Τόσο απλά κι όμως τόσο δύσκολα…

Πέμπτη 13/02/2008. Ώρα 1830. Είχα μάθημα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου σε μια αίθουσα με θέα τον Πενταδάχτυλο. Ξεχάστηκα για λίγο και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Χάζεψα για λίγο μια παρέα φοιτητών που καθόταν στα σκαλιά και συζητούσε ποιος ξέρει για ποιο πράγμα. Είδα με μεγάλη μου χαρά ένα ζευγαράκι να δίνει ένα γρήγορο, μα ζεστό φιλί, πριν εκείνη κατευθυνθεί προς την αίθουσα και εκείνος προς το αυτοκίνητο. Χάρηκα, γιατί σκέφτηκα πως δεν είμαστε και τόσο φλώροι όσο λένε κάποιοι «σοφοί»! Υπάρχει, λέτε, ακόμα αγάπη; Τέλος πάντων… Έπρεπε να γυρίσω πίσω στο μάθημα, να πάρω σημειώσεις…

Γύρισα το βλέμμα προς τα πάνω και τότε – καταραμένη η ώρα – την είδα. Ήταν ολόφωτη, μεγάλη, θεριό ολάκερο, καρκίνωμα στον κόρφο της πατρίδας μου. Ήταν εκεί. Η σημαία του ψευδοκράτους. Το σύμβολο της κατοχής ήταν εκεί. Πάνω στον Πενταδάχτυλο. Κάτι σκίρτησε μέσα μου. Η τρικυμισμένη νεανική συνείδηση και των 23 χρόνων ακόμα εξεγειρόταν. Χιλιάδες τα γιατί, οι απορίες, τα ερωτήματα. Πνίγηκαν όλα σε ματιά γεμάτη δάκρυ. Γιατί τόσο άδικο στον κόσμο; Γιατί η πατρίδα μου να είναι ακόμα μοιρασμένη; Όσα χρόνια και να περάσουν η σκλαβιά θα με πονά, θα με ματώνει. Θέλω να πάω στο Απόστολο Ανδρέα. Γιατί να μην μπορώ; Γιατί πρέπει να δείξω ταυτότητα, για να πάω στην Αμμόχωστο, στην Κερύνεια, στη Μόρφου; Γιατί; Γιατί η γριά μάνα δεν ξέρει ακόμα αν ο γιος της ζει ή έπεσε το ’74 πολεμώντας για την πατρίδα;

Quis his locus, quae regio, quae mundi plaga?
(Ποιος είναι ο τόπος αυτός, ποια γης, ποιο μέρος του κόσμου;)

Γιατί πρέπει αυτός ο τόπος, ο άγνωστος κατά τα άλλα, ο αφανής, που στους χάρτες δεν φαίνεται και οι ξένοι δεν τον ξέρουν, γιατί πρέπει αυτός ο τόπος να πονά; Γιατί πρέπει να στάζει αίμα; Γιατί πρέπει δάκρυα να βρέχουν το προσκέφαλό του;

Τέλος πάντων… Έπρεπε να γυρίσω πίσω στο μάθημα, να πάρω σημειώσεις…