Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες! Καλησπέρα σας και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Ααααχ σήμερα θα βγάλω όλο το φαρμάκι μου… Άλλωστε εγώ είμαι ένας «κακός» ΑΓΙΟΣ. Μουρατίδης ΧΧL! Σήμερα θα μιλήσουμε για τη ξεφτίλα του σύγχρονου πολιτισμού. Να το φιλοσοφήσουμε και λίγο το πράγμα. Καλός ο χαβαλές, τα φραπεδάκια και οι παραταξιακές αρλουμπολογίες από τους πολιτικάντηδες, κυρίες μου και κύριοι, αλλά χρειάζεται να σκεφτόμαστε και λίγο τα πράγματα ενίοτε.
Δε μου αρέσει για παράδειγμα να βλέπω τον χώρο μου, το Πανεπιστήμιο Κύπρου, να μεταμορφώνεται κάθε μέρα σε πασαρέλα, σε χαμαιτυπείο, στο οποίο οι λυσσασμένες π******ς ψάχνουν απεγνωσμένα άνδρα. Δε μου αρέσει να βλέπω τα ενδυματολογικά blockbuster του συρμού και τη χυδαία και μικρονοϊκή ακριτομύθια να αποτελεί τον κανόνα και το «must» ενός σοβαρού κατά τα άλλα πανεπιστημίου και μιας σεμνότυφης κατά τα άλλα κοινωνίας. Προς Θεού, κυρίες μου, δεν εννοώ να ντύνεστε σαν μοναχές ή ερημίτισσες! Ούτε να μην περιποιείστε τον εαυτό σας. Ίσα – ίσα! Το ανδρικό μάτι - ας το ομολογήσουμε άνδρες - τέρπεται από τις ωραίες και κομψές γυναικείες υπάρξεις! Αλλά η ωραία και γοητευτική ύπαρξη δεν είναι ένα κομμάτι κρέας στολισμένο με ψεύτικα στολίδια, ώστε να γίνεται αντικείμενο οπτικής εκμετάλλευσης και σκαμπρόζικης αναψυχής του ανδρικού πληθυσμού. Γιατί αν θέλαμε κάτι τέτοιο θα καταφεύγαμε σε εξειδικευμένες περιοδικές φυλλάδες ή σε σεσημασμένες σκοτεινές αίθουσες και όχι σε ένα, κατά τα άλλα, σοβαρό πανεπιστήμιο. «Της νύχτας τα κρυφά δεν τα φωνάζουμε. ακόμα και οι παστρικές κλειδαμπαρώνουν την πόρτα όταν κάνουν βίζιτα». Τάδε γράφει ο πρύτανης των Λατίνων ερωτογράφων, ο Οβίδιος (σε μετάφραση Θ. Παπαγγελή).
Προς Θεού, δεν ασπάζομαι νέο – πουριτανικές απόψεις. Αλλά επειδή υπάρχει πρόβλημα με το σύγχρονο πολιτισμό μας, θεωρώ καθήκον μου να καταθέσω ταπεινά ή προκλητικά έστω – όπως θέλετε πέστε το – τις απόψεις μου, ελπίζοντας ότι θα ανοίξει ένας κύκλος συλλογικού διαλόγου και ατομικής ενδοσκόπησης. Και το πρόβλημα αυτό εντοπίζεται κάπου κατά μήκος της γραμμής που οδηγεί από την αποενοχοποίηση της σεξουαλικότητας στον εκπορνισμό της. Όπως εύστοχα παρατηρεί και ο καθηγητής Λατινικής Φιλολογίας του ΑΠΘ, Θ. Παπαγγελής, «οι αμπάρες που κατοχύρωναν τα ανομολόγητα της σεξουαλικής ιδιωτικότητας τελούν σε προκεχωρημένη χαλάρωση». Λιανότερα; Δεν ανέχομαι, βρε αδερφέ, να ζω στο κόσμο του «raunch culture», της ωμής σεξουαλικής διαθεσιμότητας χωρίς συναισθηματικά συνημμένα, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα ενός πολιτισμού που μόνο αριθμούς καταλαβαίνει και μόνο αποδοτικότητες μετράει, στο γραφείο, στην εταιρεία, στο κρεβάτι, αδιάφορο. Για να είσαι cool, λέει και ο άλλος!
Δυστυχώς όλα αυτά που λέει ο ΑΓΙΟΣ σήμερα – έγινα κουραστικός ή εκνευριστικός; – γίνονται και στην «σεμνότυφη» κυπριακή και ελληνική κοινωνία. Βλέπε τα φοβερά και τρομερά που καταγράφονται στις οθόνες των εφηβικών κινητών. Βλέπε το περιβόητο λύκειο Αμαρύνθου στην Ελλάδα: το «ατόπημα» των τεσσάρων (θα θυμάστε τους τέσσερεις Ελληναράδες που βίασαν τη 16χρονη μετανάστρια από τη Βουλγαρία) δικαιώθηκε από τη τοπική κοινωνία και έγινε ένα θριαμβευτικό happening. Ένα happening ανάλογο με τα κοινά και μη εξαιρετέα συμβάντα της καθημερινότητάς μας, η οποία θυμίζει ολοένα και περισσότερο την πιο «λάιτ» εκδοχή του «Sex and the City»…
Υ.Γ.
