...μια προέκταση του εαυτού σου!

Υπάρχουν κάτι στιγμές φοβερές που δεν ξέρεις τι να πεις και τι να κάνεις. Υπάρχουν κάποιες στιγμές της έσχατης ανάγκης να μιλήσει κανείς για πρόσωπα και προσωπεία, για όλα αυτά που μας πονάνε και μας πληγώνουνε, για όλα αυτά που ευτελίζουν την ζωή μας, για όλους αυτούς τους καθωσπρέπει κυρίους, οι οποίοι μας βουλιάζουν στο τέλμα, το μηδέν, το τίποτα. Και ενώ τα βλέπεις όλα αυτά και θέλεις να μιλήσεις, να φωνάξεις, να βρίσεις, να κλάψεις, να γελάσεις, να τους πάρεις και να τους σηκώσεις όλους τους, να τους ανοίξεις το κεφάλι... δε μπορείς τίποτα να κάνεις, παρά να ακούσεις δυο λέξεις να καρφώνονται "σαν πρόκες, να μην τις παίρνει ο άνεμος". Ο ΑΓΙΟΣ δε θα μιλήσει άλλο. Δεν του ανήκει ετούτη η στιγμή. Κάποιος άλλος σας μιλάει. Ακούστε τον. Σκεφτείτε πως είναι μέρος του εαυτού σας.

Μανόλης Αναγνωστάκης: Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.

(το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ο Στόχος)

Στην οδό Αιγύπτου -πρώτη πάροδος δεξιά!
Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως.
Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από
τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.
Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε
Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται,
Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες από τότε
Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες,
Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα
οι ίδιοι στα παιδιά τους
Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα
Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών
των παιδιών τους.
Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται
η Τράπεζα Συναλλαγών
- εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός συναλλάσσεται-
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως
-εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν-
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής
Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία,
τις ωραίες εκκλησιές

Η Ελλάς των Ελλήνων.


Μανόλης Αναγνωστάκης: Επιτύμβιον
(το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ο Στόχος)

Πέθανες - κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

Δώρος Λοϊζος: Επειδή

(το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ψωμί και ελευθερία)

Επειδή πολύ μιλήσαμε για σένα,

πολύ ελπίσαμε, πολύ απελπιστήκαμε,

Επειδή πολύ σ' αγαπήσαμε

πολλές νύχτες, πολλές άδειες νύχτες.

Επειδή τόσο πολύ σε στοχαστήκαμε

τόσο πολύ σ' αναζητήσαμε

μέσα στο αίμα

μέσα στο φως

μέσα στις λέξεις

μέσα στη σιωπή

μέσα στο όνειρο

που στο τέλος έγινες και συ όνειρο

περνώντας έτσι, άνεμος μέσα στον άνεμο.

Τώρα μετροφυλλούμε βιβλία

γράφουμε ποιήματα για εφημερίδες

μοιράζουμε με την ίδια απερισκεψία

το σκοτάδι και το φως,

ύστερα ολοένα αλλάζουμε

σπίτια, ιδεολογίες, γυναίκες, πατρίδα...

Θα μπορέσουμε άραγέ, έτσι;

Θα μπορέσουμε να ξεγελάσουμε την καρδιά μας;