Si mens non laeua fuisset...

Si mens non laeua fuisset...
(Αν το μυαλό μας δεν ήταν εχθρικό…)

Κύπριοι συμπολίτες μου,

Κάθε φορά που το ημερολόγιο δείχνει 15 Νοεμβρίου, θυμούμαστε την αποφράδα εκείνη μέρα της ανακήρυξης του ψευδοκράτους. 15 Νοεμβρίου 1983 ήτανε, όταν ο Ραούφ Ντεντκτάς τολμούσε, κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, να ανακηρύξει στα κατεχόμενα εδάφη της πατρίδας μας μια παράνομη και εκτρωματική, ούτω καλούμενη «κρατική οντότητα». Μια οντότητα που κανένα κράτος του κόσμου, πλην της Τουρκίας, επισήμως και το τονίζω επισήμως, δεν έχει αναγνωρίσει. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Και έκτοτε, συνηθίσαμε να λέμε ότι δεν ξεχνούμε και αγωνιζόμαστε για επανένωση της πατρίδας μας. Ότι στον ύπνο και τον ξύπνιο μας μονάχα γι’ αυτήν νοιαζόμαστε, μονάχα γι’ αυτήν παλεύουμε και μονάχα γι’ αυτήν ζούμε και αναπνέουμε…
Αμ δε! Αμ δε! Αυτά, να μου επιτρέψετε να σας πω Κύπριοι συμπολίτες μου, ότι είναι «παπάρες» ολκής! Αρλουμπολογούμε ακατασχέτως και το ξέρουμε. Προσπαθούμε ξεγελάσουμε τους άλλους, μα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να εμπαίζουμε τον ίδιό μας τον εαυτό. Απόψε ο ΑΓΙΟΣ θα πει πικρές αλήθειες. Όχι, για να το παίξει υπεράνω. Όχι, γιατί επέλεξε τον ασφαλή ρόλο του κήνσορα των κακώς εχόντων στον τόπο μας. Όχι. Είναι καιρός να κάνουμε μια κουβέντα με τον εαυτό μας. Είναι καιρός να μιλήσουμε ειλικρινά και τίμια, θαρραλέα και αποφασιστικά πρωτίστως με τον με τον εαυτό μας και έπειτα μεταξύ μας. Είναι καιρός να ωριμάσουμε, να μπορούμε να ακούσουμε την αντίθετη άποψη και να κάνουμε ένα πολιτισμένο διάλογο. Αν μη τι άλλο ας το κάνουμε για το καλό μας. Είναι καιρός να σκεφτούμε ποιοι είμαστε και που πάμε. Και επειδή αυτό είναι αρκούντως δύσκολο εγχείρημα για «κοιμισμένους» και «βολεμένους», όπως είναι η αφεντιά μας, ο ΑΓΙΟΣ επιθυμεί να γίνει «ο πρώτος κινήσας» μιας τέτοιας συζήτησης. Βούλεται να εκφράσει, με παρρησία και σθένος, τις απόψεις του. Να ρίξει λάδι στη φωτιά. Να ξυπνήσει τις ναρκωμένες συνειδήσεις μας. Είναι δύσκολο κάτι τέτοιο, διότι το δέρμα είναι παχύ και η ψυχή αδιάφορη. Αξίζει μια προσπάθεια.
Αρχίζω προκλητικά! Είμαστε ανθρωπάκια, μικρά και ευτελή. Δε διστάζουμε να πουλάμε και την ψυχή μας στο διάολο προκειμένου πολλαπλασιάσουμε τα μηδενικά τραπέζης που διαθέτουμε. Συμφωνείτε, Κύπριοι συμπολίτες μου; Δεν άκουσα; Διαφωνείτε; Διαφωνείτε ότι παραδοθήκαμε, αφεθήκαμε και βουλιάζουμε στην ιλύ της ύλης; Ότι βολευτήκαμε; Ναι, βολευτήκαμε πίσω από φτηνά άλλοθι, πίσω από θέσεις και αξιώματα. Γίναμε καρεκλοκένταυροι και νιώθουμε περήφανοι γι’ αυτό. Μπορούμε τώρα πια να τελειώνουμε ένα Πανεπιστήμιο και με το «ππιλλεττούιν» του κάθε βουλευτάκου και του κάθε υπουργίσκου, να λιώνουμε στις καρέκλες της δημόσιας υπηρεσίας μέχρι να έρθει το 63ο έτος της συνταξιοδότησής μας. Νιώθουμε περήφανοι που έχουμε πολλά μηδενικά σε κρυφούς λογαριασμούς εις τας τράπεζας της Ελβετίας. Νιώθουμε περήφανοι που μπορούμε να κυκλοφορούμε τη «γκόμενα» σε πολυτελέστατα αυτοκίνητα. Κομπορρημονούμε για τα δήθεν κατορθώματά μας. Πείτε μου, Κύπριοι συμπολίτες μου, τι θεωρούμε κατόρθωμα; Να ρίξουμε τη «γκόμενα» στο κρεβάτι από την πρώτη νύχτα; Να ανέβει η τιμή των μετοχών μας στο χρηματιστήριο; Να κτίσουμε άλλο ένα ξενοδοχείο εις τας παραλίας μας ή να κλέψουμε για άλλη μια φορά, σύντονα και αποτελεσματικά, την εφορία; Αυτά είναι τα κατορθώματά μας;
Συνεχίζω προκλητικά! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 15 Νοεμβρίου, ανοίγουμε τα ντουλάπια μας και βγάζουμε τη γαλανόλευκη. Τη βάζουμε στον ώμο και παίρνουμε τας οδούς, πορευόμαστε στην Πλατεία Ελευθερίας και διαδηλώνουμε κατά της ανακήρυξης του ψευδοκράτους. Οργανώνουμε διαδηλώσεις, πορείες αντικατοχικές στα οδοφράγματα του αίσχους, που με δικά μας λάθη και παραλείψεις στήθηκαν και τσιμεντώθηκαν. Και η μαθητιώσα νεολαία, και τα στρατευμένα νιάτα και το φοιτητικό κίνημα είναι εκεί. Στο μετερίζι του αγώνα… Και μετά; Την 16 Νοεμβρίου; Τι κάνουμε μετά; Τίποτα! Απολύτως τίποτα! Γιατί να κάνουμε, άλλωστε; Ό, τι κάναμε την 15η Νοεμβρίου μας είναι αρκετό. Ξέρετε πόση είναι η απόσταση από το Πανεπιστήμιο Κύπρου ως την Πλατεία Ελευθερίας; Τι και αν πήγαμε με λεωφορείο. Όλα και όλα, η απόσταση είναι απόσταση. Άλλωστε, ξεγελάσαμε τη συνείδησή μας και τώρα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Μέχρι την επόμενη επέτειο ανακήρυξης του ψευδοκράτους. Κύπριοι συμπολίτες μου, συγγνώμη που θα σας το πω, αλλά έτσι δε ξοφλάμε το χρέος μας απέναντι στην πατρίδα. Δυστυχώς για μας, έτσι είναι τα πράγματα. Χρειάζεται αγώνας εθνικός. Μα για να πραγματωθεί ετούτος ο αγώνας για λευτεριά του τόπου μας, πρέπει πρώτα να λευτερωθούν οι ψυχές μας. Οι ψυχές ημών που καλούμαστε να λευτερώσουμε τον τόπο μας. Πότε θα το πάρουμε χαμπάρι;
Να σας προκαλέσω ακόμα περισσότερο; Θα σας πω την άποψη μου, λοιπόν, για το κυπριακό πρόβλημα, το πριν, το τώρα, το μετά. Διαρρήδην μεν, εν συντομία δε. Δε θέλω να σας κουράσω. Άλλωστε, τα πράγματα είναι τόσο απλά. Μα τόσο απλά. Σας λέω: εμείς φταίμε για ό, τι πάθαμε, παθαίνουμε και θα πάθουμε. Τόσο απλό. Ποια ήταν η αφορμή για την εισβολή; Το πραξικόπημα, το οποίο εμείς προκαλέσαμε. Χωριστήκαμε στα δυο – όπως σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, έτσι και τότε, αυτά έκανε ο ελληνισμός – ερίζαμε μεταξύ μας, αλληλοσκοτωνόμασταν, αλληλοανατιναζόμασταν και αλληλοβριζόμασταν, τη στιγμή που ξέραμε ότι οι Τούρκοι καιροφυλακτούν. Τους δώσαμε το νομικό πρόσχημα (με βάσει τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου) και μπήκανε. Και σήμερα τι κάνουμε; Τα ίδια και χειρότερα, λέω εγώ. Αντί να συμπτυχθεί ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο, αντί να παραμερίσουμε τις όποιες διαφορές μας – πολιτικές, ιδεολογικές, κομματικές ή προεκλογικές – και να συζητήσουμε τις προοπτικές λύσεις του κυπριακού προβλήματος, μιλάμε ακόμα για «γριβικούς» και «μακαριακούς», για «ναιναίκους» και «super – πατριώτες». Ε, λοιπόν ναι, μας αξίζει αυτό που πάθαμε. Και αν δεν αλλάξουμε μυαλά θα έρθουν πολύ χειρότερες μέρες.

Si mens non laeua fuisset...
Μια έκκληση να κάνω μόνο στους κ. Παπαδόπουλο, Χριστόφια και Κασουλίδη: το κυπριακό δεν είναι πεδίο προεκλογικής και δημαγωγικής εκμετάλλευσης. Βρείτε, για το καλό του τόπου και του λαού μας, μια κοινή συνισταμένη και πορευθείτε από κοινού. Σταματήστε να μιλάτε για το παρελθόν. Το σχέδιο Ανάν ανήκει στην ιστορία. Τέλειωσε. Από εδώ και πέρα υπάρχει το μέλλον, το οποίο προδιαγράφεται δυσοίωνο. Η μόνη λύση είναι η από κοινού πορεία.
Αλλιώτικα με τι μούτρα θα λέμε ότι την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσομεν;