Η «απλή μέθοδος των τριών»

Στο σχολείο μάθαμε ότι υπάρχει μια απλή μαθηματική μέθοδος για επίλυση διαφόρων εξισώσεων. Η μέθοδος αυτή ονομάζεται «μέθοδος των τριών». Και οι σεβαστοί μας «προφέσορες» στα σχολειά την αποκαλούσαν συνεχώς «απλή». Ένας απλός μαθηματικός τύπος, τον οποίο και ο πιο βραδύνους μαθητής θα μπορούσε να αντιληφθεί. Μια τέτοια «απλή» «μέθοδο των τριών» έχουμε και στην τωρινή πολιτική κατάσταση στην Κύπρο. Αναφέρομαι στην κυβερνητική συμμαχία ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ. Μια τριμερή συνεργασία, στην οποία τα ηνία έλαβε το ΑΚΕΛ, όταν ο μακαρίτης Τάσσος Παπαδόπουλος απέτυχε να περάσει στο δεύτερο γύρο των περασμένων προεδρικών εκλογών. Το ΔΗΚΟ κλήθηκε τον Φεβρουάριο του 2008 να αποφασίσει ποιο υποψήφιο θα στήριζε στον δεύτερο γύρο των εκλογών (Χριστόφια ή Κασουλίδη) και με μια στομφώδη ανακοίνωση, γνωστοποιούσε ότι θα στήριζε τον ηγέτη του ΑΚΕΛ, τονίζοντας ότι η συμφωνία είχε εδραστεί πάνω σε κοινές προγραμματικές θέσεις και συγκλίσεις κυρίως όσο αφορούσε στο εθνικό πρόβλημα. Όλη η φιλολογία που τότε ανέπτυξε το ΔΗΚΟ έχει καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος. Η εσωκομματική διελκυστίνδα εξουσίας στο ΔΗΚΟ, το οποίο έχει τραυματιστεί από τη σύγκρουση δυο αντίρροπων πολιτικών τάσεων, με διαφορετική ιδεολογική ταυτότητα, έχει αναδείξει και το ιδεολογικό χάσμα που χωρίζει το ΑΚΕΛ από το ΔΗΚΟ. Όχι μόνο στελέχη της λεγόμενης «τασσικής» γραμμής, αλλά ακόμα και στενοί συνεργάτες του Μάριου Καρογιάν, όπως για παράδειγμα ο τέως υπουργός παιδείας, Άκης Κλεάνθους, τονίζουν ότι ουδέποτε υπήρξε προγραμματική σύγκλιση ΔΗΚΟ – ΑΚΕΛ και ότι όσο αφορά, τουλάχιστον, στο εθνικό ζήτημα τα δυο κόμματα κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Εκατέρωθεν εγκλήσεις και αντεγκλήσεις φορτίζουν το πολιτικό σκηνικό, σε μια εποχή που μοναδική έγνοια όλων θα έπρεπε να ήταν η διατήρηση της ενότητας ενόψει των διεξαγόμενων συνομιλιών για λύση του κυπριακού. Η αντιπαράθεση ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ εντείνεται προϊούσης της προεκλογικής περιόδου σε μια προφανή προσπάθεια συσπείρωσης της εκλογικής βάσης των δυο κομμάτων. Η κριτική του ΔΗΚΟ ήταν οξεία και σημειώθηκε μάλιστα μέσα στη Βουλή των Αντιπροσώπων κατά τη διάρκεια της κορυφαίας κοινοβουλευτικής πράξης, της ψήφισης του προϋπολογισμού. Τόσο σκληρή κριτική δεν είχε ακουστεί ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΔΗΣΥ, ο οποίος, χωρίς να ξεχνά τον αντιπολιτευτικό του ρόλο, στηρίζει υπεύθυνα την κυβέρνηση, κυρίως όσον αφορά στο εθνικό ζήτημα. Πρέπει δε να τονιστεί ότι το άκρον άωτον της πολιτικής ανευθυνότητας είναι η στάση των τριών κυβερνητικών εταίρων στο εθνικό θέμα. Τόσο το ΔΗΚΟ όσο και η ΕΔΕΚ (και μάλιστα με δηλώσεις του ιδρυτή του κινήματος, Βάσου Λυσαρίδη) αντιτίθενται στην πολιτική τακτική του Δημήτρη Χριστόφια στις διαπραγματεύσεις. Υψηλόβαθμα στελέχη του ΔΗΚΟ χρεώνουν στον κ. Χριστόφια οδυνηρές υποχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις με τον Ταλάτ, ενώ ο Δρ. Λυσαριδης δεν χάνει ευκαιρία να επισημαίνει τα κυβερνητικά ολισθήματα στον χειρισμό του κυπριακού, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσει τον πρόεδρο Χριστόφια ως «αδέξιο» διαπραγματευτή. Και όμως ΔΗΚΟ κα ΕΔΕΚ συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνηση Χριστόφια και να υποστηρίζουν μια πολιτική με την οποία διαφωνούν.

Πείτε μου εσείς τι καταλαβαίνετε. Εγώ πάντως καταλαβαίνω ότι από την οξεία αντιπαράθεση των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού ένα συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: ότι για την καρέκλα και μόνο για την καρέκλα, τα τρία κόμματα μετείχαν και θα εξακολουθήσουν (;) να μετέχουν του κυβερνητικού σχήματος. Όλα για την καρέκλα, κύριοι. Μόνο για την καρέκλα. Πρέπει όμως να είστε έτοιμοι να υποστείτε και τις συνέπειες. Γιατί καμιά φορά – πως τα φέρνει η πουτάνα η Ζωή – η καρέκλα εκδικείται. Δύσκολη τελικά αυτή η «“απλή” μέθοδος των τριών»…