Μια ζωή γεμάτη εικόνες, συνθήματα, φενάκες. Μια ζωή γεμάτη εξωραϊσμούς, γεμάτη ψεύτικους παραδείσους. Είναι ευχής έργον να βρεις έναν αληθινό ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ στις μέρες μας και ένα ΑΓΙΟ λιγάκι λογικό, λιγάκι τρελό, χωρίς ιερατεία και ευαγγέλια, ένα ΑΓΙΟ ανθρώπινο και άμεσο. Η ζωή μας είναι μια αέναη αυταπάτη. Τόσο μεγάλη που με κάνει να διερωτηθώ αν τελικά υπάρχει ζωή ΠΡΙΝ τον θάνατο. Αν κάποιος γενναίος και σοφός μπορεί να μου δώσει μια κάποια απάντησιν θα τον παρακαλέσω ειλικρινά να μου τη δώσει. Μια ζωή, η οποία εξαντλείται στα πικάντικα lifestyle στέκια των «γκλαμουράτων» μας εξόδων, στα κορμάκια που λικνίζονται εις τα πίστας και εις τας μπουάτ. Μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των Μέσων Μαζικής Μαλάκυνσης Εγκεφάλων (Μ.Μ.Μ.Ε), της μόδας, των «πρέπει» και των απαράβατων κανόνων, τους οποίους ορθώνει γύρω μας η πολιτική, η κακώς νοούμενη θρησκευτικότητα που κατάντησε όμως πουριτανισμός και ηθικό άλλοθι, η «αισθητική» των μεγάλων σαλονιών. Η ζωή μας όλη βουλιαγμένη στην εξαθλίωση, τον κυπριακό – και όχι μόνο – αρχοντοχωριατισμό, τις αποστειρωμένες πασαρέλες της πρωτευούσης της νήσου Κύπρου ή ακόμα και της καφετέρειας του Πανεπιστημίου Κύπρου. Και εμείς; Εμείς ποιοι είμαστε; Τι είμαστε, φίλοι και φίλες; Εσωστρεφείς, γραφικοί, μοναχικοί, μονόπλευροι, «αφυδατωμένοι»! Άνθρωποι ΧΑΡΤΙΝΟΙ (δανείζομαι τον όρο από τη στήλη ΑΠΟΨΕΙΣ, η οποία φιλοξενείται στο περιοδικό του δημοσιογραφικού ομίλου του Πανεπιστημίου Κύπρου και ανήκει στον Ονήσιλο Παυλίδη. Μια στήλη – άλλον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω – που αξίζει να τη διαβάσει κανείς.)
Η ζωή μας όλη είναι η αποθέωση του «must»: ντύσιμο στο πλαίσιο της μόδας, η οποία ναρκώνει την κριτική σκέψη και φαλκιδεύει την ιδέα του ατομικώς «ωραίου», διασκέδαση σκέτη ψυχοκτονία. Όλοι μας βουλιαγμένοι στη «δικτατορία του φυσιολογικού». Η ετερότητα χλευάζεται και διώκεται. Το να είσαι πηγαίος, ρομαντικός, το να είσαι ο εαυτός σου ονομάζεται με σύγχρονους όρους «αφέλεια». Πρέπει να είσαι κάτι που δεν είσαι στην πραγματικότητα μόνο και μόνο επειδή θέλουν οι άλλοι να είσαι αυτό που τους αρέσει, αυτούς που ερεθίζει τη διεστραμμένη νόησή τους. Το να αγαπάς με κάθε κύτταρο της διάνοιάς σου, βαθιά και ειλικρινά, «βαφτίζεται» βλακεία, βλακεία και βλακεία. Η ισοπέδωση και ο ακρωτηριασμός κάθε αντικομφορμιστικής διάνοιας είναι απαραίτητη στις μέρες μας, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να διασωθεί μια κοινωνία πουριτανική, πατριαρχική, άκαμπτη, πλήρης ηθικών περιχαρακώσεων και αγκυλώσεων, η οποία επιβάλλει τις δικές της νόρμες, που όζουν σαχλαμάρας, υποκρισίας και καθεστωτισμού. Οι άλλοι πολιτισμοί διώκονται ως καταστροφικοί της εθνικής «vis vitalis». Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο απορριπτισμός της διαφορετικότητας κυριαρχούν. Πλάσαμε μια εικόνα και όλοι και όλα πρέπει να γυρίζουν γύρω από αυτήν: κομψά γυναικεία σώματα, ξέσκεπα στήθη και φουστίτσες υπέρ το δέον αποκαλυπτικές σημείων αποκρύφων, καλογυμνασμένα ανδρικά σώματα με κοιλιακούς που κόβουν την ανάσα κάθε θηλυκού. Σε αυτή την ψευτιά και την απάτη κλείσαμε τη μικρή ζωή μας. Η εικόνα, η μεγαλύτερη ηρωίνη κυριαρχεί.
Γιατί, βρε παιδιά, η Λέτη στο τέλος έπρεπε να γίνει όμορφη, για να παντρευτεί τον καλό της; Γιατί έπρεπε να την κοροϊδέψουν τόσο πολύ για την εξωτερική της μορφή; Και η ψυχή που πάει, ρε παιδιά; Γιατί η Βαλεντίνα – ξέρετε εσείς Βαλεντίνα, έρωτας extra large – έπρεπε πρώτα να αποκτήσει κομψό και «λαχταριστό» για το ανδρικό μάτι σώμα, για να παντρευτεί; Δεν μπορούσε να παντρευτεί ούσα χοντρή; Γιατί, δηλαδή, θα πρέπει να συντρίψω εαυτόν μπροστά στο βωμό της υποταγής στη μάζα; Γιατί υπάρχει στην Κύπρο του 2008 ακόμα προκατάληψη κατά της ομοφυλοφιλίας; Γιατί δεν μπορούμε όχι να ανεχτούμε, αλλά να σεβαστούμε τις διαφορετικές κοινωνικές, σεξουαλικές ή φυλετικές προσεγγίσεις; Γιατί δεν μπορούμε να μιλήσουμε, να κάνουμε μια ήρεμη κουβέντα με αυτούς τους ανθρώπους; Γιατί ακόμα και αυτά τα Χριστούγεννα να είναι η γιορτή των ρεβεγιόν; Γιατί όταν λέμε «αγάπη» να εννοούμε τα ψεύτικα φιλιά, το κρεβάτι της μιας νύχτας και τους κρυφούς τραπεζικούς λογαριασμούς; Μεγάλο ερώτημα. Όποιος έχει απάντηση ας μου τη δώσει, παρακαλώ πολύ.
Να μου επιτρέψετε να κλείσω με μια πικρή αλήθεια, την οποία αιχμαλώτισε στην γραφίδα του ο αγχίνους Ονήσιλος Παυλίδης: «Από τη στιγμή που η ουσία είναι το θέαμα, θα περιοριστείτε σε ένα φλερτ με τα “θεαματικά” σας σώματα (με το βλέμμα μόνο αφού επιλέγετε να είστε μόνο… μάτι) και σε μια συνουσία που δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά αυνανισμός, με την εικόνα και πάλι, όχι με το πραγματικό σώμα». Αυτές τις αλήθειες το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να τις προσυπογράψει, να σκύψει το κεφάλι και να προβληματιστεί. Εκτός και αν είναι τόσο εθισμένος στην ηρωίνη της εικόνας, που δεν αντιλαμβάνεται πια την ασθένειά του…
Η ζωή μας όλη είναι η αποθέωση του «must»: ντύσιμο στο πλαίσιο της μόδας, η οποία ναρκώνει την κριτική σκέψη και φαλκιδεύει την ιδέα του ατομικώς «ωραίου», διασκέδαση σκέτη ψυχοκτονία. Όλοι μας βουλιαγμένοι στη «δικτατορία του φυσιολογικού». Η ετερότητα χλευάζεται και διώκεται. Το να είσαι πηγαίος, ρομαντικός, το να είσαι ο εαυτός σου ονομάζεται με σύγχρονους όρους «αφέλεια». Πρέπει να είσαι κάτι που δεν είσαι στην πραγματικότητα μόνο και μόνο επειδή θέλουν οι άλλοι να είσαι αυτό που τους αρέσει, αυτούς που ερεθίζει τη διεστραμμένη νόησή τους. Το να αγαπάς με κάθε κύτταρο της διάνοιάς σου, βαθιά και ειλικρινά, «βαφτίζεται» βλακεία, βλακεία και βλακεία. Η ισοπέδωση και ο ακρωτηριασμός κάθε αντικομφορμιστικής διάνοιας είναι απαραίτητη στις μέρες μας, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να διασωθεί μια κοινωνία πουριτανική, πατριαρχική, άκαμπτη, πλήρης ηθικών περιχαρακώσεων και αγκυλώσεων, η οποία επιβάλλει τις δικές της νόρμες, που όζουν σαχλαμάρας, υποκρισίας και καθεστωτισμού. Οι άλλοι πολιτισμοί διώκονται ως καταστροφικοί της εθνικής «vis vitalis». Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο απορριπτισμός της διαφορετικότητας κυριαρχούν. Πλάσαμε μια εικόνα και όλοι και όλα πρέπει να γυρίζουν γύρω από αυτήν: κομψά γυναικεία σώματα, ξέσκεπα στήθη και φουστίτσες υπέρ το δέον αποκαλυπτικές σημείων αποκρύφων, καλογυμνασμένα ανδρικά σώματα με κοιλιακούς που κόβουν την ανάσα κάθε θηλυκού. Σε αυτή την ψευτιά και την απάτη κλείσαμε τη μικρή ζωή μας. Η εικόνα, η μεγαλύτερη ηρωίνη κυριαρχεί.
Γιατί, βρε παιδιά, η Λέτη στο τέλος έπρεπε να γίνει όμορφη, για να παντρευτεί τον καλό της; Γιατί έπρεπε να την κοροϊδέψουν τόσο πολύ για την εξωτερική της μορφή; Και η ψυχή που πάει, ρε παιδιά; Γιατί η Βαλεντίνα – ξέρετε εσείς Βαλεντίνα, έρωτας extra large – έπρεπε πρώτα να αποκτήσει κομψό και «λαχταριστό» για το ανδρικό μάτι σώμα, για να παντρευτεί; Δεν μπορούσε να παντρευτεί ούσα χοντρή; Γιατί, δηλαδή, θα πρέπει να συντρίψω εαυτόν μπροστά στο βωμό της υποταγής στη μάζα; Γιατί υπάρχει στην Κύπρο του 2008 ακόμα προκατάληψη κατά της ομοφυλοφιλίας; Γιατί δεν μπορούμε όχι να ανεχτούμε, αλλά να σεβαστούμε τις διαφορετικές κοινωνικές, σεξουαλικές ή φυλετικές προσεγγίσεις; Γιατί δεν μπορούμε να μιλήσουμε, να κάνουμε μια ήρεμη κουβέντα με αυτούς τους ανθρώπους; Γιατί ακόμα και αυτά τα Χριστούγεννα να είναι η γιορτή των ρεβεγιόν; Γιατί όταν λέμε «αγάπη» να εννοούμε τα ψεύτικα φιλιά, το κρεβάτι της μιας νύχτας και τους κρυφούς τραπεζικούς λογαριασμούς; Μεγάλο ερώτημα. Όποιος έχει απάντηση ας μου τη δώσει, παρακαλώ πολύ.
Να μου επιτρέψετε να κλείσω με μια πικρή αλήθεια, την οποία αιχμαλώτισε στην γραφίδα του ο αγχίνους Ονήσιλος Παυλίδης: «Από τη στιγμή που η ουσία είναι το θέαμα, θα περιοριστείτε σε ένα φλερτ με τα “θεαματικά” σας σώματα (με το βλέμμα μόνο αφού επιλέγετε να είστε μόνο… μάτι) και σε μια συνουσία που δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά αυνανισμός, με την εικόνα και πάλι, όχι με το πραγματικό σώμα». Αυτές τις αλήθειες το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να τις προσυπογράψει, να σκύψει το κεφάλι και να προβληματιστεί. Εκτός και αν είναι τόσο εθισμένος στην ηρωίνη της εικόνας, που δεν αντιλαμβάνεται πια την ασθένειά του…
1 σχόλιο:
αγιε σε βρηκα εντελως τυχαια. ευχαριστω για τα καλα σου λογια. εισαι απο το πανεπιστημιο;
Δημοσίευση σχολίου