Τα παιδιά με τα μεγάλα @@ (Μέρος B’)

Φαντάζομαι θα έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος της ανάρτησης αυτής. Να σας θυμίσω το περιεχόμενό του με δυο λόγια: η 14χρονη Μαργαρίτα ξυλοκοπήθηκε από νεαρούς μαθητές και η αιτία ήταν το χρώμα του δέρματός της! Στην Κύπρο του 21ου αιώνα διώκονται και εν προκειμένω ξυλοκοπούνται ακόμα οι άνθρωποι εξαιτίας του χρώματός τους. Όταν το ακούει κανείς, τα χάνει. Χάνει τα λόγια του, τι να πει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις. Μια αθλητική συνάντηση σχολικών ομάδων πετόσφαιρας εξελίχθηκε σε μια κακόγουστη και εγκληματική – να μου επιτρέψετε να πω – ρατσιστική επίθεση εναντίον μιας νεαρής κοπέλας. Όταν συνέλθει κανείς από το πρώτο ξάφνιασμα, βούλεται να μιλήσει, του ‘ρχεται να τα «χώσει», ρε γαμώτο. Ποιοι την κτύπησαν; Οι «Ελληναράδες», τα παιδιά της «μάμας τζαι του παπά», που κάνουν τις βόλτες τους με τα λεφτά του «γέρου» και παίζουν τους γκόμενους στα clubs της Λεμεσού και της Αγίας Νάπας. Τα παιδιά με τα μεγάλα @@. Αυτά τα παιδιά που δεν είναι, φυσικά, gay. Είναι άνδρες με τα όλα τους (!) και τα βάζουν με μια μικρή και ανυπεράσπιστη κοπέλα. Και που μόλις πατήσουν τα 18 και πρέπει να στρατευτούν βάζουν τη «μάμα» να τους φέρνει τη «σουβλακία» τους στο στρατόπεδο. Ή που έτι χειρότερα επικαλούνται ψυχολογικά προβλήματα, για να μην υπηρετήσουν τη θητεία τους. Και το παίζουν και έξυπνοι, λες και όλοι εμείς που υπηρετήσαμε τη θητεία μας είμαστε οι παρίες της παρέας. Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι «Ελληναράδες», «φώναζαν, χτυπούσαν τα παράθυρα, έκαναν χειρονομίες […] ξεκίνησαν να μας ρίχνουν πέτρες και συνέχισαν να φωνάζουν ότι δεν θέλουν μαύρους στην Κύπρο». Και ποιος σας είπε, ρε σεις, ότι η Κύπρος σας ανήκει; Αν ρωτάτε τον ΑΓΙΟ, αισθάνεται τιμή και περηφάνια που στην Κύπρο κατοικεί η μικρή Μαργαρίτα και η κάθε Μαργαρίτα. Αντιθέτως, ούτε φτύσιμο δεν αξίζει στους «ψευδο-άντρακλες», αυτά τα ανώριμα παιδάκια του πλούσιου πορτοφολιού… «παπά» ήθελα να πω… Αν είναι αυτοί άνδρες με μεγάλα @@, τότε εγώ πάω πάσο…

Και αυτό είναι ένα γενικό φαινόμενο, ένα καρκίνωμα στους κόλπους της κυπριακής κοινωνίας. Δεν είναι απλώς «παραβατικότητα» κάποιων μεμονωμένων κοινωνικών ομάδων, όπως οι εκπρόσωποι της ΟΕΛΜΕΚ και των μαθητικών οργανώσεων άφησαν να εννοηθεί. Είναι μια συλλογική, κοινωνική παθογένεια. Και όσο το κράτος, η κυπριακή πολιτεία παρέχει κάλυψη σε τέτοιου είδους φαινόμενα, με δηλώσεις του τύπου «τα αίτια του γεγονότος θα διερευνηθούν» (από τη Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Παιδείας κ. Ολυμπία Στυλιανού), τόσο το πρόβλημα θα γιγαντώνεται. Τόσο καιρό «κωλοβαράτε», άχρηστοι καρεκλοκένταυροι του Υπουργείου Παιδείας και δεν έχετε ακόμα συνειδητοποιήσει τα αίτια όχι του γεγονότος (και εδώ αστοχήσατε), αλλά του κοινωνικού φαινομένου; Κρύβεστε πίσω από το δάκτυλό σας. Αυτή είναι η αλήθεια. Ξέρετε ότι η κυπριακή κοινωνία είναι φοβική. Ζει με φοβίες. Φόβος για την ετερότητα, θρησκευτική, χρωματική, φυλετική, σεξουαλική, πολιτική. Ζούμε σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατική πολιτεία, όπου η αντίθετη άποψη συντρίβεται και ευτελίζεται. Η μάζα, το συλλογικό «βαλτοπέδιο» δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα, δεν συγχωρεί αντικομφορμιστικές προσωπικότητες. Μας θέλει νούμερα, απρόσωπες οντότητες. Και αυτό είναι το τραγικό συνεπακόλουθο της έλλειψης παιδείας. Όχι εκπαίδευσης. Προς Θεού! Εκατοντάδες συμπολίτες μας παίρνουν πτυχία και διδακτορικά από φημισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Μας λείπει η ουσιαστική παιδεία. Ο εξευγενισμός της ψυχής, ο σεβασμός της ετερότητας. Αυτή την παιδεία, αυτή τη μόρφωση λίγοι την κατακτούν. Πολύ λίγοι. Οι υπόλοιποι μένουν με το διδακτορικό στο χέρι. «Καθηγητάδες» πανεπιστημίου, ανίκανοι να προσφέρουν κάτι θετικό στον τόπο, στη νέα γενιά. Μέχρι πότε θα κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας; Μέχρι πότε ο «ηλίθιος», η «μετριότητα», που έκανε ένα διδακτορικό και αυτό ποιος ξέρει με πόσες «πίπ**», ο ρουσφετολόγος θα προοδεύει σε αυτόν τον τόπο; Η κακώς νοούμενη παιδεία μαυρίζει τις ανθρώπινες ψυχές. Είναι καιρός οι ειδήμονες, οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν αρχίζουν πρώτα οι αξιότιμοι ακαδημαϊκοί της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου;