Εσύ;

Φίλες και φίλοι, τα εθνικιστικά φρούτα της εποχής, οι Χρυσές Αυγές, οι πανεπιστημιακές Ανεξάρτητες (εδώ γελάμε!) Φοιτητικές (και εδώ γελάμε!) Επάλξεις (εδώ σκάμε στα γέλια!) προπαγανδίζουν ολοένα και περισσότερο τη φαεινή ιδέα ότι η πιο συμφέρουσα λύση του κυπριακού είναι η λύση των δυο κρατών. Γιατί; Γιατί κατά τους κυρίους αυτούς εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός, είμαστε ανώτεροι από τους άλλους εθνικά και γενετικά, είμαστε το κέντρο του κόσμου και ό,τι εμείς εισηγηθούμε θα πρέπει όλοι να πέφτουν στα πόδια μας και να το υλοποιούν. Και όλα αυτά γιατί; Για να πετύχουμε την Ένωση, θα σου πει ο Χρυσαυγίτης νεός. Ναι, ναι καλά ακούσατε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα! Μα τι παπάρες είναι αυτές; Εν έτει 2008 πιστεύουμε ακόμα σε χίμαιρες, ουτοπίες και παραμύθια για αγρίους; Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Θα μιλήσω με ειλικρίνεια: ΝΑΙ, είμαι Έλληνας! Νιώθω ότι ανήκω στο ελληνικό έθνος, τιμώ την ελληνική σημαία και σφίγγω τη γροθιά όταν παιανίζει ο εθνικός μας ύμνος. Αλλά άλλο πράγμα είναι να αισθάνεσαι Έλληνας – τιμή και καμάρι – και άλλο πράμα είναι να καλλιεργείς ουτοπικά οράματα ακόμα στον λαό, ξεχνώντας ότι αν από κάτι υποφέρει τούτος ο φτωχός ο τόπος είναι από τις υπερπατριωτικές υστερίες κάποιων, οι οποίες οδήγησαν τους Ελληνοκυπρίους σε σωρεία λαθών κατά τη διάρκεια της κρίσιμης περιόδου από του 1960 – 1974. Γιατί είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι και εμείς έχουμε μερίδιο ευθύνης για την τουρκική κατοχή, την οποία τώρα βιώνει ο τόπος μας. Είναι προφανές σε μένα ότι η λύση του κυπριακού θα είναι εκ των πραγμάτων οδυνηρή. Φταίξαμε και θα πληρώσουμε για τα λάθη μας. Η Ιστορία είναι αμείλικτη.

Πρέπει να κάνουμε την επιλογή μας: ή μια λύση δυο χωριστών κρατών, η οποία μπορεί να προκύψει από τη μονιμοποίηση του υφιστάμενου status quo, ή το αλυτρωτικό όραμα «Πάλι με χρόνια και καιρούς…» ή μια οδυνηρή λύση, η οποία θα επανενώνει τον τόπο μας.

Εγώ επιλέγω το δεύτερο.

Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ;