Απόψε θα μιλήσω χωρίς να καλλωπίζω τον λόγο μου, χωρίς να προσθέτω λεκτικά ψιμύθια, χωρίς να στρογγυλεύω τα λόγια μου. Αυτό που νιώθω θα το γράψω. Με παρρησία και ειλικρίνεια. Ξέρετε πόσο με ενοχλεί ο «καθωσπρεπικός» λόγος; Όχι ο επιστημονικός λόγος. Αυτός αρθρώνεται με αγάπη για την επιστήμη. Με ενοχλεί όμως ο λόγος κάποιων ευτελών υποκειμένων, κάποιων ανθρωπίσκων χωρίς αξιοπρέπεια και αυτοεκτίμηση, οι οποίοι επιτηδεύουν τα λόγια τους, για να μη θίξουν τα αυτιά των προϊσταμένων τους. Με ενοχλεί, για παράδειγμα, να βλέπω κάτι φιλολόγους της κακιάς ώρας, να διορθώνουν τα κείμενα των παιδιών με εξαντλητικά ρασιοναλιστικά κριτήρια. Δεν σκέφτονται ότι κάθε λέξη είναι βγαλμένη απ’ την ψυχή. Δεν το καταλαβαίνουν. Αυτοί έμαθαν μόνο να «γλύφουν» τους προϊσταμένους τους, για να κερδίσουν θεσούλες και θώκους. Αυτοί έχουν μάθει τους μαθητές και τους φοιτητές τους να κρατάνε σημειώσεις μέχρι και την τελευταία τελεία, να παπαγαλίζουν το ένα και μοναδικό βιβλίο. Τους έχουν μάθει να βγάζουν τον σκασμό. Ούτε κριτική σκέψη, ούτε κριτικός λόγος. Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα. Η σοφία τους είναι θέσφατη. Ποιος είσαι εσύ, φοιτητάκο, που θα τους αμφισβητήσεις;
Βαρέθηκα, κυρία μου, να βλέπω και να ακούω τον κάθε ηλίθιο με ωραία μούρη και την κάθε αγράμματη με ωραίο στήθος, να μιλάνε στις τηλεοράσεις με θράσος χιλίων καρδιναλίων και την αλαζονεία του ανόητου και εγώ, για να είμαι ο “in”, να πρέπει να τους παρακολουθώ. Έτσι είναι ο κόσμος! Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα. Βαρέθηκα τις «παπάρες» των πολιτικών. Και όταν πάω να ανοίξω το στόμα μου και να πω και εγώ την άποψή μου, πετάγεται η μάνα η γνωστικιά και μου λέει το γνωστό ρεφραίν, Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα. Θα βρεις τον μπελά σου, Σιώπα. Βαρέθηκα, κυρία μου, σε αυτόν τον τόπο κάποιοι να μονοπωλούν τον πατριωτισμό. Κάποιοι να είναι οι πατριώτες + κάτι, και όλοι οι υπόλοιποι, που δεν γιουχαΐζουν τους προέδρους στα μνημόσυνα, να είναι οι προδότες, οι μειοδότες, οι «ναιναίκοι», τα εθνικά μιάσματα. Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα. Αυτοί έχουν το πάνω χέρι!
Θα μου πεις, υπάρχει και χαρά στην ζωή. Υπάρχει κι ο έρωτας. Αγαπάς, ναι! Εσύ μπορεί να αγαπάς. Την (το άρθρο είναι ανάλογα με την περίπτωση!) ερωτεύεσαι, την κάνεις μέρος της ζωής σου και δεν μπορείς μετά να τη βγάλεις απ’ την καρδιά, γιατί πρέπει να ξεριζώσεις και την καρδιά σου μαζί… Και εκείνη; Εκείνη σε κοιτάζει με βλέμμα ελεημοσύνης και σου το λέει, «δεν είσαι ο τύπος μου». Ναι, βλέπετε, ο τύπος της είναι ο κάθε ηλίθιος με σώμα Ρουβά και όχι μόνο. Πρέπει να έχει και θέση, ισχύ, κύρος. Ο κάθε σφογγοκολάριος ανθρωπάκος… το σταματά εδώ. Καταλάβατε τι είναι αγάπη σήμερα. Και εσύ τι να κάνεις! Η καρδιά (εδώ γελάμε!) δεν εκβιάζεται. Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα.
Βαρέθηκα, γαμώτο το κέρατό μου, να σωπαίνω. Βαρέθηκα τον ίδιο μου τον εαυτό, που σωπαίνει και σωπαίνει και σωπαίνει. Εδώ, κυρία μου, σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι στην αεροπορική τραγωδία του “Helios” και μαθαίνουμε τώρα ότι κάποιοι τα πήραν χοντρά από τους «Δράκους», για να συντάξουν το περιβόητο πόρισμα. Και δεν άνοιξε ένας το στόμα του. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε κανείς άλλος. Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα. Τι τα θέλεις, δεν βγάζεις άκρη. Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα, κερατά. Σιώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το Σιώπα, όπως λέει και ο Λαζόπουλος. Μας πηδάνε τις γυναίκες, μας φλομώνουν στο ψέμα, μας περνάν για ηλιθίους και μας θυμούνται παραμονές εκλογών και η μόνη μας έγνοια είναι ο «γκόμενος με τους τετρακέφαλους», η φιλεναδίτσα και το πότε θα την πηδήξουμε, το μαλλί, το νύχι, το «συνολάκι»… Λίγος «νιονιός» (ο νους στα παφίτικα!) δεν υπάρχει; Γιατί το μυαλό μας να είναι μονίμως αεροδρόμιο, κυρία μου;
Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008
Σσσσσσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα… (Νο1)
Σσσσσσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα… (Νο2)
Καλύπτω μια παράλειψη. Ναι, «νιονιός» δεν υπάρχει στους πλείστους εξ ημών. Αλλά θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφέρω ότι πέρα από τα παιδάκια του μπαμπά και της «μάμας», πέρα από κάτι παιδαρέλια, που ποτέ δεν δούλεψαν στην ζωή τους και τα έχουν όλα έτοιμα, πέρα από τα καμάρια της πατρίδας, που και τη θητεία τους ακόμη την υπηρετούν στο σπίτι περισσότερο, παρά στο στρατόπεδο, πέρα από κάτι χαζοβιόλες, αμόρφωτες (πτυχία έχουν, μόρφωση δεν έχουν) και ανώριμες, «εκλεκτά στελέχη» της κοινωνικής αφρόκρεμας των «μπαρακίων», υπάρχουν και τα παιδιά της δουλείας. Εκείνα, που δουλεύουν και σπουδάζουν παράλληλα. Εκείνα, που δουλεύουν, για να σπουδάσουν. Σε εκείνα τα παιδιά – στον παιδικό μου φίλο μου, τον Αλέξανδρο και τον άρτι αποκτηθέντα φίλο και συμφοιτητή στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, τον Μιχάλη – βγάζω το καπέλο. Μπράβο, παιδιά! Παραδείγματα προς μίμησιν είστε και για μας… Χαιρετώ επίσης με σεβασμό όλα εκείνα τα παιδιά, τα τίμια, που βγάζουν το μεροκάματο στους τόπους της καθημερινής βιοπάλης. Γιατί υπάρχουν και τέτοια παιδιά στην Κύπρο των «μπαρακίων»… Με απέραντη αγάπη χαιρετώ όλα εκείνα τα παιδιά που δίνουν τη μάχη των μαχών… Χριστίνα μου, καλό κουράγιο και καλή δύναμη. Τέλος στέκομαι με σεβασμό απέναντι σε όλα τα αδικημένα παιδιά, που δεν είχαν «μέσο», ούτε βουλευτές τραπέζωσαν, μα τα κατάφεραν με την αξία τους και με τη θέλησή τους. Την ιστορία του Σάββα σας την έχω παραθέσει σε προηγούμενο άρθρο. Λίαν συντόμως – το περιμένω πως και πως – θα είμαι κοντά σας, Σάββα. Για μια νέα αρχή, να ανοίξουμε φτερά για το καινούργιο, να πέσουμε, να σηκωθούμε, να αλλάξουμε ζωή…
Όλοι φεύγουν από αυτόν τον τόπο, κυρία μου! Πολύ φοβούμαι ότι στο τέλος θα επικρατήσει το δόγμα του Σσσσσσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα … Και αν δεν τα καταφέρεις να σωπάσεις, θα φύγεις… Γιατί πάντα αυτός ο τόπος να τρώει τα πιο άξια παιδιά του; Δεν το καταλαβαίνω…
