«Πατρίδα Pokemon»

Κοινωνικοποίηση του ανθρώπου, θα σου πει το κυνικό «βουτυρόπαιδο» στη γωνία. Το παιδί του μπαμπά και της μάμας – σε κυπριακή εκδοχή – που υπηρέτησε στο στρατό από το σπίτι του, που τελειώνει το πανεπιστήμιο με το μέσο (και το λέω αυτό γιατί κάποιοι υπεραίρονται για τέτοιες επιτυχίες) και τη διαπλοκή των κρυφών «δραστηριοτήτων» κάτω από το τραπέζι (φανταστείτε λίγο και τις… στάσεις!), που απέκτησε θέση στην κοινωνία με δεκανίκια, αλλά κατά τα άλλα το παίζει «κούλ» και φιγουράρει τέλειος εραστής, άψογος γκόμενος και αλάνθαστος κήνσορας όλων των άλλων. Αυτός ο Άνδρας. Γιατί, κυρία μου, ξέρεις τι πάει να πει άνδρας σήμερα; Άνδρας πάει να πει να έχεις μεγάλα @@ και να οδηγείς τη «γκομενίτσα» κατ’ ευθεία στο κρεβάτι, χωρίς συναισθηματικά συνημμένα, χωρίς αγάπη, χωρίς τίποτα. Αυτός είναι ο Άνδρας. Μη τον περάσουν και για ξενέρωτο δηλαδή. Όποιος βάζει και λίγο συναίσθημα στη ζωή, λίγη αγάπη είναι «θύμα». Όποιος δεν είναι σαν κι αυτόν τον Άνδρα, ξέρεις τι είναι… Και πρέπει να του πετάξουμε το λίθο του αναθέματος. Γιατί; Εσάς ρωτάω, κυπριόπουλα και κυπριοπούλες; Γιατί δεν ανεχόμαστε το προσωπικό στυλ και τη διαφορετικότητα; Πρέπει όλοι να κυκλοφορούν με Μερσεντές και να έχουν ζελέ στο μαλλί, δηλαδή;

Για κοιτάξτε και τον Άνδρα. Τι και αν το ‘παιξε Μεγαλέξανδρος, για να γλιτώσει το στρατό. Βλάξ ήτο να υπηρετήσει; Αυτά είναι για τους άλλους, όχι γι’ αυτόν. Αυτός είναι Άνδρας. Και Μεγαλέξανδρος και Ναπολέων άμα τύχει. Μασάει το παιδί; Αλλά, ξέρετε ποιος ευθύνεται γι’ αυτήν την κατάσταση; Εμείς, κυρία μου. Εμείς που ανεχόμαστε να κερδίζει τη θέση, την καρέκλα, την έδρα, τον θώκο, το κύρος το κάθε λαμόγιο. Εμείς που ανεχόμαστε να γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι. Εμείς που εξυψώνουμε και αναδεικνύουμε αυτούς που προσωπικά ονομάζω «εγωπαθείς ηλιθίους». Όλους εκείνους, οι οποίοι ενώ επιτυγχάνουν τα πλείστα πράγματα στη μίζερη και ευτελή ζωή τους με τις πλάτες των επιφανών «μεντόρων» τους, ενώ η ωριμότητα και οι πραγματικές τους ικανότητες, δεν ξεπερνούν εκείνες ενός υπερφίαλου 15χρονου, κομπορρημονούν σε βαθμό αηδίας για τις φαινομενικές επιτυχίες τους. Αρέσκονται να υποτιμούν τη νοημοσύνη των άλλων σε εξευτελιστικό επίπεδο. Σ’ αυτόν τον τόπο, τον τρελό, τον κατακαημένο, βρε ράβε ξήλωνε, ράβε ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει… Τι έχουνε να δούνε τα μάτια μας ακόμα…
Κοινωνικοποίηση και διασκέδαση, φωνάζει το παιδί. Κάθε βράδυ από μπαράκι σε μπαράκι, από cafe σε cafe, από club σε club, «κουνιέται» το παιδί, το παίζει άνετος μπροστά στο γκομενάκι, που και αυτό θυμίζει αρτίστα του χαμαιτυπείου, κι ας είναι γόνος αξιοπρεπούς οικογενείας, με κοινωνικό κύρος και αποδοχή. Εσείς τι καταλαβαίνετε; Κοινωνικοποίηση είναι αυτό το πράμα; Αμ δε! Αμ δε! Ξυπνήστε, νέοι και νέες της Κύπρου. Ψηλά το κεφάλι.

Ξυπνήστε. Αυτό ονομάζεται ισοπέδωση. Αποχαυνωτική υποταγή στα γρανάζια μιας κοινωνίας ναρκωμένης, η οποία μετράει αποδοτικότητες στο κρεβάτι, στο σχολείο, την εταιρεία αδιάφορο. Γινόμαστε νούμερα, καταλάβετε το. Πιόνια μιας κοινωνίας που μας πνίγει στην παγεράδα της τυπικούρας και της σύμβασης. Και σε αυτή τη μάζα όποιος τολμήσει να αποζητήσει τη γόνιμη μοναξιά της ενδοσκόπησης, να υποστηρίξει τη διαφορετικότητα και να αντισταθεί στον κοινωνικό κομφορμισμό και τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό, «βαφτίζεται» είτε «λίγος», είτε «μικρός», είτε «αδελφή», είτε αντιδραστικό, αναρχικό υποκείμενο που πρέπει να του κοπεί το κεφάλι. Όποιος αγωνίζεται για το μεροκάματο, είναι βλάξ. Όποιος δεν ανοίγει την τηλεόραση, για να δει την «εθνική» μας τηλεπαρουσιάστρια (τον Αρναούτογλου καλέ, η Ρούλα ήταν παλιά!), είναι «ντε μοντέ». Όποιος φοιτητής κατεβαίνει στους δρόμους, για να υποστηρίξει το δικαίωμα στη δωρεά παιδεία, «βαφτίζεται» αφελής ανόητος και χασομέρης άσχετος. Όποιος πάλι δεν γουστάρει να «κουνιέται» σε «κλαμπάκια» του συρμού, στα οποία βουλιάζει η νομενκλατούρα της «υψηλής» νεολαίας, ονομάζεται «αντικοινωνικός» και η κατάστασή του χρίζει ψυχολογικής παρακολούθησης. Έτσι είναι. Όποιος δεν υποδουλώνεται στη μάζα, όποιος δεν ασπάζεται το συλλογικό κουσούρι, πρέπει να απομονωθεί. Το έγκλημα αυτό δε θα μείνει ατιμώρητο!

Τα πάντα υποχρεώνουν τον άνθρωπο να χάσει τη μοναδικότητά του και να υποταχτεί στην αφηρημένη θεότητα του «συλλογικού». Που ‘σαι Νίτσε να δεις τα χάλια μας! Κάθε ατομική πράξη προσωπική και πηγαία είναι έγκλημα. Όλοι πρέπει να φοράμε τη φενάκη της εικόνας. Και θέλω να καταγγείλω κάτι, κυρία μου. Συνειδητοποίησα – επιτέλους ο αφελής – ότι η αγάπη φαλκιδεύτηκε. Είτε τη βλέπεις να σέρνεται στο πεζοδρόμιο εκφυλισμένη και εκπορνισμένη, στα ξέσκεπα στήθη των γυναικών στα «κλαμπάκια», είτε τη βλέπεις φυλακισμένη στην ειρκτή των συμβάσεων και των ΠΡΕΠΕΙ. Αγάπη με επιδότηση κοινωνικής σύμβασης, κυρία μου. Ερωτεύεσαι πάντα με κριτήρια. Έχει θέση στην κοινωνία; Έχει λεφτά; Είναι γνωστός/η και με κύρος; Έχει «μούρη» Σόμμερ και σώμα Ρουβά (για τις κυρίες) / «μούρη» και στήθος Τζούλιας Αλεξανδράτου (για τους κυρίους); Μας κάνει. Αν όχι, να μας λείπει το βύσσινο, ε; Και η καρδιά, ρε παιδιά; Που πάει αυτή η ρημάδα; Και αν έχει μέσα της αγάπη να δώσει; Τι είπατε, νεαρέ μου; Βλακείες;

Κάποτε ο Βύρων Πολύδωρας είχε πει το εξής αλήστου μνήμης. Ότι ο Έλλην έχει «το μάτι του αετού, την υπομονή του βοδιού…». Ακριβώς! Το «μάτι του αετού» έχει ο Έλληνας προκειμένου να προασπίσει το συμφέρον του και να χτυπήσει τα συμφέροντα του άλλου. Τέτοιο «αρπακτικό» βλέμμα χρειάζεται κανείς, για να επιβιώσει σε μια κοινωνία ευδαιμονισμού και καταναλωτικής νιρβάνας. Και «υπομονή βοδιού» φυσικά. Βόδια είμαστε, κυρία μου. Γιατί; Γιατί αυτοί (ξέρετε ποιοι) μασάν και εμείς «χασάν», κυρία μου. Τι είμαστε; Η απάντηση έρχεται από τη Λιάνα Κανέλλη, μια γυναίκα που θαυμάζω προσωπικά για την ανεξαρτησία του πνεύματός της, τον χειμαρρώδη λόγο, το μπρίο και τη μαχητικότητά της: «Πατρίδα Pokemon» είμαστε, λέει η Λιάνα! Ο καθείς με το ρόλο του. Άλλος «Σεξοπόκεμον», άλλος «αχρειοπόκεμον», πάντως όλοι είμαστε «Χασοπόκεμον»! Η Λιάνα λέει και κάτι άλλο όμως. Υπάρχει ελπίδα ακόμα αρκεί να μην το βάλουμε κάτω και να μη σκύψουμε το κεφάλι. «Μπορούμε να αλλάξουμε τη χώρα μας μέσα σε ένα 24ωρο», λέει η Λιάνα. Ας την ακούσουμε, ρε γαμώτο…