Η στιγμή της αλήθειας

Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες,
Επιλέγω να σπάσω την ιδιότυπη σιωπή που ο ίδιος επέβαλα τόσο καιρό στη στήλη και στον εαυτό μου (όχι όμως στη συνείδησή μου και στην αντίληψη των γεγονότων που εξελίσσονται καθημερινά γύρω μας) με τη «Στιγμή της αλήθειας». Όχι, όχι ο τίτλος δεν είναι ποιητικό προγεφύρωμα ούτε αλληγορικό προανάκρουσμα για μια «υψηλού επιπέδου» συζήτηση. Αντιθέτως, είναι ένας πολύ πεζός τίτλος, ο οποίος παραπέμπει στη γνωστή εκπομπή του MEGA. Παρόλο που βρίσκομαι στην ξενιτιά, πολύ μακριά από τη μαμά πατρίδα, μαθαίνω τα συνταρακτικά νέα από την ελληνική και κυπριακή πραγματικότητα. Από καιρό τώρα ακούω ότι αυτή η εκπομπή του MEGA καταγράφει αξιοσημείωτα ποσοστά τηλεθέασης (τα λεγόμενα νούμερα της AGB) και ότι, σε κάθε περίπτωση, έλκει το ζωηρό ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων. Μια νεολαία που αντί να παίρνει πρωτοβουλίες για επίλυση των χρόνιων προβλημάτων του ελληνικού πανεπιστημίου, αντί να κατεβαίνει στο δρόμο διεκδικώντας τα δικαιώματα της νέας γενιάς στην εργασία, την παιδεία, τη υγεία και την προστασία των προσωπικών ελευθεριών, κάθεται και παρακολουθεί την κ. Μανωλίδου. Την «τηλε-καημένη» αυτή τηλεπαρουσιάστρια που ακόμα και ο τρόπος που μιλάει είναι υποκριτικός, φορμαρισμένος από την εικόνα της τηλεόρασης. Ειλικρινά σας λέω, όταν είδα αυτήν την κυρία να ξεμπροστιάζει τους δήθεν παίκτες αυτής της εκπομπής και μετά να κάνει ότι τους συμπονά κιόλας, ευχόμουν να μπορούσα να έβαζα το χέρι στον υπολογιστή και να τις έριχνα δυο σφαλιάρες. Δυο μόνο, δεν θα σήκωνε άλλες.

Φίλες και φίλοι,
Η ελληνική και κυπριακή τηλεόραση παραπαίουν μέρα με τη μέρα. Και με δικό μας φταίξιμο. Ανεχόμαστε να βλέπουμε τηλε-σκουπίδια, να χαζεύουμε από τους δέκτες των τηλεοράσεών μας τον κάθε βλάκα και την κάθε αμόρφωτη παρουσιάστρια να ξεμπροστιάζει ανθρώπους όλα θυσία στο βωμό της τηλεθέασης. «Η στιγμή της αλήθειας» είναι ένα από τα πιο άθλια προγράμματα τηλεόρασης που έτυχε έστω και μια φορά να παρακολουθήσω. Συγκεκριμένα παρακολούθησα το επεισόδιο της 15ης του Μάη και έφριξα: μια κοπέλα από την Αλβανία να υφίσταται μαζί με την οικογένειά της εξευτελιστική ταπείνωση, απαντώντας σε χυδαίες ερωτήσεις πολύ προσωπικού χαρακτήρα. Στο τέλος έφυγε άφραγκη και με το στίγμα της πουτ****. Ανθρώπινα δράματα ξετυλίγονται στο τηλεοπτικό φακό, προκαλώντας πολλές φορές το ειρωνικό μειδίαμα των τηλεθεατών και τα πικρόχολα σχόλιά τους. Τώρα θα μου πείτε ότι είναι στη διακριτική ευχέρεια των συμμετεχόντων να κάνουν την ζωή τους θέμα και θέαμα ενώπιον χιλιάδων κακομοίρηδων που τη βρίσκουν κατακεραυνώνοντας όλους τους άλλους, για να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά το άλλοτε ευαίσθητο ΕΣΡ (Εθνικό συμβούλιο ραδιοτηλεόρασης), το οποίο κόπτεται για τη διατάραξη της καθωσπρεπικής γαλήνης από την κριτική του Λαζόπουλου και των σατυρικών εκπομπών, δεν έδειξε την ίδια ευαισθησία απέναντι στο όλο θέμα. Μούγκα το ΕΣΡ. Σιγή ιχθύος τηρεί το αγαπητό ΕΣΡ απέναντι στους μεταπράτες της ανθρώπινης δυστυχίας που δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου η μεζούρα της τηλεθέασης να ανέβει. Το θέμα είναι ως πότε.