Μάριος Ματσάκης: υποψήφιος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας για τις ερχόμενες (και όχι για τις «επερχόμενες» όπως λένε οι φωστήρες των ΜΜΕ). Δεν ξέρω τι έχει να προσφέρει στον κυπριακό λαό η υποψηφιότητα του κ. Ματσάκη, πάντως έρχεται να συμπληρώσει τα όσα παράξενα και ανήκουστα έχουμε παρακολουθήσει κατά τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου. Γενικά ομιλούντες, όταν η πολιτική γίνεται πεδίο ικανοποίησης και «ερεθισμού» της κάθε «ψωνάρας», του «λεβέντη» του παπά τζαι της μάμας και της κάθε «ψωνισμένης» που μια μέρα τη βλέπει «εθνοσωτήρας», αυτά τραβάνε οι πολίτες. Στην Κύπρο και την Ελλάδα οι προεκλογικές περίοδοι είναι ο χρόνος εκτόνωσης των αφανών κομματικών στελεχών. Είναι ο χρόνος ικανοποίησης της κομματικής ματαιοδοξίας. Αντί κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων να λέγονται μεγάλες αλήθειες, να παρουσιάζονται στον λαό προγράμματα και πολιτικές πρακτικές, οι οποίες να προοιωνίζονται λύσεις στα μικρά και μεγάλα προβλήματα του λαού, κατά τη διάρκεια τέτοιων περιόδων το μόνο που γίνεται είναι η παράθεση ψευδεπίγραφων πολιτικών προτάσεων, κενών περιεχομένου πολιτικών λόγων, οι οποίοι στηρίζονται στην «ατακολογία» περισσότερο, παρά στην ευθύτητα και την ειλικρίνεια του πολιτικού επιχειρήματος. Με άλλα λόγια όταν κάποιοι αντιλαμβάνονται την πολιτική όχι ως προσφορά, αλλά ως «πασαρέλα» και «γκλαμουριά» τότε και η πολιτική ως ιδέα και ως πρακτική νοσεί και οι πολίτες, στο τέλος της μέρας, δυστυχούν. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης μεταξύ όλων: πολιτικών προσωπικοτήτων, πολιτών και κομματικών φορέων.
Στο θέμα μας τώρα: είναι αποκλειστικό και αναφαίρετο δικαίωμα του οποιουδήποτε πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος πληροί τα προβλεπόμενα από το σύνταγμα της χώρας μας προσόντα, να υποβάλει υποψηφιότητα για οποιαδήποτε εκλογή, συμπεριλαμβανομένου και του υπάτου αξιώματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επειδή όμως οι όροι σε μια προεκλογική περίοδο είναι πολιτικοί – όχι παραπολιτικοί – και ο κάθε υποψήφιος κρίνεται από τον λαό, ο γράφων θα ήθελε να εκθέσει κάποιους προβληματισμούς γύρω από το θέμα της υποψηφιότητας του κ. Ματσάκη. Κατ’ αρχάς δεν ξέρω γιατί γίνεται τόσος λόγος και τόσες συζητήσεις για την υποβολή υποψηφιότητας από ένα πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί τα ΜΜΕ ασχολούνται τόσο με τον κ. Ματσάκη; Μήπως επειδή το φαινόμενο «Μάριος Ματσάκης» «πουλάει» σε τηλεοπτικό χρόνο και σε αριθμούς τηλεθέασης; Ταπεινή γνώμη του γράφοντος, ενός απλού πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας: ο κ. Ματσάκης είναι «κατασκεύασμα» των ΜΜΕ. Αρέσκεται να «φιγουράρει» στα δελτία ειδήσεων και να γίνεται θέμα και ενίοτε θέαμα στα μάτια των πολιτών. Άνθρωπος της εικόνας και όχι του περιεχομένου. Έχει να επιδείξει ικανότητες στον τακτικισμό και σε κάθε περίπτωση ξέρει να χειρίζεται τα ΜΜΕ και να «μανιπουλάρει» τη δύναμη της εικόνας με σκοπό να εξυπηρετήσει τους δικούς του σκοπούς. Προβαίνει σε επικίνδυνες ενέργειες, οι οποίες εκθέτουν την Κύπρο στον διεθνή παράγοντα και αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια των πολιτών. Και όλα αυτά ο κ. Ματσάκης τα βαφτίζει «άδολο και αυθόρμητο πατριωτισμό». Για παράδειγμα καταδρομικές επιχειρήσεις για να κατεβάσει την τουρκική σημαία! Δηλαδή, εσείς και εγώ που δεν καταφεύγουμε σε τέτοιου είδους ενέργειες δεν είμαστε άδολοι και αυθόρμητοι πατριώτες και είναι ο κ. Ματσάκης; Δηλαδή, εσείς και εγώ συμβιβαστήκαμε με την κατοχή της πατρίδας μας, ενώ ο κ. Ματσάκης είναι ασυμβίβαστος επί των επάλξεων; Δεν νομίζω! Σκεφτείτε μόνο τι θα γινόταν σε αυτόν τον τόπο αν ο κάθε ένας άφηνε την ορμή του και την οργή του να ξεχειλίζει. Ας σκεφτούμε και μια φορά τις συνέπειες και όχι μόνο το προσωπικό μας «ψώνιο».
Ο κ. Ματσάκης κατεβαίνει σε αυτήν την προεκλογική εκστρατεία χωρίς πρόγραμμα και χωρίς να διαθέτει αξιόπιστη πολιτική πρόταση. Είναι εμφανές για τον γράφοντα ότι ο κ. Ματσάκης θα χρησιμοποιήσει την προβολή της οποίας θα τύχει από τα ΜΜΕ σε αυτή την προεκλογική περίοδο, για να εξασφαλίσει το πολιτικό του μέλλον, το οποίο στο παρόν στάδιο, τουλάχιστον, είναι αβέβαιο, αφού φαίνεται ότι οριστικό είναι το διαζύγιό του με το ΔΗΚΟ. Μέσα στο συμπίλημα των ιδεών, τις οποίες ο κ. Ματσάκης «βάφτισε» προεκλογικό πρόγραμμα περιλαμβάνεται η πρότασή του για τη λύση του κυπριακού, η οποία προβλέπει ότι η επιδιωκόμενη λύση θα είναι αυτή του ενιαίου κράτους, την οποία θα διαπραγματευτεί με τους Τ/Κ και αν την απορρίψουν η επιδίωξη θα είναι η εξεύρεση λύσης δυο κρατών. Σκέψη καθαρά παιδική, η αφέλεια της οποίας καθίσταται επικίνδυνη για την εθνική μας υπόθεση. Ο super πατριώτης κ. Ματσάκης προκρίνει στην Κύπρο λύση συνομοσπονδίας, δηλαδή λύση δυο κρατών, νομική αναγνώριση και νομιμοποίηση της τουρκικής εισβολής και οριστική απεμπόληση των δικαιωμάτων μας επί της κατεχόμενης γης μας. Όσο για την λύση ενιαίου κράτους, πρέπει να τονίσουμε, έτσι για την ιστορία, ότι ως ιδέα εγκαταλείφθηκε ήδη από το 1974 μετά την αποτυχία του δευτέρου γύρου των ενδοκυπριακών συνομιλιών και επισημοποιήθηκε με τη συμφωνία κορυφής Μακαρίου – Ντενκτάς το 1977. Μια συμφωνία, την οποία αποδέχτηκαν τότε όλοι. Και εκ των πραγμάτων λύση ενιαίου κράτους είναι ανέφικτη, καθώς η Τουρκία, αλλά και ο διεθνής παράγοντας, συμπεριλαμβανομένης και της Ε.Ε. δεν πρόκειται να δεχτούν κάτι τέτοιο. Οι λεγόμενες πραγματικότητες και οι «ανθρωπιστικοί λόγοι» που έχουν προκύψει μετά το 1974 καθιστούν αδύνατη την επιδίωξη μιας τέτοιας λύσης. Και επειδή όλοι εμείς δεν θέλουμε διαμελισμό της πατρίδας μας, ούτε μονιμοποίηση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής, δηλώνουμε ότι αγωνιζόμαστε για λύση λειτουργική και βιώσιμη, λύση αξιοπρέπειας υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις, λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με το σωστό περιεχόμενο του κάθε όρου. Οδυνηρή μεν, η μοναδική, έστω και κατ’ ελάχιστο, εφικτή λύση. Κύριε Ματσάκη, άλλο είναι το εφικτό και άλλο το ευκταίο. Μελετώντας κανείς την ιστορία του κυπριακού προβλήματος από το 1946 με τη Διασκεπτική και εντεύθεν, θα διαπιστώσει ότι τα πράγματα ήταν τόσο απλά και όμως ο μαξιμαλισμός μας, ο ακατάσχετος συναισθηματισμός μας και η αδυναμία μας να προσαρμοστούμε στις διεθνείς συνθήκες και να κινηθούμε ρεαλιστικά, οδήγησε τη δική μας πλευρά στη δεινή, σημερινή θέση. Ας βάλουμε μυαλό επιτέλους!
Στο θέμα μας τώρα: είναι αποκλειστικό και αναφαίρετο δικαίωμα του οποιουδήποτε πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος πληροί τα προβλεπόμενα από το σύνταγμα της χώρας μας προσόντα, να υποβάλει υποψηφιότητα για οποιαδήποτε εκλογή, συμπεριλαμβανομένου και του υπάτου αξιώματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επειδή όμως οι όροι σε μια προεκλογική περίοδο είναι πολιτικοί – όχι παραπολιτικοί – και ο κάθε υποψήφιος κρίνεται από τον λαό, ο γράφων θα ήθελε να εκθέσει κάποιους προβληματισμούς γύρω από το θέμα της υποψηφιότητας του κ. Ματσάκη. Κατ’ αρχάς δεν ξέρω γιατί γίνεται τόσος λόγος και τόσες συζητήσεις για την υποβολή υποψηφιότητας από ένα πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί τα ΜΜΕ ασχολούνται τόσο με τον κ. Ματσάκη; Μήπως επειδή το φαινόμενο «Μάριος Ματσάκης» «πουλάει» σε τηλεοπτικό χρόνο και σε αριθμούς τηλεθέασης; Ταπεινή γνώμη του γράφοντος, ενός απλού πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας: ο κ. Ματσάκης είναι «κατασκεύασμα» των ΜΜΕ. Αρέσκεται να «φιγουράρει» στα δελτία ειδήσεων και να γίνεται θέμα και ενίοτε θέαμα στα μάτια των πολιτών. Άνθρωπος της εικόνας και όχι του περιεχομένου. Έχει να επιδείξει ικανότητες στον τακτικισμό και σε κάθε περίπτωση ξέρει να χειρίζεται τα ΜΜΕ και να «μανιπουλάρει» τη δύναμη της εικόνας με σκοπό να εξυπηρετήσει τους δικούς του σκοπούς. Προβαίνει σε επικίνδυνες ενέργειες, οι οποίες εκθέτουν την Κύπρο στον διεθνή παράγοντα και αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια των πολιτών. Και όλα αυτά ο κ. Ματσάκης τα βαφτίζει «άδολο και αυθόρμητο πατριωτισμό». Για παράδειγμα καταδρομικές επιχειρήσεις για να κατεβάσει την τουρκική σημαία! Δηλαδή, εσείς και εγώ που δεν καταφεύγουμε σε τέτοιου είδους ενέργειες δεν είμαστε άδολοι και αυθόρμητοι πατριώτες και είναι ο κ. Ματσάκης; Δηλαδή, εσείς και εγώ συμβιβαστήκαμε με την κατοχή της πατρίδας μας, ενώ ο κ. Ματσάκης είναι ασυμβίβαστος επί των επάλξεων; Δεν νομίζω! Σκεφτείτε μόνο τι θα γινόταν σε αυτόν τον τόπο αν ο κάθε ένας άφηνε την ορμή του και την οργή του να ξεχειλίζει. Ας σκεφτούμε και μια φορά τις συνέπειες και όχι μόνο το προσωπικό μας «ψώνιο».
