρίδα Pokemon»

Κοινωνικοποίηση του ανθρώπου, θα σου πει το κυνικό «βουτυρόπαιδο» στη γωνία. Το παιδί του μπαμπά και της μάμας – σε κυπριακή εκδοχή – που υπηρέτησε στο στρατό από το σπίτι του, που τελειώνει το πανεπιστήμιο με το μέσο (και το λέω αυτό γιατί κάποιοι υπεραίρονται για τέτοιες επιτυχίες) και τη διαπλοκή των κρυφών «δραστηριοτήτων» κάτω από το τραπέζι (φανταστείτε λίγο και τις… στάσεις!), που απέκτησε θέση στην κοινωνία με δεκανίκια, αλλά κατά τα άλλα το παίζει «κούλ» και φιγουράρει τέλειος εραστής, άψογος γκόμενος και αλάνθαστος κήνσορας όλων των άλλων. Αυτός ο Άνδρας. Γιατί, κυρία μου, ξέρεις τι πάει να πει άνδρας σήμερα; Άνδρας πάει να πει να έχεις μεγάλα @@ και να οδηγείς τη «γκομενίτσα» κατ’ ευθεία στο κρεβάτι, χωρίς συναισθηματικά συνημμένα, χωρίς αγάπη, χωρίς τίποτα. Αυτός είναι ο Άνδρας. Μη τον περάσουν και για ξενέρωτο δηλαδή. Όποιος βάζει και λίγο συναίσθημα στη ζωή, λίγη αγάπη είναι «θύμα». Όποιος δεν είναι σαν κι αυτόν τον Άνδρα, ξέρεις τι είναι… Και πρέπει να του πετάξουμε το λίθο του αναθέματος. Γιατί; Εσάς ρωτάω, κυπριόπουλα και κυπριοπούλες; Γιατί δεν ανεχόμαστε το προσωπικό στυλ και τη διαφορετικότητα; Πρέπει όλοι να κυκλοφορούν με Μερσεντές και να έχουν ζελέ στο μαλλί, δηλαδή;

Για κοιτάξτε και τον Άνδρα. Τι και αν το ‘παιξε Μεγαλέξανδρος, για να γλιτώσει το στρατό. Βλάξ ήτο να υπηρετήσει; Αυτά είναι για τους άλλους, όχι γι’ αυτόν. Αυτός είναι Άνδρας. Και Μεγαλέξανδρος και Ναπολέων άμα τύχει. Μασάει το παιδί; Αλλά, ξέρετε ποιος ευθύνεται γι’ αυτήν την κατάσταση; Εμείς, κυρία μου. Εμείς που ανεχόμαστε να κερδίζει τη θέση, την καρέκλα, την έδρα, τον θώκο, το κύρος το κάθε λαμόγιο. Εμείς που ανεχόμαστε να γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι. Εμείς που εξυψώνουμε και αναδεικνύουμε αυτούς που προσωπικά ονομάζω «εγωπαθείς ηλιθίους». Όλους εκείνους, οι οποίοι ενώ επιτυγχάνουν τα πλείστα πράγματα στη μίζερη και ευτελή ζωή τους με τις πλάτες των επιφανών «μεντόρων» τους, ενώ η ωριμότητα και οι πραγματικές τους ικανότητες, δεν ξεπερνούν εκείνες ενός υπερφίαλου 15χρονου, κομπορρημονούν σε βαθμό αηδίας για τις φαινομενικές επιτυχίες τους. Αρέσκονται να υποτιμούν τη νοημοσύνη των άλλων σε εξευτελιστικό επίπεδο. Σ’ αυτόν τον τόπο, τον τρελό, τον κατακαημένο, βρε ράβε ξήλωνε, ράβε ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει… Τι έχουνε να δούνε τα μάτια μας ακόμα…
Κοινωνικοποίηση και διασκέδαση, φωνάζει το παιδί. Κάθε βράδυ από μπαράκι σε μπαράκι, από cafe σε cafe, από club σε club, «κουνιέται» το παιδί, το παίζει άνετος μπροστά στο γκομενάκι, που και αυτό θυμίζει αρτίστα του χαμαιτυπείου, κι ας είναι γόνος αξιοπρεπούς οικογενείας, με κοινωνικό κύρος και αποδοχή. Εσείς τι καταλαβαίνετε; Κοινωνικοποίηση είναι αυτό το πράμα; Αμ δε! Αμ δε! Ξυπνήστε, νέοι και νέες της Κύπρου. Ψηλά το κεφάλι.

Ξυπνήστε. Αυτό ονομάζεται ισοπέδωση. Αποχαυνωτική υποταγή στα γρανάζια μιας κοινωνίας ναρκωμένης, η οποία μετράει αποδοτικότητες στο κρεβάτι, στο σχολείο, την εταιρεία αδιάφορο. Γινόμαστε νούμερα, καταλάβετε το. Πιόνια μιας κοινωνίας που μας πνίγει στην παγεράδα της τυπικούρας και της σύμβασης. Και σε αυτή τη μάζα όποιος τολμήσει να αποζητήσει τη γόνιμη μοναξιά της ενδοσκόπησης, να υποστηρίξει τη διαφορετικότητα και να αντισταθεί στον κοινωνικό κομφορμισμό και τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό, «βαφτίζεται» είτε «λίγος», είτε «μικρός», είτε «αδελφή», είτε αντιδραστικό, αναρχικό υποκείμενο που πρέπει να του κοπεί το κεφάλι. Όποιος αγωνίζεται για το μεροκάματο, είναι βλάξ. Όποιος δεν ανοίγει την τηλεόραση, για να δει την «εθνική» μας τηλεπαρουσιάστρια (τον Αρναούτογλου καλέ, η Ρούλα ήταν παλιά!), είναι «ντε μοντέ». Όποιος φοιτητής κατεβαίνει στους δρόμους, για να υποστηρίξει το δικαίωμα στη δωρεά παιδεία, «βαφτίζεται» αφελής ανόητος και χασομέρης άσχετος. Όποιος πάλι δεν γουστάρει να «κουνιέται» σε «κλαμπάκια» του συρμού, στα οποία βουλιάζει η νομενκλατούρα της «υψηλής» νεολαίας, ονομάζεται «αντικοινωνικός» και η κατάστασή του χρίζει ψυχολογικής παρακολούθησης. Έτσι είναι. Όποιος δεν υποδουλώνεται στη μάζα, όποιος δεν ασπάζεται το συλλογικό κουσούρι, πρέπει να απομονωθεί. Το έγκλημα αυτό δε θα μείνει ατιμώρητο!

Τα πάντα υποχρεώνουν τον άνθρωπο να χάσει τη μοναδικότητά του και να υποταχτεί στην αφηρημένη θεότητα του «συλλογικού». Που ‘σαι Νίτσε να δεις τα χάλια μας! Κάθε ατομική πράξη προσωπική και πηγαία είναι έγκλημα. Όλοι πρέπει να φοράμε τη φενάκη της εικόνας. Και θέλω να καταγγείλω κάτι, κυρία μου. Συνειδητοποίησα – επιτέλους ο αφελής – ότι η αγάπη φαλκιδεύτηκε. Είτε τη βλέπεις να σέρνεται στο πεζοδρόμιο εκφυλισμένη και εκπορνισμένη, στα ξέσκεπα στήθη των γυναικών στα «κλαμπάκια», είτε τη βλέπεις φυλακισμένη στην ειρκτή των συμβάσεων και των ΠΡΕΠΕΙ. Αγάπη με επιδότηση κοινωνικής σύμβασης, κυρία μου. Ερωτεύεσαι πάντα με κριτήρια. Έχει θέση στην κοινωνία; Έχει λεφτά; Είναι γνωστός/η και με κύρος; Έχει «μούρη» Σόμμερ και σώμα Ρουβά (για τις κυρίες) / «μούρη» και στήθος Τζούλιας Αλεξανδράτου (για τους κυρίους); Μας κάνει. Αν όχι, να μας λείπει το βύσσινο, ε; Και η καρδιά, ρε παιδιά; Που πάει αυτή η ρημάδα; Και αν έχει μέσα της αγάπη να δώσει; Τι είπατε, νεαρέ μου; Βλακείες;

Κάποτε ο Βύρων Πολύδωρας είχε πει το εξής αλήστου μνήμης. Ότι ο Έλλην έχει «το μάτι του αετού, την υπομονή του βοδιού…». Ακριβώς! Το «μάτι του αετού» έχει ο Έλληνας προκειμένου να προασπίσει το συμφέρον του και να χτυπήσει τα συμφέροντα του άλλου. Τέτοιο «αρπακτικό» βλέμμα χρειάζεται κανείς, για να επιβιώσει σε μια κοινωνία ευδαιμονισμού και καταναλωτικής νιρβάνας. Και «υπομονή βοδιού» φυσικά. Βόδια είμαστε, κυρία μου. Γιατί; Γιατί αυτοί (ξέρετε ποιοι) μασάν και εμείς «χασάν», κυρία μου. Τι είμαστε; Η απάντηση έρχεται από τη Λιάνα Κανέλλη, μια γυναίκα που θαυμάζω προσωπικά για την ανεξαρτησία του πνεύματός της, τον χειμαρρώδη λόγο, το μπρίο και τη μαχητικότητά της: «Πατρίδα Pokemon» είμαστε, λέει η Λιάνα! Ο καθείς με το ρόλο του. Άλλος «Σεξοπόκεμον», άλλος «αχρειοπόκεμον», πάντως όλοι είμαστε «Χασοπόκεμον»! Η Λιάνα λέει και κάτι άλλο όμως. Υπάρχει ελπίδα ακόμα αρκεί να μην το βάλουμε κάτω και να μη σκύψουμε το κεφάλι. «Μπορούμε να αλλάξουμε τη χώρα μας μέσα σε ένα 24ωρο», λέει η Λιάνα. Ας την ακούσουμε, ρε γαμώτο…

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Στην εποχή της ραστώνης, του οχαδερφισμού και της οπισθοδρόμησης των αξιών και των ουμανιστικών αρχών, ο πολιτισμός ορθώνεται ως φάρος τηλαυγής των πόθων και των ονείρων του ανθρώπου. Το Πανεπιστήμιο Κύπρου, στο πλαίσιο της γενικότερης προσφοράς του στον τομέα των γραμμάτων και των τεχνών, στηρίζει την πολιτιστική ταυτότητα της Κύπρου. Το Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Κύπρου, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή κ. Μιχάλη Πιερή, με στοχευμένες δράσεις, συμβάλλει στην ανόρθωση της κυπριακής (και όχι μόνο)πολιτιστικής παράδοσης.

Στηρίξτε τον πολιτισμό είναι το βασικό, αξιακό σύνθημα που προβάλλει επιτακτικό στις μέρες μας. Όχι τον πολιτισμό του καναπέ, όχι τον πολιτισμό του ειδώλου και της φενάκης, όχι τον "raunch culture", αλλά τον αγνό και σινάμα ζείδωρο πολιτισμό των αξιών, των ιδεών, των αρχών, που δίνουν νόημα και ουσία στην ζωή μας. Στηρίξτε τη δουλειά που κάνουνε οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Κύπρου, στο αρχοντικό της οδού Αξιοθέας 8.

Ι am dressed, therefore I am?

Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες! Καλησπέρα σας και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Ααααχ σήμερα θα βγάλω όλο το φαρμάκι μου… Άλλωστε εγώ είμαι ένας «κακός» ΑΓΙΟΣ. Μουρατίδης ΧΧL! Σήμερα θα μιλήσουμε για τη ξεφτίλα του σύγχρονου πολιτισμού. Να το φιλοσοφήσουμε και λίγο το πράγμα. Καλός ο χαβαλές, τα φραπεδάκια και οι παραταξιακές αρλουμπολογίες από τους πολιτικάντηδες, κυρίες μου και κύριοι, αλλά χρειάζεται να σκεφτόμαστε και λίγο τα πράγματα ενίοτε.

Δε μου αρέσει για παράδειγμα να βλέπω τον χώρο μου, το Πανεπιστήμιο Κύπρου, να μεταμορφώνεται κάθε μέρα σε πασαρέλα, σε χαμαιτυπείο, στο οποίο οι λυσσασμένες π******ς ψάχνουν απεγνωσμένα άνδρα. Δε μου αρέσει να βλέπω τα ενδυματολογικά blockbuster του συρμού και τη χυδαία και μικρονοϊκή ακριτομύθια να αποτελεί τον κανόνα και το «must» ενός σοβαρού κατά τα άλλα πανεπιστημίου και μιας σεμνότυφης κατά τα άλλα κοινωνίας. Προς Θεού, κυρίες μου, δεν εννοώ να ντύνεστε σαν μοναχές ή ερημίτισσες! Ούτε να μην περιποιείστε τον εαυτό σας. Ίσα – ίσα! Το ανδρικό μάτι - ας το ομολογήσουμε άνδρες - τέρπεται από τις ωραίες και κομψές γυναικείες υπάρξεις! Αλλά η ωραία και γοητευτική ύπαρξη δεν είναι ένα κομμάτι κρέας στολισμένο με ψεύτικα στολίδια, ώστε να γίνεται αντικείμενο οπτικής εκμετάλλευσης και σκαμπρόζικης αναψυχής του ανδρικού πληθυσμού. Γιατί αν θέλαμε κάτι τέτοιο θα καταφεύγαμε σε εξειδικευμένες περιοδικές φυλλάδες ή σε σεσημασμένες σκοτεινές αίθουσες και όχι σε ένα, κατά τα άλλα, σοβαρό πανεπιστήμιο. «Της νύχτας τα κρυφά δεν τα φωνάζουμε. ακόμα και οι παστρικές κλειδαμπαρώνουν την πόρτα όταν κάνουν βίζιτα». Τάδε γράφει ο πρύτανης των Λατίνων ερωτογράφων, ο Οβίδιος (σε μετάφραση Θ. Παπαγγελή).

Προς Θεού, δεν ασπάζομαι νέο – πουριτανικές απόψεις. Αλλά επειδή υπάρχει πρόβλημα με το σύγχρονο πολιτισμό μας, θεωρώ καθήκον μου να καταθέσω ταπεινά ή προκλητικά έστω – όπως θέλετε πέστε το – τις απόψεις μου, ελπίζοντας ότι θα ανοίξει ένας κύκλος συλλογικού διαλόγου και ατομικής ενδοσκόπησης. Και το πρόβλημα αυτό εντοπίζεται κάπου κατά μήκος της γραμμής που οδηγεί από την αποενοχοποίηση της σεξουαλικότητας στον εκπορνισμό της. Όπως εύστοχα παρατηρεί και ο καθηγητής Λατινικής Φιλολογίας του ΑΠΘ, Θ. Παπαγγελής, «οι αμπάρες που κατοχύρωναν τα ανομολόγητα της σεξουαλικής ιδιωτικότητας τελούν σε προκεχωρημένη χαλάρωση». Λιανότερα; Δεν ανέχομαι, βρε αδερφέ, να ζω στο κόσμο του «raunch culture», της ωμής σεξουαλικής διαθεσιμότητας χωρίς συναισθηματικά συνημμένα, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα ενός πολιτισμού που μόνο αριθμούς καταλαβαίνει και μόνο αποδοτικότητες μετράει, στο γραφείο, στην εταιρεία, στο κρεβάτι, αδιάφορο. Για να είσαι cool, λέει και ο άλλος!

Δυστυχώς όλα αυτά που λέει ο ΑΓΙΟΣ σήμερα – έγινα κουραστικός ή εκνευριστικός; – γίνονται και στην «σεμνότυφη» κυπριακή και ελληνική κοινωνία. Βλέπε τα φοβερά και τρομερά που καταγράφονται στις οθόνες των εφηβικών κινητών. Βλέπε το περιβόητο λύκειο Αμαρύνθου στην Ελλάδα: το «ατόπημα» των τεσσάρων (θα θυμάστε τους τέσσερεις Ελληναράδες που βίασαν τη 16χρονη μετανάστρια από τη Βουλγαρία) δικαιώθηκε από τη τοπική κοινωνία και έγινε ένα θριαμβευτικό happening. Ένα happening ανάλογο με τα κοινά και μη εξαιρετέα συμβάντα της καθημερινότητάς μας, η οποία θυμίζει ολοένα και περισσότερο την πιο «λάιτ» εκδοχή του «Sex and the City»…

Υ.Γ.

* Προκλητική η αθυροστομία μου στο σημερινό ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ε; Σέβομαι όλους τους νόμους της κυπριακής «μπανανίας», κυρία μου, εκτός από ένα: αυτόν της σιωπής. Δεν πρόκειται ούτε να κρυφτώ, ούτε να απολογηθώ σε κανένα για τις απόψεις μου. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής ο ΑΓΙΟΣ δεν κάνει τίποτα παρά να αποκαλύπτει τα σημεία και τέρατα της σύγχρονης εποχής με κριτικό πνεύμα, το οποίο προϋποθέτει και δηκτικά σχόλια. Και, όπως λέει και ένας άνθρωπος με ποιότητα, «αθυρόστομος» και αυτός, ο Μάριος Πλωρίτης, σε όποιον αρέσουμε…

* Θα χαρώ πολύ αν ακούσω ένα τεκμηριωμένο αντίλογο από τις κυρίες.

«Δεν έβλεπα τον ήλιο…»

«Δεν έβλεπα τον ήλιο…»
«Δεν έβλεπα τον ήλιο, είχε ολόκληρος σκεπαστεί από καπνό σε ακτίνα 60 χιλιομέτρων», καταθέτει συγκλονισμένος ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος στην Ζαχάρω. Πόνεσε η ψυχή μου… Μάτωσε η καρδιά μου, βλέποντας την Ελλάδα να καίγεται. Κάηκε απ’ άκρη σ’ άκρη. Προσπαθώ να συντάξω τις σκέψεις μου, δυο η ώρα το πρωί. Προσπαθώ να συγκρατήσω την οργή και να χαλιναγωγήσω τα συναισθήματά μου. Μάταια όμως. Ετούτες τις κρίσιμες ώρες για την Ελλάδα και τον απανταχού ελληνισμό, θέλω να καταθέσω τη δική μου φωνή και τη δική μου άποψη για τα τεκταινόμενα. Θα ήθελα να ενώσω τη δική μου κραυγή αγωνίας και πόνου με τους Ελλαδίτες αδελφούς. Αλλά, θα ήθελα ταυτόχρονα να μιλήσω με παρρησία – όπως πάντοτε έπραττα – για την επόμενη μέρα και τις τραγικές ευθύνες που προκύπτουν και πρέπει να αποδοθούν, κάποιος πρέπει επιτέλους να τις αναλάβει.
Η Ελλάδα καίγεται, αδέλφια. Έκλαψα – και το λέω χωρίς ντροπή ή άλλη ευτελή σκοπιμότητα και ας μην πει κανείς ότι οι άνδρες δεν κλαίνε – όταν αντίκρισα τον ανθρώπινο πόνο, όταν άκουσα ότι μια μάνα κάηκε ζωντανή αγκαλιά με τα τέσσερά της τα παιδιά. Άκουσα για ανθρώπους, οι οποίοι πανικόβλητοι έτρεχαν εκείθεν και εντεύθεν, προσπαθώντας να σώσουν την ζωή τους. Ανθρώπους που στα ενενήντα τους χρόνια έμελλε να αντικρίσουν αυτή τη σταύρωση, αυτή την τεράστια καταστροφή. Ανθρώπους που ξεριζώθηκαν από τη γη τους. Συγκλονίστηκα όταν άκουσα για οικογένειες που ξεκληρίστηκαν. Χάθηκε η μάνα, ο πατέρας, τα γερόντια, τα παιδιά. Όλοι τους έγιναν παρανάλωμα του πυρός. 110 χωριά έσβησαν. Πόνεσα όταν είδα και άκουσα από το δέκτη της τηλεόρασης το κλάμα της μάνας, το παράπονο της γυναίκας, την οργή του πατέρα για την εθνική αυτή τραγωδία. Ένιωσα βαθιά οδύνη όταν είδα ανθρώπους να ανταμώνουν με φιλιά και δάκρυα στα μάτια. Τα μάτια και τις ματιές, στις οποίες εφώλιασε ο πόνος, η οργή, η αγανάκτηση. Τα μάτια και τις ματιές που κοιτούσαν το άπειρο χωρίς να βγάζουν νόημα. Γιατί – για πέστε μου – τι νόημα βγάζετε εσείς, ρε γαμώτο, όταν βλέπετε σπίτια να καίγονται, χωριά να εκκενώνονται, ανθρώπους να σβήνουν, να λιώνουν, να χάνονται στην αδηφάγα μανία του πυρός. Τι νόημα βγάζετε εσείς, τώρα που μάθατε ότι χάθηκαν 70 άνθρωποι στην Ελλάδα εν έτει 2007 μ.Χ.;
Ναι Ναι, Αμήν Αμήν λέγω υμίν εν έτει 2007, στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα χάθηκαν 70 ανθρώπινες ψυχές και κάηκε ολόκληρη η χώρα. Αυτό ξεπερνάει και το πιο ευφάνταστο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Η επόμενη μέρα είναι πραγματικά τραγική. Χιλιάδες στρέμματα δασώδους και καλλιεργήσιμης γης κάηκαν ολοσχερώς. Το πλήγμα για το περιβάλλον και την οικονομία είναι ανυπολόγιστο, δραματικό. Οικισμοί καταστράφηκαν. Οικογένειες ξεκληρίστηκαν. Το έργο της ανόρθωσης είναι δυσχερέστατο. Η Ελλάδα γύρισε χρόνια πίσω. Χωρίς υπερβολή. Τι να κάνει κανείς; Να φτιάξει και πάλι το σπιτικό του; Να φυτέψει και πάλι δέντρα στην αυλή του ή πρώτα να κηδέψει τους νεκρούς του και να κοιτάξει να επουλώσει τις πληγές της ρημάδας της καρδιάς που πονάει, που σπαράζει τώρα στη δίνη αυτής της κολάσεως.
Και μπροστά σε αυτή την εθνική τραγωδία είδαμε την ασυνεννοησία του κρατικού μηχανισμού σε όλο το μεγαλείο της. Όλοι συμφωνούμε πως οι πυρκαγιές αυτές είναι απότοκο ενός οργανωμένου και αρτίως εφαρμοσμένου σχεδίου. Συμφωνούμε πως κάποια αρρωστημένα, νοσηρά μυαλά σχεδίασαν και εκτέλεσαν αυτή τη σφαγή. Γιατί περί σφαγής ο λόγος. Αλλά, πρέπει να παραδεχτούμε ταυτόχρονα, ότι βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα «οργανωμένο σχέδιο» κρατικής ανικανότητας. Πλήρης αποδιοργάνωση, ανικανότητα, και ασυνεννοησία του κρατικού μηχανισμού. Άλλα έκαναν οι υπουργοί, άλλα η λεγόμενη Πολιτική Προστασία, άλλα η λεγόμενη Πυροσβεστική και αστυνομία, άλλα οι περιφερειάρχες, οι νομάρχες, οι δήμαρχοι, οι κλητήρες… Σκηνές απείρου κάλλους… Κανείς δεν ήταν υπεύθυνος. Άνθρωποι έπεφταν στη θάλασσα, για να σωθούν από τις φλόγες, μα κανείς δεν ήταν σε θέση να απαντήσει το πιο απλό ερώτημα των κατοίκων: «Δεν υπάρχει ένα αεροπλάνο, ένα σκάφος να ‘ρθει να μας παραλάβει;» «Δεν υπάρχει ένα αεροπλάνο, ένα πυροσβεστικό να ‘ρθει να βοηθήσει; Παλεύουμε με τα χέρια μας, καταλαβαίνετε;» Απευθυνόμενος προς γνωστή δημοσιογράφο μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού στην Ελλάδα, ένας πολίτης αποκλεισμένος στην κόλαση του πυρός με φωνή τρεμάμενη παρακαλούσε: «Σας παρακαλούμε, σας ικετεύουμε. Πρέπει να κάνετε κάτι. Βοηθήστε μας. Θα καούμε ζωντανοί». Προσέξτε λίγο! Ο πολίτης απευθυνόταν στη δημοσιογράφο. Το κράτος έλαμψε δια της απουσίας του. Και να ξεκαθαρίσω κάτι: Κανείς δε βάλλει κατά του απλού πυροσβέστη, της ηρωικής αυτής μορφής που με αυτοθυσία και απαράμιλλη παρρησία δε δίστασε να διακινδυνέψει ακόμα και τη ζωή του, για να αναχαιτίσει την πύρινη λαίλαπα. Αυτό που στηλιτεύουμε – και εγώ προσωπικά εντόνως – είναι την κρατική ανικανότητα και αδράνεια, την ασυνεννοησία της κεντρικής διοίκησης. Είναι καιρός κάποιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Προσωπικά πιστεύω ότι από την εθνική αυτή τραγωδία προκύπτουν σοβαρότατες πολιτικές ευθύνες. Ευθύνες που αγγίζουν και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Πρέπει κάποιος να πει στον κύριο Καραμανλή ότι πρωθυπουργός δε γίνεσαι από το γραφείο. Πρωθυπουργός δε γίνεσαι από την κρυψώνα του Μαξίμου. Πρωθυπουργός δε γίνεσαι με επικοινωνιακά κόλπα και με τακτικές υφαρπαγής της ψήφου των πολιτών. Λυπούμαι πραγματικά που αναγκάζομαι να μιλάω με αυτό τον τρόπο για τον Κώστα Καραμανλή. Αλλά, είναι καιρός να μιλήσουμε σταράτα, χωρίς υστεροβουλίες, κομματικές ευτέλειες και δεσμεύσεις. Αντί ο κ. Καραμανλής να έχει ως μόνιμή του έγνοια την προκήρυξη εκλογών και μάλιστα επικαλούμενος «αστείους» και αβάσιμους λόγους, θα ήταν καλύτερα να μαζέψει «την ζαρντινιέρα» του κ. Πολύδωρα (του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως) και να δώσει σαφείς εντολές οργάνωσης του κρατικού μηχανισμού. Αντί να προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η κυβέρνησή του έχει προχωρήσει στην υλοποίηση μεταρρυθμίσεων επ’ ωφελεία των λαϊκών στρωμάτων και αντί να προσπαθεί να εκβιαστικά να εισαγάγει το δίλημμα «ψηφίστε με, για να πάρετε ό,τι σας υποσχέθηκα το 2004», θα ήταν προτιμότερο να προχωρήσει σε ουσιαστικές ανακατατάξεις στην “Πολιτική Προστασία” και την “Πυροσβεστική”, ούτως ώστε να καταστήσει τις υπηρεσίες αυτές λειτουργικές και ευέλικτες. Αντί να προχωρεί στην πρόσληψη αγροφυλακής εν έτει 2007 – άκουσον άκουσον – για να βολέψει τα δικά του τα παιδιά, θα ήταν σωστότερο να προχωρήσει στην πρόσληψη πυροσβεστών.
Ο καθ’ ύλην αρμόδιος για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης υπουργός, ο κ. Βύρων Πολύδωρας, επέχει και προσωπικά σοβαρότατες ευθύνες για την πανθομολογούμενη ανυπαρξία κρατικού σχεδιασμού αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων. Ο κ. Πολύδωρας σε μια εμφανή προσπάθεια κάλυψης των δικών του ευθυνών και συγκάλυψης της θρυλούμενης ανικανότητας της φυσικής ηγεσίας των υπηρεσιών, των οποίων έχει την ευθύνη ως πολιτικός προϊστάμενος, μίλησε για τον «στρατηγό άνεμο», την «ξανθιά χήρα» -άκουσον, άκουσον- και την «ασύμμετρη απειλή». Ακόμα και αν εκδηλώθηκε πράγματι μια τέτοια απειλή τρομοκρατικού χαρακτήρα, ήταν αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης να δράσει προληπτικά ή έστω κατασταλτικά ούτως ώστε να αποτρέψει ό,τι σήμερα σπεύδει, οικονομικώς τουλάχιστον, να απαλύνει. Ήταν και είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης να συλλάβει και να οδηγήσει ενώπιον της δικαιοσύνης τους εμπρηστές. Η αμετροέπεια και ο βερμπαλισμός των κυβερνητικών στελεχών δε διαγράφει την ανυπαρξία σχεδιασμού αντιμετώπισης τέτοιων καταστροφών. Δεν παραγράφει τις ευθύνες της κυβέρνησης για την ασυνεννοησία των κρατικών υπηρεσιών. Και μάλιστα ενώ είχε προηγηθεί η καταστροφή ενός μεγάλου εθνικού δρυμού, της Πάρνηθας και ο κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι έστω και κατόπιν εορτής κάτι θα γινόταν, κάποιο σχέδιο θα εκπονείτο για την προστασία των εθνικών δρυμών της χώρας. Ως εκ τούτου ο κ. Πολύδωρας θα έπρεπε να είχε αποπεμφθεί (μαζί με τους άλλους ανεκδιήγητους κ. Φούρλα της “Πολιτικής Προστασίας” και Κόη της “Πυροσβεστικής”) από τον πρωθυπουργό για λόγους ευθιξίας. Είναι καιρός πια να αναλάβει κάποιος τις ευθύνες του σε αυτό τον τόπο. Για τις 70 αυτές ψυχές που χάθηκαν αδίκως, κανείς δεν έχει να πει τίποτα; Κανείς δεν έχει ευθύνες; Αλλά, ο ελληνικός λαός, κ. Πολύδωρα, και μνήμη έχει και τσαμπουκά και εκεί που πρέπει λέγει ενίοτε και κανένα ΟΥΣΤ…
Δεν ξέρω πραγματικά ποιο τέλος να δώσω στη σύντομη αυτή παρέμβασή μου. Στόχος μου δεν ήταν εκ του ασφαλούς να αποδώσω τις όποιες ευθύνες ή να κρίνω ανθρώπους. Η συζήτηση για την απόδοση ευθυνών είναι πάντοτε μια συζήτηση που γίνεται a posteriori και σε κάθε τέτοια συζήτηση ελλοχεύει ο κίνδυνος εμφιλοχώρησης κινήτρων αλλοτρίων. Στόχος μου όμως δεν ήταν να πολιτικολογήσω. Μπροστά στον ανθρώπινο πόνο οι ιδεολογικές γραμμές και ο μάχιμος πολιτικός λόγος χάνουν κάθε αξία και προοπτική. Στόχος μου ήταν να καταγράψω κάποιες σκόρπιες σκέψεις σχετικά με την εθνική τραγωδία στη μητέρα πατρίδα. Ο τελευταίος λόγος είναι και έτσι πρέπει να ‘ναι ανθρώπινος: αιωνία ας είναι η μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν. Να στέκει εκεί και να μας θυμίζει το κακό. Μόνο οι άνθρωποι που είδαν κατάματα τον όλεθρο και τον έχουν στο όνομά τους κεντημένο, μόνο αυτοί μπορούν κάθε στιγμή να μας θυμίζουν τα ολέθρια λάθη μας. Κα να μας κρατάνε ξύπνιους…

Ανδρέας
(29/ 08/ 2007)

142 Σφηνάκια για τους ΑΓΙΟΥΣ και την ΠΑΡΕΑ…

Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες! Καλησπέρα σας από τον ΑΓΙΟ και την «κυρία» του ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ! Λίγο κήρυγμα και μετά πάμε για τα σφηνάκια. Αγαπήστε, σας το λέω γιατί χανόμαστε, αγαπήστε με Αγάπη αληθινή, με Αγάπη δυνατή και παντοτινή. Αφεθείτε στη μαγεία του έρωτα. Βάλτε τον εαυτό σας να περπατήσει σε τεντωμένο σκοινί. Ανατρέψτε τις ισορροπίες και τους κοινωνικούς καθωσπρεπισμούς. «Πιάστε τα ΠΡΕΠΕΙ από το ι και γδάρτε τα ως το π», που λέει και ο Οδυσσέας! Προσοχή όμως! Αν και η καρδιά δεν ελέγχεται, σας λέω να προσέξετε μην αγαπήσετε άτομα που δεν το αξίζουν. Να της μιλάς για αγάπη και αυτή να σε πρήζει με το γκόμενο που ‘χει κοιλιακούς και… μπαμπά βουλευτή. Αξίζει τέτοια γυναίκα την Αγάπη; Πείτε μου ειλικρινά; Εγώ πάντως – εξ ιδίας πείρας – σας απαντώ. Όχι, δεν αξίζουν τέτοιοι άνθρωποι την αληθινή Αγάπη.

Στα κυριλέ μπαράκια να δείτε τι γίνεται. Οι κοπελιές της ψηλής κοινωνίας τα δίνουν όλα. Μην τις θεωρήσουμε και συντηρητικές ή «καθυστερημένες». Τρίβονται πρώτα στον ψηλό, ύστερα στον κοντό, στο ντόπιο και το ξένο αδιακρίτως. ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΗ! Γυναίκες της Κύπρου (και όχι μόνο) ξυπνήστε! Επιτέλους! Μην παρασύρεστε από την ιλύ της ελευθεριότητας της κοινωνίας. Μην επιλέγετε να βυθιστείτε εκούσια στη χαβούζα της συλλογικής εξαχρείωσης. Επειδή δηλαδή, το ανδρικό μάτι σας γουστάρει με μινάκι, πρέπει να το φορέσετε; Επειδή σας γουστάρει πιωμένη επί της πίστας και κρεβατωμένη… επί της νύστας, πρέπει να μασήσετε; Προσωπικότητα δεν έχετε; Γιατί δίνετε την ευκαιρία στον κάθε μαλ*** να σας θεωρεί ένα κομμάτι κρέας, το οποίο πρέπει να στολιστεί με ψιμύθια, ώστε να είναι το κατάλληλο αντικείμενο για τη σκαμπρόζικη αναψυχή του «πολεμιστή» (όπως θα έλεγε και ο Νίτσε); Γιατί υποτιμάτε τόσο πολύ τον εαυτό σας; Έλεος πια! Ειλικρινά σας λέω βαρέθηκα να βλέπω τα ίδια και τα ίδια σε αυτή την π*** τη ζωή. Κυρία μου, δράμα είναι η κατάσταση. Το λέει και ο Νότης: Πήραν οι ασήμαντοι αξία, τίποτα δεν έχει σημασία, τώρα πλέον ζούμε στην ουσία, μια διεφθαρμένη συνουσία.

Και κάτι τελευταίο. Πριν από λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο, δημοσιευθέν σε γνωστή, ευρείας κυκλοφορίας κυπριακή εφημερίδα και γραφέν υπό ενός γνωστού Κύπριου καθηγητή Θεολογίας. Μου προξένησαν αλγεινή εντύπωση οι αφορισμοί αποδοκιμασίας και χλευασμού της σεξουαλικής διαφορετικότητας. Αφορισμοί, ως επί το πλείστον, ατεκμηρίωτοι, στηριγμένοι στη παγεράδα των δογμάτων και θεωρίες του τύπου «πας μη όμοιος, αποδιοπομπαίος». Αφορισμοί που φτάνουν στα όρια της ύβρεως. Με αφορμή αυτό το άρθρο, θα ήθελα να καταθέσω τις απόψεις μου, επιθυμώντας να ακούσω και τις δικές σας. Και πρώτα πρώτα θα ήθελα να απευθυνθώ στους «κυριλέ» νέους της εποχής μας. Τι έγινε, μάγκες; Θέλουμε να πουλήσουμε μούρη στις γκόμενες και μη έχοντας πια άλλο τρόπο τα βάζουμε με τις «αδελφές», για να προβάρουμε το ανδρικό μας εγωισμό και τεντιμποϊσμό; Δηλαδή, τι θέλετε να πείτε; Κάντε μας το λιανά, για να καταλάβουμε και εμείς. Πώς είπατε; Πας μη χυδαίος, πας μη γκόμενος με γκόμενα μιας χρήσης, είναι κατ’ ανάγκη και «αδελφή»; Και ας πούμε ότι είναι. Τι μ’ αυτό; Τι πάει να πει αυτό, ρε ‘σεις; Πρέπει να του ρίξουμε το λίθο της καταφρόνιας ή να τον τουφεκίσουμε; ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΗ! Άνδρες και γυναίκες της Κύπρου ξυπνήστε! Επιτέλους! Ποιοι είμαστε εμείς, για να καθορίσουμε κριτήρια κανονικότητας για όλους τους άλλους; Γιατί πάντα πρέπει να παρουσιάζουμε εαυτούς ως κήνσορες όλων των άλλων; Γιατί δεν ανεχόμαστε τη διαφορετικότητα; Και μάλιστα όταν αυτή έχει να κάνει με τα μύχια και τα ανομολόγητα της σεξουαλικής ιδιωτικότητος.

