Τα 3 Περί… της ζωής μας!

1ο Περί της οδικής συμπεριφοράς των Κυπραίων
Ιούλιος μήνας σε μια κεντρική λεωφόρο της ενδόξου πρωτευούσης της Κύπρου, της τιμημένης Λευκωσίας. Παίρνεις το αυτοκίνητο σου για μια διαδρομή μισής ώρας και φτάνεις στον προορισμό σου στον διπλάσιο χρόνο. Και μέχρι να φτάσεις είναι ως να έχεις κάνει τρία μπάνια! Άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το ζεις. Αλλά μην πάμε μακριά. Μια ανοιξιάτικη μέρα του Απρίλη είσαι στο δρόμο της τιμημένης πρωτεύουσας πάντα. Τα ίδια περίπου θα πάθεις: τον διπλάσιο χρόνο θα τον χρειαστείς οπωσδήποτε, θα φας επιπλέον και 5 – 6 μούντζες από τους λοιπούς οδηγούς, θα βρίσεις και εσύ που σε πνίγει το δίκαιο και εν τέλει θα φτάσεις. Η οδική συμπεριφορά των Κυπρίων χρίζει ιδιαίτερης μελέτης ως εν γένει κοινωνιολογικό και πολιτικό φαινόμενο. Μια κοινωνία, η οποία μαθαίνει ή καλυτέρα επιβάλλει στους πολίτες της, ότι, για να είναι «in» και «cool», πρέπει να έχουν ή BMW ή Mercedes, αυτή η κοινωνία ευθύνεται για όσα συμβαίνουν στους δρόμους καθημερινά. Για μια διαδρομή 10 λεπτών ο Κυπραίος πρέπει να πάει με το αυτοκίνητο. Ούτε λόγος να πάει «με τα πόθκια το μωρό» (η τυπική κουβέντα της Κύπριας μάνας ή καλύτερα «μάμας»). Αυτό όμως είναι το δεύτερο Περί και θα το δούμε σε λίγο. Μην νομίζετε όμως ότι οι πεζοί, σαν και του λόγου μου, είναι σε καλύτερη μοίρα από τους οδηγούς. Ότι κινδυνεύεις αυτό είναι αλήθεια. Γιατί σε αυτόν τον τόπο τα ανώριμα παιδάκια της «μάμας» έχουν αυτοκίνητα και δη και πολυτελείας. Από την άλλη έχω την εντύπωση ότι τα πεζοδρόμια σε αυτόν τον τόπο είναι μια τυπική λεπτομέρεια: τα μισά είναι υπό επιδιόρθωση και τα άλλα μισά χρησιμοποιούνται για στάθμευση αυτοκινήτων. Και οι χώροι στάθμευσης για άτομα με ειδικές ικανότητες είναι και αυτοί δικοί μας. Σταθμεύει ο «γιόκκας» της μάμας του τζαι που τους άλλους εν τον κόφτει. Γαία πυρί μειχθήτω! Λαϊκιστί στα @@ του!

2ο Περί της «μάμας»
«Μα εν να πάει με τα πόθκια το μωρό;» «Παναγία μου, Ανδρέα, δώκε λεφτά στο μωρό;» «Μωρό μου, είσαι σκοπιά πάλε; Έφαες σήμερα όξα να σου φέρω σουβλάκια;» Τυπικές κουβέντες της Κυπρίας «μάμας». Και το μωρό είναι ένας μαντράχαλος άνω των είκοσι. Κυρία μου, σέβομαι το γεγονός ότι αγαπάς τα παιδιά σου και θέλεις να είσαι δίπλα τους. Αλλά όχι και σε αυτόν τον βαθμό πια. Εδώ θα πάνε να πηδ… και θα τους δίνεις οδηγίες, κυρία μου! Και δεν είναι σωστό να μας θεωρούν «μωρά», γιατί δεν είμαστε. Έχουμε, τουλάχιστον κάποιοι από μας, ώριμη κριτική σκέψη και αντίληψη για το ό,τι συμβαίνει γύρω μας και μπορούμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας μόνοι. Δεν θέλουμε ούτε κήνσορες, ούτε προστάτες. Θέλουμε να σχεδιάσουμε μόνοι μας την ζωή μας. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις: κλασικό παράδειγμα το κοπρόσκυλο ο γιος της μάμας, ο οποίος βαριέται από την πολλή ξεκούραση και θέλει το «μωρό» να πάει shopping therapy με την κάρτα της «μάμας». Τζαι καμώνεται τη νύχτα ο γιος της «μάμας» ότι είναι τζαι άντρας με μεγάλα @@, που έχει και 3 γκόμενες αράδα… Να γελάσω ή κλάψω;

3ο Περί γιου και κόρης της «μάμας»
Ο γιος: γκόμενες όσο πιο χαζές τόσο το καλύτερο, one night stand – sex της μιας βραδιάς, που πνίγει συναισθήματα και αγάπες, γυμναστήριο – his body is his temple, shopping therapy με την κάρτα της «μάμας» και τακτικός θαμώνας των clubs και των café της Μακαρίου.
Η κόρη: μαλλί, βάψιμο, φουστούδα super mini, φακούς να κάμει τα μάθκια της γαλάζια, να πάει μαγαζιά τζαι να φάει 300 ευρώπουλα που την πρώτη, γκόμενος με τετρακέφαλους, μήπως και δεν βρει άντρα το κοριτσάκι με τόση λειψανδρία που έχει και τόσους gay που κυκλοφορούν!
Χαρακτηριστικοί τύποι Κυπραίων! Άδεια βαρέλια, που κάνουν θόρυβο! Και κρίνουν και τους άλλους: πας μη όμοιος αποδιοπομπαίος. Άκουσα πριν λίγο καιρό την εξής σχιζοφρενική άποψη: «δεν φταίμε εμείς. Φταίνε αυτοί που είναι μαύροι». Άκουσον, άκουσον! Η διαφορετικότητα σε αυτόν τον τόπο διώκεται: νομίζουμε ότι είμαστε «ανώτεροι» από τη Φιλιππινέζα, που έχουμε για οικιακή βοηθό. Σκατά ανωτερότητα με όλο το σέβας. Αν το να είσαι κοπρόσκυλο είναι ανωτερότητα, μάλιστα! Ακόμα και η σεξουαλική ετερότητα διώκεται: να τύχει να δούνε τα κοριτσόπουλα κανένα κούκλο και να τις γράψει; Αμέσως gay! Και τι μ’ αυτό: δεν έχει ο καθένας το δικαίωμα να βάλει όποιον θέλει στο κρεβάτι του; Ποιοι είμαστε εμείς, που θα βάλουμε κανόνες και πρέπει στην ζωή των άλλων; Αν μη τι άλλο στην προσωπική μας ζωή δεν πρέπει να υποκρινόμαστε. Ζούμε στη δικτατορία του «φυσιολογικού». Του «δεν πρέπει», του «δεν συνηθίζεται», του «τι θα πει ο κόσμος». Χαίρομαι όμως που υπάρχουν και σοβαρά παιδιά της δουλειάς, της καριέρας, που και μπράτσο έχουνε αλλά και μυαλό και ζούνε την ζωή τους χωρίς πουριτανικές ενστάσεις.