Ζαρντινιέρα made in Cyprus!

Όλοι μας είδαμε με έκπληξη, οργή και αγανάκτηση τα όσα έλαβαν χώρα την Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008 έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η υπέρμετρη αστυνομική βία ασκήθηκε επί της ράχης των πτωχών αιτητών πολιτικού ασύλου. Προσέξτε, φίλες και φίλοι, όχι των λαθρομεταναστών. Πολλά λέγονται και ακούγονται περί λαθρομεταναστών, με τον κ. Σοφοκλή Σοφοκλέους, τον «συμπαθή» κατά τα άλλα Υπουργό Δικαιοσύνης να τονίζει ότι η κυβέρνηση και η αστυνομία θα επιδείξουν «μηδενική ανοχή απέναντι στους λαθρομετανάστες». Μια παρατήρηση: κύριε Υπουργέ δεν πρόκειται για λαθρομετανάστες στην ολότητά τους. Ίσως υπάρχουν και λαθρομετανάστες, οι πλείστοι όμως είναι πολιτικοί πρόσφυγες και αιτητές πολιτικού ασύλου και συνεπώς, προστατεύονται από ψηφίσματα του ΟΗΕ και πρόνοιες και διατάξεις του διεθνούς δικαίου. Αλλά και λαθρομετανάστες αν θεωρηθούν αυτοί οι άνθρωποι, πρέπει η αστυνομία να προβαίνει σε τραμπουκισμούς; Νομιμοποιείται η αστυνομία να βαράει ανθρώπους στο ψαχνό; Και γιατί παρακαλώ; Γιατί, κατά τον κ. Σοφοκλέους, χρησιμοποίησαν μεγάφωνα και έβαλαν μουσική χωρίς να έχουν την απαραίτητη άδεια. Και γιατί, κατά τον κ. Σοφοκλέους, οι άνθρωποι αυτοί «αμφισβήτησαν» την Κυπριακή Δημοκρατία. Έλεος!

Κύριε Υπουργέ Δικαιοσύνης, ένα μπορώ να πω! ΕΛΕΟΣ! Τι είναι αυτή η κατάντια; Προκάλεσαν τα γυναικόπαιδα τους αστυνομικούς; Τι τους είπανε; Και έτσι να είναι έπρεπε οι αστυνομικοί να προβούν σε τραμπουκισμούς; Και ύστερα λέμε ότι είμαστε ευρωπαϊκή χώρα. Ευρωπαϊκή Μπανανία είμαστε και έτσι θα μείνουμε. Κύριε Σοφοκλέους, όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα έναντι του νόμου. Έχουν διά νόμου το δικαίωμα να εκφράζουν τις απόψεις τους και να λένε τη γνώμη τους. Έχουν δικαίωμα ελεύθερου λόγου. Κριτικού και επικριτικού ενίοτε. Δεν ζούμε σε καθεστώς, αλλά σε μια ευνομούμενη δημοκρατία. Λέτε – και σωστά – ότι πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι. Ναι, πρέπει! Αλλά κανένας νόμος δεν δίνει στους εκτελεστές του τη δυνατότητα να προβαίνουν σε βιαιοπραγίες ενάντια σε γυναικόπαιδα, για να τον εφαρμόσουν τάχατες. Δείτε επιτέλους τους ανθρώπους, ως ανθρώπους και όχι σαν αριθμούς, μητρώα και νούμερα.

Ο πρόεδρος της δημοκρατίας συμφωνεί με αυτό που έγινε; Ούτε καν αυτοκριτική; Ούτε καν έλεγχος των αστυνομικών αυθαιρεσιών; Κατά τα άλλα το μόνο που κατάφερε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο κ. Πάλμας, να ψελλίσει στους δημοσιογράφους, είναι ότι κατά τη γνώμη του το θέμα γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από τους ανθυποψηφίους του Τάσσου Παπαδόπουλου. Εδώ μιλάμε για ανθρώπινο πόνο και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης μιλάει για ψήφους και ποσοστά. Τέτοια αλαζονεία; Κύριε Πάλμα, η αλαζονεία σας θα συντριβεί στις 17 Φεβρουαρίου. Όταν θα μιλήσει ο λαός.

Μια έκκληση: Κύριε Υπουργέ Δικαιοσύνης, επειδή αναβιώνετε την «ζαρντινιέρα της Θεσσαλονίκης», την αστυνομική βία, την οποία υπέστη ο Κύπριος φοιτητής, σας καλώ, εγώ ο απλός πολίτης της Κυπριακής Μπανανίας, να παραιτηθείτε. Παραιτηθείτε, κύριε Σοφοκλέους.

Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

Ο λόγος σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι και πρέπει να είναι ανθρώπινος. Παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές, ξεχνώντας τους οξείς, ενίοτε, κριτικούς και επικριτικούς λόγους, στεκόμαστε στην προσφορά και στο έργο του μεγάλου ανδρός. Άνοιξε την εκκλησία, ή τουλάχιστον αυτό που ορίζουμε τυπικά ως εκκλησία, στους νέους ανθρώπους. Τους δέχτηκε όλους όπως είναι, με το σκουλαρίκι και με το τζιν. Δεν έμεινε σε τυπικά σχήματα και δογματικές θέσεις συντηρητικής παγεράδας. Άγγιξε τις ψυχές. Ακούμπησε τις ευαίσθητες νεανικές καρδιές και συνειδήσεις. Άνοιξε έτσι μια νέα σελίδα για την Εκκλησία της Ελλάδος. Έδωσε λόγο και φωνή στην εκκλησία της Ελλάδος. Όχι όμως για να προκαλέσει την μήνιδα πολιτικών ή θεσμικών του κράτους παραγόντων, αλλά για να οδηγήσει την εκκλησία πιο κοντά στο ποίμνιό της. Αληθινά, χωρίς ψιμύθια, χωρίς υποκρισίες και κούφια λόγια. Απέναντι στον ξύλινο λόγο της οπισθοδρόμησης, που άρθρωναν οι λοιποί ιεράρχες, ο μακαριστός Χριστόδουλος μίλησε στον λαό με λόγια απλά, ων απλός και ο ίδιος. Άνοιξε την αγκαλιά του, για να δεχτεί τον λαό και δη και τους νέους ανθρώπους. Με αυτά τα λίγα λόγια και τις σκέψεις αποχαιρετούμε σήμερα έναν Άνθρωπο. Αιωνία του η μνήμη.

Τα σκατά είναι τα ίδια, οι μύγες αλλάζουν!

Το σκάνδαλο Ζαχόπουλου τελικά αρχίζει να βρωμάει ιδιαιτέρως. Η δυσωδία του απλώνεται παντού, από το Μαξίμου στη Ρηγίλλης και από την «Ζούγκλα» στο «Πρώτο Θέμα». Ένα σκάνδαλο με πολλά αναπάντητα ερωτήματα, αλλά και πολλές παράπλευρες απώλειες. Συγγνώμη, πείτε μου σας παρακαλώ: τι πρωτότυπο και συγκλονιστικό έκανε ο κ. Ζαχόπουλος; Τι έκανε που πρέπει να ενδιαφέρει εμένα, εσένα και τον μέσο πολίτη αυτής της χώρας; Τίποτα! Ο κ. Ζαχόπουλος έκανε ό,τι και ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας. Να το πω όπως μου βγαίνει; Βρήκε γκόμενα! «Ξενοπήδηξε» ο άνθρωπος! Αλλά οι φοβεροί και τρομεροί κανίβαλοι της τηλεόρασης, οι ωραίοι τύποι σαν τον Θέμο Αναστασιάδη και κάθε τέτοιου είδους, ύφους και ήθους δημοσιογράφοι, κατέβασαν τη δημοσιογραφία στο επίπεδο της ηδονοβλεψίας, στο επίπεδο της κλειδαρότρυπας. Έτσι έκαναν τον κ. Ζαχόπουλο να «φουντάρει». Και συνεχίζουν να τον χτυπούν οι ίδιοι αυτοί κανίβαλοι, ενώ ο κ. Ζαχόπουλος δίνει τη μάχη της ζωής. Φίλες και φίλοι, πείτε σε αυτούς τους κανίβαλους του τύπου Θέμου Αναστασιάδη ότι η ιδιωτική ζωή του κάθε πολίτη, έστω και αν αυτός είναι πρόσωπο που μετέχει του δημοσίου βίου, μας είναι αδιάφορη. Το θέμα θα ήταν να ανακαλύψουμε αν υπάρχουν ή όχι διαχειριστικά, οικονομικής φύσεως σκάνδαλα στο Υπουργείο Πολιτισμού. Αντίθετα, μας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η πληροφορία ότι οι κανίβαλοι δημοσιογράφοι που λέγαμε, τα «παίρνουν» χοντρά, γίνονται παπαγαλάκια της εξουσίας και στην πρώτη δυσκολία προδίδουν φιλίες και σχέσεις ανθρώπινες. Τι είδαμε, τι βλέπουμε και τι θα δούμε; Πισώπλατες μαχαιριές μεταξύ δημοσιογράφων, προσπάθειά τους να κρύψουν την αλήθεια, δυσχαιρένοντας το έργο της δικαιοσύνης και άλλα πολλά. Το ότι έπασχε ο τομέας της δημοσιογραφίας το ξέραμε. Το ότι κάποιοι δημοσιογράφοι είναι «λαμόγια» και κάνουν «αρπαχτές» και αυτό το ξέραμε. Αλλά να μαχαιρώνει ο ένας τον άλλο και να κομπάζουν οι δημοσιογράφοι για παράνομη διακίνηση εκατομμυρίων αυτό είναι προκλητικό. Προκαλεί τον κοσμάκη, τον συνταξιούχο που δεν έχει λέφτα να πιει ένα καφέ, τον άνεργο επιστήμονα που δεν έχει το «μέσο» να βάλει την κόρη του ή τον γιο του στη δημόσια υπηρεσία. Προκαλεί τη νοημοσύνη όλων μας. Ντραπείτε λίγο, μινώταυροι των Μέσων Ενημέρωσης. Σεμνά και ταπεινά, όπως λέει και ο Πρωθυπουργός. Συγκρατηθείτε, κύριοι, γιατί μπορεί να μην εξαγνιστεί ποτέ ο χώρος της δημοσιογραφίας, μπορεί να μην καθαρίσει ποτέ ο βόθρος αυτός, μπορεί η διαπλοκή να είναι συνεχής και ασυναγώνιστη σε αυτόν τον τόπο, μπορεί τα σκατά να είναι τα ίδια, όμως οι μύγες αλλάζουν. Σήμερα είστε εσείς, αύριο θα είναι Πρώτα Θέματα θα είναι κάποιοι άλλοι, μακαριώτατε…

Υ.Γ.: Ο κ. Καραμανλής και η κάστα του Μαξίμου (οι κ. Ανδριανός, Αγγέλου και Ρουσόπουλος ο Μέγας) πότε επιτέλους θα αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ας μην ξεχνάμε ότι η υπόθεση Ζαχόπουλου ή καλύτερα η υπόθεση Θέμου – Μάκη, έχει και πολιτικές προεκτάσεις. Υπάρχει και ο ενδιάμεσος, διαπλεκόμενος βουλευτής – φάντασμα της ΝΔ. Ξέρετε, κύριοι του Μαξίμου και της Ρηγίλλης, και για την πολιτική ισχύει ο τίτλος της παρέμβασης αυτής. Μην το ξεχάσετε ποτέ! Η μόνη ελπίς πέφτει στις πλάτες του ανακριτή, ο οποίος χειρίζεται την εν λόγω υπόθεση. Κύριε ανακριτά, φτάστε το μαχαίρι στο κόκαλο και στείλτε κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.

Τάσσος Παπαδόπουλος: σκέψου το! Γίνεται!

Αυτή η προεκλογική περίοδος στην Κύπρο εν έτει 2008 θα μείνει στην ιστορία, φίλες και φίλοι χάρις στον βερμπαλισμό των υποψηφίων και των επιτελείων τους και κυρίως χάρις στην πατριδοκαπηλική ρητορική της ψηφοθηρίας, την οποία αναπτύσσουν οι υποψήφιοι για το ύπατο αξίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι τραγικό και ταυτόχρονα φαιδρό να βλέπω, να βλέπεις, να βλέπουμε το επιτελείο του Τάσσου Παπαδόπουλου να διακατέχεται από μια σύγχυση όσο αφορά στη μορφή της επιδιωκόμενης λύσης του κυπριακού. Ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ κ. Γιαννάκης Ομήρου σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», τόνιζε μεταξύ άλλων ότι η λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι καταστροφική και ισοδυναμεί με τη διχοτόμηση της Κύπρου. Να με συγχωρεί η χάρη σας κ. Ομήρου, αλλά δεν ακούσαμε τη δική σας εναλλακτική πολιτική πρόταση όσο αφορά στο κορυφαίο αυτό ζήτημα. Βγείτε και πείτε με παρρησία στον Κύπριο νέο ποια λύση του κυπριακού υποστηρίζετε.

Και δεν είναι μόνο ο κ. Ομήρου, ο οποίος καλλιεργεί αλυτρωτικές διαθέσεις και ψευδο-οράματα στον κυπριακό λαό. Είναι και ο κ. Λυσσαρίδης και ο κ. Κουτσού και ο κ. Συλλούρης και σύσσωμοι οι συνοδοιπόροι του, οι ΕΥΡΩΚΟτες. Και από την άλλη ο κ. Παπαδόπουλος λέει ότι υποστηρίζει λύση ομοσπονδιακή. Και για να κατευνάσει τις αντιρρήσεις των κομμάτων που τον στηρίζουν προσθέτει μια ουρά «με το σωστό περιεχόμενο του κάθε όρου». Κύριε Παπαδόπουλε είτε εμπαίζετε τον λαό με τέτοια σοφίσματα, είτε κάνετε «τουμπεκί» τις θέσεις σας όσο αφορά στο κυπριακό, μόνο και μόνο για να επανεκλεγείτε. Εάν είναι έτσι οι πατριώτες και οι σωστοί πολιτικοί, κύριε Παπαδόπουλε, τότε να λέμε και μη χειρότερα σε αυτήν την μπανανία. Και μη χειρότερα! Άλλωστε, προκύπτει και ένα ερώτημα πρακτικό: αν επανεκλεγείτε, κύριε Παπαδόπουλε, πώς θα μπορέσετε να κυβερνήσετε ένα τόσο ετερόκλητο σχήμα, το οποίο κατακεραυνώνει την ομοσπονδία, την οποία εσείς – όπως έχετε κατ’ επανάληψη δηλώσει – υποστηρίζετε;

Τάσσος Παπαδόπουλος: σκέψου το, γίνεται! Προεκλογικά φυσικά! Γιατί μετά τις εκλογές οι υπουργοί του σε προσγειώνουν ανώμαλα με δηλώσεις του τύπου «οι κοινωνικές παροχές προκαλούν πληθωριστικές τάσεις» (Μιχάλης Σαρρής) και «στην Κύπρο δεν υπάρχει ακρίβεια» (Αντώνης Μιχαηλίδης). Δηλαδή, στη θέση ενός ολοκληρωμένου πολιτικού προγράμματος, ο κ. Παπαδόπουλος και το επιτελείο του συνθέτουν μια έκθεση ιδεών, με εύηχα πλην ανεφάρμοστα λόγια. Πέφτουν όμως σε εμφανείς αντιφάσεις: όσο αφορά στην περιβόητη μεταφορά του συντελεστή δόμησης των κατεχομένων στις ελεύθερες περιοχές, ο κ. Παπαδόπουλος δήλωσε ότι υπάρχει έτοιμο νομοσχέδιο, ο υπουργός εσωτερικών δήλωσε ότι ετοιμάζεται το νομοσχέδιο και ο κ. Λιλήκας ότι θα ετοιμαστεί το νομοσχέδιο. Αποφασίστε, κύριοι! Τόσος ανέξοδος πατριωτισμός και τόση δημαγωγία προς τι; Για να επανεκλεγείτε; Για να μείνετε ή να πάτε (συντροφόπουλα, δεν σας ξεχνάμε) στο προεδρικό για τα επόμενα 5 χρόνια; Όλα για την εξουσία; Σημασία για σας έχει το μέλλον του τόπου μας ή το μέλλον της καρέκλας σας;

Ο αγώνας γίνεται περί πάτρης ή περί της πάρτης σας, κ. Παπαδόπουλε;

Μπουρδέλο!

Ο ελληνικός λαός ταράζεται τον τελευταίο μήνα από τις συνεχείς αποκαλύψεις στο περιβόητο πια σκάνδαλο Ζαχόπουλου. Φαίνεται ότι το «ροζ» αυτό σκάνδαλο εξελίσσεται στην θρυαλλίδα που έχει ανάψει το φυτίλι μιας βόμβας μεγατόνων, που είναι έτοιμη να εκραγεί και να τινάξει στον αέρα πολλούς, από το Μέγαρο Μαξίμου μέχρι το Υπουργείο Πολιτισμού και το «Πρώτο Θέμα». Το σκάνδαλο αυτό είναι όμως μια αφορμή, για να ξεσπάσει ένας υπόγειος πόλεμος μεταξύ εκδοτών, δημοσιογραφικών παραγόντων και συμφερόντων στο χώρο και της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Η ιστορία του κ. Ζαχόπουλου είναι, δυστυχώς, ένα καλό «σαμάρι». Και όπως είθισται όλοι βαράνε το τελικά το «σαμάρι». Είναι καιρός οι λειτουργοί των Μέσων Ενημέρωσης να συζητήσουν σοβαρά τον ρόλο τους, την αποστολή τους: καθήκον τους είναι να μεταδίδουν την είδηση (και τι ορίζουν ως «είδηση»;) ή να γίνονται φερέφωνα της μιας ή της άλλης κομματικής αυλής; Καθήκον τους είναι να διαπλέκονται και να συναλλάσσονται με ύποπτα πολιτικά κέντρα ή να εξυπηρετούν τους πολίτες;

Σε αυτήν την ιστορία υπάρχει ένα DVD χρώματος ροζ – τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν πολιτικές προεκτάσεις – το οποίο εμπλέκει τον κ. Ζαχόπουλο στη δίνη μιας οικογενειακής κρίσης. Μπροστά σε αυτό το ροζ, ιδιωτικό θέμα του κ. Ζαχόπουλου, ξετυλίγεται ο δημοσιογραφικός κανιβαλισμός. Ο κ. Ζαχόπουλος κλινήρης ων δέχεται πλήγματα και είναι αδύναμος να αμυνθεί και να υπερασπίσει εαυτόν. Η οικογένειά του διασύρεται και εξευτελίζεται καθημερινά από τη δημοσίευση ενός σκανδάλου τέτοιας φύσεως, μόνο και μόνο για να σκοράρει βαθμούς ο κ. Θέμος Αναστασιάδης, ο οποίος έχει σηκώσει για τα καλά πια τη σημαία του σκανδαλοθηρισμού. Όμως, κύριε Αναστασιάδη, η δημοσιογραφία δεν πρέπει να πέφτει στο επίπεδο της κλειδαρότρυπας. Και στο κάτω κάτω της γραφής γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει η προσωπική ζωή του οποιουδήποτε είτε επώνυμου είτε όχι; Είδηση θα ήταν να μάθουμε επιτέλους ποιος είναι ο περιβόητος κομιστής του DVD στον διευθυντή του γραφείου τύπου του Πρωθυπουργού, κ. Γιάννη Ανδριανό. Αυτή είναι είδηση! Να μάθουμε επιτέλους ποια είναι αυτά τα λαμόγια οι δημοσιογράφοι που κάτω από τα γραφεία, πίσω από τις κλειστές πόρτες και κατά τη διάρκεια μυστικών συναντήσεων διαπλέκονται με τους πολιτικούς μανδαρίνους, όχι για να υπερασπιστούν το ιδανικότηε δημοσιογραφίας, αλλά για να σώσουν το τομάρι τους. Αυτή κι αν είναι είδηση!

Υπάρχει όμως και η πολιτική πτυχή। Ο κ. Ανδριανός και ο κ. Αγγέλου, οι στενότεροι συνεργάτες του Πρωθυπουργού τι ρόλο διαδραματίζουν στην ιστορία αυτή; Κλήθηκαν να καταθέσουν στον ανακριτή, ο οποίος χειρίζεται την εν λόγω υπόθεση κα μάλιστα ο κ. Αγγέλου ζήτησε και να καταθέσει συμπληρωματικά, γιατί κάτι ξέχασε στην πρώτη του κατάθεση (!) και θέλησε να το πει τώρα! Μα τι πάπαρες είναι αυτές; Ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο! Πόση προθυμία πια για κατάθεση! Μήπως, λέμε τώρα μια υπόθεση, ο κομιστής είναι ο κ. Ανδριανός; Άρα να υποθέσουμε ότι το πρωθυπουργικό περιβάλλον εξανάγκασε τον κ. Ζαχόπουλο σε παραίτηση και ότι ο ίδιος δεν παραιτήθηκε, όπως έχει λεχθεί, εξαιτίας προβλημάτων υγείας; Τι έχει να κρύψει η κυβέρνηση; Εκβιάζεται; Εκβιάζει; Πίσω από το ροζ σκάνδαλο υπάρχει και θέμα πολιτικό; Υπάρχει θέμα κακοδιαχείρισης και οικονομικών ατασθαλιών στο Υπουργείο Πολιτισμού; Χρησιμοποίησε η κυβέρνηση την ΕΥΠ, για να παρακολουθεί παράνομα ανθρώπους; Το ότι η κυβέρνηση παρέλαβε ένα προϊόν υποκλοπής αυτό δεν συνιστά ένα πολιτικό σκάνδαλο; Γιατί το Μαξίμου δεν έστειλε τον κομιστή του DVD στη δικαιοσύνη, παρά μόνο κράτησε το περιβόητο αυτό DVD και ο κ. Ανδριανός, επικαλούμενος το δημοσιογραφικό απόρρητο, καθυστέρησε το έργο της δικαιοσύνης;

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο τελικά, κύριε Πρωθυπουργέ; This is the question!

Εσύ;

Φίλες και φίλοι, τα εθνικιστικά φρούτα της εποχής, οι Χρυσές Αυγές, οι πανεπιστημιακές Ανεξάρτητες (εδώ γελάμε!) Φοιτητικές (και εδώ γελάμε!) Επάλξεις (εδώ σκάμε στα γέλια!) προπαγανδίζουν ολοένα και περισσότερο τη φαεινή ιδέα ότι η πιο συμφέρουσα λύση του κυπριακού είναι η λύση των δυο κρατών. Γιατί; Γιατί κατά τους κυρίους αυτούς εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός, είμαστε ανώτεροι από τους άλλους εθνικά και γενετικά, είμαστε το κέντρο του κόσμου και ό,τι εμείς εισηγηθούμε θα πρέπει όλοι να πέφτουν στα πόδια μας και να το υλοποιούν. Και όλα αυτά γιατί; Για να πετύχουμε την Ένωση, θα σου πει ο Χρυσαυγίτης νεός. Ναι, ναι καλά ακούσατε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα! Μα τι παπάρες είναι αυτές; Εν έτει 2008 πιστεύουμε ακόμα σε χίμαιρες, ουτοπίες και παραμύθια για αγρίους; Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Θα μιλήσω με ειλικρίνεια: ΝΑΙ, είμαι Έλληνας! Νιώθω ότι ανήκω στο ελληνικό έθνος, τιμώ την ελληνική σημαία και σφίγγω τη γροθιά όταν παιανίζει ο εθνικός μας ύμνος. Αλλά άλλο πράγμα είναι να αισθάνεσαι Έλληνας – τιμή και καμάρι – και άλλο πράμα είναι να καλλιεργείς ουτοπικά οράματα ακόμα στον λαό, ξεχνώντας ότι αν από κάτι υποφέρει τούτος ο φτωχός ο τόπος είναι από τις υπερπατριωτικές υστερίες κάποιων, οι οποίες οδήγησαν τους Ελληνοκυπρίους σε σωρεία λαθών κατά τη διάρκεια της κρίσιμης περιόδου από του 1960 – 1974. Γιατί είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι και εμείς έχουμε μερίδιο ευθύνης για την τουρκική κατοχή, την οποία τώρα βιώνει ο τόπος μας. Είναι προφανές σε μένα ότι η λύση του κυπριακού θα είναι εκ των πραγμάτων οδυνηρή. Φταίξαμε και θα πληρώσουμε για τα λάθη μας. Η Ιστορία είναι αμείλικτη.

Πρέπει να κάνουμε την επιλογή μας: ή μια λύση δυο χωριστών κρατών, η οποία μπορεί να προκύψει από τη μονιμοποίηση του υφιστάμενου status quo, ή το αλυτρωτικό όραμα «Πάλι με χρόνια και καιρούς…» ή μια οδυνηρή λύση, η οποία θα επανενώνει τον τόπο μας.

Εγώ επιλέγω το δεύτερο.

Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ; Εσύ;

Εκλογικής παροχολογίας το ανάγνωσμα…

Τις προηγούμενες μέρες έκπληκτος ο Κύπριος πολίτης, ο οποίος σαρώνεται καθημερινά από την ακρίβεια, τις οικονομικές δυσκολίες εξαιτίας των πενιχρών μισθών και συντάξεων τις οποίες λαμβάνει, τις ανατιμήσεις σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης, τις ανατιμήσεις στο πετρέλαιο, τις προς τα πάνω στρογγυλοποιήσεις λόγω της εισαγωγής του ευρώ, παρακολούθησε τις εξαγγελίες του απερχόμενου προέδρου της Δημοκρατίας κ. Τάσσου Παπαδόπουλου για το «νέο» πρόγραμμα, το οποίο προτίθεται ο κ. Παπαδόπουλος να ακολουθήσει εάν και εφόσον επανεκλεγεί. Από τις εξαγγελίες αυτές προκύπτουν κάποια βασικά ερωτήματα και καταγράφονται βασικές ενστάσεις και ουσιαστικοί προβληματισμοί αναφορικά με την αξιοπιστία του πολιτικού προγράμματος – αν μπορεί να ονομαστεί πρόγραμμα – του κ. Παπαδόπουλου. Προβληματισμοί οι οποίοι πρέπει επιτέλους να απασχολήσουν τους πολίτες σοβαρά. Γιατί το μεγάλο στοίχημα της δημοκρατίας και του ορθού πολιτικού λόγου πρέπει να είναι να δίνουν λόγο, άποψη και φωνή στους πολίτες, οι οποίοι με τη σειρά τους, για να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους ως πολίτες πρέπει να μάθουν κριτικά να σκέφτονται και πάντοτε να ελέγχουν τα όσα οι πολιτικοί μανδαρίνοι τους «πασάρουν» ως λογικά και αυτονόητα. Αν πάσχουν από κάτι οι σύγχρονες αστικές δημοκρατίες είναι από την κυριαρχία του αυτονόητου. Σε αυτές τις εκλογές, φίλες και φίλοι, πρέπει να σκεφτείτε και να ελέγξετε κριτικά τα όσα ακούτε, ό,τι σας λένε τα εκλογικά επιτελεία και οι υποψήφιοι.

Οι κ. Παπαδόπουλος και Χριστόφιας έχουν αναδυθεί τις τελευταίες εβδομάδες σε μια λογική σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ τους για το ποιος θα κάνει τις περισσότερες προεκλογικές υποσχέσεις στους πολίτες, με στόχο και σκοπό να κερδίσει – να το πω πιο προκλητικά; – να υφαρπάσει την ψήφο τους. Κύριοι, ο κυπριακός λαός περίμενε μεγαλύτερη σοβαρότητα από τους δυο μέχρι τώρα κορυφαίους πολιτικούς και πολιτειακούς αξιωματούχους αυτού του τόπου. Κύριοι, οι πολίτες δεν τρώνε «κουτόχορτο». Μπορούν να κρίνουν, έχουν μυαλό και σκέφτονται. Δεν είναι «βλαμμένα» ούτε και αφελή, όπως θέλετε να νομίζετε, τα νέα παιδιά, οι συνομίληκοί μου, οι οποίοι θα προσέλθουν στις κάλπες. Και ταυτόχρονα, ούτε και ο συνταξιούχος θα πειστεί με τα ευχολόγια σας και τις εύκολες, πλην ανέφικτες προεκλογικές σας δεσμεύσεις, αλλά ούτε και ο πολύτεκνος, ούτε και ο αγρότης, ούτε και ο μισθωτός, ούτε και ο φοιτητής, ούτε και ο ασθενής. Κανένα δεν πρόκειται να ξεγελάσουν οι προεκλογικές σας ατάκες, γιατί όλοι αυτοί και όλοι εμείς νιώσαμε την κοινωνική αναλγησία του κράτους όλα αυτά τα 5 χρόνια. Νιώσαμε ότι ενώ βελτιώνονταν οι οικονομικοί δείχτες, η καθημερινότητά μας και η οικονομική μας ευχέρεια μειωνόταν ακόμα πιο πολύ.

Ο κ. Παπαδόπουλος, ο οποίος αποδίδει μόνος του στον εαυτό του τα εύσημα και βάζει μόνος του άριστα στην εσωτερική και οικονομική του πολιτική, κυβερνούσε μαζί με τον κ. Χριστόφια αυτά τα 5 χρόνια, στα οποία οι πολίτες είδαν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται και το κράτος να μένει απαθές απέναντι στα προβλήματα και τα δίκαια αιτήματά τους. Άρα, γιατί εγώ, εσύ, εμείς να υποστηρίξουμε ξανά τους υπεύθυνους για τη δεινή οικονομική μας κατάσταση; Γιατί να εμπιστευθούμε τον ίδιο κυβερνήτη, τον Τάσσο Παπαδόπουλο για δεύτερη φορά; Ποια είναι αξιοπιστία του πολιτικού του λόγου και ποια η διασφάλιση ότι όσα μας υπόσχεται τώρα θα τα κάνει πράξη; Σύμφωνα μάλιστα με τον πρώην εταίρο του στην κυβέρνηση, τον «σύντροφο» Χριστόφια, οι υποσχέσεις που τώρα μας αραδιάζει ο κ. Παπαδόπουλος είναι ό,τι δεν υλοποίησε την πρώτη πενταετία. Δηλαδή, κύριε Παπαδόπουλε, μας σερβίρετε ξαναζεσταμένο φαγητό;

Και κάτι άλλο: αν ο κάθε υποψήφιος ανοίγει το στόμα του και λέει ό,τι του κατέβει, καταστρώνει εκθέσεις ιδεών απλώς και μόνο, για να παρασύρει τους πολίτες και να τον ψηφίσουν, τότε ο πολιτικός λόγος έχει πρόβλημα. Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε ότι οι υποψήφιοι σε μια προεκλογική αντιπαράθεση πρέπει να προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος με την αξιοπιστία του προγραμματικού τους λόγου. Ενός προγράμματος, το οποίο θα στηρίζεται σε μια λογική επιχειρηματολογία και θα προβλέπει και την παραμικρή οικονομική λεπτομέρεια, ώστε να εξασφαλίζεται η πλήρης εφαρμογή του. Όταν αυτός όμως ο προγραμματικός λόγος είναι ένα συμπίλημα, ένας αχταρμάς εύκολων λόγων και λαϊκίστικων «θα», τότε τα πράγματα για ένα τόπο είναι δύσκολα. Χάνεται η αξιοπιστία της πολιτικής ως ιδέας και ως πρακτικής, αφοί όσα λέγονται προεκλογικά, μένουν μόνο στα χαρτιά, δεν εφαρμόζονται ποτέ. Καταστρέφεται η σχέση εμπιστοσύνης πολίτη και πολιτικού και τίποτε δεν πρόκειται να πάει κατ’ ευχή για αυτόν τον τόπο. Αν είναι τέτοιο επίπεδο πολιτικού λόγου που θέλουμε ως κράτος και κοινωνία, τότε ας επικροτήσουμε τους συβαρίτες πολιτικούς, της μαλθακότητας, του λαϊκισμού, της δημαγωγίας, των εύκολων σχεδιασμάτων και λόγων. Αν όμως θέλουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και αν θέλουμε να αισθανόμαστε ότι ο πολιτικός είναι δίπλα μας με πρακτικές λύσεις για τα προβλήματά μας και όχι με λόγια εύκολα και ανεφάρμοστα, πρέπει να εμπιστευτούμε νέους ανθρώπους με όραμα και σχεδιασμό. Νέους ανθρώπους, οι οποίοι θα μιλούν τουλάχιστον τη γλώσσα της αλήθειας. Μιας αλήθειας που μπορεί ορισμένες φορές να μην μας αρέσει, αλλά θα ξέρουμε τουλάχιστον ότι οι νέοι αυτοί πολιτικοί, σε αντίθεση με τους πολιτικούς του ’60 που υπόσχονται τα πάντα και ύστερα αθετούν τις περισσότερες υποσχέσεις τους, θα είναι ειλικρινείς και σταθερά δίπλα μας.

ΑΓΙΟγραφίες: Νικολά Σαρκοζί

Ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί αποτελεί τις τελευταίες εβδομάδες θέμα και θέαμα ταυτόχρονα όχι μόνο στα γαλλικά, αλλά και στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Ο Γάλλος πρόεδρος κατάφερε να στρέψει το ενδιαφέρον της γαλλικής κοινής γνώμης από τα μείζονα και καυτά ζητήματα της γαλλικής κοινωνίας, στα ευτελή και πικάντικα θέματα της προσωπικής του ζωής. Άνθρωπος της εικόνας και όχι του πολιτικού επιχειρήματος, δεινός τακτικιστής και οπορτουνιστής, ο Σαρκοζί απέδειξε ότι ξέρει να χειρίζεται τις δυνατότητες των ΜΜΕ και να αποπροσανατολίζει τους πολίτες της χώρας του από τις αντιλαϊκές μεθοδεύσεις του, εξαντλώντας την πολιτική σε ένα αγοραίο κουβεντολόι με θέμα τις ιδιωτικές του στιγμές. Για να ξεφύγει από την οργίλη λαϊκή αντίδραση όσο αφορά στη συντηρητική του πολιτική πρακτική, κατέβασε το επίπεδο του πολιτικού λόγου στο επίπεδο της κλειδαρότρυπας. Ο Σαρκοζί δεν κάνει τίποτε, για να επιλύσει τα προβλήματα του γαλλικού λαού. Αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες του ως πρόεδρος, μεταθέτοντας τη λήψη κρίσιμων αποφάσεων στον πρωθυπουργό, Φρανσουά Φιγιόν. Αντιθέτως, ο Νικολά ξέρει να προβάλλει, τεχνηέντως φυσικά, τη «γκλαμουριά» της προσωπικής του χίμαιρας με τις μοιραίες γυναίκες της ζωής του. Η ευθύνη του για το κατάντημα της γαλλικής πολιτικής σκηνής βαρύτατες. Ευθύνες όμως βαραίνουν και τον γαλλικό λαό, ο οποίος ανέχεται τέτοιου είδους συμπεριφορές από τον ηγήτορα του κράτους του. Φυσικά η δημοτικότητα του Σαρκοζί πέφτει δραματικά στις δημοσκοπήσεις καθώς και η προκλητική, σχεδόν βασιλική αλαζονεία του και η χλιδάτη ζωή του, αλλά και μια σειρά αντικοινωνικών μέτρων, τα οποία προοιωνίζονται μια περίοδο σκληρής οικονομικής λιτότητας για το γαλλικό λαό, επηρέασαν αρνητικά τον γαλλικό λαό έναντί του. Μένει μόνο να αποδείξει ο γαλλικός λαός ότι δεν ανέχεται τέτοιου είδους εγωπαθείς «ψωνάρες», που μόνη τους έγνοια είναι η διασφάλιση του πολιτικού τους μέλλοντος και γαία πυρί μειχθήτω. Στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές ο ναρκισσισμός του Σαρκοζί πρέπει να σπάσει.

