Σσσσσσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα… (Νο1)

Απόψε θα μιλήσω χωρίς να καλλωπίζω τον λόγο μου, χωρίς να προσθέτω λεκτικά ψιμύθια, χωρίς να στρογγυλεύω τα λόγια μου. Αυτό που νιώθω θα το γράψω. Με παρρησία και ειλικρίνεια. Ξέρετε πόσο με ενοχλεί ο «καθωσπρεπικός» λόγος; Όχι ο επιστημονικός λόγος. Αυτός αρθρώνεται με αγάπη για την επιστήμη. Με ενοχλεί όμως ο λόγος κάποιων ευτελών υποκειμένων, κάποιων ανθρωπίσκων χωρίς αξιοπρέπεια και αυτοεκτίμηση, οι οποίοι επιτηδεύουν τα λόγια τους, για να μη θίξουν τα αυτιά των προϊσταμένων τους. Με ενοχλεί, για παράδειγμα, να βλέπω κάτι φιλολόγους της κακιάς ώρας, να διορθώνουν τα κείμενα των παιδιών με εξαντλητικά ρασιοναλιστικά κριτήρια. Δεν σκέφτονται ότι κάθε λέξη είναι βγαλμένη απ’ την ψυχή. Δεν το καταλαβαίνουν. Αυτοί έμαθαν μόνο να «γλύφουν» τους προϊσταμένους τους, για να κερδίσουν θεσούλες και θώκους. Αυτοί έχουν μάθει τους μαθητές και τους φοιτητές τους να κρατάνε σημειώσεις μέχρι και την τελευταία τελεία, να παπαγαλίζουν το ένα και μοναδικό βιβλίο. Τους έχουν μάθει να βγάζουν τον σκασμό. Ούτε κριτική σκέψη, ούτε κριτικός λόγος. Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα. Η σοφία τους είναι θέσφατη. Ποιος είσαι εσύ, φοιτητάκο, που θα τους αμφισβητήσεις;

Βαρέθηκα, κυρία μου, να βλέπω και να ακούω τον κάθε ηλίθιο με ωραία μούρη και την κάθε αγράμματη με ωραίο στήθος, να μιλάνε στις τηλεοράσεις με θράσος χιλίων καρδιναλίων και την αλαζονεία του ανόητου και εγώ, για να είμαι ο “in”, να πρέπει να τους παρακολουθώ. Έτσι είναι ο κόσμος! Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα. Βαρέθηκα τις «παπάρες» των πολιτικών. Και όταν πάω να ανοίξω το στόμα μου και να πω και εγώ την άποψή μου, πετάγεται η μάνα η γνωστικιά και μου λέει το γνωστό ρεφραίν, Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα. Θα βρεις τον μπελά σου, Σιώπα. Βαρέθηκα, κυρία μου, σε αυτόν τον τόπο κάποιοι να μονοπωλούν τον πατριωτισμό. Κάποιοι να είναι οι πατριώτες + κάτι, και όλοι οι υπόλοιποι, που δεν γιουχαΐζουν τους προέδρους στα μνημόσυνα, να είναι οι προδότες, οι μειοδότες, οι «ναιναίκοι», τα εθνικά μιάσματα. Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα. Αυτοί έχουν το πάνω χέρι!

Θα μου πεις, υπάρχει και χαρά στην ζωή. Υπάρχει κι ο έρωτας. Αγαπάς, ναι! Εσύ μπορεί να αγαπάς. Την (το άρθρο είναι ανάλογα με την περίπτωση!) ερωτεύεσαι, την κάνεις μέρος της ζωής σου και δεν μπορείς μετά να τη βγάλεις απ’ την καρδιά, γιατί πρέπει να ξεριζώσεις και την καρδιά σου μαζί… Και εκείνη; Εκείνη σε κοιτάζει με βλέμμα ελεημοσύνης και σου το λέει, «δεν είσαι ο τύπος μου». Ναι, βλέπετε, ο τύπος της είναι ο κάθε ηλίθιος με σώμα Ρουβά και όχι μόνο. Πρέπει να έχει και θέση, ισχύ, κύρος. Ο κάθε σφογγοκολάριος ανθρωπάκος… το σταματά εδώ. Καταλάβατε τι είναι αγάπη σήμερα. Και εσύ τι να κάνεις! Η καρδιά (εδώ γελάμε!) δεν εκβιάζεται. Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα.

Βαρέθηκα, γαμώτο το κέρατό μου, να σωπαίνω. Βαρέθηκα τον ίδιο μου τον εαυτό, που σωπαίνει και σωπαίνει και σωπαίνει. Εδώ, κυρία μου, σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι στην αεροπορική τραγωδία του “Helios” και μαθαίνουμε τώρα ότι κάποιοι τα πήραν χοντρά από τους «Δράκους», για να συντάξουν το περιβόητο πόρισμα. Και δεν άνοιξε ένας το στόμα του. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε κανείς άλλος. Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα. Τι τα θέλεις, δεν βγάζεις άκρη. Σσσσσσσσσσσσσσς, Σιώπα, κερατά. Σιώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το Σιώπα, όπως λέει και ο Λαζόπουλος. Μας πηδάνε τις γυναίκες, μας φλομώνουν στο ψέμα, μας περνάν για ηλιθίους και μας θυμούνται παραμονές εκλογών και η μόνη μας έγνοια είναι ο «γκόμενος με τους τετρακέφαλους», η φιλεναδίτσα και το πότε θα την πηδήξουμε, το μαλλί, το νύχι, το «συνολάκι»… Λίγος «νιονιός» (ο νους στα παφίτικα!) δεν υπάρχει; Γιατί το μυαλό μας να είναι μονίμως αεροδρόμιο, κυρία μου;