Άγρια Παιδιά...

Πιτσιρικάδες. Και διερωτάστε: τι να ‘ξέρουν άραγε αυτοί; Τι πρόλαβαν να ζήσουν άραγε αυτοί; Τι πρόλαβαν να ζήσουν στα 20 και στα 25 τους χρόνια; Ο λόγος για την νέα τηλεοπτική σειρά, η οποία προβάλλεται στο MEGA, τα Άγρια Παιδιά. Η τηλεοπτική αυτή σειρά άγγιξε πραγματικά την καρδιά του ΑΓΙΟΥ. Ευρηματικό σενάριο και μια εκλεκτή ομάδα νέων ανθρώπων και ταλαντούχων ηθοποιών. Πρωτότυπη θεματολογία αγγίζει και αναδεικνύει τα «μικρά», τα καθημερινά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Νέα αγόρια με σκισμένα τζιν και κουκούλες. Ο Πέτρος, ο Νίκος και ο Σπάικ, είναι εδώ για να μας πουν τις ιστορίες τους. Στα 22 του ο Πέτρος ανακαλύπτει ότι είναι υιοθετημένος. Ο υπερκινητικός Νίκος μονίμως τσακίζεται πάνω σε κάποια φιγούρα, αλλά πάντα βλέπει την αστεία πλευρά της ζωής. Οι ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις του εγκεφαλικού Σπάικ, κάνουν τους άλλους να του ρίχνουν λοξές ματιές, παρόλο που συχνά πέφτει μέσα. Την παρέα συμπληρώνει ο Χρήστος, ο απόλυτος computer wizard, που βρέθηκε στα 22 του καθηλωμένος σε καροτσάκι. Η παρέα γυρίζει την πόλη, θα συναντήσει ανθρώπους περίεργους, με ιστορίες παράξενες αλλά και κωμικές, θα ζήσει τον έρωτα... Πάντα με το δικό της τρόπο. Μια πολύ επίκαιρη σειρά, ιδίως μετά τη δολοφονία του Αλέξη και την εξέγερση των επαναστατημένων νιάτων. Οι πραγματικές ιστορίες γράφονται στο δρόμο, φίλες και φίλοι.

Τα άγρια παιδιά της τηλεοπτικής αυτής σειράς είναι απλώς personae. Ποιοι κρύβονται κάτω από αυτές; Μα ποιοι άλλοι... Όλα αυτά τα παιδιά των δρόμων, οι νέοι που δεν έζησαν τη δική μας την ζωή, την «αποστειρωμένη». Παιδιά που δε μεγάλωσαν σαν τα υπόλοιπα. Παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε ένα γιατί. Παιδιά που δεν έβαλαν το κεφάλι κάτω. Παιδιά που κοίταξαν την ζωή στα μάτια. Παιδιά που αδικήθηκαν, απατήθηκαν, που «κλωτσοκοπήθηκαν» από τα ΜΑΤ και την ΕΛ. ΑΣ, που πάλεψαν και παλεύουν να μη χάσουν την ψυχή τους. Παιδιά σαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Παιδιά που τολμάνε να πηγαίνουν κόντρα με το συμβατικό και το κοινωνικώς «καθωσπρεπικό». Επανερχόμαστε στο πρώτο μας ερώτημα: τι πρόλαβαν να ζήσουν αυτοί οι πιτσιρικάδες και θέλουν να έχουν και γνώμη για όλα; Λογικά θα απαντούσε κανείς ότι δεν πρόλαβαν να ζήσουν και πολλά πράγματα. Αλλά όταν ζεις στους δρόμους ως φτωχός, άστεγος, ναρκομανής, άνθρωπος που διώκεται από τους άλλους εξαιτίας της διαφορετικότητάς του – θρησκευτικής, φυλετικής, σεξουαλικής και εθνικής – τότε, ναι, ακόμα και στα 25 σου έχεις προλάβει να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή. Ελπίζω και εύχομαι αυτή η σειρά να μας κάνει να δούμε ό,τι επιμελώς προσπαθούμε να αποφύγουμε. Ζούμε σε μια χώρα των «μεγάλων» ονομάτων, των πλουσίων εφοπλιστών και των ισχυρών πολιτικών γόνων, οι οποίοι θέλουν να ελέγχουν τις τύχες όλων μας. Να ρωτήσω κάτι; Δουλέψατε ποτέ, κ. Καραμανλή, για να καταφέρετε κάτι στην ζωή σας; Όλα ελέω ονόματος. Εσείς, κ. Παπανδρέου; Ζήσατε μια ζωή μέσα στη χλιδή των μπαμπάδων σας. Δεν μπορείτε να καταλάβετε τις αγωνίες και τα ερωτηματικά των Άγριων Παιδιών. Μαλάκα Αλογοσκούφη, μην κλείνεσαι πίσω από τα τεχνοκρατικά σου διλήμματα, στη χλιδανή ζωή που σου προσφέρει η θεσούλα σου. Βγες στον δρόμο. Άκουσε την κραυγή των νέων, τον πόνο του Έλληνα που δεν μπορεί ούτε τα όνειρά του να στεγάσει, ούτε το κεφάλι του...

Φίλες και φίλοι, ο ΑΓΙΟΣ εύχεται χρόνια πολλά σε σας και ευτυχισμένο το νέο έτος, 2009. Με υγεία! Σας και μου (!) εύχομαι να είμαστε Άγρια Παιδιά. Πολύ άγρια… και πάλι στους δρόμους.

Υ.Γ. Οι συντελεστές της σειράς Άγρια Παιδιά:
Σενάριο: Παναγιώτης Ιωσηφέλης, Σκηνοθεσία: Χρήστος Νικολέρης, Πρωταγωνιστούν: Νικόλας Αγγελής, Αντίνοος Αλμπάνης, Μιχάλης Οικονόμου, Σταύρος Σβήγκος.

Πάντα έτσι είμαστε εμείς

(Του Σενέρ Λεβέντ από την εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ)

Πήρε το μάτι μου κάτι ελληνοκυπριακές σειρές, που προβάλλονται στο ΡΙΚ. Δεν ξέρω ελληνικά. Δεν καταλαβαίνω και πολλά πράγματα, εκτός από μεμονωμένες λέξεις. Παρά ταύτα, παρακολούθησα τη σειρά μέχρι τέλους. Διότι δεν ήταν καθόλου ξένο για μένα το σενάριό της. Σαν τους απλούς ανθρώπους που γνωρίζω εδώ και σαράντα χρόνια, τη λυτή ζωή του χωριού. Τα καθημερινά ντέρτια. Τα αστεία. Τις χαριτωμένες πονηριές του ενός έναντι του άλλου. Τους έρωτες στα κλεφτά. Τις κολακείες των ανδρών στις γωνιές των καφενέδων. Την ηγεμονική στάση των γυναικών στο σπίτι. Όλα αυτά μου είναι πολύ οικεία. Ουσιαστικά καταλαβαίνω τι λένε αν και δεν γνωρίζω ελληνικά. Από τους κυπριακούς τονισμούς που κάνουν στις λέξεις. Από τους μιμητισμούς τους. Από τις κινήσεις των χεριών τους. Είναι ίδιες και απαράλλαχτες με εκείνες που κάνουμε εμείς όταν μιλάμε τουρκικά. Δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά. Εκτός από τη μετάβαση στην Εκκλησία τις Κυριακές. Δεν είναι δυνατόν να εντοπιστεί η ίδια ομοιότητα ενός Ελληνοκύπριου με κάποιον από την Ελλάδα και ενός Τουρκοκύπριου με κάποιον από την Τουρκία. Πάνω απ' όλα, η γλώσσα και ο τρόπος ζωής μας είναι διαφορετικός από εκείνους που ζουν στο εξωτερικό. Μπορεί να είναι ίδια η γλώσσα μας, αλλά διαφέρει ο τρόπος ομιλίας μας. Εμείς, εδώ, μιλάμε την κυπριακή της τουρκικής και της ελληνικής γλώσσας. Και αυτό που μας κάνει να είμαστε τόσο κοντά μεταξύ μας είναι οπωσδήποτε το γεγονός ότι ζούμε στον ίδιο τόπο. Η γεωγραφία επηρεάζει πολύ τη διαμόρφωση της προσωπικότητας.

Θα ήθελα πολύ να είμαι φίλος με τους ανθρώπους στην ταινία που είδα, να ζω στο ίδιο χωριό μαζί τους, να μοιραζόμαστε την ίδια ζωή. Ουσιαστικά, τι ωραίο μωσαϊκό αποτελεί ο δικοινοτικός μας χαρακτήρας και το γεγονός ότι ανάμεσά μας βρίσκονται Μαρωνίτες και Αρμένιοι. Όμως, δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε την αξία του. Μήπως, δεν προσθέτει περισσότερο χρώμα στη ζωή, η διαβίωση ανάμεσα σε διαφορετικές κοινότητες αντί να ζει κανείς σε ένα τόπο με μια κοινότητα; Εγώ δεν είμαι χριστιανός. Ούτε και πιστεύω στο Θεό. Αλλά μου αρέσει ο ήχος της καμπάνας. Και το μεγαλοπρεπές αρχιτεκτονικό στυλ των εκκλησιών και των τζαμιών. Ακόμη και μέσα στην προσευχή, που διαβάζεται στα αραβικά και δεν καταλαβαίνω τίποτα, νιώθω να υπάρχει κάτι το μελαγχολικό και ευχάριστο, όταν διαβάζεται από κάποιον μάστορα μουεζίνη με καλή φωνή. Συνθέτουν μια ευχάριστη εικόνα και εκείνοι που πηγαίνουν τις Κυριακές στην Εκκλησία, ντυμένοι με τα καλά τους ρούχα και προσεύχονται. Σαν τους μουσουλμάνους Τουρκοκύπριους, που πηγαίνουν στα τζαμιά από μπαϊράμι σε μπαϊράμι. Δεν υπάρχει πρόβλημα να γίνονται αυτά, απαλλαγμένα από θρησκευτικό φανατισμό. Όλοι χρειάζονται τη θεϊκή δύναμη. Έστω και αν δεν υπάρχει Θεός.

Τις προάλλες, παρακολούθησα μια κυπριακή ταινία μικρού μήκους. Μου άρεσε πολύ. Ευφράνθηκε η καρδιά μου. Ένα ωραίο σενάριο. Λονδίνο. Και ένας Ελληνοκύπριος με έναν Τουρκοκύπριο, των οποίων τα σουβλατζίδικα βρίσκονται στον ίδιο δρόμο, το ένα απέναντι στο άλλο. Καβγαδίζουν συνεχώς. Δεν περνούν καλά. Ο Έλληνας σουβλιτζής είναι διαρκώς θυμωμένος με τον Τούρκο, που κάνει συνεχώς εκπτώσεις στις τιμές. Μαλώνουν συνεχώς. Ο Έλληνας σουβλιτζής λέει το εξής: "Κοίτα εδώ. Μας πήραν τις περιουσίες μας στην Κύπρο και θα μας πάρουν τη δουλειά μας και εδώ!" Ο Τούρκος σουβλιτζής, τον οποίο υποδύεται ο εκ των πρωτοκλασάτων μας ηθοποιών, Οσμάν Μπαλικτσίογλου, υπερισχύει περισσότερο και του φωνάζει: "Τι νομίζεις ρε άνθρωπε, δηλαδή εγώ δεν μπορώ να μείνω εδώ, επειδή έγινε η ειρηνευτική επιχείρηση στην Κύπρο;" Όμως, υπάρχει ακόμα μια λεπτή απόχρωση. Ο γιος του Τούρκου σουβλιτζή με την όμορφη κόρη του Έλληνα σουβλιτζή κοιτάζονται από το τζάμι και φλερτάρουν. Μια μέρα έρχεται ένας μεθυσμένος αλήτης Άγγλος στο μαγαζί του Τούρκου. Όταν επιχειρεί να προκαλέσει επεισόδια, ο σουβλιτζής μας τον σπρώχνει και τον πετάει έξω. Εκείνος πηγαίνει στο απέναντι κατάστημα και παρενοχλεί τον Έλληνα σουβλιτζή που είναι πιο αδύναμος και ηλικιωμένος. Τον σπρώχνει, τον φτύνει στο πρόσωπο και τον ρίχνει στο πάτωμα. Όταν ο άνθρωπος έμεινε κατάκοιτος στο έδαφος με ταχυκαρδία, έτρεξε να τον βοηθήσει ο Τούρκος σουβλιτζής. Κάλεσε αμέσως ασθενοφόρο και τον έσωσε. Ύστερα έγιναν φίλοι. Ο Τούρκος σουβλιτζής δεν ξανάκανε εκπτώσεις στις τιμές. Συνεχώς έτσι είμαστε και εμείς, σωστά;

(Υ.Γ. του ΑΓΙΟΥ: είναι καιρός οι Κύπριοι συμπολίτες μου να αρχίσουν να σκέφτονται σοβαρά την ιδέα λύσης του Κυπριακού προβλήματος, η οποία αναπόδραστα περνά μέσα από την αποκατάσταση των σχέσεων Ε/Κ και Τ/Κ. Το άρθρο αυτό του Σενέρ Λεβέντ δίνει το έναυσμα σε όλους τους Κυπρίους να αρχίσουν να σκέφτονται κάποια πράγματα νηφάλια, χωρίς τις παρωπίδες του εθνικισμού και την "καραμέλα" του υπερ-πατριωτισμού.)

"Οι πνευματικοί άνθρωποι έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι"

(Η ανάρτηση ελήφθη από την κυπριακή εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ)

Σύμπτωμα μιας ευρύτερης κρίσης σε όλους τους τομείς των δημοσίων υπηρεσιών είναι οι ταραχές, κατά τον Δημήτρη Παπαδημητρίου.* "Και η Αστυνομία ως τέτοια πρέπει να θεωρείται, όπου χρόνια τώρα το ήθος της συντεταγμένης υπηρεσίας προς το κοινό αγαθό έχει υποχωρήσει δραματικά. Αυτό έχει οδηγήσει σε μια "άτυπη" ιδιωτικοποίηση του κράτους, οι κανόνες λειτουργίας του οποίου ερμηνεύονται κατά το δοκούν (σε ατομικό επίπεδο) από κρατικούς υπαλλήλους. Από αυτή την άποψη, η αυθαιρεσία των δύο αστυνομικών στα Εξάρχεια δεν διαφέρει και τόσο πολύ από τις χιλιάδες αυθαιρεσίες που βλέπει κανείς σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες (από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια μέχρι τις εφορίες και την πολεοδομία). Απλώς, στην περίπτωση των Εξαρχείων, τα αποτελέσματα της αυθαιρεσίας αυτής ήταν πολύ πιο δραματικά και δημόσια". Στο κίνημα αντίδρασης, λέει ο αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, δεν πρωτοστατούν αυτοί που βρίσκονται στον πάτο του βαρελιού, γι' αυτό και θεωρεί προβληματικούς τους παραλληλισμούς με τα γεγονότα στη Γαλλία το 2005. Όπως σημειώνει, "δεν θέλω να βάλω ταμπέλες στους "αναρχικούς των Εξαρχείων". Δεν τους ξέρω. Ούτε είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνω τι πρεσβεύουν. Σέβομαι όμως το δικαίωμα όλων να αντιδρούν. Όπως και θεωρώ αυτονόητο πως όλοι πρέπει να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των νόμων, όταν αυτοί παραβιάζονται. Το παράδειγμα των Εξαρχείων τα τελευταία 30 χρόνια δεν επιβεβαιώνει αυτό το αυτονόητο".
Φταίνε και οι νέοι. "Τις τελευταίες ημέρες εκτιμάται πως 40.000 μαθητές έχουν συμμετάσχει στις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Στη Βρετανία όπoυ εργάζομαι, όταν η κυβέρνηση Βlair κατήργησε τη δωρεάν προπτυχιακή εκπαίδευση και σταμάτησε κρατικές υποτροφίες για δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, η διαδήλωση έξω από την Downing Street 10 μετά βίας αριθμούσε δύο χιλιάδες άτομα", θυμίζει. Χαίρεται βέβαια που οι νέοι Έλληνες ακόμα πιστεύουν στη δύναμή τους να αλλάξουν τον κόσμο, προσθέτει όμως πως "μελαγχολώ γιατί η μάχη αυτή δεν δίνεται στο επίπεδο των ιδεών, των σχολείων και των πανεπιστημίων που στοχεύουν στην κριτική γνώση και την καλλιέργεια της αναζήτησης, ούτε των πολιτικών νεολαιών που δεν ονειρεύονται μόνο διορισμό στο Δημόσιο. Για όλα αυτά τα κακώς κείμενα, οι νέοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών".
Σημαία η καταστροφή. Όσο για το τι φταίει για τη διαιώνιση αυτών των καταστάσεων, "τα κόμματα και το κράτος σχεδόν έχουν εξαφανίσει την ικανότητα της κοινωνίας των πολιτών να γεννά νέες ιδέες. Με λύπη βλέπω τους όλο και περισσότερους από τους συναδέλφους μου στην Ελλάδα (πολλοί από τους οποίους με γοήτευαν ως δάσκαλοι) να μεταλλάσσονται σε υπουργούς, δημόσιους managers και businessmen. Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι σιωπούν, όταν η γνώση παύει να έχει αξία από μόνη της και μετατρέπεται σε όχημα για πλουτισμό και δύναμη, δεν θα έπρεπε να σας ξενίζει γιατί στην Ελλάδα συνθηματολογούμε ακόμα με όρους της δεκαετίας του ΄70 και γιατί η σημαία των διαδηλώσεων είναι η καταστροφή και όχι η δημιουργία".

* Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Μάντσεστερ.

Woody Guthrie's songs can help you focus on the spirit of the season

Thomas G. Palaima*

If you want to celebrate the true spirit of Christmas, you might listen, and I mean really listen, with someone you love, to the double CD set "Ribbon of Highway Endless Skyway: Tribute to Woody Guthrie." The songs of Woody Guthrie haven't been this relevant since they were first written 50 to 80 years ago.

Guthrie's lyrics speak frankly about the major problems our nation faced and partly overcame during the Great Depression, World War II, the McCarthy era, early civil rights demonstrations and the Cold War arms race. The CD set brings to us the evolving tour of musicians and artists who give us the gift of Guthrie's life and thoughts through his own songs and stories. The guiding spirit of the tour is Austin singer-songwriter Jimmy LaFave, whose sympathies for Guthrie run as deep as their mutual Oklahoma roots.

I talked with LaFave while the CD was still in production. His admiration for Guthrie, as a singer, poet, writer, painter, traveler and champion of human causes and American values, was boundless. He told me that scholars and musicians working with the Guthrie archives in New York are just now appreciating the range of Guthrie's genius. Speaking about Guthrie's "great American life," LaFave said, "He was an American hero who got shoved aside and called a communist. He has just as many valid things to say as whoever they teach in schools now. They ought to teach more about Woody."

The tribute tour cd was released in September, just after U.S. Rep. Steve Cohen, D-Tenn., reminded his colleagues in the House of Representatives, and us, that "Jesus was a community organizer." Some thought that Cohen's words were impious, but they focus on the spirit of Christmas, a child born who will love and preach for the poor and powerless people who are discarded by society.

Guthrie's song "Jesus Christ" is not on the CD, but its lyrics are at woodyguthrie.org. Guthrie's Jesus, "a man who traveled through the land / Hard working man and brave," went to the sick, the poor, the blind and the lame, proclaiming that "the poor would one day win this world." Sheriffs, bankers, preachers and police, the "landlord and the soldiers that he hired" all rejected Jesus' message and "laid Jesus Christ in his grave."

Guthrie was speaking out bravely, just as Jesus did, it is right to say, against the inhuman conditions of the Depression and the Dust Bowl that Guthrie himself lived through. On the CD, listen closely to Austinite Eliza Gilkyson bring to life Guthrie's tale of crushing poverty, "I Ain't Got No Home."

In songs like "1913 Massacre" and "Ludlow Massacre," Guthrie spoke against the murderous union-busting practices of factory and mine owners and big landowners against laborers, miners, migrant workers and their families.

Listening to a song like the later "Deportee," about the fiery crash that killed a planeload of Mexican migrant workers on a regular run back from California, reminds us that Guthrie's songs were in the now. They gave voice and identities and hope to human beings who were exploited as tools for wealth from the Gilded Age to the deportee plane wreck at Los Gatos in 1948, and still are. In Guthrie's heart-piercing simile, the migrant workers he addresses as my Juan, Rosalita, mis amigos, Jesus and Maria "fall like dry leaves to rot on my topsoil / And be called by no name except 'deportees'."

It is natural in human societies to disempower things we find threatening. Erotic passion becomes a harmless baby Cupid. The terrifyingly destructive god Dionysus becomes jolly Bacchus. Christmas becomes the season of Santa Claus.

We barely know and rarely sing the stanzas of "This Land Is Your Land" that convey Guthrie's socialist message: Too much land or wealth in too few hands is bad for the people of our nation. LaFave echoes the message in his own song "This Land": "And the ones who have too much / Seem to never get enough."

I think if Woody Guthrie were alive today, he might tell us that the true Christmas spirit "redistributes wealth," at least in our hearts.

*(Thomas G. Palaima is a Raymond Dickson Centennial Professor in the University of Texas at Austin)

Τα παιδιά με τα μεγάλα @@ (Μέρος B’)

Φαντάζομαι θα έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος της ανάρτησης αυτής. Να σας θυμίσω το περιεχόμενό του με δυο λόγια: η 14χρονη Μαργαρίτα ξυλοκοπήθηκε από νεαρούς μαθητές και η αιτία ήταν το χρώμα του δέρματός της! Στην Κύπρο του 21ου αιώνα διώκονται και εν προκειμένω ξυλοκοπούνται ακόμα οι άνθρωποι εξαιτίας του χρώματός τους. Όταν το ακούει κανείς, τα χάνει. Χάνει τα λόγια του, τι να πει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις. Μια αθλητική συνάντηση σχολικών ομάδων πετόσφαιρας εξελίχθηκε σε μια κακόγουστη και εγκληματική – να μου επιτρέψετε να πω – ρατσιστική επίθεση εναντίον μιας νεαρής κοπέλας. Όταν συνέλθει κανείς από το πρώτο ξάφνιασμα, βούλεται να μιλήσει, του ‘ρχεται να τα «χώσει», ρε γαμώτο. Ποιοι την κτύπησαν; Οι «Ελληναράδες», τα παιδιά της «μάμας τζαι του παπά», που κάνουν τις βόλτες τους με τα λεφτά του «γέρου» και παίζουν τους γκόμενους στα clubs της Λεμεσού και της Αγίας Νάπας. Τα παιδιά με τα μεγάλα @@. Αυτά τα παιδιά που δεν είναι, φυσικά, gay. Είναι άνδρες με τα όλα τους (!) και τα βάζουν με μια μικρή και ανυπεράσπιστη κοπέλα. Και που μόλις πατήσουν τα 18 και πρέπει να στρατευτούν βάζουν τη «μάμα» να τους φέρνει τη «σουβλακία» τους στο στρατόπεδο. Ή που έτι χειρότερα επικαλούνται ψυχολογικά προβλήματα, για να μην υπηρετήσουν τη θητεία τους. Και το παίζουν και έξυπνοι, λες και όλοι εμείς που υπηρετήσαμε τη θητεία μας είμαστε οι παρίες της παρέας. Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι «Ελληναράδες», «φώναζαν, χτυπούσαν τα παράθυρα, έκαναν χειρονομίες […] ξεκίνησαν να μας ρίχνουν πέτρες και συνέχισαν να φωνάζουν ότι δεν θέλουν μαύρους στην Κύπρο». Και ποιος σας είπε, ρε σεις, ότι η Κύπρος σας ανήκει; Αν ρωτάτε τον ΑΓΙΟ, αισθάνεται τιμή και περηφάνια που στην Κύπρο κατοικεί η μικρή Μαργαρίτα και η κάθε Μαργαρίτα. Αντιθέτως, ούτε φτύσιμο δεν αξίζει στους «ψευδο-άντρακλες», αυτά τα ανώριμα παιδάκια του πλούσιου πορτοφολιού… «παπά» ήθελα να πω… Αν είναι αυτοί άνδρες με μεγάλα @@, τότε εγώ πάω πάσο…

Και αυτό είναι ένα γενικό φαινόμενο, ένα καρκίνωμα στους κόλπους της κυπριακής κοινωνίας. Δεν είναι απλώς «παραβατικότητα» κάποιων μεμονωμένων κοινωνικών ομάδων, όπως οι εκπρόσωποι της ΟΕΛΜΕΚ και των μαθητικών οργανώσεων άφησαν να εννοηθεί. Είναι μια συλλογική, κοινωνική παθογένεια. Και όσο το κράτος, η κυπριακή πολιτεία παρέχει κάλυψη σε τέτοιου είδους φαινόμενα, με δηλώσεις του τύπου «τα αίτια του γεγονότος θα διερευνηθούν» (από τη Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Παιδείας κ. Ολυμπία Στυλιανού), τόσο το πρόβλημα θα γιγαντώνεται. Τόσο καιρό «κωλοβαράτε», άχρηστοι καρεκλοκένταυροι του Υπουργείου Παιδείας και δεν έχετε ακόμα συνειδητοποιήσει τα αίτια όχι του γεγονότος (και εδώ αστοχήσατε), αλλά του κοινωνικού φαινομένου; Κρύβεστε πίσω από το δάκτυλό σας. Αυτή είναι η αλήθεια. Ξέρετε ότι η κυπριακή κοινωνία είναι φοβική. Ζει με φοβίες. Φόβος για την ετερότητα, θρησκευτική, χρωματική, φυλετική, σεξουαλική, πολιτική. Ζούμε σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατική πολιτεία, όπου η αντίθετη άποψη συντρίβεται και ευτελίζεται. Η μάζα, το συλλογικό «βαλτοπέδιο» δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα, δεν συγχωρεί αντικομφορμιστικές προσωπικότητες. Μας θέλει νούμερα, απρόσωπες οντότητες. Και αυτό είναι το τραγικό συνεπακόλουθο της έλλειψης παιδείας. Όχι εκπαίδευσης. Προς Θεού! Εκατοντάδες συμπολίτες μας παίρνουν πτυχία και διδακτορικά από φημισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Μας λείπει η ουσιαστική παιδεία. Ο εξευγενισμός της ψυχής, ο σεβασμός της ετερότητας. Αυτή την παιδεία, αυτή τη μόρφωση λίγοι την κατακτούν. Πολύ λίγοι. Οι υπόλοιποι μένουν με το διδακτορικό στο χέρι. «Καθηγητάδες» πανεπιστημίου, ανίκανοι να προσφέρουν κάτι θετικό στον τόπο, στη νέα γενιά. Μέχρι πότε θα κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας; Μέχρι πότε ο «ηλίθιος», η «μετριότητα», που έκανε ένα διδακτορικό και αυτό ποιος ξέρει με πόσες «πίπ**», ο ρουσφετολόγος θα προοδεύει σε αυτόν τον τόπο; Η κακώς νοούμενη παιδεία μαυρίζει τις ανθρώπινες ψυχές. Είναι καιρός οι ειδήμονες, οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν αρχίζουν πρώτα οι αξιότιμοι ακαδημαϊκοί της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου;

