Με λόγια αληθινά…

Δεν βρίσκω λόγια. Μπέρδεψα τις λέξεις, ξέχασα τα «ωραία» Ελληνικά μου. Ίσως κτυπήθηκα και εγώ από το σύνδρομο «Γιωργάκης Παπανδρέου»: τόσο καιρό στην Αμερική, ιδού τα αποτελέσματα. Όμως η συνείδησή μου, η αμαρτωλή συνείδησή μου με πιέζει εδώ και μέρες να δημοσιεύσω, μέσα από το ελεύθερο αυτό βήμα του ουσιαστικού διαλόγου, τη δική μου άποψη για ό,τι είδαμε να μας πληγώνει, να πονά, αλλά και να μας κάνει υπερήφανους. Μια σφαίρα έριξε νεκρό ένα 15χρονο αγόρι. Ο θύτης άνθρωπος της «εννόμου τάξεως»! Δεν τα πάω και τόσο άσχημα για τα πτωχά μου, πλέον, Ελληνικά! Πήρε, όπως φαίνεται, ο «κύριος» αυτός ένα περίστροφο, από αυτά που μόλις έρχονται στην Ελλάδα αρχίζουν να εκπυρσοκροτούν μόνα τους (!) και έγινε ένα «μικρό ατύχημα». Πώς το είπε ο Κούγιας; Μια «παρεξήγηση»! «Αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα στην Αμερική, που βρίσκεσαι», θα μου πει και ο εκπρόσωπος τύπου της ΕΛ. ΑΣ. Μα τον Χριστό, σας λέω, δεν μπορώ να ακούω άλλο πια αυτά τα λόγια. Βαρέθηκα, σιχάθηκα να μου πετούν στα μούτρα τη δική τους λογική και εγώ να πρέπει να βγάλω τον σκασμό και να παραδεχτώ πως έχουν δίκιο. Το κάναμε στο σχολείο. Το κάναμε και στο πανεπιστήμιο! Αλλά δεν πάει άλλο. Βαρέθηκα! Πως να το πω, μου προκαλεί αηδία. Ευτυχώς δεν είμαι μόνος: είδα χιλιάδες νέους την επομένη της δολοφονίας του Αλέξη να βγαίνουν στους δρόμους. Μια νέα, μαζική εξέγερση ξεκινά. Επιτέλους, ρε γαμώτο. Επιτέλους! Έπρεπε να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή, για να σηκωθούμε και να φωνάξουμε, γαμώτο. Αλλά, ας είναι και τώρα: αν εμείς το θελήσουμε μπορούμε να αλλάξουμε τον τόπο μας μέσα σε 48 ώρες. Όπως σας το λέω: σε 48 ώρες! Αρκεί να το πιστέψουμε.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι: σε καμιά περίπτωση ο ΑΓΙΟΣ δεν επικροτεί τη δράση των «κουκουλοφόρων». Σε καμιά περίπτωση. Ο Αλέξης έπεσε νεκρός από ένα παράλογο κύμα κρατικής βίας και τρομοκρατίας. Θα ήταν παράλογο, επακόλουθο στερούμενο κάθε λογικής, να ξεκινήσουμε εμείς ένα άλλο κύμα βίας στη μνήμη του Αλέξη. Ο ίδιος δεν θα ‘θελε κάτι τέτοιο. Άλλο «κουκουλοφόρος» και άλλο διαδηλωτής. Ο πρώτος έχει «βίτσιο» να προκαλεί καταστροφές. Ηδονίζεται μπροστά στη θέα των καταστροφών. Ο δεύτερος, ο διαδηλωτής - οι χιλιάδες εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές που διαδήλωσαν και διαδηλώνουν ακόμα και θα συνεχίσουν να το πράττουν, δικαιώνοντας το ήθος του Αλέξη - έχει λόγο και φωνή, έχει όραμα, ιδανικά και αιτήματα. Ο «κουκουλοφόρος» αντιθέτως είναι «κότα»! Ναι, ναι, «κότα»: κρύβει το πρόσωπό του, ιδού η μεγαλύτερη απόδειξη της ανανδρίας του. Οι αγωνιστές δεν κρύβουν τα πρόσωπά τους. Αντιπαρατίθενται στα ίσα με την κρατική ωμότητα, βρίζουν στα ίσα την κρατική αναλγησία, τη λογική που θέλει τους ανθρώπους, αριθμούς και δεν διστάζει να εφαρμόζει αντιλαϊκές πολιτικές πρακτικές. Οι αγωνιστές δεν κρύβουν πρόσωπα, δεν κυκλοφορούν με προσωπεία. Έχουν τα «κότσια», έχουν το θάρρος να μην κάνουν «γαργάρα» τις αρχές και τα «πιστεύω» τους. Αλλά έχουν το θάρρος να μην κρύβονται κιόλας, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεών τους στο ακέραιο. Δεν μπορώ λοιπόν να μην καταδικάσω τις πράξεις ωμής βίας που οι δέκτες των ελληνικών και όχι μόνο τηλεοράσεων απαθανάτισαν τις προηγούμενες μέρες. Είδαμε όλοι μας ξεκάθαρα δυο εικόνες: τους ψευτο-επαναστάτες της βαρβαρότητας και της απαιδευσίας και τους νέους, που έστω και αργά σηκώθηκαν από το play station και βγήκαν στους δρόμους.

Μπροστά στη λαϊκή εξέγερση με μπροστάρηδες τους νέους, οι αυτοαποκαλούμενοι «πνευματικοί άνθρωποι» ήταν τραγικά απόντες. Πήραν προσκλητήριο και επέλεξαν τη σιωπή της παραίτησης και της συνενοχής. Κρύφτηκαν πίσω από την αίγλη των περασμένων τους αγώνων και της επαναστατικής τους φήμης. Είδα «κροκοδείλια δάκρυα» για την άνανδρη δολοφονία του 15χρονου νέου. Άκουσα λόγια και λόγια και λόγια. Μεγάλα λόγια, κενά περιεχομένου. Δεν είδα ούτε έναν από τους ανθρώπους του πνευματικού στερεώματος, τους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, δεν είδα ούτε έναν τους να βγει μπροστά και να κατέβει στους δρόμους, να περπατήσει δίπλα στην αγωνιζόμενη νεολαία. Που βρίσκονται; Που κρύφτηκαν πάλι; Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια: λόγια και πάλι λόγια και την κρίσιμη ώρα «μούγκα»! Που πήγε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, οι συγγραφείς, οι καλλιτέχνες; Γιατί εσείς ειδικά, κ. Λάκη Λαζόπουλε, πίσω από το γυαλί της τηλεόρασης; Από πότε αποδεχτήκατε εσείς ειδικά το «άσυλο» της τηλεόρασης; Δεν θα ήταν καλύτερα να ήσασταν στον δρόμο, μαζί με τα «παιδιά του αύριο»; Όχι τους «κουκουλοφόρους». Προσέξτε, κ. Λαζόπουλε, τα «παιδιά του αύριο». Γιατί όταν τα «Τσαντίρια» εκσυγχρονίζονται και αποκτούν τις ανέσεις της ραστώνης, κάτι αρχίζει να αλλάζει. Σκιές πέφτουν πάνω στην σάτιρα. Το αφήνω ως εδώ. Για τώρα…