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ: «Χρυσή Αυγή»
Θα διερωτάστε, βέβαια, τι είστε. Τι να σας πω. Ακόμα με προβληματίζει η περίπτωσή σας. Μα είναι σοβαρά τα πράγματα, κυρία μου, σου λέω! Η περίπτωσή τους χρίζει ιατρικής παρακολούθησης! Ακόμα φωνάζουν «ΕΛΛΑΣ, ΚΥΠΡΟΣ, ΕΝΩΣΙΣ», «ΕΟΚΑ Β’ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ», «ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ»! Και είναι αλήθεια ότι βαρέθηκα πια να ακούω τέτοιους «παπαρίμ»! Γιατί τι άλλο από «παπάρες» – με όλο το σέβας – είναι αυτά τα πράγματα. Ψευδο-συνθήματα χειρίστου είδους. Χίμαιρες και ονειροπολήσεις, που κάνουν τα παιδιά στο δημοτικό. Συγγνώμη, που θα σας το πω «κύριοι» της «Χρυσής Αυγής», αλλά αν αυτός ο τόπος υποφέρει, υποφέρει εξαιτίας σας. Εξαιτίας των πατριωτών – plus, οι οποίοι προκάλεσαν τόσα προβλήματα από το 1960 και μετά και κυρίως το 1973 – 4 με την απαράδεκτη, τάχατες εθνική, παρόλα ταύτα παρακρατική δράση τους. Αυτοί φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για ό,τι περνά ο τόπος μας σήμερα. Και αφού λέτε ότι είστε Έλληνες, γιατί κρύβετε τα πρόσωπά σας; Γιατί φοράτε τις κουκούλες; Προδίδετε κάτι; Έτσι είναι οι Έλληνες;
Τελείωσε η πιο απεχθής ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ! Ελπίζω μόνο να μην χρειαστεί να ασχοληθώ και πάλι με τη βλακεία των δειλών…
Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008
Τόσο απλά κι όμως τόσο δύσκολα…
Πέμπτη 13/02/2008. Ώρα 1830. Είχα μάθημα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου σε μια αίθουσα με θέα τον Πενταδάχτυλο. Ξεχάστηκα για λίγο και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Χάζεψα για λίγο μια παρέα φοιτητών που καθόταν στα σκαλιά και συζητούσε ποιος ξέρει για ποιο πράγμα. Είδα με μεγάλη μου χαρά ένα ζευγαράκι να δίνει ένα γρήγορο, μα ζεστό φιλί, πριν εκείνη κατευθυνθεί προς την αίθουσα και εκείνος προς το αυτοκίνητο. Χάρηκα, γιατί σκέφτηκα πως δεν είμαστε και τόσο φλώροι όσο λένε κάποιοι «σοφοί»! Υπάρχει, λέτε, ακόμα αγάπη; Τέλος πάντων… Έπρεπε να γυρίσω πίσω στο μάθημα, να πάρω σημειώσεις…
Γύρισα το βλέμμα προς τα πάνω και τότε – καταραμένη η ώρα – την είδα. Ήταν ολόφωτη, μεγάλη, θεριό ολάκερο, καρκίνωμα στον κόρφο της πατρίδας μου. Ήταν εκεί. Η σημαία του ψευδοκράτους. Το σύμβολο της κατοχής ήταν εκεί. Πάνω στον Πενταδάχτυλο. Κάτι σκίρτησε μέσα μου. Η τρικυμισμένη νεανική συνείδηση και των 23 χρόνων ακόμα εξεγειρόταν. Χιλιάδες τα γιατί, οι απορίες, τα ερωτήματα. Πνίγηκαν όλα σε ματιά γεμάτη δάκρυ. Γιατί τόσο άδικο στον κόσμο; Γιατί η πατρίδα μου να είναι ακόμα μοιρασμένη; Όσα χρόνια και να περάσουν η σκλαβιά θα με πονά, θα με ματώνει. Θέλω να πάω στο Απόστολο Ανδρέα. Γιατί να μην μπορώ; Γιατί πρέπει να δείξω ταυτότητα, για να πάω στην Αμμόχωστο, στην Κερύνεια, στη Μόρφου; Γιατί; Γιατί η γριά μάνα δεν ξέρει ακόμα αν ο γιος της ζει ή έπεσε το ’74 πολεμώντας για την πατρίδα;
Quis his locus, quae regio, quae mundi plaga?
(Ποιος είναι ο τόπος αυτός, ποια γης, ποιο μέρος του κόσμου;)
Γιατί πρέπει αυτός ο τόπος, ο άγνωστος κατά τα άλλα, ο αφανής, που στους χάρτες δεν φαίνεται και οι ξένοι δεν τον ξέρουν, γιατί πρέπει αυτός ο τόπος να πονά; Γιατί πρέπει να στάζει αίμα; Γιατί πρέπει δάκρυα να βρέχουν το προσκέφαλό του;
Τέλος πάντων… Έπρεπε να γυρίσω πίσω στο μάθημα, να πάρω σημειώσεις…
Σάββατο 15 Μαρτίου 2008
ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ ΚΑΛΑ;
Για πρώτη φορά στην Κύπρο, το κριτήριο για εξασφάλιση κάποιων θέσεων στο Πανεπιστήμιο Κύπρου δεν θα είναι ο βαθμός των εξετάσεων που διοργανώνει η Κυβέρνηση, αλλά τα GCE.Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου Σταύρος Ζένιος, με δήλωσή του στη «ΣHMΕΡΙΝΗ», επιβεβαίωσε τη διαδικασία κατάκτησης θέσης με κριτήριο τα GCE. Είπε ότι, με αυτό τον τρόπο, ο ανταγωνισμός των μαθητών θα είναι πιο υγιής και πιο δίκαιος.Με κριτήριο για την εισαγωγή φοιτητών τα GCE θα προχωρήσει φέτος και το ΤΕΠΑΚ, με μικρότερο ποσοστό. Δικαιούχοι στο ΤΕΠΑΚ, όμως, θα είναι μόνο οι απόφοιτοι ιδιωτικών σχολείων ή του Ελληνισμού της διασποράς.Εκ μέρους της ΟΕΛΜΕΚ, ο Δημήτρης Ταλιαδώρος χαρακτήρισε την απόφαση σαν ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της δημόσιας εκπαίδευσης. Το θέμα θα εξετάσει η Γραμματεία της Οργάνωσης.
Τρίτη 11 Μαρτίου 2008
Φεύγουν, κυρία μου, φεύγουν!
Κυρία μου, σε αυτόν τον τόπο μόνο το ρουσφέτι επιβίωσε και γιγαντώνεται. Είναι νοοτροπία πια και πολύ φοβούμαι ότι είναι δύσκολο να αλλάξει. Μπες στο πανεπιστήμιο, μπες στη δημόσια υπηρεσία, μπες στην αστυνομία, μπες στο στρατό, μπες στους φορείς της δημόσιας διοίκησης, μπες ακόμα και σε αυτό το υπουργικό συμβούλιο, κύριε μου. Θα δεις ανθρώπους μικρούς, όχι το δέμας, αλλά το ήθος, ανθρωπάκους να «γλείφουν» προϊσταμένους και καρεκλοκένταυρους, για να προαχθούν, να ανελιχθούν και από να μεταπηδήσουν από τη μια μισθολογική κλίμακα στην άλλη. Για να ανελιχθείς πρέπει να «ταΐσεις» - σούβλα κατά προτίμηση – τον κάθε ττοπουζοκυπραίο, που έτυχε να κατέχει μια θέση, ο Θεός ξέρει πως. Για να προαχθείς ή έστω, για να διοριστείς πρέπει να περιποιηθείς κάτι γελοία υποκείμενα με χρήμα και «μέσο». Πρέπει να πουλήσεις την αξιοπρέπειά σου, να γελιοποιήσεις τον εαυτό σου και να γίνεις σκουπίδι, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσεις τις απαιτήσεις της κάθε μετριότητας, η οποία μετά, αξιοκρατικά πάντοτε, θα σε βοηθήσει να ανελιχθείς. Έτσι μπαίνεις στα πανεπιστήμια, στη δημόσια υπηρεσία, στις δυνάμεις ασφαλείας αυτού του τόπου.
