Αντίο Αλέξη…

Το περιστατικό γνωστό. Ξέρετε την αιτία γι’ αυτό το «αντίο». Το λέμε τόσο απλά, λες και όλοι μας το κατανοήσαμε, το βάλαμε στο μυαλό μας και το θεωρούμε απλό γεγονός. Τόσο απλά ένας άνθρωπος βγάζει ένα όπλο και πυροβολεί έναν άλλον άνθρωπο. Τόσο απλό γεγονός είναι πια για μας; Να το κάνω λίγο πιο βάρβαρο; Ο θύτης είναι άνθρωπος της «έννομης τάξης», αστυνομικός, ο οποίος υποτίθεται έταξε εαυτόν στην προάσπιση της ασφάλειας, της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής του κάθε Έλληνα πολίτη. Και το θύμα είναι ένα 15χρονο παιδί. Ένα αγόρι με όνειρα για το αύριο, που ένας μαλάκας του τα συνέτριψε αδίκως. Τώρα συγκλονιστήκατε ή όχι; Ο Αλέξης δεν είναι ένα παιδί συνηθισμένο. Κατά τον ειδικό αυτόν αστυνομικό, τον δολοφόνο του, «παρουσίαζε σημάδια αποκλίνουσας συμπεριφοράς». Και αυτά τα λέει ο ηθικότερος, ο Κροκονέας. Τα χέρια του στάζουν αίμα και έχει το θράσος να σπιλώνει τη μνήμη του παιδιού με αυτό τον τρόπο. Αυτός και ο άλλος ο εκλεκτός, ο συνήγορός του ο Αλέξης Κούγιας. Μπορείτε να μου πείτε, σας παρακαλώ, γιατί στην Ελλάδα όλοι οι δολοφόνοι, οι εγκληματίες και τα λαμόγια βγαίνουν και ζητάνε και τα ρέστα;

Εν πάσει περιπτώσει, ξεκίνησα να λέω ότι ο Αλέξης και όσο ζούσε – από ό,τι μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ – και τώρα με τον θάνατό του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα «ιδιαίτερο» παιδί. Ξέρετε τι σπουδαίο πράγμα είναι να είσαι «ιδιαίτερος». Είμαι σίγουρος ότι τύποι σαν τον Κροκονέα θεωρούν αυτή την ιδιαιτερότητα αναρχική συμπεριφορά. Είναι όμως πολύ σπουδαίο πράγμα, ενώ ζεις σε ένα συλλογικό, ηθικό και αξιακό, «βα(λ)τοπέδιο» να μπορείς να σηκώνεις ανάστημα, να διαθέτεις τη δική σου ταυτότητα, τα δικά σου πιστεύω και να είσαι πρόθυμος να παλέψεις γι’ αυτά. Έτσι ξεχωρίζεις από την πλέμπα. Έτσι και ο Αλέξης. Γόνος πλουσίας οικογενείας δεν σύχναζε στα μέρη που μαζεύεται η κοινωνική ελίτ, αλλά στα Εξάρχεια. Και ξέρετε τα Εξάρχεια δεν είναι απλώς μια συνοικία της Αθήνας. Είναι ένα σύμβολο. Είχε όραμα, ιδέες, λόγο ανατρεπτικό και φωνή. Μιλούσε. Αυτό μαθαίνουμε. Η κοινωνία, η κοινωνία του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας, η κοινωνία του Καραμανλή και του Παπανδρέου, η κοινωνία των πλούσιων γόνων, η κοινωνία του Εφραίμ και των κάθε λογής λαμογιών, δεν συγχώρεσε στον Αλέξη την τόλμη να έχει αυτόνομο λόγο και φωνή. Τη συνέχεια την ξέρετε. Που κατέληξε η σφαίρα το ξέρετε. Το μόνο που δεν ήξερε η κοινωνία της συντήρησης είναι ότι ο Αλέξης με τον θάνατό του έγινε σύμβολο. Σύμβολο για κάθε νέο που θέλει να έχει λόγο και φωνή. Που θέλει να συνεχίσει ακόμα να μπορεί να ονειρεύεται. Που θέλει να μπορεί ελεύθερα να σχεδιάζει το μέλλον του. Που κρίνει και κατακρίνει ό,τι το σύστημα προσπαθεί να μας πουλήσει ως δεδομένο και αυταπόδεικτο.

Οι χιλιάδες νέοι που βγήκαν στους δρόμους, διατρανώνοντας την αποφασιστικότητά τους για ένα καλύτερο αύριο, πρέπει να σε κάνουν περήφανο, Αλέξη. Από τώρα και στο εξής τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Καλό ταξίδι…