Ο κ. Ματσάκης κατεβαίνει σε αυτήν την προεκλογική εκστρατεία χωρίς πρόγραμμα και χωρίς να διαθέτει αξιόπιστη πολιτική πρόταση. Είναι εμφανές για τον γράφοντα ότι ο κ. Ματσάκης θα χρησιμοποιήσει την προβολή της οποίας θα τύχει από τα ΜΜΕ σε αυτή την προεκλογική περίοδο, για να εξασφαλίσει το πολιτικό του μέλλον, το οποίο στο παρόν στάδιο, τουλάχιστον, είναι αβέβαιο, αφού φαίνεται ότι οριστικό είναι το διαζύγιό του με το ΔΗΚΟ. Μέσα στο συμπίλημα των ιδεών, τις οποίες ο κ. Ματσάκης «βάφτισε» προεκλογικό πρόγραμμα περιλαμβάνεται η πρότασή του για τη λύση του κυπριακού, η οποία προβλέπει ότι η επιδιωκόμενη λύση θα είναι αυτή του ενιαίου κράτους, την οποία θα διαπραγματευτεί με τους Τ/Κ και αν την απορρίψουν η επιδίωξη θα είναι η εξεύρεση λύσης δυο κρατών. Σκέψη καθαρά παιδική, η αφέλεια της οποίας καθίσταται επικίνδυνη για την εθνική μας υπόθεση. Ο super πατριώτης κ. Ματσάκης προκρίνει στην Κύπρο λύση συνομοσπονδίας, δηλαδή λύση δυο κρατών, νομική αναγνώριση και νομιμοποίηση της τουρκικής εισβολής και οριστική απεμπόληση των δικαιωμάτων μας επί της κατεχόμενης γης μας. Όσο για την λύση ενιαίου κράτους, πρέπει να τονίσουμε, έτσι για την ιστορία, ότι ως ιδέα εγκαταλείφθηκε ήδη από το 1974 μετά την αποτυχία του δευτέρου γύρου των ενδοκυπριακών συνομιλιών και επισημοποιήθηκε με τη συμφωνία κορυφής Μακαρίου – Ντενκτάς το 1977. Μια συμφωνία, την οποία αποδέχτηκαν τότε όλοι. Και εκ των πραγμάτων λύση ενιαίου κράτους είναι ανέφικτη, καθώς η Τουρκία, αλλά και ο διεθνής παράγοντας, συμπεριλαμβανομένης και της Ε.Ε. δεν πρόκειται να δεχτούν κάτι τέτοιο. Οι λεγόμενες πραγματικότητες και οι «ανθρωπιστικοί λόγοι» που έχουν προκύψει μετά το 1974 καθιστούν αδύνατη την επιδίωξη μιας τέτοιας λύσης. Και επειδή όλοι εμείς δεν θέλουμε διαμελισμό της πατρίδας μας, ούτε μονιμοποίηση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής, δηλώνουμε ότι αγωνιζόμαστε για λύση λειτουργική και βιώσιμη, λύση αξιοπρέπειας υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις, λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με το σωστό περιεχόμενο του κάθε όρου. Οδυνηρή μεν, η μοναδική, έστω και κατ’ ελάχιστο, εφικτή λύση. Κύριε Ματσάκη, άλλο είναι το εφικτό και άλλο το ευκταίο. Μελετώντας κανείς την ιστορία του κυπριακού προβλήματος από το 1946 με τη Διασκεπτική και εντεύθεν, θα διαπιστώσει ότι τα πράγματα ήταν τόσο απλά και όμως ο μαξιμαλισμός μας, ο ακατάσχετος συναισθηματισμός μας και η αδυναμία μας να προσαρμοστούμε στις διεθνείς συνθήκες και να κινηθούμε ρεαλιστικά, οδήγησε τη δική μας πλευρά στη δεινή, σημερινή θέση. Ας βάλουμε μυαλό επιτέλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου