Σκοτώστε τον Κύπριο ραδιοφωνικό παραγωγό!

Ξέρετε πόσο καιρό ήθελα να το πω αυτό; Δεν φαντάζεστε πόση χαρά νιώθω τώρα που το είπα! Θέλουν σκότωμα, κυρία μου. Ηλεκτρική καρέκλα θέλουν, γιατί μας βάζουν τα δικά μας νεύρα στην ηλεκτρική καρέκλα και μας πληγώνουν την ψυχή με την ακατάσχετη «in» βλακεία τους. Όχι όλοι φυσικά. Υπάρχουν και εξαιρέσεις, οι οποίες όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ανοίγεις το ραδιόφωνο σε ώρες οριακές για σένα, για να ηρεμήσεις, να καλμάρεις, να διώξεις από πάνω σου τον κάματο μιας εξαντλητικής μέρας και παθαίνεις ψυχικό τραλαλά, κυρία μου. Για πρόγευμα Χ’’ Γιάννη, για γεύμα Χ’’ Γιάννη, για δείπνο Χ’’ Γιάννη, για επιδόρπιο Χ’’ Γιάννη. Τι είναι αυτό το πράμα τέλος πάντων; Δεν έχω τίποτα με τον νεαρό συμπατριώτη μου Μιχάλη Χ’’ Γιάννη. Θεωρώ ότι είναι ένα ταλαντούχο παιδί και πετυχαίνει μέχρι στιγμής σε ό,τι κάνει, παρόλο που νομίζει ότι είναι ο «Θεός» του ελληνικού πενταγράμμου, εμφανώς καβαλήσας την κάλαμον. Μιχάλη μου, δεν έχω τίποτα μαζί σου. Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί είναι το πρόβλημά μου! Ποιος σας είπε, ρε ‘σεις ότι όταν ανοίγω το ραδιόφωνο θέλω να ακούω Χ’’ Γιάννη και Χ’’ Γιάννη και Χ’’ Γιάννη και για αλλαγή Καρβέλα και Έφη Θώδη; Ξέρουμε όμως το σκεπτικό σας: ο Κότσιρας δεν πουλάει – κούνια που σας κούναγε – ο Παπακωνσταντίνου και η Άλκηστις είναι κατάλληλοι μόνο για τις μεταμεσονύχτιες ώρες ή αραιά και που κατά τη διάρκεια της μέρας για την τιμή των όπλων και ο Σαββόπουλος ή ο Μαχαιρίτσας είναι πια πεπερασμένοι. Κούνια που σας κούναγε, εκλεκτοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί της Κύπρου. Σπάσατε τα νεύρα μας πια. Δεν αντέχουμε άλλο. Ανοίγω το ραδιόφωνο και αντί να ακούσω στίχο με νόημα και μουσική με ρυθμό, ακούω τις «παπάρες» του κάθε ψώνιου, που νομίζει ότι είναι και περιφανής τραγουδιστής.
Ραδιοφωνικοί παραγωγοί της Κύπρου αλλάξτε μυαλά. Θέλω να ανοίγω το ραδιόφωνό μου και να πετάω στα σύννεφα, να χάνομαι στα κύματα της μουσικής, να πλανιέμαι στα κύματα του ονείρου και όχι να γίνομαι φερέφωνο της ακατάσχετης βλακείας, που εξαπολύει το σύστημα και ο «πολιτισμός». Δεν θέλω, βρε αδελφέ, να ακούω συνέχεια Ρουβάδες, Κουβάδες, Χρύσπες, Βίσσες, Μαζωνάκηδες και όλα αυτά τα «τραγουδιστάκια». Θέλω να ακούω την Άλκηστιν Πρωτοψάλτη! Μπορώ; Θέλω να ακούω Γαλάνη! Μπορώ; Θέλω Πάριο! Μπορώ; Θέλω Παπακωνσταντίνου και Θάνο Μικρούτσικο! Τι έγκλημα κάνω; Θέλω να πεθαίνω και να ανασταίνομαι με τη φωνή της Χάριτος Αλεξίου! Μπορώ; Ποιοι είστε εσείς, ραδιοφωνικοί παραγωγοί της Κύπρου, που εμποδίζετε την ψυχή μου να πετάξει ψηλά και να βουλιάξει στο όνειρο; Να με συγχωρεί η χάρη σας, αλλά οι φρικώδεις επιλογές σας το μόνο που κάνουν είναι να δεικνύουν την απεριόριστη βλακεία σας, την οποία βαφτίζετε «μόδα» και «in» κατάσταση. Είστε έρμαιο της εικόνας, έρμαιο της «γκλαμουριάς», του φτηνού στίχου, ο οποίος όμως πουλάει. Καταντήσατε το τραγούδι, τη μουσική και εσείς μαζί με τους άλλους, όσους ευθύνονται για αυτό, μια υπόθεση αριθμητική, υπόθεση marketing. Βάλατε τη μουσική στην κλίνη του Προκρούστη και κόβετε και ράβετε έχοντας ως βάση την «αλάνθαστη» σκέψη: πουλάει ή δεν πουλάει. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι αριθμοί. Είναι ψυχές και εσείς με τη μουσική πλάθετε, αν μη τι άλλο, αυτές τις ψυχές. Γι’ αυτό μην γίνεστε «νούμερα», ασχολούμενοι μόνο με νούμερα. Ραδιοφωνικοί παραγωγοί της Κύπρου αλλάξτε μυαλά, πριν είναι πολύ αργά και για το ελληνικό τραγούδι και για ‘σας… (δείτε τον τίτλο!)
Ας σας δώσει την απάντηση, ραδιοφωνικοί παραγωγοί της Κύπρου, η ίδια η μουσική. Η ακραιφνής μουσική και ο αληθινός στίχος:
Δεν πάει πιο κάτω, πιάσαμε πάτο πού 'σαι ρε Στέλιο, πού 'σαι ρε Στράτο γέμισ' ο τόπος τραγουδιστάκια που 'χουν για προίκα ίδια στιχάκια
Τώρα να δούμε πώς θα σωθούμε βλέπουμε μόνο και δεν ακούμεβγάζουν παιδάκια δίχως ταλένταίδια εικόνα, ίδια πατέντα
Έλα αδελφέ μου βρες το σουξέ μου αφεντικό μου, παραγωγέ μουέχουνε γνώμη άσχετοι γλείφτεςέτσι περνάνε δύσκολες νύχτες
Ψεύτες κηφήνες κάντε κομπίνες βγάλτε τραγούδια για λίγους μήνες δεν τη γουστάρω τη μουσική σας ούτε το στίχο της εποχής σας