ΑΓΙΟγραφίες: Τάσσος Παπαδόπουλος

Τάσσος Παπαδόπουλος. 5 χρόνια πρόεδρος και το μόνο που είδαν και άκουσαν οι Κύπριοι πολίτες είναι ένα ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Τίποτα άλλο. Το μόνο που έχει να επιδείξει αυτή η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. Παπαδόπουλος είναι τον στείρο καθεστωτισμό και αυταρχισμό του, την ανερμάτιστη πολιτική του πρακτική και την ανάλγητη κυβερνητική του πολιτική. Κατά τα άλλα ένα ΟΧΙ είπε το παιδί και τόσα χρόνια μας τυραννά με αηδιαστικές επαναλήψεις: πρόγευμα σχέδιο Ανάν, μεσημεριανό σχέδιο Ανάν, βραδινό σχέδιο Ανάν, επιδόρπιο σχέδιο Ανάν! Φτάνει πια σχέδιο Ανάν, κύριε Παπαδόπουλε. Βρείτε και κάτι άλλο πια. Ναι, ήταν ιστορική η απόρριψη του σχεδίου αυτού και εκτιμούμε ότι ήταν σωστή σαν κίνηση, πολιτική και εθνική για τον κυπριακό ελληνισμό. Όμως, δεν σημαίνει ότι όσοι συμπολίτες μας ψήφισαν ΝΑΙ είναι προδότες, ενώ όλοι οι άλλοι είναι super πατριώτες. Αυτό που έχει σημασία είναι η διαχείριση της επόμενης μέρας, η ανάληψη πρωτοβουλιών για αναχαίτιση του αρνητικού κλίματος, το οποίο φυσιολογικά δημιουργήθηκε στη διεθνή κοινή γνώμη ενάντια στον κυπριακό λαό. Να θυμίσω ότι την ίδια κατάσταση αντιμετωπίσαμε και το 1992 – 93, όταν μετά την απόρριψη των ιδεών Γκάλι η Κυπριακή Δημοκρατία απομονώθηκε διπλωματικά και πολιτικά. Με μια σύντονη όμως διαχείριση της τότε κυβέρνησης και του προέδρου κ. Κληρίδη (πολιτική του «ενεργού ηφαιστείου») όχι μόνο ανοίξαμε τις διόδους επικοινωνίας με τη διεθνή κοινότητα, αλλά η Κύπρος κατάφερε να ενταχθεί χωρίς όρους, υποσημειώσεις και αστερίσκους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιδιώξατε τη συμφωνία της 8ης Ιουλίου, γνωστή και ως συμφωνία Γκαμπάρι. Σημαντική μεν, γιατί μετατίθεται η βάση αναφοράς από το επιζήμιο για την Κύπρο σχέδιο Ανάν σε μια νέα διαδικασία, η οποία προνοεί έναρξη διεργασιών σε επίπεδο τεχνικών επιτροπών για ανεύρεση κοινής βάσης μεταξύ των 2 κοινοτήτων για λύση του κυπριακού. Αλλά, αδρανήσατε και αδρανείτε και δεν επιτρέπετε, κύριε Παπαδόπουλε, την έναρξη λειτουργίας των τεχνικών αυτών επιτροπών. Άρα, να υποθέσουμε ότι η διαδικασία της 8ης Ιουλίου είναι απλώς προφάσεις εν αμαρτίαις, για να ξεφύγετε από το σχέδιο Ανάν και να παγώσετε επ’ αόριστο τις μελλοντικές εξελίξεις στο κυπριακό; Τελικά, κύριε Παπαδόπουλε, τι είδους λύση θέλετε για το κυπριακό πρόβλημα; Απαντήστε σε αυτό το απλό ερώτημα. Τι έχει σημασία για σας, σε μια ενδεχόμενη λύση του κυπριακού; Που θα βασιστεί μια πιθανή λύση; Γιατί δεν διαπραγματευτήκατε το σχέδιο Ανάν 5, για επίτευξη τυχόν βελτιώσεων και αποσαφήνιση σκοτεινών σημείων, όπως για παράδειγμα των εγγυήσεων και της ουσιαστικής μορφής του πολιτεύματος;
Να μου επιτρέψετε να παρατηρήσω, κύριε Παπαδόπουλε, ότι εδώ και 5 χρόνια υποβάλλετε και ενισχύετε το αλυτρωτικό όραμα του λαού μας (του τύπου «πάλι με χρόνια και καιρούς»). Μια πολιτική αδιέξοδη, τραγικά ανέξοδη, η οποία επιδιώκει να αποπροσανατολίσει τον λαό από τα προβλήματα που η ανάλγητη κοινωνική σας πολιτική όξυνε και κατέστησε εμφανή στους κόλπους της κυπριακής κοινωνίας. Μια πολιτική, η οποία είναι και επικίνδυνη. Η διαιώνιση του υφιστάμενου status quo δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι εφικτή και στο εγγύς μέλλον. Υπάρχει αντίθετα η προοπτική αναγνώρισης του τουρκικού μορφώματος του βορρά. Και τότε η λύση, η κακή λύση την οποία προσπαθούμε άτσαλα, με τον στείρο απορριπτισμό και την πολιτική μας αναβλητικότητα να αποφύγουμε, η λύση των 2 κρατών, θα είναι μπροστά μας και δεν θα έχουμε και τρόπο πια να αντιδράσουμε. Και στην εσωτερική πολιτική δεν τα πήγε καλύτερα ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Ακρίβεια θερίζει τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους. Οι αυξήσεις στους μισθούς και τα κοινωνικά ωφελήματα είναι πενιχρές. Αρκείστε σε κοινωνικά πακέτα παραμονές εκλογών. Είναι εμφανείς οι προεκλογικοί σας τακτικισμοί, οφείλω να σας πληροφορήσω. Δεν θα ήταν προτιμότερο αυτές οι αυξήσεις να δίνονταν σταδιακά, ώστε τώρα οι πολίτες να είχαν να καρπωθούν μόνιμα αυξημένα οικονομικά οφέλη; Μας λέτε συνεχώς ότι και η κυβέρνηση Κληρίδη το 2002 έδωσε προεκλογικά πακέτα και μάλιστα δεν είχε καν τα χρήματα. Μα η κυβέρνηση Κληρίδη κρίθηκε από τον λαό και ξέρετε πως. Μήπως θα θέλατε να κριθείτε και ‘σεις με τον ίδιο τρόπο; Κα λέτε ακόμα ότι παραλάβατε μια οικονομία υπό κατάρρευση και παραδίδετε μια οικονομία υγιή και εύρωστη. Ναι, το κάνατε και σας αξίζουν συγχαρητήρια γι’ αυτό. Αλλά, αν η φοροεισπρακτική ικανότητα του κράτους βελτιωθεί, χωρίς όμως να βελτιώνεται και το εισόδημα των πολιτών, τι πρακτική σημασία έχει το όποιο οικονομικό θαύμα; Θα ευημερούν οι αριθμοί και θα δυστυχούν οι άνθρωποι, δηλαδή; Και κάτι τελευταίο και τέλειωσε η ΑΓΙΟγραφία. Τι είναι όλη αυτή η αλαζονεία και ο κυβερνητικός συντηρητισμός της δεκαετίας του ’60; Όποιος τολμήσει να ασκήσει κριτική είτε θεσμικά (ή αξιωματική αντιπολίτευση) είτε ως πολίτης αυτού του κράτους, σχεδιάζει υποχθόνια καταστροφή του κράτους και υπόσκαψη του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δηλαδή, εσείς, κύριε Παπαδόπουλε, ως φυσικό πρόσωπο είστε και ο ίδιος ο θεσμός; ΕΛΕΟΣ! Σε τι χώρα ζούμε, Παναγία μου;

ΑΓΙΟγραφίες: Δημήτρης Χριστόφιας

Δημήτρης Χριστόφιας. Πολιτικές για τσιμέντωμα, ασβέστωμα, σουβάτισμα τζαι πρώτο σσιέρι, εν πάση περιπτώση!

Κυβερνούσε για 4 ½ χρόνια με τον Τάσσο Παπαδόπουλο και όλα τα ζητήματα ήσσονος και μείζονος πολιτικής σημασίας έβαιναν καλώς. Και ξαφνικά το τελευταίο εξάμηνο πριν τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 2008, διαπίστωσε ότι διαφωνεί με τον Παπαδόπουλο σε όλα τα ζητήματα: στο κυπριακό, στην εσωτερική διακυβέρνηση, την οικονομική πολιτική. 6 μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές βρέθηκε να χαρακτηρίζει τον συνέταιρό του στη διακυβέρνηση του τόπου, σαν εοκαβητζή. Τότε ευλόγως προκύπτει το ερώτημα: τόσα χρόνια γιατί σιωπήσατε, κύριε Χριστόφια, παραμένοντας σε ένα κυβερνητικό σχήμα υπό την ηγεσία μιας πολιτικής προσωπικότητας με την οποία διαφωνούσατε σε όλα, και στα μικρά και στα μεγάλα ζητήματα διακυβέρνησης αυτού του τόπου; Γιατί δεν περάσατε και εσείς στην αντιπολίτευση; Και μην μας πείτε πάλι ότι μείνατε εκεί, για να μπορέσετε εκ των έσω να διορθώσετε τις κακώς ασκούμενες πολιτικές πρακτικές. Τέρμα το δούλεμα, κύριε Χριστόφια. Μετείχατε ως ΑΚΕΛ του υπουργικού συμβουλίου με δικούς σας υπουργούς, οι οποίοι φέρουν ίσο μερίδιο ευθύνης με όλους τους υπόλοιπους υπουργούς για αποφάσεις που τότε επικροτούσατε και τώρα επικρίνετε. Να υποθέσουμε λοιπόν ότι η παραμονή σας στο υπουργικό συμβούλιο έγινε όχι με βάση κάποια προγραμματική σύγκληση, αλλά με βάση τα συμφέροντά σας και την ελπίδα σας για πιθανή αποχώρηση του κ. Παπαδόπουλου από την επόμενη προεδρική αναμέτρηση, κάτι που θα σήμαινε ότι το προεδρικό χρίσμα στην τριμερή συνεργασία θα ήταν δικό σας; Δηλαδή, κύριε Χριστόφια, η σύγκληση για την οποία μιλούσατε στον κυπριακό λαό τόσα χρόνια, δεν ήταν προγραμματική, σύγκληση κοινής ατζέντας και πολιτικών αρχών, αλλά σύγκληση με βάση την επιθυμία και των τριών σας – ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ – να «φάτε»; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει ο κυπριακός λαός και πρέπει να τα απαντήσετε με θάρρος και ειλικρίνεια.

Μιλάτε για τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης Παπαδόπουλου: για το ότι οι αυξήσεις μισθών και τα κοινωνικά πακέτα έχουν χαρακτήρα ευκαιριακό, χαρακτήρα φιλοδωρήματος. Για το ότι πέρασε το μέτρο για αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης στο 63ο έτος. Και ρωτά ο κυπριακός λαός: οι υπουργοί του ΑΚΕΛ που μετείχαν του υπουργικού συμβουλίου, γιατί δεν εκδήλωσαν τη διαφωνία τους με τις ληφθείσες αποφάσεις; Γιατί δεν δόθηκαν εντολές από την πανίσχυρη Κ.Ε. του ΑΚΕΛ να καταψηφίσουν τα μέτρα αυτά; Ερωτήματα και θέλουν απαντήσεις. Αναλίσκεστε εκ των υστέρων, σύντροφε Χριστόφια, σε ένα αγώνα πλειοδοσίας και εύκολων υποσχέσεων. Θα τα δώσετε όλα, σε όλους. Επιδόματα, μισθολογικές αυξήσεις, ωφελήματα κοινωνικού χαρακτήρα, θα ελέγξετε την ακρίβεια, θα δημιουργήσετε μια δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία. Καυχιέστε ότι προτείνετε μια πολιτική ατζέντα ανθρωπισμού. Που είναι αυτή η πολιτική ατζέντα; Γιατί δεν έχει ακούσει ακόμα ο κυπριακός λαός μια σύγχρονη πολιτική πρόταση για το αύριο και ένα οργανωμένο πολιτικό λόγο για τους πολίτες; Η ακατάσχετη παροχολογία δεν πείθει. Αντίθετα, η προχειρότητα και η ευκολία με την οποία υπόσχεστε τα πάντα σε άπαντες φοβίζει. Φοβίζει γιατί αποδεικνύει την έλλειψη στιβαρού πολιτικού στίγματος και την ανυπαρξία προγραμματικού λόγου. Ο κυπριακός λαός, σύντροφε, δεν θέλει πολιτικούς που να του είναι ευχάριστοι, δεν θέλει πολιτικούς κόλακες, αλλά έχει ανάγκη πολιτικούς που να είναι χρήσιμοι στον τόπο.

Είπατε ότι όλοι οι πρόσφυγες μπορούν να επιστρέψουν στις εστίες τους με μια πιθανή λύση του κυπριακού. Σύντροφε, με όλο το σέβας αλλά τα δικά μας μαθηματικά δεν επαληθεύουν τέτοιους υπολογισμούς. Και το ξέρετε άλλωστε πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο. Ένα μέρος μόνο θα επιστρέψει και αυτό υπό Τ/Κ διοίκηση. Παλαιότερα είπατε ότι θα πείτε ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, για να «τσιμεντώσετε» το ΝΑΙ. Τέτοιου είδους και ήθους εύκολα κα βολικά λόγια είναι για τους «μικρούς», κύριε Χριστόφια. Δυστυχώς, στην ζωή υπάρχουν και οι δύσκολες στιγμές και χρειάζεται να παίρνονται και δύσκολες, αντιδημοτικές ενίοτε αποφάσεις. Το ΑΚΕΛ και εσείς προσωπικά τις δύσκολες ώρες για τον τόπο μας επιλέξατε να κάνετε την «πάπια». Φοβηθήκατε να αναλάβετε τις ευθύνες σας, ως κόμμα εξουσίας, στο δημοψήφισμα του 2004. Επιλέξατε ένα διφορούμενο πολιτικό λόγο, για να κρύψετε το ότι κατά βάθος αποδεχόσασταν το σχέδιο Ανάν. Και αυτό το έχετε ξανακάνει, σύντροφε Χριστόφια. Σας θυμίζω ότι όταν υπεβλήθη του αμερικανικό σχέδιο του 1978 και ενώ αρχικά ήσασταν πολύ θετικοί έναντί του, όταν λάβατε την εντολή – υπόδειξη της Σοβιετικής Ένωσης, το απορρίψατε τότε λέγοντας το αλήστου μνήμης «το απορρίπτουμε όχι για το περιεχόμενό του, αλλά για την προέλευσή του». Αυτή η δειλία, την οποία επιβάλλει το βασικό ένστικτο της πολιτικής αυτοσυντήρησής σας, αποδεικνύει πόσο επικίνδυνοι είστε για τον τόπο. Σε αντίθεση με σας, άλλες πολιτικές δυνάμεις (ΔΗΣΥ) υποστήριξαν τις θέσεις τους μέχρι τέλους, αναλαμβάνοντας το όποιο πολιτικό κόστος. Αυτή είναι υπεύθυνη στάση. Ο κυπριακός λαός θέλει μια πολιτική δύναμη με αρχές και αρχ***α, ώστε την κρίσιμη ώρα να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων για το καλό της Κύπρου. Και τον ευρωσκεπτικισμό σας τον σημειώσαμε. Πείτε μας επιτέλους, για μια φορά στην ιστορία σας χωρίς περιστροφές: τι θα κάνατε με την ευρωπαϊκή συνθήκη; Θα την εγκρίνατε ή θα την καταψηφίζατε;

ΑΓΙΟγραφίες: Γιαννάκης Κασουλίδης

«Χέρια ψηλά κι όλα τα φτάνω, έλα να πάμε με τον Γιαννάκη πιο πάνω»!

Ο υποψήφιος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ευρωβουλευτής κ. Γιαννάκης Κασουλίδης έχει, ως τώρα, παρουσιάσει στον κυπριακό λαό έναν αξιόπιστο και σύγχρονο πολιτικό λόγο, στηριγμένο πάνω σε θέσεις και αρχές και στεριωμένο πάνω στην πολιτική αξιοπιστία της μεγάλης, δημοκρατικής, φιλελεύθερης παράταξης του Δημοκρατικού Συναγερμού. Ο κ. Κασουλίδης, εν αντιθέσει με τους συνυποψηφίους του σε αυτή την προεκλογική αναμέτρηση, έχει ανεβάσει το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού ψηλά: οι πολιτικές συζητήσεις γίνονται με τη συμβολή του επιτελείου του κ. Κασουλίδη με βάση τον καλά οργανωμένο πολιτικό λόγο και το επιχείρημα. Όχι με αφορισμούς, με άγονες και ανέξοδες πολιτικές κορώνες, χωρίς τη διάθεση βερμπαλισμών και ακατάσχετης παροχολογίας και χωρίς την εκτόξευση προσωπικών, κακοήθων χαρακτηρισμών. Μπροστά στην πατριδοκαπηλική εκμετάλλευση της λαϊκής ετυμηγορίας στο δημοψήφισμα του 2004, την οποία ασκεί το επιτελείο του απερχόμενου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Παπαδόπουλου, και μπροστά στη γεμάτη ιδεολογικές αγκυλώσεις πολιτική πρόταση του ΑΚΕΛ και του κ. Χριστόφια, ο ΔΗΣΥ και ο Γιαννάκης Κασουλίδης αντιπαραθέτουν το λογικό και μετρημένο πολιτικό επιχείρημα. Δεν φοβούνται να αναλάβουν το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η προώθηση πολιτικών πρακτικών, οι οποίες δεν ευχαριστούν το λαϊκό αίσθημα, αλλά είναι πολλές φορές χρήσιμες και αναγκαίες για το καλό της πατρίδας μας. Οι πολιτικοί δεν πρέπει να είναι ευχάριστοι, να σέρνονται πίσω από τη λαϊκή βούληση και να παρασύρονται σε λάθος ατραπούς. Οι πολιτικοί πρέπει να είναι χρήσιμοι για τον τόπο τους και να έχουν τη δύναμη να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις. Ο ΔΗΣΥ και το επιτελείο Κασουλίδη, αντιστέκονται στις εύκολες σειρήνες των εφήμερων πολιτικών πλεονεκτημάτων και προβάλλουν επίμονα την ανάγκη αλλαγής πολιτικής γραμμής στο κυπριακό και την επιδίωξη ενός οδυνηρού μεν συμβιβασμού, αλλά αναγκαίου για την ενοποίηση της πατρίδας μας. Επιλέγουν και ο ΔΗΣΥ και ο Γιαννάκης Κασουλίδης τον δρόμο της πολιτικής ευθύτητας και του ρεαλισμού.

Ζήσαμε μια 5ετία σκληρής και κοινωνικά ανάλγητης οικονομικής λιτότητας, η οποία έπληττε όχι τους έχοντες, αλλά τους απλούς φορολογούμενους πολίτες. Μια 5ετία κατά την οποία βελτιώθηκε η φοροεισπρακτική ικανότητα του κράτους και βελτιώθηκαν οικονομικοί δείκτες και μεγέθη, αλλά οι πολίτες είδαν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται. Είδαν την ακρίβεια να σαρώνει τους πενιχρούς μισθούς και τις συντάξεις τους. Αφού το επιτελείο του κ. Παπαδόπουλου κομπορρημονεί ότι μείωσε τα ελλείμματα και ότι παρουσίασε για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας πλεονασματικό προϋπολογισμό, δικαιούμαστε να ρωτήσουμε γιατί αυτό το πλεόνασμα δεν δόθηκε επ’ ωφελεία των πολιτών. Ας απαντήσουν! Ζήσαμε μια 5ετία αδράνειας όσο αφορά στο εθνικό μας ζήτημα. Μιας αδράνειας καταστροφικής, γιατί τείνει να μονιμοποιήσει και να νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής. Μπροστά σε όλα αυτά τα φοβερά της διακυβέρνησης του χτες, της συγκυβέρνησης Παπαδόπουλου – Χριστόφια, ανοίγει ένας νέος δρόμος. Μια νέα αξιόπιστη πολιτική πρόταση, χτίζει ένα ευρωπαϊκό αύριο για μια επανενωμένη πατρίδα. Ψήφος στον Γιαννάκη Κασουλίδη σημαίνει εξασφάλιση μιας νέας αρχής, για την Κύπρο που θέλουμε, για την Κύπρο που μας αξίζει.

ΑΓΙΟγραφίες: Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β’

Τώρα να την πω την αμαρτία ή όχι; Και αν βράζω στα καζάνια της κολάσεως; Δεν μπορώ θα την πω την αμαρτία: ποιος είναι πραγματικά ο Χρυσόστομος ο Β’; Είναι ο θρησκευτικός ποιμένας όλων των χριστιανών ορθοδόξων πολιτών της Κύπρου, ο συνετός πνευματικός ποιμένας του χριστεπώνυμου πληρώματος της Εκκλησίας της Κύπρου ή είναι κομματικός κράχτης της κυβέρνησης του Τάσσου Παπαδόπουλου; Τον τελευταίο καιρό – όσο τουλάχιστον διαρκεί η προεκλογική περίοδος στη νήσο Κύπρο εν όψει των επικείμενων εκλογών του 2008 – έκπληκτος ο κυπριακός λαός βλέπει τον προκαθήμενο της Εκκλησίας της Κύπρου να εκτελεί χρέη κυβερνητικού εκπροσώπου και να προπαγανδίζει τις πολιτικές πρακτικές και πολιτικές, τις οποίες ασκεί ο απερχόμενος πρόεδρος κ. Παπαδόπουλος. Σε όλες του τις δημόσιες παρεμβάσεις ο Κύπρου Χρυσόστομος ο Β’ δεν παραλείπει, άμεσα και έμμεσα, να εκφράζει τη στήριξή του στο πρόσωπο του κ. Τάσσου Παπαδόπουλου και να κατακρίνει εμμέσως πλην σαφώς τους άλλους διεκδικητές της προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, τους κ. Κασουλίδη και Χριστόφια. Ανήμερα των Φώτων μάλιστα ο ΧΑΚ (Χρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου) προδίκασε το αποτέλεσμα της ερχόμενης προεδρικής αναμέτρησης, λέγοντας ότι μαζί με τον πρόεδρο Παπαδόπουλο θα ρίξουν τον σταυρό σε μια ελεύθερη Κύπρο. Αυτή η προπαγάνδα για υφαρπαγή της ψήφου των πολιτών είναι ό,τι χειρότερο έχω δει στην ζωή μου και ειλικρινά δεν θα ήθελα να μπω στην ουσία του πράγματος και να σχολιάσω έτι περαιτέρω αυτές τις αβελτηρίες. Είναι καιρός να καταλάβει ο κ. ΧΑΚ ότι ναι μεν η Εκκλησία έχει και πρέπει να έχει λόγο για τα εθνικά μας ζητήματα, αλλά δεν είναι σωστό να γίνεται φερέφωνο συγκεκριμένου πολιτικού χώρου και συγκεκριμένου κομματικού σχηματισμού και να προσπαθεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη υπέρ ενός και εναντίου άλλου πολιτικού σχηματισμού. Άλλο είναι η πνευματική ηγεσία με φωνή στα εθνικά θέματα και άλλο πράγμα είναι η κομματική προπαγάνδα. Είναι καιρός ο Μακαριώτατος να επιλέξει τι θέλει να κάνει στην ζωή του. Θέλει να είναι ρασοφόρος και επικεφαλής της κυπριακής εκκλησίας ή θέλει να είναι υπερ-υπουργός της κυβέρνησης του ελεώ Θεού «εθνάρχη» Τάσσου Παπαδόπουλου; Πρέπει επιτέλους να διαλέξει ρόλο ο κ. ΧΑΚ, για να μην βρεθεί ποτέ κανείς να τον πει – Θεέ μου συγχώρα τον, τον αμαρτωλό – αντί αρχιεπίσκοπο, αχριεπίσκοπο…

ΑΓΙΟγραφίες: Μάριος Ματσάκης

Μάριος Ματσάκης: υποψήφιος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας για τις ερχόμενες (και όχι για τις «επερχόμενες» όπως λένε οι φωστήρες των ΜΜΕ). Δεν ξέρω τι έχει να προσφέρει στον κυπριακό λαό η υποψηφιότητα του κ. Ματσάκη, πάντως έρχεται να συμπληρώσει τα όσα παράξενα και ανήκουστα έχουμε παρακολουθήσει κατά τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου. Γενικά ομιλούντες, όταν η πολιτική γίνεται πεδίο ικανοποίησης και «ερεθισμού» της κάθε «ψωνάρας», του «λεβέντη» του παπά τζαι της μάμας και της κάθε «ψωνισμένης» που μια μέρα τη βλέπει «εθνοσωτήρας», αυτά τραβάνε οι πολίτες. Στην Κύπρο και την Ελλάδα οι προεκλογικές περίοδοι είναι ο χρόνος εκτόνωσης των αφανών κομματικών στελεχών. Είναι ο χρόνος ικανοποίησης της κομματικής ματαιοδοξίας. Αντί κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων να λέγονται μεγάλες αλήθειες, να παρουσιάζονται στον λαό προγράμματα και πολιτικές πρακτικές, οι οποίες να προοιωνίζονται λύσεις στα μικρά και μεγάλα προβλήματα του λαού, κατά τη διάρκεια τέτοιων περιόδων το μόνο που γίνεται είναι η παράθεση ψευδεπίγραφων πολιτικών προτάσεων, κενών περιεχομένου πολιτικών λόγων, οι οποίοι στηρίζονται στην «ατακολογία» περισσότερο, παρά στην ευθύτητα και την ειλικρίνεια του πολιτικού επιχειρήματος. Με άλλα λόγια όταν κάποιοι αντιλαμβάνονται την πολιτική όχι ως προσφορά, αλλά ως «πασαρέλα» και «γκλαμουριά» τότε και η πολιτική ως ιδέα και ως πρακτική νοσεί και οι πολίτες, στο τέλος της μέρας, δυστυχούν. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης μεταξύ όλων: πολιτικών προσωπικοτήτων, πολιτών και κομματικών φορέων.

Στο θέμα μας τώρα: είναι αποκλειστικό και αναφαίρετο δικαίωμα του οποιουδήποτε πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος πληροί τα προβλεπόμενα από το σύνταγμα της χώρας μας προσόντα, να υποβάλει υποψηφιότητα για οποιαδήποτε εκλογή, συμπεριλαμβανομένου και του υπάτου αξιώματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επειδή όμως οι όροι σε μια προεκλογική περίοδο είναι πολιτικοί – όχι παραπολιτικοί – και ο κάθε υποψήφιος κρίνεται από τον λαό, ο γράφων θα ήθελε να εκθέσει κάποιους προβληματισμούς γύρω από το θέμα της υποψηφιότητας του κ. Ματσάκη. Κατ’ αρχάς δεν ξέρω γιατί γίνεται τόσος λόγος και τόσες συζητήσεις για την υποβολή υποψηφιότητας από ένα πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί τα ΜΜΕ ασχολούνται τόσο με τον κ. Ματσάκη; Μήπως επειδή το φαινόμενο «Μάριος Ματσάκης» «πουλάει» σε τηλεοπτικό χρόνο και σε αριθμούς τηλεθέασης; Ταπεινή γνώμη του γράφοντος, ενός απλού πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας: ο κ. Ματσάκης είναι «κατασκεύασμα» των ΜΜΕ. Αρέσκεται να «φιγουράρει» στα δελτία ειδήσεων και να γίνεται θέμα και ενίοτε θέαμα στα μάτια των πολιτών. Άνθρωπος της εικόνας και όχι του περιεχομένου. Έχει να επιδείξει ικανότητες στον τακτικισμό και σε κάθε περίπτωση ξέρει να χειρίζεται τα ΜΜΕ και να «μανιπουλάρει» τη δύναμη της εικόνας με σκοπό να εξυπηρετήσει τους δικούς του σκοπούς. Προβαίνει σε επικίνδυνες ενέργειες, οι οποίες εκθέτουν την Κύπρο στον διεθνή παράγοντα και αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια των πολιτών. Και όλα αυτά ο κ. Ματσάκης τα βαφτίζει «άδολο και αυθόρμητο πατριωτισμό». Για παράδειγμα καταδρομικές επιχειρήσεις για να κατεβάσει την τουρκική σημαία! Δηλαδή, εσείς και εγώ που δεν καταφεύγουμε σε τέτοιου είδους ενέργειες δεν είμαστε άδολοι και αυθόρμητοι πατριώτες και είναι ο κ. Ματσάκης; Δηλαδή, εσείς και εγώ συμβιβαστήκαμε με την κατοχή της πατρίδας μας, ενώ ο κ. Ματσάκης είναι ασυμβίβαστος επί των επάλξεων; Δεν νομίζω! Σκεφτείτε μόνο τι θα γινόταν σε αυτόν τον τόπο αν ο κάθε ένας άφηνε την ορμή του και την οργή του να ξεχειλίζει. Ας σκεφτούμε και μια φορά τις συνέπειες και όχι μόνο το προσωπικό μας «ψώνιο».

Ο κ. Ματσάκης κατεβαίνει σε αυτήν την προεκλογική εκστρατεία χωρίς πρόγραμμα και χωρίς να διαθέτει αξιόπιστη πολιτική πρόταση. Είναι εμφανές για τον γράφοντα ότι ο κ. Ματσάκης θα χρησιμοποιήσει την προβολή της οποίας θα τύχει από τα ΜΜΕ σε αυτή την προεκλογική περίοδο, για να εξασφαλίσει το πολιτικό του μέλλον, το οποίο στο παρόν στάδιο, τουλάχιστον, είναι αβέβαιο, αφού φαίνεται ότι οριστικό είναι το διαζύγιό του με το ΔΗΚΟ. Μέσα στο συμπίλημα των ιδεών, τις οποίες ο κ. Ματσάκης «βάφτισε» προεκλογικό πρόγραμμα περιλαμβάνεται η πρότασή του για τη λύση του κυπριακού, η οποία προβλέπει ότι η επιδιωκόμενη λύση θα είναι αυτή του ενιαίου κράτους, την οποία θα διαπραγματευτεί με τους Τ/Κ και αν την απορρίψουν η επιδίωξη θα είναι η εξεύρεση λύσης δυο κρατών. Σκέψη καθαρά παιδική, η αφέλεια της οποίας καθίσταται επικίνδυνη για την εθνική μας υπόθεση. Ο super πατριώτης κ. Ματσάκης προκρίνει στην Κύπρο λύση συνομοσπονδίας, δηλαδή λύση δυο κρατών, νομική αναγνώριση και νομιμοποίηση της τουρκικής εισβολής και οριστική απεμπόληση των δικαιωμάτων μας επί της κατεχόμενης γης μας. Όσο για την λύση ενιαίου κράτους, πρέπει να τονίσουμε, έτσι για την ιστορία, ότι ως ιδέα εγκαταλείφθηκε ήδη από το 1974 μετά την αποτυχία του δευτέρου γύρου των ενδοκυπριακών συνομιλιών και επισημοποιήθηκε με τη συμφωνία κορυφής Μακαρίου – Ντενκτάς το 1977. Μια συμφωνία, την οποία αποδέχτηκαν τότε όλοι. Και εκ των πραγμάτων λύση ενιαίου κράτους είναι ανέφικτη, καθώς η Τουρκία, αλλά και ο διεθνής παράγοντας, συμπεριλαμβανομένης και της Ε.Ε. δεν πρόκειται να δεχτούν κάτι τέτοιο. Οι λεγόμενες πραγματικότητες και οι «ανθρωπιστικοί λόγοι» που έχουν προκύψει μετά το 1974 καθιστούν αδύνατη την επιδίωξη μιας τέτοιας λύσης. Και επειδή όλοι εμείς δεν θέλουμε διαμελισμό της πατρίδας μας, ούτε μονιμοποίηση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής, δηλώνουμε ότι αγωνιζόμαστε για λύση λειτουργική και βιώσιμη, λύση αξιοπρέπειας υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις, λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με το σωστό περιεχόμενο του κάθε όρου. Οδυνηρή μεν, η μοναδική, έστω και κατ’ ελάχιστο, εφικτή λύση. Κύριε Ματσάκη, άλλο είναι το εφικτό και άλλο το ευκταίο. Μελετώντας κανείς την ιστορία του κυπριακού προβλήματος από το 1946 με τη Διασκεπτική και εντεύθεν, θα διαπιστώσει ότι τα πράγματα ήταν τόσο απλά και όμως ο μαξιμαλισμός μας, ο ακατάσχετος συναισθηματισμός μας και η αδυναμία μας να προσαρμοστούμε στις διεθνείς συνθήκες και να κινηθούμε ρεαλιστικά, οδήγησε τη δική μας πλευρά στη δεινή, σημερινή θέση. Ας βάλουμε μυαλό επιτέλους!

Χαλάλιν οι Super Πατριώτες…

Με λύπη το φοιτητικό κίνημα παρακολούθησε τις προηγούμενες μέρες τα έκτροπα των ούτω καλούμενων φοιτητών στις βρετανικές βάσεις. Και λέω ούτω καλούμενων φοιτητών, γιατί η εμφάνισή τους – οι κουκούλες της ανανδρίας και της υποκρισίας – και η εμπρηστική συμπεριφορά τους δηλούν ότι επρόκειτο περί των γνωστών Super πατριωτών της Χρυσής Αυγής και άλλων εθνικιστικών «φρούτων» (βλέπε ΑΦΕ) της εποχής και της αρχοντοχωριάτικης, συντηρητικής, γεμάτης ηθικές και σοβινιστικές αγκυλώσεις, κοινωνίας. Πάντοτε, μετά από τέτοιας φύσης και έκτασης γεγονότα, άπαντες αναλισκόμαστε σε μια μακρά συζήτηση των αιτίων που τα προκαλούν και των συνεπειών που τα γεγονότα αυτά επιφέρουν. Αναλισκόμαστε σε μια αγωνιώδη και εμβριθή ανάλυση για την «επαναστατικότητα» και την «αγωνιστικότητα» των νέων και των νεανίδων με την ελληνική σημαία. Είναι καιρός να ειπωθούν μεγάλες και πικρές αλήθειες. Πρώτον, όλοι οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας επιθυμούν την αποχώρηση των βρετανικών βάσεων από την κυπριακή επικράτεια. Η απαράδεκτη στάση όλων των αγγλικών κυβερνήσεων όσο αφορά στο κυπριακό πρόβλημα, στάση η οποία συντέλεσε καίρια τόσο στην επιδείνωση των σχέσεων Ε/Κ και Τ/Κ όσο και στη διαμόρφωση της σημερινής, δεινής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας, εξέθρεψε τα πολύ αρνητικά συναισθήματα των Κυπρίων απέναντι στις αγγλικές κυβερνήσεις. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει Κύπριος, ο οποίος να επιθυμεί την παρουσία κυρίαρχων βρετανικών βάσεων στο έδαφος της Κύπρου, πράγμα το οποίο προσβάλλει και φαλκιδεύει την κρατική μας κυριαρχία και μειώνει το εθνικό μας κύρος. Όπως και δεν φαντάζομαι κανείς να επιθυμεί την παρουσία των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων στην Κύπρο, ούτε και τη λύση δυο κρατών ή τη διαιώνιση του επικίνδυνου τωρινού status quo.

Έτερον εκάτερον! Δεν είναι ούτε «επαναστατικότητα» ούτε «αγωνιστικότητα» των νέων και των νεανίδων με την ελληνική σημαία τα έκτροπα, τα οποία παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες μέρες στις βρετανικές βάσεις Ακρωτηρίου. Αυτά τα έκτροπα είναι απότοκο του κρυφού σοβινισμού, ο οποίος αναπτύσσεται στους κόλπους της κυπριακής κοινωνίας. Σοβινισμός τερατώδης, ο οποίος πρωτίστως υπαγορεύει την άρνηση οποιασδήποτε προοπτικής επίλυσης του κυπριακού επί τη βάσει μιας αξιοπρεπούς, υπό τις περιστάσεις, φόρμουλας, η οποία μπορεί να ερμηνευτεί στη επίτευξη διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με το σωστό περιεχόμενο του κάθε όρου. Εθνικισμός χειρίστου είδους, ο οποίος μεθερμηνεύται και ενσαρκώνεται στην Μεγάλη Ιδέα της λύσης ενιαίου κράτους ή στη λύση της Ένωσης! Άκουσον άκουσον λύση της Ένωσης εν έτει 2008 και ενώ τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής είναι τέτοια, που αν ακόμα – στην πιο ακραία περίπτωση – επιδιωχθεί η λύση αυτή της Ένωσης, θα οδηγήσει στη διαίρεση της Κύπρου και την «ένωση» κατεχομένων και Τουρκίας. Αυτό το απλό πράγμα δεν μπορεί να το καταλάβουν οι Super Πατριώτες; Τέτοιου είδους εθνικιστικές εξάρσεις πρέπει ο κυπριακός λαός να τις απορρίψει αμέσως, γιατί είναι πολύ επικίνδυνες για την ίδια την εθνική μας επιβίωση.

Δεύτερον, άλλο είναι ειρηνικώς να αγωνίζεται και να διατρανώνεις την δίκαιη – εν προκειμένω – απαίτηση σου να φύγουν οι βάσεις από την Κύπρο και άλλο είναι να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο και το μόνο που να καταφέρνεις είναι να εκθέτεις τις αρχές της χώρας σου και να χάνεις το δίκαιο των έλλογων αιτημάτων σου. Αν έχει υποφέρει αυτός ο τόπος και αν βρίσκεται κάτω από ξένη κατοχή αυτή την ώρα, αυτό το οφείλει στους Super Πατριώτες. Αυτούς που μια ζωή νόμιζαν ότι βρίσκονταν στις επάλξεις του έθνους και με τα μεγαλόγδουπα συνθήματά τους και τις υπερπατριωτικές κορώνες τους και τους ανέξοδους λαϊκισμούς τους, προσέφεραν τη χειρίστη υπηρεσία στον τόπο μας. Όλους αυτούς που εν έτει 2008 τρέφουν ακόμα μεγαλοϊδεατικά και αλυτρωτικά όνειρα του τύπου «Ένωσις και μόνο Ένωσις» ή «Πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα είναι». Με αυτά τα μυαλά ο τόπος μας θα βρεθεί σε πολύ χειρότερη μοίρα. Και το κακό εμείς θα το έχουμε προκαλέσει. Και για σταθείτε ρε ‘σεις, κύριοι της Χρυσής Αυγής και της ΑΦΕ και όσοι άλλοι πιστοί. Εσείς δηλαδή που κατεβαίνετε κουκουλοφόροι όντες και χτυπάτε με πέτρες και με λοστούς τους αστυνομικούς είστε οι εθνικώς «μάγκες» και εμείς οι άλλοι όχι; Τονίζω οι κουκουλοφόροι όντες. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της δειλίας σας. κρύβετε το πρόσωπό σας και δεν αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας, δεν τολμάτε να υπερασπίσετε ειλικρινώς αυτά που, όπως ισχυρίζεστε, πιστεύετε. Και χαρακτηρίζετε προδότες, όσους προσπαθούν να πετύχουν ειρηνικώς μια δίκαιη και λειτουργική λύση στο εθνικό μας πρόβλημα. Αν είναι έτσι οι προδότες, τότε χαλάλιν οι Super Πατριώτες!

Σκοτώστε τον Κύπριο ραδιοφωνικό παραγωγό!

Ξέρετε πόσο καιρό ήθελα να το πω αυτό; Δεν φαντάζεστε πόση χαρά νιώθω τώρα που το είπα! Θέλουν σκότωμα, κυρία μου. Ηλεκτρική καρέκλα θέλουν, γιατί μας βάζουν τα δικά μας νεύρα στην ηλεκτρική καρέκλα και μας πληγώνουν την ψυχή με την ακατάσχετη «in» βλακεία τους. Όχι όλοι φυσικά. Υπάρχουν και εξαιρέσεις, οι οποίες όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ανοίγεις το ραδιόφωνο σε ώρες οριακές για σένα, για να ηρεμήσεις, να καλμάρεις, να διώξεις από πάνω σου τον κάματο μιας εξαντλητικής μέρας και παθαίνεις ψυχικό τραλαλά, κυρία μου. Για πρόγευμα Χ’’ Γιάννη, για γεύμα Χ’’ Γιάννη, για δείπνο Χ’’ Γιάννη, για επιδόρπιο Χ’’ Γιάννη. Τι είναι αυτό το πράμα τέλος πάντων; Δεν έχω τίποτα με τον νεαρό συμπατριώτη μου Μιχάλη Χ’’ Γιάννη. Θεωρώ ότι είναι ένα ταλαντούχο παιδί και πετυχαίνει μέχρι στιγμής σε ό,τι κάνει, παρόλο που νομίζει ότι είναι ο «Θεός» του ελληνικού πενταγράμμου, εμφανώς καβαλήσας την κάλαμον. Μιχάλη μου, δεν έχω τίποτα μαζί σου. Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί είναι το πρόβλημά μου! Ποιος σας είπε, ρε ‘σεις ότι όταν ανοίγω το ραδιόφωνο θέλω να ακούω Χ’’ Γιάννη και Χ’’ Γιάννη και Χ’’ Γιάννη και για αλλαγή Καρβέλα και Έφη Θώδη; Ξέρουμε όμως το σκεπτικό σας: ο Κότσιρας δεν πουλάει – κούνια που σας κούναγε – ο Παπακωνσταντίνου και η Άλκηστις είναι κατάλληλοι μόνο για τις μεταμεσονύχτιες ώρες ή αραιά και που κατά τη διάρκεια της μέρας για την τιμή των όπλων και ο Σαββόπουλος ή ο Μαχαιρίτσας είναι πια πεπερασμένοι. Κούνια που σας κούναγε, εκλεκτοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί της Κύπρου. Σπάσατε τα νεύρα μας πια. Δεν αντέχουμε άλλο. Ανοίγω το ραδιόφωνο και αντί να ακούσω στίχο με νόημα και μουσική με ρυθμό, ακούω τις «παπάρες» του κάθε ψώνιου, που νομίζει ότι είναι και περιφανής τραγουδιστής.
Ραδιοφωνικοί παραγωγοί της Κύπρου αλλάξτε μυαλά. Θέλω να ανοίγω το ραδιόφωνό μου και να πετάω στα σύννεφα, να χάνομαι στα κύματα της μουσικής, να πλανιέμαι στα κύματα του ονείρου και όχι να γίνομαι φερέφωνο της ακατάσχετης βλακείας, που εξαπολύει το σύστημα και ο «πολιτισμός». Δεν θέλω, βρε αδελφέ, να ακούω συνέχεια Ρουβάδες, Κουβάδες, Χρύσπες, Βίσσες, Μαζωνάκηδες και όλα αυτά τα «τραγουδιστάκια». Θέλω να ακούω την Άλκηστιν Πρωτοψάλτη! Μπορώ; Θέλω να ακούω Γαλάνη! Μπορώ; Θέλω Πάριο! Μπορώ; Θέλω Παπακωνσταντίνου και Θάνο Μικρούτσικο! Τι έγκλημα κάνω; Θέλω να πεθαίνω και να ανασταίνομαι με τη φωνή της Χάριτος Αλεξίου! Μπορώ; Ποιοι είστε εσείς, ραδιοφωνικοί παραγωγοί της Κύπρου, που εμποδίζετε την ψυχή μου να πετάξει ψηλά και να βουλιάξει στο όνειρο; Να με συγχωρεί η χάρη σας, αλλά οι φρικώδεις επιλογές σας το μόνο που κάνουν είναι να δεικνύουν την απεριόριστη βλακεία σας, την οποία βαφτίζετε «μόδα» και «in» κατάσταση. Είστε έρμαιο της εικόνας, έρμαιο της «γκλαμουριάς», του φτηνού στίχου, ο οποίος όμως πουλάει. Καταντήσατε το τραγούδι, τη μουσική και εσείς μαζί με τους άλλους, όσους ευθύνονται για αυτό, μια υπόθεση αριθμητική, υπόθεση marketing. Βάλατε τη μουσική στην κλίνη του Προκρούστη και κόβετε και ράβετε έχοντας ως βάση την «αλάνθαστη» σκέψη: πουλάει ή δεν πουλάει. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι αριθμοί. Είναι ψυχές και εσείς με τη μουσική πλάθετε, αν μη τι άλλο, αυτές τις ψυχές. Γι’ αυτό μην γίνεστε «νούμερα», ασχολούμενοι μόνο με νούμερα. Ραδιοφωνικοί παραγωγοί της Κύπρου αλλάξτε μυαλά, πριν είναι πολύ αργά και για το ελληνικό τραγούδι και για ‘σας… (δείτε τον τίτλο!)
Ας σας δώσει την απάντηση, ραδιοφωνικοί παραγωγοί της Κύπρου, η ίδια η μουσική. Η ακραιφνής μουσική και ο αληθινός στίχος:
Δεν πάει πιο κάτω, πιάσαμε πάτο πού 'σαι ρε Στέλιο, πού 'σαι ρε Στράτο γέμισ' ο τόπος τραγουδιστάκια που 'χουν για προίκα ίδια στιχάκια
Τώρα να δούμε πώς θα σωθούμε βλέπουμε μόνο και δεν ακούμεβγάζουν παιδάκια δίχως ταλένταίδια εικόνα, ίδια πατέντα
Έλα αδελφέ μου βρες το σουξέ μου αφεντικό μου, παραγωγέ μουέχουνε γνώμη άσχετοι γλείφτεςέτσι περνάνε δύσκολες νύχτες
Ψεύτες κηφήνες κάντε κομπίνες βγάλτε τραγούδια για λίγους μήνες δεν τη γουστάρω τη μουσική σας ούτε το στίχο της εποχής σας

Λέτη, η άσχημη που έγινε όμορφη…

Μια ζωή γεμάτη εικόνες, συνθήματα, φενάκες. Μια ζωή γεμάτη εξωραϊσμούς, γεμάτη ψεύτικους παραδείσους. Είναι ευχής έργον να βρεις έναν αληθινό ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ στις μέρες μας και ένα ΑΓΙΟ λιγάκι λογικό, λιγάκι τρελό, χωρίς ιερατεία και ευαγγέλια, ένα ΑΓΙΟ ανθρώπινο και άμεσο. Η ζωή μας είναι μια αέναη αυταπάτη. Τόσο μεγάλη που με κάνει να διερωτηθώ αν τελικά υπάρχει ζωή ΠΡΙΝ τον θάνατο. Αν κάποιος γενναίος και σοφός μπορεί να μου δώσει μια κάποια απάντησιν θα τον παρακαλέσω ειλικρινά να μου τη δώσει. Μια ζωή, η οποία εξαντλείται στα πικάντικα lifestyle στέκια των «γκλαμουράτων» μας εξόδων, στα κορμάκια που λικνίζονται εις τα πίστας και εις τας μπουάτ. Μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των Μέσων Μαζικής Μαλάκυνσης Εγκεφάλων (Μ.Μ.Μ.Ε), της μόδας, των «πρέπει» και των απαράβατων κανόνων, τους οποίους ορθώνει γύρω μας η πολιτική, η κακώς νοούμενη θρησκευτικότητα που κατάντησε όμως πουριτανισμός και ηθικό άλλοθι, η «αισθητική» των μεγάλων σαλονιών. Η ζωή μας όλη βουλιαγμένη στην εξαθλίωση, τον κυπριακό – και όχι μόνο – αρχοντοχωριατισμό, τις αποστειρωμένες πασαρέλες της πρωτευούσης της νήσου Κύπρου ή ακόμα και της καφετέρειας του Πανεπιστημίου Κύπρου. Και εμείς; Εμείς ποιοι είμαστε; Τι είμαστε, φίλοι και φίλες; Εσωστρεφείς, γραφικοί, μοναχικοί, μονόπλευροι, «αφυδατωμένοι»! Άνθρωποι ΧΑΡΤΙΝΟΙ (δανείζομαι τον όρο από τη στήλη ΑΠΟΨΕΙΣ, η οποία φιλοξενείται στο περιοδικό του δημοσιογραφικού ομίλου του Πανεπιστημίου Κύπρου και ανήκει στον Ονήσιλο Παυλίδη. Μια στήλη – άλλον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω – που αξίζει να τη διαβάσει κανείς.)
Η ζωή μας όλη είναι η αποθέωση του «must»: ντύσιμο στο πλαίσιο της μόδας, η οποία ναρκώνει την κριτική σκέψη και φαλκιδεύει την ιδέα του ατομικώς «ωραίου», διασκέδαση σκέτη ψυχοκτονία. Όλοι μας βουλιαγμένοι στη «δικτατορία του φυσιολογικού». Η ετερότητα χλευάζεται και διώκεται. Το να είσαι πηγαίος, ρομαντικός, το να είσαι ο εαυτός σου ονομάζεται με σύγχρονους όρους «αφέλεια». Πρέπει να είσαι κάτι που δεν είσαι στην πραγματικότητα μόνο και μόνο επειδή θέλουν οι άλλοι να είσαι αυτό που τους αρέσει, αυτούς που ερεθίζει τη διεστραμμένη νόησή τους. Το να αγαπάς με κάθε κύτταρο της διάνοιάς σου, βαθιά και ειλικρινά, «βαφτίζεται» βλακεία, βλακεία και βλακεία. Η ισοπέδωση και ο ακρωτηριασμός κάθε αντικομφορμιστικής διάνοιας είναι απαραίτητη στις μέρες μας, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να διασωθεί μια κοινωνία πουριτανική, πατριαρχική, άκαμπτη, πλήρης ηθικών περιχαρακώσεων και αγκυλώσεων, η οποία επιβάλλει τις δικές της νόρμες, που όζουν σαχλαμάρας, υποκρισίας και καθεστωτισμού. Οι άλλοι πολιτισμοί διώκονται ως καταστροφικοί της εθνικής «vis vitalis». Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο απορριπτισμός της διαφορετικότητας κυριαρχούν. Πλάσαμε μια εικόνα και όλοι και όλα πρέπει να γυρίζουν γύρω από αυτήν: κομψά γυναικεία σώματα, ξέσκεπα στήθη και φουστίτσες υπέρ το δέον αποκαλυπτικές σημείων αποκρύφων, καλογυμνασμένα ανδρικά σώματα με κοιλιακούς που κόβουν την ανάσα κάθε θηλυκού. Σε αυτή την ψευτιά και την απάτη κλείσαμε τη μικρή ζωή μας. Η εικόνα, η μεγαλύτερη ηρωίνη κυριαρχεί.
Γιατί, βρε παιδιά, η Λέτη στο τέλος έπρεπε να γίνει όμορφη, για να παντρευτεί τον καλό της; Γιατί έπρεπε να την κοροϊδέψουν τόσο πολύ για την εξωτερική της μορφή; Και η ψυχή που πάει, ρε παιδιά; Γιατί η Βαλεντίνα – ξέρετε εσείς Βαλεντίνα, έρωτας extra large – έπρεπε πρώτα να αποκτήσει κομψό και «λαχταριστό» για το ανδρικό μάτι σώμα, για να παντρευτεί; Δεν μπορούσε να παντρευτεί ούσα χοντρή; Γιατί, δηλαδή, θα πρέπει να συντρίψω εαυτόν μπροστά στο βωμό της υποταγής στη μάζα; Γιατί υπάρχει στην Κύπρο του 2008 ακόμα προκατάληψη κατά της ομοφυλοφιλίας; Γιατί δεν μπορούμε όχι να ανεχτούμε, αλλά να σεβαστούμε τις διαφορετικές κοινωνικές, σεξουαλικές ή φυλετικές προσεγγίσεις; Γιατί δεν μπορούμε να μιλήσουμε, να κάνουμε μια ήρεμη κουβέντα με αυτούς τους ανθρώπους; Γιατί ακόμα και αυτά τα Χριστούγεννα να είναι η γιορτή των ρεβεγιόν; Γιατί όταν λέμε «αγάπη» να εννοούμε τα ψεύτικα φιλιά, το κρεβάτι της μιας νύχτας και τους κρυφούς τραπεζικούς λογαριασμούς; Μεγάλο ερώτημα. Όποιος έχει απάντηση ας μου τη δώσει, παρακαλώ πολύ.
Να μου επιτρέψετε να κλείσω με μια πικρή αλήθεια, την οποία αιχμαλώτισε στην γραφίδα του ο αγχίνους Ονήσιλος Παυλίδης: «Από τη στιγμή που η ουσία είναι το θέαμα, θα περιοριστείτε σε ένα φλερτ με τα “θεαματικά” σας σώματα (με το βλέμμα μόνο αφού επιλέγετε να είστε μόνο… μάτι) και σε μια συνουσία που δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά αυνανισμός, με την εικόνα και πάλι, όχι με το πραγματικό σώμα». Αυτές τις αλήθειες το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να τις προσυπογράψει, να σκύψει το κεφάλι και να προβληματιστεί. Εκτός και αν είναι τόσο εθισμένος στην ηρωίνη της εικόνας, που δεν αντιλαμβάνεται πια την ασθένειά του…

Στη γειτονιά των ΑΓΓΕΛΩΝ…

Όταν οι ΑΓΓΕΛΟΙ μιλούν, οι… ΑΓΙΟΙ σωπαίνουν! Άλκηστις Πρωτοψάλτη। Ο Άγγελος του ελληνικού πενταγράμμου. Με μια της φωνή, με ένα της στίχο, με ένα της βλέμμα γεμάτο μουσική και νότες, η Άλκηστις συγκινεί την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Με στίχο αληθινά ανθρώπινο και αφάνταστα διδακτικό. Τύφλα να ‘χουν τα λόγια, τα κηρύγματα, το μπλα μπλα και οι λεκτικές κορώνες. Η μουσική είναι που πρέπει να χαράξει τον δρόμο για την πνευματική επανάσταση και ανάταση του σύγχρονου ανθρώπου. Μα όχι η μουσική της βλακείας. Όχι η μουσική του Καρβέλα, ούτε η μουσική της Χρύσπας ή του Κουβά! Όχι Χ’’ Γιάννη και Χ’’ Γιάννη και Χ’’ Γιάννη, ρε γαμώτο! Θέλω Πρωτοψάλτη! Τι έγκλημα κάνω; Όχι η μουσική που μόνος της στόχος είναι να κάνει νούμερα και να σημειώσει ιλιγγιώδεις πωλήσεις προς όφελος μουσικών εμφανώς την κάλαμον καβαλησάντων. Όχι η μουσική που εξυψώνει και αποθεώνει τον εκπορνισμό της αγάπης και μας βουλιάζει όλους στην οξειδωτική ηδονή της «lifestyle κανονικότητας». Αλλά, μια μουσική και ένας στίχος που να είναι πάνω από όλα ανθρώπινος, να ακουμπάει τις καθημερινές τις έγνοιες μας και να μας δίνει την ελπίδα της αναβάκχευσης και της αναγέννησης. Πρέπει να μπορείς να δεις το πρόσωπό σου μέσα από τον στίχο και τον μουσικό ρυθμό. Αυτή είναι η μουσική της αγαπημένης μου Άλκηστις. Γιατί όπως είπε και ο Πλάτων «ο Θεός έδωσε τη μουσική στους ανθρώπους, για να καταλαβαίνουν την πλάνη τους»! Ακούστε, νιώστε τη μουσική και γευτείτε την! Αφεθείτε στο μαγικό ταξίδι της ζωής. Ανεβείτε στη μηχανή και βουρ για το όνειρο. Χαβάη, Τζαμάικα, Νεφελοκοκκυγία; Ασχέτως! Το θέμα είναι να ξεφύγεις. Τώρα οι ΑΓΙΟΙ σιωπούν. Είναι η ώρα των ΑΓΓΕΛΩΝ…

Λοιπόν έλα στη μηχανή ανέβαπάμε Χαβάη με μία ρόδαΑν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάηπάμε κάπου που δεν έχουμε πάειμόνο μη κάτσουμε άλλο σπίτιΑν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάηπάμε κάπου που δεν έχουμε πάειμόνο μη μείνουμε άλλο σπίτιΤρέξιμο λογαριασμοί και δουλειάάγχος, ακρίβεια ,χρέη, δανεικάπάντοτε συνωστισμός μεσ΄ το τραμκαι πάντα εκεί το κινητό χτυπάνα μαγειρέψεις το πρωίν΄ απλώσεις ότι έχει πλυθείνα σιδερώσεις, να μαζέψεις ,να σκουπίσεις πριν να ΄ρθείμετά να πάμε στη λαϊκή κι έπειτα ΟΤΕ, νερό ,ΔΕΗγια να πληρώσω, give me a breakΑν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάηπάμε κάπου που δεν έχουμε πάειμόνο μη κάτσουμε άλλο σπίτιΑν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάηπάμε κάπου που δεν έχουμε πάειμόνο μη μείνουμε άλλο σπίτιΘέλω βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητάνα ξαπλώσουμε μπρούμυτα στην αμμουδιάθέλω στην παραλία ν΄ανάψω φωτιάκολύμπι ωρών στα ρηχά ή στα βαθιάθέλω να μαυρίσω και να μείνω έτσι πάνταμε τον Enrique Iglesias να χορέψω la bandaν΄αρπάξω το μικρόφωνο από μία μπάντακαι να φωνάξω Θεέ μουΛοιπόν έλα στη μηχανή ανέβαπάμε Χαβάη με μία ρόδαΠήρα θαλάσσιο στρώμα δυο τρία μαγιό ακόμαμπρατσάκια και πετσέτες μ΄ωραίο χρώμαάμα θες έχω και βατραχοπέδιλα ακόμαμε 30 δείκτη προστασίας κρέμα για το σώμαδε ξέρω ακριβώς τι άλλο θα πρέπει να πάρωαφού έμεινα μ΄άδεια τσέπησταματώ και στη τράπεζα να δω αν έχει λεφτάμα ξέχασα το pinΘωμά είσαι σπίτι γιατί σε παίρνω και μιλάειαν τελικά θα πάμε στη Χαβάητότε πάρε λεφτά απ΄το σπίτι

Σ' έναν άλλο κόσμο που έχει μάτια μόνο για 'μας…

Παραδεισιώτες και Παραδεισιώτισσες, ο ΑΓΙΟΣ επιστρέφει για το 2008! Είμαστε και πάλι μαζί, για άλλη μια φορά, εδώ στο μετερίζι του ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ. Μετερίζι ελεύθερης σκέψης, δυνατού και κριτικού λόγου για ό,τι μας πληγώνει, ό,τι μας ραγίζει την ψυχή, ό,τι μας πονά και μας θλίβει και για ό,τι μας αρέσει και μας συγκινεί. Αυτό το έτος αγαπήστε χωρίς κανόνες και πρέπει. Αυτό το έτος παλέψτε για το δίκιο και μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να συμβιβαστεί με οτιδήποτε λιγότερο από αυτό που πράγματι αξίζει. Μην επιτρέψετε σε κανένα άχρηστο ανθρωπάκο, όσο ψηλά και αν βρίσκεται να σας μειώσεις και να σας προσβάλει. Δυο λεπτά είναι μόνο το κήρυγμα! Αφήνω τη μουσική, τον στίχο να παρασύρει όλους και όλες στο μαγικό ταξίδι της καρδιάς… Αφήνω την αγαπημένη μου Άλκηστις Πρωτοψάλτη να παρασύρει τον νου και την ψυχή μας και να αποτυπώσει ειλικρινά και δυνατά ένα όραμα και ένα ιδανικό… Έτσι η πρώτη μας αρχή…

Καθεστώτα, κάμερες και φώταθα τολμήσω να μιλήσω και θα θυμηθώ να ζήσωάσπροι, μαύροι τρέχουν μες στην πόλη,τρομοκράτες έχουν γίνει όλοιμέσα σ' έναν κόσμο που δεν έχει χώρο για 'μας,μέσα σ' έναν κόσμο που δεν έχει χώρο για 'μας।Γιάπηδες, κράχτες, έφηβοι αντάρτεςκάθε νύχτα μέσα σε μια λίσταβετεράνοι, Porsche και Armaniμετανάστες κι' άνθρωποι στις στάχτεςμέσα σ' έναν κόσμο που δεν κάνει κάτι για 'μας,μέσα σ' έναν κόσμο που δεν κάνει κάτι για 'μας।Τις καρδιές που χτυπάνε στη γημ' ένα τύμπανο εγώ θα ξυπνήσωδεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μείνει πίσω,μια σφραγίδα, μια άλλη γενιά,μια ελπίδα για κάτι που αλλάζει,το ταξίδι που θα κάνουμε μαζί κι' όπου βγάζει.Κάθε μέρα βόμβες στη σκακιέραδε φοβάμαι να μιλήσω, να παλέψω και να ζήσω,άσπροι, μαύροι, βάζελοι και γαύροι,τρίτος κόσμος, πύραυλοι και δυόσμος,μέσα σ' έναν κόσμο που δεν έχει χώρο για 'μας,μέσα σ' έναν κόσμο που δεν έχει χώρο για 'μας.Τις καρδιές που χτυπάνε στη γημ' ένα τύμπανο εγώ θα ξυπνήσωχέρι-χέρι να χορέψουμε παρέα όλοι,μια σφραγίδα, μια άλλη γενιά,μια ελπίδα για κάτι που αλλάζει,το ταξίδι που θα κάνουμε μαζί,θα μας πάει μακριά, θα μας φέρει πιο κοντά,λίγο πριν περάσει αυτή η νύχτα,θα γίνουμ’ όλοι ένα σώμα.Δεν υπάρχει κάτι να φοβάμαι,δεν μπορώ να σταματήσω ούτε να τα παρατήσω,ίδιοι όλοι σε χωριά και πόλη,ας μπορούσα μια στιγμή να ζήσω,σ' έναν άλλο κόσμο που έχει μάτια μόνο για 'μας,σ' έναν άλλο κόσμο που έχει μάτια μόνο για 'μας.Όσα η καρδιά μου θέλει και μπορεί,είναι αυτά που σκέφτηκες για 'μένα,αυτά που μας ενώνουν χρόνια,σ' έναν άλλο κόσμο που έχει μάτια μόνο για 'μας,σ' έναν άλλο κόσμο που έχει μάτια μόνο για 'μας,σ' έναν άλλο κόσμο που έχει μάτια μόνο για 'μας,μόνο για 'μας, μόνο για 'μας.Σ' έναν άλλο κόσμο που έχει μάτια μόνο για 'μας,μόνο για 'μας, μόνο για 'μας.