* Προκλητική η αθυροστομία μου στο σημερινό ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ε; Σέβομαι όλους τους νόμους της κυπριακής «μπανανίας», κυρία μου, εκτός από ένα: αυτόν της σιωπής. Δεν πρόκειται ούτε να κρυφτώ, ούτε να απολογηθώ σε κανένα για τις απόψεις μου. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής ο ΑΓΙΟΣ δεν κάνει τίποτα παρά να αποκαλύπτει τα σημεία και τέρατα της σύγχρονης εποχής με κριτικό πνεύμα, το οποίο προϋποθέτει και δηκτικά σχόλια. Και, όπως λέει και ένας άνθρωπος με ποιότητα, «αθυρόστομος» και αυτός, ο Μάριος Πλωρίτης, σε όποιον αρέσουμε…
* Θα χαρώ πολύ αν ακούσω ένα τεκμηριωμένο αντίλογο από τις κυρίες.
4 σχόλια:
Άγιέ μου,καταρχάς καλορίζικο το blog σου ή το ιστολόγιο,για να μιλούμε και τη γλώσσα μας και συγχαρητήρια!!!! Πολύ ρομαντικό δυστυχώς πλέον το 'σε όποιον αρέσουμε' που έλεγε και ο μακαρίτης ο Πλωρίτης σε μία κοινωνία που δεν ανέχεται άσχημες Μαρίες... αλλά αυτή είναι η μαγκία, πιστεύω, τη σήμερον ημέρα. να διατηρείς δηλαδή τη διαφορετικότητά σου, σε μία κοινωνία που απορρίπτει τις εξαιρέσεις,έστω και αν σε αποκαλούν ρομαντικό! είναι γεγονός ότι σήμερα είμαστε αυτό που είναι το σώμα μας και όσο και αν λένε οι άνδρες ότι βλέπουν σαφώς πρώτα την εμφάνιση καιέπειτα και το μυαλό της γυναίκας, εντούτοις δύσκολα γίνονται πιστευτοί ή είναι λίγοι αυτοί που θα θέσουν σε περίοπτη θέση το μυαλό της γυναίκας στη λίστα των κριτηρίων τους.Και απορώ πώς δεν έχουν βαρεθεί να τρέχουν ακόμη πίσω από το βαμμένο ξανθό μάλλί,το θεϊκό κορμί,το μινάκι,το τακουνάκι,πίσω από μία κλωνοποιημένη ομορφιά ή πίσω από μία καλά κρυμμένη ασχήμια. εγώ που είμαι γυναίκα, το έχω σιχαθεί! προτιμώ τις Μαρίες τις άσχημες, τουλάχιστον αυτές τις προσέχεις κιόλας στο δρόμο...
Χαίρω όταν λαμβάνω τέτοιου είδους μηνύματα από ανθρώπους, οι οποίοι "μπαίνουν στον κόπο" να σκεφτούν, να αντικρίσουν κριτικά και επικριτικά - γιατί όχι - τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Συμφωνώ κι εγώ μαζί σου (δύσμορφη γαρ) όμως ρε παιδί μου πως γίνεται όσοι μας πουλάνε βαριά κουλτούρα και καλά, να τρέχουν πάντα πίσω από αυτές που μόλις περιέγραψες?
Και γιατί, ντε και καλά, σ'όποιαν ανήκει στην παραπάνω κατηγορία ()και είναι αντίθετα ευφυής και δυναμική, να κολλάνε την ετικέτα "λεσβία"?
Γιατί η Βαλεντίνα έγινε ξανθιά και αδυνάτισε?
Γιατί η Μαρία η άσχημη θα βγάλει τελικά τα σιδεράκια και τα φρύδια?
Ακριβώς όπως το λές. Μας πουλάνε βαριά, μα πάρα πολύ βαριά και δυσνόητη κουλτούρα. Αλήθεια, τι σημαίνει ο όρος κουλτούρα; Τι πάει να πει; Κουλτούρα είναι ο Κουβάς (άλλως Ρουβάς), είναι οι Χρύσπες; Ή μήπως είναι οι συζητήσεις και οι περισπούδαστες αναλύσεις για την κρίση του σύγχρονου κόσμου, που λαμβάνουν χώρα στα μεγάλια σαλόνια, από προφέσορες κάτω από τα άγρυπνα μάτια των κυριών; Αυτά ονομάζουμε κουλτούρα;
Αν είναι αυτή η κουλτούρα, τότε λύνονται οι απορίες σου. Να γιατί η Βαλεντίνα και η Μαρία η άσχημη προτίμησαν να γίνουν ένα με τη φενάκη του ειδώλου. Ισχύει και εδώ το αξίωμα "πας μη όμοιος, αποδιοπομπαίος".
Εδώ είναι που υπεισέρχεται το θέμα ελευθερία; Έχουμε ελευθερία να κάνουμε τη δική μας, πνευματική επανάσταση ή είμαστε φερέφωνα; Αυτό είναι το ερώτημα, γαμώτο.
Δημοσίευση σχολίου