"Οι πνευματικοί άνθρωποι έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι"

(Η ανάρτηση ελήφθη από την κυπριακή εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ)

Σύμπτωμα μιας ευρύτερης κρίσης σε όλους τους τομείς των δημοσίων υπηρεσιών είναι οι ταραχές, κατά τον Δημήτρη Παπαδημητρίου.* "Και η Αστυνομία ως τέτοια πρέπει να θεωρείται, όπου χρόνια τώρα το ήθος της συντεταγμένης υπηρεσίας προς το κοινό αγαθό έχει υποχωρήσει δραματικά. Αυτό έχει οδηγήσει σε μια "άτυπη" ιδιωτικοποίηση του κράτους, οι κανόνες λειτουργίας του οποίου ερμηνεύονται κατά το δοκούν (σε ατομικό επίπεδο) από κρατικούς υπαλλήλους. Από αυτή την άποψη, η αυθαιρεσία των δύο αστυνομικών στα Εξάρχεια δεν διαφέρει και τόσο πολύ από τις χιλιάδες αυθαιρεσίες που βλέπει κανείς σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες (από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια μέχρι τις εφορίες και την πολεοδομία). Απλώς, στην περίπτωση των Εξαρχείων, τα αποτελέσματα της αυθαιρεσίας αυτής ήταν πολύ πιο δραματικά και δημόσια". Στο κίνημα αντίδρασης, λέει ο αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, δεν πρωτοστατούν αυτοί που βρίσκονται στον πάτο του βαρελιού, γι' αυτό και θεωρεί προβληματικούς τους παραλληλισμούς με τα γεγονότα στη Γαλλία το 2005. Όπως σημειώνει, "δεν θέλω να βάλω ταμπέλες στους "αναρχικούς των Εξαρχείων". Δεν τους ξέρω. Ούτε είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνω τι πρεσβεύουν. Σέβομαι όμως το δικαίωμα όλων να αντιδρούν. Όπως και θεωρώ αυτονόητο πως όλοι πρέπει να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των νόμων, όταν αυτοί παραβιάζονται. Το παράδειγμα των Εξαρχείων τα τελευταία 30 χρόνια δεν επιβεβαιώνει αυτό το αυτονόητο".
Φταίνε και οι νέοι. "Τις τελευταίες ημέρες εκτιμάται πως 40.000 μαθητές έχουν συμμετάσχει στις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Στη Βρετανία όπoυ εργάζομαι, όταν η κυβέρνηση Βlair κατήργησε τη δωρεάν προπτυχιακή εκπαίδευση και σταμάτησε κρατικές υποτροφίες για δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, η διαδήλωση έξω από την Downing Street 10 μετά βίας αριθμούσε δύο χιλιάδες άτομα", θυμίζει. Χαίρεται βέβαια που οι νέοι Έλληνες ακόμα πιστεύουν στη δύναμή τους να αλλάξουν τον κόσμο, προσθέτει όμως πως "μελαγχολώ γιατί η μάχη αυτή δεν δίνεται στο επίπεδο των ιδεών, των σχολείων και των πανεπιστημίων που στοχεύουν στην κριτική γνώση και την καλλιέργεια της αναζήτησης, ούτε των πολιτικών νεολαιών που δεν ονειρεύονται μόνο διορισμό στο Δημόσιο. Για όλα αυτά τα κακώς κείμενα, οι νέοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών".
Σημαία η καταστροφή. Όσο για το τι φταίει για τη διαιώνιση αυτών των καταστάσεων, "τα κόμματα και το κράτος σχεδόν έχουν εξαφανίσει την ικανότητα της κοινωνίας των πολιτών να γεννά νέες ιδέες. Με λύπη βλέπω τους όλο και περισσότερους από τους συναδέλφους μου στην Ελλάδα (πολλοί από τους οποίους με γοήτευαν ως δάσκαλοι) να μεταλλάσσονται σε υπουργούς, δημόσιους managers και businessmen. Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι σιωπούν, όταν η γνώση παύει να έχει αξία από μόνη της και μετατρέπεται σε όχημα για πλουτισμό και δύναμη, δεν θα έπρεπε να σας ξενίζει γιατί στην Ελλάδα συνθηματολογούμε ακόμα με όρους της δεκαετίας του ΄70 και γιατί η σημαία των διαδηλώσεων είναι η καταστροφή και όχι η δημιουργία".

* Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Μάντσεστερ.