Στο κάτω κάτω της γραφής αυτή η διαφορετικότητα δεν έβλαψε κανένα. Ενώ η άλλη διαφορετικότητα; Μην ποιείσθε τη νήσσα, «λειχοπίνακες» και «σφογγοκολάριοι» του κοινωνικού καθωσπρεπισμού. Ξέρετε εσείς: τους πατεράδες βιαστές, τους ρατσιστές – βιαστές της ανήλικης Βουλγάρας στο Λύκειο Αμαρύνθου (και μην ξεχνάτε ότι ο οικείος μητροπολίτης τους κάλυψε!), αυτούς που εκπορνεύουν γυναίκες επί πληρωμή, τους εμπόρους του «Λευκού θανάτου» κλπ κλπ. Αυτά τα τέρατα γιατί δεν τα τουφεκίζουμε; Πείτε μου, σας παρακαλώ. Ο ΑΓΙΟΣ πάντως δηλώνει απεριφράστως ότι η διαφορετικότητα πρέπει να γίνει σεβαστή και να διαφυλαχθεί, γιατί η κοινωνία μας δεν πρέπει να είναι κοινωνία ανοχής αλλά αποδοχής. Ας σεβαστούμε την ιδιωτική ζωή των συνανθρώπων μας και ας πάψουμε να τους στιγματίζουμε αδίκως. Και αυτό είναι μήνυμα προς όλους: θεολόγους και πατέρες της εκκλησίας (είναι γνωστό ότι αυτοί αντιδρούν σφόδρα, χωρίς να διατυπώνουν μια άποψη στηριγμένη σε επιχειρήματα και στεριωμένη σε λογική αποδεικτική διαδικασία), πολιτικούς, κοινωνικούς και εκπαιδευτικούς κύκλους, αλλά πρωτίστως σε μας, τους νέους ανθρώπους.
10 λεπτά και κάτι είναι το κήρυγμα απόψε. Πάμε για τα σφηνάκια τώρα! Ο τίτλος της αποψινής μας γραπτής επικοινωνίας (και λέω αποψινής, γιατί κοντεύουν μεσάνυχτα και τα δάχτυλα μου συνεχίσουν να πιέζουν τα πλήκτρα του υπολογιστή!) είναι, όπως θα έχετε ήδη δει, 142 Σφηνάκια για τους ΑΓΙΟΥΣ και την ΠΑΡΕΑ… Να τα πάρουμε από την αρχή. Ποιοι είναι οι ΑΓΙΟΙ και ποια η ΠΑΡΕΑ; ΑΓΙΟΙ είναι όλοι εκείνοι που παλεύουνε καθημερινά για το μεροκάματο. Είναι εκείνα τα παιδιά που κατέβηκαν στους δρόμους ζητώντας δωρεάν παιδεία για όλους. Είναι εκείνα τα παιδιά που αυτές τις μέρες στη Γλασκόβη σχεδιάζουν μια μεγάλη αντιπολεμική σύναξη νέων από όλο τον κόσμο και διαδήλωση κατά της συνεχιζόμενης στρατιωτικής συμμετοχής της Αγγλίας στο φιάσκο του Ιράκ. Είναι οι άνθρωποι που τραγουδάνε, για να βοηθήσουν εκείνους που αγωνίζονται να αλλάξουν τον κόσμο: Παπακωνσταντίνου, Σφακιανάκης, Σαββόπουλος, Θάνος Μικρούτσικος και τόσοι άλλοι. Είναι άνθρωποι σαν τη Λιάνα Κανέλλη (τον μεγάλο έρωτα του γράφοντος ΑΓΙΟΥ), τον Λάκη Λαζόπουλο, τον Χάρυ Κλύνν που επιμένουν να σκέφτονται και να προσπαθούν να μας κάνουν να σκεφτούμε. Αυτοί είναι οι ΑΓΙΟΙ. Η παρέα είμαστε όλοι εμείς, φίλες και φίλοι. Εμείς που έστω και δειλά, τους ακούμε και προσπαθούμε να μιμηθούμε το παράδειγμά τους. Με τον τρόπο μας έστω. Είμαστε εμείς που δε σκύβουμε ταπεινά το κεφάλι, υποκλινόμενοι στη σοφία του πολιτικού ή του προφέσορα ή της κάθε μετριότητας, η οποία απέκτησε θέση με «ρουσφέττιν» και το παίζει τώρα «υπεράνω». Εμείς είμαστε που δεν κάνουμε τουμπεκί ψιλοκομμένο τις αρχές και τις αξίες μας, για να είμαστε οι «in» της κοινωνίας. Και μας αξίζουν και τα 142 σφηνάκια…


Υ.Γ.
* Αισθάνομαι την ανάγκη να αναφέρω ονομαστικά τους φίλους μου ΑΓΙΟΥΣ, οι οποίοι εργάζονται εθελοντικά για το σχεδιασμό της μεγάλης αντιπολεμικής διαδήλωσης στη Γλασκόβη: Liza Xadjivasili, Marc Kaster and Giorgio Pittari.
* Μόλις οριστικοποιηθεί η ημερομηνία των εκδηλώσεων και δημιουργηθεί η επίσημη ιστοσελίδα της μη– κυβερνητικής οργάνωσης, η οποία διοργανώνει τις εκδηλώσεις αυτές, θα σας ενημερώσω.

Και ο τοίχος γράφει… Οδός Παραδείσου 7

Η ταυτότητά μας.

Φίλες και φίλοι,
Η Οδός Παραδείσου 7 ξεκίνησε ως ιδέα και πρακτική πριν από 2 περίπου χρόνια και πρωτοπαρουσιάστηκε ως μόνιμη στήλη σε μηνιαίο έντυπο του δημοσιογραφικού ομίλου του Πανεπιστημίου Κύπρου, τη ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ. Ξεκίνησε θέτοντας από την αρχή ξεκάθαρους στόχους. Ο γράφων, ο επονομαζόμενος και ως ΑΓΙΟΣ, επιθυμούσε να κάνει την αρχή σε ένα δύσκολο και επίπονο, οδυνηρό μα αναπόδραστο καθήκον. Να δώσει στον κάθε φοιτητή και την κάθε φοιτήτρια βήμα λόγου και δυνατότητα κριτικής, ελεύθερης και αυτόνομης σκέψης, για όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα της φοιτητικής και όχι μόνο ζωής. Να ανοίξει ένα ανοικτό διάλογο με την κοινωνία του Πανεπιστημίου Κύπρου, να ακούσει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της, να αφουγκραστεί τις ανησυχίες και τις αγωνίες της. Η Οδός Παραδείσου 7 μπήκε στα βαθιά νερά. Τόλμησε να ενοχλήσει την παραταξιακή «τσογλαναρία» του Πανεπιστημίου, το «ψηφοκαημένο» αληταριό του ucy. Εκνεύρισε τα γαλάζια και τα ερυθρά «λουστραδοράκια» του κομματικού σωλήνα και πολεμήθηκε από τους φοιτητοπατέρες της δεκάρας.

Το ‘χω πει και άλλες φορές. Το αληθινό πρόβλημα είναι οι βολεμένοι. Και είμαστε όλοι μας βολεμένοι. «Συνήθισα να ζω, να ζω σα μαριονέτα, σε ένα στημένο σκηνικό. Να λέω πάντα ναι, σε ότι πουν οι άλλοι, δήθεν οι μεγάλοι. Να ζω σα μαριονέτα, σε ένα στημένο σκηνικό.» Βλέπουμε ένστολους στο πανεπιστήμιο. «Βρε δε βαριέσαι», λέμε. «Δικό μας θέμα είναι»; Ακούμε τους κομματικούς προβοκάτορες, ναι αυτούς που αυτοαποκαλούνται «φοιτητικές» οργανώσεις να μιλάνε και να λένε πολλά. Και ‘μείς αρνάκια του Θεού σκάμε και ακούμε τους «φωστήρες» με ταπεινή ευλάβεια. «Αυτοί ξέρουνε καλύτερα», λέμε. «Μάππαν τζαι πιλότταν» έχει το μενού για τους άνδρες του ucy. «Μαλλί, βάψιμο τζαι γκόμενους» το αντίστοιχο μενού για τις κυρίες. Ως πότε πια; Ως πότε θα είναι πρώτο θέμα στη ζωή μας τα καλλιστεία, τα «Σφηνάκια» και οι μπουάτ; Ως πότε θα κλαίμε για την «εθνική» μας ήττα, βλέπε τον αποκλεισμό μας από τη Eurovision; Σκύβουμε το κεφάλι στους πολιτικάντηδες του καιρού μας και επιτρέπουμε στους Πολύδωρες και τους όποιους Πολύδωρες αυτού του τόπου να μας χτυπάνε, να μας προπηλακίζουνε και ύστερα να μας πετάνε κατάμουτρα το στερεότυπο «το κάνουμε για τις επόμενες γενιές»!

Κάποιοι αφελείς, μέσα σ’ αυτούς και η αφεντιά μου, πιστεύουν σε ένα όνειρο. Θα γίνει λέει μια νέα επανάσταση. Αναίμακτη, δε θα πέσουν κεφάλια. Ανταρσία πνευματική. Θα ανοίξουμε το ρημάδι το στόμα μας επιτέλους, για να πούμε και εμείς αυτό που πιστεύουμε και όχι αυτό που υπολογίσαμε πριν πως δε θα μας ζημιώσει σε αριθμούς τραπέζης. Θα στραφούμε στον πολιτισμό, κυρία μου. Όχι μόνο στην γκλαμουριά της τηλεόρασης. Δεν υπάρχει μόνο ο «Έρωτας», κυρία μου. Δεν υπάρχει μόνο η «εθνική» μας τηλεπαρουσιάστρια, βλέπε Γρηγόρης Αρναούτογλου. Υπάρχει και το θέατρο, κυρία μου. Τσιβιλίκας, Κιμούλης, Μουστάκας, Τσακίρογλου, Λαζόπουλος, Χάρρυ Κλυν. Όχι μόνο Ρουβάδες και Μαζωνάκηδες, Βίσσες και Χρύσπες κυρία μου. Αλλού είναι τα πρότυπα. Παπακωνσταντίνου, Σαββόπουλος, Νταλάρας, Θάνος Μικρούτσικος, Πρωτοψάλτη, Γαλάνη, Σφακιανάκης γιατί όχι; Όπως πάμε σε λίγο θα είναι πρώτη φίρμα η Έφη Θώδη, κυρία μου!
Τώρα η στήλη μας ανοίγει τα φτερά της και διευρύνει τους ορίζοντές της. Αποκτά το δικό της ιστολόγιο, δυναμώνει τη φωνή της. Φωνή της είστε εσείς και μόνο εσείς. Ο ΑΓΙΟΣ επιθυμεί και επιδιώκει να σας προκαλέσει. Και θα το πράξει. Συνειδητά, κριτικά, προκλητικά, ελεύθερα. Θέλει να προσβάλει τις μαραγκιασμένες έξεις της ευτελούς μας ζωής, θέλει να ξεψαχνίσει και να χλευάσει τη ζωή μας, τη ζωή των «δούλων του καναπέ», θέλει να γιουχαΐσει τα πάντα. Γιούχα και πάλι γιούχα για όλους τους ναρκωμένους και βαυκαλισμένους ανθρώπους της εποχής μας. Μπας και ξυπνήσουμε επιτέλους. Στόχος της στήλης δεν είναι να πουλήσει πνεύμα, ούτε να μιλήσει από καθέδρας. Ζητάμε τη δική σας στήριξη και αναζητάμε τη δικιά σας φωνή. Δώστε στον ΑΓΙΟ πέντε λεπτά από το χρόνο σας. Πέντε λεπτά και ένα κλικ για ένα απλό email στο serandreas@hotmail.com. Τι να γράψετε; Ό,τι γουστάρετε! Σχολιάστε – ανωνύμως ή επωνύμως - κάτι που σας ξένισε και σας προβλημάτισε, κάποια θέση μου με την οποία διαφωνείτε. Δε θέλω να συμφωνείτε μαζί μου. Αυτά που λέω μπορεί να τα θεωρείτε «μπανάλ» μέχρι αηδίας. Πείτε μου το! Θα με κάνετε χαρούμενο. Γιατί; Γιατί εγώ δε θέλω να σας πείσω. Δεν κάνω κήρυγμα. Λέω απλώς τις σκέψεις μου με το δικό μου τρόπο και με μόνο στόχο να κάνω όλους μας, να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε και λιγάκι. Επιζητώ τον τεκμηριωμένο και εποικοδομητικό αντίλογο. Κρίνω, για να κριθώ…

ΑΓΙΟΣ


Λίγα λόγια για τον ΑΓΙΟ.

Ετών 22 και ακόμα να μεγαλώσω. Αφελής, πιστεύω σε ένα νέο κόσμο, με ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες για όλους μας. Πώς είπατε; Είμαι ένας ιδεαλιστής βλάκας; Ίσως. Αλλά, ποτέ δε θα πάψω να πιστεύω και να ελπίζω σε ένα κόσμο δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Σε ένα κόσμο που όλοι μας θα μπορούμε ελεύθερα να μιλάμε. Έλεος, θα μου πείτε. Και θα έχετε δίκαιο. But I believe that my best quality is my ability to write things the way they are. I am not sugar – coating my words, neither I lie. If I have to say something because I believe that it has to be said, I will say it. Όπως καταλαβαίνετε, είμαι αρκετά πεισματάρης και επίμονος σε ό,τι και να κάνω. Αγύριστο κεφάλι, δηλαδή. Θέλω να πιστεύω πως είμαι συνειδητοποιημένος πολίτης και κοιτάζω ό,τι συμβαίνει γύρω μου πλάγια και κριτικά. Αυτή την κριτική όψη των πραγμάτων γουστάρω να τη μοιραστώ μαζί σας. Εξ ου και η δημιουργία αυτού του ιστολογίου. Σας ανοίγω την καρδιά μου, όπως άλλοτε ο Ντανγκό του παραμυθιού. Σας δίνω το χέρι μου. Δώστε μου, παρακαλώ, και εσείς το δικό σας…

ΑΓΙΟΣ