Παραδεισιώτες και παραδεισιώτισσες, καλησπέρα και πάλι από τον ΑΓΙΟ. Και πάλι επικοινωνώ μαζί σας στις γνωστές μας μεταμεσονύχτιες ώρες. Τι και αν έχω εξεταστική. Το καθήκον είναι καθήκον. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ είναι εδώ. Φωνή από τη φωνή σας, αγωνία από την αγωνία σας, σκέψη από τις σκέψεις σας. Ο ΑΓΙΟΣ είναι εδώ. μια ειλικρινής φωνή μέσα στην καθημερινή τρέλα και την αγοραία ρουτίνα της ζωής μας. Σήμερα είδα γραμμένο στο τοίχο ενός σχολείου κοντά στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ένα σύνθημα που πολύ με συγκίνησε: ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΞΥΠΝΙΟΥΣ, έγραφε στον τοίχο. Πράγματι. Τα όνειρα είναι αυτά που μας κρατάνε σε εγρήγορση και μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι. Όχι απάνθρωποι. Όχι μισάνθρωποι. Όχι λυκάνθρωποι, που στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, όπως κάποτε έγραψε ο σπουδαίος Λατίνος κωμικός Πλαύτος (homo hominis lupus). Είναι καιρός να κάνουμε μια στροφή, φίλες και φίλοι. Μια στροφή προς τα μέσα μας, προς την ψυχή μας, προς τον εαυτό μας. Πείτε μου ειλικρινά. Τι κερδίζουμε με το να αφηνόμαστε στην ιλύ της ύλης;
Γιατί πρέπει να νιώθουμε περήφανοι που είμαστε δεσμώτες των απροσμάχητων αναγκαιοτήτων και αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στα σεξιστικά στερεότυπα, στις συμβάσεις και στην κυριαρχία του lifestyle της χυδαίας μόδας και του απαράδεκτου συρμού; Πείτε μου. Τι κερδίζουμε και γιατί πρέπει να είμαστε περήφανοι που με την ανοχή μας ανεβαίνουν και ανελίσσονται οι τελευταίοι, οι ποταποί ή θρασύδειλοι κόλακες; Γιατί πρέπει να είμαστε περήφανοι που με την ανοχή μας και την ένοχη σιωπή μας αφήνουμε κάτι μικρούτσικα ανθρωπάκια, είτε λέγονται ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, ιερωμένοι κλπ κλπ. Γιατί; Πείτε μου.
Γιατί πρέπει να σκύβουμε πάντα το κεφάλι και να δεχόμαστε υπομονετικά ό,τι μας λένε οι «αυθεντίες». Και μην μου πείτε ότι είμαι υπερβολικός ή δηκτικός ή ισοπεδωτικός. Κάθε άλλο, νομίζω. Το βλέπω καθημερινά στις αίθουσες των πανεπιστημίων, που υποτίθεται είναι φορείς ελεύθερης σκέψης και δίνουν, υποτίθεται, τα ερείσματα στους φοιτητές να αναπτύξουν κριτική σκέψη για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Ουδέν αναληθέστερον. Οι φοιτητές σκύβουν το κεφάλι και λένε ναι. Ναι μικρά. ΝΑΙ μεγάλα. Ψιλοκόβουν τις αρχές τους, σκοτώνουν τις διαφωνίες τους, καταπίνουν τις αντιρρήσεις τους και αποστηθίζουν ό,τι τους πασάρει η αυθεντία της μεγάλης έδρας. Όσοι από τους φοιτητές τολμήσουν να θέσουν και κανένα ερώτημα – με το pardon δηλαδή και με όλη τους την ευγένεια – προς την αυθεντία της μεγάλης έδρας στιγματίζονται και πληρώνουν τα σπασμένα την ώρα της βαθμολογικής… κρίσεως. Το παράξενο όμως είναι αλλού: στιγματίζονται οι εν λόγω φοιτητές και από τους συμφοιτητές τους. Ρε γαμώτο, γιατί είμαστε τόσο αρνιά… Γιατί; Γιατί; Γιατί; Και κάτι ακόμα.
Περπατούσα – γιατί μου την «σπάει» να βλέπω ανθρώπους να διακινούνται με το αυτοκίνητο, για να διανύσουν μια μικρή απόσταση – και είδα κάτι που με ενόχλησε. Και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, γιατί ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ αγγίζει όλα τα προβλήματα και τις έγνοιες μας, όσο μικρές και αν φαίνονται. Περπατούσα λοιπόν όταν είδα μια κυρία να οδηγεί το αυτοκίνητό της σε κεντρικό δρόμο της Λευκωσίας, πρωτεύουσας της νήσου Κύπρου και να κόβει κάπως άγαρμπα, ομολογουμένως, τον δρόμο σε ένα κύριο με κοστουμάκι, γραβατούλα και μια πολυτελέστατη Mercedes. Πράγματι η κυρία έφταιγε. Κακή οδήγηση, υπερβολική ταχύτητα και όποιον πάρει ο χάρος. Βλέπετε η κυρία ήτο νεαρά. Και είναι της μόδας όλη τούτη τη συμπεριφορά. Μην μας πάρουν και για καθυστερημένους! Αλλά, αυτό είναι η μια όψη του νομίσματος μόνο. Η άλλη είναι η συμπεριφορά του κυρίου με το κουστουμάκι και τη γραβατούλα. Σαν καλός κύριος βγήκε έξω από το αμάξι και με ένα ευρωπαϊκό savoir vivre, άρχισε να εκσφενδονίζει κάθε είδους βρισιές, με φωνή φωναχτή. Και όλο να φωνάζει, και όλα τα «ντεσιμπέλ» να ανεβαίνουν και να μαζεύεται ο κόσμος και να γίνεται χαμός και να έχει κοκκινίσει η νεαρά και αυτός το χαβά του. Κάτι απαράδεκτες προστακτικές του τύπου «πήγαινε σπίτι σου, σπίτι σου κάργ…»… Και αυτά από ένα «κύριο». Τι γίνεται τέλος πάντων, κυρία μου; Τι γίνεται με μας, τους πάνω, τους κάτω, τους δίπλα; Τι γίνεται με όλους μας; Τι νεύρα είναι αυτά; Τι σκηνές είναι αυτές; Μαζική παράκρουση έχουμε πάθει.
Και ύστερα λένε κάποιοι ότι ο ΑΓΙΟΣ είναι καυστικός και δηκτικός. Όσο υπάρχουν τέτοια πράγματα, ο ΑΓΙΟΣ θα είναι εκεί. Καυστικός, δριμύς, οξύς και σε όποιον αρέσει… Και προκαλώ και εσάς: ανοίξτε το ρημάδι το στόμα σας και φωνάξτε, γαμώ το κέρατό μου. Ανοίξτε το στόμα σας και φωνάξτε. Μας θέλουν δεμένους; Πρέπει να μείνουμε ελεύθεροι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου