«Καρεκλάτο…»

Όχι, δεν αναφέρομαι στον γνωστό δημοσιογράφο του ΡΙΚ, Γιάννη Καρεκλά, τον οποίο θαυμάσαμε στις προεδρικές εκλογές του 2008, όταν ενσάρκωσε με πολύ μεγάλη επιτυχία τον ρόλο του αυλοκόλακα του μακαρίτη τέως προέδρου, Τάσσου Παπαδόπουλου. Η φασιστική νοοτροπία του δημοσιογραφίσκου της κυπριακής κρατικής τηλεόρασης ευνοούσε τότε την υποψηφιότητα Παπαδόπουλου, οι εκπρόσωποι του οποίου μονοπωλούσαν τον χρόνο συζήτησης σε όλες τις εκπομπές του κ. Καρεκλά. Όχι, δεν επιθυμώ να ασχοληθώ με τέτοιου είδους και ύφους φασιστοειδείς δημοσιογραφίσκους του ΡΙΚ, τους οποίους πληρώνει ο πολίτης, για να διευκολύνουν την εκάστοτε κυβέρνηση στην προπαγάνδα της.

Ο τίτλος περιγράφει ένα πιο “hot” θέμα.. Ο ΑΓΙΟΣ, παρόλο που είναι ηθικός πολύ και το ξέρετε όλοι σας, θα μιλήσει λίγο περί «τσόντας» πιο κάτω. Φανταστείτε, λοιπόν, ότι το «Καρεκλάτο» είναι στάση του «Κάμα Σούτρα». Φαντάζομαι αρχίσατε να φαντάζεστε τώρα, ιδίως οι άντρες της παρέας! Φανταστείτε (και φαντασιωθείτε) ελεύθερα, τουλάχιστον η «φιλολαϊκή» (εδώ γελάει κανείς!) κυβέρνηση Χριστόφια δεν έχει επιβάλει φορολογία και σ’ αυτό λόγω οικονομικής κρίσης. Η τσόντα όλη ξεκινά και τελειώνει σε μια καρέκλα. Φανταστείτε ότι τη δένετε (το αντικείμενο της δικής μου φαντασίωσης είναι γένους θηλυκού, εσείς προσαρμόστε το αναλόγως) με χειροπέδες σε μια καρέκλα. Με απλές και απαλές κινήσεις, σαν να θέλετε να την καλοπιάσετε και να της δείξετε ότι είστε ερωτευμένοι και ότι δεν πρόκειται για ένα πήδημα της στιγμής. Αφαιρέστε τις με αισθησιακές, σχεδόν τελετουργικές, κινήσεις τα ρούχα. Αν σας αντισταθεί αρχίστε με κανένα «μπινελίκι» (να ανάψουν και τα αίματα!) και τελειώστε με μαστίγιο. Το πάν είναι να ξέρετε να ελέγχετε και τις πιο ατίθασες και «ζόρικες» γκόμενες. Ξεκινήστε από τον λαιμό, ανεβείτε στο στόμα, κατεβείτε στο στήθος, χρησιμοποιώντας όποιο όργανο του ανθρωπίνου σώματος θέλετε. Εγώ θα έβαζα λίγη γλωσσίτσα για να είμαι ειλικρινής, αλλά γούστα είναι αυτά. Λιώστε σοκολάτα και όπως είναι καυτή περιχύστε τη στην κοιλιά της και ακολουθήστε την πορεία της ρέουσας σοκολάτας. Φτάνουμε στο επίμαχο σημείο, κάπου ανάμεσα στα πόδια. Αφού φάτε την σοκολάτα, όπου και αν αυτή τρυπώσει, η γκόμενα θα βρεθεί σε κατάσταση ηδονής από τον αχτύπητο επιβήτορα που της έτυχε, θα νιώσει σημαντική, θα σας δοθεί ανενδοίαστα και η ερωτική πράξη θα κορυφωθεί με τον «παραδοσιακό» τρόπο…

Συγχαρητήρια! Είστε αξεπέραστος. Δεν έχετε χάσει ούτε ένα επεισόδιο της γνωστής τσόντας των οκτώ. Των δελτίων ειδήσεων, εννοώ. Γιατί στην τσόντα αυτή η καρέκλα διαδραματίζει καίριο ρόλο. Και η καρέκλα είναι το γνωστό φετίχ των πολιτικών. Των όπου γης πολιτικών, όχι μόνο των δικών μας. Φανταστείτε ένα – ένα τα στάδια που περιγράφονται πιο πάνω και στην θέση του επιβήτορα βάλτε ένα πολιτικό (ο «αταχτούλης» Σαρκοζί δεν πιάνεται, είναι από άλλη χώρα, εσείς σκεφτείτε π.χ. τον Δημητράκη ή έστω τον Άντρο, «ξεκαυλέ» σκέψη I know…) και στη θέση της «ψημένης» γκόμενας τον εαυτό σας. Τον εαυτό ΜΑΣ, που κάθε φορά πιανόμαστε κορόιδα του κάθε πολιτικού, ο οποίος είτε με ψεύτικες πλην εύηχες προεκλογικές υποσχέσεις (βλ. απαλές, αισθησιακές κινήσεις), είτε με καταστροφολογία (βλ. «μπινελίκια» και μαστίγια) καταφέρνει να μας ξεγελά και να μας γαμ* με τον «παραδοσιακό» τρόπο! Όσο το μυαλό μας, το μυαλό του πολίτη είναι το «μωρό» μυαλό της γκόμενας, τόσο η πολιτική απάτη, ο λαϊκισμός και διαφθορά στο δημόσιο βίο θα μεγιστοποιούνται. Είναι καιρός να σταματήσουμε να γινόμαστε με τη θέλησή μας όργανα ηδονής στα χέρια τυχάρπαστων πολιτικών. Είναι καιρός να βάλουμε φρένο στην πολιτική ασυδοσία και να μάθουμε να αντιστεκόμαστε στον πολιτικό – επιβήτορα. Το χρωστάμε στον εαυτό μας και στην αξιοπρέπειά μας. Να «μην δινόμαστε ανενδοίαστα»! Όλοι μας (ή σχεδόν όλοι) ανήκουμε σε κομματικούς μηχανισμούς και ασπαζόμαστε μια ιδεολογική γραμμή. Μέσα σ’ αυτούς και ο ΑΓΙΟΣ. Αλλά, άλλο είναι να είμαι οπαδός μια συγκεκριμένης παράταξης και άλλο είναι να επιτρέπω στον εαυτό μου να άγεται και να φέρεται, χωρίς τη δυνατότητα κριτικής σκέψης. Το παν είναι να μάθουμε να σκεφτόμαστε. Το «Καρεκλάτο» αντανακλά την πολιτική υποκουλτούρα της εποχής μας. Στο χέρι μας – ή καλύτερα στο δυνατό μυαλό μας – είναι να αλλάξουμε τα πράγματα.

Η «απλή μέθοδος των τριών»

Στο σχολείο μάθαμε ότι υπάρχει μια απλή μαθηματική μέθοδος για επίλυση διαφόρων εξισώσεων. Η μέθοδος αυτή ονομάζεται «μέθοδος των τριών». Και οι σεβαστοί μας «προφέσορες» στα σχολειά την αποκαλούσαν συνεχώς «απλή». Ένας απλός μαθηματικός τύπος, τον οποίο και ο πιο βραδύνους μαθητής θα μπορούσε να αντιληφθεί. Μια τέτοια «απλή» «μέθοδο των τριών» έχουμε και στην τωρινή πολιτική κατάσταση στην Κύπρο. Αναφέρομαι στην κυβερνητική συμμαχία ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ. Μια τριμερή συνεργασία, στην οποία τα ηνία έλαβε το ΑΚΕΛ, όταν ο μακαρίτης Τάσσος Παπαδόπουλος απέτυχε να περάσει στο δεύτερο γύρο των περασμένων προεδρικών εκλογών. Το ΔΗΚΟ κλήθηκε τον Φεβρουάριο του 2008 να αποφασίσει ποιο υποψήφιο θα στήριζε στον δεύτερο γύρο των εκλογών (Χριστόφια ή Κασουλίδη) και με μια στομφώδη ανακοίνωση, γνωστοποιούσε ότι θα στήριζε τον ηγέτη του ΑΚΕΛ, τονίζοντας ότι η συμφωνία είχε εδραστεί πάνω σε κοινές προγραμματικές θέσεις και συγκλίσεις κυρίως όσο αφορούσε στο εθνικό πρόβλημα. Όλη η φιλολογία που τότε ανέπτυξε το ΔΗΚΟ έχει καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος. Η εσωκομματική διελκυστίνδα εξουσίας στο ΔΗΚΟ, το οποίο έχει τραυματιστεί από τη σύγκρουση δυο αντίρροπων πολιτικών τάσεων, με διαφορετική ιδεολογική ταυτότητα, έχει αναδείξει και το ιδεολογικό χάσμα που χωρίζει το ΑΚΕΛ από το ΔΗΚΟ. Όχι μόνο στελέχη της λεγόμενης «τασσικής» γραμμής, αλλά ακόμα και στενοί συνεργάτες του Μάριου Καρογιάν, όπως για παράδειγμα ο τέως υπουργός παιδείας, Άκης Κλεάνθους, τονίζουν ότι ουδέποτε υπήρξε προγραμματική σύγκλιση ΔΗΚΟ – ΑΚΕΛ και ότι όσο αφορά, τουλάχιστον, στο εθνικό ζήτημα τα δυο κόμματα κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Εκατέρωθεν εγκλήσεις και αντεγκλήσεις φορτίζουν το πολιτικό σκηνικό, σε μια εποχή που μοναδική έγνοια όλων θα έπρεπε να ήταν η διατήρηση της ενότητας ενόψει των διεξαγόμενων συνομιλιών για λύση του κυπριακού. Η αντιπαράθεση ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ εντείνεται προϊούσης της προεκλογικής περιόδου σε μια προφανή προσπάθεια συσπείρωσης της εκλογικής βάσης των δυο κομμάτων. Η κριτική του ΔΗΚΟ ήταν οξεία και σημειώθηκε μάλιστα μέσα στη Βουλή των Αντιπροσώπων κατά τη διάρκεια της κορυφαίας κοινοβουλευτικής πράξης, της ψήφισης του προϋπολογισμού. Τόσο σκληρή κριτική δεν είχε ακουστεί ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΔΗΣΥ, ο οποίος, χωρίς να ξεχνά τον αντιπολιτευτικό του ρόλο, στηρίζει υπεύθυνα την κυβέρνηση, κυρίως όσον αφορά στο εθνικό ζήτημα. Πρέπει δε να τονιστεί ότι το άκρον άωτον της πολιτικής ανευθυνότητας είναι η στάση των τριών κυβερνητικών εταίρων στο εθνικό θέμα. Τόσο το ΔΗΚΟ όσο και η ΕΔΕΚ (και μάλιστα με δηλώσεις του ιδρυτή του κινήματος, Βάσου Λυσαρίδη) αντιτίθενται στην πολιτική τακτική του Δημήτρη Χριστόφια στις διαπραγματεύσεις. Υψηλόβαθμα στελέχη του ΔΗΚΟ χρεώνουν στον κ. Χριστόφια οδυνηρές υποχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις με τον Ταλάτ, ενώ ο Δρ. Λυσαριδης δεν χάνει ευκαιρία να επισημαίνει τα κυβερνητικά ολισθήματα στον χειρισμό του κυπριακού, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσει τον πρόεδρο Χριστόφια ως «αδέξιο» διαπραγματευτή. Και όμως ΔΗΚΟ κα ΕΔΕΚ συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνηση Χριστόφια και να υποστηρίζουν μια πολιτική με την οποία διαφωνούν.

Πείτε μου εσείς τι καταλαβαίνετε. Εγώ πάντως καταλαβαίνω ότι από την οξεία αντιπαράθεση των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού ένα συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: ότι για την καρέκλα και μόνο για την καρέκλα, τα τρία κόμματα μετείχαν και θα εξακολουθήσουν (;) να μετέχουν του κυβερνητικού σχήματος. Όλα για την καρέκλα, κύριοι. Μόνο για την καρέκλα. Πρέπει όμως να είστε έτοιμοι να υποστείτε και τις συνέπειες. Γιατί καμιά φορά – πως τα φέρνει η πουτάνα η Ζωή – η καρέκλα εκδικείται. Δύσκολη τελικά αυτή η «“απλή” μέθοδος των τριών»…

Προεκλογική αδεία ή αηδία;

Η «ευρω-προεκλογική» περίοδος έχει αρχίσει για τα καλά σε Κύπρο και Ελλάδα. Και όπως σε κάθε προεκλογική περίοδο η ανοησία, η βλακεία και η υποκρισία τρέχει με ταχύτητα φωτός. Θα ήθελα να παρακολουθήσουμε μαζί την προεκλογική αηδία σε Κύπρο και Ελλάδα.

Στην μητέρα πατρίδα τα δυο μεγάλα κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησαν τη μάχη συσπείρωσης της κομματικής βάσης τους, δυναμιτίζοντας το προεκλογικό σκηνικό με εκατέρωθεν κατηγορίες για σκάνδαλα, διαφθορά, αναξιοκρατία και εφαρμογή αντιλαϊκών πολιτικών πρακτικών. Τα τηλεοπτικά μηνύματα είναι χαρακτηριστικό δείγμα της πόλωσης που επικρατεί στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η αρνητική διαφήμιση προδίδει ένδεια πολιτικών επιχειρημάτων και πανικό. Η ΝΔ επιστράτευσε τα «πράσινα παπαγαλάκια» και το ΠΑΣΟΚ με ανοίκειες επιθέσεις και προεκλογική πλειοδοσία υποσχέσεων και «θα» προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι πια το «κακό» ΠΑΣΟΚ, αλλά, ω του θαύματος, έγινε το «καλό» ΠΑΣΟΚ. Και τα δυο μεγάλα κόμματα επενδύουν στην πόλωση και τον φανατισμό, για να καλύψουν τον ιδεολογικό τους αποπροσανατολισμό, την ανικανότητά τους να επιλύσουν τα προβλήματα των πολιτών και το «ταλέντο» τους να είναι πάντοτε μπλεγμένοι σε σκάνδαλα διαφθοράς και διαπλοκής. Αυτά. Μια από τα ίδια.

Στην Κύπρο όμως το προεκλογικό σκηνικό έχει πάρει φωτιά. Πρώτον, η κυβερνητική συνεργασία ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης, ένα γεγονός το οποίο δείχνει πόσο έωλη και ψευδεπίγραφη είναι αυτή η κυβερνητική συμμαχία. Οι κύριοι ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ έκρυψαν τις ιδεολογικές τους διαφορές κάτω από το χαλί, για να βολευτούν σε καρέκλες και να κερδίσουν ρόλους. Όλα για την καρέκλα, μόνο για την καρέκλα. Να όμως που η καρέκλα εκδικείται. Σε αυτό το θέμα θα επανέλθω σε επόμενο άρθρο. Δεν μας έφταναν όλα αυτά έχουμε να ακούσουμε ακόμα πολλά μέχρι να λήξει αυτή η προεκλογική περίοδος. Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Κύπριος ευρωβουλευτής, Μάριος Ματσάκης, δεν έκανε καταδρομική επίθεση σε κάποιο τουρκικό φυλάκιο, αλλά και πάλι έκλεψε την παράσταση, καταθέτοντας εισήγηση για απλοποίηση της ελληνικής γραφής. Την πρότασή του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές. Ο Μ. Ματσάκης προτείνει τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, η οποία στόχο θα έχει την κατάθεση μιας επιστημονικά έγκυρης πρότασης για τον «εκμοντερνισμό» της ελληνικής γραφής. Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως «τροφή για σκέψη» (εδώ γελάμε!) τα εξής:

1. Να καταργηθούν τα γράμματα 'η' και 'υ' και να αντικατασταθούν από το γράμμα 'ι'.
2. Να καταργηθεί το γράμμα 'ω' και να αντικατασταθεί από το γράμμα α 'ο'.
3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: 'αι'---> 'ε', 'ει'--->'ι', 'οι--->ι', 'υι'--->ι','αυ'--->'αβ', 'ευ'--->'εβ'
4. Να καταργηθεί η χρήση του 'γγ' και να αντικατασταθεί από το 'γκ'.
5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'.
Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο .ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ,λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το 'ου').

Ο Μ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη.

Θα επιτρέψετε στον ΑΓΙΟ ένα μικρό σχόλιο για τα όσα προτείνει ο Μάριος Ματσάκης. Η πρότασή του, σε κάθε περίπτωση, όζει σαχλαμάρας και προχειρότητας. Οι αλλαγές στη γλώσσα δεν είναι θέμα πολιτικό και δεν λύνεται με επιτροπές «σοφών» και μάλιστα ολιγομελείς. Και αφού ο Μ. Ματσάκης προτείνει σύσταση επιτροπής «εμπειρογνωμόνων», γιατί προτρέχει καταθέτοντας προτάσεις, αφού ο ίδιος δεν είναι ειδικός; Πείτε μου εσείς, φίλοι και φίλες, γιατί θα τρελαθώ. Τι νόημα βγάζετε από την πρόταση Ματσάκη «να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'»; Γιατί; Σε τι θα ωφελήσει μια τέτοια αλλαγή; Η «παπαρολογία» σε όλο της το μεγαλείο. Και να τρέξω δεν πρόκειται να προλάβω τη βλακεία ορισμένων ανθρώπων! Η ενότητα στην Ευρώπη δεν επιτυγχάνεται με το κουτσούρεμα της πολιτιστικής και γλωσσικής ταυτότητας των μελών της. Η ενότητα επιτυγχάνεται μέσα από τη σύνθεση αντίθετων πολιτισμικών ροπών. Γι’ αυτό, κ. Ματσάκη, σε όλα τα υπουργεία της Γαλλίας υπάρχει αρμόδιο τμήμα στελεχωμένο με ειδικούς σε θέματα γλώσσας, το οποίο φροντίζει για τη γλωσσική παιδεία των εργαζομένων στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Ο Μάριος Ματσάκης, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εξασφαλίσει τηλεοπτικό χρόνο στα ΜΜΕ, μας έχει συνηθίσει σε ανεύθυνες πράξεις, δήθεν πατριωτικές και σε ανεύθυνες προτάσεις, δήθεν προοδευτικές. Και στις δυο περιπτώσεις ο Μάριος Ματσάκης αυτοπαρουσιάζεται ως «γραφικός». «Σούργελο». Το θέμα είναι όμως άλλο: πως ο Ματσάκης και ο κάθε άλλος πολιτικός αντιμετωπίζει τους πολίτες. Σε Κύπρο και Ελλάδα, οι πολιτικοί θεωρούν ότι οι πολίτες υστερούν σε νόηση. Μας θεωρούν ηλιθίους και «μαλάκες». Θεωρούν ότι, ό,τι και αν μας πουν, ό,τι και αν κάνουν, όσο και αν μας κλέψουν, εμείς θα είμαστε οι «μαλάκες» της ιστορίας και θα τους ξαναψηφίζουμε. Στις ερχόμενες ευρωεκλογές ας στείλουμε όλοι το δικό μας μήνυμα. Η απάντηση στην προεκλογική αηδία, στην υποτίμηση της νοημοσύνης μας, στη διαφθορά, στα σκάνδαλα, ακόμα και στις ανόητες προτάσεις Ματσάκη θα δοθεί στις ευρωεκλογές. Πρέπει να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας.

Euro-paparies…

Λύστε μου μια απορία. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ταλέντο έχουμε ως λαός πάντα να ασχολούμαστε με το επουσιώδες, το μικρό και ασήμαντο και κυρίως τους μικρούς και ασήμαντους. Γιατί άραγε; Πολύς λόγος έγινε και φέτος, όπως και κάθε χρόνο με την περιβόητη Eurovision. Μια πρόχειρη δημοσκόπηση που φιλοξένησε στην ιστοσελίδα της η ελλαδική εφημερίδα «Τα Νέα» έδειξε πως το 65% περίπου των μετεχόντων στη δημοσκόπηση θεωρεί ότι η όλη ιστορία με την Eurovision είναι πεταμένα χρήματα σε μια άσκοπη διαδικασία. Το 23% περίπου θεωρεί ότι η Eurovision δεν έχει καλλιτεχνική αξία, αλλά μπορεί να συμβάλει στην προβολή της χώρας. Μόνο ένα ποσοστό 9% περίπου υποστηρίζει πως το «πανηγύρι» αυτό (δεν τολμώ να το χαρακτηρίσω «θεσμό») έχει καλλιτεχνική αξία. Σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα αυτής της πρόχειρης διερεύνησης της ελλαδικής κοινής γνώμης διαψεύστηκαν από την πραγματικότητα. Περίπου 4 εκατομμύρια κόσμος στήθηκε μπροστά στην τηλεόραση, για να παρακολουθήσει τις μεγάλες στιγμές της διοργάνωσης. Και φυσικά όλων οι καρδιές χτύπησαν δυνατά όταν το είδωλο, ο Σάκης, ανέβηκε επί σκηνής. Όσοι από τους θιασώτες της Eurovision θελήσουν να πανηγυρίσουν, προπαγανδίζοντας τη σημασία της για την Ελλάδα (και την Κύπρο, η οποία και πάλι αποκλείστηκε) θα βρουν τον ΑΓΙΟ μπροστά τους. Θα εξηγήσω την αντίθεσή μου – όχι στη συμμετοχή στην Eurovision, αλλά στην υπερβολική προσήλωση στην διοργάνωση αυτή – με δυο παρατηρήσεις.

Πρώτον, έχω την εντύπωση ότι η συμμετοχή Ελλάδας και Κύπρου στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision είναι μια συνήθης διαδικασία. Είναι μια πάγια τακτική, μια συνήθεια, που για άλλους είναι «λατρεία» (συμβαίνουν και αυτά!) και γι’ άλλους είναι ένα απλό γεγονός διαρκείας 2 βραδιών. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ο ζήλος που οι υπαλληλίσκοι της ΕΡΤ επιδεικνύουν για τον διαγωνισμό. Να σου σκηνικά, ρούχα, λεφτά για προώθηση της ελληνικής συμμετοχής (aka promotion) και υπερβολικές αμοιβές σε όλους τους συμμετέχοντες. Και ρωτώ, προκαλώ τους υπαλληλίσκους της ΕΡΤ να απαντήσουν: που τα βρίσκουν τα λεφτά αυτά; Έχουν κάποιο κρυφό ταμείο – δεξαμενή χρημάτων ειδικά για την Eurovision; Μην το γελάτε καθόλου, μπορεί και να ‘χουν. Όμως, σε κάθε περίπτωση, το ταμείο αυτό το δημιούργησε ο Έλληνας φορολογούμενος πολίτης. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης ο Έλληνας είναι υποχρεωμένος να πληρώνει την ΕΡΤ. Για να κάνει τι; Να παίρνει τα λεφτά από το υστέρημά του και να τα δίνει στον κάθε Κουβά. Γιατί, ρε μαλάκες; Σας είπε κανένας ότι ο βιοπαλαιστής γουστάρει να πληρώνει ακριβά τη μούρη του κάθε παπάρα; Αν έχετε λεφτά να πετάξετε, κύριοι της ΕΡΤ, δώστε τα στους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους μισθωτούς, τους πατεράδες που δεν έχουν λεφτά να σπουδάσουν τα παιδιά τους, στους αστέγους, στους…, στους…, στους… Μην τα δίνετε σε κάθε ψωνάρα που θα πάει να κουνηθεί για 10 λεπτά επί σκηνής. Σεβαστείτε λίγο τον κόσμο. Ντραπείτε λίγο. Αν μη τι άλλο, ο κόσμος βιώνει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

Δεύτερον, έχουμε λαλήσει! Ναι, φίλες και φίλοι, έχουμε μπερδέψει τις έννοιες. Παρακολούθησα ένα τύπο, απεσταλμένο της ΕΡΤ, δημοσιογραφίσκο του κερατά, να λέει ότι βλέποντας τον Σάκη επί σκηνής ένιωσε «εθνική περηφάνια». Νιώθει κανείς πιο Έλληνας με την Eurovision; Επιβεβαιώνεται κανείς παρακολουθώντας ένα διαγωνισμό τραγουδιού; Υπερβολικά λόγια ενός δημοσιογραφικού «μαϊντανού», θα μου πείτε. Μα είναι μόνο από αυτόν που τα ακούσαμε; Μέχρι και η «γενική επόπτης» της ελληνικής συμμετοχής, βγήκε δημόσια και εθνικοποιώντας το ζήτημα επιτέθηκε στον διαγωνιζόμενο της Νορβηγίας προσωπικά. Και επικρίθηκε η ΕΡΤ από τους διοργανωτές της Eurovision γι’ αυτού του ύφους και ήθους δηλώσεις αλλά φυσικά έκρυψε το γεγονός κάτω από το χαλί. Ο υπερβάλλων ζήλος που επιδεικνύουν τα τηλεοπτικά κυρίως ΜΜΕ για την Eurovision εκθέτει τελικά την Ελλάδα. Έχω την αίσθηση ότι οι δημοσιογράφοι αδιαφορούν για τα πραγματικά προβλήματα και ρίχνονται στη μάχη της βλακείας. Και επιμένω στους δημοσιογράφους της κρατικής τηλεόρασης. Δεν θα πληρώνει ο πολίτης, για να καλύπτει ο δημοσιογραφίσκος τις κινήσεις του Σάκη. Πιο πολύ ενδιαφέρον επέδειξαν οι δημοσιογραφίσκοι της ΕΡΤ μέχρι και για τον κ**ο του Σάκη, παρά για την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση των Ευρωεκλογών, η οποία αναμένεται να επιδεινώσει τους προσεχείς μήνες την πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, προς ζημία των πολιτών.

Συμπέρασμα, δεν λέω όχι στη συμμετοχή στην Eurovision. Λέω ναι. Αφού πάνε όλοι οι άλλοι λαοί ας πάμε και εμείς. Αλλά, να έχουμε συναίσθηση των καταστάσεων. Δεν είναι και μεγάλο διακύβευμα η νίκη στην Eurovision. Ουδείς λόγος να κατασπαταλούν κάποιοι τα χρήματα του ελληνικού δημοσίου, του ελληνικού λαού. Και ουδείς λόγος υπάρχει για επίδειξη υπερβάλλοντος ζήλου. Με άλλα λόγια η συμπεριφορά τους δεν πρέπει να είναι δυσανάλογη των καταστάσεων. Γιατί, όπως είδατε, ο Σάκης ούτε στους πέντε πρώτους δεν κατετάγη. Δεν στάθηκε, είπε, ικανός να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των Ελλήνων. Το ψώνιο. Ποιες προσδοκίες των Ελλήνων, ρε παπάρα; Όταν βλέπω τον κάθε μέτριο να αισθάνεται μεγάλος, τότε παρόλο που είμαι ευσεβής ΑΓΙΟΣ, τείνω την δεξιά μου χείρα και έπειτα την κάμπτω, την λυγίζω, φέρνοντας την λίγο πιο κάτω από τη μέση του ανθρωπίνου σώματος! Καταλάβατε περί ποίας κινήσεως πρόκειται;

Obama: τα πρώτα δείγματα διακυβέρνησης

Η παρατήρηση του ΑΓΙΟΥ σε προηγούμενη ανάρτηση στο blog ότι δυο Obama πρόκειται να κάνουν κουμάντο στον κόσμο αποδείχτηκε σωστή. Οι πρώτες 100 μέρες διακυβέρνησης από τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών απέδειξαν ότι υπάρχουν δυο Obama: ο ένας είναι ο ιδεατός, ο Obama του ονείρου, της ουτοπίας, της χίμαιρας. Η ελπίδα του πλανήτη, το αντίβαρο στην ανερμάτιστη και άδικη πολιτική του G.W. Bush. Εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες «γαντζώθηκαν» κυριολεκτικά πάνω στον Obama, σαν να ήταν ναυαγοί και το μόνο που θα μπορούσε να τους λυτρώσει από βέβαιο πνιγμό ήταν μια και μόνη σανίδα σωτηρίας. Ο δεύτερος είναι ο Obama της real politic, της σκληρής πολιτικής σκέψης, που εξυπηρετεί το συμφέρον της χώρας του οποιοδήποτε και αν είναι το τίμημα. Θα ήθελα λοιπόν να κάνω τρεις παρατηρήσεις.

Να ξεκινήσουμε με τα καλά.
Πρώτον, ο Obama στις πρώτες 100 μέρες διακυβέρνησης δρομολόγησε σοβαρές μεταρρυθμίσεις σε μείζονα εσωτερικά ζητήματα της χώρας του, όπως για παράδειγμα το σύστημα κοινωνικής και εργασιακής ασφάλισης και το ζήτημα της ελεύθερης πρόσβασης των πολιτών σε ένα αξιοπρεπές σύστημα υγείας. Κατάφερε επίσης να τονώσει το ηθικό των παραγόντων της Αμερικανικής οικονομίας, λαμβάνοντας κρίσιμες αποφάσεις μέσα από διάλογο και συναίνεση (το περίφημο πακέτο τόνωσης της Αμερικανικής οικονομίας εγκρίθηκε από τη Γερουσία με τη σύμφωνη γνώμη και μελών του Ρεπουμπλικανικού κόμματος). Ταυτόχρονα, οι πρώτες επαφές του Obama με ηγέτες άλλων χωρών αξιολογούνται ως θετικές, αφού τουλάχιστον έδωσαν έδειξαν πως ο Αμερικανός πρόεδρος έχει διάθεση να προσέλθει στην τράπεζα του διαλόγου και όχι να επιβάλει μια προαποφασισθείσα πολιτική.

Δυστυχώς όμως το νόμισμα και σε αυτήν την περίπτωση έχει δυο όψεις. Τα αρνητικά τώρα.
Δεύτερον, ο Obama φαίνεται ότι έχει υπαναχωρήσει από διακεκηρυγμένες θέσεις του, όπως ο σεβασμός των ατομικών ελευθεριών του ανθρώπου και του πολίτη. Η πρόσφατη απόφασή του για κλείσιμο του Γκουαντάναμο έθρεψε την ελπίδα για ολική ή έστω μερική αποκατάσταση καταπατηθέντων δικαιωμάτων. Η απόφασή του όμως για μεταφορά των αιχμαλώτων του Γκουαντάναμο σε Αμερικανικό έδαφος σκότωσε την ελπίδα. Γιατί, αν μιλάμε για απλή μεταφορά των φυλακών σε Αμερικανικό έδαφος και όχι για τερματισμό των βασανιστηρίων, τότε τι αλλάζει; Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε το καπελάκι του αλλιώς. Έπειτα έχει καταγραφεί και η δήλωση του Obama ότι η CIA είναι απολύτως απαραίτητη στην υλοποίηση της κυβερνητικής του πολιτικής. Δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, ή είναι μια απλή δήλωση τακτικής προκειμένου να προσεταιριστεί ένα πολύ ισχυρό σώμα, όπως αυτό της CIA, ή είναι όντως απαραίτητη και αυτό προοιωνίζεται δύσκολες μέρες για τον κόσμο με περαιτέρω συρρίκνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τρίτον, πρέπει να γνωρίζει ο Obama ότι έγινε πρόεδρος χάριν στον ενθουσιασμό και την ελπίδα που ενέσπειρε στους Αμερικανούς πολίτες. Για να καταφέρει πάλι να περάσει το κατώφλι του Λευκού Οίκου πρέπει είτε να ενθουσιάσει τους υπηκόους του και αυτή τη φορά όχι με λόγια, αλλά με το έργο του, την πολιτική του, είτε να μην τους πικράνει τόσο πολύ, ώστε να τον καταψηφίσουν. Με άλλα λόγια η επανεκλογή του Obama στηρίζεται στο πόσο πολύ θα διαψεύσει τις ελπίδες των Αμερικανών και θα απογοητεύσει τους οπαδούς του. Αν τελικά επικρατήσει ο σκληρός, ρεαλιστής Obama και αυτό αποτυπωθεί στη πολιτική του, τότε ενδεχομένως η επανεκλογή του να γίνει λιγάκι δύσκολη. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι ο Obama ρίχνει το βάρος της πολιτικής του σε ζητήματα οικονομικής και εσωτερικής πολιτικής και όχι τόσο πολύ στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία θα συνεχίσουν να θυσιάζονται στο βωμό ενός σκληρού πολέμου κατά της λεγόμενης «τρομοκρατίας».