Για αυτό ο τόπος αυτός δεν πάει μπροστά. Γι’ αυτό και φεύγουν όλοι οι νέοι από τον τόπο αυτό και πάνε αλλού, κυρίες και κύριοι. Μιλούσα με ένα φίλο μου πριν από λίγες μέρες. Ο Σάββας είχει περάσει στην ΑΣΟΕ Οικονομικά και Διοίκηση Επιχειρήσεων με υποτροφία. Και όμως κάποιος κύριος βουλευτής συγκεκριμένου κόμματος, του οποίου το όνομα κατέχει ο ΑΓΙΟΣ και θα τα πούμε στην πορεία, μεσολάβησε με τέτοιο τρόπο, ώστε η υποτροφία αυτή να δοθεί σε ένα άλλο πρόσωπο, με τη δικαιολογία ότι τάχα η οικογένεια του Σάββα θα μπορούσε να τον σπουδάσει και χωρίς υποτροφία. Εγώ σας λέω ότι δεν μπορεί. Και να μπορούσε όμως είναι, πιστεύετε, σωστό να παρεμβαίνει κάποιος βουλευτής, για να δοθεί υποτροφία σε κάποιο άλλο πρόσωπο; Είναι δίκαιο αυτό το πράγμα; Και όμως ο Σάββας έκατσε ένα χρόνο, μάζεψε κάποια χρήματα και κίνησε για την Αμερική, στο πανεπιστήμιο της Pennsylvania. Τελειώνει το πτυχίο του φέτος και μάλιστα με πλήρη υποτροφία από το προαναφερθέν πανεπιστήμιο και ξεκινά μεταπτυχιακό στο πανεπιστήμιο του Princeton με τους καλύτερους οιωνούς. Αξίζει και ανταμείβεται!
Τον ρώτησα λοιπόν τι θα κάνει αφού έρθει Κύπρο. «Και ποιος σου είπε ότι θα έρθω πίσω», μου απάντησε. Η απάντηση δεν με ξάφνιασε διόλου. Έτσι είναι! Όλοι οι καλοί βουλιάζουν στην αναξιοκρατία αυτού του τόπου. Και φεύγουν. Μένουν οι μετριότητες. Ως πόσο θα αντέξει αυτός ο τόπος, είναι η μεγάλη απορία…
Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλ…
Αλλά δεν μπορεί κανείς να με εμποδίσει, ως ελεύθερος πολίτης, να σκεφτώ και να κρίνω τα όσα βλέπω δίπλα μου και με πληγώνουν, και με τρομάζουν και με διαλύουν. Ναι, ο κ. Καρογιάν χρησιμοποίησε τη θέση του στην ηγεσία του ΔΗΚΟ, για να αναδειχτεί στην προεδρία της βουλής. Ο ίδιος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΚΟ ο κ. Ανδρέας Αγγελίδης τα λέει αυτά, τονίζοντας ότι ο πρόεδρος του κόμματός του ποδηγέτησε τον κομματικό μηχανισμό υπέρ του νυν προέδρου της δημοκρατίας και παρέκαμψε τον θεσμικό ρόλο των κομματικών οργάνων. Και ύστερα μας έλεγε ο κ. Καρογιάν ότι ένα σοβαρό κόμμα όπως το ΔΗΚΟ κάνει ασκήσεις επί χάρτου. Με όλο το σέβας, αλλά η στάση του προέδρου του ΔΗΚΟ απέδειξε ότι ακόμα και ένα σοβαρό κόμμα μπροστά στη θέα των λαφύρων της εξουσίας, χάνει τη σοβαρότητά του. Το θέμα που απασχόλησε σοβαρά τους μηχανισμούς του ΔΗΚΟ μετεκλογικά ήταν ο διαμοιρασμός των υπουργείων και των καρεκλών. Με συγχωρείτε κιόλας, αλλά αυτή δεν είναι άσκηση πολιτικής. Είναι απλώς διαχείριση της καρέκλας. Και ύστερα μας έλεγε ο κ. Καρογιάν ότι η μόνη τους έγνοια εκεί στο ΔΗΚΟ ήταν το εθνικό ζήτημα. Αν περίμενε ο λαός από σας τους υπερ – πατριώτες, κύριε Καρογιάν, θα είχε ξεπουληθεί χίλιες φορές ως τώρα.
Το λέει ο Κηλαηδόνης. Το λέει. «Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες, να δεις που κάποτε θα μας πούνε και χαζούς».
Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008
Κολοκούθκια μετά ριγάνεως!
- Ήντα που ψήνει το μαειρκόν του ΔΗΚΟ;
- Κολοκούθκια μετά ριγάνεως! Ο Καρογιάν εν μάειρας, ο Πιττοκοπίτης εσυνάξεν τα κολότζια που την Πάφο, αλλά ο Κλεάνθους προτείνει άλλην συνταγήν. Βουρά ο ένας μάειρας τον άλλο μες το μαειρκόν ΔΗΚΟ. Εφκάλαν τες ππάλες πηλέ.
Ναι, φίλες και φίλοι. Τα κομματικά μαγειρέματα και οι αποφάσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες του ΔΗΚΟ για τα μέλη του που επρόκειτο να καθίσουν σε υπουργικές καρέκλες στο νέο κυβερνητικό σχήμα του Δημήτρη Χριστόφια, έδιναν και έπαιρναν. Συντροφικά μαχαιρώματα, διαφωνίες, έριδες και συναλλαγές κάτω από το τραπέζι σκιαγραφούν μια έντονη, τεταμένη κατάσταση στο εσωτερικό του ΔΗΚΟ. Στην μετά Τάσσο Παπαδόπουλο εποχή το ΔΗΚΟ βρίσκεται ένα βήμα προ της σοβαρότερης πολιτικής κρίσης των τελευταίων χρόνων. Αποδεικνύεται περίτρανα η διαίρεση του ΔΗΚΟ σε τάσεις και μερίδες. Η μη υπουργοποίηση στελεχών όπως ο Βασίλης Πάλμας ή ο Κυριάκος Κενεβέζος, επειδή προφανώς ο κ. Καρογιάν και οι συν αυτώ είχαν ενστάσεις, δεικνύει τη σχάση της ΔΗΚΟϊκής παράταξης. Και αυτά δεν τα λέει μόνο ο ΑΓΙΟΣ. Τα λέει και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΚΟ ο κ. Ανδρέας Αγγελίδης.
Ο λόγος που γίνεται για υπουργεία και για την προεδρία της βουλής δείχνει ακόμα κάτι. Ότι η απόφαση, την οποία έλαβε το «Δημοκρατικό» Κόμμα για υποστήριξη του κ. Χριστόφια για την προεδρία της δημοκρατίας, δεν έγινε επί τη βάσει σύγκλισης αρχών και αξιών με τα πρόγραμμα του κ. Χριστόφια, αλλά έγινε για να βολευτούν μονίμως στην εξουσία οι κομματικοί σφογγοκολάριοι του ΔΗΚΟ και για να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες ως πρόεδροι της Βουλής και δεν ξέρω και τι άλλο. Λυπούμαι να παρατηρήσω ότι ο λαός σας πήρε χαμπάρι, κύριοι του ΔΗΚΟ. Δυστυχώς για σας. Να ευχηθούμε καλή συνεργασία με τον κ. Χριστόφια να έχετε στην κυβέρνηση, πριν τον παρατήστε και αυτόν, για να ικανοποιήσετε υπέρτερες φιλοδοξίες. Και καλή δύναμη στον σύντροφο Δημήτρη, πέρκι σας αντέξει…
Και ύστερα λέτε ότι είχατε έγνοια για το Κυπριακό και όχι για τις καρέκλες! Κολοκούθκια μετά ριγάνεως!
Ο Λαζόπουλος και τα σωστά ελληνικά…
Ο Λάκης Λαζόπουλος για άλλη μια φορά παραδίδει μαθήματα. Όχι γλωσσολογίας. Για αυτά υπάρχει ένας καταξιωμένος ακαδημαϊκός, ο κ. Μπαμπινιώτης. Ο Λάκης παραδίδει μαθήματα κοινωνικού ανθρωπισμού. Στην τελευταία του εκπομπή, το τιμημένο «Τσαντίρι» της ελληνικής τηλεόρασης, έφερε στο φως ένα καθωσπρεπικό, άρτια διαρθρωμένο λόγο, χωρίς τους γλωσσικούς βαρβαρισμούς και σολοικισμούς του μέσου Έλληνα. Χωρίς συντακτικές ανωμαλίες, χωρίς γραμματικά λάθη. Μια διευθύντρια του ΙΚΑ απευθυνόμενη σε μια νέα κοπέλα, στην οποία απομένει λίγος χρόνος ζωής και η οποία ζητούσε χρήματα από το ελληνικό δημόσιο, για να μεταβεί στο εξωτερικό για θεραπεία, της μιλούσε με άπταιστα ελληνικά για διαδικασίες, έγγραφα, αιτήσεις κλπ κλπ. Δεν μπορούσε να καταλάβει η κ. Διευθύντρια με τα άπταιστα ελληνικά ότι η νεαρή κοπέλα δεν ζητούσε, δεν είχε τον χρόνο άλλωστε, να γίνει ένα ακόμα εξάρτημα στα γρανάζια μιας γραφειοκρατίας που συνθλίβει συνειδήσεις, ζωές και αξιοπρέπειες. Ένα σύστημα, που μας πονά και μας πληγώνει. Ένα σύστημα, που μας αντιλαμβάνεται ως αριθμούς, νούμερα και άψυχες ταυτότητες. Δεν ζητούσε η νεαρή κοπέλα και δεν ζητούμε όλοι εμείς ελεημοσύνη. Ζητούσε η κοπέλα και ζητούμε όλοι εμείς αυτό που το κράτος αυτονόητα πρέπει να παρέχει στους Έλληνες πολίτες: στήριξη στις δύσκολες ώρες του πόνου και της δοκιμασίας.
Σωστά έγινε το σχόλιο από τον Λάκη ότι ο αλάνθαστος, γραμματικά και συντακτικά, λόγος της Διευθύντριας είναι ο πλέον υβριστικός και απαξιωτικός λόγος. Και αυτός ο λόγος είναι η μόδα της εποχής. Μιλά ο πολιτικός με άπταιστα ελληνικά και τάζει στους Έλληνες και τις Ελληνίδες τα πάντα, προκειμένου να αναρριχηθεί στην εξουσία. Όταν όμως κάτσει στην καρέκλα ξεχνά ό, τι υποσχέθηκε. Σε αυτούς τους πολιτικούς χρωστάμε μια μεγάλη μούντζα! Μόδα είναι ο καθωσπρέπει απαξιωτικός λόγος. Μιλά με ένα φοιτητή του ένας καθηγητής του «Harvard της Ανατολικής Μεσογείου», ο κ. Γ.Α.Κ. (υπαρκτό πρόσωπο) και χρησιμοποιεί ένα τόσο επιτηδευμένο λόγο, ώστε κάνει τον φοιτητή να νιώθει σχεδόν αγράμματος και γελοίος. Και αυτά γιατί παρακαλώ; Για να ικανοποιήσει – ένας Θεός ξέρει ποιον αρρωστημένο εγωισμό – ο καθηγητής. Με αυτές τις μετριότητες δεν αξίζει να ασχολείται κανείς!
Σάββατο 1 Μαρτίου 2008
Δεν υπάρχουν Ελ. Βενιζέλοι πια…
Είναι η ώρα να λυθεί το σκοπιανό. Είναι ένα κρίσιμο εθνικό ζήτημα, οι χειρισμοί στο οποίο δίνουν το στίγμα, όχι απλώς της ελληνικής εξωτερικής, αλλά και της βούλησης της Ελλάδας να προασπίσει τα εθνικά της συμφέροντα με αξιοπρέπεια και με αταλάντευτη επιμονή στη διασφάλιση των εθνικών δικαίων. Είναι η ώρα της ευθύνης για όλους: για την κυβέρνηση, το κόμματα της αντιπολίτευσης, τους κοινωνικούς και πνευματικούς φορείς. Μακριά από λαϊκισμούς, μακριά από υπερπατριωτικές κορώνες, μακριά από λεονταρισμούς και επικίνδυνες, μαξιμαλιστικές πολιτικές πρακτικές όσον αφορά στο χειρισμό αυτής της υπόθεσης.
Άκουσα χτες την ομιλία του κ. Καρατζαφέρη, προέδρου του ΛΑΟΣ στη βουλή. Ο κ. Καρατζαφέρη απευθυνόμενος προς τον πρωθυπουργό τον κάλεσε να αρθεί στο ύψος του και τόνισε ότι «η ιστορία γράφεται από εκείνους που λένε ΟΧΙ και όχι τους ναιναίκους». Κύριε Καρατζαφέρη – με όλο το σέβας – έχετε δει τον εαυτό σας Μεταξά; Γιατί και εκείνος είπε ΟΧΙ, κάτω από την πίεση του λαϊκού αισθήματος και για να μην καταπέσει η δικτατορία, που είχε επιβάλει, καταλύοντας τη δημοκρατία. Γιατί – με όλο το σέβας – με τον ίδιο τρόπο, που ο Μεταξάς αντιλαμβανόταν τον πολιτικό βίο της χώρας, δρα και ο πολιτικός σας σχηματισμός. Ως πότε σε αυτή τη χώρα κουμάντο στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής θα κάνει ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, ο κ. Ψωμιάδης και ο κ. Άδωνης Γεωργιάδης; Ως πότε οι super πατριώτες θα καλλιεργούν κλίμα εθνικιστικής οξύτητας στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, διαιρώντας τους πολίτες σε ήρωες πρώτης τάξεως και σε ναιναίκους, προδότες χειρίστου είδους;
Πολιτικός κ. Καρατζαφέρη, δεν είναι εκείνος που άγεται και φέρεται από το. δικαιολογημένο λέω εγώ, λαϊκό συναίσθημα. Πολιτικός δεν είναι εκείνος που πιάνεται από τη λαϊκή αντίδραση για ένα ζήτημα και την κάνει σύνθημα, για να στερεώσει το πολιτικό του μέλλον, αδιαφορώντας για το μέλλον της χώρας. Πολιτικός είναι εκείνος που αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος και προωθεί μέτρα και πολιτικές πρακτικές, οι οποίες μπορεί να μην συνάδουν με τις λαϊκές πεποιθήσεις, εξασφαλίζουν ωστόσο το μέλλον ενός λαού. Η πολιτική, ως ιδέα και αξία και πρακτική, άρχισε να πάσχει όταν εμφανίστηκαν επαγγελματίες πολιτικοί. Πολιτικοί της καρέκλας. Πολιτικοί που θωπεύουν αυτιά των υπερσυντηρητικών και εθνικών ανάλγητων κύκλων, ξέροντας ότι κάνουν κακό στην πατρίδα. Πολιτικοί με ψεύτικο, υπερπατριωτικό λόγο. Αχ, το μεγάλο μου παράπονο είναι ότι δεν υπάρχουν πια Ελευθέριοι Βενιζέλοι…