Τελικά τα τηλεοπτικά παράθυρα δεν φιλοξενούν μονάχα τη βλακεία και την υποκρισία των celebrities. Δεν τους απασχολούν μόνο τα πικάντικα, τρελά και παλαβά της καλλιτεχνικής νομενκλατούρας των σφογγοκολάριων και των «ψώνιων». Πάνω που ήθελα να σας ρωτήσω, κυρίες και κύριοι, αν έχετε καμιά αποκλειστική πληροφορία αν τελικά ο Ρουβάς θα γίνει «ένας sexy χαζομπαμπάς ετών 37», όπως διαδίδει η εκλεκτή κυρία της εθνικής ενημέρωσης, Χριστίνα Λαμπίρη. Όχι τίποτε άλλο αλλά να ξέρω να μην τρέχω την τελευταία στιγμή να αγοράζω μωρουδιακά και τέτοια. Να φροντίσω από τώρα να διατρέξω New York, London, Kolonakion και να ψωνίσω και εγώ ό,τι «ψωνίζουν» καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα και οι άλλοι. Πάνω, λοιπόν, που είχα αυτήν την κρίσιμη ερώτηση να σας υποβάλω, πέφτει μάτι και αυτί σε μια ιστορία ενός νεαρού παιδιού στους δρόμους της Αθήνας. Μιας πολιτισμένης Αθήνας, η οποία φιλοξένησε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε η κυρία Μπακογιάννη κομπορρημονούσε ότι στους δρόμους δεν υπήρχαν άστεγοι, δεν υπήρχε κοινωνική εξαθλίωση. Ναι, σωστά τα λέγατε! Η Αθήνα τότε ήταν μια πολυτελής βιτρίνα, η οποία έκρυβε με τα ψεύτικα ψιμύθια των “in” κοσμικών εκδηλώσεων προς τιμήν του Ολυμπιακού πνεύματος (!) τη μιζέρια και την κοινωνική εξαθλίωση. Εξαφανίσατε τους αστέγους, κυρία Μπακογιάννη, γιατί τους στοιβάξατε όλους σε μια γωνιά ως να ήταν σκυλιά ή γατιά, τα οποία οι κυρίες της υψηλής αθηναϊκής κοινωνίας αρέσκονται να επιδεικνύουν προς απόδειξη της κοινωνικής ανωτερότητάς τους. Κούνια που τις κούναγε! Κάτι τέτοια «μαγικά» τα συνηθίζουν οι πολιτικοί στις μέρες μας. Το αφήνω ως εδώ… τα σχόλια δικά σας.
Είδα, που λέτε, στην πρωινή εκπομπή «Κοινωνία ώρα Mega» με τους Δημήτρη Καμπουράκη και Γιώργο Οικονομέα την ιστορία του πιο μικρού αστέγου της Αθήνας। Σαν ένα παραμύθι ακουγόταν. Ένα παιδί στην ηλικία μας (είναι δεν είναι 20 ετών), που ζει στους δρόμους της Αθήνας, έχοντας για σπίτι του τον ουρανό και για αδέλφια τ’ άστρα. Ένα παιδί σαν και εμάς, που δεν τα έχει όμως όλα έτοιμα σαν και του λόγου μας. Ένας νέος με όνειρα, με ελπίδες, με εκείνην τη μοναδική νεανική ματιά της τρικυμισμένης συνείδησης, που δεν αντέχει να βλέπει την αδικία να ναρκώνει συνειδήσεις και να εξουδετερώνει ψυχές. «Παραπονεμένα λόγια κρύβανε τα μάτια του, γιατί τ’ άδικο το ζούσε μέσα από την κούνια του». Δεν με ξάφνιασε διόλου η ωριμότητα του νέου αυτού. Με έκανε, όμως, να αναλογιστώ τι έχουμε εμείς, που τα έχουμε όλα. Για σκεφτείτε το; Εμείς που και πιστωτική έχουμε και αυτοκίνητα πολυτελείας και σπουδάζουμε και στα Harvard και πάμε και στα clubs μέχρι πρωίας, εμείς, που τα έχουμε όλα, δεν έχουμε τίποτα. Ούτε ωριμότητα – οι πιο πολλοί τουλάχιστον – ούτε κριτική σκέψη, ούτε φυσικά και διάθεση να θυσιάσουμε την καλοπέρασή μας για μια Ιδέα, για ένα Ιδανικό ή για την Αγάπη. Κι όμως αυτός ο νέος τι ζήταγε; Μια δουλειά να σταθεί στα πόδια του. Δεν ήθελε ελεημοσύνες. Δεν ζήταγε το «λυπάμαι» μιας κοινωνίας ψεύτικης. Με τα δυο του χέρια ζήταγε να αλλάξει την ζωή του. Με την αξία του και όχι με δεκανίκια. Ζήταγε επίσης κάτι που δεν «πουλιέται» εύκολα στις μέρες μας: αληθινή αγάπη. Ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά. Τόσο απλά… Τόσο απλά κι όμως τόσο δύσκολα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου