Τις προηγούμενες μέρες έκπληκτος ο Κύπριος πολίτης, ο οποίος σαρώνεται καθημερινά από την ακρίβεια, τις οικονομικές δυσκολίες εξαιτίας των πενιχρών μισθών και συντάξεων τις οποίες λαμβάνει, τις ανατιμήσεις σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης, τις ανατιμήσεις στο πετρέλαιο, τις προς τα πάνω στρογγυλοποιήσεις λόγω της εισαγωγής του ευρώ, παρακολούθησε τις εξαγγελίες του απερχόμενου προέδρου της Δημοκρατίας κ. Τάσσου Παπαδόπουλου για το «νέο» πρόγραμμα, το οποίο προτίθεται ο κ. Παπαδόπουλος να ακολουθήσει εάν και εφόσον επανεκλεγεί. Από τις εξαγγελίες αυτές προκύπτουν κάποια βασικά ερωτήματα και καταγράφονται βασικές ενστάσεις και ουσιαστικοί προβληματισμοί αναφορικά με την αξιοπιστία του πολιτικού προγράμματος – αν μπορεί να ονομαστεί πρόγραμμα – του κ. Παπαδόπουλου. Προβληματισμοί οι οποίοι πρέπει επιτέλους να απασχολήσουν τους πολίτες σοβαρά. Γιατί το μεγάλο στοίχημα της δημοκρατίας και του ορθού πολιτικού λόγου πρέπει να είναι να δίνουν λόγο, άποψη και φωνή στους πολίτες, οι οποίοι με τη σειρά τους, για να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους ως πολίτες πρέπει να μάθουν κριτικά να σκέφτονται και πάντοτε να ελέγχουν τα όσα οι πολιτικοί μανδαρίνοι τους «πασάρουν» ως λογικά και αυτονόητα. Αν πάσχουν από κάτι οι σύγχρονες αστικές δημοκρατίες είναι από την κυριαρχία του αυτονόητου. Σε αυτές τις εκλογές, φίλες και φίλοι, πρέπει να σκεφτείτε και να ελέγξετε κριτικά τα όσα ακούτε, ό,τι σας λένε τα εκλογικά επιτελεία και οι υποψήφιοι.
Οι κ. Παπαδόπουλος και Χριστόφιας έχουν αναδυθεί τις τελευταίες εβδομάδες σε μια λογική σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ τους για το ποιος θα κάνει τις περισσότερες προεκλογικές υποσχέσεις στους πολίτες, με στόχο και σκοπό να κερδίσει – να το πω πιο προκλητικά; – να υφαρπάσει την ψήφο τους. Κύριοι, ο κυπριακός λαός περίμενε μεγαλύτερη σοβαρότητα από τους δυο μέχρι τώρα κορυφαίους πολιτικούς και πολιτειακούς αξιωματούχους αυτού του τόπου. Κύριοι, οι πολίτες δεν τρώνε «κουτόχορτο». Μπορούν να κρίνουν, έχουν μυαλό και σκέφτονται. Δεν είναι «βλαμμένα» ούτε και αφελή, όπως θέλετε να νομίζετε, τα νέα παιδιά, οι συνομίληκοί μου, οι οποίοι θα προσέλθουν στις κάλπες. Και ταυτόχρονα, ούτε και ο συνταξιούχος θα πειστεί με τα ευχολόγια σας και τις εύκολες, πλην ανέφικτες προεκλογικές σας δεσμεύσεις, αλλά ούτε και ο πολύτεκνος, ούτε και ο αγρότης, ούτε και ο μισθωτός, ούτε και ο φοιτητής, ούτε και ο ασθενής. Κανένα δεν πρόκειται να ξεγελάσουν οι προεκλογικές σας ατάκες, γιατί όλοι αυτοί και όλοι εμείς νιώσαμε την κοινωνική αναλγησία του κράτους όλα αυτά τα 5 χρόνια. Νιώσαμε ότι ενώ βελτιώνονταν οι οικονομικοί δείχτες, η καθημερινότητά μας και η οικονομική μας ευχέρεια μειωνόταν ακόμα πιο πολύ.
