Οι πρώτες 100 μέρες…

Συμπληρώνονται, αν δεν έχουν ήδη συμπληρωθεί, οι πρώτες 100 μέρες διακυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον ηγέτη του ΑΚΕΛ, Δημήτρη Χριστόφια. Θα μπορούσε κανείς να εξάγει κάποια ενδεικτικά συμπεράσματα αναφορικά με τη στάση της νέας κυβέρνησης απέναντι σε τρέχοντα και χρονίζοντα ζητήματα. Μια πρότυπη ανάλυση θα μπορούσε να στηριχθεί στη βάση της παρουσίασης της κυβερνητικής πολιτικής σε δυο άξονες: στο εθνικό και την εσωτερική πολιτική. Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε μόνο στον πρώτο από τους προαναφερθέντες δυο άξονες.

Στο εθνικό ζήτημα η κυβέρνηση Χριστόφια κινείται με προσεκτικό βηματισμό. Στα θετικά των κινήσεων της κυβέρνησης καταγράφεται η αντιστροφή του κλίματος στη διεθνή σκηνή έναντι της Ε/Κ πλευράς. Η κυβέρνηση με σύντονες κινήσεις κατάφερε να επανατοποθετήσει στις σωστές του βάσεις το Κυπριακό, επισημαίνοντας ότι ευθύνη για την αδρανοποίηση των προσπαθειών λύσης του εθνικού ζητήματος βαραίνει την Τ/Κ πλευρά. Οι τεχνικές επιτροπές είναι η πρώτη κίνηση (κάτι σαν ΜΟΕ) για εξεύρεση κοινής βάσης μεταξύ των δυο κοινοτήτων, ώστε να καταστεί εφικτή η επανέναρξη της διαδικασίας λύσης του Κυπριακού. Ωστόσο, όπως τόνισα και σε προηγούμενο άρθρο του μηνός Μαΐου, όλες αυτές οι ενέργειες δεν καλύπτουν ένα μεγάλο κενό στη διαδικασία για επίλυση του Κυπριακού. Η κυβέρνηση πρέπει να πράξει αυτό που καμιά άλλη κυβέρνηση μετά το ’74 δεν τόλμησε να κάνει: πρέπει να ρωτήσει επιτέλους τον λαό για τη λύση που επιθυμεί να δοθεί στο εθνικό μας ζήτημα. Λύση ερήμην του λαού δεν νοείται. Αν είναι κάτι που απέδειξε το σχέδιο Ανάν είναι ότι η λύση του Κυπριακού είναι ζήτημα εσωτερικής λαϊκής κυριαρχίας. Μετά το δημοψήφισμα επί του σχεδίου Ανάν, το εθνικό έχει περάσει όχι απλώς σε μια νέα φάση, αλλά σε μια νέα φύση. Όλες οι πρωτοβουλίες για λύση του εναπόκειται στη δική μας ετοιμότητα και βούληση να αναληφθούν. Ο πρόεδρος Χριστόφια, σε αντίθεση με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, το αντελήφθη αυτό. Θα πρέπει όμως η κυβέρνηση να σχεδιάσει μια εκστρατεία ενημέρωσης των πολιτών όσο αφορά στις μορφές λύσεις του Κυπριακού και έπειτα να ζητήσει τη λαϊκή ετυμηγορία όσον αφορά στη μορφή της λύσης του εθνικού ζητήματος.

Πάντως είναι η πρώτη ίσως φορά που μια κυβέρνηση στην Κύπρο δεν έχει να αντιμετωπίσει το σφοδρό μένος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα ήθελα να επισημάνω τη στάση ευθύνης που τηρεί ο ΔΗΣΥ απέναντι στους χειρισμούς της κυβέρνησης. Εν αντιθέσει με τις δυνάμεις της συμπολίτευσης (ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ), οι οποίες δεν διστάζουν να κατακρίνουν τις ενέργειες του προέδρου Χριστόφια που σπάνε τον πάγο μεταξύ των δυο κοινοτήτων (θυμηθείτε τις χλιαρές δηλώσεις του Μάριου Καρογιάν κατά τη διάνοιξη της οδού Λήδρας, για παράδειγμα), ο ΔΗΣΥ στηρίζει τις ενέργειες της κυβέρνησης και συνδράμει μέσω των διασυνδέσεων του (π.χ. ΕΛΚ) τις κυβερνητικές προσπάθειες για λύση του Κυπριακού. Αν και τώρα δεν σημειωθεί πρόοδος δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει με την εθνική μας υπόθεση. Εσείς, αλήθεια, τι πιστεύετε για το Κυπριακό;