Τα παιδιά με τα μεγάλα @@ (Μέρος Α)

"Την ξυλοκόπησαν λόγω χρώματος"
(Το άρθρο με τον τίτλο ανωτέρω αναδημοσιεύεται από την κυπριακή εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι δικός μου - έπεται συνέχεια στο δεύτερο μέρος...)

Το συμβάν έλαβε χώρα την περασμένη Πέμπτη στο Γυμνάσιο Σταυρού, γύρω στις 3 το μεσημέρι, όπου η ομάδα βόλεϊ των κοριτσιών του Γυμνασίου Ακακίου επισκέφθηκε το σχολείο, για να αναμετρηθούν σε έναν αγώνα μεταξύ τους τα δύο σχολεία. Το παιχνίδι ξεκίνησε, αλλά υπήρχε λίγη ένταση από την αρχή και είχαν προτείνει να διακόψουν το παιχνίδι. Οι παίκτριες επέμεναν να συνεχίσουν. Έτσι κι έγινε!


«Σαράντα εναντίον ενός»
Ο αγώνας τελείωσε με νίκη υπέρ του Γυμνασίου Ακακίου. Η Μαργαρίτα, μετά το τέλος του παιχνιδιού, είδε μία συμπαίκτριά της να δέχεται κτύπημα από παίκτρια της ομάδας του σχολείου Σταυρού. Πήγε εκεί με σκοπό να την υπερασπιστεί λέγοντας: «Τι σου έκανε και τη χτυπάς;. Αμέσως με χτύπησε και μένα και ξεκίνησαν και άλλα άτομα να με χτυπούν με μπουνιές και κλοτσιές. Περίπου σαράντα άτομα με χτυπούσαν και φώναζαν: ''Έξω οι μαύροι από την Κύπρο. Δεν θέλουμε μαύρους στην Κύπρο. Γιατί να παίζεις βόλεϊ; Ποια νομίζεις ότι είσαι;''. Εγώ τους έλεγα, γιατί μου κάνετε έτσι, επειδή είναι έτσι το χρώμα μου. Έτσι με έκανε ο Θεός. Ένας καθηγητής μου προσπάθησε να με βοηθήσει, αλλά δεν μπορούσε. Η Αστυνομία άργησε να έρθει. Όταν ήρθε μας έβαλαν σε ένα δωμάτιο. Οι μαθητές που με χτυπούσαν μαζεύτηκαν έξω από το δωμάτιο. Φώναζαν, χτυπούσαν τα παράθυρα, έκαναν χειρονομίες και έλεγαν ότι ήθελαν να με σκοτώσουν. Έβριζαν την οικογένειά μου και έλεγαν ότι αν δεν με σκότωναν δεν θα ησύχαζαν. Έφυγαν και πήγαν έξω στο λεωφορείο μας, έσπαζαν πράγματα. Μας περίμεναν να πάμε εκεί. Όταν βγήκαμε, ξεκίνησαν να μας ρίχνουν πέτρες και συνέχισαν να φωνάζουν ότι δεν θέλουν μαύρους στην Κύπρο». Η Μαργαρίτα δίνει ένα μήνυμα σε αυτούς που της συμπεριφέρθηκαν έτσι: «Όσο και να διαφέρουμε στο χρώμα, είμαστε όλοι οι ίδιοι. Τώρα με αυτό που μου έκαναν τι κατάλαβαν;».


«Ο Θεός την έσωσε την κόρη μου»
Όταν ρωτήσαμε τη Μαργαρίτα κατά πόσο έτυχε να είναι ξανά θύμα ρατσιστικών συμπεριφορών, απάντησε: «Στο δημοτικό είχα δεχθεί ρατσισμό. Προσπαθούσα όμως να μην ακούω τι μου έλεγαν». Ο πατέρας της Μανόαχ Ντούκου συμπλήρωσε: «Αντιμετώπισα πολλές φορές ρατσισμό. Βέβαια δεν είναι το ίδιο όταν αυτό συμβαίνει σε ένα παιδί. Εγώ μπορώ να αμυνθώ και να το χειριστώ ανάλογα. Για τα παιδιά όμως είναι πολύ δύσκολο, γιατί επηρεάζει την ψυχολογία τους αρνητικά. Δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στα μαθήματα. Δεν μπορούν να αμυνθούν. Πιστεύω ότι στην περίπτωση της κόρης μου, ο Θεός ήταν αυτός που την έσωσε. Σαράντα άτομα δεν είναι μικρός αριθμός».


Από το Σουδάν
Η Μαργαρίτα Ντούκου με τους γονείς της και τα πέντε αδέλφια της κατάγονται από το Σουδάν. Ήρθε στην Κύπρο με την οικογένειά της όταν ήταν τεσσάρων χρονών. Σήμερα είναι 14 χρονών, κατοικεί στην Περιστερώνα και είναι μαθήτρια της 3ης γυμνασίου, στο Γυμνάσιο Ακακίου. Ο παππούς της, πατέρας της μητέρας της, είναι Κύπριος.


Ιατρικές εξετάσεις
Η Μαργαρίτα από το απόγευμα της Πέμπτης υποβάλλεται συνεχώς σε διάφορες ιατρικές εξετάσεις, για να διαπιστώσουν κατά πόσο υπάρχει πρόβλημα σε κάποιο όργανο. Δεν της έχει διαγνωσθεί κάταγμα. Πάντως, όπως η ίδια δήλωσε στη «Σ», την επόμενη μέρα πονούσε πάρα πολύ όλο της το σώμα από τα χτυπήματα και δυσκολευόταν να μετακινείται.


ΟΕΛΜΕΚ και μαθητές καταδικάζουν
Η πρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ Ελένη Σεμελίδου, σχετικά με το συμβάν, δήλωσε στη «Σ»: «Η ΟΕΛΜΕΚ καταδικάζει οποιεσδήποτε ενέργειες αφορούν την παραβατικότητα ή εκδηλώσεις βίας. Καταδικάζουμε ενέργειες που είναι σε βάρος οποιουδήποτε είναι διαφορετικός, είτε στο χρώμα, είτε λόγω άλλου χαρακτηριστικού. Δηλώνουμε και διαδηλώνουμε έντονα, γι' ακόμα μια φορά, την ανάγκη για την άμεση λήψη μέτρων, προκειμένου να διαχειριστούμε την παραβατικότητα η οποία, επαναλαμβάνω, δεν αφορά μόνο τα σχολεία, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Φαίνεται ότι υπάρχουν ομάδες στα σχολεία μας που συμπεριφέρονται ρατσιστικά. Θα πρέπει να προωθήσουμε το σεβασμό στη διαφορετικότητα, αλλά να δούμε και τα αίτια που οδηγούν σε αυτές τις εκδηλώσεις».
Σε επικοινωνία μας με τη Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Παιδείας κ. Ολυμπία Στυλιανού, μας είπε ότι το Υπουργείο καταδικάζει τέτοιου είδους συμπεριφορές και τις θεωρεί απαράδεκτες. Τα αίτια του γεγονότος θα διερευνηθούν.

Μαθητές
Ο Πέτρος Κούκος, πρόεδρος της ΠΣΕΜ, δήλωσε στη «Σ» ότι το γεγονός αυτό «εμπίπτει μέσα στα πλαίσια της νεανικής παραβατικότητας, την οποία συναντήσαμε ξανά. Είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε στην έκταση στην οποία παρουσιάζεται. Πρέπει οι μαθητές να κατανοήσουν τις διαφορές μεταξύ τους και να αποδεχθεί ο ένας τον άλλον. Μια σωστή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα μπορεί να ελαχιστοποιήσει κατά μεγάλο βαθμό τέτοια γεγονότα».

Με λόγια αληθινά…

Δεν βρίσκω λόγια. Μπέρδεψα τις λέξεις, ξέχασα τα «ωραία» Ελληνικά μου. Ίσως κτυπήθηκα και εγώ από το σύνδρομο «Γιωργάκης Παπανδρέου»: τόσο καιρό στην Αμερική, ιδού τα αποτελέσματα. Όμως η συνείδησή μου, η αμαρτωλή συνείδησή μου με πιέζει εδώ και μέρες να δημοσιεύσω, μέσα από το ελεύθερο αυτό βήμα του ουσιαστικού διαλόγου, τη δική μου άποψη για ό,τι είδαμε να μας πληγώνει, να πονά, αλλά και να μας κάνει υπερήφανους. Μια σφαίρα έριξε νεκρό ένα 15χρονο αγόρι. Ο θύτης άνθρωπος της «εννόμου τάξεως»! Δεν τα πάω και τόσο άσχημα για τα πτωχά μου, πλέον, Ελληνικά! Πήρε, όπως φαίνεται, ο «κύριος» αυτός ένα περίστροφο, από αυτά που μόλις έρχονται στην Ελλάδα αρχίζουν να εκπυρσοκροτούν μόνα τους (!) και έγινε ένα «μικρό ατύχημα». Πώς το είπε ο Κούγιας; Μια «παρεξήγηση»! «Αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα στην Αμερική, που βρίσκεσαι», θα μου πει και ο εκπρόσωπος τύπου της ΕΛ. ΑΣ. Μα τον Χριστό, σας λέω, δεν μπορώ να ακούω άλλο πια αυτά τα λόγια. Βαρέθηκα, σιχάθηκα να μου πετούν στα μούτρα τη δική τους λογική και εγώ να πρέπει να βγάλω τον σκασμό και να παραδεχτώ πως έχουν δίκιο. Το κάναμε στο σχολείο. Το κάναμε και στο πανεπιστήμιο! Αλλά δεν πάει άλλο. Βαρέθηκα! Πως να το πω, μου προκαλεί αηδία. Ευτυχώς δεν είμαι μόνος: είδα χιλιάδες νέους την επομένη της δολοφονίας του Αλέξη να βγαίνουν στους δρόμους. Μια νέα, μαζική εξέγερση ξεκινά. Επιτέλους, ρε γαμώτο. Επιτέλους! Έπρεπε να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή, για να σηκωθούμε και να φωνάξουμε, γαμώτο. Αλλά, ας είναι και τώρα: αν εμείς το θελήσουμε μπορούμε να αλλάξουμε τον τόπο μας μέσα σε 48 ώρες. Όπως σας το λέω: σε 48 ώρες! Αρκεί να το πιστέψουμε.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι: σε καμιά περίπτωση ο ΑΓΙΟΣ δεν επικροτεί τη δράση των «κουκουλοφόρων». Σε καμιά περίπτωση. Ο Αλέξης έπεσε νεκρός από ένα παράλογο κύμα κρατικής βίας και τρομοκρατίας. Θα ήταν παράλογο, επακόλουθο στερούμενο κάθε λογικής, να ξεκινήσουμε εμείς ένα άλλο κύμα βίας στη μνήμη του Αλέξη. Ο ίδιος δεν θα ‘θελε κάτι τέτοιο. Άλλο «κουκουλοφόρος» και άλλο διαδηλωτής. Ο πρώτος έχει «βίτσιο» να προκαλεί καταστροφές. Ηδονίζεται μπροστά στη θέα των καταστροφών. Ο δεύτερος, ο διαδηλωτής - οι χιλιάδες εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές που διαδήλωσαν και διαδηλώνουν ακόμα και θα συνεχίσουν να το πράττουν, δικαιώνοντας το ήθος του Αλέξη - έχει λόγο και φωνή, έχει όραμα, ιδανικά και αιτήματα. Ο «κουκουλοφόρος» αντιθέτως είναι «κότα»! Ναι, ναι, «κότα»: κρύβει το πρόσωπό του, ιδού η μεγαλύτερη απόδειξη της ανανδρίας του. Οι αγωνιστές δεν κρύβουν τα πρόσωπά τους. Αντιπαρατίθενται στα ίσα με την κρατική ωμότητα, βρίζουν στα ίσα την κρατική αναλγησία, τη λογική που θέλει τους ανθρώπους, αριθμούς και δεν διστάζει να εφαρμόζει αντιλαϊκές πολιτικές πρακτικές. Οι αγωνιστές δεν κρύβουν πρόσωπα, δεν κυκλοφορούν με προσωπεία. Έχουν τα «κότσια», έχουν το θάρρος να μην κάνουν «γαργάρα» τις αρχές και τα «πιστεύω» τους. Αλλά έχουν το θάρρος να μην κρύβονται κιόλας, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεών τους στο ακέραιο. Δεν μπορώ λοιπόν να μην καταδικάσω τις πράξεις ωμής βίας που οι δέκτες των ελληνικών και όχι μόνο τηλεοράσεων απαθανάτισαν τις προηγούμενες μέρες. Είδαμε όλοι μας ξεκάθαρα δυο εικόνες: τους ψευτο-επαναστάτες της βαρβαρότητας και της απαιδευσίας και τους νέους, που έστω και αργά σηκώθηκαν από το play station και βγήκαν στους δρόμους.

Μπροστά στη λαϊκή εξέγερση με μπροστάρηδες τους νέους, οι αυτοαποκαλούμενοι «πνευματικοί άνθρωποι» ήταν τραγικά απόντες. Πήραν προσκλητήριο και επέλεξαν τη σιωπή της παραίτησης και της συνενοχής. Κρύφτηκαν πίσω από την αίγλη των περασμένων τους αγώνων και της επαναστατικής τους φήμης. Είδα «κροκοδείλια δάκρυα» για την άνανδρη δολοφονία του 15χρονου νέου. Άκουσα λόγια και λόγια και λόγια. Μεγάλα λόγια, κενά περιεχομένου. Δεν είδα ούτε έναν από τους ανθρώπους του πνευματικού στερεώματος, τους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, δεν είδα ούτε έναν τους να βγει μπροστά και να κατέβει στους δρόμους, να περπατήσει δίπλα στην αγωνιζόμενη νεολαία. Που βρίσκονται; Που κρύφτηκαν πάλι; Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια: λόγια και πάλι λόγια και την κρίσιμη ώρα «μούγκα»! Που πήγε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, οι συγγραφείς, οι καλλιτέχνες; Γιατί εσείς ειδικά, κ. Λάκη Λαζόπουλε, πίσω από το γυαλί της τηλεόρασης; Από πότε αποδεχτήκατε εσείς ειδικά το «άσυλο» της τηλεόρασης; Δεν θα ήταν καλύτερα να ήσασταν στον δρόμο, μαζί με τα «παιδιά του αύριο»; Όχι τους «κουκουλοφόρους». Προσέξτε, κ. Λαζόπουλε, τα «παιδιά του αύριο». Γιατί όταν τα «Τσαντίρια» εκσυγχρονίζονται και αποκτούν τις ανέσεις της ραστώνης, κάτι αρχίζει να αλλάζει. Σκιές πέφτουν πάνω στην σάτιρα. Το αφήνω ως εδώ. Για τώρα…

Τα σκατά είναι τα ίδια, οι μύγες αλλάζουν

Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε, το πρόβλημα είναι με το πολιτικό σκηνικό γενικότερα και όχι μόνο με αυτήν την κυβέρνηση. Η ανικανότητα της τωρινής κυβέρνησης επιτείνει φυσικά το πρόβλημα, αλλά δεν είναι η πρώτη, η αρχέτυπη γενεσιουργός αιτία. Η γενεσιουργός αιτία είναι η δομή του ελληνικού κράτους. Ενός κράτους άδικου, ενός κράτους που δεν σέβεται τους πολίτες του και δεν έχει εμπεδώσει την ακραιφνή έννοια της δημοκρατίας. Δεν ξέρει τι πάει να πει δημοκρατία. «Έφτιαξε» και συντηρεί μια «αστυνομοκρατούμενη», «κρατικοδίαιτη», κατ’ επίφαση «δημοκρατική» πολιτεία. Μια πολιτεία που δεν σέβεται τη διαφορετικότητα, που δεν αντέχει στον διάλογο, που δεν μπορεί να προστατεύσει τη μειονότητα. Που θεωρεί ότι οι διαφωνούντες πρέπει να φιμώνονται. Που πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να επιβάλλεται στους πολίτες του. Τι σημασία έχει ποιος κυβερνά; ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ; ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ; Όψεις του ιδίου νομίσματος. Δεν θέλω να στεναχωρήσω τους πιο ρομαντικούς από μας, αλλά τα ΜΑΤ χτυπούσαν τους πολίτες και επί ΠΑΣΟΚ, το κάνουν και επί ΝΔ. Και επί του ακατονόμαστου (του Μητσ…, δεν τολμώ να το τελειώσω) το έκαναν, και επί Σημίτη το έκαναν, και επί Καραμανλή το κάνουν. Τη «ζαρντινιέρα» στη Θεσσαλονίκη τη θυμάστε; Τον Κύπραιο τον θυμάστε; Η δίκη εκδικάστηκε και οι ένοχοι, όπως πάντοτε άλλωστε, έχουν τιμωρηθεί αυστηρά. Γελάτε; Με το δίκιο σας. Τιμωρήθηκαν με εξαγοράσιμες ποινές! Δεν θέλω να σας σοκάρω έτι περισσότερο, αλλά δολοφονία 15χρονου είχαμε και το 1985. Επί Ανδρέα Παπανδρέου! Ο 15χρονος τότε Μιχάλης Καλτεζάς έπεφτε νεκρός από πυροβολισμό αστυνομικού. Η μάνα του Μιχάλη πήγε στην κηδεία του Αλέξη. Και εξεδήλωσε επιθυμία να δει και τη μάνα του μικρού. Ελπίζω μετά από είκοσι χρόνια ή και κάτι λιγότερο να μη βρεθεί και τρίτη μάνα… (Δείτε τον σύνδεσμο «Εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές»).

Γι’ αυτό σας λέω, Τα σκατά είναι τα ίδια, οι μύγες αλλάζουν…

Κυβερνών… κώμα!

Η Ελλάδα βρίσκεται επί της ουσίας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τύποις όλα είναι υπό έλεγχο, σύμφωνα με την κυβέρνηση. Εκατοντάδες νέοι βρίσκονται στους δρόμους. Ο αγώνας συνεχίζεται. Ως χρέος στη μνήμη του Αλέξη. Και προσέξτε: όχι βανδαλισμοί από ορδές απειθάρχητων «κουκουλοφόρων», αλλά ειρηνικές όσο και αποφασιστικές διαδηλώσεις. Διαδηλώσεις από νέους που έχουν φωνή. Επαναστάτες με αιτία. Από τώρα και στο εξής μπορεί η Ελλάδα να ελπίζει πως τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Πως θα βγούμε από την παγεράδα της συντήρησης και του αναχρονισμού. Επιτέλους! Θα επαναλάβω αυτό που τόνισε ο δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης: «Τα αιωνίως κλειστά μάτια του Αλέξη, ας ανοίξουν τα δικά μας κλειστά μάτια»…

Αλλά ανοίγοντας κανείς τα μάτια, αντικρίζει μπροστά του μια κυβέρνηση επικινδύνως ανίκανη να διαχειριστεί τα προβλήματα του πολίτη. Όταν οι «κουκουλοφόροι» λεηλατούσαν το κέντρο της Αθήνας, η κυβέρνηση συνεδρίαζε πίσω από κλειστές πόρτες, στα πολυτελή γραφεία του Μαξίμου, ανίκανη να ελέγξει τις εξελίξεις, να διαμορφώσει το σκηνικό και να εμπεδώσει αίσθημα ασφάλειας στον Έλληνα πολίτη. Έβλεπε ο Πρωθυπουργός το κέντρο της Αθήνας να καίγεται και ο ίδιος κρυμμένος πίσω από το άλλοθι της «κοινωνικής γαλήνης», δέσμιος των εσωκομματικών του ισορροπιών, της ακατάσχετης σκανδαλολογίας, του «Βα(λ)τοπεδίου», του Εφραίμ και του Ρουσόπουλου, προτίμησε για ακόμα μια φορά να κρυφτεί και επέλεξε για ακόμα μια φορά την απλή και ανώδυνη γι’ αυτόν, «επικοινωνιακή» διαχείριση της κρίσης. Για μέρες ολόκληρες η χώρα διασυρόταν με τα χειρότερα λόγια από όλα τα διεθνή ΜΜΕ, η κυβέρνηση απαξιωνόταν στη συνείδηση της υφηλίου με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική σταθερότητα της Ελλάδας και η κυβέρνηση «αγρόν ηγόραζε». Ούτε ένας υπουργός δεν βρέθηκε, κυρίες και κύριοι, να δώσει μια συνέντευξη στα διεθνή ΜΜΕ και να προσπαθήσει να σώσει, στο βαθμό του εφικτού φυσικά, το γόητρο της χώρας διεθνώς. Προτίμησαν όλοι να κρυφτούν σαν τρωκτικά στο Μαξίμου.

Και βγήκε ο Προκόπης Παυλόπουλος να δηλώσει ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο. Μα ποιον κοροϊδεύετε; Αφήσατε απροστάτευτους τους πολίτες – είστε ανίκανοι. Μην τους κοροϊδεύετε και από πάνω. Ή να υποθέσουμε – αν και προσωπικά δεν σας έχω ούτε για τόσο έξυπνους, ούτε για τόσο πονηρούς – ότι σκόπιμα αφήσατε τις εξελίξεις να διαμορφωθούν με αυτό τον τρόπο, για να «συντηρικο-ποιήσετε» την κοινωνία και να συσπειρώσετε την κομματική σας βάση; Σε κάθε περίπτωση ο κόσμος δεν πείστηκε. Δεν πείστηκε ούτε η εκλογική σας βάση. Μπορεί να είναι ψηφοφόροι, μαλάκες όμως δεν είναι. Σκέφτονται τώρα, εκεί στη Ν.Δ., πως θα αντιστρέψουν το πολιτικό σκηνικό. Επικοινωνιακά πως περάσουν στην αντεπίθεση. Αμ, δε! Αμ, δε! Ο κόσμος σας έδωσε και δεύτερη ευκαιρία. Δεν ήσασταν όμως σωστοί. Οι προεκλογικές υποσχέσεις της κυβέρνησης Καραμανλή έμειναν κενό γράμμα. Έμειναν στα χαρτιά. Μεταρρυθμίσεις και «πράσινα άλογα»! Κούφιες υποσχέσεις! Σε μια περίοδο που ο πολίτης βλέπει το εισόδημά του να συρρικνώνεται εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής κρίσης, βλέπει και την ανερμάτιστη οικονομική πολιτική του Γ. Αλογοσκούφη να τον χτυπά ακόμα περισσότερο. Βλέπει την αξιακή αποτελμάτωση. Μια κυβέρνηση σκανδάλων και διαφθοράς και έναν Πρωθυπουργό ανίκανο να επιβληθεί, να διαμορφώσει την πολιτική ατζέντα και να ελέγξει την κυβέρνησή του. Ούτε ένα ανασχηματισμό δεν μπόρεσε να κάνει, ούτε στους υπουργού του δεν μπορεί να επιβληθεί. Έρμαιο του… Εφραίμ και της ιερής μπίζνας…

Κύριε Καραμανλή, έχω καταλήξει. Το μόνο επάγγελμα που σας ταιριάζει είναι «βοηθός Νατάσας»! Οικιακά στη Ραφήνα…

Δικαστικό ΑΙΣΧΟΣ!

Ποινές φυλάκισης από 15 έως 39 μήνες, ορισμένες εξ αυτών με αναστολή, επέβαλε το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης στους οχτώ αστυνομικούς, οι οποίοι κρίθηκαν ένοχοι για τον ξυλοδαρμό του 26χρονου Κύπριου σπουδαστή, Αυγουστίνου Δημητρίου.

Συγκεκριμένα, καταδίκασε σε φυλάκιση τριών ετών, για το αδίκημα της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, τρεις αστυφύλακες και έναν αρχιφύλακα, θεωρώντας τους φυσικούς αυτουργούς του περιστατικού ξυλοδαρμού σε βάρος του 26χρονου.

Επιπλέον, στον αρχιφύλακα επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τριών μηνών για το αδίκημα της έργω εξύβρισης, επειδή εμφανίζεται σε βιντεο να βγάζει το σκούφο από τον Αυγουστίνο Δημητρίου και να τον πετάει στο έδαφος.

Οι παραπάνω ποινές είναι εξαγοράσιμες προς πέντε ευρώ την ημέρα.

Το δικαστήριο επέβαλε ποινές φυλάκισης 15 μηνών, με τριετή αναστολή, σε δύο αστυφύλακες, έναν αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ. και τον πρώην διευθυντή της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης για την πράξη της απλής συνέργιας στην επικίνδυνη σωματική βλάβη.

Το δικαστήριο αναγνώρισε στο σύνολο των κατηγορουμένων το ελαφρυντικό του πρότερου εντίμου βίου, ενώ οι εφέσεις αποφασίστηκε να έχουν ανασταλτικό αποτέλεσμα.

Η απόφαση προκάλεσε την αντίδραση νεαρών που είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς το πρωί μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο.

Οι συγκεντρωθέντες φώναξαν συνθήματα κατά των αστυνομικών, ενώ σε κάποια στιγμή δημιουργήθηκε ένταση όταν πέταξαν αντικείμενα προς τις αστυνομικές δυνάμεις, που απάντησαν κάνοντας χρήση χειροβομβίδων κρότου-λάμψης.

(Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται απο την εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ)

Αντίο Αλέξη…

Το περιστατικό γνωστό. Ξέρετε την αιτία γι’ αυτό το «αντίο». Το λέμε τόσο απλά, λες και όλοι μας το κατανοήσαμε, το βάλαμε στο μυαλό μας και το θεωρούμε απλό γεγονός. Τόσο απλά ένας άνθρωπος βγάζει ένα όπλο και πυροβολεί έναν άλλον άνθρωπο. Τόσο απλό γεγονός είναι πια για μας; Να το κάνω λίγο πιο βάρβαρο; Ο θύτης είναι άνθρωπος της «έννομης τάξης», αστυνομικός, ο οποίος υποτίθεται έταξε εαυτόν στην προάσπιση της ασφάλειας, της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής του κάθε Έλληνα πολίτη. Και το θύμα είναι ένα 15χρονο παιδί. Ένα αγόρι με όνειρα για το αύριο, που ένας μαλάκας του τα συνέτριψε αδίκως. Τώρα συγκλονιστήκατε ή όχι; Ο Αλέξης δεν είναι ένα παιδί συνηθισμένο. Κατά τον ειδικό αυτόν αστυνομικό, τον δολοφόνο του, «παρουσίαζε σημάδια αποκλίνουσας συμπεριφοράς». Και αυτά τα λέει ο ηθικότερος, ο Κροκονέας. Τα χέρια του στάζουν αίμα και έχει το θράσος να σπιλώνει τη μνήμη του παιδιού με αυτό τον τρόπο. Αυτός και ο άλλος ο εκλεκτός, ο συνήγορός του ο Αλέξης Κούγιας. Μπορείτε να μου πείτε, σας παρακαλώ, γιατί στην Ελλάδα όλοι οι δολοφόνοι, οι εγκληματίες και τα λαμόγια βγαίνουν και ζητάνε και τα ρέστα;

Εν πάσει περιπτώσει, ξεκίνησα να λέω ότι ο Αλέξης και όσο ζούσε – από ό,τι μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ – και τώρα με τον θάνατό του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα «ιδιαίτερο» παιδί. Ξέρετε τι σπουδαίο πράγμα είναι να είσαι «ιδιαίτερος». Είμαι σίγουρος ότι τύποι σαν τον Κροκονέα θεωρούν αυτή την ιδιαιτερότητα αναρχική συμπεριφορά. Είναι όμως πολύ σπουδαίο πράγμα, ενώ ζεις σε ένα συλλογικό, ηθικό και αξιακό, «βα(λ)τοπέδιο» να μπορείς να σηκώνεις ανάστημα, να διαθέτεις τη δική σου ταυτότητα, τα δικά σου πιστεύω και να είσαι πρόθυμος να παλέψεις γι’ αυτά. Έτσι ξεχωρίζεις από την πλέμπα. Έτσι και ο Αλέξης. Γόνος πλουσίας οικογενείας δεν σύχναζε στα μέρη που μαζεύεται η κοινωνική ελίτ, αλλά στα Εξάρχεια. Και ξέρετε τα Εξάρχεια δεν είναι απλώς μια συνοικία της Αθήνας. Είναι ένα σύμβολο. Είχε όραμα, ιδέες, λόγο ανατρεπτικό και φωνή. Μιλούσε. Αυτό μαθαίνουμε. Η κοινωνία, η κοινωνία του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας, η κοινωνία του Καραμανλή και του Παπανδρέου, η κοινωνία των πλούσιων γόνων, η κοινωνία του Εφραίμ και των κάθε λογής λαμογιών, δεν συγχώρεσε στον Αλέξη την τόλμη να έχει αυτόνομο λόγο και φωνή. Τη συνέχεια την ξέρετε. Που κατέληξε η σφαίρα το ξέρετε. Το μόνο που δεν ήξερε η κοινωνία της συντήρησης είναι ότι ο Αλέξης με τον θάνατό του έγινε σύμβολο. Σύμβολο για κάθε νέο που θέλει να έχει λόγο και φωνή. Που θέλει να συνεχίσει ακόμα να μπορεί να ονειρεύεται. Που θέλει να μπορεί ελεύθερα να σχεδιάζει το μέλλον του. Που κρίνει και κατακρίνει ό,τι το σύστημα προσπαθεί να μας πουλήσει ως δεδομένο και αυταπόδεικτο.

Οι χιλιάδες νέοι που βγήκαν στους δρόμους, διατρανώνοντας την αποφασιστικότητά τους για ένα καλύτερο αύριο, πρέπει να σε κάνουν περήφανο, Αλέξη. Από τώρα και στο εξής τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Καλό ταξίδι…

Έφυγε ο Τάσσος Παπαδόπουλος

Μετά από πολύμηνη μάχη με την επάρατη νόσο, ο τέως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος απεβίωσε. Αναμφίβολα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπήρξε μια ιστορική προσωπικότητα στην πολιτική ζωή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια προσωπικότητα, η οποία σφράγισε με τις πράξεις και τις πολιτικές πρακτικές της την πορεία της Κύπρου. Κατά τη διάρκεια της προεδρικής του θητείας ο Τάσσος Παπαδόπουλος διαχειρίστηκε δυο πολύ σημαντικά γεγονότα: κλήθηκε να δώσει γραμμή στους πολίτες, ως ο εκλεγμένος ηγέτης του τόπου, αναφορικά με τη στάση που έπρεπε να τηρήσουν απέναντι στο λεγόμενο «Σχέδιο Ανάν», το οποίο προσδοκούσε να δώσει λύση στο καυτό εθνικό πρόβλημα της Κύπρου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος πρότεινε – και σωστά κατά τη γνώμη του γράφοντος – στον κυπριακό λαό να απορρίψει το προαναφερθέν σχέδιο ως επισφαλές για τη φυσική και εθνική επιβίωσή του. Λίγες μέρες μετά από ένα συντριπτικό ΟΧΙ στο «Σχέδιο Ανάν» ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπέγραφε την είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. Ένα όνειρο, μια βασική επιδίωξη της Κυπριακής Δημοκρατίας γινόταν πραγματικότητα. Μετά την πρόσφατη (Φεβρουάριος του 2008) εκλογική του αποτυχία στις Προεδρικές εκλογές, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε ραγδαία. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έδινε τη μάχη με την επάρατη νόσο. Όλοι ξέραμε ότι είναι αγωνιστής. Είναι και πεισματάρης! Και μπορούσε να τα καταφέρει. Τις τελευταίες μέρες χάθηκε κάθε ελπίδα…

Ο ΑΓΙΟΣ προσωπικά εκφράζει τη βαθιά θλίψη του για την απώλεια του Τάσσου Παπαδόπουλου. Θα θυμάστε ότι ο γράφων δεν δίστασε να εκφράσει κατά καιρούς τη σφοδρή αντίθεσή του με την ακολουθούμενη – κυρίως μετά το δημοψήφισμα – πολιτική γραμμή που ο Τάσσος Παπαδόπουλος επέβαλε. Δεν μπορώ όμως να μην αναγνωρίσω τον πατριωτισμό του Τάσσου και την τιμημένη πολιτική του ιστορία. Ένα μεγάλο «αντίο» στον Τάσσο Παπαδόπουλο. Αιωνία του η μνήμη.

Η πλήρης ανικανότητα... ΟΥΣΤ

Ακυβέρνητο καράβι είναι πλέον η χώρα καθώς η κυβέρνηση έχει περιέλθει σε πλήρη παραλυσία και αδυνατεί να κάνει έστω και τα στοιχειώδη για να αντιμετωπίσει την έκρηξη της κοινωνικής οργής που προκάλεσε ο αδικαιολόγητος φόνος του δεκαπεντάχρονου μαθητή.

Η κοινωνική έκρηξη προσλαμβάνει πλέον χαρακτηριστικά εξέγερσης που επιδεινώνεται από την κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού και αναδεικνύει το έλλειμα ηγεσίας της χώρας. Η Αθήνα και οι άλλες μεγάλες πόλεις έχουν παραδοθεί στο έλεος των ταραξιών. Κτήρια και περιουσίες έχουν γίνει παρανάλωμα του πυρός με την Ελληνική Αστυνομία να παραμένει απλώς θεατής. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης. Ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής αρνείται να αποδώσει ευθύνες στην πολιτική και την φυσική ηγεσία του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως τόσο για τον θάνατο του δεκαπεντάχρονου όσο και γιατί δεν απέτρεψαν τα εκτεταμένα επεισόδια. Παράλληλα η κυβέρνηση δεν παίρνει μέτρα για να εκτονώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια, να αποκαταστήσει την κοινωνική γαλήνη και να προστατεύσει τις περιουσίες των πολιτών. Η κυβέρνηση αλλά και η ηγεσία της Αστυνομίας ενεργούν υπό το βάρος της ενοχής για τον θάνατο του δεκαπεντάχρονου. Παράλληλα η κυβέρνηση προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τα εκτεταμένα επεισόδια για να αποστρέψει την προσοχή των πολιτών από τις δικές της ευθύνες.

Το κυβερνητικό επιτελείο επιδίδεται στον συνήθη «επικοινωνισμό του» και ανακοινώνει κινήσεις του κ. Καραμανλή χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα. Το βράδυ της Δευτέρας ο κ. Καραμανλής συγκάλεσε εκτάκτως την κυβερνητική επιτροπή. Νωρίτερα είχε συναντήσεις με τον υπουργό Εσωτερικών κ. Προκόπη Παυλόπουλο καθώς και με τον υπουργό Παιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη για να προλάβουν την μαθητική εξέγερση που ακόμη είναι στο ξεκίνημά της. Ο κ. Καραμανλής ανακοίνωσε ότι αύριο θα επισκεφθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να τον ενημερώσει για την κατάσταση και ακολούθως θα συναντηθεί με τους πολιτικούς αρχηγούς. Οι κινήσεις αυτές πυροδότησαν κάθε είδους σενάρια για τις προθέσεις του πρωθυπουργού.

Νωρίτερα ο κ. Καραμανλής έκανε δήλωση που διανεμήθηκε στα κανάλια με την οποία εξέφραζε την θλίψη του για τον θάνατο του δεκαπεντάχρονου. Παράλληλα άφηνε να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση θα σκληρύνει την στάση της και καλούσε όλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ωστόσο αν και η δήλωση έγινε το μεσημέρι η Ελληνική Αστυνομία δεν έκανε τίποτε για να αποτρέψει τα εκτεταμένα επεισόδια που συνεχίστηκαν για τρίτο εικοσιτετράωρο. Ήταν εμφανές ότι η ΕΛΑΣ δεν ανέπτυξε επιχειρησιακό σχέδιο για την αντιμετώπιση και τον περιορισμό των εκτεταμένων επεισοδίων και καταστροφών στην Αθήνα κατόπιν εντολής της κυβέρνησης, κάτι που δεν διέψευσε στην αίθουσα τύπου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Βαγγέλης Αντώναρος. Η επίσημη εκδοχή είναι ότι η Αστυνομία έχει αφήσει τις περιουσίες των πολιτών στο έλεος των ταραξιών για να μην υπάρξουν άλλα θύματα.

(Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα Το Πρώτο Θέμα)

Το χρονικό της βιαιότητας...

«Τον Αλέξη τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Ο αστυνομικός έστρεψε το όπλο του προς την πλευρά που βρίσκονταν τα παιδιά και πυροβόλησε στο ψαχνό για να σκοτώσει και όχι για να εκφοβίσει».

Η Κατερίνα, που διηγείται στα «ΝΕΑ» τις τραγικές στιγμές του φόνου του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, βρισκόταν στο καφέ της οδού Τσαμαδού μαζί με τον φίλο της όταν ο νεαρός μαθητής έπεσε νεκρός με μια σφαίρα στο
ΔΙΑΨΕΥΔΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ
που κάνουν λόγο για επίθεση από μεγάλη ομάδα νεαρών που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή τους αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού
στήθος. Λίγο αργότερα, όλη η Ελλάδα άρχισε να συνταράσσεται από σοβαρά επεισόδια...

Το Σάββατο το βράδυ, λίγο πριν από τις 9, δύο ειδικοί φρουροί που υπηρετούσαν στο Α.Τ. Εξαρχείων, ο 37χρονος Επαμεινώνδας Κορκονέας και ο 31χρονος Βασίλης Σαραλιώτης, πέρασαν από τη συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Ναυαρίνου με περιπολικό της ΕΛ.ΑΣ. Στο σημείο εκείνο βρισκόταν συγκεντρωμένη μια ομάδα νεαρών που, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των δύο αστυνομικών, αποτελούνταν από περισσότερα από 30 άτομα, τα οποία επιτέθηκαν στο περιπολικό με πέτρες και ξύλα. Οι αυτόπτες μάρτυρες όμως του περιστατικού διαψεύδουν τους ισχυρισμούς των αστυνομικών, καθώς κάνουν λόγο για μία ομάδα 10 νεαρών που πέταξαν δύο πλαστικά μπουκάλια και ένα τασάκι στο περιπολικό- κάτι που επιβεβαιώνουν και τα ευρήματα στο περιπολικό.

Πάρκαραν το περιπολικό
Αμέσως μετά, οι δύο ειδικοί φρουροί πήγαν στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, όπου πάρκαραν το περιπολικό και πήγαν περπατώντας προς το καφέ όπου βρισκόταν συγκεντρωμένη η ομάδα των νεαρών που προηγουμένως είχαν τις αντεγκλήσεις με τους αστυνομικούς.

«Είδαμε ξαφνικά δύο αστυνομικούς με τις στολές τους να κατευθύνονται προς το μέρος μας εκστομίζοντας βρισιές στα παιδιά. Μάλιστα, ο πιο μεγαλόσωμος, αυτός που στη συνέχεια πυροβόλησε, έπιανε το παντελόνι του στο ύψος των γεννητικών του οργάνων και τα έδειχνε στα παιδιά εκστομίζοντας χοντρές βρισιές.

Στο ίδιο ύφος απαντούσαν και τα παιδιά, με τη μεταξύ τους όμως απόσταση να είναι στα 10 με 15 μέτρα», αποκαλύπτει η Κατερίνα.

«Δύσκολη κατάσταση»
Σύμφωνα με την κατάθεση του Κορκονέα και του Σαραλιώτη, η ομάδα των νεαρών που βρισκόταν σε καφέ στη διασταύρωση των οδών Τσαμαδού και Μεσολογγίου μόλις τους είδε ξεκίνησε να τους ρίχνει διάφορα αντικείμενα, όπως πέτρες, μπουκάλια και ξύλα. Τον ισχυρισμό όμως των δύο αστυνομικών διαψεύδουν οι αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας, αλλά και τα όσα βρέθηκαν στον τόπο της δολοφονίας. «Δεν βρήκαμε ούτε ξύλα ούτε πέτρες εκεί για να μπορέσουμε να επιβεβαιώσουμε την κατάθεση των συναδέλφων μας», αποκαλύπτει στα «ΝΕΑ» ανώτερος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ.

Στο σημείο εκείνο ο Σαραλιώτης, όπως είπε και στους ανωτέρους του, θεώρησε πως διαμορφωνόταν μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση γι΄ αυτόν και τον συνάδελφό του και έριξε μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης προκειμένου να απωθήσει τους νεαρούς. Την ώρα που ο Σαραλιώτης έριχνε τη χειροβομβίδα, ο Κορκονέας, σύμφωνα με την κατάθεση του, έριξε τρεις πυροβολισμούς. «Έριξα δυο φορές στον αέρα και μία στο έδαφος για εκφοβισμό. Δεν είδα κανέναν να τραυματίζεται. Έμαθα για τον θάνατο του 15χρονου ύστερα από λίγα λεπτά από τους ανωτέρους μου», κατέθεσε ο 37χρονος ειδικός φρουρός.

«Δεν γύρισαν ούτε να κοιτάξουν»

«Το παιδί έπεσε αιμόφυρτο κάτω και όλοι παγώσαμε. Κάποιος του πήρε τον σφυγμό και μας είπε ότι ο Αλέξης είναι νεκρός. Οι δύο αστυνομικοί όμως δεν γύρισαν ούτε να κοιτάξουν τι έγινε», λέει στα «ΝΕΑ» ο αυτόπτης μάρτυρας Δημήτρης Γ. «Δεν κατάλαβα πως κάποιος έπεσε νεκρός. Γι΄ αυτό και δεν πήγα να βοηθήσω», έλεγε ο Κορκονέας σε συναδέλφους του που τον επισκέφθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στα κρατητήρια της Ασφάλειας στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα Τα Νέα)