Ο κ. Παπαδόπουλος, ο οποίος αποδίδει μόνος του στον εαυτό του τα εύσημα και βάζει μόνος του άριστα στην εσωτερική και οικονομική του πολιτική, κυβερνούσε μαζί με τον κ. Χριστόφια αυτά τα 5 χρόνια, στα οποία οι πολίτες είδαν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται και το κράτος να μένει απαθές απέναντι στα προβλήματα και τα δίκαια αιτήματά τους. Άρα, γιατί εγώ, εσύ, εμείς να υποστηρίξουμε ξανά τους υπεύθυνους για τη δεινή οικονομική μας κατάσταση; Γιατί να εμπιστευθούμε τον ίδιο κυβερνήτη, τον Τάσσο Παπαδόπουλο για δεύτερη φορά; Ποια είναι αξιοπιστία του πολιτικού του λόγου και ποια η διασφάλιση ότι όσα μας υπόσχεται τώρα θα τα κάνει πράξη; Σύμφωνα μάλιστα με τον πρώην εταίρο του στην κυβέρνηση, τον «σύντροφο» Χριστόφια, οι υποσχέσεις που τώρα μας αραδιάζει ο κ. Παπαδόπουλος είναι ό,τι δεν υλοποίησε την πρώτη πενταετία. Δηλαδή, κύριε Παπαδόπουλε, μας σερβίρετε ξαναζεσταμένο φαγητό;
Και κάτι άλλο: αν ο κάθε υποψήφιος ανοίγει το στόμα του και λέει ό,τι του κατέβει, καταστρώνει εκθέσεις ιδεών απλώς και μόνο, για να παρασύρει τους πολίτες και να τον ψηφίσουν, τότε ο πολιτικός λόγος έχει πρόβλημα. Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε ότι οι υποψήφιοι σε μια προεκλογική αντιπαράθεση πρέπει να προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος με την αξιοπιστία του προγραμματικού τους λόγου. Ενός προγράμματος, το οποίο θα στηρίζεται σε μια λογική επιχειρηματολογία και θα προβλέπει και την παραμικρή οικονομική λεπτομέρεια, ώστε να εξασφαλίζεται η πλήρης εφαρμογή του. Όταν αυτός όμως ο προγραμματικός λόγος είναι ένα συμπίλημα, ένας αχταρμάς εύκολων λόγων και λαϊκίστικων «θα», τότε τα πράγματα για ένα τόπο είναι δύσκολα. Χάνεται η αξιοπιστία της πολιτικής ως ιδέας και ως πρακτικής, αφοί όσα λέγονται προεκλογικά, μένουν μόνο στα χαρτιά, δεν εφαρμόζονται ποτέ. Καταστρέφεται η σχέση εμπιστοσύνης πολίτη και πολιτικού και τίποτε δεν πρόκειται να πάει κατ’ ευχή για αυτόν τον τόπο. Αν είναι τέτοιο επίπεδο πολιτικού λόγου που θέλουμε ως κράτος και κοινωνία, τότε ας επικροτήσουμε τους συβαρίτες πολιτικούς, της μαλθακότητας, του λαϊκισμού, της δημαγωγίας, των εύκολων σχεδιασμάτων και λόγων. Αν όμως θέλουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και αν θέλουμε να αισθανόμαστε ότι ο πολιτικός είναι δίπλα μας με πρακτικές λύσεις για τα προβλήματά μας και όχι με λόγια εύκολα και ανεφάρμοστα, πρέπει να εμπιστευτούμε νέους ανθρώπους με όραμα και σχεδιασμό. Νέους ανθρώπους, οι οποίοι θα μιλούν τουλάχιστον τη γλώσσα της αλήθειας. Μιας αλήθειας που μπορεί ορισμένες φορές να μην μας αρέσει, αλλά θα ξέρουμε τουλάχιστον ότι οι νέοι αυτοί πολιτικοί, σε αντίθεση με τους πολιτικούς του ’60 που υπόσχονται τα πάντα και ύστερα αθετούν τις περισσότερες υποσχέσεις τους, θα είναι ειλικρινείς και σταθερά δίπλα μας.
Οι κ. Παπαδόπουλος και Χριστόφιας έχουν αναδυθεί τις τελευταίες εβδομάδες σε μια λογική σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ τους για το ποιος θα κάνει τις περισσότερες προεκλογικές υποσχέσεις στους πολίτες, με στόχο και σκοπό να κερδίσει – να το πω πιο προκλητικά; – να υφαρπάσει την ψήφο τους. Κύριοι, ο κυπριακός λαός περίμενε μεγαλύτερη σοβαρότητα από τους δυο μέχρι τώρα κορυφαίους πολιτικούς και πολιτειακούς αξιωματούχους αυτού του τόπου. Κύριοι, οι πολίτες δεν τρώνε «κουτόχορτο». Μπορούν να κρίνουν, έχουν μυαλό και σκέφτονται. Δεν είναι «βλαμμένα» ούτε και αφελή, όπως θέλετε να νομίζετε, τα νέα παιδιά, οι συνομίληκοί μου, οι οποίοι θα προσέλθουν στις κάλπες. Και ταυτόχρονα, ούτε και ο συνταξιούχος θα πειστεί με τα ευχολόγια σας και τις εύκολες, πλην ανέφικτες προεκλογικές σας δεσμεύσεις, αλλά ούτε και ο πολύτεκνος, ούτε και ο αγρότης, ούτε και ο μισθωτός, ούτε και ο φοιτητής, ούτε και ο ασθενής. Κανένα δεν πρόκειται να ξεγελάσουν οι προεκλογικές σας ατάκες, γιατί όλοι αυτοί και όλοι εμείς νιώσαμε την κοινωνική αναλγησία του κράτους όλα αυτά τα 5 χρόνια. Νιώσαμε ότι ενώ βελτιώνονταν οι οικονομικοί δείχτες, η καθημερινότητά μας και η οικονομική μας ευχέρεια μειωνόταν ακόμα πιο πολύ.
Ο κ. Παπαδόπουλος, ο οποίος αποδίδει μόνος του στον εαυτό του τα εύσημα και βάζει μόνος του άριστα στην εσωτερική και οικονομική του πολιτική, κυβερνούσε μαζί με τον κ. Χριστόφια αυτά τα 5 χρόνια, στα οποία οι πολίτες είδαν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται και το κράτος να μένει απαθές απέναντι στα προβλήματα και τα δίκαια αιτήματά τους. Άρα, γιατί εγώ, εσύ, εμείς να υποστηρίξουμε ξανά τους υπεύθυνους για τη δεινή οικονομική μας κατάσταση; Γιατί να εμπιστευθούμε τον ίδιο κυβερνήτη, τον Τάσσο Παπαδόπουλο για δεύτερη φορά; Ποια είναι αξιοπιστία του πολιτικού του λόγου και ποια η διασφάλιση ότι όσα μας υπόσχεται τώρα θα τα κάνει πράξη; Σύμφωνα μάλιστα με τον πρώην εταίρο του στην κυβέρνηση, τον «σύντροφο» Χριστόφια, οι υποσχέσεις που τώρα μας αραδιάζει ο κ. Παπαδόπουλος είναι ό,τι δεν υλοποίησε την πρώτη πενταετία. Δηλαδή, κύριε Παπαδόπουλε, μας σερβίρετε ξαναζεσταμένο φαγητό;
Και κάτι άλλο: αν ο κάθε υποψήφιος ανοίγει το στόμα του και λέει ό,τι του κατέβει, καταστρώνει εκθέσεις ιδεών απλώς και μόνο, για να παρασύρει τους πολίτες και να τον ψηφίσουν, τότε ο πολιτικός λόγος έχει πρόβλημα. Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε ότι οι υποψήφιοι σε μια προεκλογική αντιπαράθεση πρέπει να προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος με την αξιοπιστία του προγραμματικού τους λόγου. Ενός προγράμματος, το οποίο θα στηρίζεται σε μια λογική επιχειρηματολογία και θα προβλέπει και την παραμικρή οικονομική λεπτομέρεια, ώστε να εξασφαλίζεται η πλήρης εφαρμογή του. Όταν αυτός όμως ο προγραμματικός λόγος είναι ένα συμπίλημα, ένας αχταρμάς εύκολων λόγων και λαϊκίστικων «θα», τότε τα πράγματα για ένα τόπο είναι δύσκολα. Χάνεται η αξιοπιστία της πολιτικής ως ιδέας και ως πρακτικής, αφοί όσα λέγονται προεκλογικά, μένουν μόνο στα χαρτιά, δεν εφαρμόζονται ποτέ. Καταστρέφεται η σχέση εμπιστοσύνης πολίτη και πολιτικού και τίποτε δεν πρόκειται να πάει κατ’ ευχή για αυτόν τον τόπο. Αν είναι τέτοιο επίπεδο πολιτικού λόγου που θέλουμε ως κράτος και κοινωνία, τότε ας επικροτήσουμε τους συβαρίτες πολιτικούς, της μαλθακότητας, του λαϊκισμού, της δημαγωγίας, των εύκολων σχεδιασμάτων και λόγων. Αν όμως θέλουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και αν θέλουμε να αισθανόμαστε ότι ο πολιτικός είναι δίπλα μας με πρακτικές λύσεις για τα προβλήματά μας και όχι με λόγια εύκολα και ανεφάρμοστα, πρέπει να εμπιστευτούμε νέους ανθρώπους με όραμα και σχεδιασμό. Νέους ανθρώπους, οι οποίοι θα μιλούν τουλάχιστον τη γλώσσα της αλήθειας. Μιας αλήθειας που μπορεί ορισμένες φορές να μην μας αρέσει, αλλά θα ξέρουμε τουλάχιστον ότι οι νέοι αυτοί πολιτικοί, σε αντίθεση με τους πολιτικούς του ’60 που υπόσχονται τα πάντα και ύστερα αθετούν τις περισσότερες υποσχέσεις τους, θα είναι ειλικρινείς και σταθερά δίπλα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου